Νένα Μεντή σε μεγάλη ... Ευτυχία

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει την Αθήνα και να γκρινιάξει που έτσι κατάντησε το πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ, ένα μόνο δεν μπορεί να της προσάψει: Την έλλειψη θεάτρων. Το αντίθετο μάλλον αποτελεί πρόβλημα. Η πληθώρα και θεάτρων και παραστάσεων. Βέβαια, ουκ εν τω πολλώ το ευ. Και είναι και πρόβλημα μέσα στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των θεαμάτων να επιλέξεις το καλύτερο. Όπως επίσης είναι δύσκολο να επιβιώσει το ίδιο το θέατρο και μάλιστα το ποιοτικό. Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Εμείς σήμερα θα εστιάσουμε αποκλειστικά στην επιλογή παράστασης.

Σίγουρα ο καθένας έχει τη δική του πεπατημένη επ' αυτού... Η δική μου είναι οι κριτικές των απλών και ανώνυμων θεατών. Και ιδιαίτερα στις ηλεκτρονικές σελίδες του Αθηνοράματος.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει τις επώνυμες κριτικές των ειδικών... Πόσες όμως παραστάσεις να δουν κι αυτοί σε μια πόλη γεμάτη θέατρα; Και πόσο αγνές και τίμιες είναι οι ματιές τους σε μια κοινωνία που οι σκοπιμότητες και η διαπλοκή έχουν γίνει νόμος άγραφος;

Βέβαια ανάλογες σκοπιμότητες και διαπλοκές δε λείπουν και από τις κριτικές των "απλών" και ανώνυμων θεατών. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι πίσω από ένα άγνωστο νικ μπορεί να είναι είτε κάποιος από τους συντελεστές της παράστασης είτε κάποιος ανταγωνιστής. Δεν είναι λοιπόν και τόσο εύκολο να εξάγεις ασφαλή συμπεράσματα. Ειδικά όταν οι απόψεις είναι αντικρουόμενες. Σήμερα όμως, όταν για μια ακόμη φορά θέλησα να διαλέξω παράσταση, δοκίμασα μεγάλη έκπληξη. Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε μια παράσταση που εκτός από κάποια παραπονάκια για την κυρία που ελέγχει τα εισιτήρια, ενθουσίασε όλους ανεξαιρέτως που την είδαν! Και μόνο γι' αυτό αποφάσισα χωρίς ακόμη να την έχω παρακολουθήσει, να την παρουσιάσω και σε σας. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποιος άλλος να την έχει δει και να μας πει περισσότερα...

Πρόκειται, όσο παράξενο και αν ακούγεται, για ένα μονόλογο. Παράξενο γιατί οι μονόλογοι ακόμη και από μεγάλους βιρτουόζους της σκηνής, κουράζουν... Μόνο έναν Καρρά έχω να θυμάμαι, στο Ημερολόγιο ενός Τρελού, που κατάφερε κάτι δεκαετίες πριν να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ως και το τελευταίο λεπτό.

Και αρκετά πετυχημένη βρήκα χρόνια αργότερα και τη Δανδουλάκη, στην ηθοποιΐα της και μόνο, το έργο όμως δε με κέρδισε και τώρα πια δε θυμάμαι καν τον τίτλο... Γιατί είναι κι αυτό πρόβλημα. Όσο και να προσπαθήσει ο ηθοποιός, αν το έργο δε βοηθά, φεύγεις με ένα αίσθημα δυσάρεστο. Όπως βεβαίως άσχημα αισθάνεσαι όταν ένα διαμάντι του ρεπερτορίου το δεις να διασύρεται επί σκηνής από διάφορους ατάλαντους...

Βλέπεις το θέατρο αποτελεί συνθετική δουλειά. Τόσο που ακόμη και μια αγενής κυρία στην είσοδο να σου χαλάει τη μαγεία που περιμένεις να ζήσεις. Όμως νομίζω ότι αυτό είναι το λιγότερο, και για τη συγκεκριμένη κυρία έχω σκοπό να πάρω εκδίκηση... Μην πάει ο νους σας στο κακό. Αρκεί νομίζω να εκτυπώσω τα σχόλια και να της τα αφήσω μπουναμά στο χέρι μαζί με τα εισιτήρια. Εκτός αν δω πως λόγος δε συντρέχει... Πού ξέρετε; Μπορεί και να την έχουν ήδη αλλάξει ή να άλλαξε συμπεριφορά η ίδια.

Όπως και να έχει αυτή την παράσταση δεν τη χάνω. Κι ας είναι ένα άγνωστο έργο. Κι ας είδα και κάποια αρνητικά για τη σκηνοθεσία... Ήταν όμως τέτοιος ο ενθουσιασμός όλων για την ηθοποιό που το ερμηνεύει αλλά και για την υπόθεση που ανυπομονώ να βρεθώ κι εγώ εκεί. Στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ - ΒΟΛΑΝΑΚΗ και στα 100 λεπτά που η Νένα Μεντή ζωνταντεύει επί σκηνής ένα ιερό τέρας της μουσικής μας, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Νένα Μεντή σε μεγάλη ... Ευτυχία 92594111

Φαίνεται πως τέτοια είναι η ερμηνευτική της ικανότητα που οι θεατές δηλώνουν ότι παρακολούθησαν την ίδια την Ευτυχία και όχι τη Μεντή να την παριστάνει. Και το καταλαβαίνεις αυτό από τις περιγραφές, που μιλάνε μεν για τη θαυμάσια ερμηνεία της ηθοποιού αλλά εστιάζουν περισσότερο στο περιεχόμενο του έργου, στη ζωή της μεγάλης στιχουργού:

Νένα Μεντή σε μεγάλη ... Ευτυχία Image110

Περισσότερα για την παράσταση μπορείτε να βρείτε και στους συνδέσμους που ήδη έβαλα αλλά και στα εξής:

1. Άρθρο στην Ελευθεροτυπία

2. Κριτική της Μ. Κρύου στο Αθηνόραμα

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Ο αετός χωρίς φτερά... Που περασμένα τα πενήντα έγραψε τους πρώτους στίχους. Που σχεδόν τριάντα χρονώ ξεριζώθηκε από τη γη της Ιωνίας και βρέθηκε πρόσφυγας στην Ελλάδα. Δασκάλα, ηθοποιός σε μπουλούκια. Και μετά παραδομένη στον τζόγο. Η ανάγκη για χρήματα την έπιασε από το χέρι και την έβαλε να γράψει τραγούδια. Και το πάθος για τα χαρτιά δεν την άφησε να δει τα αριστουργήματα που έγραφε. Για ένα κομμάτι ψωμί τα έδινε. Και πουλούσε μαζί και όλα τα πνευματικά δικαιώματα. Εμείς τόσα χρόνια μετά τραγουδάμε τα τραγούδια της, εκείνη όμως πέθανε στην ψάθα.

Αυτή την πικρή ζωή ενσαρκώνει στο σανίδι η κυρία Μεντή. Μα όπως διάβασα η παράσταση απέφυγε την παγίδα του μελό. Ανασταίνει μια Παπαγιαννοπούλου λεβέντισσα και το κωμικό στοιχείο υπερτερεί του δραματικού. Έτσι κι αλλιώς το δράμα είναι γνωστό σε όλους. Κάτω όμως από το δράμα έζησε και δημιούργησε ένας αληθινός άνθρωπος. Ένας πραγματικός αετός... Και μην ακούτε το τραγούδι. Είχε φτερά και μάλιστα τεράστια. Τόσα που να την ανεβάσουν στο πάνθεο των μεγάλων δημιουργών...

Παράθεση :

(από το Στίχοι.info)

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Δε φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει
που σ' έπλασε όπως ήθελε αυτή
η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε
πως θα μ' ανοίξεις την καρδιά μου την κλειστή

Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο
που βγαίνει πάντα αλήθεια
και δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές
και μια πληγή στα στήθια

Δε φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει
γι αυτό μην κλαις που φεύγω βιαστικά
σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω
για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά

Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο
που βγαίνει πάντα αλήθεια
και δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές
και μια πληγή στα στήθια

ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΙΧΟΙ.INFO