Σωκράτης Γκιόλιας: Μια δολοφονία και χιλιάδες απορίες...

Τη δολοφονία του δημοσιογράφου την πληροφορήθηκα προχτές το πρωί οδηγώντας από Ήπειρο για Αθήνα. Το όνομα μου φάνηκε γνωστό αλλά τίποτε άλλο δεν ήξερα για τον άνθρωπο. Κι άλλο τόσο δεν ήξεραν και τα κανάλια πού να αποδώσουν ευθύνες. Άλλα έλεγαν τις πρώτες ώρες και άλλα αργότερα όταν αποκαλύφθηκε από τα εργαστήρια της αστυνομίας πως οι κάλυκες έδειχναν μια τρομοκρατική οργάνωση.


Δε νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μην καταδικάζει μια δολοφονία από όποιον και αν προέρχεται και όποιο και αν είναι το θύμα. Αφαίρεση ανθρώπινης ζωής δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση.

Και δεν έχει να κάνει ούτε με την ηλικία του θύματος ούτε και με το αν άφησε ένα δίχρονο παιδί και τη γυναίκα του έγκυο... Αυτά είναι μόνο για να ενισχύουν το συναίσθημα και δυστυχώς να συσκοτίζουν τη λογική σκέψη.

Είπα ήδη ότι τον άτυχο Γκιόλια δεν τον γνώριζα. Τον έμαθα τώρα, όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι, και τώρα πληροφορήθηκα πως ήταν εκείνος που είχε την ιδέα για το πασίγνωστο μπλογκ Troktiko. Και θυμάμαι πως πριν λίγους μήνες που επισκέφθηκα το γραφείο ενός υψηλά ιστάμενου σε υπουργείο είδα με έκπληξη εκτυπωμένες σελίδες από το troktiko πάνω στο γραφείο του και σε περίοπτη θέση. Κάποιες, λίγες είναι αλήθεια, φορές επισκέφθηκα κι εγώ το συγκεκριμένο blog και ενημερώθηκα για την τρέχουσα επικαιρότητα. Πως είχε όμως κάποια σχέση το troktiko με έναν επώνυμο δημοσιογράφο και διευθυντή μάλιστα ραδιοφωνικού σταθμού ούτε το ήξερα ούτε και το φανταζόμουν.

Βέβαια εκτός από το troktiko έχω υπόψη και ένα άλλο blog που οι συντάκτες του είναι δημοσιογράφοι, το Πειρατικό Ρεπορτάζ, εκεί όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και κάθε ανάρτηση φέρει την υπογραφή του συντάκτη που το ανεβάζει ακόμη και αν πρόκειται για ξένη δημοσίευση. Στο troktiko όμως δεν ισχύει αυτό. Κι ακόμη η πληθώρα αναρτήσεων του troktiko ουδεμία σχέση έχουν με τις μετρημένες αναρτήσεις του άλλου μπλογκ. Και για να λέμε τα σύκα σύκα το troktiko έχει καταφέρει να κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση ενημέρωσης και να αποτελεί το φόβο και τον τρόμο για πολλούς... Αλίμονο και αν σε πιάσει στο ... στόμα του!

Συνδέεται άραγε το troktiko και το έργο του με την προχτεσινή δολοφονία όπως πολλοί γράφουν στο ίντερνετ; Πού να το γνωρίζει ένας απλός άνθρωπος σαν εμένα;

Έτσι παρά τα όσα διάβασα έμεινα με τις απορίες. Γιατί τον Γκιόλια; Λες και ο δικός του θάνατος θα βάλει τέλος στο troktiko; Αστείο και να το λέει κανείς...

Από την άλλη αρκετοί βιάστηκαν να υπενθυμίσουν τις πρόσφατες διαφωνίες του θύματος με τον πασίγνωστο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Ειδικά παίζει ένα βίντεο όπου την περασμένη άνοιξη ο Σωκράτης Γκιόλιας από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου λέγει πως ο Τριανταφυλλόπουλος τον μισεί και μόνο αν τον δει νεκρό θα σταματήσει να ασχολείται μαζί του!!!

Ε, όχι δα. Κι ας μην τον ήξερα τον άνθρωπο. Μη φτάνουμε σε τέτοιες υπερβολές. Θα πρέπει να ήταν παντελώς ηλίθιος ο άλλος μετά από τέτοια δήλωση για να ανακατευτεί στο παραμικρό. Και μόνο αστείο φαντάζει - τραγικά αστείο - που τότε βιάστηκε να δηλώσει ο μεγαλοδημοσιογράφος πως δεν κινδυνεύει από κανέναν ο Γκιόλιας.

Όπως υπερβολή είναι και μάλιστα αγγίζει τα όρια του γελοίου - έστω και αν πρόκειται για το θάνατο ενός ανθρώπου - η άκριτη παρομοίωση του θύματος λόγω του μικρού του ονόματος με το τεράστιο μέγεθος ενός Σωκράτη κάνοντας λόγο για κώνειο που ήπιε και αυτός... Μην τρελαθούμε τώρα τελείως. Εκτός αν δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο αρχαίος Σωκράτης και τον εξισώνουμε με τον χι σημερινό δημοσιογράφο.

Είπαμε πως καταδικάζουμε απερίφραστα τη δολοφονία του αλλά δε φτάνει να δολοφονηθεί κάποιος για να γίνει ήρωας και πολύ περισσότερο για να μετατρέψουμε σε κώνειο τις σφαίρες των άγνωστων δολοφόνων.

Κι αν κάποιος δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει την τεράστια διαφορά, ας διαβάσει το κεφάλαιο Αρσενοκοίτης στη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη για να πάρει μια μικρή έστω γεύση για το ποιος ήταν ο Σωκράτης και γιατί πέθανε.

Ναι, εμένα με ενόχλησε περισσότερο και από την άνανδρη δολοφονία του δημοσιογράφου η ανίερη εξίσωσή του με έναν Σωκράτη. Γιατί κι αυτή δολοφονία είναι της ιστορικής αλήθειας και ιεροσυλία στα άγια και όσια της φυλής που στο Σωκράτη, το γιο του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης, χρωστά το υψηλότερο δώρο που έκανε ο ελληνισμός στην ανθρωπότητα. Τη γέννηση της επιστήμης.

Πέρα όμως και απ' αυτό, και με βάση όσα κατάφερα να διαβάσω για την υπόθεση, δεν μπορώ να μην εστιάσω το ζήτημα σε δυο βασικές παραμέτρους. Η μία είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων σήμερα. Η άλλη ο ρόλος του διαδικτύου. Μπορεί δηλαδή να είναι γόρδιος δεσμός ακόμη και για την ασφάλεια το ποιος σκότωσε το δημοσιογράφο, όμως αν ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν δημοσιογράφος και δεν είχε και την έμπνευση δημιουργίας του blog troktiko, σήμερα 99,9 στα εκατό θα ήταν ζωντανός και θα συνέχιζε την καθημερινότητά του.

Ομολογώ ότι σήμερα πέρασα αρκετές ώρες διαβάζοντας παλιές αναρτήσεις από το troktiko. Θέλοντας να καταλάβω ποιος είναι ο ρόλος του και ποιους μπορεί να ενόχλησε με τις αναρτήσεις του. Είναι τέτοιος ο όγκος αναρτήσεων που φυσικά μια ελάχιστη γνώση αποκόμισα. Σίγουρα όμως όχι τέτοια που να αιτιολογεί την αποτρόπαια δολοφονία ως αντίδραση κάποιου θιγόμενου από τα δημοσιεύματα. Αν ήταν έτσι, για δημοσιεύματα σαν αυτά που διάβασα εκεί, να δολοφονούνται άνθρωποι, θα είχαμε εκατόμβες δολοφονημένων ως τώρα.

Το όλο ζήτημα μαζί και με όσα ακούστηκαν από τα κανάλια μοιάζει περισσότερο με μήνυμα σε πολλούς παραλήπτες. Δολοφόνησαν τον ένα για να εκφοβίσουν χιλιάδες άλλους. Και δημοσιογράφους και μπλόγκερς. Και ειδικότερα εκείνους τους δημοσιογράφους που ανατρέπουν τους κανόνες της πιάτσας και προσπαθούν να καθιερώσουν άλλο πλαίσιο. Όπως ο άτυχος Γκιόλιας. Και που από το βιογραφικό του βλέπουμε ότι ανατράφηκε επαγγελματικά ανάμεσα σε ιερά τέρατα της νέας δημοσιογραφίας. Κι ενώ εκείνους θα περίμενε κανείς να πέσουν θύματα μιας τέτοιας ενέργειας, την πλήρωσε ετούτος ο φουκαράς. Ίσως και γιατί εκείνοι είναι παλιές καραβάνες και ξέρουν να παίρνουν μέτρα. Ο Γκιόλιας όμως όχι. Προσπάθησε να βαδίσει στα βήματά τους αποκαλύπτοντας σκάνδαλα αλλά δεν κατάφερε να προφυλάξει τα νώτα του.

Διάβασα και τα δημοσιεύματα εναντίον του στο indymedia. Μα γνώμη δεν έχω. Μάλλον κλίνω υπέρ την άποψης πως ο Σωκράτης Γκιόλιας υπήρξε ένας Δον Κιχώτης της δημοσιογραφίας και όχι ένα ακόμη τσιράκι του χώρου που προσπαθούσε να το παίξει σε διπλό ταμπλό. Μου πέρασε ακόμη από το νου και η σκέψη πως όλη αυτή η διαμάχη με το indymedia ήταν στημένη από εκείνους που ήθελαν να τον δολοφονήσουν. Για να θολώσουν τα νερά.

Μακάρι οι έρευνες της αστυνομίας να αποδώσουν καρπούς. Και να ξεκαθαρίσει αυτό το στυγερό έγκλημα. Γιατί δεν πάει άλλο. Ζούγκλα έχουμε καταντήσει και πλέον η μια δολοφονία διαδέχεται την άλλη.

Μπροστά στους ψεύτικους κλαυθμυρισμούς του σιναφιού του Σωκράτη Γκιόλια και ειδικά του κεντρικού εκπροσώπου που με έκανε να ξεράσω... παραθέτω την ακόλουθη τοποθέτηση της Ρίκας Βαγιάνη που αν μη τι άλλο είναι πολύ πιο ειλικρινής και εντελώς ανθρώπινη:

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B7

Παράθεση :

Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»

Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα. Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις.
Δεν ήταν «ένας από μας».

Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.

Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωϊ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;

Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.
Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος. )

Άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη στην ιστοσελίδα protagon.gr

Ποιος τον έκανε ήρωα; ρωτάει η Βαγιάνη...

Κι εδώ ταιριάζει να δείτε το ακόλουθο βίντεο:


ανεβασμένο στο you tube αρκετούς μήνες πριν.

Είναι η απάντηση στη Βαγιάνη αλλά και το ίδιο το βίντεο αιτιολογεί το δικό της ερώτημα. Ερώτημα και δικό μου όταν είδα χτες το βίντεο...

Τελικά το πρόβλημα το εντοπίζω σε όσα διδάσκει η παροιμία που μιλά για δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη...

Ή επώνυμος δημοσιογράφος θα είσαι ή ανώνυμος μπλόγκερ. Και τα δύο δεν μπορείς.

Και το λέω αυτό με γνώση και πείρα αντίστοιχου φαινομένου.

Κατά κάποιον τρόπο υπάρχει σχέση με τον βασικό κανόνα εκείνου που μαθαίνει καράτε. Δεν μπορεί και δεν του επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του σε βάρος κάποιου που δεν γνωρίζει καράτε.

Γι' αυτό και θα συμφωνήσω με τη Βαγιάνη και στο σημείο αυτό:

Παράθεση :

Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Αλλά και θα συνυπογράψω τον επίλογό της. Όποιος και να ήταν ο Σωκράτης Γκιόλιας κανένα ελαφρυντικό δεν υπάρχει για τη δολοφονία του. Οι δολοφόνοι πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Όμως παράλληλα πρέπει επιτέλους να μπουν και κανόνες στο διαδίκτυο. Γιατί πέρα από τη δολοφονία του Γκιόλια έχουμε πολλές ακόμη "δολοφονίες" με θύτες τους διάφορους ανώνυμους του διαδικτύου που δίχως ιερό και όσιο πυροβολούν με τα πλήκτρα τους επί δικαίων και αδίκων.

Μια χαρακτηριστική γεύση της αρθογραφίας του troktiko μπορεί κανείς να λάβει από την ακόλουθη ανάρτηση:

Αυτές είναι οι διαφορές του Μάκη με το Θέμο

Ο Μάκης... ο Θέμος... κλασικές περιπτώσεις δημοσιογράφων που από σχολιαστές ειδήσεων κατάφεραν να αρθούν σε κεντρικά πρόσωπα της επικαιρότητας και ο κόσμος να τους αναγνωρίζει από τα μικρά τους ονόματα.

Είναι αυτό δημοσιογραφία;

Το ίδιο το άρθρο του troktiko φέρνει τέτοια μπόχα στην επιφάνεια που προκαλεί αναγούλα. Όμως δε φέρει κάτι βασικό. Υπογραφή. Ποιος τα έγραψε αυτά;

Ποιος είναι το troktiko;

Ας αφήσουμε το ίδιο το μπλογκ να απαντήσει:

Η προκήρυξη του troktikou - αυτοί είμαστε

Ποιοι είναι; Άδικα θα αναζητήσετε όνομα...

Βεβαίως στο μπλογκ υπάρχει μέιλ επικοινωνίας, ακόμη και ένα τηλέφωνο έστω και στη ... Λιβερία!!!

Ακόμη κι εμείς που δεν έχουμε τα εκατομμύρια επισκεπτών σε καθημερινή βάση, όπως επαίρεται το troktiko, έχουμε θεωρήσει υποχρέωσή μας να δώσουμε επίσημο μέιλ επικοινωνίας της otenet, με τα αληθινά μας δηλαδή στοιχεία και όχι ένα ανώνυμο gmail...

Η δικαιολογία λοιπόν:

Παράθεση :

Είμαστε νόμιμοι και όχι παράνομοι και το γεγονός ότι είμαστε ανώνυμοι είναι επειδή δεν γουστάρουμε να βγούμε μπροστά.

δεν μας πείθει. Όποιος θέλει να τα βάζει με θεούς και δαίμονες πρέπει να έχει το τσαγανό να το κάνει με το πρόσωπο ακάλυπτο. Αλλιώς στρώνει το δρόμο για την ανεξέλεγκτη δράση κάθε κουκουλοφόρου. Είναι δηλαδή αλληλένδετα τα φαινόμενα της ανώνυμης δημοσιογραφίας στο διαδίκτυο και της ανώνυμης δολοφονίας στη συνέχεια.

Και είναι και ηλίθιο εδώ που τα λέμε... να θαρρείς πως στο σημερινό κόσμο μπορείς να μείνεις ανώνυμος όταν τα βάζεις με τα θηρία... Τι την θες λοιπόν την ανωνυμία; Βγες ευθαρσώς και πες την άποψή σου. Και προπαντός έντιμα. Δεν μπορεί να είσαι κι εσύ δημοσιογράφος, καλά τα λέει η Βαγιάνη, και να βρίζεις συλλήβδην όλους τους άλλους δημοσιογράφους. Μόνο τον εαυτό σου κοροϊδεύεις παριστάνοντας πως δεν είσαι ένας από αυτούς. Είσαι. Και χρωστάς να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Ή να παραιτηθείς από κάθε δημοσιογραφικό πόστο.

Και όπως απαγορεύεται να είσαι και δάσκαλος και φροντιστής, όμοια βλέπω ασυμβίβαστο το ρόλο του δημοσιογράφου με τον ρόλο του ανώνυμου μπλόγκερ. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην παρασυρόμαστε από συναισθηματισμούς της στιγμής για τα παιδάκια που άφησε ορφανά. Κρίμα και για τα παιδάκια, πιο κρίμα για τη σύζυγο, μα δε φτάνει, το είπα, να δολοφονηθεί κάποιος για να γίνει ήρωας.

Ίσα ίσα που επιβάλλεται και για τα δυο ορφανά παιδιά και για όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου, του απαίσιου κόσμου που έχουμε φτιάξει, να προβληματιστούμε για τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ. Ως τη δολοφονία. Χρωστάμε με καθαρή λογική να εντοπίσουμε όλα όσα έφταιξαν και να τα διορθώσουμε, να βάλουμε τέλος στον παραλογισμό που δημιούργησε η ασυδοσία του διαδικτύου.

Γι' αυτό και θα συνυπογράψω την προμετωπίδα του άλλου μπλογκ δημοσιογράφων που ανέφερα παραπάνω, του πειρατικού ρεπορτάζ:

Παράθεση :

Oχι ανωνυμα. Πειρατικα ! Oσα δεν παιζουν οι τηλεορασεις και τα ραδιοφωνα και δε χωρανε στις εφημεριδες. Το μπλοκ των ελευθερων διαπιστευμενων πειραϊκων και ναυτιλιακων συντακτων. Πειραιας, Δεκεμβρης 2008

ΟΧΙ ΑΝΩΝΥΜΑ!!!

Ναι, έχουν και οι δημοσιογράφοι δικαίωμα να εκφράζονται στο διαδίκτυο για θέματα που αφορούν το επαγγελματικό τους έργο. Όχι όμως ανώνυμα. Όχι με μάσκες.

Είναι το ίδιο με το να δίνει σαν κομπογιαννίτης συμβουλές ένας διπλωματούχος γιατρός.

Το ίδιο με τον αστυνομικό που πιάνει δεύτερη δουλειά σαν φύλακας νυχτερινού κέντρου.

Και περιμένουμε από την ΕΣΗΕΑ να δει επιτέλους στη σωστή του βάση το πρόβλημα. Όχι να φιμωθεί η ελεύθερη έκφραση των δημοσιογράφων, μα να υπάρξει δεοντολογία στην άσκηση του ρόλου τους.

Κι ας αφήσουν επιτέλους την καραμέλα της τρομοκρατίας. Εδώ όλα μυρίζουν παρακράτος. Και έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Και πληρωμένους δολοφόνους. Ούτε ιδεολογία ούτε τίποτε άλλο σχετικό. Μια μαφία που αλωνίζει τις ζωές μας. Και που ο ίδιος ο Σωκράτης Γκιόλιας αν γλίτωνε, θα καταλάβαινε, πιστεύω, πως αν μη τι άλλο είναι δονκιχωτισμός να προσπαθείς να την νικήσεις με επιλογές τύπου troktiko...

Χρειάζεται ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο και - κακά τα ψέματα - χρειάζεται και οργανωμένη πάλη. Όχι μια στο σφυρί και μια στο πέταλο.

Δε φτάνει δηλαδή να πυροβολείς το σάπιο σύστημα. Μα να έχεις και πρόταση. Και λύση για να γίνει η πρόταση πράξη. Έστω και αν δε σε καλύπτει απόλυτα κανένα κόμμα. Ακόμη και τότε λύση δεν είναι το απολίτικ στιλάκι που πλασάρει το troktiko. Και που φτάνει να υμνολογεί και την ορθοδοξία, δίνοντας συγχωροχάρτι για όλα τα στραβά:

Παράθεση :

Ποτέ μας δεν κρύψαμε ότι πιστεύουμε κάπου και το καταλαβαίνετε. Προσπαθούμε να τα καταφέρουμε αλλά θέλει πολύ δουλειά και είμαστε στο μηδέν. Όμως είναι προσωπικό μας θέμα το οποίο απλά μοιραζόμαστε για να μην νομίζετε ότι σας κοροϊδεύουμε. Το να λέει κάποιος ότι είναι ορθόδοξος χριστιανός είναι πλέον ομολογία πίστεως αλλά και μαγκιά. Ο κόσμος ...ντρέπεται να κάνει τον σταυρό του για να μην τον δούνε και τον σχολιάσουν!Καμία σύνδεση δεν έχει η θρησκεία με τα κόμματα.

Σε τελική ανάλυση άλλο τι θέλουμε και άλλο το τι καταφέρνουμε. Είπαμε ότι προσπαθούμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε.

Είναι λεπτό θέμα η θρησκεία και ο σεβασμός της και γιαυτό μερικές φορές φωνάζουμε όταν βάζουμε τα σκάνδαλα σε έναν κουβά. Μην πάτε μακριά. Ο Ιούδας ήταν στους αποστόλους και πρόδωσε τον Χριστό άρα αυτό μπορεί να γίνει με οποιονδήποτε Ιερέα ή άνθρωπο. Καταδικαστέο χωρίς συζήτηση και κατακριτέο. Αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε και άλλα τέτοια βάρη πάνω μας.

Η δική μας απάντηση εδώ λέγεται φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Και όλα όσα έγραψε για το ρόλο των θρησκειών στο σημερινό χάλι και της χώρας μας και της ανθρωπότητας.

Αλλιώς η όποια αντίδραση στο σύστημα μοιάζει με αγώνα κατά της Λερναίας ύδρας. Κόβεις το ένα κεφάλι και φυτρώνουν δυο!

Γι' αυτό και δίπλα στην ελεύθερη έκφραση θέτουμε ως αναπόσταστο όρο την παιδεία, τη μόρφωση. Η ελευθερία, το είπε ήδη ο ποιητής, προϋποθέτει όχι μόνο τόλμη μα και αρετή. Και η αρετή από την ίδια τη ρίζα της ως λέξη σημαίνει να στοιχίζεσαι με την αλήθεια. Οι θρησκείες όμως με την αλήθεια απέχουν παρασάγγας. Κι άλλο τόσο απέχει από την αλήθεια και όποιος τις ακολουθεί. Εγκλωβίζεται σε δοξασίες και δε βλέπει τη βασική ρίζα του προβλήματος για τη σημερινή κατάσταση. Πολεμώντας με ανεμόμυλους όπως και ο Δον Κιχώτης.

Και το ίδιο ισχύει για την πολιτική. Η εύκολη λύση είναι να τους πετάς όλους στο ίδιο καζάνι. Και είναι και αστείο όταν λίγο παρακάτω διαμαρτύρεσαι ο ίδιος για το ... καζάνι... ή και τον κουβά! μιλώντας για τους παπάδες. Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Πολιτική όμως προπαγάνδα δε θα κάνουμε εδώ, στο θέμα που αφορά τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Απλά κρατήστε ότι δεν είναι λύση στα πρόβλημα η απολίτικ στάση. Κι αν δεν υπάρχει κόμμα της απόλυτης αρεσκείας μας, τότε παλεύουμε να το φτιάξουμε. Αυτό τουλάχιστον απαιτεί η δημοκρατία, όπως τη γέννησε αυτή η πόλη.

Και άλλο δημοκρατία και άλλο δημοσιογραφία. Ειδικά η νέα δημοσιογραφία. Που ακόμη και όταν ειλικρινείς άνθρωποι τη στελεχώνουν, φτάνουν οι μέθοδες για να ναρκοθετήσουν το έργο τους. Διότι σοφά λέγει η παροιμία: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες.

Δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δόκανα του συστήματος όποιος επιμένει να είναι γρανάζι του. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τον λιώσει αυτό το σύστημα, όπως και η μηχανή λιώνει τα εξαρτήματά της... Εκτός αν εναρμονιστείς μαζί της και είσαι ένα καλολαδωμένο γρανάζι.

Με πόλεμο από μέσα, ξεχάστε το, δεν ανατρέπεται αυτή η κατάσταση. Μόνο με ολομέτωπη επίθεση. Μόνο με ευθεία αντιπαράθεση. Και με ξεκάθαρη τοποθέτηση. Και φυσικά με την ανάληψη του βάρους της ευθύνης.

Ναι, είναι πολύ τραγικό αυτό που συνέβη. Και όλοι οι λογικοί άνθρωποι σπαράζουμε μπρος στην βαρβαρότητα. Μα σπαράζουμε περισσότερο βλέποντας τη βαρβαρότητα να συνεχίζεται και να γίνεται κανόνας. Το Σωκράτη Γκιόλια δεν μπορεί κανείς να τον φέρει πάλι πίσω. Τουλάχιστον ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη θρηνήσουμε και νέα θύματα.