ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΚΡΟΜ ΚΑΤΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Η επιχείρηση «σκούπα», οι συλλήψεις και το φασιστικό προγκρόμ κατά μεταναστών που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη ήταν κάτι που το περιμέναμε, το ξέραμε ότι θα συμβεί, το βλέπαμε να έρχεται…
Η καλλιέργεια κλίματος φόβου και ρατσισμού είχε ξεκινήσει πολλούς μήνες πριν, από τους «επίσημους» του συστήματος και της κυβέρνησης που παρέα με ακροδεξιούς στόχευαν να παρουσιάσουν τους κολασμένους της γης ως «υπαίτιους» όλων των δεινών του λαού.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή, καλυμμένοι πίσω από την δημοτική αρχή, καλούσαν σε συγκεντρώσεις, αποκλεισμούς λιμανιών, κλείσιμο καταστημάτων για να φύγουν δηλ. να εκδιωχθούν οι μετανάστες, να ξηλωθεί ο καταυλισμός και να «καθαρίσει ο τόπος», «να γίνει ανθρώπινη η πόλη»!!
Ακροδεξιοί έκαναν όλο και πιο συχνή την παρουσία τους, με προπηλακισμούς σε μετανάστες και αλληλέγγυους ακόμα και μέσα στο χώρο του ΤΕΙ!
Παράλληλα οι δυνάμεις καταστολής επιδίδονταν σε τρομοκρατικές επιθέσεις απέναντι σε μετανάστες που το τελευταίο διάστημα γίνονταν όλο και πιο πυκνές και προκλητικές, σε σημείο να τους αποκλείσουν στο βουνό, να τους απαγορεύσουν την πρόσβαση ακόμα και στους κάδους σκουπιδιών, φτάνοντάς τους στα όρια της λιμοκτονίας.
Όλα αυτά ήταν γνωστά σε όλες τις συλλογικότητες της Αριστεράς. Τι έκανε λοιπόν η Αριστερά για να δοθεί μια μαζική πολιτική απάντηση σ΄ αυτές τις επιθέσεις; Τι έκανε για να βοηθήσει να εκδηλωθεί η αλληλεγγύη του κόσμου με πολιτικά και μαζικά χαρακτηριστικά;
Και δεν αναφέρομαι στην επίσημη Αριστερά η οποία είτε σφύριζε αδιάφορα είτε δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους «νοικοκυραίους» είτε έκανε προτάσεις διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Κανένας κοινός βηματισμός δεν υπήρχε και δυστυχώς δεν αναγνωριζόταν η ανάγκη κοινής δράσης για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.
Οι σκόρπιες ανακοινώσεις και οι μεμονωμένες κινήσεις αλληλεγγύης σε καμιά περίπτωση δεν κάλυπταν το κενό οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης. Οι δικαιολογίες πολλές. Ο αρνητικός συσχετισμός, οι επιμέρους πολιτικές διαφωνίες οι οποίες έμπαιναν ως κυρίαρχες από διάφορες πλευρές, η επίκληση της ανάγκης να υπάρχει συμμετοχή σωματείων και άλλων φορέων, όταν όλοι ήξεραν ότι κάτι τέτοιο δε θα γινόταν κλπ. Η απραξία λοιπόν καθώς και η αντίληψη ότι κάποιοι είναι πιο «αρμόδιοι» από κάποιους άλλους για να ασχολούνται με το ζήτημα όπως αυτοί κρίνουν κάθε φορά και μετά να καλούν και τους υπόλοιπους, βαφτίζοντας αυτή τους τη στάση πρόσκληση για «κοινή δράση», οδήγησε στα τωρινά γεγονότα όπου οι δυνάμεις καταστολής να έχουν εξαπολύσει ένα άγριο κυνηγητό και οι δυνάμεις της Αριστεράς να αρκούνται σε κάποιες ανακοινώσεις μέσω ίντερνετ…