Και αρκετά μοιράστηκα όσα αγαπάω...

Άξιζε;

Που μοιράστηκα όσα πολύ αγαπάω;

και για ποιον;

Τι διάολο είναι επιτέλους η αγάπη;

Δεν είναι το μικρό παιδί που δε θέλει να δίνει στους άλλους τα παιχνίδια του;

Πού είναι εκείνο το μικρό παιδί; Πού φρόντισα τόσον καιρό να το ξεχάσω;

Άξιζε;

Μόνο για ένα λόγο.

Για όσα μου διδάξατε. Και για το βυθόμετρο που ξέφυγε τη σκουριά. Μετρώντας τη δική σας αγάπη.

Τώρα που μαύρη πέτρα ρίχνω πίσω μου, που περνάω την Αθήνα και τη χαιρετώ... απίθανη αίσθηση!!! Ναι.

Να, για παράδειγμα, απόψε... Που μετά μήνες πολλούς βρέθηκα στο κέντρο. Και πέρασα θέλοντας και μη από την Πύλη του πρώτου σου φιλιού. Το άρωμά σου θα έχει η Αθήνα για πάντα. Και τι σημαίνει που δε θα βρω το χρόνο να σου πω ούτε ένα γεια;

Ποτέ δεν ήμουν των αποχαιρετισμών. Δε θα αλλάξω τώρα. Που έτσι κι αλλιώς θέλω να κόψω τους δεσμούς. Με ένα χτες που βαρέθηκα. Έπληξα αφόρητα. Μπούχτισα. Πώς να το πω;

Στις μεγάλες μαύρες σακούλες... οι γλάστρες του μπαλκονιού που πέταξα το Σάββατο. Οι τόνοι του χαρτιού. Τα χιλιοπερπατημένα παπούτσια. Και το σπασμένο κρεβάτι.

Είναι στιγμές που φαίνεται σαν ψέμα. Και όμως είναι η αλήθεια. Σε λίγο όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Και η ζωή μου μια άλλη ζωή. Καλύτερη; Χειρότερη; Δεν έχει σημασία. Αλλιώτικη πάντως. Κι αυτό θέλω.

Γιατί η ζωή είναι μία. Κι εγώ καβατζάρησα τα πενήντα.

Μια κρίση ηλικίας; Ίσως.

Και η αγάπη;

Τι σημασία έχει και η αγάπη; Η αγάπη είναι υπόθεση προσωπική. Εντελώς.

Δε με νοιάζει και δε με αφορά ποιος αγαπά ό,τι αγαπώ.

Κι αν εγωιστικό φανεί, είναι όμως η αλήθεια, σημασία καμία δεν έχει και ποιος με αγαπά.

Μόνο τι αγαπώ. Μόνο αυτό που κουβαλάω εντός μου.

Και είναι βέβαιο, να το ξέρεις, πως ποτέ δεν αγάπησα γιατί με αγαπούσαν.

Τώρα εσύ μπορείς να το πάρεις για αγένεια. Μα είναι το πιο ευγενικό συναίσθημα να μην αγαπάς γιατί σε αγαπούν.

Χτυπάνε που λες τα τηλέφωνα και δεν τα σηκώνω πια. Γιατί σε λίγο αυτό το τηλέφωνο δε θα είναι δικό μου. Ώρα να το συνηθίσω. Και να το συνηθίσουν και οι άλλοι. Ειδικά όσοι δεν ήταν ποτέ εκεί όταν τους χρειάστηκα. Τι να τους κάμω τώρα πια; Τώρα που κανέναν πια δε χρειάζομαι;

Το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να ξαναβρώ εμένα. Να μαζέψω τα χίλια δυο κομματάκια που κατασπατάλησα. Μοιράζοντας με τους άλλους όσα πολύ αγαπούσα. Και είναι η αγάπη, τώρα το βλέπω, ο σίγουρος δρόμος που αφήνεις στους άλλους για να σε εκμεταλλευτούν.

Ε, λοιπόν. Κρατάω τις δικές μου αγάπες.

Όλα τα άλλα στις μεγάλες μαύρες σακούλες. Θα μου έρθει και πιο φτηνά έτσι η μετακόμιση...