Τέσσερις μέρες και άλλες τέσσερις

Τέσσερες λοιπόν μέρες αγωνίσθηκε για να περάσει το φράγμα του θανάτου. Και πάλευε σ' αυτό το φοβερό σύνορο.

Γιατί το πρόβλημα ήταν να ξεφύγει πρώτος αυτός ο ίδιος το θάνατο.

Σαν ένα γεγονός ωμό και μαργωμένο.

Κι ύστερα να παλέψει με τον ψυχικό του θάνατο.

Αυτό είναι που έχουμε ακουστά να λένε πως ένας ποιητής πεθαίνει πολλές φορές.


Αχ, μωρέ, μπουνιά που τη φάγαμε με τούτη την προμετωπίδα του liantinis.gr...

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Εδώ και αν έχει ισχύ και νόμο η φράση.

Για όσους νοιάζονται για τον ποιητή. Για τους άλλους, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Ψάχνουν να βρουν τι θέλει να τους πει η γυναίκα του ποιητή.

Μα εκείνη έχει:


(Νηρέα, οι ποιητικές σου εξάρσεις τελευταία είναι αστρολίθια που με βρίσκουν ίσα εκεί που χωρίζουν τα φρύδια του ανθρώπου... )

Τώρα λοιπόν λέω κι εγώ να παίξω με τον πόνο τον άλλο. Της σφήκας το κεντρί, της μέλισσας τη γλύκα. Ελπίζω στο μεταξύ να έχετε διαβάσει τον Αναξίμανδρο γιατί αλλιώς λέξη δε θα εννοήσετε.

Αυτή τη φορά θα ταξιδέψουμε στον Πλάτωνα. Πάντα όμως στο λατρεμένο Homo Educandus. Και στις σελίδες του επιλόγου του:

Τέσσερες λοιπόν μέρες αγωνίσθηκε για να περάσει το φράγμα του θανάτου. Και πάλευε σ' αυτό το φοβερό σύνορο.

Γιατί το πρόβλημα ήταν να ξεφύγει πρώτος αυτός ο ίδιος το θάνατο.

Σαν ένα γεγονός ωμό και μαργωμένο.

Κι ύστερα να παλέψει με τον ψυχικό του θάνατο.

Αυτό είναι που έχουμε ακουστά να λένε πως ένας ποιητής πεθαίνει πολλές φορές.



"Μένοντας απλά άνθρωπος. Με την ίδια ακριβώς έννοια που και η αττική τραγωδία κατόρθωσε, σε μια υπέρτατη στιγμή της, να ονοματίσει με το όνομα τούτο τον Άγνωστο, λύνοντας στα περίχωρα της Θήβας το σκοτεινό αίνιγμα της Σφίγγας.

Όρισε τα μέτρα του ανθρώπου. Στην ουσία περιέγραψε ένα σχέδιο τάξης και πειθαρχίας, που εφόσον ο άνθρωπος γνωρίζει να το σέβεται, αναπτύσσει μέσα σε συνθήκες ασφάλειας το φυσικό ανάστημα που κρύβει η δυναμική των καταβολών του."

Και τώρα μια επίσκεψη εδώ:

http://www.liantinis.gr/main/index.php?option=com_content&view=article&id=35:xeirografaviografiko&catid=8&Itemid=39

Δεν είναι οι τέσσερις μέρες.

Είναι όμως τα τέσσερα αυτοβιογραφικά σημειώματα του ποιητή. 6 Οκτωβρίου 1996 το πρώτο.

18 - 20 Νοεμβρίου 1996 το τελευταίο.

Είναι και οι μέρες που είδα τελευταία φορά το Δάσκαλο.

6 του Νοέμβρη του 1996. Μαράσλειο φυσικά. Πού αλλού;

Τι έγινε στις 6 του Νοέμβρη; Εγώ τον έζησα σαν Γολγοθά του αγαπημένου μου Δασκάλου. Εκείνος;

Εκείνος τότε πάλευε στο Όρος των Ελαιών...

Καμιά φορά ας ανοίγουμε και τη Γκέμμα. Δε λέω, την έχουμε κάνει φύλλα από το πολύ διάβασμα. Και έχουμε παραμελήσει τα άλλα του παιδιά. Μα είναι και αξεπέραστη.

Παράθεση :

"Ο Ιησούς δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαιών. Ερημίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα. Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα και ψιθύριζε ένδακρυς "περίλυπός εστίν η ψυχή μου έως θανάτου".

Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) : "παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο. πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ". Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ."

ΓΚΕΜΜΑ, 188

Τετάρτη ήταν και όταν τελείωσε με το αυτοβιογραφικό.

Τις Τετάρτες εκείνης της εποχής ο Λιαντίνης δίδασκε στο Μαράσλειο. Έτσι γράφουν τα κιτάπια.

Ο ίδιος γράφει άλλη γραφή:


Τότε εμφανίστηκε η Σφίγγα. Και το αίνιγμά της... στο δρόμο...

Έχουν να λένε οι άνθρωποι τώρα πως το βιογραφικό στην επίσημη ιστοσελίδα του Λιαντίνη τους άφησε με παράπονο. Κι ας ήρθαν πρώτη φορά στο φως τόσα και τόσα ντοκουμέντα που να έχουμε να ασχολούμαστε για χρόνια.

Παράπονα είχαν οι άνθρωποι κι εκείνη την τελευταία φορά που είδα το Δάσκαλό μου. Στο Μαράσλειο.

Κι αν δεν έζησα ποτέ τον γιουχαϊσμό του Ιησού από τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς, έζησα τον προπηλακισμό του Λιαντίνη στο Μαράσλειο. Είναι αυτή η τελευταία του εικόνα που με συνοδεύει. Καμία άλλη.

Ούτε με στεφάνια στο κεφάλι, ούτε με το φούμο του στο χέρι, ούτε και κανένα άλλο ενσταντανέ του με χέρια. Είναι τα χέρια του πλήθους μόνο. Και οι κραυγές του. Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!

Εκείνος; Φορτώθηκε το Σταυρό του και ανηφόρισε τη στενή σκάλα για τη μεγάλη αίθουσα. Κι εμείς πίσω του. Με σκυμμένα κεφάλια. Από τη ντροπή.

Ήθελα να του μιλήσω εκείνη τη φορά. Όταν τελείωσε το μάθημα και πήρα ξανά ανάσα. Ήθελα να τον πλησιάσω. Να του πω αυτό που ένιωθα. Μόνη εγώ μέσα στους άλλους τους νέους. Με πτυχίο πια του Μαρασλείου από καιρό. Πως ήμουν εκεί μόνο για να τον ακούσω και πάλι.

Δεν πήγα. Ευτυχώς δεν πήγα. Να ελεήσω συμπάθεια σαν που κάποτε κόντεψε να γίνει με έναν Παπαδιαμάντη;

Ανάγκη δεν είχε ο Λιαντίνης από κανενός τη συμπάθεια. Ακόμη κι εκείνη τη μέρα που είχαν ξεσηκωθεί οι θεούσοι και οι θεούσες της σχολής και απαιτούσαν από τη Γραμματεία την απομάκρυνσή του από το Μαράσλειο. Να μη μολύνει με την "αθεΐα" του τα ρυπαρά αυτιά τους. Να μην τους ξαναρωτήσει τους ανέραστους αν πήδαγε τους μαθητές του ο Σωκράτης.

Ποιος τόλμησε να τα πει αυτά; Τα ρεζιλίκια;

Όταν εκείνος έφυγε, το νόμισμα γύρισε. Θεός ο Λιαντίνης. Κι ο καθένας έλεγε τις παπαριές του στα ματσούκια των δημοσιογράφων. Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Ό,τι άκουσαν, έγραψαν. Όχι την αλήθεια.

Να τη διαβάσετε τουλάχιστον τώρα. Πως όταν ο Λιαντίνης έγραφε το αυτοβιογραφικό του, ίδρωνε αίμα και με δάκρυα πότιζε το χαρτί. Το έγκλημα που τον σκότωσε δεν ήταν μόνο στα χαρτιά.

Αλλά και τι σημασία έχει ακόμη και δώδεκα χρόνους μετά; Να και αν τα λέω, να και αν δεν τα λέω. Πήραν πια τ' απάνω τους τα ματσούκια και όταν τους χαλάς το όμορφο παραμύθι σε αποκαλούν μισότρελο.

Σαν και το Δάσκαλό σου εκείνη τη μέρα. Αυτή που σε κρατάει από τότε κάθε φορά που θα ακούσεις το πλήθος να γιουχάρει. Άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι.

Οι τέσσερις μέρες; Μένουν ακόμη να απαντηθούν.

Οι τέσσερις μέρες. Δεν ξέρω τίποτε περισσότερο από τον καθένα σας για τις τέσσερις μέρες του χειρογράφου.

Ξέρω για τις άλλες. Τέσσερις και αυτές. Μετρήστε παρακαλώ:


1η Ιουνίου 1998. Φεύγει.

Στις 3 Ιουνίου, Τετάρτη, ώρα 7. Στεφανώνεται ο Λυκούργος.

Να μείνει, λέει, δυο μέρες το στεφάνι, μέχρι να γυρίσω.

Μετράω τις μέρες του.

Τρίτη.

Τετάρτη.

Πέμπτη.

Παρασκευή.

Γιατί δε γύρισε; Ή και γιατί δεν έπεσε... Στο άλλο γράμμα έτσι θα γράψει:

Παράθεση :

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη.

Και η μάνα του να επιμένει. Τρίτη πρωί.

Πότε τελικά;

Ανάμεσα Τρίτη και τέταρτη παράπεσε η αληθινή του μέρα.

Κι εμείς, άλλο καλύτερο δεν έχουμε, δώδεκα χρόνους μετά. Να μετράμε τις μέρες. Και να κολλάμε. Πότε; Πού;

Πουθενά και ποτέ...

Και τώρα ξαναδιαβάστε το άλλο χειρόγραφο. Πιο προσεκτικά.

Κανείς δεν προσπάθησε να κοροϊδέψει κανέναν.

Κι ας μην είμαστε γραφολόγοι...

Να το συγκρίνετε με το γράμμα της 1ης Ιουνίου.

Αν εύκολο δεν είναι, πατήστε εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/OIIIO-OOI-AEA-h13.htm?sid=ca0e96e6db81c73d0afc446e900ab819

Ούτε εδώ βλέπετε διαφορά στη γραφή του; Αφήστε το τότε... Και μη ρωτάτε. Όπως δε ρωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια.

Βεβαίως είναι και αυτό:

http://archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=74792920

Παράθεση :

Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».

Είναι για να στοιχειώνει εφιάλτες. Τι έγραψε στο τελευταίο του γράμμα;

Και προσπερνάμε το ποτήρι. Το ποτήριον τούτο. Και το παρελθέτω. Και τη ζαριά...

Μένουμε μόνο να φθονούμε που μόνο εκείνη ξέρει.

Ε, τι να κάνουμε; Ας πιούμε κι εμείς αυτό το ποτήρι. Πάντα εκείνη θα ξέρει περισσότερα.

Και το μπουκάλι; Ήταν και ένα μπουκάλι στη σπηλιά. Στο ράφι...

Ξέρεις τι είχε εκείνο το μπουκάλι; Ούρα και κόπρανα.

Άντε να το πούμε κι αυτό γιατί αγκύλωνε πολύ τα δάχτυλα να γραφτεί. Ακούς ούρα και κόπρανα; Να μην το γράψεις. Τι θα πούνε οι άνθρωποι σαν το διαβάσουν;

Να και αν πούνε, να και αν δεν πούνε.

Τουλάχιστον να πάνε να ξαναδιαβάσουν τον Πλάτωνα στην πρώτη ανάρτηση. Και όσα εκεί γράφει για τους είρωνες και τους κωμικούς.

Ούρα και κόπρανα, κύριοι. Στην υγειά σας!

Και μην ξεχάσω. DNA σ' αυτά δεν έγινε...

Δεν ήταν μπορετό.

Προφανώς κατέληξαν λοιπόν εκεί που ανήκαν.

Εκεί που ανήκουν τα ούρα και τα κόπρανα.

Πάρε τώρα και πάλι τη Γκέμμα. Και διάβασε το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Πώς αρχίζει...

Μήδεα λαχνήεντα.

Και πια η φυλλάδα ιστορεί το αίνιγμα που κανείς δε θα το λύσει. Την ιστορία του αντι - Αλέξανδρου που κατάφερε να ξαναδέσει το γόρδιο δεσμό.

Τώρα λέω να πάω να ξαπλώσω. Μην μπαίνετε στον κόπο να ψάχνετε τι άλλο θα γράψω... Κι αύριο μέρα είναι.

Και να θυμάστε, δεν ξέρω τίποτε περισσότερο από τον καθένα σας για την προμετωπίδα στο liantinis.gr

Ξέρω μονάχα να πω ότι άδικα ψάχνετε στα πολτοποιημένα φύλλα της Γκέμμας. Κι ας μην είμαι γραφολόγος.

Ψάξτε αλλού.

Γενικά ψάξτε αλλού. Αφήστε ήσυχη εκείνη τη σπηλιά.

Εκτός και διψάτε πολύ. Και λαχταράτε εκείνο το μπουκάλι από το αγιορείτικο.

Που αλήθεια λέγω. Δε σας δουλεύω. Ούρα και κόπρανα περιείχε... Και αταυτοποίητα. Τι κρίμα!!!

Ούρα και κόπρανα; Αυτό και αν είναι!

Πες μου μονάχα τι μου θυμίζει; Κάπου το γράφει αυτό... για τα ούρα και τα κόπρανα. Σπάω το κεφάλι μου και δε θυμάμαι.