ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συνήθως το διαδίκτυο στηρίζεται στον άγραφο νόμο της ανωνυμίας. Για κάποιους είναι ζήτημα ελευθερίας και για άλλους προκαλεί ένα αίσθημα μυστηρίου και γοητείας.

Δε θέλω ούτε τον άγραφο νόμο να παραβιάσω, ούτε τη μαγεία του ανώνυμου να χαλάσω...

Αν όμως κάποιοι είναι της άλλης αντίληψης...

Και αν βρίσκονται στην Αθήνα αυτό το τριήμερο της Αποκριάς...

Προτείνω να συναντηθούμε και να τα πούμε και από κοντά.

Ενημερώστε με όσοι μπορείτε και θέλετε για να δούμε αν και πότε...

Μηχανή σε ετοιμότητα!

Εν αναμονή κινήσεων πλοηγού!

Το ραντεβού είναι για αύριο, Σάββατο.

Δε θα δοθούν εδώ η ακριβής ώρα και ο τόπος συνάντησης για πολλούς και ποικίλους λόγους, κατανοητούς ελπίζω.

Όποιος ενδιαφέρεται, ας επικοινωνήσει μαζί μου για περισσότερα.

Λύση πρώτη... με προσωπικό μήνυμα

Λύση δεύτερη, e-mail...
Λύση τρίτη: Τηλέφωνο... κατά προτίμηση στο σταθερό, γιατί το ρημάδι το κινητό το ξεχνάω κλειστό...

Έξι ώρες που πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε... Που μας έφεραν πιο κοντά χωρίς να στερούν τη μαγεία του ίντερνετ. Ίσα ίσα που δίνουν άλλη διάσταση στην επικοινωνία.

Σεβαστή η επιθυμία και εκείνων που δε θέλουν για τους δικούς τους λόγους να εκτεθούν... άλλο τόσο σεβαστό και όμορφο το να μιλάς πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μέσα από οθόνες και πληκτρολόγια...

Την επόμενη φορά ελπίζω να είμαστε περισσότεροι.

Ευχαριστώ από καρδιάς εκείνους που ήρθαν. Ονόματα δε λέμε. Πρόσωπα δεν αποκαλύπτουμε. Μόνο πως περάσαμε υπέροχα. Και πως κοινή απόφαση είναι να ξανασυμβεί και σύντομα.

Κάθε επικοινωνία μαζί σου είτε διαδικτυακή είτε σε ζωντανή επαφή, είναι μεγάλη χαρά και μεγάλη τιμή για μένα.
Κι'ακόμα, χάρι σ'εσένα κατάλαβα ότι τον Λιαντίνη για να τον γνωρίσεις, πέρα από τα πολύτιμα στοιχεία που παρέχουν οι ιστοσελίδες και τα blogs, πρέπει να διαβάσει κανείς το ίδιο του το Έργο. Κι'αυτό το παραπέρα βήμα που έχω κάνει, σ'εσένα το οφείλω. Και θέλω να σ'ευχαριστήσω δημόσια γι'αυτό.

Λουκία μου, δεν είμαι αυτό που λες. Αλλά ευχαριστώ για την φιλία και την αγάπη σου που σε κάνει τόσο όμορφα λόγια να μου απευθύνεις.

Ξέρεις... διάβαζα κάποτε μικρή Λουντέμη. Κάπου εκεί θυμάμαι στις σελίδες του μιλούσε για την ομορφιά... Που αν δεν υπάρχουν μάτια να τη μοιραστείς, ομορφιά δεν είναι. Κι ο καθένας μας τα όμορφα ή τα άσχημα δεν τα παρουσιάζει πατώντας κουμπάκια. Μόνο όταν βλέπει απέναντι δυο μάτια που αξίζει τον κόπο να μοιραστεί μαζί τους ό,τι καλύτερο διαθέτει. Ή, όπως υπογράφει η Χαλαρουίτα:

Θα είμαι άγγελος με τους αγγέλους
Θα είμαι σκυλί...
Θα είμαι σκυλί με τα σκυλιά

Και χτες μου έλαχαν αγγέλοι...

Έζησα μεγάλες στιγμές το Σάββατο, έιχα καλή παρέα...

Είχα ανθρώπους ζωντανούς με καρδιά μάλαμα...

Προσωπκά ήταν από εκείνες τις μέρες που όλο το σύμπαν συνομοτεί για το καλύτερο!

Δεν μου έχει ξανασυμβεί, άλλα πραγματικά εκείνη η μέρα εκτός ότι γνώρισα δύο καταπλήκτικά παιδιά ήταν και οιωνός πολλών πραγμάτων στη ζωή μου.

Και όπως έγραφε κι εκείνο το σύνθημα στον τοίχο:"Τίποτα δεν είναι τυχαίο".

Κοπέλες της χαράς και της ζωής οι μούσες ήταν παρέα μου το Σάββατο εκείνο!