Νέο - σημαντικότατο - χειρόγραφο στο liantinis.gr

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=69:xeirografatosimaielladakaiohlios&catid=8&Itemid=69

ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ:

"Το Σήμα, η Ελλάδα και ο Ήλιος

Επειδή πολλές παρερμηνείες έχουν δοθεί, κυρίως στο διαδίκτυο, για το τέλος του κεφαλαίου «Εδώ Μεσολόγγι» της ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 167, δίδεται, για το νοήμονα και γνήσιο μελετητή του κειμένου του ποιητή Λιαντίνη, σε χρονική διαδοχή οκτώ καταγραφών η πορεία της συγγραφής του μέχρι το καταληκτικό κείμενο."
_____________________________________

ΣΧΟΛΙΑ

Από τα σημαντικότερα χειρόγραφα που έχουν αναρτηθεί ως τώρα στο liantinis.gr. Και με σαφώς πρώτο στην κλίμακα των σημαντικών το χειρόγραφο που κοσμεί την κεφαλίδα του ιστότοπου... Ας το ξαναδιαβάσουμε τώρα σε σύγκριση με το νέο ντοκουμέντο... Συνδετικός τους κρίκος ο φόβος του θανάτου. Στην πρώτη καταγραφή.

Στις επόμενες παραλείπεται. ( ; )

Ο συγγραφέας μοιάζει να παίζει ένα περίεργο γαϊτανάκι με τον ίδιο τον εαυτό του. Να συμπαλεύει αυτόν τον φόβο που μόνο στο πρώτο χειρόγραφο άφησε να φανεί.

Κατόπιν τον παραδίδει στη μήτρα του χάους. Ταυτόχρονα αποχωρεί και ο ίδιος από το προσκήνιο. Το πρώτο πρόσωπο υποχωρεί στο βάθος της σκηνής και ο Εμπεδοκλής αναλαμβάνει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ησυχία! Να ακούσεις ανάμεσα στις γραμμές και στις χαράδρες του λόγου του το σφυροκόπημα της σμίλης. Με κείνο το ρυθμό που ο ίδιος ονόμασε "ιδεώδες του εσθλού" και τον ακουρμάστηκε σαν καμπανιές του μεγαλοπαράσκευου... Είναι η μεγαλειώδης εικόνα του τεχνίτη που φέρει ες φως ηελίοιο το άγαλμα του λόγου. Μέσα από μάχη εναγώνια με το άμορφο πέτρωμα.

Αντιστρόφως ανάλογη η κίνηση με τον ήλιο που βυθίζεται η ανάδυση της βαθύτερης αλήθειας του ποιητή. Όπως και όσο ο ζωγράφος με τις αδρές γραμμές της σκιάς αναδεικνύει τις κορυφές - δεν έχει άλλο τρόπο, το ξέρουν όσοι έστω και λίγο ασχολήθηκαν με τη ζωγραφική... Πώς να απεικονίσεις το φως δίχως την αντίθεση του σκότους;

Και είναι η αναγκαία λύση στην εκτυφλωτική εικόνα που αρχίζει τη δεύτερη καταγραφή. Ένα ηφαίστειο που αστράφτει κι ένα όρος ντυμένο με χιόνι ως κάτου χαμηλά στους πρόποδες... Αυτήν την πάλλευκη στίλβη πώς να αντέξει ο αναγνώστης; Όσο τίμιος και όσο εκπαιδευμένος κι αν είναι; Με μαεστρία αναδιπλώνει ο συγγραφέας το υψιπετές νόημα, πριν τυφλώσει εκείνους που θα το διαβάσουν...

Δεν το αποσύρει. Όχι. Το διπλομανταλώνει μέσα σε σύμβολα ποιητικά. Και είναι σαν να τον βλέπω μπρος μου. Με το ίδιο εκείνο ύφος που έστηνε αόρατες αμπάρες στο ακροατήριο της σχολής. Που ανάγκαζε να αναχωρήσουν τους άσχετους. Που ξεδιάλεγε την ήρα από το στάρι. Και σε ποιους θα μιλήσει. Το ίδιο κάνει κι εδώ, σε μια άλλη βέβαια διάσταση αλλά με τον ίδιο ακριβώς στόχο.

Οι χριστιανοί σε τέτοιες φάσεις εκφωνούν το "τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν"...

Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Εμπεδοκλής που ανεβαίνει σε τέμπο άγριο. Όπως δεν είναι μόνο η υπερταχεία που χάνεται στο βάθος του σταθμού. Είναι και ο επιβάτης που δεν την πρόλαβε, δεν πρόκαμε, δεν άντεξε να επιβιβαστεί. Και σβήνει πίσω. Χάνεται. Τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση και με την ίδια ακριβώς ταχύτητα.

Και του μένει μόνο η εμβάδα, η κρηπίδα, η αμύκλα... εκείνου που κάνοντας την τελευταία στιγμή το σάλτο μορτάλε ταξιδεύει πια με την ταχύτητα του φωτός. Δεν την ξέβρασε κανένα ηφαίστειο. Είναι το χέρι του απελπισμένου που την άρπαξε την τελευταία στιγμή, σανίδα σωτηρίας, πλην τελείως ανώφελη. Όσο ανώφελη είναι πλέον και σε εκείνον που απογειώθηκε. Τι να την κάμει την εμβάδα εκείνος που πια δε βαδίζει;

Στο Γ' χειρόγραφο ο συγγραφέας το παραδέχεται. Πως δεν είναι η εμβάδα, ούτε η κρηπίδα,ούτε το σανδάλιο, ούτε η αμύκλα...

Ο χρόνος πια έχει χωριστεί στα δύο. Και πλέον όχι ο Εμπεδοκλής μα ο ίδιος ο συγγραφέας, το αρχέτυπο, αναμετριέται με το βάρος της πράξης του. Μη λησμονούμε πως εδώ όλα επιτελούνται σε επίπεδο ποιητικό. Μα από ποιητή γνήσιο και αληθινό. Δεν παίζει με τις λέξεις. Πράττει. Γιατί για εκείνον η λέξη ποίηση παράγεται από το ποιώ.

Και είναι ακριβώς αυτά τα χειρόγραφα οι αποδείξεις, τα απτά πειστήρια, της ποιητικής πράξης. Έχουμε όλα τα στάδια του δράματος. Και όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα που έως τώρα γνωρίζαμε, ή και παπαγαλίζαμε διαβάζοντας τον επίλογο του ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ.

Στο τρίτο λοιπόν χειρόγραφο και μάλιστα κάτω κάτω, στο περιθώριο, εμφανίζονται τα ζάρια! Η κίνηση - στο βαθμό που κάποιος αντέχει να την παρακολουθήσει - είναι μεγαλειώδης. Ασύλληπτα περισσότερο από την αρχική, την εκτυφλωτική πράξη, που την είδαμε μόνο σαν την έντυσε με το σκοτάδι. Ή έστω τη διακρίναμε αμυδρά...

Εδώ όμως το πράγμα ζορίζει επικίνδυνα. Ακούμε τα ζάρια να βροντούν στην απαλάμη του και δεν γνωρίζουμε οι δυστυχείς που την κεφαλή κλίναι... Και μακάριοι για μια ακόμη φορά οι πτωχοί τω πνεύματι. Που παραμένουν ασκεπείς μπρος στους προαναγγελθέντες κόναβους της Μεγάλης έκρηξης...

Η διαφορά ομοιάζει θα έλεγα με εκείνη που ορίζεται στο προλόγισμα της Κυκλώπειας ανάμεσα στην ιστορία του Κύκλωπα και στην ιστορία της Κίρκης. Εδώ δε θα χαθεί μονάχα ο Ελπήνωρ. Αλλά και μια σειρά συντρόφων άξιων. Κύκλωπας είναι αυτός, μάτια μου. Δεν είναι μαγισσούλα που παίζει με το ραβδάκι της. Και η ζαριά του συγγραφέα ζυγιάζει την αγωνία του. Και την ευθύνη του απέναντι στους ανυποψίαστους αναγνώστες. Η ίδια αγωνία και η ίδια ευθύνη που ένιωσε ο Δαίδαλος σαν είδε τα τρελά παιχνίδια του Ίκαρου.

Και είναι αίνιγμα άλυτο που μόνο η τύχη θα δώσει την τελική απόκριση. Ουδείς άλλος. Όπως και νά 'χει όμως, από το σημείο αυτό και μετά ο καθένας προχωρά με δική του ευθύνη. Και με τα δικά του φτερά.

Καλή συνέχεια στους τολμηρούς. Και συγχαρητήρια σε όσους τραβήξουν χειρόφρενο. Γιατί είναι μεγάλο πράγμα να ξέρει κανείς πού πρέπει να σταματήσει...