Από τα Σύβοτα με αγάπη

Σειρά για εκδρομούλα σήμερα είχαν τα Σύβοτα. Και άσε το ΔΝΤ να κουρεύεται και όλους τους πορνόγερους μαζί. Που πίστεψαν ότι θα μας λιώσουν και θα μας εξαφανίσουν. Μωρέ! Έλληνας δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι σημαίνει.


Με τη φρέσκια κουτσομούρα και το μαρουλάκι μας και ο μήνας έχει 16... Και είναι ακόμη Μάης. Όχι που θα κάτσω να σκάσω και να τα τινάξει και το πιεσόμετρο. Αμ δε.


Ταβερνάκι ο Μέγα Άμμος και παραλία Μέγα Άμμος επίσης. Και άλλο τόσο μεγάλα και τα κουράγια μας αρκεί να έχουμε μάτια να χαιρόμαστε αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι.


Δίπλα στο κύμα και μέσα στα λουλούδια. Εσείς μονάχα λείπετε. Μου κάθεστε στο τσιμέντο και μιζεριάζετε και περιμένετε είκοσι μερούλες το χρόνο να ξαναγίνετε άνθρωποι. Μωρέ! Μια απόφαση είναι. Και μια μεγάλη μούντζα!


Και η θάλασσα. Όλη δική μου κι αυτή. Και η παραλία η ολάνθιστη... Όταν θα έρθετε, δυο μήνες μετά, θα βρείτε αντί για τα λουλούδια τις ομπρέλες. Και τον ένα πάνω στον άλλο. Ε, τότε λέω να πεταχτώ καμιά βολτίτσα στην Αθήνα. Να μη μένει κι αυτή μοναχούλα της. Διότι τα πράγματα είναι πολύ απλά. Γυρίζεις ανάποδα το πρόγραμμα. Κάνεις διακοπές στην Αθήνα, 15 μέρες Χριστούγεννα και κανένα μήνα το καλοκαίρι, και όλο το υπόλοιπο διάστημα απολαμβάνεις την επαρχία!!!

Ζηλεύετε; Μα κι εγώ αυτό θέλω. Μπας και σας ταρακουνήσω και έρθει το μυαλό σας στη θέση του κι εσείς εδώ. Που είναι χαρά θεού και ερημία ανθρώπων. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι που τους πέταξε ο Μεγάλος από τον Παράδεισο. Είναι που τη βρίσκουν να ζούνε στην Κόλαση.

φιλάκιααααααα!

Λοιπόν. Ακούστε πρόγραμμα σημερινό. Με κάθε λεπτομέρεια και φυσικά με πάσα ειλικρίνεια.

Εγερτήριο στις 7.15. Αναχώρηση για σχολείο στις 8. Σε πέντε λεπτά παρκάρω και συναντάω χαρούμενες φατσούλες όπως είναι τα παιδάκια της επαρχίας. Και φυσικά με χρωματάκι κιόλας καλοκαιρινό αφού τα μπάνια έχουν ήδη αρχίσει.

Δυο ώρες μάθημα και απέξω η θάλασσα να με προκαλεί. Στις 9.40 διάλειμμα κι εγώ ελεύθερη εργασίας για μια ώρα. Αναψυκτικό στο διπλανό καφενεδάκι, δίπλα στο λιμάνι. Να μυρίζω καραβίλα και να στέλνω αδιάβαστους τους καρδιολόγους. Που θαρρούν ότι μόνο με χαπάκια κατεβαίνει η πίεση. Αμ δε...

Στις 11.45 ξανά στην τάξη. Άλλες δυο ώρες μάθημα. (αυτό και αν είναι φάρμακο για την υπέρταση... με 18 μπήκα για μάθημα την Παρασκευή, προσπάθησε ο διευθυντής να με στείλει σπίτι, πού εγώ να ακούσω... και στο διάλειμμα βγήκα με 12,5! Ορίστε, του λέω. Το καλύτερο φάρμακο για μένα είναι τα παιδιά και η τάξη!!! )

12.25 λήξη εργασίας. Αναχώρηση για Σύβοτα. Χιλιόμετρα 24 και με χαμηλή ταχύτητα γύρω στα 20 λεπτά. Προορισμός Μέγα Άμμος. Από τις λατρεμένες παραλίες. Και όχι μόνο για μένα. Εδώ να έρθεις καλοκαίρι, να μη βρίσκεις να απλώσεις την ψάθα σου...

Τώρα όμως είναι ακόμη Μάης. Και οι πρώτες που με υποδέχονται είναι οι παπαρούνες.


Από την ίδια ρίζα που σας είχα στείλει πεσκέσι την πρώτη παπαρούνα της άνοιξης με τις πασχαλιάτικες ευχές...

Δυστυχώς μαζί με τις παπαρούνες διαπιστώνω ότι έχουν ανοίξει και οι αχώνευτες ξαπλώστρες. Ουδέν καλόν αμιγές κακού...

Έχουν όμως επιτέλους βάλει μπροστά και τα ταβερνάκια. Που το χειμώνα ήταν κλειδαμπαρωμένα και δεν έβρισκες ούτε καφέ να πιεις εδώ. Τρία στον αριθμό. Διαλέγω και μπαίνω. Χαράς ευαγγέλια. Πελάτης στο μαγαζί!

Το γκαρσόνι τρέχει να πάρει παραγγελία. Τι έχουμε, ρωτάω...

Σαρδελίτσα, καλαμαράκια, γάβρο, κουτσομούρα, σαλάτες, μουσακά...

Τον κόβω. Όπως μου έχουν κόψει κι εμένα το αλάτι. Μόνο της ώρας και ανάλατα. Πλέον.

Παραγγέλνω και ανάβω ένα θανατερό που έλεγε κι ο δάσκαλος Λιαντίνης. (κάτι ήξερε... )

Ένα ζευγάρι Γερμανών με το παιδάκι τους σκάνε μύτη κι αυτή. Το γκαρσόνι γυρνάει φορτωμένο με τα πρώτα τα δικά μου, φέρνει και λιαστή ντοματούλα και βουτυράκι για το ψωμί, και τρέχει στους Γερμανούς. Φαρσί τα γερμανικά. Οι περισσότεροι Θεσπρωτοί μιλάνε φαρσί τα γερμανικά. Λόγω μετανάστευσης.

Σε λίγο πιάνουμε κουβέντα. Γεννημένος στη Γερμανία. Ανόβερο. Και τώρα με τους γονείς πίσω, στην πατρίδα. Γκρινιάζω που το χειμώνα ήταν κλειστά, δίνω συγχαρητήρια για τον απίθανο ανθόκηπο που πρόλαβαν να στολίσουν.

Σε λίγο έρχεται και η κουτσομούρα. Σε μαρουλάκια και ντοματούλες στολισμένη...

Κι ακολουθεί και το γαλακτομπούρεκο. Κέρασμα του μαγαζιού. Και μπουκιά και συχώριο:


Με τα χεράκια της μαμάς, με βεβαιώνει το γκαρσόνι. Γεια στα χέρια της, απαντώ. Κι άντε να βρεις κανένα καλό κορίτσι να τη βοηθάει.

"Αυτό περιμένουμε κι εμείς", πετιέται ο πατέρας του από το βάθος, που τον κόβω άνθρωπο στην ηλικία μου. Εμ, εδώ στην Ήπειρο ισχύει ακόμη το ή μικρός μικρός παντρέψου ή αυτό που διάλεξα εγώ...

Κι άλλο ζευγάρι Γερμανών. Αυτοί ξέρουν τι κάνουν. Έρχονται για διακοπές τώρα που όλα είναι ακόμη πανέμορφα και ήρεμα.

Με τόση περιποίηση και τόσο λουλουδικό ψιλοανησυχώ για τη ... λυπητερή. Αδίκως. 15 μόνο.

Άντε και μια βολτίτσα κατά παραλία μεριά. Να χωνέχουμε τις κουτσομούρες...

Πιο πέρα μερικοί θαρραλέοι κάνουν τις βουτιές τους. Ζηλεύω αλλά είπαμε να βάλουμε τα γυαλιά στους καρδιολόγους ρίχνοντάς το λιγάκι έξω, ας μην το παρακάνουμε όμως κι έχουμε άλλα. Εξάλλου σήμερα έχει αρκετή συννεφιά.


Κουράγιο. Ως το σαββατοκύριακο θα το κάνω επιτέλους το πρώτο μπάνιο...

Στο μεταξύ η Ασημούλα περιμένει υπομονετικά δίπλα στις παπαρούνες...

Η ώρα έχει πάει τρεις παρά. Η φωτογραφική μηχανή όμως επιμένει σε ώρα χειμερινή να λέει τα ψεματάκια της.

Καβαλάω το κάρο και βάζω μουσική. Να ταιριάζει με τα παλιά λαϊκά της ταβέρνας. Ρεμπέτικα...

Τρεις και κάτι είμαι στο σπίτι. Με εικόνες κατακίτρινες και γαλάζιες. Σαν τα κίτρινα σπάρτα που έχουν την τιμητική τους αυτόν τον καιρό και σαν την απέραντη θάλασσα που απλώνεται κατά μήκος της διαδρομής.

Τώρα χαζεύω από ψηλά τον κόσμο. Τη Μαυρομαντήλα στο βάθος με χαμένη την κορφή της στα σύννεφα. Κάτω η μολυβένια θάλασσα ελαφρά ρυτιδωμένη. Και μπρος μου αμέτρητα χελιδόνια να σπαθίζουν τον αέρα. Κι ακόμη πιο κοντά οι ανθισμένες λεμονιές της κυρίας Μαριόλας, της σπιτονοικοκυράς μου. Και που δεν πρόλαβα να γυρίσω κρεμάστηκε στο μπαλκόνι για να μου δώσει φρέσκα ραδίκια απ' το χωριό! Πού εγώ... Και πώς να της εξηγήσω της γυναίκας ότι τα χόρτα μου αρέσουν μόνο βρασμένα και έτοιμα σερβιρισμένα στο πιάτο;

Στο κάτω κάτω με τις τιμές της επαρχίας συμφέρει να τρως έξω. Πιο πολύ στοιχίζει να τα φτιάχνεις μόνος σου! (φτηνές δικαιολογίες ενός ανθρώπου που με την κουζίνα δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά και μην παρασύρεστε από τις συνταγές που κατά καιρούς ανεβαίνουν, απλά είναι τόσο σπάνιο το γεγονός να βάλω τσουκάλι στη φωτιά που το βρίσκω άξιο για φωτογράφιση!!! ουφ, το μαρτύρησα κι αυτό, γιατί πολύ με βάραινε... )

Να έλειπαν και οι ξαπλώστρες... Έτσι κι αλλιώς άδειες στέκουν...

Μα δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα, ε;;; Μην είμαι και αχάριστη...

Αλλά βασικά, ναι, μισώ τις ξαπλώστρες!!!

Η εποχή του κίτρινου. Λοιπόν, η άνοιξη προχωρά με συγκεκριμένα χρώματα εδώ. Ξεκινάει κλασικά με την αμυγδαλιά σε ροζ απαλό, προχωράει με τα λευκά της γκορτσιάς, μετά σκάνε μύτη τα μοβ της κουτσουπιάς και τα άλλα της ροδακινιάς, και τώρα είμαστε πια στο κίτρινο! Η παμβασιλεία του κίτρινου!

Εξαιρούνται βέβαια από το ουράνιο τόξο της άνοιξης τα φυτεμένα από το χέρι του ανθρώπου. Αυτά δεν έχουν τη λογική της φύσης. Αλλά τέλος πάντων λουλούδια είναι κι αυτά. Κι ευτυχώς εδώ οι άνθρωποι φαίνεται να τα αγαπούν πολύ...

Μια αγάπη για το καλοκαίρι..... αυτό φαίνεται να φωνάζουν και να περιμένουν οι δυο καρεκλίτσες. Ποιος ξέρει πόσα ζευγαράκια και φέτος θα μοιραστούν εδώ έρωτες καλοκαιρινούς; Σειρά τους. Εξάλλου άμες ποκ ήμες... και με μπάνια νυχτερινά προ αμνημονεύτων ετών στη συγκεκριμένη παραλία.

Λοιπόν. Οι νεώτεροι, Μελινάκι, να ακούτε. Και να μην αφήνετε ούτε μέρα να πηγαίνει χαμένη. Να τη ζείτε τη ζωή σας. Μόνο έτσι σαν φτάσετε σε ηλικίες σαν τη δική μου θα δέχεστε και τη νέα κατάσταση. Γεμάτοι και χορτάτοι από όσα ζήσατε.

Αυτή η φωτογραφία νομίζω αξίζει να δημοσιευτεί και πάλι. Να μπει στο σωστό μέγεθος. Κι όχι σε κείνο που διαλέγω όταν είναι να ανέβει κάτι και στο portal...

Για να μας θυμίσει το σοφό λόγο του Λιαντίνη:


Ναι, ακριβώς έτσι. Ζαλίζουμε τον αγέρα και την άλλη μέρα γέρνουμε το κεφάλι μας και περισσεύουν οι άσπρες τρίχες. Και το μόνο που μένει χρωματιστό είναι το χτες που έφυγε και δε θα ξαναρθεί.

Το Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, να βρείτε χρόνο να το διαβάσετε. Γιατί πονάει χίλιες φορές περισσότερο να βλέπεις τον άντρα που κάποτε λάτρεψες με κοιλίτσες και φαλάκρα. Από όσο πονάει η φάτσα σου στον καθρέφτη... Τόσο που να λες δεν πειράζει. Καλύτερα θνητός. Παρά να μετράω απουσίες και να κόβομαι κομμάτια σε κάθε αποχωρισμό. Γιατί είναι αλήθεια πως μαζί με εκείνους που αγαπάμε πεθαίνει και ένα δικό μας κομμάτι. Ώσπου ο Χάρος δε βρίσκει τίποτε πια να μας πάρει και τότε απλά σταματάμε να ζούμε. Έστω και αν για κάποιο διάστημα συνεχίζουμε να αναπνέουμε...

Κι απορώ με την ηλίθια σκληρότητα κάποιων. Που τα βάζουν ανίδεοι από θάνατο με εκείνους που τους σφράγισε το μεγάλο δρεπάνι. Παριστάνοντας τους μικρούς θεούς. Τα μικρά σκουλήκια. Τα ανεγκέφαλα... Και πώς το έλεγε να δεις ο Λιαντίνης και αυτό...

Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει που δεν του χτύπησε η συφορά την πόρτα...

Ό,τι και οι μικρές παπαρούνες. Που τραμπαλίζονται πανευτυχείς στο μαγιάτικο απομεσήμερο. Δίχως να ξέρουν πως η άλλη μόλις εβδομάδα δε θα τις βρει. Και ήδη οι σκώληκες ετοιμάζουν πανηγύρι...

Πρώτα για τις παπαρούνες.

Έπειτα για τους έρωτες του φετινού καλοκαιριού.

Που ακόμη δεν άνθισαν. Μα το βέβαιο είναι πως έτσι και ανθίσουν θα έρθει και η ώρα να τελέψουν.

Γυρνούσα που λες προχτές από Λευκάδα. Και κουράστηκα να μετρώ στην άσφαλτο δεκάδες φίδια σκοτωμένα. Κάπου κάπου και κανένας σκαντζόχοιρος. Μα τα φίδια ήταν το θέαμα το αποκρουστικό. Μια ματωμένη γραμμή επάνω στο δρόμο. Και το φαρμάκι τους αχρείαστο πια.

Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Σε μια εποχή που περισσεύει το δηλητήριο;

Όχι, δε φταίνε τα Σύβοτα. Δε φταίνε και οι παπαρούνες. Φταίει που σήμερα ήρθε κάποια στιγμή ο Κώστας στο μάθημα. Ο Κώστας που γύριζε από την Ιταλία, πόσα χρόνια πάνε; με το πτυχίο του αρχιτέκτονα στο χέρι. Μια κόκκινη γραμμή στο δρόμο και ο Κωστής. Και τώρα ένας άνθρωπος δίχως παρόν και μέλλον. Να γυρνάει στα κρασοπουλιά της μικρής μας επαρχιακής πόλης.

Γλίτωσε είπαν οι γιατροί. Τόσα ξέρουν και τόσα λένε κι αυτοί. Κι εμένα το ίδιο μου είπαν. Να κόψω ετούτο, να κόψω το άλλο, να γλιτώσω! Να γλιτώσω τι;;; Εδώ τον Κώστα, με τις ατελείωτες προσευχές στο προσκεφάλι του, και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε. Λάμπρος Τζαβέλας εκείνος. Βαριά λαβωμένος στο στρώμα. Ετών 12. Κι εγώ Μόσχω.

Τώρα τον βλέπω στο δρόμο και κάνω πως δεν τον είδα. Αρκετές λαβωματιές στο κορμάκι και στην ψυχούλα του, να λείπει το βλέμμα το δικό μου.

Γι' αυτό σου λέω πως οι γιατροί δεν ξέρουν τι λένε. Φταίει τάχα το αλάτι και ο καφές και το τσιγαράκι μου τους φταίει. Κι εγώ σου λέω πως η καρδιά του ανθρώπου είναι από άλλα που κλατάρει και δεν αντέχει πια. Και κάνει το κρακ.

Να γιατί γυρνάω στις παραλίες. Για να θυμηθώ το τραγούδι του Λιαντίνη. Και του Σολωμού το τραγούδι. Πως και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά είναι.

Και η Λευκάδα. Τι νομίζεις πως ήταν η Λευκάδα; Τόπος αγαπημένος κάποιας ψυχούλας που πια δεν έχει μάτια να τη δει και πόδια για να φτάσει. Φςςςςςςς έκανε ξαφνικά και πέταξε. Έναν Οκτώβρη. Μου την έσκασε. Κι ας έταζε να κάνουμε ετούτο και το άλλο. Δεν έγιναν ποτέ. Ούτε και στη Λευκάδα προλάβαμε να πάμε. Τίποτα. Το μεγάλο και αιώνιο Τίποτα.

Και πόναγαν σου λέω πολύ εκείνα τα σκοτωμένα φίδια στην άσφαλτο. Κόκκινες γραμμές. Ακίνητες. Να τρακάρω κόντευα για να μην πατήσω το αίμα. Κι ας ήταν και αίμα φιδιού.

Να διαβάσεις και Το αίμα των άλλων. Της Μπωβουάρ κι αυτό. Εγώ δεν άντεξα να το φτάσω στο τέλος. Κι όχι που φοβάμαι το αίμα. Μόνο το αίμα των άλλων δεν αντέχω.

Κι οι παπαρούνες πιτσιλιές αίμα κι αυτές. Να βάφουν τον ορίζοντα. Και να ρωτάνε. Για το μεγάλο άδικο...