ΕΦΤΑ ΜΗΝΕΣ

Ένας θηλυκός Καββαδίας ιστορεί το ταξίδι εφτά μηνών στα πέλαγα και στους ωκεανούς. Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία. Έχει ταλέντο αυτό το κορίτσι. Κάποιοι τόνοι, κάποια γράμματα, μπορεί να ξεφεύγουν. Αλλά η ένταση της αφήγησης είναι τέτοια που δε δίνεις σημασία.

Παράθεση :

Εφτά μήνες


14:00 τοπική...

Στο γραφείο του καπετάνιου για κάτι υπογραφές.

Μπάινω μέσα από την πλαινή πόρτα με φόρα και όρεξη!

-Το είδες το μειλ; Φεύγεις.
-Άντε, ρε μην με δουλεύεις! Σιγά μην φεύγω!
-Φεύγεις ρε, έστειλαν μέιλ. Δεν το είδες.
-Έλα, σταμάτα την πλάκα ρε σου λέω.
-Να ρε, έλα να το δεις. Φεύγεις.

Ναι, έφευγα... Πνιγόμουν. ένας κόμπος στο λαιμό μου και στα μάτια μου... έφυγα βιαστικά από το γραφείο του.

Πέρασα από τον γραμματικό.

-Πάω έξω.
-Τι έγινε στυλιάρι; Τι έπαθες ρε;
-Τίποτα. Πάω έξω.
-Λέγε ρε τι έπαθες και εισαι έτσι; Τι έγινε;
-Τίποτα, παράτα με. Πάω έξω.

Έφυγα, πήγα έξω. Στην πρύμη να βλέπω τα απόνερα. Να με χτυπήσει ο αέρας στο πρόσωπο να ηρεμήσω λίγο.

Γιατί ρε γαμώτο να πρέπει να φύγω; Γιατί τώρα;

Μπήκα μέσα μετά από λίγη ώρα, άλλο τα προσωπικά και άλλο η δουλειά σκέφτηκα.

Ναι, έφευγα... Μετά από 7 μήνες έφευγα...

Πότε πέρασαν κι όλας 7 μήνες;

Με πρσπάθεια πολύ έφερα τις 17:00. Σχόλασα. Πήγα αμέσως στην καμπίνα, δεν είχα όρεξη για τίποτα.

Κάθησα στο γραφίο μου, τράβηξα το συρτάρι και εμφανίστηκαν μπροστά μου τα "ραβασάκια" της βάρδιας.

Σαν τώρα το θυμάμαι. Μόλις 3 μέρες μέσα και ήμουν για να πιάσω. Το άγχος μου ήταν μεγάλο, αλλά το είχα το θέμα. έτρεχα τρελές κούρσες εκείνες τις μέρες. Βάρδια στη γέφυρα κι το τηλέφωνο χτύπησε... Το σήκωσε ο καπετάνιος, από το γραφείο ήταν. Στο Πορτ Σαιντ είπαν ότι θα έρχονταν Ουκρανός ανθυποπλοίαρχος. Μου κρέμασαν τα χέρια... Τι πόνος και τότε... Η Γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου... Ήταν ένα χρυσό απόγευμα( την 4-8 είχα τότε), στη γέφυρα είμασταν ο καπετάνιος, η γυναίκα του και ο Άντρέας (ο εκπαιδευτής μου) και εγώ. Χτύπησε το δορυφορικό πίσω, το radio room. Tο σήκωσε ο καπτα Δαμιανός.

-...το όνομα του πλοίου... Παρακαλώ.
-...
-Ναι, πες μου καπτα Μάριε...
-...
-Τι εννοείς στο Πορτ Σαιντ έρχεται ανθυποπλοίαρχος;
-...
-Είναι οριστικό; Αφού έχουμε εδώ την κοπελιά για να πιάσει...
-...
-Καλώς καπτα Μάριε...

Δεν κατάφερα να ακούσω τίποτα άλλο. έπιασα να ρωτάω τον Αντρέα και καλά κάτι στο ραντάρ. Δεν έπρεπε να ακούσω άλλο.

Το τηλέφωνο έκλεισε. Ο καπετάνιος μου παγωμένος ήρθε προς το μέρος μου.

-Χαλαρουίτα, μόλις με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο. Θα στείλουν Ουκρανό είπαν... Οπότε δε θα πιάσεις τώρα.
-Ναι, κάτι άκουσα.
-Μην στεναχωριέσαι, είναι γα σένα μια ευκαιρία να μελετήσεις και όταν πιάσεις να μην σου λείπει τίποτα. Θα έχεις τις ίδιες γνωσιςμε έναν καιρό πιασμένο ανθυποπλοίαρχο και θα είσαι και καλύτερη.
-Ναι... Συγνώμη, πρέπει να βάλω στίγμα...

Έφυγε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ώρα για να μιλήσουμε...

Έσφιξα τα δόντια και έδειχνα ότι δεν με πείραξε. Είχα βάλει την χαρούμενη μασκα μου. Κυκλοφορούσα στους αλουέδες και έδειχνα ότι στέκω στα πόδια μου, μέχρι να μπω στην καμπίνα μου... Δεν με πείραξε κατι, αλλά οι ανθυποπλοιάρχοι (οι Έλληνες) ήταν ο ένας μια βδομάδα μέσα και ο άλλος 3 βδομάδες μέσα. Αν ήταν να τους σκατζάρω θα έπρεπε να κάτσω τουλάχιστον 5 μήνες ακόμα γιατί τα παιδιά ηθελαν να κάτσουν πέρα απο το 5μηνο της σύμβασής τους....

Θυμάμαι την πρώτη μου βάρδια στη γέφυρα, από Βέλγιο είχαμε φύγει. Απόγευμα ήταν, είχαμε καθαρίσει με το English Channel. Στον ασύρμοτο να παίζει μουσική 9420... το πρώτο ολόχρυσο απόγευμα που έβλεπα από τη γέφυρα. Θαμπός ο ορίζοντας, η μουσική έρχονταν αχνή στα αφτιά μας λίγα παράσιτα που και που... Σαν να σταμάτησε ο χρόνος... σε αυτό το θολό χρυσάφι... Ακούστηκε καθαρά από τον ασύρματο... Ένα αεράκι... Πόσο μου είχε δυναμώσειτην καρδιά αυτό το τυχαίο γεγονός... Πόσο ειχε χτίσει τα πόδια μου πιο δυνατά...

Και καθε φορά στη πιο κρίσιμη στιγμή εμφανίζονταν 2 πρόσωπα με μηνύματα για μα μου δώσουν κουράγιο να συνεχίσω. Να μου δείξουν πως να σφιξω πάλι τα δόντια...

Είχα μπει αποφασισμένη εκεί μέσα. Θα πιάσω και θα είμαι καλύτερη από όποιον άλλο έχει ποτέ πιάσει! Χρειάστηκε πολλές φορές να κάνω τη χαζη... Δεν το μετάνιωσε, το χαίρομαι που τους έκανα να πιστέψουν κάτι άλλο!!! Έπαιζα και εγώ στο δικό μου σανίδι τη δική μου παράσταση...



Ο καιρός περνούσε, εγώ καρφωμενη στη 4-8... Στη βάρδια του καπταν Αντρέα. Να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, αντί να με βοηθάει καθε μέρα προσπαθούσε όσο καλύτερα μπορούσε να μου κόψει τα φτερά. Δεν επέτρεπαν πλέον στον εαυτό μου να τον ρωτήσει τίποτα. Οι σχέσεις μας ψυχραιναν καθε μέρα και πιο πολύ... Εγώ έκανα Μονή μου βάρδια από τα τέλη του Δεκέμβρη. Ο καπταν Αντρέας είχε μονάχα το παρόν στη γέφυρα. Διάβαζε τα νέα, έγραφε μειλ στην κοπελια του, έπινε καφε καθισμενος στη καρέκλα, έπιανε κουβέντα με τον κόσμο που έρχονταν στη γέφυρα για καφε...

Πρωτοχρονιά, ούτε και κατάλαβα ποτέ έφτασε... Έχουν φτάσει τα νέα για το βαπορη που πήρε φωτιά στην Καραϊβική... Μοιραία το μυαλό μου βασανίζεται... Η καρδιά μου σπαρταραει... Λες να είναι μέσα; Παραμονή πρωτοχρονιάς, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου άνοιξα το μειλ να διαβάσω τα νέα, έψαχνα να μάθω ποιοι ήταν σε εκείνο το βαπόρι. Είδα ένα απόσπασμα με φωτογραφίες από το ελικόπτερο... Γάμω την πουτανα μου...

Ήταν φρικαρισμενη, φαινόταν στη φάτσα της. Την πήρα τηλέφωνο, όχι στο δικό της, δεν θα το σηκωνε -μου είχαν πει ότι μετά τον χαμό δεν σηκώνει τηλέφωνα, πήρα σε έναν άλλο αριθμό που είχα αποθηκευμενο στο κινητό και ήξερα ότι θα απαντήσει. Απάντησε. Ήταν καλά, μιλήσαμε μέχρι που τελείωσε η κάρτα. Το τρεμουλο μου είχε μείνει. Φοβήθηκα έτσι που την είδα, χάρηκα όπως την άκουσα γιατί είδα ακόμα μια φορά ότι είναι γίγαντας αν και στο μάτι δεν της φαίνεται!

Αλλάξαμε την χρόνια εν πλω. Πηγαίναμε για βεγλιο, είμαστε στα αγία νερά... Στα νερά των πειρατών... Η πρωινή βαρδια ήταν ήσυχη. Ένας ήλιος... Ηλιατορας!!! Μια θάλασσα σκέτη μπουνατσα, λάδι... Τίποτα στο 16, φρεγατες έκαναν την παρουσία τους κοντά μας. Υπήρχε μια απροσδιοριστη ανησυχία παρόλα αυτά...



12-4 είχε βάρδια ο Σπύρος. Άκουσε την εκληση στο 16...

-"δέχομαι επίθεση από πειρατές..."

Το στίγμα μέσα στον διάδρομο του ΝΑΤΟ... Μέσα στις φρεγατες... Δίπλα στη πορεία μας...

Τους είπαν τα πολεμικά να μαζευτούν όλοι μαζί σε έναν χώρο για να καθηστερισουν τους πειρατές να τους βρουν. Έτσι και έγινε. Το πλήρωναν κρυφτηκε, οι πειρατές επιβιβάστηκαν, τα πολεμικά πλευρισαν και ετοίμαζαν τα κομαντα να επιβιβαστουν και αυτά στο πλοίο. Περάσαμε στα 9 μίλια... Τους είδαμε καθαρά... Δίπλα είμαστε...

Έχει έρθει η δική μας βάρδια. Μας έχει πει ο Σπύρος τα νέα και έχουμε παγώσει... Αλλά συνεχίζουμε με τα νεύρα τεντωμενα, τα κυλια έχουν βγάλει σπίθες, ψάχνουμε τους πειρατές που περιμένουν εμάς... Κυνηγάμε τα δικά μας φαντάσματα...

16:30 με 17:00 ήταν όταν ακούσαμε στο VHF την εκληση του καπετάνιου που τελούσε υπό πειρατει να παρακαλαει τα πολεμικά να απομακρυνθούν αμέσως από το πλοίο του γιατί κινδυνεύει η ακεραιότητα τους, με σπασμένη φωνή και από το βάθος ακούγονταν ο Σομαλος πειρατης που ουρλιαζε κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα...

Από τότε συναντουσαμε σχεδόν καθε φορά βαρκακια με μεγάλες ταχύτητες, βαρκακια που ταίριαζαν απόλυτα στην περιγραφή των πειρατικων... Καθε πέρασμα από τα αγία νερά γίνονταν ακόμα πιο δύσκολο... Έχαναν τον ύπνο μου... Έβλεπα εφιάλτες συνέχεια, πεταγομουν καθιδρη και τρομαγμενη από το κρεβάτι μου...

Είναι τέλη Γενάρη και πάμε για Άγκυρα στα Εμιράτα. Οι σχέσεις μου με τον καπταν Αντρέα είναι σε στάδιο έκρηξης... Σφιγγομαι όσο μπορώ να μην δώσω αφορμή. Πλέον έχω σταματήσει να ρωτάω το οτιδήποτε... Είναι αρνητικός απέναντι μου φαίνεται. Πρωινή βάρδια, αρχίζει το τσεκαρισμα με εκείνο το έντονο ύφος του. Του απανταω.

-"όχι, ιδέα δεν έχεις..."

Δεν του μίλησα, αλλά πλέον με το ζόρι κρατιεμαι.

Την επόμενη μέρα έχουμε γύρισμα, πάλι φτάναμε στα αγία νερά...

-"αντε θα γυρίσεις;"
-"οκ, γυρναω" του απάντησα ξερά.

Γύρισα.

-"γυρισες καλά; Είσαι ικανοποιημένη;"
Έχω πλέον σταυρωσει τα χέρια στο στήθος και δαγκωνω με δύναμη μέχρι να ματωσουν τα χείλη μου... Μια σκέψη στο μυαλό μου... Μην μιλήσεις και μην σηκώσεις χέρι και τα γαμησεις όλα τώρα... Τόσο κόπο έχεις κάνει...

-"δεν ξέρω"
-"δεν ξέρεις αν είσαι ικανοποιημένη;"
-"όχι"
-"άρα δεν ξέρεις τι σου γίνεται!"
-"κοίταξε να δεις δεν θέλω να το συζητησω, τουλάχιστον όχι μαζί σου... Δεν υπάρχει λόγος κανένας, αφού ψάχνεις να βρεις αφορμή για να με κραξεις!"
-"έτσι πιστεύεις; Ότι σε κραζω γιατί έχω καυλες;"
-"ειλικρινά δεν ξέρω... Ξέρω μόνο ότι μου λες μαλακιες τόσο καιρό!"
-"ναι, ώστε έτσι... Σου λέω μαλακιες τόσο καιρό εεε;"
-"ναι!"

Πήγα στη βιβλιοθήκη και άνοιξα ένα βιβλίο (έλεγε για το θέμα που με είχε τσεκάρει χθες και με έλεγε άσχετη).

-"εδώ λέει ότι αυτό που σου είπα εγώ χθες είναι το σωστό... Άρα ΕΣΥ μου λες μαλακιες και ψάχνεις τροπο μόνο για μου την πεις"

Οι φωνές είχαν ανεβεί πολύ ψηλά σε εντάσεις. Το στόμα μου δεν το κράτησαν τελικά, αλλά το χέρι μου το κράτησαν. Μετά από λίγο τελείωσε η βάρδια μας. Η σκατζα μας βρήκε αυτόν στην αριστερή μεριά της γέφυρας και εμένα στη δεξιά μεριά. Ευτυχώς ήταν μεγάλη η γέφυρα...



Κατέβηκα στην καμπίνα μου. Κυριακή ήταν. Έτρεμαν από τα νεύρα μου. Ξέσπασαν στο μπουλμε... Βγήκα μετά από μισή ώρα και πήγα να βρω οινόπνευμα. Το δεξί μου χέρι εσταζε αίμα... Είχε ανοίξει από τις μπουνιες... Ακόμα το έχω το σημάδι. Να μου θυμίζει, να μην ξεχναω πως δεν πρέπει να γίνω ποτέ....

Μετά από λίγο καιρό μου έδωσαν να κάνω την 4-8 μονη μου. Άγκυρα είμασταν , σιγά τον δορυφόρο... Τότε είδα το ραβασακι του καπτα Αντρέα στο τετράδιο παραλλαγων... Να μην κάνω λέει συνέχεια παραλλαγές και να γράψω και κανένα νεφοσκεπη ουρανό γιατί οι άλλοι που δεν έκαναν έβγαιναν μαλακες... Του απάντησα. "δεν φταίω εγώ που μόλις με βλέπει ο ήλιος λάμπει"

Όλο αυτό τον καιρό τα νεύρα μου είχα τσιτωθει άσχημα... Μόνο 2 άτομα με έβρισκαν, ήταν ένα χέρι στο σκοτάδι μου... Σύντροφοι...

Έχω φύγει και έχω αφήσει πίσω μου μια σχέση που μέσα μου πιστεύω ότι θα βαρεθω γρήγορα και θα την παρατησω... Καιε μέρα όμως γίνεται ακόμα πιο δύσκολη... Έχω αρχίσει και τον αγαπάω... Έχω αρχίσει να τον βλέπω παντού μπροστά μου, στο κρεβάτι μου όταν ξάπλωνω κλεινω τα ματιά και σκέφτομαι ότι είναι και αυτός δίπλα μου, ότι με παίρνει αγκαλιά και αυτό μου αρκεί για να ηρεμήσω λίγο... Για λίγο μόνο, μέχρι να καταλάβω ότι είναι στην φαντασία μου η μορφή του και το άγγιγμα του... Μετά άρχιζε πάλι ο εφιάλτης...

Ο καπταν Αντρέας συνεχίζει να μου σπάει τα νεύρα καθε μέρα... Ήθελε να φύγει για να παει ΚΕΣΕΝ να πάρει κύκλους του Γραμματικού... Και συνέχεια έλεγε ότι θα φύγει. Χαιρομουν εγώ, αλλά μετά άλλαζε γνώμη... Τέλη Φλεβάρη ετοιμαζα μια λίστα για το γραφείο, ποτέ σκοπεύει να φύγει καθένας μας...

Ο καπταν Αντρέας είπε τέλη Απρίλη, ο καπτα Σπύρος Ιούλη... Φορτισα πάλι...

Κατέβηκα και βρήκα τον καπετάνιο.

-"Θέλω να σας μιλήσω"
-"Ναι, έλα. Πες μου..."
-"τα παιδιά θέλουν να φύγουν αργά... Τι θα γίνει με εμένα; Αν πιστεύετε ότι δεν είμαι έτοιμη οκ, αλλά αν είμαι έτοιμη, τι θα γίνει; Θα έχω 4μιση μήνες όταν θα φύγει ο Αντρέας"
-"τι θέλεις να κάνω;"
-"Δεν ξέρω, γι'αυτο ήθελα να σας μιλήσω. Θέλω την συμβουλή σας"
-"θέλεις να πάρω τηλέφωνο αύριο στο γραφείο;"
-"δεν ξέρω καπετανιε τι πρέπει να κάνω... Εγώ θα ήθελα να πιάσω υπό την πλοιαρχεια σας, θα ήταν τιμή για μένα, αφού ουσιαστικα εσείς έχετε ασχοληθεί την εμαθηση μου."
-"Κάτσε, να πάρουμε αύριο το γραφείο μήπως σε σκατζαρουν σε κανένα άλλο βαπόρι! Εγώ από τον Δεκέμβρη σε έχω έτοιμη να πιάσεις. Εγώ σας έχω 4 αυτή τη στιγμή"
-"σας ευχαριστώ καπετανιε, θα περιμένω νέα σας"

Την επόμενη μέρα μου τα είπε... Μίλησε με το γραφείο. Ο καπταν Μάριος του είπε ότι αν φύγω τώρα θα με στείλει πάλι δοκιμο, να κάνω υπομονή εκεί και θα πιάσω κάποια στιγμή. Τον ευχαριστησα και χαθηξα στην καμπίνα μου. Να παλεύω με τους δαίμονες μου...



Κοντεύει Πάσχα. Είμαστε στα Εμιράτα ακόμα μια φορά. Με πήρε τηλέφωνο ο άνθρωπος μου. Δεν τον άκουγα καλά...

-"τι σου συμβαίνει; Τι έχεις;"
-"τίποτα..."
Μετά από ώρα μου είπε...

Πριν φύγω του είχα δώσει ένα λουτρινο μωβ πηγασο. Ο ανθυποπλοιαρχος στο δικό του καράβι μπήκε στην καμπίνα του και του έκανε πλάκα ότι θα φουνταρει τον πηγασο στη θάλασσα. Του είπε να τον αφήσει κάτω γιατί θα τον χτυπήσει, ο άλλος βγήκε στον άλλουε και πήγαινε προς τα έξω... Τον σταμάτησε με μια μπουνια στο μάτι... Τώρα κινδύνευε το φυλλάδιο του και το ενδεχόμενο βα μην πιάσει ποτέ εμιαζε σίγουρο... Κόπηκε η γραμμή...

Το Πάσχα ήρθε, μαζί και η ανάσταση. Οι μέρες περνούσαν... Νέα του δεν είχα... Τρόπος επικοινωνίας δεν υπήρχε... Απλά περίμενα... Καθε μέρα το άγχος μου μεγάλωνε και περισσότερο...

Το άλλο άτομο σταθερό στο πλάι μου. με βοήθησε... Άνοιξα τα βιβλία και βρήκα το τηλέφωνο του βαποριου. Τον πήρα τηλέφωνο στο βαπόρι. Δεν ήξερε τι μέρα ήταν. Ήταν σαν φυτό... Είχε να κινηθεί κοντά μια βδομάδα, τον είχαν πεθάνει στη δουλειά. Η τιμωρία του που εδειρε τον ανθυποπλοιαρχο. Υπέφερε εκεί μέσα. Τον άκουσα και μου αρκούσε, κατάλαβα ότι θα τα καταφέρει...

Τα ταξίδια συνέχιζαν πάνω κάτω... Μια φορά μας είπαν ότι θα πάμε Κορέα, χάρηκα... Αλλά εμεινα με τη χαρά... Τα σχέδια άλλαξαν, συνεχίσαμε το ίδιο ταξίδι... Πάνω κάτω... Μια βόλτα από το Σουέζ, μια ανάσα στην Κρήτη... Και αυτό είναι όλο...



Έφτασε κάποτε ο Απρίλης... Απρίλης... Τότε με το ηφαίστειο. Επιτέλους ήταν να ξεμπαρκαρουν και ο Αντρέας και ο Σπύρος. Πλέον οι τίτλοι καπταν είχαν παει περίπατο. Τώρα μιλούσαμε από το ίδιο επίπεδο. Από το ίδιο ύψος και με το ίδιο εκτοπισμα...

22 του Απρίλη φτάναμε Βέλγιο, δεν ξέραμε σίγουρα αν θα φύγουν τα παιδιά, δεν πετούσε τίποτα εκείνες τις μέρες... Κοντευαμε να τρελεθουμε και οι τρεις μας. Εγώ ήθελα επιτέλους να πιάσω και οι άλλοι για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να φύγουν.

Απολυθηκα 21 Απρίλη. 22 γράφτηκε στο φυλλάδιο μου ανθυποπλοιαρχος! Τα είχα καταφέρει!!! Τι γιορτασα στον γιατρό στο βεγλιο... Από την καλοπέραση είχα βγάλει έναν καλό στο πόδι και βγήκα στον γιατρό να μου τον κόψει... Εν ψυχρό με έσφαξε... Υπεφερα πολύ με τα πόδια μου σε αυτό το μπαρκο. Στην αρχή είχα τέτοιους πόνους που δεν μπορούσα ούτε για αστείο να ξαπλωσω ανάσκελα. Πονουσαν τα πόδια μου που ακουμπουσαν στο στρώμα. Ο καπετάνιος μου είχε απαγορεύσει να ανεβαίνω την πρωινή βάρδια... Δεν το είχα ακούσει, ανεβαινα κρυφά.

Και να τώρα στο Βέλγιο μέσα σε μια μέρα τα καμαρωτακθα με φβναζαν second. Τι έκπληξη μετά από τόσο καιρό...

Πρώτη βάρδια στο English channel, στο Dover... Το πρώτο μου επίσημο και φανερό τσιγάρο στη γέφυρα, έβαλα τον ναυτη να μου φτιάξει καφε... Τότε είδα το ποσταλι "seven sisters", θα κροσαρε την πλώρη μου στο 1,2 μιλι... Του φωναξα του είπα να περάσει από την πρυμη μου. Οκ μου είπε. Πέρασε από την πλώρη μου τελικά.

Φτάσαμε Εμιράτα για καύσιμα, άλλαξε ο καπετάνιος. Μου έδειξε εμπιστοσύνη από την αρχή. Εγώ φταίω για την εμπιστοσύνη του αυτή. Την προκαλεσα.

Όταν περναγαμε μέρη με κίνηση αντί να ανεβεί αυτός πάνω με τον ουκρανο, έστελνε εμένα.

Πλέον οι ρυθμοί μου έχουν αλλάξει πολύ. Ενώ πριν δούλευα περίπου 14 ώρες την μέρα τώρα αναγκαζομαι για να προλάβω τις δουλειές μου δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες. Ο ύπνος ελάχιστος, κοιμομουν 4 ώρες κατα μέσο όρο καθε μέρα. Όταν θυμάμαι τρώω κι ολας.

Τα δυο άτομα ακόμα μαζί μου. Τον συνάντησα μετά το Γιβραλτάρ, εμείς πηγαίναμε για πορτ σαιντ και αυτός για Ιταλία. Είχε πιάσει και αυτός. Στα 30 μίλια περάσαμε. Μιλήσαμε στο VHF. Χάρηκα, αλλά μου έλειπε πολύ...

Οι μέρες μου συνέχισαν με δουλειά... Είχα τα αφτιά μου κλειστά σε όλους. Προσπαθούσα να μην τους αφήσω να με επιρρεασουν. Ο άνθρωπος μου πλέον επικοινωνεί καθημερινά μαζί μου. Όταν δεν έχω νέα του είναι μέσα στα νεύρα... Προσπαθώ να το ελεγξω και αυτό. Έχω μια δοκιμο στη βάρδια. Πρωτοετης, καλό παιδί.

Στην βάρδια είχα παρέα σχεδόν πάντα... Στις αρχές ο γρυλος που καθε βράδυ άρχιζε το τραγούδι του. Ένα μήνα και τον είχα συντροφιά. Μετά ο Περης... Εκείνο το ταχυδρομικό περιστέρι που έχασε τον δρόμο του και έκανε σπίτι του την βαρδιολα.

Τον συνάντησα άλλη μια φορά, στη Μάλτα, εμείς περνουσαμε και αυτοί έπαιρναν πετρέλαια... Μιληαμε... Πονεσε και αυτό αλλά έδωσε και λίγο αέρα στις καρδιές μας...

Στο Κατάρ, Ιούνιος... Είμαι εγώ στη γέφυρα... Μιλάω με το λιμάνι και μου λένε να φτάσουμε νωρίτερα. Μιλάω με τον καπετάνιο και  παίρνω την μηχανή να ανεβασομε στροφές. Κάτι με τρώει στο πρόσωπο, το εξυσα μέσα στο σκοτάδι ασυναισθητα. Μετά από λίγο νιωσα κάτι παγωμένο να κυλάει στο πρόσωπο μου. Ήταν υγρό, άνοιξα το φως του χάρτη. Ήταν αίμα... Προσπαθούσα μισή ώρα να το σταματήσω... Αδύνατον. Ήρθε πάνω ο καπετάνιος...

-"Ευτυχώς που ήρθες! Κάτσε λίγο να πάω τουαλέτα γιατί έχω πρόβλημα."

Πήγα... Το αίμα δεν σταματούσε με τίποτα. Εσταζε στο σαγονι μου, ξεκινούσε λίγο κάτω από το μάτι μου και σε μισό δευτερόλεπτο εσταζε... Έβαλα ένα τσιροτο. Σταμάτησε να τρέχει.

Εγώ με τη στολή μου, ο καπετάνιος το ίδιο, ο Γραμματικος επίσης. Και οι τρεις μας στη γέφυρα. Η δοκιμος πάνω και η γυναίκα του Γραμματικού για να δει που θα μπουμε στο Κατάρ. Έχουνε πιλότο. Φτάνουμε στην μπούκα φορτσατοι, ο καπετάνιος ρωτάει τον πιλότο, μήπως θα ήθελε να κατεβαζαμε ταχύτητα, εγώ τον έχω ήδη ρωτήσει αν χρειάζεται bow thruster,όχι απάντησε... Πλησιάζουμε επικίνδυνα γρήγορα στον ντοκο... Τα ρυμουλκα δεμένα δεν βογαρουν. Ο πιλότος κατάλαβε ότι κάτι δεν παει καλά. Ξεκινήσαμε crash astern... Δωθηκε εντολή στα ρυμουλκα να μας τραβήξουν πάσα δυνάμει. Ο Γραμματικος είπε στον ανθυποπλοιαρχο στην πλώρη να φύγει από μπροστά όλος ο κόσμος. Εμείς στην γέφυρα βαστουσαμε όλοι κάτι σταθερό για την σύγκρουση... Να έχουμε κάτι να κρατηθουμε όρθιοι. Την γλυτωσαμε... Μην ρωτάτε πως και πόσο μακριά... Την γλυτωσαμε.

Στα επόμενα Εμιράτα είχανε εσωτερική επιθεώρηση. Από την γέφυρα ένα άτομο τσεκαραν... Εμένα... Κοπέλα και πρωτιμπαρκη. Τους άφησα παγωτά και το χάρηκα πολύ! Έμειναν ενθουσιασμένοι, είχα δουλεξει πολύ γι'αυτο.

Τελευταίο κατέβασμα πια για τα αγία νερά. 20:30 τοπική άκουσα την φωνή του. Ρεπορταριζε. Κατάλαβα ότι ήταν μπροστά μου. Έχω είχα κίνηση μπόλικη. Μόλις καθαρισα έβαλα φωνή στο 16. Ήταν αυτός, είχε βάρδια. Δώσαμε κανάλι και φύγαμε να μιλήσουμε. 23:20 τοπική είμαστε σε παραλλαξη 1,65 ναυτικά μίλια απόσταση. Η φωνή του ζέστη στο ακουστικό... Αναψα τον φακό στη γέφυρα και με είδε, άναψε κι αυτός ένα φως... Πλέον τον άκουγα, τον έβλεπα και δεν μπορούσα να τον αγγιξω... Μόλις σχολασα πήγα στην καμπίνα, δεν μπορούσα να κρατησω άλλο τα δάκρυα μου... Μου έλλειπε πολύ...

Έσφιξα τα δόντια, εξάλλου λίγες μέρες έχω ακόμα... Συνέχισαν οι βάρδιες ήσυχα. Με έχει πιάσει μια ανησυχία για το bab el mandeb. Ακούμε συνέχεια επιθέσεις πειρατών στην ερυθρα τώρα πια, είναι τα μουσωνια και έχουν ανεβεί πιο ψηλά... Τα πολεμικά αφαντα... Κοιτάξω στον ecdis που θα είμαστε στην επόμενη μου βάρδια. Κάτι με ταραζε βαθιά μέσα μου. Πήγα για ύπνο...

Το πρωί ανεβηκα στη γέφυρα παγωμένη. Σε ετοιμότητα, αλλά δεν ενιωθω τίποτα. Σαν να είχα βάλει την καρδιά μου στην κατάψυξη. 10:20 στον καφε... Έχω τον ναυτη στο τιμόνι και γυρίζω, βλέπω αριστερά μου 3 ψαραδικα, ακριβώς πίσω από τα 3 αδέρφια... Δίπλα το ένα στο άλλο, 6-7 άτομα καθε βάρκα. Τους παρακολουθώ... Άλλο ένα βαρκακι εμφανίζεται και κροσαρει με ταχύτητα την πλώρη μου, δίνω εντολω και στριβουμε κι άλλο αριστερά, ήθελα να έχω τον έλεγχο. Τον καθαρισα τον πλωριο, γυρίζω το βαπόρι πορεία. Είμαι πλέον σε παραλλαξη με τα 3 ψαραδικα, τότε τα δυο ξεκίνησαν με τέρμα τα γκαζια τους για το βαπόρι μου... Πήρα τηλέφωνο κάτω, έπιναν καφε. Ήταν ο καπετάνιος. Πάγωσε μόλις του είπα το συμβαίνει. Σαν αστραπή ήρθε με μιας στη γέφυρα, μαζί του και όλοι οι αξιωματικοί που πιναν τον κεφε τους. Σε ένα από τα βαρκακια είδαμε στην πλώρη του ένα όπλο... Ήταν πειρατές, αυτό ήταν σίγουρο. Αρχίσαμε να φωνάζουμε τα πολεμικά στο 16... Ποτέ καμία απάντηση. Το αίμα όλων είχε παγώσει, ο τρόμος είχε ζωγραφίσει τα πρόσωπα τους. Εμένα δεν με εννοιαζε... Δεν ένιωθα φόβο, ήμουν σίγουρη ότι όπως να γίνει θα είμαστε καλά. Είτε όμηροι είτε όχι...

Μετά από λίγο και αφού έφτασαν σε απόσταση κοντά στο μίλι τα παρατησαν. Δεν θα μπορούσαν να μας πιάσουν... Με 20 κόμβους είμαστε δύσκολος στόχος.

Φτάσαμε Εμιράτα για να φύγω. Έχω φτιάξει 7 σελίδες παράδοση στον αντικαταστάτη μου με τις δουλειές που έχει να κάνει. Έχει πηξει κανονικά... Από το πρωί μέχρι τις 16:45 του λέω τι έχει να κάνει. Τότε μου λένε ότι σε μισή ώρα θα είναι η λατζα μου στο βαπόρι. Τα πράγματα μου ακόμα χύμα και εγώ ούτε μπάνιο δεν έχω χρόνο να κάνω... Αρων αρων κλεινω βαλίτσες, κατεβαίνω κάτω. Είχε σουελ. Θα κατεβαινα από πιλοτοσκαλα. Η λατζα προσεγγίζει με φόβο, εγώ ήδη έχω αρχίσει και κατεβαίνω στα πλευρά του πλοίου με την πιλοτοσκαλα. Είμαι από κάτω η λατζα και κουναει τρέλα... Έφυγε, φοβήθηκε και εγώ εκεί κρεμασμενη στα πλευρά του πλοίου να σκέφτομαι ποιος παίζει μαζί μου...

Τα μεσάνυχτα τελικά κατάφερα να φύγω με τη λατζα του bunker surveyor....

Εφτά μήνες από τη ζωή μου... Εφτά μήνες συγκινήσεις και άγχος,  νευρα, χαρές... Εφτά μήνες....

Μια ιστορία της Χαλαρουίτας - αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ



https://kapetanisses.blogspot.com/2010/08/blog-post.html