Δημήτρης Λιαντίνης: Επί των ιματίων του έβαλαν κλήρο

Η ρήση ανήκει κατά τας γραφάς στον Ιησού. Και περιγράφει τι ακολούθησε τα γεγονότα που αυτή τη βδομάδα τιμούν οι συνάνθρωποί μας χριστιανοί.

Πώς δηλαδή μετά τη σταύρωση του Ιησού στο Γολγοθά, οι ίδιοι οι σταυρωτήδες πήραν τα ρούχα του και τα μοίρασαν μεταξύ τους.

Η ίδια φράση στριφογυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, μα για τελείως διαφορετικό λόγο. Είναι οι τυχαίες ερωτήσεις που συναντώ σε διάφορους χώρους του διαδικτύου όχι για ιμάτια του Ιησού μα για το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Με ρωτάνε λοιπόν οι διάφοροι ανώνυμοι. Τι εστί πνευματικό δικαίωμα; Και ποιος έχει τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Λιαντίνη;

Λες και είναι κρατικό μυστικό και το ένα και το άλλο. Και δεν υπάρχει νόμος που ορίζει τι είναι τα πνευματικά δικαιώματα και σε ποιον ανήκουν.

Όταν λοιπόν τους αναφέρεις το νόμο, τον 2121 συγκεκριμένα, το γυρίζουν το χαρτί. Κι αρχίζουν να αναμασάνε από ηθικό δικαίωμα μέχρι περί ελευθερίας του διαδικτύου.

Δε μεταβιβάζεται μου έγραψε ένας το ηθικό δικαίωμα. Μόνο στο δημιουργό ανήκει.

Αμ δε. Το ηθικό δικαίωμα, γράφει ο νόμος 2121, δε μεταβιβάζεται μεταξύ ζώντων. Ο Λιαντίνης όμως έχει επίσημα ανακηρυχθεί νεκρός.

Μπα; συνέχισε ο άγνωστος. "Εγώ νόμιζα ότι η γυναίκα του πιστεύει ότι είναι ζωντανός".

Διαφορετικό το ψευδώνυμο του αγνώστου από εκείνου που λίγες μέρες νωρίτερα πέρασε από το φόρουμ για ανακρίσεις τι πιστεύουμε εμείς και τι πιστεύει η γυναίκα του Λιαντίνη... Ίδια η απορία...

Ποιος και γιατί έχει τέτοια σκασίλα τι πιστεύουμε εμείς για το Λιαντίνη;

Ποιος έχει ανάγκη να επανέρχεται ξανά και ξανά στην ίδια χιλιομασημένη καραμέλα;

Λες και αγνοούν ότι η οικογένεια του Λιαντίνη παρέλαβε το σκελετό που της παρέδωσαν οι αρχές και τον ενταφίασαν στο νεκροταφείο Κεχρεών; Εκεί που ο καθένας μπορεί να επισκεφθεί το Σήμα του Δημήτρη Λιαντίνη;

Μήπως οι ίδιοι που μας συκοφαντούν ότι πήραμε τηλέφωνο τον αδερφό του Λιαντίνη και του είπαμε ότι ο αδερφός του είναι ζωντανός; Για να βρίσκουν στη συνέχεια αφορμή να μας εξυβρίζουν;

Γιατί δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι τα ψέματά τους έγιναν πλέον θηλιά και τους απειλούν;

Και πως το ψέμα τους ξέρουμε όλοι πια ότι αποσκοπεί σε ένα και μόνο λόγο, να χρησιμοποιούν το όνομα του Λιαντίνη και να παριστάνουν τους εκπροσώπους του;

Είναι αυτό το ψέμα που στηρίζει και όλη την παράνομη δράση στο ανέβασμα βίντεο από το έργο του Λιαντίνη. Γιατί έργο του δημιουργού δεν είναι μόνο τα βιβλία του, μα και οι προφορικές του ομιλίες και διαλέξεις από τη στιγμή που είναι άμεσα συνδεδεμένες με το έργο του.

Δείτε περισσότερα εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f23/topic-t121.htm

Από τη μία λοιπόν όλοι θέλουμε να έρθει στο φως το έργο του Λιαντίνη. Και το ανέκδοτο γραπτό του έργο και οι προφορικές του ομιλίες. Σαφώς και θέλουμε.

Όμως με όρους που θα σέβονται τη δεοντολογία, τόσο τη νομική όσο και την ηθική.

Και η διαφωνία μας για το θέμα των βίντεο δεν είναι στενά νομικίστικη. Είναι το ηθικό ζήτημα που προκύπτει. Πώς και τι εξυπηρετούν στην πραγματικότητα αυτά τα βίντεο. Τη διάδοση του έργου του Λιαντίνη; Ή άλλες σκοπιμότητες;

Το ένα λοιπόν είναι αυτό. Οι σκοπιμότητες. Και η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων.

Και το άλλο είναι η συχνή διαπίστωση της παραποίησης και της παραχάραξης μέσα από την αυθαίρετη τεμαχοποίηση του έργου του. Ή και με τον τρόπο που παρουσιάζεται.

Είναι ένας χρόνος τώρα που μας απασχόλησε ιδιαίτερα ένα τέτοιο βίντεο. Πρόβαλλε σε κείμενο το τελευταίο γράμμα του Λιαντίνη προς το παιδί του. Σημαντικό ντοκουμέντο και που όλοι μας έχουμε μελετήσει και ξαναμελετήσει προσπαθώντας να λύσουμε το αίνιγμα που δημιούργησε η εξαφάνισή του.

Ταυτόχρονα το βίντεο συνοδευόταν από ένα ηχητικό ντοκουμέντο, άσχετο με το κείμενο του γράμματος. Ο Λιαντίνης, όπως διαπιστώσαμε, διάβαζε ένα απόσπασμα από το κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα. Και συγκεκριμένα ένα απόσπασμα από τη Νέκυια, εκείνο που περιγράφει την Κόλαση του Δάντη.

Πέρα από τον αυθαίρετο συνδυασμό του γράμματος με την κόλαση, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι το γράμμα του Λιαντίνη είχε παραποιηθεί. Είχε αφαιρεθεί η αναφορά του στον τότε γαμπρό του.

Φυσικά και διαμαρτυρηθήκαμε αμέσως για την παραχάραξη. Με ποιο δικαίωμα κάποιος παραχαράζει το τελευταίο γράμμα ενός πατέρα στο παιδί του;

Και τότε λάβαμε ένα ανώνυμο e-mail. Από κάποιον που ισχυριζόταν ότι εκείνος ανέβασε αυτό το βίντεο και ταυτόχρονα μας απειλούσε να μας σύρει στα δικαστήρια γιατί λέει τον προσβάλαμε!!! με την κριτική μας και συγκεκριμένα προσβάλαμε λέει το ψευδώνυμό του!!! αυτό με το οποίο είχε ανεβάσει το βίντεο!

Μεταξύ των άλλων ο ανώνυμος, και που σημείωνε ότι ηθελημένα παραμένει ανώνυμος και θα αποκαλύψει το όνομά του αν δεν κατεβάσουμε τη κριτική μας εναντίον της πράξης του, καταφεύγοντας λέει όχι μόνο στη δικαιοσύνη μα και στην υπηρεσία που εργαζόμαστε, σημείωνε και μια αθώα ερώτηση:

- Είναι έγκλημα που παρέλειψα το όνομα του γαμπρού του Λιαντίνη;

Τι να απαντήσεις σ' αυτόν τον άνθρωπο; Αν δεν καταλαβαίνει ότι ναι, είναι έγκλημα να παραχαράζεις την προσωπική επιστολή άλλου, και τέτοια μάλιστα επιστολή, τι να του εξηγήσεις;

Πέρα βέβαια του ότι ήταν και παρέμενε άγνωστος σε μας.

Πριν λίγο καιρό όμως ένα τυχαίο γεγονός μας αποκάλυψε την ταυτότητα εκείνου του άγνωστου. Και με στοιχεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.

Φυσικά και δε θα τα αναφέρουμε εδώ.

Τα επικαλούμαστε μόνο και μόνο για να γνωρίζει ο ίδιος ότι ξέρουμε πια. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον...

Και όλα είναι πλέον ξεκάθαρα για το ποιος επί των "ιματίων" του Λιαντίνη βάζει κλήρο και τα πλασάρει στο διαδίκτυο. Δήθεν για τη διάδοση του στοχασμού του και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών του. Χωρίς όμως να σέβεται τους κώδικες ηθικής δεοντολογίας, αφήστε τους νόμους, είναι το λιγότερο...

Εμείς για την ηθική ενδιαφερόμαστε. Γιατί η ιστορία αυτή με τα βίντεο που ξεκίνησε με απλό ανέβασμα έργων του Λιαντίνη, οδηγείται αργά και σταθερά στην παραχάραξη του Λιαντίνη. Κι αυτό ενδιαφέρει όλους όσους ασχολούμαστε με το έργο του. Και όχι μόνο τους νόμιμους κληρονόμους των πνευματικών δικαιωμάτων.

Δε διαμαρτυρόμαστε λοιπόν ούτε ως νομικοί ούτε ως χωροφύλακες του διαδικτύου. Μόνο ως μαθητές του Λιαντίνη. Που προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τη μνήμη του.

Και έχοντας και προσωπική εμπειρία κλοπής υλικού από το χώρο μας που στη συνέχεια ανέβηκε παραχαραγμένο σε ένα συγκεκριμένο χώρο του διαδικτύου.

Μιλάμε για υλικό που μας εμπιστεύτηκε η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη και που συνοδευόταν από ρητή απαγόρευση αναδημοσίευσης χωρίς γραπτή άδεια της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη.

Θυμίζουμε την περίπτωση με τη φωτογραφία από το οπισθόφυλλο της Γκέμμας και την περίπτωση με το ορειπορικό. Που και τα δύο τα άρπαξαν από δω και τα αναδημοσίευσαν αφού τα ρετουσάρισαν για να εξαφανιστούν οι επιγραφές που είχαμε προσθέσει για την απαγόρευση αντιγραφής.

Γιατί δε ζήτησαν την άδεια της κ. Λιαντίνη; Δύσκολο ήταν;

Δεν υπάρχει λοιπόν ζήτημα ελεύθερης διακίνησης. Αλλού είναι το ζήτημα. Να έχουν πλήρη κυριότητα σε ό,τι αφορά το Λιαντίνη. Και μάλιστα με μονοπωλιακή λογική. Λογική που προσπαθούν να επιβάλλουν και στην προσέγγιση του Λιαντίνη. Γι' αυτό μιλάμε για σκοπιμότητες. Το ανέβασμα του υλικού είναι το όχημα για την άλλη, την πιο σοβαρή επιδίωξη.

Αυτή την επιδίωξη που την είδαμε να εκφράζεται σε διάφορες γωνιές του διαδικτύου και το τελευταίο διάστημα και που εμφανίζει το Λιαντίνη ως sui generis φιλόσοφο που είχε δεχτεί σφοδρές κριτικές από συναδέλφους του για την επιστημονικότητα του έργου του. Και που έφτασε στο ανεκδιήγητο σημείο να προβάλλει ότι ο Λιαντίνης δεν ήταν ποιητής.

Έχουμε ήδη φέρει στο φως όλες τις απαραίτητες αποδείξεις που καταρρίπτουν αυτό τον ισχυρισμό. Αποδείξεις στηριγμένες στο επίσημο συγγραφικό έργο του Λιαντίνη αλλά και σε επώνυμες κριτικές του έργου του από ανθρώπους που έχουν το κύρος να το κρίνουν. Με σημαντικότερη ίσως την άποψη του ίδιου του εξαδέλφου του Λιαντίνη, κ. Πέτρου Βλαχάκου, που χαρακτηρίζει το Λιαντίνη ως συνάμα φιλόσοφο και ποιητή.

Έχουμε επίσης αποδείξει ότι αν από το Λιαντίνη αφαιρέσεις την ποιητική διάσταση, τότε οδηγείς σε πλήρη διαστροφή το φιλοσοφικό του στοχασμό. Διότι η τέχνη στο έργο του Λιαντίνη είναι ο αντίποδας της θρησκείας. Αφαιρείς την τέχνη από το έργο του Λιαντίνη; Το αφήνεις μονοπόδαρο να στέκει και απειλούμενο από απόψεις ότι τα βιβλία του περιέχουν sui generis φιλοσοφήματα. Γελοιοποιείς δηλαδή το Λιαντίνη και τον παραδίδεις στον όχλο ως μία γραφική καρικατούρα ή ακόμη χειρότερα ως γκουρού μιας νέας θρησκείας.

Ειδικά όταν όλα αυτά τα επενδύουν και με τη θεωρία της αυτοκτονίας. Αν και ο ίδιος ο Λιαντίνης δεν είπε τέτοια λέξη για την τελευταία του πράξη, μίλησε μόνο για αυτοθέλητο, και έχουμε πλέον αναδείξει ότι αυτοθέλητο δε σημαίνει αυτοκτονία, και παρότι και ο ιατροδικαστής δε μίλησε για αυτοκτονία, εκείνοι επιμένουν πως ήταν ντε και καλά αυτοκτονία. Και φτάνουν να ορίζουν και πότε ακριβώς συνέβη. Κάτι που επίσης απέφυγε η ιατροδικαστική έκθεση.

Οι θεωρίες αυτές, οι αστήρικτες και αναπόδεικτες, δεν απειλούν μόνο τη διάδοση του έργου του Λιαντίνη και τη μνήμη του. Απειλούν την ίδια την κοινωνία και ειδικά τη νέα γενιά. Προσπαθούν να προάγουν σε ιδανικό την αυτοκτονία. Και μάλιστα σε ένα χώρο ευαίσθητο όπως το διαδίκτυο. Όπου υπάρχουν και νέοι άνθρωποι, ακόμη και παιδιά.

Εμείς λοιπόν, όχι μόνο ως μαθητές του Λιαντίνη μα και ως παιδαγωγοί, δε θα σταματήσουμε να φέρνουμε στο φως το ζήτημα αυτό. Με στόχο να σταματήσει. Όχι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών του Λιαντίνη, που και μεις τη θέλουμε και την επιδιώκουμε, μα η παραχάραξή τους. Καθώς και η εκμετάλλευση του έργου του για άλλες σκοπιμότητες, ξένες προς το Λιαντίνη και το φιλοσοφικό στοχασμό του.

Ο Λιαντίνης θυμίζουμε ότι τον αφανισμό του τον υπέγραψε ως πράξη διαμαρτυρίας για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς. Δεν μπορεί λοιπόν να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης τόσο η τελευταία του πράξη όσο και το έργο του προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Αν ο Λιαντίνης ήθελε να αυτοκτονήσει, αυτή τη λέξη θα έγραφε. Και στα βιβλία του και στο τελευταίο του γράμμα. Εκείνος αντίθετα καταδίκασε την αυτοκτονία ως παθολογικό φαινόμενο. Και ύμνησε τη στάση των ελλήνων μπρος στο θάνατο ως θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Σε αντίθεση με την εύλογον εξαγωγήν των στωικών, δηλαδή την επιλογή τους να αυτοκτονούν.

Αυτό το έγκλημα με σκοτώνει, γράφει ο Λιαντίνης στο τελευταίο του γράμμα. Δε γράφει σκοτώνομαι. Κι όταν παραποιείς αυτό το βασικό σημείο οδηγείς με μαθηματική ακρίβεια στην απόκρυψη του εγκλήματος που εκείνος κατήγγειλε.

Και δεν παίζουμε με τις λέξεις. Ούτε και ο Λιαντίνης έπαιζε με τις λέξεις. Γιατί ο Λιαντίνης ήταν ποιητής και όπως ο ίδιος τόνιζε:

«... Οι αληθινοί ποιητές δεν γράφουν στίχους, ούτε παίζουν με τις λέξεις. Οι αληθινοί ποιητές είναι από τα πιο υπεύθυνα όντα που γεννιούνται επί γης, λέει ο Σεφέρης. {...} Σε κάθε εποχή ο γνήσιος ποιητής αναγκαία και αναπότρεπτα υπήρξε στρατευμένος. Γιατί στράτευση είναι η άρνηση στο άδικο και στην ανισότητα, που συνοδεύονται με έμπρακτη γνώση και με ανθρωπιά.»


Κι ακριβώς για τούτο οι ποιητές συντρίβονται από το κακό του κόσμου:

"Όλα αυτά τα κακά και τα αναγκαία ο ποιητής, αυτός που δεν πέφτει σε ακηδία ζωής, δεν ημπορεί να τα αντέξει για πολύ. Και τον συντρίβουν. Και πάει άγουρος."


Δεν ήταν ένας γραφικός φιλόσοφος ο Δημήτρης Λιαντίνης. Ήταν ένας στοχαζόμενος και πάσχων άνθρωπος. Που όλη του τη ζωή αγωνίστηκε να διδάξει στους ανθρώπους πώς θα ζουν καλύτερα τη ζωή τους. Και όχι πώς να το βάζουν στα πόδια και να αυτοκτονούν, προχωρώντας στην πράξη που ο Λιαντίνης ονομάζει στιγμιαία ήττα του ανθρώπου.

Ο Λιαντίνης δεν ήταν ούτε δειλός, ούτε τρέσας και ρίψασπις. Ως γνήσιος Σπαρτιάτης έδωσε τη δική του απάντηση στο ή ταν ή επί τας. Φυλάγοντας Θερμοπύλες έως τέλους. Και με την ίδια αρχαία απάντηση: Μολών Λαβέ.

Τη γενναιότητα και τον ηρωισμό του δεν μπορεί κανείς να τα υποβιβάζει σε αυτοκτονία χωρίς καμία μα καμία απόδειξη για το πώς πέθανε. Ο ίδιος θέλησε να το αφήσει αίνιγμα και δώρο. Στοιχείο που συνδυάζεται με τη φιλοσοφία που ανέπτυξε, τη βασισμένη στην αρχή της απροσδιοριστίας.

Αν κάποιος διαθέτει αποδείξεις για το αντίθετο, ας τις φέρει στο φως και ας μας διαψεύσει. Χαρά μας θα είναι. Γιατί η αλήθεια είναι το βασικό ζητούμενο, και το δικό μας και στο στοχασμό του Λιαντίνη.

Ως τότε όμως, ώσπου να ευρεθούν αποδείξεις, ας σταματήσουν να τον παραχαράζουν για να επιβάλουν με το έτσι θέλω τις δικές τους θεωρίες.

Ναι, ξέρουμε. Τα τελεβίζια και η εποχή μας διψάν για αίμα. Αίμα αθώων. Και με το ίδιο αίμα πνίγουν τις αληθινές αιτίες του εγκλήματος. Το είδαμε και χτες ακόμη να συμβαίνει με τον μικρό Αφγανό. Πουλάνε πάντα τέτοιες ειδήσεις.

Θεωρούμε πως τα ίδια γρανάζια λειτούργησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν και στην περίπτωση του Λιαντίνη. Τυχαίο δεν είναι που τα τελεβίζια πριν λίγα χρόνια θέλησαν ακόμη και να πλασάρουν το Λιαντίνη ως ιδρυτή σχολής θανάτου.

Ψέμα. Ο Λιαντίνης ίδρυσε σχολή ζωής. Και μας δίδαξε ότι ο θάνατος για να τον μελετάς πρέπει να έχει το εύρος της ζωής που την ζεις! Γι' αυτό και τόνισε πως το αληθινώτερο ποίημα του γνήσιου ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. Για να δείξει πως η ζωή είναι το ύψιστο αγαθό. Ο θάνατος είναι το αναγκαίο και αναπόφευκτο τέλος. Είναι η μοίρα μας και η επιταγή της φύσης. Αν λοιπόν φοβόμαστε το θάνατο, τότε ζούμε τη ζωή μας αφύσικα. Δε ζούμε καν... Είμαστε ζωντανοί νεκροί.

Αντίθετα αν ξεπεράσουμε το φόβο του θανάτου, οδηγούμαστε στη μόνη δυνατή για τον άνθρωπο αθανασία. Την ενδοκοσμική αθανασία. Γιατί ζούμε τη ζωή μας πλέρια και αφήνουμε πίσω μας ζωντανή μνήμη της παρουσίας μας. Με τη ζωή και το έργο μας.

Το απόλυτο και το αρχέτυπο είναι η ζωή των αληθινών ποιητών. Αυτοί με τη ζωή τους καταφέρνουν να αφήσουν το θάνατο ρέστο και ταπί:

"Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει"


Είναι και για τούτο που επιμένουμε ότι ο Λιαντίνης ήταν ποιητής. Και για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί ο θάνατός του να είναι αυτοκτονία.

Και για το λόγο αυτό κάποιοι άλλοι λένε πως ο Λιαντίνης δεν ήταν ποιητής. Γιατί πρέπει ντε και καλά να αποδείξουν πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε. Ένας ακόμη τρελός δηλαδή που δεν άντεχε άλλο να ζήσει και έβαλε τέλος στη ζωή του.

Και χάνονται σε ηλίθιες αναζητήσεις για το τι έγινε ακριβώς στον Ταΰγετο. Κι αφού τίποτε δε γνωρίζουν, κανείς δε γνωρίζει, επιστρατεύουν τη φαντασία τους. Αφού σου λέει βρέθηκε σκελετός, άρα αυτοκτόνησε...

Ας το αποδείξουν πρώτα. Γιατί είτε τους αρέσει είτε όχι:

ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ!