Δυο χρόνια σχεδόν περάσανε. Και το Μελινάκι δε βρήκε καν χρόνο να απαντήσει στο αφιέρωμα. Έγιναν αφορμή άλλα μαγειρέματα να το προσέξω. Και να δω τη διαφορά. Αυτή που δε βλέπει η ίδια η Μελίνα... και γκρινιάζει. Και ζηλεύει και τα γεμιστά που είδε να ετοιμάζω για άλλους...
Ναι, ξέρω τι θα μου πει. Πως δεν της αρέσει να γράφει στο φόρουμ σε δημόσια θέα. Μόνο που τα φόρουμ αυτό τον προορισμό έχουν. Το δημόσιο διάλογο. Αλλιώς υπάρχουν και τα μέιλ και τα προσωπικά μηνύματα...
α, ναι... θα μου πει και το άλλο, πως δεν έχει υπολογιστή και γράφει από κινητό και είναι δύσκολο και μπλα μπλα μπλα...
Πιθανόν το Μελινάκι να θεωρεί εύκολο για τους άλλους να γράφουν, εύκολο να διαβάζουν τι γράφουν οι άλλοι και να απαντάνε.
Είχα κάποτε μια φίλη. Ή μάλλον φίλη μιας φίλης μου, τη Μαίρη. Μια ψηλή εύσωμη κοπέλα, με γαλάζια μάτια. Πάνε χρόνια που δεν την έχω δει. Ίσως και είκοσι... Αυτό που μου έμεινε από τη Μαίρη να θυμάμαι ήταν η μόνιμη επικριτική της διάθεση για όλους τους άλλους, η μόνιμη γκρίνια για τη συμπεριφορά τους που όλο λάθος την έβρισκε η Μαίρη. Κι όταν της απαντάγαμε πως αυτό που κατακρίνει το κάνει και η ίδια, μας αντιγύριζε την απίστευτη ατάκα: "Άλλο εγώ!"
Έτσι και κέρδισε επάξια το παρατσούκλι: Μαίρη το άλογο!
Το ένα κακό όταν γεράζεις είναι που αρχίζουν τα αρθριτικά, ασπρίζουν τα μαλλιά, γεμίζει ρυτίδες το πρόσωπο, είσαι με το πιεσόμετρο στο χέρι και άλλα δυσάρεστα της φθοράς του σώματος. Το άλλο, το καλό, είναι που οι εμπειρίες σε κάνουν πιο σοφό. Και σταματάνε οι άνθρωποι να σε εκπλήσσουν με τη συμπεριφορά τους. Έχεις πια συμπληρώσει τα ράφια σου με όλα τα είδη των ανθρώπων και ξέρεις πως ετούτοι συμπεριφέρονται έτσι, οι άλλοι αλλιώς και πάει λέγοντας. Διότι δεν είναι "άλλο εγώ" μα ο καθένας έχει το χαρακτήρα του. Και μένει σε σένα να ξέρεις με ποιους χαρακτήρες ταιριάζεις και με ποιους αξίζει να θυσιάζεις χρόνο και να γίνεσαι φίλος τους.
Να, όπως εκείνη η φίλη μου που είχε φίλη τη Μαίρη το άλογο. Αυτή η κοπέλα ήταν η αποθέωση των ανθρώπων κισσών. Ξέρεις δα το ποίημα για τον κισσό... που ο ποιητής δε θέλει το δικό του πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα δεμένο. Οι άνθρωποι κισσοί λοιπόν ξέρουν να ελίσσονται γύρω από άλλους και να απομυζούν ό,τι καλό έχει ο κάθε άλλος. Ετούτος ξέρει από πρίζες και ηλεκτρικά; Τον έχω πρόχειρο μη μου καεί καμιά λάμπα. Ο άλλος ξέρει από λογιστικά; Α, τι χρήσιμος φίλος για τις φορολογικές δηλώσεις. Ο άλλος έχει γεμάτη τσέπη, ευκαιρία να δανειστώ άμα ξεμείνω. Κι ο άλλος έχει μεγάλη παρέα και ωραίους φίλους. Μια χαρά για να βρω καινούριο αμόρε.
Θυμάμαι λοιπόν αυτή τη γυναίκα κισσό που έτυχε να με πάρει κάποτε τηλέφωνο σε περίοδο που ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με απασχολούσε. Της λέω έτσι κι έτσι πάθαμε. Και θα περιοριστώ να πω ότι αφορούσε θάνατο. Και μάλιστα σε πολύ τρυφερή ηλικία. Και τι γυρνάει η αφιλότιμη και μου λέει; Αυτά συμβαίνουν, πάμε για άλλα!!! Ναι, όντως πήγα κι εγώ για άλλα. Για άλλους φίλους. Που να αξίζουν το χρόνο που τους αφιερώνεις, που είναι δίπλα σου και στα καλά και στα άσχημα.
Με μια διαφορά. Που οι καλοί φίλοι την καταλαβαίνουν και τη σέβονται. Πως δεν μπορούμε όσο και αν αγαπάμε κάποιον να είμαστε αυτοκόλλητοι μαζί του. Θέλουμε και οξυγόνο να ανασάνουμε, θέλουμε χρόνο και για άλλα σημαντικά στη ζωή μας. Για τη δουλειά μας, για τα χόμπι μας και κυρίως για εκείνους τους ανθρώπους που η φύση τους όρισε πιο κοντινούς. Πώς να το κάνουμε; Οι φίλοι φίλοι αλλά και η οικογένεια οικογένεια.
Να, έχω για παράδειγμα μια φίλη εξαιρετική. Πάνω από τριάντα χρόνια που την ξέρω. Το δέσιμο μεταξύ μας; σαν αδερφές! Κι όμως περνάνε πολλές φορές μεγάλα διαστήματα να επικοινωνήσουμε. Γιατί έχει η καθεμιά τη ζωή της. Τα προβλήματά της, την οικογένειά της. Και δε βλέπει τη φιλία σαν βότανο να αντέξει τις αντιξοότητες της ζωής. Αν μιλήσουμε θα πούμε ετούτο και το άλλο και θα βγάλουμε τα εσώψυχά μας. Αλλά δε θα γίνουμε βάρος η μία στην άλλη να τη φορτώνουμε με τα χίλια μας προβλήματα. Ντριν δηλαδή το τηλέφωνο κάθε που μας τυχαίνει μια αναποδιά. Ή γκρίνια και κακό γιατί με ξέχασες και πέρασαν δυο μέρες χωρίς να τα πούμε.
Το αντίθετο; το αντίθετο θα το χαρακτήριζα περίπτωση τσιμπούρι. Όσο και να τον αγαπάς τον άλλο. Και μου έτυχε θυμάμαι κάποτε και ένα τέτοιο τσιμπούρι και μάλιστα μεγάλο. Μια κοπέλα που είχε τα δικά της προβλήματα, δυσκολίες στη δουλειά, δυσκολίες στα οικονομικά και έναν αδερφό που είχε χάσει. Γνωριστήκαμε σε ένα κάμπινγκ. Καλή κοπέλα, δε λέω. Αλλά από ένα σημείο και μετά ένιωσα να πνίγομαι. Ίσως να φταίω κι εγώ που παραέχω το στοιχείο της ανεξαρτησίας. Κι ούτε μου αρέσουν τα πολλά γούτσου - γούτσου. Τα βρίσκω σαχλά ίσως και αρρωστημένα. Ήθελε λοιπόν εκείνη αποκλειστικότητα. Να βγαίνουμε συνέχεια μαζί, να τα λέμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, και δώστου αγκαλίτσες και φιλάκια. Ε, εμένα δεν είναι το στιλ μου. Και δε μου αρέσει το τόσο κολλητό και ειδικά όταν το κόλλημα περνάει και σε σωματικό επίπεδο. Ένα φιλί όταν βλέπεις τον άλλο ή όταν τον αποχαιρετάς το θεωρώ λογικό. Το παραπανίσιο και το άσε με να σε κάνω μια αγκαλίτσα να σε χορτάσω μόνο σε ερωτικό επίπεδο μπορώ να το κατανοήσω, όχι σε φιλικό.
Ξαναλέω λοιπόν. Μπορεί το φταίξιμο να είναι δικό μου. Γιατί έτσι με μεγάλωσαν. Με πολλή αγάπη αλλά όχι με χαζά χαδάκια και αγκαλίτσες. Μα εδώ σε θέλω. Να σέβεσαι τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Να καταλαβαίνεις τι τον ενοχλεί ή και τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Να μην τον φορτώνεις ενοχές πως δεν τον αγαπάς αρκετά.
Και κυρίως με ενοχλεί το "άλογο". Να ζητάς από τον άλλο να σεβαστεί τις δικές σου ιδιαιτερότητες και παράλληλα να μη σέβεσαι εσύ τις δικές του. Να θέλεις ετούτο και το άλλο από εκείνον και την ίδια ώρα να μη κάνεις τίποτε από εκείνα που θα ευχαριστούσαν τον άλλο.
Κι επειδή έχω πια και κάποια ηλικία και δεν είμαι στη φάση να δοκιμάζω, ούτε μου λείπουν οι καλοί φίλοι, έρχεται η ώρα που δείχνω με τον τρόπο μου στον άλλο ότι η όποια φιλική μας σχέση έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Άλλα δεν έχει να μας δώσει. Παρά γκρίνιες και κούραση και αρνητικά συναισθήματα που θα χαλάσουν και ό,τι καλό ζήσαμε ως τότε. Πως είναι ώρα να απομακρυνθούμε για λίγο ή και για περισσότερο. Να πάρουμε ανάσα. Κι αν η φιλία μας είναι τόσο δυνατή, η ίδια θα μας ξαναφέρει κοντά.
Όταν μάλιστα έχεις και μία και δύο φορές και παραπάνω ακόμη χτυπήσει καμπανάκι, πως η φιλία αυτή δεν είναι στα μέτρα σου, δε λέω επειδή φταίει ο άλλος, το τονίζω αυτό. Μπορεί εσένα να μη σου κάνει η φιλία αυτή. Από δική σου παραξενιά, ιδιοτροπία και όπως αλλιώς θες να το πεις. Πρέπει να το καταλαβαίνει ο άλλος. Και να μην κρέμεται επάνω σου. Ειλικρινά δεν έχω την απαίτηση από τον όποιο άλλο να αλλάξει χαρακτήρα για το χατίρι μου και το χατίρι της φιλίας μας. Αλλά το ίδιο θέλω να κάνει και εκείνος, όχι "άλογο", το ίδιο, ακριβώς το ίδιο. Αλλιώς θα είναι μια φιλία ψεύτικη, ανάμεσα σε ανθρώπους που προσποιούνται κάτι που δεν είναι. Τι να την κάνεις τέτοια φιλία;
Δεν ξέρω αν είναι το σωστό, μα είναι αυτό που μου αρέσει. Στις φιλίες μου να υπάρχει ουσιαστικό δούναι και λαβείν. Να μοιραζόμαστε σκέψεις, απόψεις, οράματα και όνειρα. Και συναισθήματα ίσως, μα δεν το θεωρώ και απαραίτητο. Προτιμώ με τους καλούς μου φίλους η φιλία να έχει πιο στέρεα υποστηρίγματα. Ένα ταξίδι η ζωή και οι φίλοι μας είναι οι σύντροφοι στο ταξίδι. Ή και ταξιδιώτες στον ίδιο άξενο πόντο που μοιράζονται ανησυχίες, εμπειρίες, γνώση.
Έτσι, για τα δικά μου δεδομένα φιλίας, μου είναι κομματάκι δύσκολο να έχω φίλους με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Δεν υφίσταται το κοινό υπόστρωμα εμπειριών για να κεντήσει τα κεντίδια της εκεί η φιλία. Να, όπως "χτίζουμε" αυτό το διάστημα με τη νέα μου φίλη, τη Ρέα. Υπάρχει κοινός αργαλειός και η σαΐτα εύκολα βρίσκει και περνάει το στημόνι της. Ίδιο επάγγελμα, περίπου ίδια ηλικία, κοινή αντίληψη της πολιτικής κατάστασης και παρόμοια παιδικά βιώματα. Κι έμεινα έκπληκτη όταν γνώρισα τον πατέρα της. Μου θύμιζε τόσο πολύ τον δικό μου και όχι μόνο στο επάγγελμα που ήταν επίσης ίδιο... Δε χρειάζεται καν να μιλάμε με τη Ρέα, ούτε και να μιλάμε κάθε μέρα. Επικοινωνούμε με ένα βαθύτερο κώδικα.
Προσοχή. Δε λέω πως δυο φίλοι πρέπει να είναι ολόιδιοι. Τότε θα υπήρχε θαρρώ ανία. Αλλά πώς να το κάνουμε, χρειάζονται και οι κοινές συνισταμένες. Κάτι έστω κοινό που να ενώνει και να αποτελεί ερέθισμα για μια πορεία κοινή ή και παράλληλη.
Από κει και πέρα, όταν δεν τα βρίσκω αυτά, υπάρχει και η κατηγορία γνωστοί. Με ανθρώπους που εκτιμάς ή συμπαθείς αλλά δεν είναι φίλοι σου. Είναι γνωστοί σου. Θα τους πάρεις τηλέφωνο στη γιορτή τους, θα τους τηλεφωνήσεις μια στο τόσο. Μπορεί να τους γνώρισες στον επαγγελματικό σου χώρο και να σου άφησαν καλές αναμνήσεις, στις διακοπές να πέρασες κάποιες ωραίες στιγμές, ακόμη και μέσω διαδικτύου να μοιράστηκες κοινά ενδιαφέροντα. Θα χαρείς αν μάθεις κάτι ευχάριστο για εκείνους, θα τους συμπονέσεις σε μια κακή στιγμή. Δεν είναι όμως φιλία αυτό, η φιλία είναι κάτι το πολύ σπουδαίο, το ανώτερο ή και το ιερό ακόμη. Μην μπλέκουμε λοιπόν τις σχέσεις μας. Να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε, να ξέρουμε τι ακριβώς μας συνδέει με κάποιον συνάνθρωπο.
Βέβαια υπάρχουν και ειδικές περιπτώσεις σχέσεων. Όπως για παράδειγμα ανάμεσα σε έναν εκπαιδευτικό και στους παλιούς μαθητές του. Ή και ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους που ο ένας από τους δύο αναλαμβάνει ρόλο μέντορα. Φιλία δεν είναι ούτε αυτό. Η φιλία προϋποθέτει ισοτιμία των δύο μερών. Υπάρχει εκτίμηση, υπάρχει συμπάθεια, κοινές αναμνήσεις, μπορεί και ευγνωμοσύνη. Κάποτε κάποτε και μια δυνατή χημεία, όπου ο παλιός αναγνωρίζει στο νέο τον εαυτό του μερικά χρόνια πριν και τούμπαλιν ο νέος βλέπει στον παλιό το ίνδαλμά του για αύριο. Το φωτεινό του φάρο στη ζωή.
Είναι ωραίες τέτοιες σχέσεις. Αρκεί να ξέρει ο καθένας το ρόλο του και να κρατούνται οι ισορροπίες. Και πολύ όμορφα όσα μοιράζεσαι.
Τέτοια η σχέση του Σωκράτη και των μαθητών του, τέτοια και του Λιαντίνη με τους δικούς του μαθητές.
Και θα δώσω εδώ ένα παράδειγμα. Προσωπικό. Για το Δάσκαλό μου το Λιαντίνη. Τον σεβόμουν, τον αγαπούσα, τον θαύμαζα, πήρα πάρα πολλά από τις διδασκαλίες του. Μα θα το θεωρούσα ιεροσυλία να γίνω της προσκολλήσεως. Να μην κρατώ την αναγκαία απόσταση από το Δάσκαλο. Και να τον βλέπω σαν ένα ακόμη φιλαράκι. Άλλο ο φίλος, άλλο ο δάσκαλος.
Πρέπει λοιπόν ο καθένας μας να έχει την ωριμότητα. Να διαχειρίζεται σωστά τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσει. Και κυρίως τούτο, να διαχειρίζεται και να κουμαντάρει τον ίδιο τον εαυτό του. Εμένα με αρρωσταίνουν οι άνθρωποι που αισθάνονται ανασφαλείς και δεν μπορούν να τα βρουν με τον ίδιο τον εαυτό τους. Αντίθετα θαυμάζω απεριόριστα εκείνους που με τα χίλια βάσανα διατηρούν την αξιοπρέπειά τους. Στέκονται στα πόδια τους. Δε ζητούν βακτηρίες στα πρόσωπα των άλλων. Ναι, σε μια δύσκολη στιγμή, δέχονται βοήθεια. Ανθρώπινο. Αλλά όχι σε μόνιμη βάση και μάλιστα απαιτητικά, με το μαχαίρι στο λαιμό του άλλου. Όχι καλλιεργώντας του ενοχές που δεν είναι ακριβώς στο ρόλο που του έπλασαν. Να δέχεσαι αυτό που είναι ο άλλος. Κι όχι να τον πιέζεις να μεταλλαχτεί σε ό,τι εσύ έχεις ανάγκη.
Κι εγώ δέχομαι πως το Μελινάκι δεν κάνει κέφι να γράφει στο φόρουμ παρά μόνο στα ιδιαίτερα διαμερίσματα... Δικαίωμά της.
Άλλο τόσο δικό μου δικαίωμα να μην απαντώ στα ιδιαίτερα διαμερίσματα. Κι όχι εκδικητικά. Όχι εκβιαστικά. Αλλά γιατί κι εγώ δεν κάνω κέφι... έτσι απλά! Ή και γιατί κύκλος είναι κάθε μας σχέση και κάποτε ολοκληρώνεται. Κι άλλο δεν έχει να μας δώσει πια...
Θέμα: Έξτρα αφιέρωμα στο Μελινάκι!!! 
Τετ Ιουλ 28, 2010 12:15 am
