Μια στο καρφί και μια στο πέταλο

Από την Κυκλώπεια του Δημήτρη Λιαντίνη - Γκέμμα, κεφ. ζ, σελ. 89...


Κι αρχίζω με ετούτο:


Την προμετωπίδα...

Στίχος του Ντάντε, από τη Θεία Κωμωδία. Θα παραθέσω ένα ευρύτερο απόσπασμα και την απόδοση στα ελληνικά από τον Νίκο Καζαντζάκη:

Διαβάσατε προσεκτικά το προηγούμενο;

Ας δούμε τώρα πώς αρχίζει ο Λιαντίνης να ξετυλίγει την Κυκλώπεια (η εικόνα που παρατίθεται δεν περιλαμβάνεται στη Γκέμμα):

Παράθεση :

"Είναι και η ιστορία του Κύκλωπα μια γραμμική γραφή στις πινακίδες της Πύλου.

Πινακίδα με γραφή Γραμμική Β από το ανάκτορο της Πύλου.

Αν είναι για να την αποκρυπτογραφήσεις, θα αναγκαστείς να βουτήξεις σε βαθιά νερά. Πιο βαθιά απ' ό,τι βούτηξες στην ιστορία της Κίρκης.

Εδώ το φροντιστήριο χρειάζεται νά 'ναι διεπιστημονικό. Interdisciplinares Seminar, που λένε"

Στάση και πάλι...

Στάση για αυτοέλεγχο. Πού πας ρε Καραμήτρο;

Εδώ στο λέει στα ίσα. Σε έχει φέρει ο δαιμόνιος Λάκων με το καράβι του πάνω από τάφρο, από άβυσσο, που απειλεί να σε ρουφήξει στα μαύρα τα νερά της.

Βαθιά νερά, στο λέει. Δεν στο κρύβει.

Θα φτάσει το οξυγόνο στα πνευμόνια σου; Ή θα πας άκλαφτος και στο βρόντο;

Και είναι και το άλλο. Εκείνο το ασήκωτο σεντούκι.

Το διεπιστημονικόν.

Το διάβασες; Ή το προσπέρασες με βιάση;

Τη φαρέτρα σου, λέγω, την έλεγξες;

Τη βρήκες γεμάτη;

Με τι εφόδια σπεύδεις να τον ακολουθήσεις;

Κοίτα, μπαγασάκο, μετά μη ρίξεις τα φταιξίματα σε άλλον.

Πάρεξ στην ανόητή σου βιάση.

Και δες ξανά τον τίτλο. Για Κυκλώπεια μιλάει εδώ.

Ο Κύκλωπας καρτερεί παρακάτω, εκείνο το αμπλάκημα του Ποσειδώνα. Μη σε ακούσω την ώρα της κρίσης να σκούζεις και να φωνάζεις βοήθεια...
__________________________

Σημείωση:

Για τη Γραμμική γραφή πληροφορίες θα βρεις εδώ:

http://www.krassanakis.gr/linear.htm

Διάβασε τουλάχιστον αυτά πριν συνεχίσεις...

Για να δεις τι αγώνας χρειάστηκε τεράστιος από τους επιστήμονες για να αποκρυπτογραφήσουν τέτοιες γραφές.

Ψέματα σου είπε όποιος το Λιαντίνη σαν παραμυθάκι τον παρουσιάζει. Και καμώνεται πως ξέρει την αλήθεια και τη λύση στο αίνιγμα.

Ο Λιαντίνης όμως δε σε ξεγέλασε. Έτσι; Και άλλη φορά στα είπε... όταν του έλεγες παρόμοιες ανοησίες. Να σου θυμίσω:

Παράθεση :

ΓΚΕΜΜΑ, σελίδα 57 και 58

Τώρα εσύ φέρε τις αποστομωτικές αντιρρήσεις σου. […] Εντάξει. Δε διαφωνώ μαζί σου. Αλλά στο δικό μου ζητούμενο όλα ετούτα που λες είναι σκύβαλα, και τσάνταλα, και αφουσιά. Ανάθεσε στους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν. Και στους ιεροκήρυκες.

Εγώ το πρόβλημα το βλέπω από τη σκοπιά του στοχαζόμενου και του πάσχοντα.

Και για την αφουσιά σημειώνει στα σχόλια της Γκέμμας (258 ):

Παράθεση :

"αφουσιά: είναι μια λέξη λαμπρή που χάθηκε από τη γλώσσα μας. Αφουσιά ήταν το υπόλειμμα από τα μουρόφυλλα που έτρωγαν οι μεταξοσκώληκες, όταν πια είχαν μεγαλώσει πολύ, ήταν "τριτάκι" ή της "μεγάλης" στη γλώσσα των μεταξοπαραγωγών. Τα φύλλα, δηλαδή, είχαν απολέσει την ουσία τους (από ουσία). Χαρακτηρίζω τη λέξη λαμπρή, γιατί σήμερα αφουσιά είναι η ζωή μας σε σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα."

Και συνεχίζουμε στην Κυκλώπεια του Δημήτρη Λιαντίνη.

Ο καθένας με δική του ευθύνη...

"Πρέπει η αρμάδα σου νά 'ναι λαμπρή και τρικάταρτη."

Αρμάδα; Τρικάταρτη;

Βάστα, Δάσκαλε... Στο διεπιστημονικόν σου λίγο πριν, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μα εδώ μπαίνεις στα δικά μου χωράφια...

Αρμάδα και τρικάταρτη δεν πάει παρέα. Αρμάδα σημαίνει στόλος και μάλιστα πολεμικός στόλος. Από το armada το βενετσιάνικο. Δε σημαίνει ένα μονάχα πλοίο για να του βάλουμε τρία κατάρτια, δύο ή ένα.


Να για παράδειγμα. Ετούτο είναι ένα σκαρί τρικάταρτο, μια Γαλεάσσα ή Γαλεάτσα, μα δεν είναι αρμάδα.

Καθώς όμως το ουσιαστικό προκρίνεται του επιθέτου, λέω να κρατήσουμε το αρμάδα. Και το λαμπρή βεβαίως.

Άρα με λίγα λόγια κινάμε για πόλεμο. Σωστά;

Και μάλιστα σε θάλασσα. Άρα ναυμαχία.

Και μόνο για τούτο λέω να σε ακολουθήσω. Για το ταξίδι το θαλασσινό.

Κι ας συμπληρώνεις παρακάτω:

Παράθεση :

"Για την επιχείρηση δε δικάνε οι στρατιώτες μόνο και οι λοχαγοί. Τέτοιος πόλεμος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, παρά ώστε να τον εμπιστευθούμε στους στρατηγούς, που έλεγε ένας συνετός πολιτικός."

Να λοιπόν. Για πόλεμο πρόκειται. Και μάλιστα σπουδαίο.

Εσύ, Δάσκαλε, ναύαρχος και όσοι στρατηγοί μαζί σου, κι εγώ ναυτόπουλο να ανεβαίνω στα άλμπουρα και να πλέκω ματισιές.

Ξέρεις, μ' αρέσει που 'σαι έτσι τσιρβελής (Υποθέτω απ' το τσερβέλο η λέξη, δηλαδή τον εγκέφαλο και το νου... Ή όχι; ) και στήνεις την πολεμική σου επιχείρηση στα πέλαγα, όχι στη στεριά...

Γιατί ποτέ κανένα καράβι δεν κουνήθηκε (εκτός και μιλάμε για βάρκα... ) μονάχα με καπετάνιο. Ούτε μονάχα με αξιωματικούς. Θέλει και πλήρωμα για να τραβάει κουπί και να κάνει φασίνα. Λοστρόμο, ναύτες ακόμη και μούτσους.

Το δικάνε λοιπόν, που ανέσυρες καθώς λέγεις στα σχόλια από σονέτο του Λασκαράτου, και εξηγείς πως σημαίνει αρκούν, φτάνουν, στο αντιγυρίζω και λέγω: Δε δικάνε μόνο οι στρατηγοί.

Και στο λέω αυτό και ως ναυτικός και ως γυναίκα. Ξέρω πως δε σου πολυάρεσαν τα φεμινιστικά, μα ούτε κι εγώ στο λέω έτσι. Μόνο με τη γλώσσα της αλήθειας. Που έρχεται από τη φύση.

Ο μεγάλος και δυνατός έχει πάντα ανάγκη τον αδύνατο. Όπως και αν το δεις...

Ενώ ο αδύνατος, όσο και να κινδυνεύει από τον δυνατό, δεν τον έχει ανάγκη... Τον έχει δηλαδή εχθρό, όχι όμως και απαραίτητο όρο για την επιβίωση.

Μπορεί ο λύκος να υπάρξει αν δε φάει το αρνί;

Και το αρνί αν δε φάει το χορταράκι;

Και το χορταράκι αν δε ρουφήξει τους χυμούς από το χώμα;

Θέλεις πάλι εσύ να μιλήσουμε για λευκά τσακάλια και λευκά λαγουδάκια;

Το ίδιο κι εκεί... Το λαγουδάκι μπορεί να ζήσει χωρίς το τσακάλι, το τσακάλι όμως δεν μπορεί χωρίς το λαγουδάκι.

Κανείς, γράφεις στη Γκέμμα, σελ. 130, δε συμπονά το τσακάλι. Όλοι πονάμε το λαγουδάκι. Εκεί έξω όμως, στην ανθρώπινη ζούγκλα, συμβαίνει το ανάποδο. Και ειδικά στο μεγάλο και τεράστιο θέμα των δύο φύλων.

Κανείς εκεί δε συμπονά τα λαγουδάκια. Και δε σου λέω για το γνωστό λαϊκό άσμα του ΛεΠα, το να πεθάνουν οι γυναίκες να πεθάνουνε...

Σου λέω για την άλλη κουβέντα, το πίσω από έναν ισχυρό άντρα...

Ναι, ξέρω. Εσύ το έγραψες και μάλιστα σε φίλο κολλητό, πως οφείλεις τα πάντα στη γυναίκα σου. Δεν υπήρξες ένας φαλλοκράτης ανάμεσα στους πολλούς. Μα και γω δεν τα λέω για σένα.

Γιατί εσύ μου δίδαξες το ιδεώδες του εσθλού και τη Δημοκρατία του Σόλωνα και την άκριτη ισότητα.

Τα λέω για όλους τους άλλους που δε σε έχουν μελετήσει καλά και μπορεί να παρεξηγήσουν εκείνο το δε δικάνε οι στρατιώτες... Αν και εσύ σοφά το συνόδευσες με το μόνο. Δε δικάνε οι στρατιώτες μόνο.

Εξάλλου τα εξηγείς και μόνος σου στη συνέχεια...

"Κύρια δεν πρέπει να μας ξεφύγει το ασήμαντο!"

Έτσι συνεχίζει ο Λιαντίνης το μεγάλο ταξίδι της Κυκλώπειας.

Αυτό που μας προετοίμασε ότι θα μας πάει ακόμη πιο βαθιά από την ιστορία της Κίρκης.

Και που μας έβαλε να αρματώσουμε αρμάδα λαμπρή.

Και μετά κόντεψε να μας πετάξει εκτός αποστολής με το δε δικάνε μόνο οι στρατιώτες και οι λοχαγοί. Ευτυχώς προσέξαμε το "μόνο" και αποφασίσαμε αυτοθέλητα να παραμείνουμε και να μην αφήσουμε ακόμη δεν άρχισε η Οδύσσεια μοναχό του τον καπετάν Οδυσσέα...

Να όμως που τώρα αφήνει τις μεγαλοστομίες και εστιάζει στο ασήμαντο...

Ας τον αφήσουμε να μας παρουσιάσει ο ίδιος τη σημαντικότητα του ασήμαντου:

Παράθεση :

"Και κύρια δεν πρέπει να μας ξεφύγει το ασήμαντο. Γιατί τότε αλλίμονο στη χώρα. Το ελάχιστο θα σώσει το πλείστο. Σύμφωνα και με το παλιό υποβλητικό σχήμα του πολύπειρου γυρολόγου:

Για το καρφί εχάθηκε το πέταλο.

για το πέταλο εχάθηκε το άλογο.

για το άλογο εχάθηκε ο ιππέας.

για τον ιππέα εχάθηκε η μάχη.

για τη μάχη εχάθηκε ο πόλεμος.

για τον πόλεμο εχάθηκε η αυτοκρατορία."

Προσοχή λοιπόν πεταλωτήδες! Καλιγώστε τ' άλογα με τα καρφιά του Μαγιακόβσκι:

"Είναι τα διαμαντένια καρφιά του Μαγιακόβσκι που καρφώθηκαν με το σφυρί στον ουρανό, και κάνουν τα μαύρο να στάζει αίμα και τρομαλέες μαρμαρυγές. Άστρα

άλλα μονάχα, άλλα δεμένα,

που λέει ο ποιητής. Σύμβολα αγάπης, νοσταλγίας, και αγνότητας που μου νεύουν." (Γκέμμα, 29 )

Αλλιώς ο ποιητής στα καρφιά και πάλι θα τελειώσει. (Γκέμμα, 188 )

Όχι πως δεν είναι αυτή η μοίρα του ποιητή. Ένας ήλιος κι ο ποιητής, που φωτίζει και ζεσταίνει τα πλάσματα της γης, ενώ εκείνος είναι καρφωμένος στο απόλυτο μηδέν της παγωνιάς και του σκότους. (Νηφομανής, 77 )

Μα ακριβώς για τούτο έχει σημασία το καρφί. Και το ασήμαντο.

"Το παραμικρό γεγονός, η παραμικρή πράξη, παίρνει για μένα τη σημασία μιας θανάσιμης πράξης."

γράφει ο Σεφέρης στις Μέρες του. (Νηφομανής, 74 )

Ο Σεφέρης που την ποίηση την είδε μάχη. Και τι μάχη!

Παράθεση :

"Να κάνεις ένα ποίημα είναι σα να οδηγείς στη μάχη δέκα χιλιάδες στρατό, κι ο αντίπαλος δέκα χιλιάδες, και να ξέρεις καλά πως για να νικήσεις πρέπει να σκοτώσεις όλους τους εχθρούς, αλλά πως φτάνει να χαθεί ένας και μόνο από τους δικούς σου, για να νικηθείς."

Ο Σεφέρης υπαινίσσεται ένα ολόκληρο πλήθος δημιουργικών στοιχείων που πρέπει να λειτουργήσουν σύντονα και πληρωτικά για να γεννηθεί το ποίημα.

(Νηφομανής, σελ. 51 - 52)

Σημασία λοιπόν στη λεπτομέρεια. Κι όχι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Είναι τα ίδια τα "μέσα", ακόμη και τα ταπεινά "καρφιά" που θα αγιάσουν το σκοπό και θα τον εξαγνίσουν.

Πρώτα θα μάθεις να καλιγώνεις ψύλλο και μετά, πολύ μετά, θα σηκώσεις τα βέλη σου στ' αστέρια. Αν θες να κυνηγήσεις την εντολή του Νίτσε:

"Ανάγκασε τ' άστρα να γυρίζουν γύρω σου." (Ίδε ο άνθρωπος, προλόγισμα Δ. Λιαντίνη)

Ξεκινώντας τη μεγάλη στράτα "μέτρια, ταπεινά και δίκαια. Με τάξη και κλιτότητα, που λέει ο Ερωτόκριτος" και ο Λιαντίνης στην εισαγωγή της Κυκλώπειας.

Το βασίλειο όλο λοιπόν κρεμασμένο σε ένα καρφί;

Ναι, απαντά ο Λιαντίνης:

"Όλο το δάσος ένα βελόνι πεύκου".*

__________________________________

* Η φράση είναι από προσωπική επιστολή του Λιαντίνη στη γυναίκα του, με ημερομηνία 9/2/1982, και από τα στοιχεία που παραθέτει προέρχεται από τις Μέρες Α' του Σεφέρη, ημερ. 9/5/1929

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=38&Itemid=41

Ένας ο Κάλχας και ένας ο Κάρφας! Παιδάκ' μου δεν άφησες καρφάκι για καρφάκι του Λιαντίνη που να μην το καρφώσεις!!!

Απορία: Πώς τα βρίσκεις αυτά που γράφεις;

Ακόμη μια φορά με άφησες με το στόμα ανοιχτό!!!

Κι αν τα καρφάκια του Λιαντίνη είναι διαμαντένια και μαλαματένια... ή και ακόμη πολυτιμότερα: "βελόνες πεύκου", είναι και τα άλλα καρφιά, της σκουριάς.Εκείνα που εκμεταλλεύονται ασύστολα την προσπάθεια του ανθρώπου να πατήσει την έξοδο του Λαβύρινθου. Τον αγώνα του να βγει από το σκοτάδι στο φως.

Καλοκαίρι του 2005 γράφτηκα σε ένα φόρουμ που είχε τίτλο liantinis.gr. Δεν μπορούσα τότε να ξέρω πως καμία σχέση δεν είχε με το Λιαντίνη. Πως ανήκε σε ένα άνθρωπο που δεν είχε καν συναντήσει τον ίδιο το Λιαντίνη.

Γράφτηκα και εξαπατήθηκα πως ο χώρος αν μη τι άλλο συνάδει με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Το Δεκέμβριο του 2009 με απόφαση της ΕΕΤΤ ο χώρος αυτός έκλεισε. Καταργήθηκε. Έτσι έκριναν οι αρχές της χώρας.

Και τότε στο μέιλ μου έλαβα το μήνυμα πως ο χώρος μετακομίζει. Πώς λέμε μετακομίζω σε άλλο σπίτι; Ε, τώρα έγινε της μόδας να μετακομίζουν και οι χώροι του διαδικτύου...

Όμως δε μετακόμισε μόνο ο χώρος... Όπως σύντομα διαπίστωσα μετακόμισαν και οι δικές μου δημοσιεύσεις!!!!!!!!!! Στο νέο χώρο του αόρατου ιδιοκτήτη... Του κρυμμένου πίσω από το domain liantinis.gr.

Με ποιο δικαίωμα; Προφανώς με το δικαίωμα που ο κάθε απατεώνας έχει. Το δικαίωμα της κατάχρησης του πνευματικού κόπου των άλλων. Του αφαίρεσε το domain liantinis.gr η ΕΕΤΤ; Φόρτωσε κι αυτός στο μουλάρι τα υπάρχοντά του και μετακόμισε αλλού. Τα δικά του ας τα πάει όπου θέλει. Τα υπάρχοντα των άλλων όμως;

Θα ήταν νόμιμο, θα ήταν και ηθικό, αν ο χώρος είχε το όνομα του ιδιοκτήτη. Όμως δεν το είχε. Είχε το όνομα του Λιαντίνη. Κι εγώ γράφτηκα μόνο και μόνο για τούτο. Γιατί είχε το όνομα του Δασκάλου μου.

Και δημοσιεύω εδώ ένα από τα κείμενα που έγραψα και δημοσίευσα σ' αυτό το χώρο. Τον τότε liantinis.gr. Για να κρίνει ο καθένας αν άδικα διαμαρτύρομαι για αυθαίρετη αρπαγή πνευματικής περιουσίας. Από το χώρο που εγώ δημοσίευσα το κείμενο σε έναν άλλο χωρίς τη συναίνεσή μου.

Παράθεση :

Δημοσιεύθηκε: Sun May 06, 2007 10:51 pm

Θέμα δημοσίευσης: Ο ΚΥΚΛΩΠΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΓΗ

--------------------------------------------------------------------------------

Από τη ΓΚΕΜΜΑ (σελ. 89) το παρακάτω απόσπασμα:

Παράθεση :

"Πρέπει η αρμάδα σου να 'ναι λαμπρή και τρικάταρτη. Για την επιχείρηση δε δικάνε οι στρατιώτες μόνο και οι λοχαγοί. Τέτοιος πόλεμος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, παρά ώστε να τον εμπιστευθούμε στους στρατηγούς, που έλεγε ένας συνετός πολιτικός.

Και κύρια δεν πρέπει να μας ξεφύγει το ασήμαντο. Γιατί τότε αλλίμονο στη χώρα. Το ελάχιστο θα σώσει το πλείστο. Σύμφωνα και με το παλιό υποβλητικό σχήμα του πολύπειρου γυρολόγου: Για το καρφί εχάθηκε το πέταλο, για το πέταλο εχάθηκε το άλογο, για το άλογο εχάθηκε ο ιππέας, για τον ιππέα εχάθηκε η μάχη, για τη μάχη εχάθηκε ο πόλεμος, για τον πόλεμο εχάθηκε η αυτοκρατορία.

Να αρχίσουμε, λοιπόν, μέτρια, ταπεινά και δίκαια. Με τάξη και με κλιτότητα, που λέει και ο Ερωτόκριτος."

Τι είναι η ιστορία του Κύκλωπα; Τη γραμμική γραφή της την έχετε αποκωδικοποιήσει;

Βάζει εδώ ο Δάσκαλος τη Μέριμνα για να μας κουλαντρίσει που έτσι καταντήσαμε οι πλείστοι των ανθρώπων και δεν μπορούμε να δούμε και να ζήσουμε την αλήθεια. Ζούμε σε οντολογική λήθη, ζούμε αλλά δεν υπάρχουμε. Είμαστε ο κ α ν έ ν α ς . Επάμεροι και ίσκιος ονείρου.

Και από το βάθος της ιστορίας προβάλλει έπειτα ο Οδυσσέας. Και συστήνεται στον Κύκλωπα ως Κανένας κι αυτός. Ήρθε όμως μετά ο καιρός και μπήκε, λέει ο Λιαντίνης, στο μυαλό του η Αθηνά. Διότι βρέθηκε στα δυο στενά, πίσω γκρεμός και μπροστά η καταβόθρα του Πολύφημου. Ο έσχατος αγών...

Κι αναγκάζεται τότε εκ των πραγμάτων ο πολυμήχανος να βάλει μπρος σχέδιο στρατηγικό. Να καταπολεμήσει το θηρίο. Το αμπλάκημα του Ποσειδώνα. (αμπλάκημα... μα πού πάει και τις βρίσκει τούτες τις λέξεις; Κάποιος κάποτε πρέπει να γράψει λεξικό ερμηνευτικό, μπας και καταλάβουμε κομμάτι καλύτερα τα γραφτά του. Αυτά τουλάχιστον.)

Έτσι κατάφερε ο Οδυσσέας να γλιτώσει από τον Πολύφημο. Μόνο που τούτη η περιπέτεια λήγοντας φανερώνει την άλλη που συντελέστηκε εντός του. Κι από Κανένας που κατέπλευσε στη σπηλιά του, τον αποχαιρετά ως Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη. Άνθρωπος με όνομα και ιστορία και περιεχόμενο. Όχι ομίχλη...

Ετούτη η περιπέτεια, η Κυκλώπεια, είναι, γράφει ο Λιαντίνης, η ζωή του καθένα μας. Άλλος θα πάει άγουρος σαν τους συντρόφους. Άλλος θα υψωθεί στο ρόλο του Οδυσσέα. Ο Κύκλωπας είναι ο λόγος της φύσης και ο ορισμός της μοίρας μας. Αχ, αθάνατε Όμηρε. Πώς να μη σε πουν μετά τον πρώτο και τον έσχατο των ποιητών;

Είναι ετούτη η πάλη, όπως μας την έδωσε ο τυφλός αοιδός, η νικητήρια πορεία από το σκοτάδι στο φως. Δρόμος, ε! που αποθαυμάζει και ο Δάσκαλος. Εδώ η ανάγκη υψώνεται μπροστά στον άνθρωπο απόλυτη και κυριαρχική. Κι εδώ ο άνθρωπος μαθαίνει και διδάσκει τη μόνη διέξοδο και διαφυγή από την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη που μας φόρτωσαν οι θεοί.

"Να κινήσουμε πρέπει τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας. Να περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι κοιμισμένοι και νεκροί που σαλαγιούνται σαν πρόβατα στο Γιοφύρι της Λόντρας ή στην οδό Πανεπιστημίου."

Και να λαξουργήσουμε το μέσα μας άγαλμα, από την άμορφη πέτρα του Κανένα να ανεβάσουμε στο φως τον άνθρωπο με όνομα.

Αυτό το υπαρκτικό μας χρέος. Αυτό και το χρέος της αγωγής.

Και αν σκύψουμε στην τελευταία σελίδα του κεφαλαίου, θα δούμε εκεί την αφιέρωση:

"Στον Ηλ. Αν."

Στο μαθητή και στο δάσκαλο. Να του θυμίζει και να μας θυμίζει την πορεία:

Ες φάος ηελίοιο.

Πώς να μην πει μετά πως μύρωσέ του τη ζωή; Πώς να μην πούμε ότι χρωστάμε την ύπαρξή μας στο Δάσκαλο; Τον ποιητή του ανθρώπου που κουβανούμε εντός μας;

Για τους άλλους, τους πολλούς δασκάλους, θα μιλήσουμε παρακάτω. Εδώ ο Δάσκαλος ήταν ο δικός μας, ο αξεπέραστος και μοναδικός, ο "θείος" Λιαντίνης.

Και ήταν η γραφή αυτή η μία μόνο από τις πολλές. Που τις άρπαξε αυθαίρετα ο αόρατος ιδιοκτήτης και τις πήγε στον καινούριο του χώρο.

Οι αρχές νομίζω πως πρέπει να εξετάσουν αυτό το θέμα. Και έχω σκοπό να καταφύγω στις αρχές. Για την πρωτοφανή αυτή κλοπή πνευματικής περιουσίας στο διαδίκτυο. Και όχι μόνο ενός κειμένου... βιβλίο ολόκληρο οι δημοσιεύσεις μου που μεταφέρθηκαν.

Και δεν είναι μόνο που άρπαξε τα κείμενά μου με το έτσι θέλω και τα κουβάλησε όπου του έκανε κέφι. Είναι πως εδώ και χρόνια με έχει βάλει και στόχαστρο και με βρίζει και με συκοφαντεί με κάθε τρόπο. Και δαρμένη δηλαδή και φταίχτρα.

Αλλά έτσι είναι η ζωή μας σήμερα. Κάποιοι ιδρώνουμε να μελετάμε Λιαντίνη και να μοιραζόμαστε τον κόπο μας με τους ανθρώπους, μήπως και βοηθήσουμε κάποιους να προσεγγίσουν το Δάσκαλο, και κάποιοι απομυζούν τον κόπο των άλλων για να παριστάνουν τους ειδικούς σε θέματα Λιαντίνη...

Τις προάλλες μάλιστα μου έτυχε και το εξής τραγελαφικό. Παρουσιάστηκε κάποιος στο γκρουπ που έχουμε ανοίξει στο face book ως φίλοι του νέου liantinis.gr, της ιστοσελίδας που πλέον εκπροσωπεί νόμιμα το Δημήτρη Λιαντίνη στο διαδίκτυο, και ήθελε με με το έτσι θέλω και πάλι να δημοσιεύσει εκεί τρία βίντεο.

Το ένα ήταν ηχητικό ντοκουμέντο από την τελευταία διδασκαλία του Λιαντίνη στο Μαράσλειο. Μάη του 98. Τα άλλα δύο ήταν αποσπάσματα από το γραπτό έργο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Και τα τρία με καμία ένδειξη ότι έχουν άδεια του νόμιμου κατόχου του πνευματικού έργου του Λιαντίνη. Ελέγχοντας μάλιστα ποιος τα ανέβασε στο you tube, βρέθηκα μπρος σε ένα από τα παλικάρια που χρόνια τώρα βασανίζουν όσους άλλους ασχολούνται με το Λιαντίνη στο διαδίκτυο. Χωρίς κι εκείνος να είχε ποτέ συναντήσει καν το Λιαντίνη...

Απλώς έτσι τους κάνει κέφι. Να οικειοποιούνται το έργο του Λιαντίνη όπως και τα άρθρα όποιου ασχολείται με το Λιαντίνη. Μια λυσσαλέα μανία κατοχής του πνευματικού έργου των άλλων.

Και ξέρετε πώς λέγονται εκείνα τα φυτά που κάνουν το ίδιο. Που φυτρώνουν πάνω σε ξένους κορμούς και τρέφονται με ξένους χυμούς...

Για όλους αυτούς μας μιλά η Κυκλώπεια του Λιαντίνη. Για τους περίφημους πλείστους... Και τυχαία δε μιλήσαμε εδώ για την απάτη σε βάρος μας.

Πώς λέγονται; Αυτοί που τρέφονται σε βάρος των άλλων;

Παράσιτα!

Παράθεση :

Δημοσιεύθηκε: Fri May 11, 2007 1:09 am

Θέμα δημοσίευσης: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ

--------------------------------------------------------------------------------

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ

Ποια είναι η σπηλιά του Κύκλωπα; Που μπαίνεις "Κανείς" και βγαίνεις με όνομα... Ευθέως νομίζω εδώ πως τίθεται ζήτημα αρτίωσης του προσώπου. Κι αν ακολουθήσουμε τη σκέψη του Λιαντίνη, τότε το σημαντικό δεν είναι να βρούμε τη σπηλιά αλλά τη διαδικασία, τη μέθοδο, που οδηγεί στην ολοκλήρωση. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την εξελικτική πορεία "της σχέσης του καθενός με τον εαυτό του".

Άλλοι πάλι παιδαγωγοί κάνουν διάκριση ανάμεσα στο άτομο και στο πρόσωπο τονίζοντας πως:

Παράθεση :

"Ο άνθρωπος από φύση έγινε άτομο με το πνεύμα και τον λόγο του, στρέφοντας την προσοχή του στον ίδιο τον εαυτό του κι ανοίγοντας διάλογο με τον φυσικό κόσμο. Από άτομο γίνεται πρόσωπο ξεπερνώντας τον ατομοκεντρισμό του κι ανοίγοντας διάλογο με τον συνάνθρωπό του."

(Μ. Μαραθεύτη, Η αγωγή του προσώπου, σελ. 17, Λευκωσία 1986 )

Νομίζω ότι η Κυκλώπεια περιγράφει ακριβώς αυτή την πορεία του ανθρώπου, από άτομο σε πρόσωπο. Ο Λιαντίνης μιλά για πήδημα από την απλοϊκή υπόσταση στην αυθεντική ύπαρξη και νίκη του ανθρώπου πάνω στις βαρυτικές δυνάμεις που τον φόρτωσαν οι θεοί, Δίας, Μέριμνα, Γη... Την έννοια της αυθεντικής ύπαρξης τη δανείζεται από τον Μαρτίνο Χάιντεγγερ (φιλοσοφία της Ύπαρξης ) και ο οποίος κάνει λόγο για ανθρώπους που ζουν αλλά δεν υπάρχουν, απορροφημένοι από τη Μέριμνα. Μόνο λίγοι, ελάχιστοι, ποσοστό σχεδόν μηδενικό, καταφέρνει να διαβεί από τον Κύκλωπα, δηλαδή να ξεφύγει από το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα ....

Αυτή την πάλη του ανθρώπου, τη δυσκολότερη και από την κατάκτηση της Τροίας, όπως ο Οδυσσέας μονολογεί, τη βρίσκουμε σε όλα τα έργα του Λιαντίνη. Από το Ρίλκε του μέχρι τη Γκέμμα και μέχρι την τελευταία πράξη που παίχτηκε στον Ταΰγετο. Τι μπορεί λοιπόν άλλο να είναι η σπηλιά από τον ίδιο το βίο μας; Και ο Κύκλωπας, το τέρας που γέννησε ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας:

Παράθεση :

από το σμίξιμό του με τη Νύμφη Θόοσσα. Προσωποποιεί την τυφλή και κτηνώδη δύναμη που στερείται οποιουδήποτε ίχνους λογικής. Ο Όμηρος μας αφηγείται το πάθημά του από τον Οδυσσέα, που τον ξεγέλασε λέγοντάς του ότι τον λένε Κανένα. Γι' αυτήν όμως την πράξη του ο Ποσειδώνας καταδίωξε το βασιλιά της Ιθάκης πάρα πολύ, κατά τη δεκάχρονη πορεία του για την πατρίδα.

http://mythologia.8m.com/poseidonas.html

Ποιος λοιπόν είναι πραγματικά ο Κύκλωπας;

Ποιος άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό; Υπάρχει χειρότερο τέρας να νικήσει ο άνθρωπος; Από τις ορμές και τα ένστικτα που τον καταδυναστεύουν; Και τον μεταβάλλουν σε άθυρμα της Μέριμνας; Της μοίρας; Της ανάγκης;

Οι Πλείστοι των ανθρώπων δε θα καταφέρουν να φύγουν από τούτο το μαγγανοπήγαδο. Οι Ελάχιστοι νικητές είναι εκείνοι που:

Παράθεση :

"ο καημός και το μεράκι τους για τον άνθρωπο και τη μοίρα του τους απορροφά σε τέτοιο βαθμό, ώστε αντιστρέφοντας το σχήμα ζουν έξω από τη μέριμνα και την οντολογική λήθη. ... ζουν και τους δέρνει μια τρέλα ιερή. Βασανίζονται, υποφέρνουν, αγωνιούν. Βοούν μόνοι τους στην ερημία, στα άγρια μεσάνυχτα, στις απόγκρεμνες σπηλιές του "τι είναι;" και στις κώχες του "τι πρέπει;"

(Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, 95 )

Ο Λιαντίνης υπήρξε ένας τέτοιος ελάχιστος ή και μοναδικός πολεμιστής. Αλλά και θεωρητικός αναλυτής του φαινομένου. Ερευνά και μελετά και όχι μόνο προς ίδιον όφελος. Ανοίγει το δρόμο και για τους άλλους. Από τη σπηλιά του Κύκλωπα ο Οδυσσέας δε βγήκε μόνος. Κατάφερε και έσωσε και συντρόφους. Και τους οδήγησε ες φάος ηελίοιο. Και πλήρωσε τα λύτρα της αποκοτιάς και της γενναιότητας. Όπως κι ο Προμηθέας που χάρισε στους ανθρώπους τη φωτιά:

"την έντεχνον σοφίαν συν πυρί"

Κι αν ο Προμηθέας είναι ο πρώτος δάσκαλος, ο Οδυσσέας στη σπηλιά του Πολύφημου μπορεί να γίνει ο κάθε άνθρωπος. Εδώ ο άνθρωπος δε γίνεται κλεπταποδόχος του δώρου των θεών. Ούτε τον σώζει η προστασία της Αθηνάς. Μόνος δίνει τη μάχη. Ανθρώπινα. Και στα μέτρα του. Και όταν την τερματίσει, άνθρωπος παραμένει, όχι υπεράνθρωπος, είναι ο Οδυσσέας ο γιος του Λαέρτη.

Ο Οδυσσέας είναι ο αιώνιος μαθητής. Που καταφέρνει να νικήσει το σκοτάδι και το θάνατο. Γιατί τολμά να τα βάλει μαζί του. Να τον πολεμήσει. Να υψώσει από τη γη το βλέμμα και να αποκτήσει μάτια και πρόσωπο.

Ξύνει ο Οδυσσέας με το μπαλταδάκι του, η πράξη.

Και καίει στη φωτιά. Η γνώση και η αλήθεια.

Και ορμά. Αυτοθέλητα. Ο γίγαντας της ανθρώπινης βούλησης κόντρα σε όλους τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες. Κόντρα στη μοίρα.

___________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένα ακόμη από τα κείμενά μου που αρπάχτηκαν αυθαίρετα από το παλιό liantinis.gr και μεταφέρθηκαν χωρίς τη συναίνεσή μου σε άλλο χώρο του διαδικτύου. Εξαπατώντας τους σημερινούς επισκέπτες αυτού του άλλου χώρου πως γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν από μένα εκεί...

Κατά τα άλλα έχουν κάνει σημαία τη φράση του Λιαντίνη: "Έζησα έρημος και ισχυρός". Χα! Τι σχέση έχει η συμπεριφορά τους με την περήφανη ερημιά του Λιαντίνη; Αν είχε, στο χώρο τους θα δημοσίευαν μόνο τα δικά τους κείμενα. Και όχι άλλων ανθρώπων και μάλιστα χωρίς την άδειά τους. Και ειδικά ανθρώπων που εκ συστήματος βρίζουν και συκοφαντούν εδώ και χρόνια.

Τόση έλλειψη αξιοπρέπειας; Να συντηρούν την ύπαρξη του χώρου τους με κείμενα ανθρώπων που κατά τα άλλα βρίζουν ως μισότρελους;

725 κείμενα συνολικά... Ως Δανάη. Ούτε ένα, ούτε δύο...

Κατά τα άλλα είχαν και την ψευδαίσθηση να νομίζουν ότι δεν μπορώ να αποδείξω σε ποιον ανήκει ο νέος χώρος. Πολύ απλό. Με το μήνυμα που έλαβα στο μέιλ μου για τη μετακόμιση του παλιού liantinis.gr στο χώρο αυτό.

Μάλιστα χτες είχαν το θράσος να μου στείλουν ένα ακόμη μήνυμα. Όπου με κατηγορούν ως μέλος του νέου τους χώρου. Διότι κατηγορία αποτελεί για μένα να είμαι μέλος αυτού του χώρου. Και για άλλους λόγους αλλά και διότι ουδέποτε υπέβαλα αίτηση να γίνω μέλος του. Εγώ, το ξαναλέω ήμουν μέλος του παλιού liantinis.gr. Και δεν είμαι πρόβατο να με πιάνει ο τσοπάνης να με κουβαλά στο νέο του μαντρί.

Για το ζήτημα όμως αυτό, του μηνύματος που έλαβα χτες, θα κάνουμε και ξεχωριστή ανάρτηση... Γιατί δεν ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα. Να με αποκαλούν αυθαίρετα μέλος τους. Ήταν και κάτι άλλο πολύ χειρότερο...