Μετά από ερωτήσεις που δεχθήκαμε, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Γιατί μάλλον τα γράψαμε πολύ ποιητικά και δεν έγιναν κατανοητά.
1. Δεν τίθεται κανένα ζήτημα επανεξέτασης των οστών και νέας διαδικασίας DNA. Αυτή έγινε, τα οστά ταυτοποιήθηκαν ότι ανήκουν στο Δημήτρη Λιαντίνη, η οικογένεια τα παρέλαβε και τα έχει θάψει από τον Αύγουστο του 2005. Στο νεκροταφείο Κεχρεών Κορινθίας.
2. Αν και όλα τα παραπάνω ήταν τελείως ξεκάθαρα, τρία χρόνια αργότερα κάποιοι θεώρησαν σκόπιμο πως πρέπει να δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο την εξέταση DNA. Και όχι μόνο τους δείκτες που εντόπισαν οι ειδικοί επιστήμονες για τα οστά αλλά και των συγγενών που υποβλήθηκαν στην εξέταση αυτή ώστε να γίνει η απαραίτητη διασταύρωση. Όμως το DNA ζώντος ανθρώπου είναι από τα πλέον ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Ίσως και το πιο ευαίσθητο. Κι επομένως η δημοσιοποίησή του απαγορεύεται αυστηρά.
3. Η εξέταση DNA περιλαμβανόταν σε απόρρητο έγγραφο. Προκύπτει λοιπόν και ερώτημα πώς ένα απόρρητο έγγραφο έφτασε στο διαδίκτυο. Ποιος το έδωσε; Και πώς;;; Άρα εκτός εκείνου που έκανε την ανάρτηση στο διαδίκτυο παρανομία διέπραξε και όποιος αφαίρεσε απόρρητα στοιχεία και τα έδωσε σε τρίτους.
4. Από κει και πέρα. Πέρα δηλαδή από το καθαρά δικαστικό κομμάτι. Που είναι θέμα της δικαιοσύνης και μόνο να το ερευνήσει και να λάβει αποφάσεις, αφού πλέον έχει δρομολογηθεί δίκη, είναι μοιραίο όλη αυτή η ιστορία να συνοδεύσει τα περί Λιαντίνη... Και να αποτελέσουν αντικείμενο για τους μελλοντικούς βιογράφους του.
Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει την Αθανασία του Κούντερα. Αν όχι, να το κάνετε. Για να καταλάβετε τι εννοώ παραπάνω. Πώς κάποιοι άνθρωποι κατακτούν την αθανασία για ένα σπουδαίο κατόρθωμα και άλλοι για τον ανάποδο λόγο. Καμιά φορά φταίει απλά η τύχη ή η ατυχία. Άλλοτε όμως την επιλογή την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Στην περίπτωση που εξετάζουμε είναι νομίζω καθαρά θέμα επιλογής. Γιατί σίγουρα δεν ανέβηκε από μόνη της η εξέταση DNA στο διαδίκτυο. Ανθρώπινο χέρι την ανέβασε.
Κι αφού είχαν προηγηθεί και πολλά άλλα. Που άσχετα δεν είναι.
Όπως και εξακολουθούν να συμβαίνουν διάφορα άλλα. Που οι πολλοί αγνοούν και οι λίγοι γνωρίζουμε.
Το θέμα, ξαναλέω, δεν αφορά καθόλου τον σκελετό. Τουλάχιστον εμένα από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι βρέθηκε ο σκελετός, το δήλωσα με κάθε τρόπο ότι δε με απασχολούν τα κόκαλα.
Κι άλλο τόσο ξεκάθαρα έχω πάρει θέση για την εξαφάνιση Λιαντίνη. Ήθελε να δημιουργήσει ένα αίνιγμα και το πέτυχε. Σέβομαι την επιλογή του, ως μαθήτριά του αυτό θαρρώ είναι το χρέος μου, και δε με νοιάζει ουδόλως να δώσω απάντηση στο αίνιγμα. Ίσα ίσα που επιθυμώ να το προασπιστώ ως αίνιγμα.
Αν βεβαίως είχα τη βεβαιότητα για το τι ακριβώς έχει συμβεί με το Λιαντίνη, απόλυτη όμως βεβαιότητα, θα έβγαινα και θα το έλεγα δημόσια. Μα δεν την έχω. Ξέρω μόνο όσα οι αρχές πιστοποίησαν και μένω σ' αυτά. Ούτε τα αμφισβητώ ούτε και τα προσυπογράφω. Με ποια ιδιότητα εξάλλου; Και με ποια ντοκουμέντα;
Εκτός των άλλων είμαι βεβαία πως δεν είναι αυτό το σημαντικό. Να λυθεί το αίνιγμα. Μα το έργο που άφησε. Εκεί πρέπει να δοθεί βάρος. Ειδικά τώρα που όσα προέβλεψε έχουν πλέον επιβεβαιωθεί.
Άλλο τόσο όμως πιστεύω πως όσα ακολούθησαν την εύρεση του σκελετού ζημίωσαν τη διάδοση της φιλοσοφίας του Λιαντίνη. Σκόπιμα ή από αφέλεια δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Το σίγουρο είναι πως υπήρξε υπέρβαση του μέτρου και πολλοί άνθρωποι που είχαν ενδιαφέρον για το Λιαντίνη αντί να μελετούν το έργο του κάθονταν και ασχολούνταν με όλες αυτές τις βλακείες που τους σέρβιραν.
Ασχοληθήκαμε κι εμείς. Στο βαθμό που έπρεπε. Και μόνο για να αποδείξουμε πως το αίνιγμα Λιαντίνη είναι αίνιγμα άλυτο.
Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι στόχος μας ήταν να αποδείξουμε ότι ο Λιαντίνης ζει. Λάθος και ψέμα μεγάλο.
Δεν είναι δική μας δουλειά αυτό. Ειδικά αφού η επιθυμία του ήταν να αποχωρήσει. Να εξέλθει. Και από σεβασμό και μόνο σε εκείνον δε θα κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο. Να προσπαθούμε δηλαδή να αποδείξουμε ότι ο Λιαντίνης ζει και άρα μας εξαπάτησε όλους.
Αλλά και το ανάποδο, να αποδείξουμε ότι ο Λιαντίνης είναι νεκρός, επίσης δε μας αφορά. Γιατί κι αυτό δεν είναι δική μας δουλειά. Και επιπλέον ο Λιαντίνης για μας είναι ποιητής. Κι ένας ποιητής πεθαίνει τότε μόνο όταν σβήνεται η μνήμη του από τη μνήμη των ανθρώπων.
Το ναι και το όχι. Και η μαγεία να μπορείς να στέκεσαι στο ελάχιστο σημείο, το ανάμεσα. Δίχως να γέρνεις ούτε προς το ναι μα ούτε και προς το όχι... Ακόμη κι όταν κάποιοι προσπαθούν να αποκαθηλώσουν τον ποιητή, να τον κατεβάσουν ως ένα κοινό πτώμα στη γη. Και να τον ανεβάσουν σε χειρουργικά τραπέζια και κλίνες ανατομείου.
Εμείς και πάλι θα μένουμε ακλόνητοι. Με την πεποίθηση πως ο ποιητής μας είπε την ΑΛΗΘΕΙΑ!!!
Όπως θα την πει και η Ιστορία. Για όλα τα συμβάντα. Και για όλα τα πρόσωπα.
Αυτό και μόνο καρτερούμε από το δικαστήριο. Την καταγραφή, την επίσημη, της αλήθειας των γεγονότων. Και το τέλος ενός παιχνιδιού που ξεκίνησε πίσω από μάσκες. Τις μάσκες του διαδικτύου.
Για να μπορούμε όσοι γράψουμε στο μέλλον για το Λιαντίνη να την παραθέτουμε με ντοκουμέντα.
Θέμα: ΜΑΣ ΡΩΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ DNA ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ... 
Παρ Ιουλ 29, 2011 2:35 am
