ΣΚΟΡΠΙΑ ΛΟΓΙΑ

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως γίνεται να υπάρχει τόση ανοησία και περιρρέουσα βλακεία...

Όχι, δε θέλω να θίξω τους βλάκες... Όχιιιιιιι. Μιλώ μόνο για εκείνους που περνάν τους άλλους για βλάκες... Μόνο γι' αυτούς.

Και δεν μπορώ να μη γελάω.


Χρειάζεται να προσθέσω και άλλα; Ή έγινα κατανοητός;

Μπα.... αφού τα ξαναείπα, τα ξαναείπαμε, πιο σωστά... και πάλι τα ίδια...

Τι λέω; Ό,τι δηλώνει το θέμα. Σκόρπια λόγια.

Ή όπως λέει η αντιστροφή της παροιμίας:



Ναι... πολλά θα μπορούσα να πω κι εγώ. Αλλά θα διαμαρτύρεστε πάλι.

πχ. Σου τα είπαν προχτές. Που πήγες και κρέμασες τα στατιστικά σου. Ε, βλέπεις τώρα; Άσε το άλλο της Δανάης. Και το άλλο. Τι βιβλία πας και διαβάζεις κοριτσάκι μου; Και τι βίντεο σκαλίζεις; Ήταν ανάγκη δηλαδή (τόσες φορές το είδες το βίντεο) να το αναζητάς και τις ώρες που γινόταν η αλλαγή;

Πανικό δημιούργησες πάλι...

Αλλά το γέλιο, Νέμο, συμφωνώ... Πολύ και ασυγκράτητο.

Ποιο γέλιο; Για κλάματα είναι η κατάσταση. Κι ελπίζω αυτό να εννοείτε και οι δυο. Το δακρυόεν γελάν. Κρίμα. Αυτό λέω μόνο. Αλλά κι εσύ Μυρτάλη, πουλιά στον αέρα.

Για το βιβλίο όμως, τι φταίω; Εκατό σκάλισα και πήγα και έπεσα πάνω σ' αυτό. Και παρότι γνώριζα το όνομα του συγγραφέα δεν το συνδύασα.

Και να πω και το άλλο. Εκείνη τη μέρα, μετά τη γιορτή στο σχολείο, 26 Οκτώβρη, ο νους ήταν λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο στο Δάσκαλο. Κι ας μην πιστεύω σε αγίους. Και είπα να πάω σε ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο της Νέας Σμύρνης να αγοράσω κάποιο βιβλίο του. Όχι για μένα. Τα έχω πια όλα. Αλλά όλο και σε κάποιον φίλο θα χρειαστεί να το κάνω δώρο...

Μπαίνω λοιπόν και ρωτάω για βιβλία του Λιαντίνη. Μου απαντάνε ότι έχουν μόνο τη Γκέμμα και τη βιογραφία.

- Όχι, ευχαριστώ...

Το πρώτο το έχουν όλοι οι φίλοι μου. Το άλλο δε θα το χάριζα ποτέ σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει όλο το έργο του Λιαντίνη.

Πώς να φύγεις όμως από ένα βιβλιοπωλείο με άδεια χέρια; Σου πάει η καρδιά; Κι αρχίζω το σκάλισμα... Ξεκίνησα από ελληνική λογοτεχνία. Να δω τι καινούριο υπάρχει. Πολύ χαρτί αδέρφια. Θα έπιασα και εκατό βιβλία. Προσπαθούσα να καταλάβω αν αξίζει τον κόπο ή απλώς θα πιάσει χώρο (που δεν υπάρχει πια) στη βιβλιοθήκη...

Κάποια στιγμή έφτασα στα "Καπέλα στο Πέλαγος". Αναγνωστόπουλος... Άγνωστος ως συγγραφέας. Και οι συνδέσεις με το Λιαντίνη ασύνδετες εκείνη τη στιγμή. Το ξεφύλλισα, διάβασα το οπισθόφυλλο. "Αυτό είναι... Θα το πάρω..."

Δεν ξέρω τι ακριβώς λειτούργησε εκείνη τη στιγμή και σε μεταφυσικές δε θέλω να πιστεύω. Αλλά έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα.

Και αν δε με πιστεύετε, ιδού και η απόδειξη...




Ευκαιρία να μάθετε πού "σπαταλά" τον παχυλό μισθό της μια δασκάλα...

Μη μου ζητήσετε μόνο τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας... Ταξίδεψαν ήδη στη Διώνη... Και το Άξιον Εστί στη μανούλα μου, γιατί άξια εστί η μάνα στη ζωή μας... Α, και το Αμερικάνικο Ειδύλλιο... Είναι του Φιλίπ Ροθ. Λατρεμένος για το Ανθρώπινο Στίγμα. Αδιάφορος για το Ζούκερμαν. Είπα να του δώσω μια ευκαιρία ακόμη. Το εξηγώ μη βιαστεί κανείς από τον τίτλο και βγάλει λαθεμένα συμπεράσματα.

Προφανώς έχει γίνει κάτι που εγώ αγνοώ γιατί δεν καταλαβαίνω και πολλά. Ας εξηγήσει κάποιος κάτι περισσότερο για να αποφασίσω κι εγώ αν θα πάω με αυτούς που γελάνε ή με αυτούς που κλαίνε.

Πάντως Δανάη μέχρι στιγμής δε βρήκα τίποτα στον Τσε για το Λιαντίνη. Το λέω για να μην φουντώσει κανένα άλλο μεταφυσικό σενάριο...

Κι επειδή κοντεύω να το τελειώσω... βάλε με σε παρακαλώ σε λίστα αναμονής για τα Καπέλα. Μου ανάψατε την περιέργεια τελικά.

Γεια σου Διώνη. Ψάχνεις σε κείμενα του Τσε αναφορές στον Λιαντίνη ???

Η Διώνη γενικώς ψάχνεται... Και ένας λόγος παραπάνω αν είναι να πειράξει τους άλλους. Διάβασε παραπάνω για να καταλάβεις πού το πάει...

Σκόρπια τα μυαλά μας σήμερα... Σκόρπια και η Δήμητρα στην άσφαλτο.

Γιατί;

Πραγματικά τραγικό αυτό το περιστατικό με το κοριτσάκι.

Και κατέβηκαν λέει οι αληταράδες από το αμάξι και γέλαγαν.

"Χτυπήσαμε ένα παιδί" και δώστου γέλια. Ε, ρε και να τους είχα στα χέρια μου. Θα μου πεις τι θα άλλαζε; Θα ξανάκανε αυτό τη Δημητρούλα όπως πριν; Τουλάχιστον να μη σακατέψουν και άλλο παιδί. Αυτό μόνο.

Καθόμαστε που λέτε την Τετάρτη το βράδυ με τη Δανάη και κουβεντιάζαμε διάφορα. Και να την έχει πιάσει πανικός για την επίσκεψη που έχει τη Δευτέρα. Μη συμβεί τούτο και το άλλο και μου χτυπήσει κανένα παιδί και πρέπει να το πάω νοσοκομείο και σε ποιον θα αφήσω τα άλλα ... γιατί η συνοδός που ορίστηκε δεν ανήκει στο σχολείο της...και την άλλη μέρα έγινε το ατύχημα με τη Δημητρούλα...

Να πω ότι η Δανάη είχε κι άλλες φορές αναστατώσει τον κόσμο με "φοβίες" για ατυχήματα και νοσοκομεία; Δε θα το πω γιατί θυμάμαι μια χαρά να πηγαίνει ακόμη και μόνη της τα παιδιά επίσκεψη...

Και πέστε μου τώρα - γιατί θα τρελαθώ - υπάρχει κάτι το αόρατο που μας προειδοποιεί για τα μελλούμενα; Δε θέλω να πιστεύω σε τέτοια. Αλλά το έχω δει συχνά το έργο και δεν ξέρω πια τι είναι αυτό.

Δε θα σε καθησυχάσω Μυρτάλη. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει και γιατί δε θέλω πια να νιώθω πράγματα που έρχονται... που δεν τα ελέγχω με τη λογική. Και που τα νιώθεις αλλά δεν μπορείς να τα προσδιορίσεις και να τα αποφύγεις αν πρόκειται για κάτι άσχημο.

Έχω την εντύπωση Απρόβλεπτε, ότι ξέρεις περισσότερα από όσα έγραψες για τα φυσικά μετά τα φυσικά... Αν θέλεις μοιράσου μαζί μας τις γνώσεις σου... Μην και καταφέρουμε να διαβάσουμε σωστά τα λαμβάνοντα χώρα στο ίδιο μας το σώμα...

Θαρρώ πως εδώ υπάρχει χρυσάφι. Και θα ενώσω τη φωνή μου με της Δανάης. Με ενδιαφέρει κι εμένα Απρόβλεπτε να μάθω περισσότερα για τα "απρόβλεπτα" της ζωής μας που με τρόπο περίεργο γίνονται κάτω από ορισμένες συνθήκες προβλέψιμα.

Ξέρω εξαρχής ότι αυτά τα θέματα κινούνται στο χώρο που αποδείξεις με την κλασική έννοια είναι αδύνατον να δοθούν. Αλλά άλλο τόσο υπάρχει βεβαιότητα πως ο άνθρωπος έχει πεπερασμένες δυνατότητες πρόσβασης στη γνώση. Και μια ματιά προς τα πίσω αρκεί να μας πείσει ότι όσα κάποτε θεωρούνταν απίθανα σήμερα είναι τετριμμένα και αληθή ακόμη και για τις γιαγιάδες.

Και θυμάμαι το λόγο του Δάσκαλου. Κάπου στις αρχές της Γκέμμας, που ζητά να χτυπήσουμε τον τοίχο που δεν έχει πόρτα για να βρούμε το άγνωστο. Και πέρα από το δικό του λόγο το έχω οσμιστεί αυτό το άγνωστο χίλιες φορές ως τώρα. Κι ας μην το βλέπουν τα μάτια. Όπως είπε ο Απρόβλεπτος, κατακλύζει τα ξυπνητά μας όνειρα.

Για τους Πατρινούς δεν κατάλαβα γρι...

Πού ήσουν "κρυμμένος" τόσον καιρό, Απρόβλεπτε;

Μιλάς και δε σε χορταίνω. Μα ποιος σου είπε ότι θα μας χαλάσεις την εικόνα του Λιαντίνη; Δε θέλω να στο "χαλάσω" αλλά μιλάς και είναι σαν να μου κλέβεις σκέψεις. "Το μύρωμα"... Δε θα μπορούσες καλύτερα να το πεις. Να ξέρεις όμως πως ο τρόπος που τα βλέπεις είναι πολλών ανθρώπων διαπίστωση.

Και το άλλο. Για την ... τίγρη!!! Διάνα έπεσε η ξαδέρφη. Εξάλλου αυτή την παραδοχή, έστω και με διαφορετικά λόγια, την έχει κάνει και ο ίδιος ο Λιαντίνης. Πραγματικά θα ήθελα να γνωρίσω αυτή τη γυναίκα και να την ακούσω να μιλά για το Λιαντίνη. Ναι, αν κάποιος θέλει να μάθει για το Λιαντίνη, για τη ζωή του, δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη πηγή. Μακάρι κάποτε να θελήσει να μας δώσει και με την πένα της αυτή την τεράστια γνώση.

Να μας χαλάσει την εικόνα;

Ζήτω οι εικονοκλάστες!

Την αλήθεια ψάχνουμε Απρόβλεπτε. Όχι να κρεμάσουμε εικονίτσες στο προσκεφάλι μας.

Έλα τώρα βρε Μυρτάλη. Τρόπος του λέγειν, για να "δείξω" το δένδρο που γέννησε τον Λόγο αυτό.
Την αλήθεια? Ποιά αλήθεια?

Την αλήθεια. Στην ακίβδηλη μορφή της. Όση τουλάχιστον μας αναλογεί. Και όχι τα είδωλά της.

Αυτή την αλήθεια αναζητούμε Απρόβλεπτε.

Φυσικά εννοώ αυτό. Τι άλλο θα μπορούσα να εννοώ μετά από τόσα χρόνια μελέτη των βιβλίων του; Μακριά από μένα το "τάδε έφη". Όχι τα "μήνιν άοιδε" αλλά τα συνήθεια του... Και βέβαια το σημαντικότερο είναι το "ουδείς δε αυτού καθηγήσατο" εκτός της φύσης.

Για μια ακόμη φορά με έθεσε εκτός μάχης η "μέριμνα" και δεν κατάφερα να συνεχίσω την κουβέντα μας. Επιτέλους κυριακάτικο ξύπνημα με όλα τα καλά του...

Παράθεση :

Και σαν δένδρο, μάζευε όλα τα διοξείδια την ημέρα, και το "βράδυ" και κατά μόνας, τα μετέτρεπε σε καθαρό οξυγόνο. Υπάρχει νομίζω μια "παρεξήγηση" για το έργο του Δ. Λιαντίνη: το έργο του, δεν είναι μια παράθεση της "αλήθειας" και ότι το έγραψε για τον κόσμο, δεν απευθύνεται σ' εμάς ο Δ. Λιαντίνης. Όχι, αυτό είναι μια παράπλευρη συνέπεια. Η συγγραφή του είναι μια συνομιλία με την Φύση, ένας διάλογος μαζί της.
Αν εννοείς αυτό, ότι πρέπει να "στήσουμε αυτί", για να καταλάβουμε τις απορίες και των δύο πλευρών, έ τότε, ναι, εκεί νομίζω βρίσκεται η αλήθεια, στον ενεργό αυτό διάλογο...

Διάβασα τον Απρόβλεπτο... και ήρθε στο νου μου ποιο άλλο; Το λατρεμένο Educandus. Και λέω. Πώς μπορεί κάποιος να αγνοεί αυτή την αλήθεια που περιέγραψε ο Απρόβλεπτος; Εστιάζω ειδικά στο σημείο που υπογράμμισα από τα λόγια του. Τη συνομιλία με τη φύση. Το διάλογο πιο σωστά.

Παλιότερα, σε ένα άλλο φόρουμ που κάναμε κουβέντες και πάλι για Λιαντίνη, είχε καταναλωθεί πολύ ηλεκτρονικό μελάνι για τη σχέση του Λιαντίνη με τη φύση. Και μας έδωσε την ευκαιρία να το ψάξουμε ακόμη καλύτερα το όλο ζήτημα. Θαρρώ πως κάτι σχετικό υπάρχει "κρεμασμένο" στο blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Μισό, να κοιτάξω, για να μη γράφω τα ίδια...

Ατύχησα... Και όμως θυμάμαι καλά πως η Δανάη είχε γράψει αναλυτικό άρθρο κάποτε για τη σχέση της φύσης με το Λιαντίνη. Κάνω λάθος;

Σε αναμονή της απάντησης... επανέρχομαι στο Homa Educandus. Αυτό το βιβλίο είναι ένας πραγματικός ύμνος στη φύση και στο διάλογο του ανθρώπου μαζί της που έσωσε να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο στα χρόνια των Προσωκρατικών. Αντιγράφω χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Παράθεση :

Τέλος, η ευαισθησία των διανοητών τούτων, οι λεπτές παρατηρήσεις που κάνουν πάνω στις διεργασίες της φύσης, καθώς ανελίσσεται και πραγματοποιείται, είναι ένας ακόμη απολογητής ότι η μουσική του τραγικού αισθήματος δονεί το στοχασμό τους μέχρι του σημείου, ώστε με τα αποσπάσματά τους να προανακρούεται η θεοφάνεια του διονυσιακού δράματος.

Οι Προσωκρατικοί αφουγκράζουνται πώς σκάζει και θροεί ο σπόρος που βλασταίνει, βλέπουν πώς ρίχνει μπόι η πόα, γνωρίζουν πού βρίσκεται το κοιμητήρι των πουλιών.

Είναι βαθιά εντυπωσιακές λ.χ. οι παρατηρήσεις των Πυθαγορείων όταν, αφαιρώντας κανείς από τη νοητική τους αφόρμηση το μυστικό περίβλημα, τις αντικρούει με τη λογική της νηφάλιας πράξης.

Από δάκρυο είν’ η θάλασσα, λένε. Και οι σεισμοί είναι η σύναξη του δήμου των νεκρών. Ή ακόμη, στη φόρμα της δικής τους ακουστικής και συνθηματικής διατύπωσης (ακούσματα και σύμβολα)

προς ήλιον τετραμμένος μη ούρει.

Ενώ αλλού η ευλάβεια στην ιερή σημαντική των στοιχείων της φύσης διατυπώνεται θετικά:

ανέμων πνεόντων την Ηχώ προσκύνει.

Σε μια τέτοια ειδωλολατρική εντολή και φυσικό είναι και συνηθισμένο όχι μόνο να απροσεκτεί αλλά και να θυμώνει κάποτε κανείς. Όταν μάλιστα οι πρόγονοί του είδαν το φως στις ανοιχτές θάλασσες της Αστροπαλιάς. Ωστόσο ορισμένη θυμική κατάσταση που την ζώνουν και την φρουρούν αισθήματα ανήσυχα – προτού ακόμη οι ειδήσεις τα κάμουν τραγικά – εμφανίζει συνεχώς επίκαιρη αυτή την «ανεμόεσσαν» εντολή των Πυθαγορείων. Έτσι λ.χ. μας την ξαναθυμίζει φευγαλέα και εντελώς συμπτωματικά ο Καβάφης:

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή ...

Ελπίζω να έδωσα με το απόσπασμα αυτό μια χαρακτηριστική γεύση της μεθόδου που ακολουθεί ο Λιαντίνης για να μας μυήσει στο διάλογο με τη φύση. Βέβαια μόνο με τη μελέτη ολόκληρου του βιβλίου μπορεί κανείς να αποτυπώσει πλήρως την οπτική του στο ζήτημα και που είναι εξόχως σημαντική για την κατανόηση της φιλοσοφίας του.

Έγραψες Απρόβλεπτε:

Παράθεση :

Ούτε φυσικά τυχαίο είναι ότι υποβαθμίζεται αυτή η πλευρά, που τα ακέφαλα σώματα την οδηγούν στη μεταφυσική και τον μυστικισμό (άλλη ονομασία για την ποίηση και τα φιλολογικά κάλη) για να τη διασώζουν από ‘κεί τα ξετραχηλισμένα σώματα στην ξέρα του ορθολογισμού (άλλη ονομασία για την κοινωνικοποίηση και την επιστήμη ως παρα-λογισμός). Μεταξύ σκύλας και χάρυβδης η σημασία του. «Και γελάνε και λούζονται στα φώτα ξένων τόπων» όπως λέει το τραγουδάκι του Σταυριανού.

Να γελάνε, Απρόβλεπτε, και να λούζονται. Κακό δεν είναι αυτό. Γιατί ο ίδιος ο "ξένος" το άφησε παρακαταθήκη:



Λόγια του Αίαντα προς το Δία και λόγια του Λιαντίνη από τη Γκέμμα. (151)

Ο Λιαντίνης σε καμία περίπτωση δεν έκανε αυτό που έκανε μόνο για τον εαυτό του. Πάνω από όλα υπήρξε Δάσκαλος. Αληθινός Δάσκαλος. Το φωτόνιο της δικής του συνείδησης - όσο έσωσε να δημιουργήσει - δεν το χαράμισε για ατομική χρήση. Ο ίδιος ο τρόπος που διάλεξε να πεθάνει το αποδεικνύει αυτό. Γιατί ξεκάθαρα το δηλώνει πως κατάφερε να φτάσει ως εκεί νικώντας τον εγωισμό. Νικώντας τη φωνή της ατομικής ύπαρξης. Γίνεται ένα εκείνη την ώρα με σύμπασα τη "δημιουργία". Πεθαίνει εκείνος για να συνεχίσει η ζωή, να σταματήσει (στο μέτρο που του γράφτηκε ...) το έγκλημα κατά της ζωής.

Μέσα από τα γραπτά του εκείνο που κυρίως έχω "τρυγήσει" είναι η απέραντη αγάπη προς τον άνθρωπο και τη ζωή. Και θαρρώ πως όποιος λούζεται στα νάματα της φιλοσοφίας του με τον ίδιο σκοπό, καλώς λούζεται. Δεν κάνει κατάχρηση. Αντίθετα δίνει νόημα στη δική του πράξη. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Στο μέτρο μας, Απρόβλεπτε, ο καθένας. Όσο μας γράφτηκε και όσο μας αναλογεί.

Μυρτάλη: Καλώς θυμάσαι ότι υπήρξε κάποιο άρθρο για τη σημασία της φύσης στο έργο του Λιαντίνη. Δεν έχει όμως ακόμη ανέβει στο Μεσολόγγι. Δε μου αρέσει να κάνω απλώς κόπι πέιστ σε παλιά μου άρθρα... Θα το ξαναδώ, θα το δουλέψω, και όταν θα νιώσω πως είναι "καιρός", θα το ανεβάσω. Καμιά βιασύνη.