Η εκφόρτωση

Ξημερώματα να μπαίνεις στο λιμάνι.

Με τις βδομάδες στη λαμαρίνα. Και στην απομόνωση.

Και με τους μήνες πια μακριά. Από πατρίδα. Από σπίτι. Από οικογένεια. Από φίλους. Και τη μικρή τρελούτσικη καμήλα.

Να κουβαλάς στους αχόρταγους τροφή. Για να συνεχίζουν την κραιπάλη.

Φορτωμένος από την άλλη άκρη της γης. Από τα σπλάχνα της άλλης άκρης της γης. Που έχουν ακόμη. Κρατάνε αποθέματα... Ως πότε;

Να περνάς θάλασσες. Και κύματα. Και πειρατές. Κι αρμάδες κάθε ... καρυδιάς... Να προστατεύουν τα μεγάλα κανόνια το ταξίδι σου. Για να φτάσει στον πολιτισμένο κόσμο μας η νέα δόση της παράλογης ζωής μας. Ως πότε;

Είναι κι ο ναυτικός μπαϊλντισμένος της ερημιάς και των κυμάτων. Βλέπει μονάχα τα νυσταγμένα φώτα του λιμανιού.


Και δε βλέπει την ώρα να τον σκαντζάρουν. Να ντυθεί βιαστικά τα "καλά" του και να ροβολήσει τη μεγάλη σκάλα. Να πατήσει στεριά. Να ξαναγίνει ένας κανονικός άνθρωπος. Χωρίς να κουνιέται πέρα δώθε. Χωρίς να βουΐζουν τ' αυτιά από το ακατάπαυστο γουργουρητό της μηχανής.

Για πόσο; Πόσο κρατά μία εξόδου στο λιμάνι; 3 ώρες; 4; Μετά βάρδια ξανά. Να τελειώσει η εκφόρτωση. Δεν είσαι εκεί για βόλτες. Είσαι για να δουλεύεις. Και για τη δουλειά. Που είναι πρώτη εξαδέλφη με το δούλο.

Κι ας λες εσύ πως νιώθεις μια θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Ψευδαίσθηση. Απαραίτητη για ν' αντέξεις. Όσο απαραίτητο είναι στο σκλάβο να αγαπήσει τις αλυσίδες του.

Ναι, ξέρω. Το διάλεξες. Και πάλεψες σκληρά για να γίνει. Είναι βουβή μέσα σου η περηφάνια της νίκης. Που τα κατάφερες. Κι αυτό σε κρατάει. Πού;

Στην κόψη του σπαθιού...

Εκεί είναι η ζωή σου. Στο φοβερό ανάμεσα.

Σαν και την ώρα που μπήκες σήμερα στο λιμάνι. Ξημερώματα...

Κι ας περόνιαζε τα κόκαλα η υγρασία. Κι ας γλίστραγαν τα βήματα στις νοτισμένες λαμαρίνες. Σε ζέσταινε η κούπα του καφέ... που περιμένει κιόλας έτοιμη στα στενά της νυσταγμένης πόλης.

Σε μια άλλη εποχή που θα θυμηθεί και πάλι τον άνθρωπο, το καράβι δε θα κουβαλάει μονάχα φορτίο. Θα κουβαλά και ανθρώπους. Και θα μένει έστω δυο μέρες παραπάνω σε λιμάνι. Χωρίς να φορτώνει. Χωρίς να ξεφορτώνει. Χωρίς επισκευή. Χωρίς επιθεώρηση. Έτσι για το ναυτικό θα μένει. Να πάρει κι αυτός μια ανάσα κανονικής ζωής. Για να χυθεί και πάλι στις θάλασσες με γεμάτες μπαταρίες.

Σε μας όχι. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Μόνο οι φάμπρικες. Που καρτερούν να γεμίσουν τα δικά τους αμπάρια. Ανοίγει η μεγάλη μάνικα και ξερνάει. Ενέργεια! Κι έπειτα τρέχει ξανά να φέρει και άλλη. Και άλλη. Και άλλη. Ως πότε;

Κανείς δε σκέφτεται το ως πότε. Και τον παραλογισμό του πράγματος. Γιατί οι φάμπρικες δε σκέφτονται. Και τον άνθρωπο που κουβαλούσαμε τον ξεφορτώσαμε... Μεσοπέλαγα και νύχτα. Ως πότε;

Ως την ώρα που η πλωριά γοργόνα του ποιητή θα βουτήξει και πάλι στον πόντο μεθυσμένη...

Τι έλεγα; Για το ελάχιστο του χρόνου στο λιμάνι;

Ορίστε, μπήκα να δω πού βρίσκεσαι και ήσουν πάλι καταμεσής στη θάλασσα. 24 ώρες και ούτε στο λιμάνι;

Τουλάχιστον πρόλαβες αυτή τη φορά να πιεις καφέ;

Καλόοοοοοοοοοοοοοο ταξίδι λοιπόν και πάαααααααααααλι!