ΔΑΝΑΗ
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202
Registration date : 30/10/2007
 |  Θέμα: Τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας, οι απεργοί ναυτεργάτες και ο Λιαντίνης  Πεμ Ιουν 24, 2010 11:55 am | |
| Θυμάστε εκείνον τον άθλιο δημοσιογραφίσκο που κάτι μήνες πριν, Γενάρης νομίζω ήταν, βγήκε στα ιντερνέτια με περισσό θράσος - και κρυμμένος πίσω από το όνομα του Λιαντίνη - να παπαγαλίσει πως πρέπει τώρα να ξεχάσουμε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη; Μαγαρίζοντας αδίστακτα το όνομα ενός ανθρώπου που έδωσε τη ζωή του για να γίνει ο κόσμος ανθρώπινος; Το όνομα του Δημήτρη Λιαντίνη που έφυγε διαμαρτυρόμενος για το έγκλημα κατά της αθώας νέας γενιάς; http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_7439.html - Παράθεση :
- Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει. Και φυσικά τυχαίο δεν είναι. Ούτε που έχουν λυσσάξει τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας ούτε που η επίθεσή τους εμπλέκει και το Λιαντίνη. Γιατί ο Λιαντίνης ήταν που έγκαιρα και όταν όλοι ακόμα κοιμόμασταν τον ύπνο του αφελή ξεσκέπασε και το ρόλο των δημοσιογράφων μαζί με τα βρωμερά σχέδια όλων των σκοτεινών κύκλων που απεργάστηκαν το νέο μεσαίωνα που μόλις αρχίζει... - Παράθεση :
- Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260 Τα είπε και τα έγραψε ο Λιαντίνης. Αλλά δεν κατάφερε να μας ξυπνήσει από το μεγάλο μας ύπνο. Κι ακόμη και όταν έφτασε στην ακραίως ακραία του λύση και έξοδο, ακόμη και τότε όρμησαν με τα αφιόνια τους οι επιτήδειοι να στρέψουν το ενδιαφέρον σε σπηλιές και σε κόκαλα. Και όχι στην ουσία του λόγου του και στην αλήθεια της πράξης του. Με μεγάλη χαρά - ακόμη και έκπληξη θα έλεγα - βλέπουμε επιτέλους το νέο liantinis.gr να φέρνει στο φως αυτό το αληθινό πρόσωπο του Λιαντίνη και να συνδέει το λόγο του με τη ζοφερή πραγματικότητα που δραματικά επιβεβαιώνει τις εξαγγελίες του: http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=63:osugxronoskosmospethainei&catid=7&Itemid=63 - Παράθεση :
- Δ. Λιαντίνης
Ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει
Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.
Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα. Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ, ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.
Σας κοιτώ και βλέπω να μην πιστεύετε αυτό που πιστεύουν. Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας. Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή. Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές, γιατί κανείς δεν τις πίστευε.
Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού. Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες, που είπε ο Σεφέρης. Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;
Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:
Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.
Και εδώ είναι το δύσκολο. Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει το πρόσωπό του στη λύπη. Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός. Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος. Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.
Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν. Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή, είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης. Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.
Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη. Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής. Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο. Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του.
12/1/1997 Και είναι μικρή η χαρά και δε φτάνει να μας παρηγορήσει που έστω και λίγο βοηθήσαμε κι εμείς να αποκτήσει ο δάσκαλος τη δική του φωνή στο διαδίκτυο. Την αυθεντική του παρουσία και την επίσημη ιστοσελίδα του. Ειδικά σε τούτες τις δραματικές στιγμές. Γιατί ο Λιαντίνης ήταν όχι μόνο από τους λίγους που τις προέβλεψαν μα και ο μοναδικός που πριν ξεσπάσει η μπόρα έδωσε και το κλειδί για τη μεγάλη έξοδο. Επίκαιρος όσο ποτέ ο Λιαντίνης στο σκηνικό της καταστροφής που βιώνουμε. Και ο λόγος του βάλσαμο. Και ελπίδα. Η μοναδική ελπίδα... Και βρίσκω εδώ την αφορμή να θυμίσω τα κατά Κίρκη της Γκέμμας. Και τις σκηνές με τα γουρούνια που κυλιόντουσαν στη λάσπη: - Παράθεση :
- «Στον παλιό καιρό, στα χρόνια του Τρωικού πολέμου και του Ομήρου που λένε, ένα καράβι ταξιδεύει στις θάλασσες. Οι ναύτες του είναι σκαριά και ράτσες. Γεμιτζήδες, μούτσοι, λοστρόμοι, καμαρώτοι. Ανάμεσά τους βρίσκεται ίσως και κάποιος κοντραμπατζής.
Είναι όλοι τους άνθρωποι αγράμματοι, μεροκαματιάρηδες, αγροίκοι. Το ξεροβόρι και η αρμύρα έχει αργασμένο το πετσί τους. Είναι ξυπόλυτοι, χελωνόδερμοι, σκύλοι καραβίσιοι, θαλασσόλυκοι που λέει ο κόσμος. Η γλώσσα τους είναι φτενή, οι λέξεις τους το πιότερο χυδαίες. Οι βρισιές περισσεύουν. – Μη βρίζεις σα ναύτης! που λέει η παροιμία.
Όλο ετούτο το τσούρμο ταξιδεύει στα πέλαγα μήνους, και κάποτε χρόνους. Δε βλέπουνε παρά θάλασσα και ουρανό. Και ζούνε με τους αέρηδες, τις τρικυμίες, τα κίντυνα, τους σκορβούτους, τη ναυτία. Και οι καρχαρίες να χάσκουν στου καραβιού τις πάντες. Ο καθένας στη δουλειά του. Στο κουπί, στο βίτζι, στον αργάτη, στη γέφυρα, στο δοιάκι.
Κάθουνται τα βράδυα, αστρονομίζονται, κοιτάνε το Νότιο Ιχθύ, τον α του Κενταύρου, το Σταυρό του Νότου, και σκέφτουνται το σπίτι τους. Να γυρίσουνε στα παιδιά, στη γυναίκα, στους φίλους. Το λιμάνι, η ταβέρνα. Να πιούνε το κρασάκι τους, να καλοκαρδίσουν, να τραγουδήσουνε, να ξεδώσει ο νους. Να ξαναγίνουνε άνθρωποι, μωρέ.
Πολλά τους λείπουνε. Και η στέρηση κρατά τη ψυχή τους φρυγμένη γη. Αλλά πάνω απ’ όλα τους λείπει η γυναίκα. Αχ, το θηλυκό, η τρυφερή σάρκα, το νόστιμο φιλί, το «παίξε με».
Και είναι όλοι τους στο φόρτε της ηλικίας. Δυνατοί, νταβραντισμένοι, ακαταπόνητοι, να πλαντάξουν. Το βράδυ στυλώνουν το βλέμμα σε κάποια γυμνή καρφωμένη στον τοίχο της κουκέτας. Τότε το μάτι τους μαυρίζει. Για μια στιγμή σταματά η ανάσα τους. Ένας υδράργυρος νιώθουν να κυλάει στην πλάτη τους ως κάτω στη ραχοκοκαλιά. Οι ασκητάδες της λαγνείας, που έλεγε ο Μυριβήλης για κάποιους άλλους ναύτες σε χαρακώματα και σε αμπριά.
Τι πάει να πει γυναίκα για το ναυτικό, το ξέρει όλος ο κόσμος.
- Ο στόλος! έρχεται ο στόλος! Θυμηθείτε το σύρμα που έπεφτε σε παλιότερους καιρούς στον Πειραιά, όταν έφτανε ο 6ος Στόλος. Η προκυμαία, τα μαγαζιά, τα ντερσέκια, η Τρούμπα. Όλα τα σήκωνε και τα αρμένιζε ένας άνεμος πυρετός. Σε κορμιά και σε παντελόνια, σε σάρκες και σε τσέπες συναγερμός και πόλεμος.
Τέτοιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα. Οι ασκητάδες της λαγνείας. Και ξαφνικά βρίσκουνται σ’ ένα εξωτικό νησί. Ξανοίγουν μπροστά τους μια ωραία γυναίκα. Είναι τόσο έμορφη, που μοιάζει μάγισσα. Καθώς τους πλησιάζει, περπατάει και νομίζουνε πως γίνεται σεισμός.
- Παναγία μου! θα βουλιάξει το νησί.
Μάγισσα λέμε και σήμερα μια ωραία γυναίκα. Όπως και γόη έναν αρρενωπό άντρα. Γητευτής που μαγεύει τα σουραύλια και τα φίδια. Πόσα τραγούδια δεν εσκαρώσανε ο Μάρκος και ο Μπάτης και ο Τσιτσάνης για μάγισσες και βότανα, και λαγγεμένη Ανατολή.
Αυτή λοιπόν είναι η Κίρκη. Μια γυναίκα θύελλα και καταποντισμός. Στέκεται αγνάντια, κουβεντιάζει τους ναύτες, και η ερωτική πενία αγκριφώνει άγρια τα κορμιά τους. Νιώθουν να τους χτυπάνε απανωτά ουρές από κίτρινους σκορπιούς.
Αλλά και η Κίρκη είναι μόνη. […]
Έρχεται, λοιπόν, η ερωτική παννυχίδα χωρίς όρια και μέτρα. Βόγγος άγριος του πελάγου, τρικυμία τρικούβερτη στους κήπους, αστραπές και τρέμουλο στα παράθυρα, στις κάμαρες, στα φωτανάμματα. Είναι αγριολατισμένο το τραγούδι του Καικία και του Σκίρωνα, του Εύρου και του Λίβα. Θα υπάρχει στη θέση του αύριο το νησί; Ή θα το ‘χουν καταπιεί οι ροές του ωκεανού και η συνταραχή των άστρων;
Και τη μία νύχτα ακολούθησε άλλη. Και τη μία μέρα ακολούθησε άλλη, και άλλη. Και επέρασε καιρός πολύς σε ώρα λίγη. Και ο Οδυσσέας περιμένει στο καράβι με την παλάμη κεραμίδι στο μέτωπο.
Δεν ημπορούμε παρά να λογαριάσουμε την ψυχολογική μετάλλαξη που συντελέστηκε στα συνήθια των συντρόφων. Των άξεστων συντρόφων που βρεθήκανε καταμεσίς στη δίνη του αρσενικού ζώου. Πού ήσανε χθες, και πού βρίσκουνται τώρα; Όλο τον καιρό επαλεύανε με την κόλαση. Η βάρδια, το κουπί, η αϋπνία, η πείνα, ο κίνδυνος, η ναυτία, η ανία, το ως πότε;
Και ξαφνικά η μέρα εγύρισε φύλλο, και η σκυλίσια αίσθηση έγινε όνειρο. Παράδεισος, χορτασμός, μαγεία, όργος και τελεσμός. Ένα παραμύθι ανύποπτης φαντασίας εκατέβηκε, και ετύλιξε με μουσική βαθύηχη και όραση θολή ολάκερη την ύπαρξη των συντρόφων.
Μα το να ζήσεις έτσι είναι διάταξη και σύνταξη θαυμάτων. Και να πεθάνεις έτσι είναι μεταλλείο μετεώρων που, μέσα από τα ερείπια και την τέφρα των άστρων, χύνουνται καταχυτά στους καταρράχτες των γαλαξιών.
Ο πιο ωραίος θάνατος, λέει κάπου ο Γκαίτε, είναι να στροβιλίζεσαι σ’ έναν τρελό χορό με τη γυναίκα που αγαπάς, και να πέσεις απότομα ξερός.
Οι σύντροφοι σιγά σιγά βουλιάζουνε σ’ ένα ηδονικό αποκάρωμα. Ένας γελούμενος πυρετός, μια αίσθηση παντοδυναμίας μέσα στην τέλεια άφεση τους κυριεύει ως τις ίνες και τα κύτταρα. Σιγά σιγά τα ξεχνούν όλα.
Πάει και κυβερνήτης και καράβι. Πάει η θάλασσα, το ταξίδι, η αποστολή, ο νόστος και η Ιθάκη.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 38 - 42 Πως ο Λιαντίνης γράφει ποιητικά και συμβολικά το γνωρίζουμε. Όσοι τουλάχιστον τον έχουμε μελετήσει... Και έτσι ποιητικά και συμβολικά να διαβάσουμε και αυτό το απόσπασμα. Έχοντας στο νου μας και όσα σήμερα μας συμβαίνουν. Ποια είναι η Κίρκη της εποχής μας; Ποιοι οι σύντροφοι; Αλλά και ποιος ο Οδυσσέας; Ο Οδυσσέας που ο Λιαντίνης τον θέλει να αποκαρτερεί. Και να παίρνει τα βουνά και τα όρη: - Παράθεση :
- «Ο Οδυσσέας αποκαρτέρησε κάπου. Και πήρε τα βουνά και τα όρη. Ξεκινά να πάει να κάμει ο ίδιος αυτοψία. Να αναγνωρίσει έδαφος και κατάσταση. Τραβάει στο νησί, διασχίζει τους κήπους, περνάει την αύλειο θύρα, μπαίνει στο παλάτι, και βλέπει. Βλέπει και δεν πιστεύει.
Εδώ οι θάλασσες περάσανε μέσα από την τρύπα της βελόνας. Πυγολαμπίδες και ακανθυλίδες ζουν μεγάλες περιπέτειες.
Το πρώτο που του ‘ρχεται είναι ν’ αρπάξει το καμουτσί, και να γίνει Αίας μαστιγοφόρος σε πρόβατα και μοσχάρια.
- Σκυλιά! να τους φωνάξει. Ξεβράσματα και βδέλλες. Σας έστειλα στο αμπέλι για σκάψιμο, και σεις μου ξεκόψατε στο δρόμο, και γουρουνίζετε στην ταβέρνα. Εμπρός! ούλοι μπροστά και γραμμή, στο καράβι.
Όμως δεν είναι αυτή η επιλογή. Γιατί ο Οδυσσέας είναι έξυπνος.
Ο Οδυσσέας είναι ο πιο έξυπνος έλληνας του καιρού του, και των άλλων καιρών. Δέκα χρόνους επολέμησαν το κάστρο αρίφνητα ασκέρια δαναών, και δεν έφτασαν να το πάρουν. Και κείνος, ένας και μόνος, το πήρε σε μια νύχτα. […]
Κάθε φορά, διηγιέται ο Όμηρος, που τα πράγματα τον έριχναν στα στενά, κάθε φορά που έβρισκε μπροστά του τοίχο συμπαγή, εκεί που χρειαζότανε πόρτα να περάσει, κάθε φορά που σήκωνε πελιδνός τα χέρια και φώναζε: - Βοηθάτε θεοί! χάνομαι, κάθε τέτοια αμήχανη και άπορη ώρα, κατέβαινε αστραπή η Αθηνά από τον Όλυμπο, και του ‘δινε τη λύση:
- Έτσι θα κάμεις τώρα. Τούτο θα κάμεις τώρα. Πρόσεχε! από δω. Αυτό θα κάμεις τώρα!
Μας έχει πρήξει ο Όμηρος να το λέει και να το ξαναλέει. Ο Οδυσσέας, τονίζει ο ποιητής συνέχεια, είχε άγιο και πολιούχο την Αθηνά, τη θεά της σοφίας.
Ποια Αθηνά, αναγνώστη μου; Ποια θεά, και σοφία και κουροφέξαλα; Το μυαλό του είχε προστάτη και πολιούχο. Η σκέψη του ήταν η Αθηνά. Η σκέψη του η αστραφτερή, η θυελλώδης στην ηρεμία της, η πάντα έτοιμη, η πολύτροπη. Η σκέψη του η λυγερή σαν το φίδι, και η τρομερή σαν τον πάνθηρα. Είδες ποτέ σου στο σκοτάδι να αστράφτουν μαχαίρια;
Την κάθε δύσκολη κατάσταση ο Οδυσσέας την εκτιμούσε ακαριαία. Το μυαλό του ήταν ένας πολύπλοκος υπολογιστής που έφτανε από τη Γενεύη στο Παρίσι. Αυτό του ‘δινε την αστραπιαία λύση, που την εδιάβαζε ως την τελική της φάση. Τη λύση τη μία, την αδιανόητη, την εξαιρετική. Η σύλληψη των ελλήνων, ότι ήταν ο πιο έξυπνος άνθρωπος και ο προστατευόμενος της Αθηνάς σοφίας, περιέκλεινε αυτό ακριβώς το νόημα.
Τώρα, μπροστά στο πρόβλημα της Κίρκης σκέφτεται απλά: Ποιος ημπορεί να αποσπάσει ετούτους τους παράφρονες από το γλέντι των θεών; Έτσι και δοκιμάσω να ασκήσω βία, θα με αρπάξουν όλοι τους, θα με σκορπίσουν κομμάτια, και θα σπείρουν τα μέλη μου στη θάλασσα. Όχι αυτός. Άλλος πρέπει να ‘ναι ο δρόμος.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 42 - 44 Ποιος; Αλήθεια ποιο δρόμο διάλεξε ο Λιαντίνης; Της φυγής και της αυτοκτονίας; Εύκολο να το λες. Αδύνατο (μέχρι σήμερα) να το αποδείξεις. "Η απόδειξη λείπει", που προλάλησε σοφά ο ίδιος... Σήμερα που το όργιο στο νησί της άλλης Κίρκης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το ξεφάντωμα βαράει βαριά τους νταγερέδες και τα κλαπατσίμπανα... Σ' αυτό το σήμερα, που τα βιβλία του Λιαντίνη αποκαρτερούν σιωπηλά και κραυγάζοντας το μόνο δρόμο, το δρόμο του Οδυσσέα, κατά μια περίεργη σημειολογία κάποιοι Οδυσσείς θαλασσοδαρμένοι και πάλι έχουν προβάλει στην άκρη του τεράστιου βούρκου. Οι απεργοί ναυτεργάτες. Μια παραφωνία και ανορθογραφία στο γενικό αποκάρωμα και τη χαυνωτική βουβαμάρα... Είναι αυτοί που αναγκάζουν τους δεσμώτες και δημίους μας να διακόπτουν ενοχλημένοι το μεγάαααααλο φαγοπότι - αλογόμυγες ενοχλητικές στα χοντρά πισινά των βουβαλιών - και που προς το παρόν, αδυνατώντας να συλλάβουν τα μελλούμενα, παραγγέλνουν στα τσιράκια και τους σφουγγοκωλάριους, να παπαγαλίζουν εντολές και επιθυμίες προς τους "υπηκόους". Σαν που έβγαιναν σε άλλους καιρούς οι αυλικοί των βασιλιάδων στις ρούγες και ούρλιαζαν στο πόπολο: "Ακούσατε, ακούσατεεεεεεεεε! Ο πολυχρονεμένος μας αφέντης διατάζει..." Έτσι ακριβώς και οι δημοσιογράφοι. Στον ίδιο ρόλο. Το σιχαμένο και καταδικασμένο στις συνειδήσεις του λαού. Λες και δε βλέπουν την αλήθεια. Και αναφανδόν τάσσονται με το ψέμα και με το άδικο. Για να εισπράξουν τα αργύρια από τα αφεντικά. Κι έχουν λυσσάξει όλα αυτά τα τσογλάνια τώρα που οι ναυτεργάτες τολμούν και αψηφούν τις άνωθεν εντολές. Ούτε ξέρουν τι λέει το στόμα τους. Ξετσίπωτοι σε βαθμό απερίγραπτο. Από το Ριζοσπάστη αναδημοσιεύουμε τα χτεσινά τους κατορθώματα: - Παράθεση :
-
Διακαναλική αθλιότητα
Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι δούλεψε χτες ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των εφοπλιστών, της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ, με τη σύμπραξη όλων των άλλων κομμάτων που εχθρεύονται τους εργατικούς λαϊκούς αγώνες. Οι μεγάλοι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί στις πρωινές τους εκπομπές λειτουργούσαν σαν να είχαν δικτυωθεί σε διακαναλική μετάδοση, ξερνώντας χολή για την απεργία των ναυτεργατών, την παλικαρίσια περιφρούρησή της, τα δίκαια αιτήματά της. Βασική τους επιδίωξη δεν ήταν μόνο να συκοφαντήσουν την απεργία που οργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία κόντρα στις δικαστικές αποφάσεις των αστικών δικαστηρίων, αλλά και να αποτελέσουν το βασικό μοχλό ενεργοποίησης του μηχανισμού καταστολής.
Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι ακτοπλοϊκές εταιρείες επιχείρησαν το πρωί να αξιοποιήσουν και τους επιβάτες των πλοίων, τους οποίους ενημέρωναν εδώ και μέρες ότι τα δρομολόγια θα γίνουν κανονικά, παρά το γεγονός ότι η απεργία είχε έγκαιρα εξαγγελθεί και δημοσιοποιηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και μετά τη δικαστική απόφαση και παρά την κατηγορηματική διαβεβαίωση των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων ότι η απεργία θα γίνει κανονικά, οι εταιρείες ενημέρωναν τους επιβάτες να βρεθούν το πρωί κανονικά στο λιμάνι. Τι επιδίωκαν; Να αποτελέσουν οι επιβάτες τον πολιορκητικό κριό για να σπάσει η απεργία. Να στρέψουν δηλαδή εργαζόμενους ενάντια σε απεργούς. Αυτή την αθλιότητα προσπάθησαν να ανατροφοδοτήσουν και τα ραδιοτηλεοπτικά ρεπορτάζ, σε ενιαία γραμμή με την προπαγάνδα των εφοπλιστών και της κυβέρνησης. Δεν το κατάφεραν. Με εξαίρεση ορισμένους εγκάθετους, που συνειδητά έβγαζαν χολή για τους αγώνες του ΠΑΜΕ, δείχνοντας με ποιανού τα συμφέροντα έχουν ταχθεί, η συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών κράτησε συνεπή στάση απέναντι στους απεργούς.
Το γεγονός ότι τα τερτίπια τους δεν έπιασαν τόπο, έκανε τα παπαγαλάκια να λυσσάξουν ακόμα περισσότερο από τα μικρόφωνα και τα τηλεπαράθυρα. Ολο το πρωί παρέλασαν εφοπλιστές και δημοσιολόγοι, ορκισμένοι εχθροί του εργατικού κινήματος και αγανακτισμένοι δήθεν πολίτες για να συνδράμουν την προπαγάνδα που συνοψιζόταν στα εξής: Η απεργία είναι παράνομη και πρέπει να κατασταλεί, να εφαρμοστεί ο νόμος.
Αυτό είναι που τους ενοχλεί: Το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις τηρούν με συνέπεια το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Και στη βάση αυτή οργανώνουν την πάλη τους ενάντια στους εφοπλιστές και τους πολιτικούς εκφραστές τους, που θέλουν να κατοχυρώσουν σαν «νόμιμο» τη σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων, το πέταγμα χιλιάδων ναυτεργατών στην ανεργία, τη δουλειά μέχρι τον τάφο, τους μισθούς πείνας, τις συνθήκες ανασφάλειας στη θάλασσα. Με όπλο την αλληλεγγύη, όσο δυναμώνει και ριζοσπαστικοποιείται η ενιαία ταξική πάλη, τόσο η άθλια προπαγάνδα τους δε θα βρίσκει τόπο να σταθεί.
Π.
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5716461 Είδες; Το ο ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ είναι το μεγάλο τους καρφί! Το ίδιο ακριβώς που απροκάλυπτα εκείνος ο δημοσιογραφίσκος παπαγάλιζε πριν ακόμη ξεσπάσει η λαίλαπα των νέων μέτρων. Φαίνεται πως δεν έχει έναν απλό ρόλο σαν τους άθλιους ρόλους των υπόλοιπων του σιναφιού του, μα τον αξιοποιούν ως αιχμή του δόρατος της αντιλαϊκής επίθεσης. Και άδικα δε θα κάνουμε τη σκέψη πως τυχαίο δεν ήταν που μπλέχτηκε και στην υπόθεση Λιαντίνη. Γιατί το σύστημα ξέρει και λογαριάζει πως δεν κινδυνεύει τόσο από τους κάθε λογής συντρόφους όσο από τον ίδιο τον Οδυσσέα. Καθόλου μα καθόλου τυχαία δε θέλησαν να πείσουν πως μια αρμαθιά κόκαλα έγινε ο Λιαντίνης. Και να στρέψουν όλο το ενδιαφέρον σε σκελετούς και τάφους. Κι όταν τους χαλάσαμε τα σχέδια, τότε πέταξαν την προβιά και αλύχτησαν τα πραγματικά τους σχέδια: Να ξεχάσουμε πως νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Αμ, δε. Δε θα τους κάνουμε ούτε αυτό το χατίρι. Συν Αθηνά. Πάντα συν Αθηνά... | |
|
