ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΪΚΟΥ: Ένα κορίτσι του 1821, μια ... Εξοδίτισσα!

200 χρόνια σήμερα από την επίσημη ημερομηνία έναρξης της επανάστασης του 1821. Μια ημερομηνία που βολεύει τους παπάδες και αφορίζει στους αιώνες τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Όσοι διαβάζουν ιστορία το γνωρίζουν. Για τους άλλους, τον αμαθή όχλο, θα σημειώσω πως την Επανάσταση του 1821 την ξεκίνησε ως επίσημος αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, στις 24 Φεβρουαρίου 1821, στην πόλη Ιάσιο της τότε Μολδοβλαχίας και σήμερα της Ρουμανίας. Ούτε παπάς, ούτε Μονή Αγίας Λαύρας, ούτε γιορτή του Ευαγγελισμού. Αυτά είναι παραμύθια και παραχάραξη της ιστορίας. Κατάλληλα να τα τρώνε αμάσητα οι λωτοφάγοι και να τα εκμεταλλεύονται οι ... γαριδοφάγοι! Αυτοί που μαζώχτηκαν χτες βράδυ και τρώγανε μπισκότα βουτηγμένα σε μελάνι σουπιάς και κιμά γαρίδας. Για να τιμήσουν το 21! Λες και το '21 το έκαναν οι πολιτικάντηδες κι ακόμη περισσότερο οι βασιλιάδες... Και όχι ο απλός λαός. Οι λίγοι που σώζονται τα ονόματά τους και οι πολλοί ανώνυμοι.

Για τούτο αποφασίσαμε να τιμήσουμε το '21 με τον δικό μας τρόπο. Φωτίζοντας μια τόση δα λεπτομέρεια εκείνου του αγώνα. Τη ζωή ενός απλού κοριτσιού της επανάστασης. 15 χρονών ήταν μόλις οι Έλληνες πήραν τα όπλα και διεκδίκησαν τη λευτεριά τους! Και ζούσε στο Μεσολόγγι. Το ηρωικό Μεσολόγγι. Αυτό που ο Δάσκαλος Λιαντίνης το αποκάλεσε "Ακραίο Λέπας" της επανάστασης. Και ο εθνικός μας βάρδος ύμνησε τους αγωνιστές τους ως Ελεύθερους Πολιορκημένους. Ανάμεσά τους ήταν και η Ελένη Στάικου, το κορίτσι για το οποίο θα σας μιλήσουμε.

Η Ελένη ζει και αντέχει τις πολιορκίες του Μεσολογγιού. Υποφέρει τα πάνδεινα μαζί με όλους τους άλλους υπερασπιστές του. Και ονειρεύεται την ελευθερία της πατρίδας. Φτάνει όμως η στιγμή που οι Μεσολογγίτες αποφασίζουν την ηρωική Έξοδο. Μαζί θα βγει από την πόλη και η Ελένη. Ντύνονται όλοι και στολίζονται με τα καλά τους ρούχα. Λες και πάνε σε γιορτή κι όχι στον πόλεμο και στο θάνατο. Ντύνεται και η Ελένη το νυφιάτικο γιλέκο της.


Δε θα σταθεί τυχερή. Πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί και τότε εκείνο το απλό κορίτσι θα βγάλει μόνη της το μάτι της. Με ένα πιρούνι. Για να μην την πάνε σε χαρέμι. Για να μην την ατιμάσουν τα σκυλιά.

Η ζωή θα της χαριστεί. Δε θα πεθάνει. Με την απελευθέρωση επιστρέφει αρχικά στο Μεσολόγγι και αργότερα στον τόπο καταγωγής του πατέρα της, το Βραχώρι (Αγρίνιο). Κατά τις πληροφορίες μας θα αφήσει εκεί την τελευταία της πνοή πολύ αργότερα, στα 1887. Κι αφού λίγο νωρίτερα, στα 1885, την φωτογραφίσουν! Έτσι και έχουμε τη σπάνια χαρά να βλέπουμε σε φωτογραφία το πρόσωπο της ηρωίδας, της Εξοδίτισσας Ελένης Στάικου:


Για να μας θυμίζει εκείνους τους ανθρώπους που έφτασαν να τρώνε γάτες, σκυλιά, ποντίκια και με τα πιρούνια να βγάζουν τα μάτια τους και όχι να τσιμπάνε κιμά γαρίδας. Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου. Εκείνοι που άνοιξαν την πόρτα για να γυρίσει η Λευτεριά στην πολύπαθη γη της Ελλάδας.