Γείραν τ' απόσκια γείρανε, Λελούδα μ' στην αυλή σου...

Παράθεση :

"Την ενάτη ισταμένου του μήνα Μαιμακτηριώνα ο Εμπεδοκλής επιχείρησε τη δεύτερη ανέβαση στο όρος.

Παρότι χιονοδρόμος στα πρώτα του νιάτα, εβιάστηκε να προφτάξει τα χιόνια. Γιατί σε λίγο θα σκέπαζαν τις κορφές. Και σε τούτο το ανηφόρισμα λογάριαζε να μη συναντήσει εξωτερικές αλυκόντιες. Του έφτανε ο μέσα του αγώνας.

Ωστόσο σε τούτη τη δεύτερη πορεία ένιωθε πολύ πιο ασφαλής σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά. Εκείνο το πρώτο, το αρχαίο βάρος του όρους, τώρα είχε αλλάξει μέσα του αίσθηση. Ωσάν τα δισεκατομμύρια οι τόννοι της ύλης να είχαν σκορπίσει. Να είχαν μεταστοιχειωθεί σε στοιχεία πολύ ελαφριά. Το ποσό της ενέργειας που εκλύθηκε όμως είχε περάσει στη ματιά του σαν ένα είδος κυρίαρχης ιδιότητας. Αν ήθελες να ονομάσεις το ύφος που είχε το βλέμμα του τώρα, θα τό 'λεγες πέτρωση του ανέμου. Ή ανίατη εμμονή.

Προτού φτάσει ν' ανηφορίσει την πρώτη απαγανιά, επέρασε μια μικρή κοιλάδα που την έλεγαν Στο Μύλο. Εκοίταξε τον παλαιό νερόμυλο με το βαγένι, με τη φτερωτή, και με τη χελιδόνα του. Το μασούρι, το βαρδάρι, οι μυλόπετρες. Και ύστερα εστράφηκε κατά τη φορά του μυλαύλακου, όσο να φτάσει στην αρχή του. Εκεί στη Δέση των νερών, ακούμπησε στον όχτο του αυλακιού και θυμήθηκε το τραγούδι που άκουγε παιδί να τραγουδάνε οι δύο μυλωνάδες, ο γέρο Γιαννακός, κι ο γέρο Δημητρώνης, την ώρα που έπαιρνε να δειλιάζει η μέρα, και γέρναν τ' απόσκια στις αυλές. Όταν τα κορίτσια ποτίζανε στη γλάστρα το βασιλικό και τα γεράνια τους:

Ποταμέ μου, όταν γιομίζεις
και βαρείς και κυματίζεις,
πάρε με στα κύματά σου
στα βεργολυγίσματά σου,
να με πας στη δύση - δύση
και στης Αργαστής τη βρύση."

Παράθεση :

"Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου."

Παράθεση :

"ω κύνες, ού μ' έτ' εφάσκεθ' υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν' ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται."

________________

Αναδημοσίευση από το blog Λιαντίνης ο Δάσκαλός μας, απόσπασμα ανάρτησης με τίτλο Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

Οφείλω να σε συγχαρώ. Κατάφερες αυτή τη φορά να εντυπωσιάσεις και μένα.

Πες μου όμως, πώς τα καταφέρνεις και βρίσκεις όλες αυτές τις κρυφές συνδέσεις του Λιαντίνη; Καλά οι σύνδεσμοι που βάζεις με άλλα άρθρα, αλλά το βρίσκω εντυπωσιακό που καταφέρνεις μέσα σε κείμενά του και σε ποιήματα του επίσης να βρίσκεις διασυνδέσεις με άλλα κείμενα και ποιήματα!!!!!!!!!

Δεν υπάρχει καλή μου κανένα μυστήριο. Μόνο συνεχής μελέτη. Τώρα πια σχεδόν τον ξέρω απ' έξω... κι έτσι εύκολο είναι όταν διαβάζω κάτι κάπου αλλού να κάνω και τη σύνδεση...

Υπόψη ότι αυτή η "διασύνδεση" ανήκει στη στρατηγική γραψίματος του Λιαντίνη. Το αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά στα Ελληνικά. Οπότε να το έχετε στο νου σας.

Για να καταλάβεις Λιαντίνης πρέπει να διαβάζεις γενικώς και όχι μόνο Λιαντίνη.

Προσωπικά έχοντας τελειώσει πρακτικό (θετική δηλαδή κατεύθυνση) έχω ελλείμματα μεγάλα σε αρχαία γραμματεία αλλά και γενικότερα σε κείμενα που ένας φιλόλογος θα γνώριζε.

Ευτυχώς έχουμε την καλή μας νεράιδα που κατ' επανάληψη μας έχει δώσει χείρα βοηθείας. Παράδειγμα θα δώσω με τον τίτλο του Νηφομανή... Ποιος άλλος θα μπορούσε να ξέρει από πού εμπνεύστηκε ο Λιαντίνης τον τίτλο; (εσείς; )

Ποια άλλη από εκείνη που έχει το αρχείο του και καθημερινά ασχολείται ώρες και ώρες με αυτό.

Ειδικά αυτή την εποχή που ετοιμάζεται το νέο σάιτ.

Μα ήξερε ο Λιαντίνης τι γυναίκα παντρεύτηκε. Ποια άλλη θα μπορούσε να κάνει όσα κάνει εκείνη;

Τυχαία νομίζετε την αποκαλούσε Λουλούδω; Ήταν πραγματικά το λουλούδι που μοσχοβόλησε τη ζωή του.

Και η τακτική που για χρόνια ακολούθησαν μερικοί στο διαδίκτυο λασπολογώντας σε βάρος της, το μόνο που θα αποδώσει είναι τη σε βάρος τους ετυμηγορία όλων των μελλοντικών μελετητών του Λιαντίνη.

Μα είναι τόσο κουφιουκεφαλάκηδες που δε λένε να το καταλάβουν. Πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Και όπως ανακαλύψαμε εμείς τα ψέματα που έλεγαν, το ίδιο θα γίνει αύριο και από όλους τους άλλους. Τι θα ωφεληθούν με τέτοια τακτική;

Ειδικά κάποιοι που εξακολουθούν να την αποκαλούν στο ίντερνετ καθηγήτρια Θεολογίας ενώ για δεκαετίες διατέλεσε καθηγήτρια Φιλοσοφίας. Υποτίθεται τρομάρα τους πως έχουν και πανεπιστημιακούς τίτλους. Και δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν το γνωστικό αντικείμενο ενός καθηγητή πανεπιστημίου από τη σχολή που διδάσκει.

Δηλαδή με την ίδια λογική κάποιος άλλος θα αποκαλούσε αστυνομικό το Λιαντίνη; Επειδή δίδαξε στη σχολή της αστυνομίας;

Εμπάθεια. Και κτητική μανία σε βάρος της μνήμης του Λιαντίνη. Άρρωστα πάθη και τα δυο που φυσικά δεν τους αφήνουν να δουν καθαρά και θολώνουν την κρίση τους.

Δεν πειράζει. Κάποτε και όλα αυτά θα αναγνωριστούν υπέρ της κυρίας Νικολίτσας Λιαντίνη. Γιατί στάθηκε παλικάρι. Και άντεξε όσα καμιά άλλη γυναίκα στοχαστή ή ποιητή από τους μανιώδεις οπαδούς.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Παράδειγμα θα δώσω με τον τίτλο του Νηφομανή... Ποιος άλλος θα μπορούσε να ξέρει από πού εμπνεύστηκε ο Λιαντίνης τον τίτλο; (εσείς; )

Απορία ... ψάλτου βήξ!

Από πού;

Από βιβλίο του Θεοδωρακόπουλου.

Φαίδρος... σελ. 50

Η λεξούλα νηφομανής με το χεράκι του Λιαντίνη.

Δεν υπάρχει στο κείμενο. Τη δημιούργησε ο ίδιος.

Κι αυτό κάνει ακόμη πιο ξεχωριστό το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο. Γιατί κάτι τέτοιο δε συμβαίνει σε κανένα άλλο βιβλίο του Λιαντίνη.

Το βιβλίο αυτό, ο Φαίδρος του Θεοδωρακόπουλου, χαρίστηκε από το Δημήτρη Λιαντίνη στη Λου του, ανήμερα της ονομαστικής της εορτής. Λίγο πριν τελεστούν οι γάμοι τους στο Μυστρά.

Για το Φαίδρο και τη σχέση του με το Λιαντίνη, ας διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται από τη Γκέμμα το κεφάλαιο Αρσενοκοίτης. Και ειδικά τις σελίδες 74 - 75.

Από κει και το μικρό απόσπασμα:


«Στο Φαίδρο (σημ.: του Πλάτωνα) βρήκα γιατί ο έρωτας αποβλακώνει, και γιατί τρελαίνει τους ανθρώπους. … Βρήκα, πόσο υπέροχο πράγμα είναι η ελληνική αρετή και η ηθική ελευθερία των ελλήνων. … Βρήκα πόσο βαθιά σκύψανε οι έλληνες, και είδανε και γνωρίσανε τη φύση του ανθρώπου. … Και κυρίως αυτό. Βρήκα τον αγώνα, τη βούληση για δύναμη, τη φυσικότητα, την υγεία, τον πόνο και την εμορφιά που κρύβει η αρετή των ελλήνων.»


Και βρήκε ακόμη εκεί πώς γράφουνται τα πολλά ασήμαντα βιβλίδια, και τα λίγα αθάνατα έργα.

Και παρακάτω θα πει:

"Ο Φαίδρος του Πλάτωνα είναι το ωραιότερο ερωτικό ποίημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας"

Και είναι αυτό το βιβλίο που χαρίζει στη Λου του.

Που κάποτε μιλώντας μου για την περίοδο που ο Λιαντίνης έγραφε τη Γκέμμα, 1993 και 1994, μου παραδέχθηκε πως εκείνη την περίοδο ο Λιαντίνης είχε βάλει το στόχο του και υπηρετούσε μόνον αυτό. Αδιαφορώντας ως και για πράγματα που ως τότε διακαώς τον ενδιέφεραν. Σαν κάποιος διάβολος να τον είχε κυριέψει ή κάποιος θεός.

Χμ... αυτό που βλέπω εγώ μελετώντας τη Γκέμμα είναι πως σε πολλές σελίδες της ο νους του Λιαντίνη ήταν απορροφημένος από τη γυναίκα του. Άρα δαίμων...

Διότι "Μέγιστος Μεγίστων Δαίμων Έρως Εστί"...

Είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα η Γκέμμα. Από χίλιες απόψεις.

Κι ας είναι το κύκνειο. Ή και ακριβώς γι' αυτό.

Θυμάστε τι λέει στη Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου;

Θάνατος και έρωτας. Είναι σκόπιμη η σειρά. Δε λέω έρωτας και θάνατος.

Σκόπιμη ως προς τι; Μοιάζει κωδικοποιημένο μήνυμα αυτό. Ειδικά αν κανείς διαβάσει και τα συμφραζόμενα...

Αν λοιπόν ο Λιαντίνης σε όλα προηγούμενα βιβλία του μελέτησε το θάνατο και τον έρωτα, στη Γκέμμα, που γράφτηκε τελευταία, φύλαξε το προβάδισμα στον έρωτα.

Ξεκινώντας από τον τίτλο και μέχρι το οπισθόφυλλο. Εκεί που υπάρχει φωτογραφία βγαλμένη από το χέρι της γυναίκας του. Και η σημαντικότερη πρότασή του επίσης. Που μαζί της φρόντισε να τη μοιραστεί πρώτα πρώτα:


Το γράμμα πηγαίνει στη Γερμανία. Όχι φυσικά με ταχυδρομικό περιστέρι... Οπότε υπολογίζουμε πως έφτασε περίπου τη μέρα που εκείνη είχε γενέθλια. Δώρο και αυτό...

Θα μου πεις... δηλαδή ο Λιαντίνης έγραψε τη Γκέμμα για τη γυναίκα του; Όχι, καλέ μου. Για τον έρωτα είπα. Μην τα συγχέουμε τα πράγματα.

Μόνο που έχει πάντα ισχύ ο λόγος του. Εν αρχή ην η πράξις. Και έπεται ο λόγος...

Ο έρωτας είναι η γενεσιουργός δύναμις. Για το Λιαντίνη.

Για άλλους μπορεί να είναι και η αιτία της πλήρους αποβλάκωσης. Να τα διαβάσετε παρακαλώ όλα αυτά. Από το άγιο Πρωτότυπο. Με μένετε σε όσα εγώ γράφω.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Δεν υπάρχει καλή μου κανένα μυστήριο. Μόνο συνεχής μελέτη. Τώρα πια σχεδόν τον ξέρω απ' έξω... κι έτσι εύκολο είναι όταν διαβάζω κάτι κάπου αλλού να κάνω και τη σύνδεση...

Υπόψη ότι αυτή η "διασύνδεση" ανήκει στη στρατηγική γραψίματος του Λιαντίνη. Το αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά στα Ελληνικά. Οπότε να το έχετε στο νου σας.

Για να καταλάβεις Λιαντίνης πρέπει να διαβάζεις γενικώς και όχι μόνο Λιαντίνη.

Τότε εγώ γιατί δεν καταφέρνω να βρω τέτοιες διασυνδέσεις;

Εντάξει, δεν τον ξέρω απέξω το Λιαντίνη. Αλλά νομίζω κι εσύ μεταφορικά το λες.

Ρε μπας και στα στέλνουν έτοιμα; Εντύπωση μου κάνουν οι ανακαλύψεις σου ειδικά από την άνοιξη και μετά. Μια με τους αβαγιανούς και τη ρίγανη, μια με τις νιάκαρες...

Ευτυχώς δεν είδα ακόμη να γίνεται λόγος για κανέλα!!!!!!!!!!!!!

Από χτες που το διάβασα έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Το ξαναείδα σήμερα γραμμένο (σε άλλο άρθρο) και είπα να μοιραστώ την απορία. Θέλει κάτι να μας πει με αυτή τη φράση;

Ποιες εξωτερικές αλυκόντιες μποδίζουν τα βήματα του Εμπεδοκλή - Λιαντίνη από όσα λογαριάζει να κάνει;

Είναι αυτός ο λόγος που φεύγει και αφανίζεται την 1η του Ιούνη;

Διότι υπάρχει στη συνέχεια ο μέσα αγώνας. Αν δεν υπήρχε, δε θα προέκυπτε και η απορία μου.

Μια ακόμη σελίδα από το Φαίδρο του Πλάτωνα και του Θεοδωρακόπουλου.

Με ακόμη μία χειρόγραφη σημείωση του Λιαντίνη με τη λέξη "νηφομανής".

Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο αυτό ο Λιαντίνης το πρωτοδιάβασε το Μάη του 1973. Συγκεκριμένα, τελείωσε τη μελέτη στις 17 του Μάη.

Και το ξαναμελετά (η αναστροφή που μας συμβουλεύει στα Ελληνικά) το Μάρτιο του 1982.

Και μια ο λόγος για το Φαίδρο του Πλάτωνα και του Θεοδωρακόπουλου...

ας θυμηθούμε τι έγραψε ο επιστήθιος φίλος του Δημήτρη Λιαντίνη, ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος, καθηγητής πανεπιστημίου κι αυτός, στο λογοτεχνικό του έργο ΚΑΠΕΛΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ. Τι έγραψε για το Θεοδωρακόπουλο. Που μαζί με το Λιαντίνη και δίπλα δίπλα στα έδρανα της φιλοσοφικής τον παρακολούθησαν:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_8625.html

Παράθεση :

"Πριν από δυο χρόνια από αυτό το γεγονός μάθαμε ότι είχε αυτοκτονήσει και ο μοναχογιός, φοιτητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής, του καθηγητή μας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου. Έτσι εξηγιόταν η διάχυτη μελαγχολία στο πρόσωπο και στα μεγάλα μάτια του καθηγητή μας. Ποτέ δε γέλασε, ποτέ δεν αστειεύτηκε. Λίγους μήνες πριν, έλεγαν, είχε χάσει τη γυναίκα του, και παρ' όλα αυτά βρήκε τη δύναμη να βγάλει επικήδειο στο θάνατο του παιδιού του.

"Εκεί που θα πας, αγγελούδι μου, θα βρεις τη μανούλα σου να σε περιμένει, δε θα 'σαι μοναχό. Και θα με περιμένετε και οι δυο μαζί... Καλό ταξίδι..."

Όταν δημοσιεύσαμε αυτό το απόσπασμα, στο αφιέρωμα που είχαμε κάνει στον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, είχαμε κάνει αμέσως μετά το εξής σχόλιο:

Παράθεση :

Από τα στοιχεία του βιβλίου συμπεραίνουμε ότι ο θάνατος του παιδιού του συνέβη στα 1962. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος έφυγε για να συναντήσει τους αγαπημένους του, στα 1981. Σαν σήμερα... Είκοσι σχεδόν χρόνια δίχως να γελά και δίχως να αστειεύεται... Πώς περνά έτσι η ζωή; Πώς αντέχεται;

Σίγουρα ο θάνατος για τον άνθρωπο αυτό θα ήταν μια λύτρωση.

Θα θυμίσουμε ότι στο ίδιο βιβλίο ο Αναγνωστόπουλος, αν και το παρουσιάζει ως αυτοβιογραφικό, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει και για το φίλο του, Μίμη Νικολακάκο, από τη Λιαντίνα. Δηλαδή το Δημήτρη Λιαντίνη όπως τον ξέρουμε εμείς, που τότε ακόμα, στο πανεπιστήμιο, είχε το πατρικό του και μόνο επώνυμο, το Νικολακάκος.

Του αφιερώνει μάλιστα και ένα ποίημα. Όπου κατηγορεί τον Ταΰγετο που του πήρε τον φίλο του...

Συνεξετάζοντας όμως τις αναφορές στο Λιαντίνη με το απόσπασμα που γράφει για τον Θεοδωρακόπουλο, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τους συνειρμούς και τους στοχασμούς.

Πληθυντικό χρησιμοποιεί ο Αναγνωστόπουλος μιλώντας για το πώς έβλεπαν τον καθηγητή τους. Και τη διάχυτη μελαγχολία του, μετά την αυτοκτονία του γιου του.

Αλλά και πληθυντικό να μη χρησιμοποιούσε, πάλι θα καταλήγαμε στην ίδια σκέψη. Πως ο Λιαντίνης ήξερε από πρώτο χέρι τις επιπτώσεις μιας αυτοκτονίας στα υπόλοιπα μέλη μιας οικογένειας.

Κι αν κανείς υποθέσει, λάθος βέβαια, πως το είχε ξεχάσει, ξεχνιούνται τέτοια πράγματα όταν κι εσύ υποτίθεται αποφασίζεις μια αυτοκτονία;

Τότε να λάβει υπόψη όσα παραπάνω γράψαμε για το Νηφομανή. Που τον εμπνεύστηκε ο Λιαντίνης από βιβλίο του Θεοδωρακόπουλου.

Ο Νηφομανής, θυμίζω, γράφτηκε μετά από την τραγική απώλεια του αγέννητου παιδιού του ζεύγους Λιαντίνη, Δεκαπενταύγουστο του 1979.

Κι έχουμε παραπάνω δημοσιεύσει την πληροφορία πως το βιβλίο ο Λιαντίνης το διάβασε αρχικά λίγο μετά που το χάρισε στη γυναίκα του, δηλαδή το 1973, και το ξαναδιάβασε το 1982. Όταν πια είναι και ο ίδιος ένας πατέρας που έχασε παιδί.

Είναι δυνατόν να μην κάνει συσχετισμούς διαβάζοντας τις σελίδες του εκείνη την περίοδο;

Ίσως γι' αυτό στα Χορικά του Νηφομανή παραθέτει το Μοιρολόι και για το δικό του παιδί. Είναι ο τίτλος που το εξηγεί, ο τίτλος "Νηφομανής", που ο Θεοδωρακόπουλος του έχει εμπνεύσει.

Για τον ίδιο λόγο, δικαιολογείται και το άλλο χορικό, η Ελένη. Η ιστορία μιας απιστίας παράξενης. Γιατί από το Θεοδωρακόπουλο και το Φαίδρο του ο Λιαντίνης έμαθε πολλά για τον έρωτα. (δες Γκέμμα, κεφάλαιο Αρσενοκοίτης, σελ. 74 )

Δεν είναι όμως μόνο αυτό... Ξαναδές το αφιέρωμα στο Θεοδωρακόπουλο:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_8625.html

Θα δεις εκεί πότε πέθανε. Στις 21 Φεβρουαρίου 1981. Ο Λιαντίνης ξαναδιαβάζει το Φαίδρο ένα χρόνο ακριβώς μετά. Μάρτιο του 82...

Στο μεταξύ, λίγο νωρίτερα, το Δεκέμβριο του 1978, ο Λιαντίνης βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, για το Χάσμα Σεισμού. Την απόφαση συνέταξε αλλά και εκφώνησε ο Θεοδωρακόπουλος. Μόνο που ο Λιαντίνης δεν πήγε ο ίδιος να πάρει το βραβείο. Έστειλε τη γυναίκα του. Αντ' αυτού.

Θα μπορούσε κανείς πολλά να υποθέσει για την απροθυμία του Λιαντίνη να παραστεί στην τιμητική εκδήλωση.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_5142.html

Κι εμείς το έχουμε κάνει στο παρελθόν και άκρη δε βγάζαμε.

Αργότερα, όμως μάθαμε σε ποιον θέλησε ο Λιαντίνης αυτοπροσώπως να χαρίσει το Νηφομανή... Είναι από τα μη ανακοινώσιμα. Αλλά από τα πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία της ζωής του που αποκαλύπτουν το χαρακτήρα του.

Μπορούμε μόνο να πούμε ότι ήταν πρόσωπο που χρόνια πριν είχε φερθεί λίαν υποτιμητικώς στο Λιαντίνη. Κάτι που φαίνεται δεν ξέχασε και θέλησε να αποδείξει σε εκείνον που τόσο λίγο τον μέτρησε, ποιος ήταν αληθινά.

Ο Θεοδωρακόπουλος; Δεν ξέρουμε κανένα στοιχείο που να τον εντάσσει σ' αυτή την κατηγορία. Των ανθρώπων που υποτίμησαν το Λιαντίνη.

Ξέρουμε όμως ότι γνώριζε καλά τη σύζυγο του Λιαντίνη. Για τη δική της επιστημονική παρουσία. Και την εκτιμούσε ιδιαίτερα.

Διακρίνουμε λοιπόν πίσω από το ανεξήγητο γεγονός της μη παρουσίας του Λιαντίνη στην Ακαδημία Αθηνών, την κρυφή χαρά να δει ο δάσκαλός του ποια ήταν η γυναίκα του.

Βεβαίως, όλα αυτά είναι υποθέσεις. Και ως τέτοιες παρακαλούμε να τις διαβάσετε... Νόμιμος τρόπος να προσεγγίσεις την αλήθεια όταν δεν έχεις άλλο όπλο εκτός από τη φαντασία. (δες σχετικά στο Homo Educandus, σελ. 168, για τον Πλάτωνα και το φιλοσοφικό μύθο)

Και να θυμηθούμε και από τη Γκέμμα. Σελ. 18. Για το πώς ζητάμε το άγνωστο. Χτυπώντας να σου ανοίξει να περάσεις ο τοίχος που δεν έχει πόρτα.

Εμείς όμως έχουμε πόρτα και πόρο. Να λύσουμε πολλές απορίες για το Λιαντίνη. Εκείνος έφυγε μα υπάρχει η γυναίκα του. Ο άνθρωπος που έζησε δίπλα του σχεδόν τρεις δεκαετίες. Και όλη τη συγγραφική διαδρομή.

Πώς να εξηγήσουμε λοιπόν τον πόλεμο που της έγινε για να την αποκλείσουν από την έρευνα όλων μας για το Λιαντίνη; Λες και τα ξέραμε όλα πια γι' αυτόν και η δική της μαρτυρία περίσσευε!!!

Το άδικο δεν είναι για εκείνη. Είναι για το Λιαντίνη και για όλους εμάς. Που για χρόνια παραπλανηθήκαμε και βασανιστήκαμε. Με υποθέσεις επί υποθέσεων. Χτυπώντας τοίχους που δεν είχαν πόρτες. Γιατί δεν είχαμε τα κότσια να χτυπήσουμε τη δική της πόρτα και να ζητήσουμε τη συμβολή της.

Όχι για να στήσουμε άγαλμα σε εκείνη. Αν και θα το άξιζε. Θα την αδικούσαμε όμως αν το άγαλμα το στήναμε με αφορμή πως υπήρξε σύζυγος ενός Λιαντίνη και όχι για τη δική της αυτόνομη πανεπιστημιακή και επιστημονική διαδρομή.

Μα για να μάθουμε καλύτερα το Δάσκαλό μας.

Όχι ως Τούρκοι μυλωνάδες και αράπηδες πασπαλιάρηδες, που λέει το δημοτικό τραγούδι. Ούτε αποζητώντας "ξάι". Που έτσι κι αλλιώς πέραση δε θα είχαν τέτοιες τακτικές. Κι όσοι τις ακολούθησαν, είδαν την πόρτα της να κλείνει. Γιατί και ευφυής είναι η ίδια, ώστε να καταλαβαίνει τις αληθινές προθέσεις εκείνων που την προσεγγίζουν, αλλά και ο Λιαντίνης φρόντισε να την προετοιμάσει ανάλογα.

Και δεν είναι μόνο το απόσπασμα της Γκέμμας που στην αρχική μας ανάρτηση του θέματος αναφέραμε. Ξέρουμε πως ως την τελευταία στιγμή, την τελευταία νύχτα, τη συμβούλευε τι πρέπει να κάνει.

- Πρόσεχε τι θα πεις!

Την ακούσαμε να αναφέρει στη συνέντευξη με το Χατζηνικολάου. Και είχε αυτό το νόημα. Να την προστατεύσει. Από τους Τούρκους και τους αράπηδες που θα έπεφταν πάνω της. Να βουτήξουν ό,τι μπορούσε ο καθένας από τα κατάλοιπα του Λιαντίνη. Οι πασπαλιάρηδες...

Κι έπειτα, όταν η πόρτα έκλεισε, άρχισε η εκδίκηση. Με κάθε τρόπο.

Βρήκα προχτές στο διαδίκτυο ένα βίντεο για το θυμό του Λιαντίνη!

Να το βλέπουν όσοι δεν τον γνώρισαν. Γιατί εμείς ξέραμε και αυτό το πρόσωπό του. Δείγμα μικρό η μνηστηροφονία από τον Όμηρο, όπως τη διηγήθηκε στο Μαράσλειο.

Κι επειδή ξέραμε και αυτή την πλευρά του, ο θυμός που είδαμε στο βίντεο μας φάνηκε ένα τίποτα μπρος σε εκείνον το θυμό και την οργή του Λιαντίνη που θα αντίκριζαν όσοι πρόσβαλαν τόσα χρόνια τη γυναίκα του.

Έχουν γνώση αρκετοί και ας μην έχουν μιλήσει, ας ξέχασαν να τα πουν αυτά στις μαρτυρίες τους. Για το θυμό του. Και για τη στάση του σε ανάλογες καταστάσεις. Να κόβει επαφές με το μαχαίρι. Και να μην υποχωρεί ακόμη και στις παρακλήσεις πολυαγαπημένων του προσώπων για εναπασύνδεση.

Τον είχε εκείνη σαν αλάβαστρο. Αλλά την είχε κι εκείνος...

Ποιος αυτή την αλήθεια είχε δικαίωμα να την παραποιήσει;

Και άλλον να παρουσιάσει το Λιαντίνη;

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Επειδή δίδαξε στη σχολή της αστυνομίας;

Δανάη έχει διδάξει στη σχολή της Αστυνομίας;

Μήπως ξέρεις τι ακριβώς;

Δίδαξε Αστερόσκονη... το γράφει και στο official site αυτό.

Τι;

Δε γνωρίζω...

Αν και γνωρίζοντας τον ίδιο το Λιαντίνη, ό,τι και αν έγραφε το πρόγραμμα εκείνος δίδασκε πάντα τη μελέτη θανάτου...

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Δίδαξε Αστερόσκονη... το γράφει και στο official site αυτό.

Τι;

Δε γνωρίζω...

Αν και γνωρίζοντας τον ίδιο το Λιαντίνη, ό,τι και αν έγραφε το πρόγραμμα εκείνος δίδασκε πάντα τη μελέτη θανάτου...

Σορι...να με διορθώνεις.

Α, δε διόρθωσα καλή μου εσένα.

Μα μας διαβάζουν και άλλοι και πρέπει σε κάθε απάντηση που δίνω για το Λιαντίνη να παρέχω στον κάθε επισκέπτη τρόπο επιβεβαίωσης...

Επιπλέον να εκφράσω για μια ακόμη φορά τη χαρά μου που ασχολείσαι με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Άνθρωποι σαν εσένα θα χαροποιούσαν και τον ίδιο να ασχολούνται με όσα δίδαξε. Γιατί ανήκεις σε εκείνους που αγωνίζονται να κάνουν καλύτερο τον κόσμο και πιο ανθρώπινο.

Από καιρό έχω προσέξει την υπογραφή του αστροκόριτσου. Δεν ήταν έκπληξη η συμμετοχή της στην ενότητα.

Υπογραφή που δένει άψογα με το ψευδώνυμο αλλά και με την παρουσία. Αστερόσκονη!

Έχεις δει, Αστερόσκονη, τη βλογημένη ώρα που τα άστρα βρέχουν σκόνες το φως τους; Διαλύονται στο μακρυνό τους στερέωμα και διαλύεται μαζί σε χίλια αμέτρητα κομματάκια η ψυχή εκείνου που έσωσε να δει την απειροελάχιστη στιγμή.

Σαν που σκίστηκε η ψυχή της Εύας και του Αδάμ την ώρα που πρόκαμαν να νιώσουν τη σάρκα του μήλου της γνώσης. Εκείνο το ανάμεσα. Στη λαχτάρα να το γευτούν και στο έπειτα, το τρομακτικό έπειτα. Το χωρίς γυρισμό.

ΗΡΑΚΛΗΣ έγραψε:

Από καιρό έχω προσέξει την υπογραφή του αστροκόριτσου. Δεν ήταν έκπληξη η συμμετοχή της στην ενότητα.

Υπογραφή που δένει άψογα με το ψευδώνυμο αλλά και με την παρουσία. Αστερόσκονη!

Έχεις δει, Αστερόσκονη, τη βλογημένη ώρα που τα άστρα βρέχουν σκόνες το φως τους; Διαλύονται στο μακρυνό τους στερέωμα και διαλύεται μαζί σε χίλια αμέτρητα κομματάκια η ψυχή εκείνου που έσωσε να δει την απειροελάχιστη στιγμή.

Σαν που σκίστηκε η ψυχή της Εύας και του Αδάμ την ώρα που πρόκαμαν να νιώσουν τη σάρκα του μήλου της γνώσης. Εκείνο το ανάμεσα. Στη λαχτάρα να το γευτούν και στο έπειτα, το τρομακτικό έπειτα. Το χωρίς γυρισμό.

Ηρακλή, οφείλω να σε ευχαριστήσω μια που με ιδιαίτερη χαρά διαπίστωσα την πολύ ωραία σου ερμηνεία.
Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό το έπειτα, το χωρίς γυρισμό, είναι απλά τρομακτικό ή υπέροχα τρομακτικό.

Από τα Κατά Κίρκην του Λιαντίνη (Γκέμμα - 45 σελίδα)

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Αστροκόριτσο:

Παράθεση :

"Η Κίρκη είναι έξυπνη. Γι' αυτό είναι τόσο έμορφη, ώστε να φαντάζει μάγισσα και μάγισσα παιδί. Γι' αυτό μαγεύει τ' άστρι και δεν περπατεί.

Αν δεν ήτανε έξυπνη η Κίρκη, δε θά 'τανε κι έμορφη. Η εμορφιά είναι δύναμη νόησης. Η εμορφιά δεν είναι απλά καμπύλες, και χρώτας, και λίκνισμα, και λαιμός και μαλλιά. Η εμορφιά είναι δαιμονική κυριαρχία στον περίγυρο από αιτίες απροσδιόριστες. Είναι το "αμήχανον κάλλος" που λέει ο Πλάτων.

Κοιτάς μια γυναίκα στο δρόμο, και γίνεσαι χάνος.

- Τι κινούμενο όραμα είναι τούτο! φωνάζεις, και πέφτεις με το αμάξι στην κολόνα. Σταματάς, την κουβεντιάζεις λίγο, κι όπου φύγει φύγει. Πέντε λεφτά σου άρκεσαν για να βγάλεις από μέσα της το μοσχάρι και την όρνιθα.

Το ίδιο συμβαίνει και μ' έναν άντρα που έχει επιφάνεια, αλλά από μέσα του είναι στεκάμενο έλος.

- Τι Πατούχας μου βγήκε, μωρέ, ετούτος ο ολυμπιονίκης!

Η Κίρκη, λοιπόν, τώρα γνωρίζει τον άντρα. Το διαπεραστικό της βλέμμα βγάζει από μέσα του εκείνη τη δύναμη που περνά από το ωραίο στο υπέροχο, όπως λέει ο Καντ.

Ωραίο είναι το ρόδο, το ζουμπούλι, ο έποπας, το κελάρυσμα της πηγής, ο κήπος, το δειλινό. Αλλά ο κεραυνός, όταν σκάει δίπλα σου και σε τυφλώνει η λάμψη του και η βροντή του σε αλαλιάζει, είναι υπέροχος.

Και όσο το ωραίο τρέπεται στο υπέροχο, τόσο γίνεται και πιο επικίνδυνο. Το υπέροχο είναι τρομερό, και στις πολύ ψηλές τιμές του σκοτώνει. Παράδειγμα η ωραία Ελένη του Μενελάου, που έσυρε ξοπίσω της χιλιάδες κουφάρια.

Άρα, αγαπητή Αστερόσκονη, που ξέρεις να ταξιδεύεις όπως ο Δίδυμοι στον ουρανό, και να μαγεύεις τ' άστρα, έχεις απόλυτο δίκιο:

Το υπέροχο είναι και τρομακτικό!