ΟΙ ΓΑΤΕΣ...

Τις είδαμε βγαίνοντας. Τις γάτες...

Έτρεξαν από το πουθενά και τρίφτηκαν στα πόδια της.


Τα περπατημένα στα βουνά και στα λαγκάδια και στα χωράφια και στις ρεματιές. Περπάτησαν πολύ αυτά τα πόδια μέχρι να φτάσουν εδώ. Στο Γηροκομείο. Εγώ δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε Γηροκομείο.

Την άκουγα να μιλά για τη ζωή της. Άγνωστη και ξένη σε μένα η ίδια μα αμέτρητες οι φορές που είχα ακούσει να μου μιλάνε για εκείνη τη μακρινή ζωή. Στο χωριουδάκι που κάποτε έκανα τα πρώτα μου βήματα. Πενήντα χρόνια πριν; Ναι. Κι ας της φαινόταν απίστευτο πως είμαι πενήντα και... "Δεν μπορεί", μου είπε.

Και όμως μπορεί. Τα μωρά να πενηνταρίζουν και οι νιοί να γίνονται γέροντες.

Και οι γέροντες;

Είναι σκληρό, μου είπε η υπάλληλος στην είσοδο, να δουλεύεις σε γηροκομείο. Αν σκεφτείς πως εδώ οι άνθρωποι έρχονται για να πεθάνουν. Από την άλλη αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!

Σε κάνει;

Η γριούλα στάθηκε παλιά φιλενάδα της μάνας μου. Στο δικό της σπίτι μείναν οι δικοί μου στα χρόνια που δούλεψε ο πατέρας εκεί δάσκαλος. Πόσα και πόσα δεν άκουγα χρόνια τώρα να μου λένε. Πως μάζεψε τη δική της φαμίλια στο υπόγειο για να μείνει η καλή η κάμαρα για το δάσκαλο και τη δασκαλίνα. Και την αφεντιά μου βεβαίως. Μια κάμαρα όλη κι όλη και το δικό μας σπιτικό τότε...

Κι έπειτα η φιλία δέθηκε με λάδι. Η μάνα βάφτισε το μικρό αγοράκι της σπιτονοικοκυράς. Με το όνομα του πατέρα. Ναι. Έχω έναν μεγάλο αδερφό συνονόματο του πατέρα μου. Στη Γερμανία. Τον έφαγε κι αυτόν η ξενιτιά. Και τη μάνα του; Το Γηροκομείο.

- Δε με σήκωσε το κλίμα της Γερμανίας. Είπε. Θα πεθίνησκα αν έμενα εκεί. Εδώ είναι καλά. Όλα τα καλά τα έχω.

Δέκα χρόνια εδώ. Στο Γηροκομείο. Από τα 75 της.

Δυο δυο τα γερόντια στα δωμάτια. Το κρεβατάκι τους, το κομοδινάκι τους, η τηλεόραση, οι ντουλάπες. Με λουκέτα...

Έξω το σαλόνι με τη μεγάλη τηλεόραση. Να μαζεύονται να τα λένε.

Κάτω άλλο σαλόνι. Και τραπεζαρία.

Έξω οι πρασινάδες και οι κόκκινες καρέκλες.


Να κοιτάνε πέρα μακριά.

Όλες άδειες. Οι καρέκλες. Κι ας ήταν λίγο μετά τις δώδεκα το μεσημέρι. Και το σαλόνι άδειο. Και ησυχία. Νεκρική...

Μας είπε για τη ζωή της. Για τα χαμένα χρόνια. Για το εγγόνι που χάθηκε στα ναρκωτικά. Και το άλλο εγγόνι που γλίτωσε. Και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ένα κορίτσι που γλίτωσε κι αυτό από τα ναρκωτικά.

Και για το γιο και πατέρα. Που χώρισε.

Και για τον άλλο γιο, τον "αδερφό" μου. Και τα βάσανά του στη Γερμανία.

Πού να πάω; Εδώ είναι καλά. Ξαναείπε.

Τα καλοκαίρια πάει και στο χωριό. Έρχεται και ο γιος από τη Γερμανία. Όσο...

Μετά ξανά εδώ. Να βρει ένα πιάτο φαΐ. Και γιατρό.

Τι πληρώνεις; ρωτήσαμε.

Τζάμπα, μας είπε. Είναι τζάμπα.

Μα εκείνη δίνει. Θέλει και δίνει. Πεντακόσια το χρόνο. Γιατί έτσι πρέπει. Το ένα μηνιάτικο της σύνταξης. Λίγο από τον ΟΓΑ. Λίγο των πολυτέκνων. Και 200 ευρώ η σύνταξη του άντρα. Από τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και τα εργοστάσια της Γερμανίας. Τα έκανε λάθος τα χαρτιά. Είπε. 200 ευρώ για μια ζωή στις στοές. 200 ευρώ...

Είναι σε ωραία θέση το Γηροκομείο. Μέσα στο πράσινο.


Λίγο πιο έξω από τη μικρή κωμόπολη της Θεσπρωτίας. Την άλλοτε πρωτεύουσα που τώρα βαδίζει τον ανάποδο δρόμο. Μια γρια πόλη κι αυτή.

Σηκωθήκαμε να φύγουμε. Πόσο να καθίσεις σε ένα γηροκομείο; Κανείς δεν αντέχει εκεί για πολύ.

Ήρθε μαζί μας ως έξω. Τότε ήρθαν και οι γάτες. Στα πόδια της.

Δε βγαίνω έξω. Είπε. Με γνωρίζουν οι γάτες. Δεν μπορώ.

Εκείνες συνέχιζαν να της κάνουν παιχνίδια.


Η γριούλα ούτε μία κίνηση.

Τις τάιζε, είπε. Τις γάτες. Τώρα όχι. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί πρέπει;

Και ποιος το αποφασίζει;

Να απαγορεύει σε ένα γέροντα να ταΐζει τις γάτες;

Μαζεύονται, λέει, πολλές. Και βρομίζουν το χώρο.

Οι γάτες; Βρομίζουν οι γάτες;

Νιαούρισε άγρια μέσα μου και έβγαλε νύχια και γρατζούνισε. Μια κραυγή που λυπήθηκε τους άλλους γέροντες. Τους ξαπλωμένους στα κρεβάτια τους. Και δε φώναξε. Κοίταξε μόνο με αφόρητη θλίψη το πράσινο. Και τις άδειες κόκκινες καρέκλες. Και το συννεφιασμένο ουρανό.

Και τις γάτες.


Που ευτυχώς είναι ζώα και δεν καταλαβαίνουν...