Πάει πλέον πολύς καιρός που η ιστορία με το όνομα του Λιαντίνη ήρθε στο φως. Και δεν πρέπει να παραλείψω να πω ότι όσο τον γνώριζα ούτε και μου περνούσε από το μυαλό πως το Λιαντίνης ήταν ένα όνομα που ο ίδιος δημιούργησε.
Λιαντίνη τον έγραφαν στο πρόγραμμα της σχολής, Λιαντίνης έγραφε και στα βιβλία που μας μοίρασε:
Το καταταλαιπωρημένο πλέον Homo Educandus, που χάρισε και το όνομα στο πρώτο μου blog αλλά και σε τούτο το φόρουμ... το HOMA EDUCANDUS. Τώρα μην το ψάχνεις πώς το Homo έγινε Homa. Μεγάλη ιστορία και μπλεγμένη με έναν παπαγάλο και με ένα μικρό παιδί, ένα γειτονόπουλο. Πάντως το Homo Educandus ήταν το αρχικό ερέθισμα. Το βιβλίο του Λιαντίνη. Και όσα συμβολίζει για μένα.
Και τα Ελληνικά του. Που πλέον με ιδιαίτερη συγκίνηση τα βλέπω στην επίσημη ιστοσελίδα του Δασκάλου, το
liantinis.gr, και είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε ποτέ να μου κάνει η κ. Λιαντίνη. Να βλέπω το εξώφυλλο από εκείνο το βιβλίο που μου έμαθε να διδάσκω την Ελληνική Γλώσσα στα ελληνόπουλα. Και να θυμάμαι πάντα πως μια λέξη από το βιβλίο αυτό, το λέπας, (σελ. 58 ) στάθηκε η αφορμή να βγω στη μεγάλη στράτα.
Τότε λοιπόν, όταν τον πρωτογνώρισα το Δημήτρη Λιαντίνη, το μόνο που δε νοιάστηκα να μάθω είναι γιατί τον έλεγαν Λιαντίνη. Ούτε και για Λιαντίνα ήξερα, ούτε και τίποτε άλλο από την προσωπική του ζωή. Μόνη εξαίρεση η κόρη του, το γαλάζιο του βλαστάρι. Για εκείνη είχε βρει την αφορμή να μας μιλήσει. Ίσως και επειδή την είχε κάνει σεργούνι μέσα στα Ελληνικά (σελ. 20 ) και όφειλε να αποκαταστήσει την αλήθεια. Μη μείνουμε διαβάζοντας το βιβλίο με λάθος εντύπωση.
Από κει και πέρα όμως δεν ήξερα τίποτα άλλο για τη ζωή του. Ποιος να μου το έλεγε τότε και φυσικά δε θα τον πίστευα, ότι 18 χρόνια μετά θα ασχολούμαι καθημερινά με το Λιαντίνη και θα ασχολούμαι εκτός από τα βιβλία του και με τη ζωή του.
Και ποιος να μου έλεγε ότι θα γνώριζα και την οικογένειά του. Πρώτα τον αδερφό του. Μετά την κόρη του. Και τελευταία τη σύζυγό του.
Ιδέα σας λέω δεν είχα τότε, το 92, τι οικογένεια είχε αυτός ο άνθρωπος που μόλις έμπαινε στην αίθουσα άνοιγαν οι ουρανοί.
Θυμάμαι κάποτε, συνδικαλίστρια ούσα, που χρειάστηκε να πάρω συνδικαλιστική άδεια από το Μαράσλειο για να παρευρεθώ σε γενική συνέλευση του Συλλόγου μου. Το είχαμε αυτό το δικαίωμα. Και μάλιστα η απουσία δεν μετρούσε.
Πήρα λοιπόν την άδεια, πήγα στη Συνέλευση, ήμουν και Γραμματέας εκείνη την εποχή, που σημαίνει "ο σκλάβος του συλλόγου" και το παιδί για όλες τις δουλειές... και μόλις τελειώσαμε, ταξί και στο Μαράσλειο. Να προλάβω Λιαντίνη! Κι ευτυχώς τον πρόλαβα. Και κέρδισα μια ακόμη ώρα διδασκαλίας. Μια ακόμη απογείωση από τα μικρά και τα μίζερα, στα αστέρια που εκείνος ήξερε να μας ταξιδεύει.
Για μας ο Λιαντίνης δεν είχε σάρκα και οστά. Κι ας παρεξηγηθεί αυτό που λέω. Πρέπει όμως να το πω, γιατί δεν ήταν για όλους και ειδικά για όλες έτσι. Φαντάζομαι δεν το ακούτε για πρώτη φορά πως ο παιδαγωγικός έρωτας ενίοτε παραχωρεί τη θέση του και σε άλλους έρωτες.
Για το Λιαντίνη όμως εγώ την πάτησα. Το ομολογώ. Γιατί τον είχα ανεβάσει στον Όλυμπο και μου κακοφάνηκε όταν άκουσα τα άλλα, τα γήινα και τα χθαμαλά. Και θυμάμαι με αποστροφή όταν κάποτε, φευγάτος πια από χρόνια ο Λιαντίνης, με ρώτησαν με απορία: Δεν τον ερωτεύτηκες; Δεν μπορεί να μην τον ερωτεύτηκες; Όλες οι μαθήτριές του τον ερωτεύονταν!
Να πεις ότι δεν είχα δει το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο; Φυσικά και το είχα.
Αλλά εκεί ήταν ο Παπαμιχαήλ. Δεν ήταν ένας Λιαντίνης!
Τι να πω πάλι, και η καρδιά του ανθρώπου ανεξέλεγκτη είναι. Ας μην παρεξηγώ ανθρώπους. Ο δικός μου πάντως Λιαντίνης μου είχε δώσει ραντεβού στην άλλη όψη του νομίσματος, στο θάνατο. Γι' αυτό και ο συγκλονισμός από τη διδασκαλία του.
Κατά κάποιο μοιραίο μάλιστα τρόπο, πώς αλλιώς να το εξηγήσω; λίγες μέρες πριν τον συναντήσω κόντεψα να σκοτωθώ. Δηλαδή τι κόντεψα; Το περίεργο είναι που έζησα. Και μάλιστα, δίχως να το ξέρω τότε, ερχόμενη από τα δικά του μέρη, τη Λακωνία, στην Αθήνα.
Λίγο δηλαδή έλειψε να μην τον συναντήσω ποτέ. Και να γλιτώσουν πολλοί από την αφεντιά μου. Λοιπόν, όταν περνάτε από το 117 χιλιόμετρο Κορίνθου - Τριπόλεως να το βρίζετε με όλη σας την ψυχή. Γιατί αντί να με στείλει στον αγύριστο, με άφησε να ζήσω... Και εγώ βεβαίως για τον ίδιο λόγο να το ευλογώ. Που αν δεν ήταν εκείνες οι στιγμές, ίσως να μη με είχε αγγίξει τόσο η διδασκαλία του Λιαντίνη.
Είπα εγώ ποτέ ότι δεν είχαμε κι άλλους καλούς δασκάλους στο Μαράσλειο; Δεν είχαμε Βώρο; Δεν είχαμε Φίλια; Δεν είχαμε Τσαρδάκη; Για να θυμηθώ τους πιο ξεχωριστούς τουλάχιστον.
Όπως ποτέ δεν είπα ότι όλοι οι μετεκπαιδευόμενοι θαύμαζαν το Λιαντίνη. Το ο Σωκράτης πήδαγε τους μαθητές του δε λεγόταν έτσι στο βρόντο... Γι' αυτούς το έλεγε ο Λιαντίνης και όταν εκείνοι έφευγαν βροντώντας την πόρτα, εκείνος συνέχιζε ατάραχος το κανονικό μάθημα...
Πού να προλάβεις λοιπόν με τέτοια σοκ που μας έκανε να ψάχνεις και ποιος είναι ποιος ο Λιαντίνης; Και τι μας ενδιέφερε...
Γι' αυτό πάντα στέκομαι διστακτική με όσους αντί να τον μελετούν κάθονται και ασχολούνται με τη ζωή του. Ναι, τώρα πια ξέρω ότι έχει κι αυτό νόημα. Μα ποτέ το κυρίαρχο. Πάντα το έργο του θα είναι το σημαντικότερο. Γιατί και ο τεχνίτης για το έργο του κάνει όσα κάνει.
Να δηλαδή, να στο πω και αλλιώς. Ξέρεις και ξέρω ότι κάποιος Φειδίας μεγαλούργησε στην Ακρόπολη για να χαιρόμαστε εμείς έναν Παρθενώνα. Μα ιδέα δεν έχω πώς λέγανε τη μάνα του (σίγουρα θα είχε κάποια μάνα) ούτε τίποτε άλλο. Μου αρκεί που ξέρω το έργο του. Όσο το ξέρω... Για να δίνει νόημα στη ζωή μου.
Έτσι υπήρξε και ο Λιαντίνης επί πολλά χρόνια για μένα. Σκέτο ο Λιαντίνης. Και τα βιβλία του. Και όσα μας δίδαξε. Αυτό ήταν το ατόφιο χρυσάφι και δεν έγινα πλουσιότερη μαθαίνοντας το '98 πως κατάγεται από τη Λιαντίνα και πως τη μητέρα του τη λέγαν Πολυτίμη.
Έτσι κι αλλιώς το '98 όσοι αγαπούσαμε το Λιαντίνη ήμασταν με βουρκωμένα μάτια. Πού να προλάβουμε να ασχοληθούμε με όλα τα άλλα;
Εκείνο πάντως το '98 μας έβαλε σε άλλα μονοπάτια. Θέλαμε δε θέλαμε. Κι αυτό δεν πρέπει να το κρύβουμε. Γιατί είναι νόμος ό,τι χάνεις να το αποζητάς περισσότερο. Ό,τι χάνεις όμως. Και όποιος χάνει. Αλλιώς να αρχίσω να κλαίω και για εκείνο το χιλιάνο που πέθανε χτες βράδυ. Ποιος; Ε, κοτζάμ χώρα η Χιλή, δεν μπορεί, κάποιος χιλιάνος θα πέθανε χτες βράδυ.
Όπως πέθανε και ο πατέρας της συναδέλφισσάς μου, της Αλέκας, χτες το πρωί. Στενοχωρήθηκα, δεν μπορώ να πω. Μα δεν τον ήξερα τον άνθρωπο. Δεν ήταν δικός μου πατέρας.
Ίδια και με το Λιαντίνη. Δεν αντέχω την ανοησία να παριστάνουν κάποιοι πως τον αγαπούν περισσότερο από τους ανθρώπους που τον γνώριζαν. Και στο ίδιο τσουβάλι τους βάζω με τις ελαφρόμυαλες που είχαν δάσκαλο ένα Λιαντίνη και αντί να διδαχθούν από το λόγο του ερωτεύονταν λέει τα χέρια του! και τη φωνή του και δεν ξέρω τι άλλο!!!
Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να μη γνωρίσουν ποτέ το μεγαλείο το σκέψης του. Μένουν στην επιφάνεια. Στο φθαρτό σαρκίο. Γι' αυτό και δεν είναι να απορείς που όλο με τα οστά του Λιαντίνη ασχολούνται και με το DNA του Λιαντίνη και πού είναι θαμμένος ο Λιαντίνης.
Τους λες ότι ο Λιαντίνης ποτέ δεν πέθανε και κάθονται οι χάχες και σε κοιτάν μπας και τους τον εμφανίσεις μπροστά τους ως άλλος Χουντίνι. Διάβαζα πάλι σήμερα κάτι παλιές συζητήσεις στη wikipedia και τις ανοησίες κάποιων για το blog Μεσολόγγι. Μας επιδίκαζαν ότι αφήνουμε υπονοούμενα ότι ο Λιαντίνης ζει. Εμείς τέτοια υπονοούμενα δεν αφήσαμε ποτέ. Ανοιχτά και καθαρά το λέμε, ζει! Και βασιλεύει.
Γιατί ο δικός μας Λιαντίνης είναι άφθαρτος. Και ο θάνατος δεν μπορεί να τον ακουμπήσει. Και θα πεθάνει μόνο όταν σβήσει από την μνήμη των ανθρώπων. Μα πού να το νιώσουν αυτό όσοι λόγοις καταδικάζουν τη μετά θάνατο ζωή και στην πράξη όλο με τη μετά θάνατο ασχολούνται; Θυμάστε το μάθημα ανατομίας του δόκτορα Τουλπ; Ε, τέτοια περίπτωση σας λέω.
Έχουν βάλει οι φουκαράδες ένα πτώμα στο τραπέζι και προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα μας πείσουν ότι εκεί είναι ο θάνατος. Ο θάνατος του Λιαντίνη. Ανεβάζουν φωτογραφίες οστών στο διαδίκτυο, ανεβάζουν εξετάσεις DNA, βρίζουν και φωνάζουν. Γιατί; Γιατί άκουσαν μα δεν κατάλαβαν τι τους είπε:
Ξέρετε γιατί δεν πεθαίνουν τα πτώματα; Γιατί ο θάνατος έφυγε από μέσα τους. (ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, 14 )
Μιλάμε τελείως άλλη γλώσσα με τους ανθρώπους αυτούς. Κι απορώ γιατί παρελαύνουν στο Εντουκάντους. Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τι λέμε.
Με ενοχλεί, ειλικρινά σας το λέω, να βλέπω το μηχανάκι να μετράει διακόσιους τόσους επισκέπτες κάθε μέρα. Δεν τους θέλω εδώ. Και μακάρι να ήξερα τον τρόπο, κάτι σαν το πήδαγε ο Σωκράτης τους μαθητές του που έλεγε ο Λιαντίνης, για να μας αδειάσουν επιτέλους τη γωνιά.
Θα μου πεις γιατί γράφεις; Και θα σου απαντήσω αμέσως: Για τη Μελίνα. Τη μικρή μου κόρη. Όταν γράφω, τη Μελίνα σκέφτομαι. Η άλλη είναι έτσι κι αλλιώς στα πέλαγα. Δεν μπορεί να διαβάσει... Κάποτε έγραφα και για εκείνη. Τώρα έχει τη θάλασσα. Της φτάνει.
Όπως και στο σχολείο. Για τα μάτια της Κατερίνας. Και του Μάνου. Και της Μαριαλένας. Και του Νικολάκη. Και της Μαρίας. Και προπαντός του Γιαννάκη. Και για όσα ακόμη ματάκια τα βλέπω να αστράφτουν και να κλαίνε... Για τα ματάκια αυτά διδάσκω. Ούτε για τον ψωρομισθό που μου δίνουν, ούτε για κανενός άλλου το χατίρι.
Σας βεβαιώνω λοιπόν ότι αυτά τα ματάκια ιδέα δεν έχουν ούτε από ποιο χωριό είμαι, ούτε αν έχω αδέρφια, ούτε τι τσιγάρα καπνίζω... Πολύ δε περισσότερο αγνοούν αν είμαι ερωτευμένη και με ποιον. Αν του είμαι πιστή ή δεν του είμαι πιστή. Τι αμάξι οδηγεί ο φίλος μου και αν εγώ έκανα δηλώσεις να μου περάσουν το σουβλί στη μύτη αν πιάσω να οδηγήσω τέτοιο αμάξι. Αν κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι μαζί του ή του στρώνω στον καναπέ. Και ποτέ κανένα δεν ρώτησε αν κρατάω τα γαλάζια γράμματα του πρώτου μου έρωτα. (για φαντάσου όμως να τα τινάξω ξαφνικά; μήπως τελικά πρέπει να τους βάλω φωτιά να τα κάψω;)
Θα μου πεις, γιατί σίγουρα κατάλαβες πού το πάω, στα τραγελαφικά που ακολούθησαν το χαμό του Λιαντίνη βεβαίως, πως εσύ κυρά μου δεν είσαι Λιαντίνης. Δεν κινδυνεύουν τα γαλάζια σου γράμματα από κανέναν!
Ουφ, ανάσανα.
Ευτυχώς δεν είμαι Λιαντίνης. Ο Λιαντίνης όμως τι χρώσταγε που ήταν Λιαντίνης;
Του άρμοζαν όσα καραγκιοζιλίκια ακολούθησαν την εξαφάνισή του;
Δάσκαλος ήταν ο άνθρωπος. Δεν ήταν σταρ του Χόλυγουντ. Και το λάθε βιώσας ακολουθούσε. Τι χρώσταγε να ασχολούνται με την προσωπική του ζωή όλοι εκείνοι που δεν είχαν ούτε καλημέρα μαζί του;
Και θυμάμαι που κι εγώ κάποτε στην ίδια θέση βρέθηκα. Να διαβάζω τι είπε κάποτε σε μια Μαρινούλα. Που παραβίασε ένα του γράμμα. Και την πρόσβαλε και την έκανε να κλαίει. Όταν της είπε ότι αυτό λέγεται παραβίαση προσωπικής ζωής και είναι το πιο ιερό πράγμα...
Πόσο σεβαστήκαμε όλοι μας την προσωπική ζωή του Λιαντίνη; Και πόσες Μαρινούλες υπήρξαν ανάμεσά μας, που έστω και αργά κατάλαβαν το λάθος και έσκυψαν ντροπιασμένα το κεφάλι;
Τέλος πάντων. Άλλα τελείως ήθελα να γράψω. Για το όνομα του Λιαντίνη. Αυτά όμως μου βγήκαν και ίσως έτσι έπρεπε. Και αύριο μέρα είναι. Θα μιλήσουμε και για το όνομα. Γιατί αν δεν μιλήσεις πρώτα για τον άνθρωπο, τι να πεις για το όνομα;
Τι δηλαδή; Αν δεν τον έλεγαν Λιαντίνη, θα άλλαζε κάτι;
Θέμα: Το όνομα του Λιαντίνη 
Κυρ Μαρ 28, 2010 12:46 am
