Μια ιστορία του Λιαντίνη για να γελάσεις και να κλάψεις

Ήτανε λέει Δεκέμβρης του 1996. 5 Δεκέμβρη.

Λίγο καιρό πριν είχα συναντήσει για τελευταία φορά το Δάσκαλο. Χωρίς να υποψιάζομαι βέβαια πως ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα.

Μια ακόμη διδασκαλία του στο Μαράσλειο. Και ήταν τότε που έκπληκτη συνάντησα το λόχο των αντι - λιαντινικών να έχουν ξεσηκώσει τον κουρνιαχτό τους σημαία απαιτώντας να φύγει ο Λιαντίνης από τη σχολή.

Εκείνη όμως τη μέρα, στις 5 του Δεκέμβρη 1996, ήμουνα με τους δικούς μου και γιόρταζα γενέθλια. Δίχως να μου περνά από το νου ότι ακριβώς 11 χρόνια αργότερα θα "γιόρταζα" τη μέρα αυτή παρέα με τη σύζυγο του αγαπημένου μου Δασκάλου, καθώς ήταν η πρώτη φορά που τη συνάντησα. Μια σύμπτωση βεβαίως. Και που δε θέλησα να την αποφύγω όταν εκείνη μου ζήτησε να συναντηθούμε ακριβώς αυτή τη μέρα, βάζοντας πάνω από τη μέρα των γενεθλίων την επιθυμία μου να τη γνωρίσω από κοντά. Και φυσικά θεωρώντας αυτή τη συνάντηση ως γενέθλιο δώρο εκλεκτό της μοίρας. Όπως αποδεικνύεται και από το ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια, ένα από τα πολλά που μου έχει εμπιστευτεί από το αρχείο του Λιαντίνη και το δικό της. Ντοκουμέντα που μας έχουν βοηθήσει τα μέγιστα να γνωρίσουμε καλύτερα το Δημήτρη Λιαντίνη και να αποσαφηνίσουμε απορίες σχετικά με το έργο του.

Εκείνο όμως το Δεκέμβρη, του '96, προτεραιότητα είχε η οικογένεια. Έτσι ούτε καν πρόσεξα την εκδήλωση στη Στοά του Βιβλίου.

Τι έγινε λοιπόν τότε; Θα αφήσουμε τον ίδιο το Λιαντίνη να τα διηγηθεί. Για να μάθουμε μια ακόμη πτυχή της προσωπικότητάς του.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τη μέρα και το γεγονός που θα διαβάσετε παρακάτω:

Δημοσιεύσαμε την ιστορία αυτή σήμερα, ανήμερα Πρωτομαγιάς. Που ο καθένας γιορτάζει τη μέρα κατά το δοκούν. Άλλοι μαζεύοντας τα λουλουδάκια της Δήμητρας που πανηγυρίζει την επιστροφή της κόρης Περσεφόνης, άλλοι που επιτέλους θα βάλουν στο χέρι και άλλα δις και άλλοι με λάβαρα να φωνάζουν τα νέα δυσ.... που πλημμύρισε η ζωή μας.

Για χρόνια πολλά προς όλους. Και με την ευχή να μη μπλέκουν την ήττα με τη νίκη.

Επίκαιρος για μια ακόμη φορά ο Δάσκαλος. Και προφητικός.

Κι άλλο τόσο να διδάσκει με το δωρικό του ήθος, το απαραίτητα συνοδευόμενο από την πράξη. Προς εκείνους που βούλιαξαν τη χώρα.

"Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι", γράφει ο Λιαντίνης, όταν άκουσε τους λεονταρισμούς του πρώην ΥΠΕΞ. Και ζήτησε και πήρε το λόγο και τον στόλισε όπως εκείνος είχε το μοναδικό τρόπο να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα των υπουργών στους υπουργούς.

Γιατί Λιαντίνης ήταν αυτός. Όχι μια ακόμη μαϊμού να γλείφει τους ισχυρούς. Ούτε και παπαγαλάκι δημοσιογραφικό να αναμεταδίδει και να προπαγανδίζει σαν νίκη μεγάλη τις οδύσσειες του λαού μας. Αυτό το άθλιο ήθος των σημερινών νεοελλήνων που ο Πλάτων περιέγραψε, λέει ο Λιαντίνης, με τη φράση:

"ευηθίζεσθαι προς αλλήλους, υποκατακλινόμενοι υμίν αυτοίς"

Το κλίμα της διάχυτης δηλαδή κολακείας και της τσερεμόνιας. Όπως αυτό που παρακολουθούμε μήνες τώρα και στα τελεβίζια και στα ιντερνέτια και από τους μεγάλους παπαγάλους και από τα παπαγαλίδια, τους δημοσιογραφίσκους. Και με τα σάλια τους να συναγωνίζονται τους καταρράκτες του Νιαγάρα...

Που έφτασαν ακόμη και πατριωτικό καθήκον να βαφτίσουν το κάλεσμα να σκύψουμε το κεφάλι και αυτοβούλως να προσφέρουμε τον τράχηλο στα μεγάλα μαχαίρια. Άλλοι να κλέβουν της πατρίδας το πενιχρό εισόδημα και άλλοι να υποχρεώνονται να πληρώσουν από την άδεια τσέπη τους τα κλεμμένα.

Ποιο είναι το αληθινά πατριωτικό μας χρέος; Μας το διδάσκει η πράξη του Δημήτρη Λιαντίνη. Σε πλήρη αρμονία και με όσα άλλα μας δίδαξε. Και συνάδοντας με τις πράξεις όλων των ελληνοελλήνων από καταβολής του έθνους.

Κι αν πρέπει κάτι από Λιαντίνη σήμερα να ξαναδιαβάσουμε, ας είναι ο Ελληνοέλληνας της Γκέμμας...