Τα παλιά τα χρόνια, δεκαετία '60, που ζούσα στη Θεσπρωτία και πάλι λόγω του επαγγέλματος των γονιών μου, θυμάμαι τον μπαρμπα - Γιάννη, τον τηλεφωνητή του χωριού. Με ένα πολύ περίεργο ... τηλέφωνο... με κάτι κουτιά γεμάτα υγρά και κάτι μανιβέλες που τις γύριζε και τις ξαναγύριζε μέχρι να πιάσει γραμμή στο πλησιέστερο τηλεφωνικό κέντρο:
- Έλα Μινίνα, ιδώ Βλαχώρ!!! Τώρα η Μενίνα δε λέγεται πια Μενίνα. Μεταμορφώθηκε σε Νεράιδα. Κι έμεινε μόνο στην ιστορία να μνημονεύεται η Μενίνα λόγω της σπουδαίας μάχης που δόθηκε εκεί κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Και το Βλαχώρι δε λέγεται Βλαχώρι. Γιατί οι ανιστόρητοι συντοπίτες μου το θεώρησαν υποτιμητικό να λέγονται Βλαχωρίτες χωρίς να είναι βλάχοι... και το άλλαξαν στο τετριμμένο Πολύδροσο.
Αλλά και ο μπαρμπα - Γιάννης πάνε χρόνια που δε λέει πια τίποτα.
Όσο για τις επικοινωνίες; Αυτές και αν ήρθαν τα πάνω κάτω. Και μπορεί ο καθένας πια από το μπαλκονάκι του να μιλάει με την άλλη άκρη του πλανήτη.
Δεν ξέρω όμως αν είναι για καλύτερο αυτή η ευκολία. Τότε, που έπρεπε να ανέβεις την ανηφόρα για να φτάσεις στο ένα και μοναδικό και απαρχαιωμένο τηλέφωνο του χωριού και να αρχίσουν οι επίπονες και πολύωρες προσπάθειες με το "έλα Μινίνα ιδώ Βλαχώρ" και να περάσουν ώρες μέχρι να καταφέρει η Μενίνα να επιτύχει την τηλεφωνική σύνδεση, μέτραγες πολύ πιο σοβαρά τι θα πεις. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε; Εκείνες οι συνομιλίες ωρίμαζαν πρώτα στο νου και στην καρδιά του ανθρώπου και έμοιαζαν το ρόδι το γινωμένο. Με χίλια σπόρια ποτισμένα αίμα ξανθό. Έτσι και οι λέξεις. Σαν και τις στιγμές που ο δάσκαλός μου ο Αντρέας ο Μήτσου, ζήταγε να αποτυπώνουμε στα διηγήματά μας. Κατά το χλωρά και έναιμα του Γοργία...
Κι ο άλλος δάσκαλος, ο Λιαντίνης, στεκόταν θυμάμαι ιδιαίτερα σ' αυτό το σημείο. Στην ψευδαίσθηση του σύγχρονου τρόπου ζωής και επικοινωνίας. Με ένα κλικ να μιλάς με την Αμέρικα... Άλλο όμως αυτό και άλλο η ζωντανή παρουσία και φυσικά η ζωντανή συνομιλία...
Εμείς λοιπόν, οι σημερινοί, που έχουμε και το τηλέφωνο της εποχής του Λιαντίνη ξεπεράσει, αναμεταδίδοντας όχι μόνο τη φωνή μας μέσα από σύρματα αλλά και κείμενο και εικόνα και βίντεο ακόμη, όσο και αν το χαιρόμαστε όλο αυτό οφείλουμε να θυμόμαστε πως είναι τελείως αφύσικο. Και ζούμε έξω από τους κανόνες που μας όρισε ο μεγάλος δημιουργός. Να το πω και αλλιώς; Παραβιάζουμε τις προδιαγραφές μας...
Η χαρά λοιπόν, η αφύσικη, είναι βέβαιο πως σέρνει πίσω της το ισόποσο αντίτιμο της λύπης. Ή και της τιμωρίας... Όπως πρώτος κατέγραψε ο Αναξίμανδρος. Με εκείνες τις ελάχιστες λέξεις του που οι αιώνες διέσωσαν. Χωρίς τηλέφωνο. Χωρίς ίντερνετ. Χωρίς καμία τεχνολογία. Γιατί εκείνος που τελικά αποφασίζει τι θα μείνει και τι θα χαθεί είναι ο χρόνος. Αυτός ο μέγας δικαστής και ουδείς άλλος. Ο ίδιος που καταδίκασε τον μπαρμπα - Γιάννη, τον τηλεφωνητή, το μάγο που κατάφερνε να ακούνε τα ταξιδεμένα στα πέρατα της γης βλαστάρια τους, να μην ακούει ο ίδιος τίποτε πια.
Ο χρόνος. Αυτός που θα καταπιεί κι εμένα, κι εσένα και όλους μας. Και όλα τα έργα μας. Και τη ζωή μας όλη. Κι εμείς, μερμηγκάκια ακαταπόνητα, αν και ξέρουμε τη μοίρα μας, πάμε πέρα δώθε και ξανά πέρα δώθε... ευελπιστώντας τι; Μόνο την ενδοκοσμική αθανασία, μόνο αυτή, πρόλαβε να μας απελπίσει ο Λιαντίνης. Όσον ενδέχεται, που είπε και ο Σταγειρίτης...
Φίλοι μου αγαπημένοι, και εχθροί μου πολύτιμοι. Και η άλλη στρατιά, των άγνωστων και των αδιάφορων... από προχτές το HOMA EDUCANDUS εκπέμπει πια από την Ηγουμενίτσα.
Ιδώ Ηγουμινίτσα!!! Και Αθήνα τέλος. Έλα, Αθήνα, ακούς; 500 χλμ. Και στα τελευταία έσκασε μπρος μου η γαλάζια θάλασσα. Ώρα που ο ήλιος μοιραζόταν μαζί της τα χρυσάφια του. Και τα μάτια μου ξέκλεψαν την αρμύρα του νερού της. Δάκρυα χαράς, φινάλε μιας ατέλειωτης πορείας, όση και όποια συνεπάγεται μια μετακόμιση. Με χιλιάδες μεταπτώσεις ψυχολογικές. Και πανικό ακόμη. Ήταν πολλές οι φορές, ακόμη και τις τελευταίες μέρες, που αναρωτήθηκα τι πάω να κάνω...
Η αυλαία σήμανε εκεί, στην Εγνατία. Την ώρα που φάνηκε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Κι εγώ, η "άθεη", άρχισα τα σε ευχαριστώ Θε μου που τα κατάφερα. Που δεν έκανα πίσω. Ναι, αυτό ήθελα. Ακριβώς αυτό. Να ζήσω επιτέλους σ' έναν τόπο που μυρίζει ακόμη ανθρώπινα.
Μα την αλήθεια, λίγες μέρες πριν έλεγα: Αν ήξερα τι εστί μετακόμιση, δε θα την έκανα. Ναι... Τόση η κούραση και το άγχος.
Κι έπειτα ήρθε η εικόνα. Και η μαγική στιγμή. Αυτή που δεν μπορώ παρά με λέξεις να μοιραστώ μαζί σας. Όσο και αν...
Και από το τώρα, δυο μέρες μετά, στέλνω και λίγες εικόνες. Από το ιδώ Ηγουμενίτσα:
Από δω ακριβώς που τώρα "εκπέμπουμε". Την περιοχή Μπεζέικα της Ηγουμενίτσας. Έτσι που συνηθίζουν εδώ οι άνθρωποι να συνεννοούνται. Το να τους πεις οδό και αριθμό δεν τους λέει τίποτε... Και άδικα επιμένεις ακόμη και με σχεδιάγραμμα.
Εδώ λοιπόν, στα Μπεζέικα, είναι ένα μικρός λόφος που επιτρέπει να βλέπεις αμφιθεατρικά και την πόλη και τη θάλασσα.
Και από την άλλη μεριά είναι ένα κατάφυτο βουναλάκι:
Ένας πίνακας ζωγραφικής με χιλιάδες ανεξευρένητες λεπτομέρειες. Λατρεύω να βλέπω τις δυο γλώσσες της στεριάς που σμίγουν ηδονικά τη θάλασσα, τις κόκκινες στέγες, το χωριουδάκι στους πρόποδες του βουνού, τα καλοβαλμένα σπιτάκια... και τις νύχτες τα φώτα και τις αντανακλάσεις στη σκοτεινή θάλασσα.
Εδώ λοιπόν το νέο στρατηγείο:
Που ευτυχώς διαθέτει και πάλι σε απόσταση αναπνοής κηπάκο. Με δέντρα αλλά και μποστανικά αυτή τη φορά. Λεμονιές, μουριές, ελιές, κλήματα, μα και ντοματιές, κολοκυθιές, πιπεριές και άλλα άγνωστα σε μένα ζαρζαβατικά που οι γειτόνισσες και η σπιτονοικοκυρά μου καλλιεργούν.
Η πόλη, να το πούμε κι αυτό, μπορεί να έλαβε νέα πνοή με το καινούριο λιμάνι και την Εγνατία, μα η αλήθεια που καταλαβαίνεις ζώντας εδώ είναι πως συνετέλεσε τα μέγιστα και η ... Γερμανία. Δεν είναι ένας και δύο εκείνοι που τους μισθούς ετών στα εργοστάσια της Γερμανίας τους μετέτρεψαν σε όμορφα σπιτάκια ή και βίλες, και που καμία σχέση δεν έχουν με την εμφάνιση της πόλης τον καιρό που πήγαινα εδώ γυμνάσιο. Τότε, αρχές του 70, η Ηγουμενίτσα ήταν ένα μεγάλο χωριό και αρκετά άσχημο. Τώρα, κάθε μέρα, όλο και ομορφαίνει ενώ είναι πλέον μια σύγχρονη πόλη με όλα τα αγαθά και όλα τα δεινά του πολιτισμού.
Τα αυτοκίνητα περισσεύουν και η παραλιακή είναι σχεδόν πάντα μποτιλιαρισμένη. Φυσικά και το παρκάρισμα είναι δύσκολο. Ακόμη και στο δικό μου δρόμο που είναι λίγο πιο έξω από το κέντρο. Ευτυχώς στα καινούρια κτίρια φτιάχνουν και πυλωτές. Τα παλιότερα όμως δε διαθέτουν χώρο πάρκινγκ.
Από την άλλη περισσεύουν οι ηλιακοί θερμοσίφωνες και οι δορυφορικές κεραίες.
Όσο για το σπιτάκι μου... ένα δυαράκι έψαχνα και τελικά βρέθηκα σε τριάρι. Τα δυάρια εδώ είναι για τους σπουδαστές των ΤΕΙ και έχουν χάλια απερίγραπτα. Και από την άλλη τα νοίκια είναι φτηνά... οπότε τριάρι. Αν και τελικά μου βγήκε πεντάρι!!! Αρκεί να πω ότι ο διάδρομος που μπαίνεις στο σπίτι είναι 2,65 επί 3,65... Κι άλλο τόσο και λίγο μεγαλύτερος είναι ο διάδρομος ανάμεσα στα υπνοδωμάτια. Οπότε, δε χρειάζεται να το ξαναπώ, όλοι οι καλοί χωράνε και δεν έχετε παρά να διασχίσετε τα 500 χιλιομετράκια... Καλού κακού φέρτε και το σλίπινγκ μπανκ γιατί δωμάτια έχουμε, κρεβάτια μας λείπουν ακόμη...
Όπως
μας λείπει και το τηλέφωνο και θα μας λείπει για ένα μήνα το λιγότερο... αφού ο ΟΤΕ δε χρειάζεται τους παλιούς τους συνδρομητές και αντί για μεταφορά μου έκανε κατάργηση της έως τώρα σύνδεσης!!!!!! Ε, λογικό δεν ήταν που αποφάσισα κι εγώ να αλλάξω εταιρεία; 25 εργάσιμες μου είπαν. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή...
Υπόψη ότι μαζί με τη σύνδεση του ΟΤΕ πάει και το γνωστό μέιλ... Από την ΕΕΤΤ είναι υποχρεωμένοι για κανένα μήνα νομίζω να μου προωθούν την αλληλογραφία μου αλλά μετά πάπαλα...
σταματήστε καλού κακού να το χρησιμοποιείτε και με προσωπικό μήνυμα θα σας στείλω ένα δεύτερο και πρόχειρο που είχα ως τώρα...Μετά σου λέει θα νοικοκυρέψουν την Ελλάδα. Και σου λέει ακόμη πως κάποιοι ηλίθιοι σαν την αφεντιά μου φορτώνουν τα μπογαλάκια τους και τραβάνε επαρχία για να τονώσουν την περιφέρεια. Κούνια που με κούναγε...
Ρε, θέλανε οι τύποι να μου ξαναπουλήσουν τη σύνδεση με τριάντα τόσα ευρώ και να βάλω λέει καινούριο μόντεμ και να ξανασετάρω και να αλλάξω και την πάγια εντολή τραπέζης για πληρωμή του λογαριασμού και το κερασάκι στην τούρτα; Ήθελαν και να τελειώσουν οι καλοκαιρινές τους διακοπές για να ασχοληθούν μαζί μου!!! Δεκαπέντε μέρες το λιγότερο... Αυτός είναι σήμερα ο ΟΤΕ. Και απορεί μετά το συνδικάτο των εργαζομένων που βλέπει κάθε μέρα να φεύγουν πελάτες...
Εδώ που τα λέμε βέβαια εμένα καλό μου έκαναν, παρά το χάσιμο του μέιλ και την ταλαιπωρία. Γιατί το νέο πακετάκι που έκλεισα με άλλη εταιρεία σταθερής τηλεφωνίας προβλέπει 41,20 ευρώ το μήνα με δωρεάν αστικές και υπεραστικές κλήσεις... και ίντερνετ χωρίς περιορισμούς και 60 λεπτά ομιλία προς κινητά... Ενώ ο τελευταίος λογαριασμός στον ΟΤΕ ήταν τα διπλά λεφτά. 156 ευρώ το δίμηνο.
Την ίδια ώρα ευτυχώς δουλεύουν άψογα όλοι οι ιδιώτες. 6 το απόγευμα της Πέμπτης έφτασα στην Ηγουμενίτσα. Στις 10 το βράδυ ήταν ήδη εδώ το καινούριο ψυγείο καθώς ο καλός άνθρωπος σεβάστηκε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης μέσα σε καύσωνα και φρόντισε να το φέρει πάραυτα.
Κι ακόμη... μου έδωσε τηλεφωνάκι για ηλεκτρολόγο για σύνδεση κουζίνας πλυντηρίου... ο οποίος ναι μεν έλειπε εκτός Ηγουμενίτσας για διακοπές αλλά φρόντισε να μου βρει φίλο του και το επόμενο μεσημέρι στις τρεις ήταν οκ και η κουζινούλα και το πλυντήριο.
Νόμιζα πως αυτά θα ήταν τα δύσκολα, μέσα στο 15άγουστο, και πως το τηλέφωνο θα ήταν παιχνιδάκι. Αμ, δε. Εκεί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι δικαίωμα αναφαίρετο και δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Εκτός αν την κάνεις για ιδιωτική εταιρεία. Τελικά πονάει μεν αλλά δε γίνεται και αλλιώς. Ιδιωτικοποίηση... αναπόφευκτη...
Και τα λέω για να τα ακούσουμε και εμείς. Γιατί ώρες ώρες κάποιοι και στο δικό μας χώρο τα ίδια κάνουν. Προς μεγάλη χαρά των ιδιωτικών. Όταν θα μας έρθει όμως κανένα αστροπελέκι, θα τραβάμε τα μαλλιά μας...
Φιλάκιαααααααα!!!
Την κάνω για χωριό τώρα. Να φάμε φαγάκι από τα χέρια της μανούλας. Και το απόγευμα λέω να κάνω το δεύτερο μπάνιο του φετινού καλοκαιριού!!! Γιούχου! Οι διακοπές τώρα αρχίζουν και θα κρατήσουν δύο χρονάκια. Είδες για να διαβάζω Βερν στα νιάτα μου;;; Το ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ξαναζωντανεύει. Όνειρο 2... Όπως κάποτε κυνηγήσαμε το 15χρονο πλοίαρχο στους ωκεανούς της γης.
Το όνειρο δύο... Το περσινό μου δωράκι από τα Σύβοτα... η βαρκούλα του Αχέροντα... το πρώτο πράγμα που έβαλα στο καινούριο μου σπιτάκι...
Φωτογραφία;;; Θα ανεβάσω κάποια στιγμή... όταν δέσει για τα καλά στο λιμάνι το σκαφάκι μου... Μην αλλάξω γνώμη δηλαδή και γελάει μετά και ποικιλόχρωμον ερίφιον...
Προς το παρόν δηλαδή πάμε στο άγνωστο με βάρκα το ΟΝΕΙΡΟ 2...
Θέμα: ΙΔΩ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ... 
Σαβ Αυγ 14, 2010 12:58 pm
