Η Αμαλία του Λιαντίνη; Ποια Αμαλία;

Πάει καιρός που γκρινιάζουμε με το θέμα της δήθεν Αμαλίας που αποτέλεσε λέει το μεγάλο έρωτα του Λιαντίνη.

Και ξαφνικά, πριν από λίγες μέρες, κεραυνός εν αιθρία. Στο γκρουπ του face book που μέχρι στιγμής έχουμε για τους φίλους του έργου και της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη, εμφανίστηκε ο γιος του κ. Μίλτου Κηρυκόπουλου. Εκπροσωπώντας λέει τον πατέρα του και θέλοντας να διαψεύσει όσα είχε γράψει η κ. Νικολίτσα Λιαντίνη.

Αρπάξαμε κι εμείς την ευκαιρία. Να ρωτήσουμε για τη θρυλική Αμαλία. Που ο Λιαντίνης λέει δεν την ξέχασε ποτέ. Και την πήρε και τηλέφωνο λέει λίγο πριν φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο. Όμως μια κακή συγκυρία την ανάγκασε να του μιλήσει ψυχρά. Η Αμαλία. Σχεδόν αδιάφορα. Και ο Λιαντίνης λέει σκοτείνιασε και τον έπιασε το παράπονο που ευτυχώς βρέθηκε δικός του άνθρωπος να το μοιραστεί. Για την απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά της ... Αμαλίας!!!

Ποιος τα λέει όλα αυτά; Μα ο κ. Αλικάκος στο βιβλίο του: "Λιαντίνης: Έζησα έρημος και ισχυρός", που κυκλοφόρησε στα 2006 από τις εκδόσεις Λιβάνη. Κι ενδεικτικά δίνουμε και δύο σελίδες 269 (που λέει για το τηλεφώνημα και την πίκρα του Λιαντίνη) και την 145 που έχει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Γιατί εκεί υπάρχει δημοσιευμένη επιστολή του Λιαντίνη που αναφέρει το όνομα Αμαλία:

Παράθεση :

"Με την προϋπόθεση ότι αυτή τη γυναίκα είναι γραμμένο να την αγαπήσεις όσο και όπως εμένα. Τη λένε Αμαλία.

Ο φίλος σου

Δημ. Θ. Νικολακάκος"

Απόσπασμα της επιστολής και επίλογός της. Με ημερομηνία 2 Απρίλη 1970. Και παραλήπτη τον κ. Μίλτο Κηρυκόπουλο.

Ιδού όμως που έξι χρόνια αργότερα ο κ. Κηρυκόπουλος, όταν ευθέως θέσαμε την ερώτηση στo γιο του για την Αμαλία, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δε θυμάται καμιά Αμαλία στη ζωή του Λιαντίνη!

Έλεος! Πώς γίνεται αυτό;

Έγινε, εξήγησε ο κ. Κηρυκόπουλος για να προστατευθεί το αληθινό πρόσωπο. Βάλαν δηλαδή ένα ψεύτικο όνομα για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητα της γυναίκας που είχε εκείνη την εποχή ερωτικό δεσμό με το Λιαντίνη.

Και μας; Τους αναγνώστες; Ποιος θα μας προστατεύσει από τέτοιες αυθαιρεσίες που αλλάζουν ονόματα σε επιστολές του Λιαντίνη; Ας έβαζαν τελίτσες τελίτσες... ή ας προειδοποιούσαν ότι για προστασία προσωπικών δεδομένων βάζουν ένα πλαστό όνομα. Να μην πιστεύουμε κι εμείς σε είδωλα. Θα ήταν δεκτό και κατανοητό. Και όχι για τόσα χρόνια να έχει φορτωθεί η μνήμη του Δημήτρη Λιαντίνη με μια ψεύτικη Αμαλία.

Διότι εκτός των άλλων είμαστε σε θέση να ξέρουμε πως στη ζωή του Λιαντίνη υπήρξε μια άλλα Αμαλία. Άσχετα που ο κ. Κηρυκόπουλος δε θυμάται καμιά και από όσο ξέρουμε δε θα μπορούσε και να θυμάται. Αυτή την άλλη Αμαλία, την αληθινή, εμείς την ξέρουμε και την έχουμε συναντήσει. Έχουμε μάλιστα και φωτογραφία της. Και όταν έρθει η ώρα και πρέπει θα τη δώσουμε στη δημοσιότητα. Όταν δηλαδή και αν αποφασίσουμε να γράψουμε ένα βιβλίο για το Λιαντίνη που θα λέει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια για τη ζωή του. Χωρίς να προσβάλλει ούτε τη μνήμη του μα ούτε και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα κανενός και καμίας. Πώς θα γίνει αυτό; Μα με τον ίδιο τρόπο που μας δίδαξε ο Λιαντίνης στα δικά του βιβλία. Και ειδικά στο Νηφομανή μιλώντας για ένα μεγάλο έρωτα του Σεφέρη, την Παρισιάνα του. Και τονίζοντας μάλιστα πως ξέρει και το όνομά της. Μόνο που δε βρήκε ουσίας σημαντικό να το γράψει. Αντίθετα, λίγες αράδες παρακάτω, κατονομάζει τη Μαρώ, τη σύζυγο του Σεφέρη. (σελ. 39)

Για την άλλη, την ερωμένη, τη dona velata κατά Σολωμό, λέει πολλά ο Λιαντίνης αλλά δε λέει όνομα. Αφήνει ένα Παρισιάνα και μόνο. Που δηλώνει την καταγωγή της γυναίκας και φανερώνει παράλληλα το σεβασμό του Λιαντίνη στην ανωνυμία ακόμη και για μια γυναίκα που δε ζει στην Ελλάδα και παρότι το όνομά της τονίζει πως δεν το αγνοούμε, από το βιβλίο που έγραψε η αδερφή του Σεφέρη, η Ιωάννα Τσάτσου.

Αξίζει μάλιστα να παραθέσουμε από το Νηφομανή, σελ. 137, ένα χαρακτηρισμό του Λιαντίνη για τη σύζυγο του Σεφέρη:


Έτσι ακριβώς. Η Μαρώ για το Λιαντίνη είναι το σπίτι του Σεφέρη. Και έχει το στοιχείο της μονιμότητας. Όχι του φευγαλέου και περαστικού έρωτα. Είναι η Ήρα του Μικρού Κριτή της Γκέμμας. Που όσο και αν την απατά ο Δίας, πάλι εκείνη θεωρεί ζουμπούλι του και κατιφέ του και λαλέ του και λεβάντα του...