Δε βρέχει πάντα εδώ!!!

Γιατί τώρα, γιατί εδώ αυτό το τραγούδι; Έτσι. Χωρίς γιατί...

Ίσως και μόνο για τον τίτλο. Ίσως γιατί εγώ δεν αγαπούσα τη βροχή. Κι έμαθα εδώ πως πρέπει να την αγαπώ. Τη βροχή που θα με κλείνει μέσα για μέρες. Κι όταν θα σταματά ένας Νώε κι εγώ θα συναντώ τον κόσμο καινούριο πάλι. Απαστράπτοντα και πέρα από το όριο του υπέροχου. Εκεί που αρχίζει το τρομακτικό και ο ... μύθος!!!

Και μόνο οι αλήτες έχουν εκεί ελευθέρας...

Να την αγαπήσω λοιπόν τη βροχή. Γιατί πάντα αγαπούσα και τα τραγούδια που μιλάνε για αλήτες...

(Με τέτοιο τραγούδι ακόμη και την Αρλέτα μπορεί να αγαπήσω... )

Ανοίξατε το βίντεο; Ακούτε το τραγούδι; Ωραία. Μπορείτε τώρα να συνεχίσετε μαζί μας στη χώρα του μύθου:


Βγαλμένο από τα παραμύθια; Μείναμε να το κοιτάμε και όλες οι ιστορίες για πειρατές και θαλάσσια τέρατα κορυβαντιούσαν τριγύρω. Σε μια τελετουργία υποδοχής της Ιλάειρας Σελήνης...

Και τ' αγαπάω ναι, όλα τα τραγούδια που μιλάνε για αλήτες! Ένας αλήτης κι εγώ. Που κατάφερα να δραπετεύσω από το χρυσό κλουβί. Για να γυρίσω εδώ που ανήκω.

Κι αγαπάω και τη βροχή. Που με κλειδαμπάρωσε στην ... κιβωτό μου μέρες αμέτρητες. Άγρια και μανιασμένη. Εξήντα χρόνια - λέει - είχε να βρέξει έτσι στη Θεσπρωτία. Γιατί αν δε ζήσεις τον κατακλυσμό πώς θα μπορέσεις να πάρεις τη ζωή σου απ' την αρχή;

Τώρα; Τώρα σαλπάρουμε! Με τούτο το σκαρί - έκπληξη! Πελεγκρίν το όνομά του.

Ο υπότιτλος στη διπλανή πλώρη: ΜΥΘΟΣ!

Και το ζήλεψα όσο τίποτε στον κόσμο. Ένα τέτοιο σκαρί να έχεις. Και αλήτης να χυθείς στης γης την πλάτη. Για την Ιθάκη ρε γαμώτο. Και για την περιπέτεια...

Το Πελεγκρίν! Μα πού βρέθηκε τέτοιο σκάφος εδώ; Και τσιμπιόμασταν να καταλάβουμε αν είμαστε ξύπνιοι για το βλέπουμε σε όνειρο...

Ούτε ξέρω πώς κρατήθηκα έξω, στο φαγωμένο ντόκο. Ήθελα να τρέξω, να ανέβω στις ανεμόσκαλες. Ν' αγγίξω τα κατάρτια του. Να μυρίσω το ποτισμένο με αρμύρα ξύλο. Ακροβάτης να σταθώ στο κοράκι του ν' ακούσω τη Γοργόνα...

Και μόνο από "φόβο" μη και διαλυθεί το όνειρο έμεινα να το κοιτάω και να το φωτογραφίζω...

Μιχάλης Γκανάς. Ο συμπατριώτης ποιητής. Από τον Τσαμαντά Θεσπρωτίας. Τον χτισμένο μέσα στα βουνά. Σύνορα - σήμερα - Ελλάδας με Αλβανία. Και είναι ο Τσαμαντάς η γραμμή του ορίζοντα για το δικό μου χωριό. Θάλασσα πουθενά. Μονάχα ο Καλαμάς να κρύβεται κάτω χαμηλά στα φαράγγια του... Ποιο κατάρτι; Για ποιο κατάρτι μιλάει ο Γκανάς;

Ο ίδιος ο ποιητής αναφέρει σε συνέντευξή του το 1991: «Δεν νοσταλγώ κανέναν “χαμένο παράδεισο”. Μάλλον προσπαθώ να αποφύγω μια “υπαρκτή κόλαση”. Γι’ αυτό καταφεύγω στα Γιάννενα, που έχουν ελάχιστη σχέση με τη γνωστή πόλη της Ηπείρου. Τα δικά μου Γιάννενα είναι φανταστικά. Αποτελούν το σκηνικό μιας δράσης, που εκτυλίσσεται εκτός τόπου και χρόνου ή σε κάθε τόπο και χρόνο. Όσο για την παιδική ηλικία, νομίζω ότι είναι η καταποντισμένη Ατλαντίδα του καθενός μας»

Έτσι κι εμείς συνεχίζουμε στα Σύβοτα και στο σεληνόφως. Εκτός τόπου και εκτός χρόνου. Ή σε κάθε τόπο και κάθε χρόνο... Εκεί που μόνο ο μύθος έχει εξουσία και κράτος... Και στο μεσαίο το κατάρτι πάντοτε δεμένοι...

Και συνεχίζουμε. Αφήνοντας πίσω μας το Πελεγκρίν και τραβώντας ως πέρα στο φάρο...

Επιτέλους στη σκοτεινή πλευρά του λιμανιού. Πέρα μακριά τα πολύχρωμα φωσάκια. Και το φεγγάρι ακόμη δεν έχει σκάσει μύτη... Θα βγει από τα βουνά στιγμή τη στιγμή. Ήδη είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα το φέγγος του και τα ξωτικά παραμονεύουν σε κάθε μας βήμα...

Κι έχεις δίκιο, Νηρέα.

Εδώ δεν έχει πολιτιστική ζωή, όχι τουλάχιστον τέτοια που στην Αθήνα αποκαλούμε πολιτιστική ζωή.

Δεν κυκλοφορούν καν καλλιτέχνες εδώ. Τουλάχιστον όχι εκείνοι που είναι αναγνωρίσιμοι στην Αθήνα.

Κατά βάθος πρόκειται για το ίδιο θέμα που μας έφερνε κάποτε σε ρήξη σχετικά με τον Καββαδία. Μου έλεγες πως τον καταλαβαίνουν καλύτερα οι άνθρωποι της τέχνης. Σου έλεγα πως ο Καββαδίας είναι δικός μας. Των ναυτικών. Και μόνο αν ζήσεις στο μυθικό τοπίο του ποιητή θα νιώσεις τη βαθύτερη ουσία των στίχων.

Κι εδώ το ίδιο. Στη Θεσπρωτία. Λείπει η τέχνη τουλάχιστον η κυριλέ. Μα έχουμε το τοπίο.

Ο Λιαντίνης, που κάποτε πρέπει να τον διαβάσεις, λέει κάπου:

Παράθεση :

"Κάποτε, λέει ο Πλούταρχος, παρακινούσαν ένα σπαρτιατόπουλο να δώσει προσοχή σε κάποιον που ήξερε να μιμείται το τραγούδι του αηδονιού.

- Μα δε μου χρειάζεται, αποκρίθηκε ο νέος. Έχω ακούσει το ίδιο το αηδόνι. "Αυτάς άκουκα τήνας."

(Από το Νηφομανή του Δ. Λιαντίνη, 111 σελίδα)

Και τι καημός. Περπατούσα χτες στα στενά του μικρού χωριού. Στα Σύβοτα. Φτάνω στο περίπτερο. Τρεις άνθρωποι, μάλλον πατέρας μάνα και γιος, σκαλίζαν ένα λαπ τοπ. Κι ακούω το νέο παιδί να λέει αναστενάζοντας:

- Ξέρεις από πότε έχω να πάω θέατρο;

Προχτές πάλι, που ετοιμάζαμε επίσκεψη στα Γιάννενα, μου γράφει ένας πιτσιρικάς στο φόρουμ της τάξης.

- Κυρία, θα είναι η πρώτη φορά που θα δω κινηματογράφο σε κλειστή αίθουσα!

Διψάνε εδώ τα παιδιά μας και για την τέχνη την κυριλέ. Τους λείπει το θέατρο, δεν έχει κοτζάμ Ηγουμενίτσα ούτε ένα σινεμά... Πρέπει κανείς να φτάσει Γιάννενα αν θέλει να δει ταινία. Και ίσως καμιά φορά εκεί να πετύχει και θεατρική παράσταση... Θίασοι των Αθηνών που δίνουν μια δυο παραστάσεις της συμφοράς.

Τι φταίει; Μόνο η Πολιτεία που έχει καταδικάσει σε μαρασμό αυτή την ακριτική γωνιά της Ελλάδας;

Η Πολιτεία που αφήνει γυμνό τον Νηρέα και τον κάθε Νηρέα που προσπαθούν εκ των ενόντων να αναστήσουν την ντόπια κουλτούρα;

Έκλεισε πλέον δέκα χρόνια ζωής το φεστιβάλ πολυφωνικού τραγουδιού. Ποια η συμμετοχή του υπουργείου πολιτισμού σε αυτό; Το αγνοεί και είναι μονίμως απούσα.

Και στα Σύβοτα. Την πλέον γνωστή τουριστικά γωνιά του νομού. Αυτή την πανέμορφη και χάρμα οφθαλμών γωνιά. Που ο φακός είναι αδύνατον να αποτυπώσει την εμορφιά της.

Τι προσφέρουμε εκεί στους ξένους επισκέπτες;

Ακριβοπληρωμένα δωμάτια και φαγητό με αρμυρές τιμές.

Και τρίβουμε τα χέρια μας που συνεχίζουν να έρχονται. Και να μας τα ακουμπάνε οι τουρίστες. Μάλιστα. Μόνο που δεν καταλαβαίνουμε γιατί έρχονται. Μόνο για το τοπίο. Μόνο για τα έργα της φύσης. Τίποτε άλλο δε θα ευχαριστηθεί εκεί ο τουρίστας.

Κι επειδή δεν το καταλαβαίνουμε, έχουμε καβαλήσει καλάμι. Και έχουμε βαλθεί να χτίσουμε και την τελευταία σπιθαμή γης. Με ό,τι πιο αταίριαστο κτίσμα υπάρχει. Πονάει το βλέμμα του ανθρώπου αυτό το παρδαλό οικιστικό των Συβότων. Καμία αρχιτεκτονική γραμμή.

Πονάει και η εγκατάλειψη του περιβάλλοντος. Πας το καλοκαίρι στο Μέγα Άμμο και δε βρίσκεις γωνιά να σταθείς από τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες.

Κι έρχεται τώρα ο κ. Γερουλάνος και μας κατεβάζει νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο. Ολέ!

Ξέρει άραγε ο κ. υπουργός ότι τέλη της δεκαετίας του '60 είχαμε κινηματογράφους στην Ηγουμενίτσα; Ξέρει ότι ακόμη και στα χωριά υπήρχε υπηρεσία του στρατού που πέρναγε τακτικά και έκανε προβολές ταινιών;

Μέχρι και το '85 που κατέβηκα για διακοπές στην Ηγουμενίτσα, θυμάμαι να λειτουργεί τουλάχιστον θερινό σινεμά.

Τώρα τίποτα!!!

Τώρα τίγκα στην καφετέρια και στις μεγάαααααλες μικρές οθόνες, να βλέπουν οι θαμώνες τον κάθε παιχταρά να χώνει γκολ!

Ήμουν χτες στα Σύβοτα. Και κάποια στιγμή κάθισα να φάω σουβλάκια. Τηλεόραση κι εκεί. Κι ένας παππούς να αγωνιά να δει τη συνέχεια του ρεπορτάζ για τα καινούρια κατορθώματα της Νικολούλη! Τι έγινε λέει με τον Ζακυνθινό! Ολέ και πάλι!

Τώρα, στα 2010, μπορείς σε κάθε γωνιά της Θεσπρωτίας να δεις χαζοκούτι. Αυτό είναι όλο το πακέτο πολιτισμού που μπορείς να απολαύσεις. Άντε και ολίγον ραδιόφωνο. Με τοπικά κανάλια...

Και παίρνεις το καράβι. Οκτώ ώρες δρόμος ως τη γειτονική Ιταλία. Μεσογειακή χώρα είναι κι αυτή. Και φτωχός νότος. Γιατί εκεί όλα είναι διαφορετικά; Πας στο Λέτσε και τρελαίνεσαι. Περπατάς στους δρόμους και χαζεύεις με τα κτίρια. Το καμία σχέση λέμε με αυτό που έχεις αφήσει πίσω σου, στην Ηγουμενίτσα.

Και πού να πας παρακάτω, στην Γκρέτσια Σαλεντίνα. Να χαθείς στο όνειρο μέσα σε μεσαιωνικά κάστρα με μουσικές εξαίσιες και χορεύοντας ταραντέλες...

Ήρθε κάποτε και ο Νηρέας εδώ, στη γη των Θεσπρωτών. Και ανακάλυψε το αρχαίο θέατρο της Τιτάνης ή Γιτάνης. Και αποφάσισε 2.500 χρόνια μετά να σπάσει τη σιωπή του. Στήνοντας συναυλία. Η πρώτη και η τελευταία...

Κι άντε μετά ένας φωτισμένος δήμαρχος λίγο πιο έξω από την Ηγουμενίτσα αποφάσισε να ζωντανέψει την αρχαία Φανωτή. Παλιός δάσκαλος εκείνος ο δήμαρχος. Και με έργο αναγνωρισμένο από όλους. Φέτος το καλοκαίρι ήταν η δεύτερη φορά που διοργανώθηκε εκεί στη Φανωτή το Ρίβερ Πάρτι.

Ήρθε όμως ο Καλλικράτης. Και ο δήμος του καταργήθηκε. Συγχωνεύθηκε στο μεγάλο δήμο της Ηγουμενίτσας. Έτσι λέει κάνουν στις πολιτισμένες χώρες!!!

Τα ίδια και στο δήμο Σαγιάδας. Με έναν ακόμη άξιο δήμαρχο εκεί. Που οργάνωνε όσο μπορούσε πολιτιστικά δρώμενα στον παλιό οικισμό του χωριού, την Παλιά Σαγιάδα του παραμυθιού και των συνόρων. Πάει τώρα με τον Καλλικράτη περίπατο και αυτός ο δήμος... Ενσωματώθηκε με το δήμο Φιλιατών! Εκεί που ψάχνονται να βρουν τα εκατομμύρια που χάθηκαν από το ταμείο.

Και όλοι μαζί οι δήμοι ψάχνονται να βρουν επιχορήγηση από το κράτος. Για να μη βουλιάξουν στα χρέη. Εδώ εργολαβίες αναθέτουν και στο τέλος παίζουν το έργο του Ντάριο Φο: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!

Με τον πολιτισμό, λέω, θα ασχοληθούν; Αυτόν μόνο κάποιες φωτισμένες μονάδες και μόνο τον υπηρετούν και με μέσα πενιχρά. Ίσα να μην ξεψυχήσει. Τι θα γίνει όμως τώρα που οι μονάδες οι φωτισμένες θα ισοπεδωθούν από τους βαρύγδουπους δημαρχαίους των μεγάλων δήμων;

Και είναι πόνος μεγάλος. Σε τέτοιους τόπους μαγικούς που γέννησαν την τέχνη να είναι σήμερα η τέχνη υπό διωγμό.

Άσε το άλλο πρόβλημα, το δημογραφικό, που έχει τσακίσει την ντόπια κουλτούρα. Φύγαν ο κόσμος και σκορπίσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και ποιοι είναι οι σημερινοί κάτοικοι της Θεσπρωτίας; Ανεμομαζώματα...

Δεν υπάρχει εδώ κόσμος με κοινή κουλτούρα. Ο ένας είναι μετανάστης χρόνια στη Γερμανία που αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Δε μιλάει ούτε τα ελληνικά της προκοπής. Ο άλλος Αλβανός. Δεν τα μιλάει καθόλου. Ο άλλος βλάχος. Ο άλλος κερκυραίος που δεν κατάφερε να διοριστεί στην Κέρκυρα και ζει αναγκαστικά εδώ. Ο άλλος γιαννιώτης που πηγαινοέρχεται με την Εγνατία. Ο άλλος στρατιωτικός, περαστικός από τον τόπο. Σύνορα εδώ, έχουμε μπόλικους στρατιωτικούς. Ο άλλος λιμενικός, διότι και λιμάνι έχουμε. Και μη ρωτάς από πού κρατάει η σκούφια του. Ο άλλος αρβανίτης. Ο άλλος απόγονος κάποιου παλιού υπαλλήλου που ρίζωσε στα μέρη μας. Κι άλλοι από διάφορα χωριά που μαζευτήκαν στα παράλια για μια καλύτερη ζωή. Είμαστε και οι Αθηναίοι. Λίγοι αλλά είμαστε κι εμείς. Που είπαμε να γυρίσουμε πίσω... Οι ντόπιοι; Πού είναι οι ντόπιοι; Δεν τους έχω ακόμη συναντήσει.

Πού λοιπόν να συναντηθούμε όλοι εμείς; Ποιος κοινός ομφάλιος λώρος να γεννήσει εδώ ντόπια κουλτούρα;

Σε τέτοιες συνθήκες μόνο ένα είναι το γιατρικό. Η παιδεία. Αργής διαδικασίας, δίνει καρπούς σε βάθος χρόνου, αλλά σίγουρη μέθοδος.

Να μιλήσω με λεπτομέρειες αδύνατον. Δεσμεύομαι από το υπηρεσιακό απόρρητο!!!

Θα περιοριστώ να πω όσα γνωρίζουν όλοι. Πως φτάσαμε στα τέλη του Οκτώβρη κι ακόμη στο σχολείο δεν είδαμε μουσικό. Αγγλικών έχουμε, γερμανικών και γαλλικών επίσης. Μας έστειλαν και πληροφορικάριο. Μουσικό όμως;

Και τις προάλλες συνάντησα στο δρόμο μια γνωστή από Αθήνα. Ωρομίσθια των εικαστικών. Δεν μπόρεσε να βρει φέτος σχολείο εκεί κάτω, αναγκάστηκε να έρθει στη Θεσπρωτία. Κι ας μην είναι από δω. Για το ένα κομμάτι ψωμί που παίρνουν οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί κι αυτό μπαγιάτικο. (απλήρωτοι συνήθως για μήνες οι συνάδελφοι ωρομίσθιοι κι ας είναι ο μισθός τους για ζήτω!!! )

Έτσι λέω θα στήσουμε το νέο πολιτισμό; Χωρίς καν καθηγητές μουσικούς; Και με ταλαίπωρους ωρομίσθιους;

Λέει τίποτε για όλα αυτά το νομοσχέδιο του κ. Γερουλάνου; Θα εγκαταστήσει κι εδώ καμιά από τις μονάδες της νέας βιομηχανίας θεάματος;

Προς το παρόν η μόνη μονάδα που ετοιμάζεται είναι εκείνη του φυσικού αερίου. Σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του νομού μας. Πιο ωραίο και από τα Σύβοτα. Στην Πέρδικα!

Απίστευτο και όμως αληθινό. Εκεί θέλουν να στήσουν τις εγκαταστάσεις για τον αγωγό φυσικού αερίου! Κι ας διαμαρτύρονται οι κάτοικοι πως θα καταστραφεί ο τόπος τους και θα βουλιάξει ο τουρισμός...

Είναι αυτό που σας έλεγα. Πως δε φτάνει που δεν έχουμε τίποτε άλλο εκτός από τοπίο αλλά κι αυτό έχουμε βαλθεί να του βγάλουμε τα μάτια. Και δεν είναι καθόλου άσχετο το φαινόμενο με τον πολιτιστικό μαρασμό του τόπου. Όπως δεν ήταν άσχετη η γέννηση της κλασικής τέχνης από τους έλληνες. Ο ζωντανός διάλογος του ανθρώπου με τη φύση την κυοφόρησε. Δεν έπεσε ως μάνα εξ ουρανού!

Μη βλέπετε λοιπόν που γυρνάω στις εξοχές και πιάνω κουβέντα με τις γάτες και τα καραβάκια. Είναι που προσπαθώ να ξαναβρώ κι εγώ την άλλη φωνή. Εδώ που τέχνη δεν υπάρχει. Να βρω τουλάχιστον τη φωνή που τη γέννησε. Να ξαναπιάσω το μίτο από την αρχή. Και ποιος ξέρει; Ίσως μια μέρα αξιωθώ να πατήσω στην έξοδο του λαβύρινθου. Ως τότε σκοτάδι. Και αναμονή να βγει έστω το φεγγαράκι.

Φεγγαράκι μου λαμπρό ξανά, φέγγε μου να περπατώ...

Εδώ που κανείς δε μιμείται το αηδόνι. Μόνο τους γύπες και τα άλλα όρνεα. Ή και τα παγόνια... Να δεις εδώ αυτοκινητάρες; Να σου βγει το μάτι!

Φέξε μου φεγγαράκι μου. Πλέξε τις ασημένιες σου αχτίδες ανεμόσκαλα.

Να πάω - λέω - ν' ακούσω το ίδιο το αηδόνι...

Εγώ το αηδόνι ήθελα να ακούσω. Το βεβαιώνω.

Βρήκα μάλιστα και το κείμενο που ανέβασα πέρυσι, στο φόρουμ της δανειστικής βιβλιοθήκης που ήμουν υπεύθυνη.

Με μισοτελειωμένο το διήγημα. Του Γιάννη Αηδονόπουλου:

ΓΙΑ Ν' ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ.

Και είπα να το τελειώσω έστω και τόσο καιρό μετά. Αξίζει νομίζω να υπάρχει ολόκληρο.

http://dwdekato.forumgreek.com/forum-f16/topic-t20.htm#529

Πώς τώρα από τα αηδόνια κατέληξα και πάλι στα αρπακτικά και στα παγόνια;

Εσείς έχετε διαβάσει το βιογραφικό του νυν υπουργού Πολιτισμού;

Εγώ δεν τον ήξερα. Κι έχω μείνει κάγκελο κατά την έκφραση της αργκό.

Κι απορώ με το Νηρέα. Που διαμαρτύρεται για το νομοσχέδιο Γερουλάνου για τον κινηματογράφο.

Έχεις διαβάσει αγόρι μου ποιος είναι ο Παύλος Γερουλάνος;

Και ποιος ο πατέρας του; Ποια η μητέρα του. Ποιος ο παππούς του. Ποιον έχει ξάδερφο. Με ποιον ήταν συμμαθητής στο γυμνάσιο και με ποια έκανε τότε παρέα; Και μερικοί λένε και για το νονό του ακόμη διάφορα.

Να τα διαβάσεις. Και μετά να αναρωτηθείς. Εσύ ποιος είσαι; Επειδή σπούδασες κινηματογράφο κι επειδή πήρες και υποτροφία για τη Σορβόνη, νομίζεις πως μπορείς να τα βάλεις με τέτοιο βιογραφικό; Και να έχεις άποψη για τον κινηματογράφο;

Όταν ο δικός σου πατέρας δεν είχε δεύτερο παντελόνι να φορέσει, ο δικός του ήταν στην αυλή κοτζάμ βασιλιά, του Παύλου. Και αργότερα και αυλάρχης της βασίλισσας, της τέως βασίλισσας, της Άννας Μαρίας.

Λογικό δεν είναι ο σχεδόν συνομήλικός σου αντί να πάει γυμνάσιο στην πλατεία Βάθης να σπουδάσει παρέα με πρίγκιπες και εφοπλιστόπουλα στο ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου; Συμμαθητής λένε με τον Παύλο Ντε Γκρέτσια και φίλος λένε πάλι οι διάφοροι με την Αλεξία. Κάποιοι επιμένουν πως είναι και νονός του ο ίδιος ο τέως.

http://www.fimes.gr/2009/10/geroulanos-basilias-oikogeneia/

Μα τι νόμιζες; Σε όποιον κι όποιον αναθέσανε το τιμόνι του πολιτισμού της χώρας;

Διότι μπορεί η δική σου μάνα να έκανε ρεκόρ ως νηπιαγωγός, με 43,5 χρόνια στα νηπιαγωγεία της χώρας, η δική του όμως μητέρα κρατάει από τους Μπενάκηδες και είναι σήμερα πρόεδρος του ομώνυμου Μουσείου. Εκεί και η αδερφή του, διευθύντρια του ίδιου μουσείου. Καταλαβαίνεις τώρα με ποιον είναι ξάδερφος; Με τον πρώην υπουργό Πολιτισμού και νυν αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Αντώνη Σαμαρά.

Είδες που σου λέω ότι έχει στενή σχέση με τον πολιτισμό;

Έχει επιπλέον και αδερφή πρώην ηθοποιό. Ενώ εσύ; Η δική σου αδερφή μιλάει με γάτες και γυρνάει και φωτογραφίζει καραβάκια στο σεληνόφως. Ούτε ηθοποιός είναι, μόνο κάτι σκετσάκια ανεβάζει αραιά και πού με τα πιτσιρίκια της, και ούτε διευθύντρια έγινε. Όχι σε μουσείο, ούτε και σε σχολείο.

Έμεινε μόνο να αναζητά το αηδόνι.

Και θες τώρα εσύ να αντιδράσεις σε νομοσχέδιο του Παύλου Γερουλάνου.

Τι να σου πω κι εγώ; Ακούγοντας τουλάχιστον το αηδόνι για μια ακόμη φορά, πρόσεξα και το βιογραφικό εκείνου που το έγραψε. Αυτό θα σου πω. Για τον Γιάννη Αηδονόπουλο. Που γεννήθηκε στα 1916 και πέθανε μόλις 28 χρονών. Το 1944, λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση. Από τις κακουχίες της Κατοχής.

Τότε λέει κοντά πέθανε, σκοτώθηκε για την ακρίβεια, και ο Τέλλος Άγρας. Από μια σφαίρα. Αδέσποτη. Στους δρόμους της Αθήνας.

Οι δυο τους, Αηδονόπουλος και Άγρας, υπήρξαν κολλητοί. Συχνά τους έβλεπαν μαζί σε ένα υπόγειο καφενείο της οδού Ιπποκράτους. Ο Άγρας που έγραψε:

Μες την καρδιά μου έχω κλεισμένο
ένα μεγάλο Εσταυρωμένο.

Και ο Αηδονόπουλος που πρόλαβε στα 28 του να ειπεί:


Κι έμεινε λοιπόν ο Εσταυρωμένος γυμνός. Δίχως ρόδα. Να στέκει αιώνια στο Γολγοθά. Και τα ρόδα να σέπονται...

Το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Πως πέρα από το Αηδόνι του Αηδονόπουλου έχω περάσει μέρες και νύχτες διαβάζοντας τα κατορθώματα του Τέλλου Άγρα. Στο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα: "ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ". Γιατί τα κατορθώματά του την ενέπνευσαν να γράψει το βιβλίο.

Έτσι που λες. Εμείς μείναμε να διαβάζουμε τα βιβλία. Κι άλλοι να κουβαλάνε τα γονίδια της Πηνελόπης Δέλτα. Μια Μπενάκη κι αυτή... Πρόγονος δηλαδή και του Αντώνη Σαμαρά και του Παύλου Γερουλάνου.

Μόνο που ούτε η Δέλτα ούτε ο Αηδονόπουλος μας μαρτύρησαν την αλήθεια. Πως τελικά στη ζωή αυτή βασιλεύουν τα γονίδια. Την ήξεραν άραγε; Αναρωτιέμαι.

Ξέρω μονάχα την οργή του Μακρυγιάννη. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της συστάσεως του ελληνικού κράτους. Για τα οτζάκια που καύλωναν! Στο δέκατο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου των Απομνημονευμάτων του και στη σελίδα 258 της Γκέμμας του Λιαντίνη. Εκεί που τη διάβασα κι εγώ...

Αυτά μας φάγανε. Και τότε, στα χρόνια του μπαρμπα - Γιάννη, και τώρα. Τα τζάκια! Και δεν εννοώ εκείνο το τζάκι που έχτισε ο πατέρας σου με τα χεράκια του. Το ίδιο που καθόμουν προχτές μπροστά του και άκουγα τα κούτσουρα να τριζοβολάν...


Τα δικά μας τα τζάκια, αδερφέ μου, μονάχα καπνίζουν. Σαν κι εκείνο το καπνισμένο τσουκάλι του Ρίτσου. Αυτό που τουλάχιστον μας μαρτύρησε ότι πρέπει να κλάψουμε πολύ για να μάθουμε τον κόσμο να γελάει...


Εξαιρετικά αφιερωμένο στο Νηρέα. Που εδώ δεν μπορώ πια να τον ακούω. Ούτε αυτό δε φτάνει εδώ. Το σήμα του 902. Και οι φωταψίες της άλλης όχθης, του Ρίτσου και οι δικές του...

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Δε βρέχει πάντα εδώ. Και οι φωτογραφίες το απέδειξαν. Πως ζούμε κι εμείς το μικρό καλοκαιράκι. Έτσι έλεγαν παλιά αυτή την εποχή. Μικρό καλοκαιράκι...

Είναι η εποχή που ανθίζουν τα χρυσάνθεμα. Ήλιοι μικροί κι αυτά.

Εδώ λοιπόν δε βρέχει πάντα. Μα δε χρειάζεται να βρέχει για να σκοτεινιάζει ο ουρανός.

Κι άλλο είναι το μεγάλο σύγνεφο που μας κρύβει τον ήλιο.

Γι' αυτό κι εγώ είπα χτες να περπατήσω στο σκοτάδι. Και στην αχ, θάλασσα μου σκοτεινή...


Στο φως του φεγγαριού; Όχι! Στα νυκτερινά μου φέγγη...

https://educandus.forumgreek.com/forum-f22/topic-t1069.htm

Και γέλασα καλόκαρδα όταν μια παρέα ντόπιων και κάποιας ηλικίας που περπατάγαν κάπου πιο πίσω σχολίασε: "Η πανσέληνος τρελαίνει τις γυναίκες"...

Μα είναι πράγματα αυτά, σου λέω; Μέσα στη νύχτα να περπατάς δίπλα στη θάλασσα; Και να βγάζεις και φωτογραφίες; Τι φωτογραφίζεις κυρά μου; Το σκοτάδι;

Ε, ναι. Είπα να το φωτογραφίσω κι αυτό. Μια φορά. Γιατί με το άλλο μπούχτισα να ασχολούμαι καθημερνά και δίχως τέλος...

Έτσι η βόλτα έλαβε τέλος την ώρα ακριβώς που πίσω απ' το βουνό τοιμάστηκε να προβάλει το φεγγάρι:


Το βλέπετε; Πάνω και αριστερά. Μια τόση δα υποψία φωτός. Η πρώτη του φεγγαριού αχτίδα...

Στο γυρισμό στάθηκα μόνο μπρος στο Πελεγκρίν.


Αχ, μου έκλεψε την καρδιά ετούτο το πλεούμενο...

Ένα όνειρο στο κύμα. Δεν είναι όνειρο;

Ακόμη και το Μελινάκι, το φειδωλό στα σχόλια, το υπογράμμισε ως ΤΕΛΕΙΟ!

Και της αρέσει λέει και η ιδέα. Με ένα τέτοιο σκαφάκι να λύσουμε κάβους και να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας.

Έπειτα βγήκε το φεγγάρι. Ναι, αυτό είναι. Το χτεσινό ολόγιομο φεγγάρι στα Σύβοτα.

Και η μαγεία χάθηκε.

Μπήκα στο αμάξι. Και γύρισα στην Ηγουμενίτσα.

Με το φεγγαράκι μια να μου κρύβεται και μια να βγαίνει πάλι.

Ένας κλεφτοπόλεμος άλλου ποιού και άλλης ράτσας.

Ώσπου έφτασα στη διασταύρωση της Εγνατίας. Με τον άλλο κλεφτοπόλεμο.

Και τους ανθρώπους με το σκοτεινό πρόσωπο και την ακόμη πιο σκοτεινιασμένη καρδιά να σέρνονται στις σκιές. Λαός ολάκερος. Άστεγοι και πεινασμένοι. Μια κηλίδα στον πολιτισμένο μας κόσμο. Τον πολιτισμένο;

Και έσβησε τελείως το φεγγάρι. Έμειναν μόνο τα νυσταγμένα μεγάλα φώτα του λιμανιού. Της δυτικής πύλης της Ελλάδας...

Τελευταία εικόνα ακριβώς μπροστά στο σχολειό. Κάτω από τα παραθύρια της τάξης. Με την κελεμπία του να στέκει και να με πυροβολεί. Χωρίς όπλο. Μονάχα τη ματιά του...

Άντε τώρα να πάω αύριο ξανά στους τέσσερις τοίχους και να συνεχίσω απτόητη την πρόβα για τη γιορτή. Και τα ζήτω το Σαράντα! Και της δάφνης ξανανθίσαν τα κλωνάρια επάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές.

Κι ακόμη χειρότερα; Να γράψω λέει και τον πανηγυρικό!

Εγώ να γράψω. Τι κάνω δα από χτες το βράδυ; Γράφω.

Θα με αφήσουν όμως να τα διαβάσω;

Και δια του λόγου το αληθές:

http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/5497.html

Παράθεση :

Συλλήψεις παράνομων μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Συντάχθηκε απο τον/την Σοκόλης Νικόλαος
Κυριακή, 24 Οκτώβριος 2010 16:13

Συνελήφθη, σήμερα στις 00.50, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, από προσωπικό της Λιμενικής Αρχής, πριν την επιβίβασή του σε Ε/Γ-Ο/Γ πλοίο με προορισμό την Ιταλία, 36χρονος αλλοδαπός οδηγός Ι.Χ. οχήματος τύπου βαν, διότι μετέφερε σε δύο ειδικά διαμορφωμένες κρύπτες (η μία πάνω από τη θέση του οδηγού και η δεύτερη στην οροφή εξωτερικά του οχήματος), επτά αλλοδαπούς στερούμενους νομιμοποιητικών εγγράφων, με σκοπό την παράνομη έξοδό τους από τη χώρα, οι οποίοι επίσης συνελήφθησαν.

Το αναφερόμενο όχημα κατασχέθηκε από Λιμενική Αρχή Ηγουμενίτσας, που διενεργεί την προανάκριση, κατά την αυτόφωρη διαδικασία.

Άντε μετά τράβα βόλτα εσύ στα Σύβοτα. Και να μη μαυρίζει η ψυχή σου βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους παρατεταγμένους γύρω από το λιμάνι.

Δεν είναι γατιά, λέμε. Ακόμη όμως και γατιά να ήταν, δε θα τους αφήναμε να ψοφάνε της πείνας και να κοιμούνται στη βροχή και στο κρύο...

Ντρέπομαι. Που έχω γάτες και τις φροντίζω. Που τις βλέπω να προκόβουν και να φουσκώνουν και να γεννοβολάνε γατιά. Και την ίδια ώρα εκεί κάτω στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, έξω ακριβώς από το σχολείο που εργάζομαι, να φυτοζωούν άνθρωποι!

Πηγαίνοντας χτες για τη θάλασσα, απόγευμα ακόμη, έψαχναν τους κάδους. Των σκουπιδιών...

Δεν μπορεί. Όλοι τους βλέπουν. Κι ας κάνουν πως δεν...

Διαβάζεις μετά πως ο υπουργός πολιτισμού της χώρας ξόδεψε για το ταξίδι του στην Αμερική 300.000 ευρώ - για να παραστεί λέει σε εκδήλωση του ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης - και πες μου... τι πρέπει σαν άνθρωπος να κάνεις;

http://www.mediasoup.gr/node/19188

Κι αλλού διαβάζεις πως δεν είναι μόνο ο υπουργός πολιτισμού:

Παράθεση :

http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=87127

Από σουίτα σε σουίτα οι υπουργοί

Πρόκληση στην εποχή της κρίσης

των Μανώλη Γαλάνη και Φρίξου Δρακοντίδη

Και ζούμε τη σχιζοφρένεια και δεν αντιδρούμε. Να βλέπουμε ανθρώπους που για λόγους επιβίωσης προσπαθούν να περάσουν στη Δύση και να συλλαμβάνονται. Και να μπαίνουν στα κρατητήρια. Γιατί στερούνται εγγράφων.

Και άλλους ανθρώπους, γιατί άνθρωποι είναι και οι υπουργοί, να πηγαίνουν και να έρχονται σε υπερατλαντικά ταξίδια. Να κοιμούνται σε σουίτες, να επιβιβάζονται σε λιμουζίνες. Φυσικά όχι σε ειδικά διαμορφωμένες κρύπτες... Σε κοινή θέα γίνονται όλα. Κι ας κάνουμε πως ούτε αυτά τα βλέπουμε.

Μα τι στο διάτανο πια; Σε χώρα γκαβών βρισκόμαστε;

Διότι αν μη τι άλλο αυτή η παραλιακή της Ηγουμενίτσας λέγεται Αγίων Αποστόλων! Τους τιμούμε κι αυτούς και τους δοξάζουμε γιατί λέει μας δίδαξαν την αγάπη. Και πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Δεν υπάρχει λέει πλούσιος ή φτωχός, βασιλιάς ή δούλος... Μα τι μου λες τώρα;

Να πας εκεί, στο τέρμα της Αγίων Αποστόλων, και μετά να έρθεις να μου ξαναπείς αυτές τις αρλούμπες.

Ως τότε θα μπαίνω στην τάξη και θα ντρέπομαι τον εαυτό μου. Που άλλα θα σκέφτομαι και άλλα θα πρέπει να λέω.

Μα ποιος νοιάζεται τι σκέφτομαι; Ποιος μου είπε ότι μου αναγνωρίζουν καν δικαίωμα να σκέφτομαι;

Αν με θεωρούσαν σκεφτόμενο ον δε θα μου έλεγαν πέρυσι πως υπάρχουν λεφτάααααα! Και σε λίγους μήνες δε θα μου έκοβαν 3.000 ευρώ από το μισθό μου γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Και στο μεταξύ δε θα πέταγαν πέρα δώθε στο Αμέρικα πληρώνοντας χιλιαδαριές ευρώ για κάθε ταξίδι.

Άκου 300.000 ευρώ! 1.500 ντόλαρς στοίχιζε λέει η βραδιά και μόνο για τη σουίτα του υπουργού πολιτισμού! Και 269 ντόλαρς το μασάζ που του προσφέρθηκε...

Ε, κοίτα τώρα. Για να μην είμαστε και άδικοι. Οι λαθρομετανάστες της Ηγουμενίτσας μπορεί να μην κοιμούνται σε σουίτες, μπορεί να τη βγάζουν κάτω από τη γέφυρα της Εγνατίας, αλλά τουλάχιστον από μασάζ το έχουν τζάμπα...

Εκτός και ξεχάσαμε ότι εδώ πέρυσι τραυματίστηκα θανάσιμα ένας λαθρομετανάστης. Στα κρατητήρια. Του λιμενικού.

Και λίγο καιρό πριν ένας ακόμη έπεσε λέει... Πάλι στα κρατητήρια του λιμενικού. Αυτός τουλάχιστον δεν σκοτώθηκε...

Σήμερα βρέχει. Κανονικά...

Κι ένα τοπίο στην ομίχλη, Νηρέα, απλώνεται μπροστά μου. Η Σκουπίτσα ίσα που αχνοφαίνεται πίσω από την κουρτίνα της βροχής.

Κεράκι για ατμόσφαιρα, χρυσάνθεμα από το χωριό και η καφετιέρα γεμάτη μυρωδάτο καφεδάκι...

Η θάλασσα γκρίζα αλλά "λάδι". Και το αλσάκι δεξιά, στο λόφο, το πευκόφυτο, γουργουρίζει ευτυχισμένο. Μα πώς θα είχαμε τόσο πράσινο εδώ αν δεν είχαμε βροχές;

Τουλάχιστον η Ηγουμενίτσα δε γνωρίζει τι σημαίνει κρύο χειμωνιάτικο. Εδώ περνάει ο χειμώνας και δεν προλαβαίνεις να φορέσεις παλτό.

Σπανίζουν επίσης οι χωματόδρομοι και ναι μεν βρέχει αλλά λάσπες δεν έχουμε.

Τώρα τι κάνουν τέτοιες μέρες οι φουκαράδες οι λαθρομετανάστες; Ό,τι και οι γατούλες μου... Ψάχνουν γωνιά στεγνή να απαγκιάσουν. Στις γέφυρες της Εγνατίας, στα γιαπιά...

Ποιος τολμάει να πάει εκεί και να πάρει ανθρώπους στο σπίτι του;

Ξέρουμε μόνο να λέμε για το Χριστούλη "Μακριά σ' ένα στάβλο γεννιέται ο Χριστός"... αλλά την ίδια ώρα ούτε καν σε στάβλο δε βάζουμε τους δικούς μας ξένους.

Και βρίσκει και η συνείδησή μας το δικό της απάγκιο πως δεν είναι καν χριστιανοί! Ξένοι παντάξενοι. Σαν και τους δικούς μας ανθρώπους που τραγουδάμε στα τραγούδια μας. Στα τραγούδια της ξενιτιάς.

Άραγε οι δικοί τους λαοί έχουν τραγούδια της ξενιτιάς; Και πώς να είναι αυτά τα τραγούδια; Ο πόνος πάντως που τα γεννά ίδιος είναι. Γιατί κι αυτοί οι άνθρωποι που τώρα είναι εκεί έξω, στη βροχή και στ' αγιάζι, έχουν μάνα. Κι έχουν και καρδιά. Όποιας ράτσας και όποιας θρησκείας οι άνθρωποι έχουν όλοι και καρδιά και μάνα.

Τις διαφορές των ανθρώπων δεν τις γέννησε η φύση. Ο ίδιος ο άνθρωπος τις κατασκεύασε. Παραγνωρίζοντας το νόμο το φυσικό. Είναι δηλαδή α-φύσικες. Και ως τέτοιες είναι και μακριά από την αλήθεια.

Και βρέχει, βρέχει, βρέχει. Μια βροχή, μια σιγανή. Ένα τραγούδι της φύσης, ένα μάθημα για τον άνθρωπο...

Η βροχή σταμάτησε.

Και μετά άρχισε το GAP GAP GAP!!!

Άντεξα ως τον τρίτο δημοσιογράφο.

Προσπάθησα, δεν μπορώ να πω...

Αλλά κουδούνιζε διαρκώς στο μυαλό μου το

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Κι αφού έβρισα ως εκεί που δεν παίρνει τον εαυτό μου, που τόσο ηλίθια με περνάνε και άλλο τόσο κορόιδο και αφελή και κυρίως άνευ μνήνης, για να μη σπάσω την τηλεόραση, και είμαστε και με άδειες τσέπες για να αγοράσουμε άλλη, την άφησα να μιλάει μόνη της και αναχώρησα σε άλλο δωμάτιο...