ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ HOMA EDUCANDUS

Και περνούν τα χρόνια σαν νερό. Πότε ήταν που άνοιξε αυτό το φόρουμ; Σαν χτες. Κι όμως κλείνουμε σήμερα τέσσερα χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο.

Και τι κι αν από το καλοκαίρι βάλαμε το Εντουκάντους για νάνι;

Εξακολουθούν εκατοντάδες επισκέπτες να περνάνε κάθε μέρα από τις σελίδες του.

Όπως βεβαίως εξακολουθεί και ο διάλογος ανάμεσα στους φίλους του χώρου αλλά κυρίως μέσω face book:

https://www.facebook.com/groups/121666874534861/

Κατά τα άλλα είναι γνωστό πως έχουμε μεταφέρει το ενδιαφέρον μας σε ένα άλλο φόρουμ, στο Χάριν Παιδείας. Μακάρι να καταφέρναμε να ανεβάζουμε και εδώ νέες αναρτήσεις, μα δεν είναι εφικτό. Από την άλλη μας πονάει τούτος ο χώρος, μας θυμίζει τόσα ωραία και τόσα δύσκολα που ζήσαμε. Και δε μας πάει το χέρι να πατήσουμε το οριστικό delete...

Όπως κι αν έχει, σήμερα, που το Εντουκάντους κλείνει 4 χρόνια, ένα γλυκό συναίσθημα μας πλημμυρίζει. Γιατί σχολειό στάθηκε η σχέση μας μαζί του. Και κυρίως γιατί μέσα από το Εντουκάντους γνωρίσαμε καλούς φίλους. Άλλους που παραμένουν, άλλους που έφυγαν. Τι σημασία έχει; Μετράνε μόνο οι ωραίες στιγμές που μοιραστήκαμε!

Ευχαριστούμε λοιπόν όλους. Και τους φίλους, και τους επισκέπτες. Και όσους μας έκαναν τη ζωή δύσκολη στα πρώτα μας βήματα. Όλα έχουν τη δική τους αξία. Και είναι γεγονός πως σαν σύνολο, και τα θετικά δηλαδή και τα αρνητικά, μας άλλαξαν ως ανθρώπους.

Όσο για τα κεράκια, που συνηθίζονται στα γενέθλια, λέμε να ανεβάσουμε κάτι που να ταιριάζει περισσότερο με την πορεία του Εντουκάντους:


Τι κεράκια, τι ουρίτσες σαν κατάρτια... Τα τέσσερα νεογέννητα γατάκια της γάτας που μας έχει κάψει την καρδιά. Για κάθε χρόνο και ένα γατί! Ούτε επίτηδες να το έκανε. Λες; Τέτοια γάτα που είναι αυτή, τίποτε δεν αποκλείεται!


Και σε ρωτώ: Ποιο να διαλέξει η μάνα γάτα από τα τέσσερα; Που είναι το ένα ομορφότερο από τ' άλλα; Έτσι κι εμείς με του Εντουκάντους. Να μας ρωτήσεις δε θα ξέρουμε να διαλέξουμε ποιο από τα τέσσερα χρόνια προτιμάμε.

Τον πρώτο χρόνο; Που ανοίξαμε πανιά; Και καταφέραμε, ας όψεται η απειρία μας, να καταπλεύσουμε ως τη ΓΑΔΑ και το γραφείο της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος; Μα τι νομίζεις; Αν δεν είχαμε γατίσια συμπεριφορά, να βγάζουμε και νύχια, θα ανεβάζαμε φωτογραφίες με γάτες κάθε τρεις και λίγο ακόμη και μέρα γενεθλίων;


Το δεύτερο πάντως χρόνο χρειάστηκε να βγάλουμε όχι μόνο νύχια αλλά και δόντια. Μέχρι να το πάρουν απόφαση μερικοί μερικοί να μας αφήσουν στην ησυχία μας.

Αντίθετα ο τρίτος χρόνος πέρασε με τις ετοιμασίες της αναχώρησης από την Αθήνα και έκλεισε με τις πρώτες εντυπώσεις από την Ηγουμενίτσα. Πού να προλάβεις εκεί να ασχοληθείς με τα καμώματα του ενός και του άλλου όταν χοροπηδάς από τη χαρά σου;

Κι έπειτα, τον τελευταίο χρόνο, τρελαθήκαμε και σας τρελάναμε με τις ομορφιές της Θεσπρωτίας. Όλο εκδρομούλες στα πέριξ και φωτογραφίες.

Θα μου πεις, τι πάθαμε μετά και στα καλά καθούμενα εγκαταλείψαμε το Εντουκάντους; Και θα σου πω το μυστικό. Πώς στη Θεσπρωτία δεν έχει μόνο όμορφα τοπία έχει κι ωραίους ανθρώπους. Να λοιπόν τι άλλαξε. Οι εδώ παρέες... Και ειδικά με συναδέλφους. Αυτό που στην Αθήνα το ψάχνεις και δε σε αφήνει ο ρυθμός ζωής να το έχεις. Στην επαρχία είναι αλλιώς.

Έτσι λοιπόν και μετακομίσαμε σε ένα φόρουμ για τους εκπαιδευτικούς της Θεσπρωτίας. Στο Χάριν Παιδείας. Και ξαναβρήκαμε της νιότης μας την τρέλα με τα συνδικαλιστικά. Αν θέλαμε δηλαδή ας κάναμε και αλλιώς με όσα μας έχουν φορτωθεί στο σβέρκο.

Τέρμα πια και οι εκδρομούλες για χάρη γούστου, η βενζίνη πια κοστίζει χρυσάφι, και το πολύ πολύ να πεταχτούμε ως το χωριό και να φωταγραφίσουμε με την ευκαιρία τις γάτες.

Βέβαια, μη λέμε και ψέματα. Δε σημαίνει πως σταματήσαμε να ζούμε και να διασκεδάζουμε επειδή ο Παπανδρέου μας πετσόκοψε το μισθό. Να είναι καλά οι παρέες μας και τα άπειρα καφέ και ουζερί αυτής της πόλης που εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να κρατάνε χαμηλά τις τιμές. Καφεδάκι 2 ευρώ. Ποτό σε μπαράκι 4 ευρώ. Και χωρίς να χρειάζεσαι μεταφορικό μέσο. Και με όλη τη θάλασσα μπροστά σου.

Κι από εκδρομές να είναι καλά ο Σύλλογος. Αυτός που μας πήγε την άνοιξη στα Γίτανα και τώρα ετοιμάζεται να μας πάει στη Σκάλα της Τζαβέλαινας και στην Ελέα. Μονάχα να μη βρέξει και αναβληθεί... Αλλιώς θα δείτε πάλι φωτογραφίες ένα σωρό, να δείτε δηλαδή τι χάνετε που δε ζείτε Θεσπρωτία. Ή που δεν έρχεστε καμιά εκδρομούλα. Και σπίτι είπαμε, υπάρχει και μεγάλο. Μια απόφαση είναι και μόλις 480 χλμ. Άσε που υπάρχει και αεροπλάνο για τα Γιάννενα. Και μετά μέσω Εγνατίας σε 45 λεπτά Ηγουμενίτσα!

Λοιπόν. Φροντίστε να εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία γιατί από του χρόνου κανείς δεν ξέρει αν θα είμαστε ακόμη εδώ... Στην Ηγουμενίτσα εννοώ. Γιατί από το Εντουκάντους δε βλέπω να το κουνάμε. Έστω και αν έχουμε πέσει σε χειμερία νάρκη.

Μερικές ακόμη πόζες από τα νεογέννητα... Που δεν το βλέπω να βγάζουν το χειμώνα έτσι που γεννήθηκαν αρχές του φθινοπώρου. Μα δεν έχει και σημασία. Γιατί καθετί που γεννιέται πεθαίνει. Άλλο νωρίτερα άλλο πιο αργά... Και τα φόρουμ. Εξαίρεση θα ήταν τα φόρουμ;;;

Ετούτο είναι το πιο όμορφο. Με την κεραμιδί μουρίτσα. Κεραμιδί και η ουρά.

Ψάχνω κι εγώ να βρω ποιος ήταν ο πιο όμορφος χρόνος του Εντουκάντους. Μα δεν έχει χρώμα. Και δυσκολεύομαι...

Και για να επανέλθω στα γατιά και στη φωτογραφία. Άσχετα που τα βλέπετε ντυμένα στα λευκά και μόνο λίγες πιτσίλες εδώ κι εκεί, με εξαίρεση τις ουρές, είναι κεραμιδόγατα όλα! Και δε φταίω εγώ που δε βλέπετε πουθενά κεραμίδια, μόνο τσιμέντο... Ο μπαρμπα - Τάσος φταίει, ο γείτονας, που αποφάσισε να αλλάξει στέγη. Ειδεμή εδώ θα βλέπατε τα κεραμίδια του!

Από την άλλη, ευκαιρία είναι για φόντο που δεν προβλέπεται να ξαναδούμε από δω, με τη Μουργκάνα και τη Βελούνα και μπόλικο ουρανό...

Κοίτα εδώ μουρίτσα! Μέσα στο παράπονο. Λες να κατάλαβε ότι μου αρέσει το άλλο περισσότερο;

Ε, τι να κάνουμε. Αδυναμίες είναι αυτές. Είναι σαν να σου έλεγα ότι όλους όσους πέρασαν από το Εντουκάντους ίδια τους αγάπησα. Θα με πίστευες;

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι γάτες. Κι έτσι άσε να το ξέρω μόνη μου. Αν και πιστεύω πως το ξέρει και ο συγκεκριμένος άνθρωπος... Που μπορεί να μην ήταν εδώ από την πρώτη στιγμή αλλά μοιράστηκε μαζί μου τις χαρές και τις πίκρες αυτού του φόρουμ όσο κανένας άλλος. Και πιότερες τις πίκρες. Γιατί στις χαρές βρίσκεις πολλούς συντρόφους.

Όλα έχουν το νου τους στο φαΐ, η κεραμιδόφατσα το έχει ρίξει στη βαθιά περισυλλογή. Να δεις που και στα γατιά θα ισχύει πως για να είναι όμορφα πρέπει να είναι και έξυπνα...

Πώς λέμε "μαλλιά κουβάρι"; Ε, εδώ έχουμε το "γατιά κουβάρι". Κουβάρι και οι αναμνήσεις των τεσσάρων ετών. Ενίοτε τόσο μπερδεμένο που άκρη δε βγάζω... Και τι μένει βρε παιδί μου από τις τόσες ώρες σε ένα φόρουμ; Μόνο κάποιοι άνθρωποι που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε... Αλλιώς δε θα λεγόταν και φόρουμ.

Τέσσερα γατιά! Ποτέ δεν είχε κάνει τόσα. Πέρυσι είχε δύο αν θυμάμαι. Πού χωρέσανε στη μικρή της την κοιλιά τέσσερα γατιά; Και πού να χωρέσουνε στη θύμηση τέσσερα χρόνια σε τούτο το φόρουμ. Δε χωράνε. Κι έχω αρχίσει να ξεχνάω ακόμη και εκείνα που κάποτε τα θεωρούσα σημαντικά. Να δούμε στο τέλος τι θα μείνει. Μη φτάσει η ώρα να ξεχάσω ακόμη και το όνομα.

Εδώ η μάνα γάτα επιχειρεί να το σκάσει. Να γλιτώσει επιτέλους από τα τέσσερα ζωντόβολα. Κι εγώ το ίδιο έκανα. Και μία και δύο και τρεις φορές. Προσπάθησα να βάλω τέλος στο Εντουκάντους. Φευ...


Ορμάνε κατά πίσω της τα μικρά. Όπως ορμάνε στο μυαλό μας οι μνήμες. Και μας ακολουθούν μαζί με την πόλη που θαρρούμε εγκαταλείψαμε...

Πού πας βρε άπονη μάνα; Πού μας αφήνεις τα έρμα;;;

Έλα μου ντε. Πού πάω... Κι άσε τώρα να λένε πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Για τον έρωτα ισχύει. Όχι για την αγάπη...

Ρουφάν αχόρταγα και τα τέσσερα. Όμοια που μας απομυζήσανε αυτά τα τέσσερα χρόνια. Πόσες ώρες να χτυπάμε τα πλήκτρα; Πόσες να ανεβάζουμε φωτογραφίες; Τα αφήνεις όλα αυτά εύκολα και φεύγεις;;;

Το γύρισμα της πλάτης. Συμβαίνει κι αυτό. Και ίσως πρέπει να συμβαίνει... Και στα γατιά και γενικότερα λέμε... ονόματα μόνο δε λέμε...

Και μένεις ν' αναρωτιέσαι. Πού πήγαν οι άλλοι; Και ούτε που σου περνάει από το νου ότι τα ίδια σκέφτονται κι εκείνοι...

Θέλω να μου πεις. Είναι σίγουρο πως τα γατιά δεν έχουν μυαλό και δε σκέφτονται;

Δες αυτά τα μάτια και πες μου. Και μετά πες μου και το άλλο. Αν σκέφτονται, αν νιώθουν οι άνθρωποι. Που τους είδες κάποτε στα μάτια και τους πίστεψες. Κι άσε τι λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Γιατί θα σου θυμίσω πως λένε επίσης ότι είναι άβυσσος. Κι αυτά τα τέσσερα χρόνια στο Εντουκάντους ούτε να μετρήσω δεν μπορώ πόσες φορές το είπα. Για την άβυσσο...

Ακόμη δυο μάτια. Γατίσια. Μη μου πεις ότι βαρέθηκες. Εγώ όχι. Και μακάρι να μπορούσα το ίδιο να πω και για τα μάτια των ανθρώπων.

Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται. Λένε... Μα σκέψου το και ανάποδα. Πως ώρες ώρες καλύτερα να σταματάς να βλέπεις κάποιους ανθρώπους. Για να λησμονήσεις. Και να ηρεμήσεις...

Κι ας πονάει κάθε αποχωρισμός. Ποιος είπε δεν πρέπει να πονάμε;

Υπάρχει μεγαλύτερος δάσκαλος από τον πόνο;

Να, εδώ στην Ήπειρο, λέμε και τούτο: "Μου πόνεσε να σε δω".

Και ο φίλος μου ο Γιώργος ακούγοντας προχτές ότι θα φτιάξει η μάνα μου σπανακόπιτα, μου πόνεσε για δυο φελιά σπανακόπιτα, είπε...

Τι είναι λοιπόν ο πόνος; Αιτία δημιουργίας. Μην το ξεχνάς. Και να πονάς. Όσο μπορείς και όσο αντέχεις...

Κι ο τελευταίος της παρέας. Με την άσπρη μουρίτσα και τη μαύρη ουρά. Και με το μεγαλύτερο, θαρρώ, παράπονο. Δεν ξέρω αν είναι για τους άλλους. Ή για την ουρά του... Ή και για τα δύο.

Το διαφορετικό δύσκολα το αντέχεις και δύσκολα το αντέχουν.

Μήπως δεν το μάθαμε κι αυτό στο Εντουκάντους; Κι έτσι σοφοί που γίναμε μπορούμε πια να βλέπουμε καλύτερα τα γατιά. Λίγη σοφία ακόμη και θα το αποφασίσουμε να ζήσουμε οριστικά μαζί τους...

Να, δες. Τι περισσότερο είναι η ευτυχία; Από το να λιάζεσαι στον ήλιο. Και να ρουφάς αέρα καθαρό και γαλήνη; Όλα αυτά που δεν τα βρήκαμε ούτε για δείγμα στα τέσσερα χρόνια Εντουκάντους. Και τις λιακάδες χάσαμε. Και τσιγάρο καπνίσαμε αβέρτα. Και από γαλήνη; Άστα να πάνε.

Γαλήνη... Γαλή δε λέγανε τη γάτα οι παλιοί μας δάσκαλοι;

Λοιπόν, ετούτη, έτσι και γλιτώσει το χειμώνα, έτσι θα τη φωνάζω. Γκαλίνι! Με "γκ", να το ακούει. Οι γάτες, λένε, μόνο ονόματα με μπ και γκ και άλλα δίψηφα ακούνε. Μπουμπού, ας πούμε, που έλεγε η φίλη μου η Χριστίνα τη γάτα της. Και Τζίνα, η παλιά και πολυαγαπημένη γάτα της οικογένειάς μου. Κι όχι Κεν, που βάφτισε κάποτε η ξαδέρφη μου ένα γατί. Και το φωνάζαμε και σημασία δεν έδινε.

Και μη μου πει κανείς κουβέντα που το έγραψα το Γκαλίνι με γιώτα. Όνομα είναι και το γράφω όπως θέλω. Όπως και το Homa Educandus. Που γκρινιάζατε γιατί να το γράψουμε έτσι. Ανορθόγραφα.

Μια ανορθογραφία κι εμείς. Με τα νυχάκια μας και με τα δοντάκια μας.

Και γενικά αν ήταν ένα ζωάκι το Εντουκάντους, γάτα θα ήταν. Να σηκώνει μπαϊράκι την ουρά του και να τραβά όπου του κάνει κέφι και λαχταράει η καρδιά του...