Κοιμήσου Περσεφόνη

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα

κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο

τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα

και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε τ' αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούριο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

(Νίκος Γκάτσος / Μάνος Χατζιδάκις)

Κοιμήσου ο ένας...

Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου ο άλλος...

Διαλέγεις και παίρνεις...

Είτε σε λένε Περσεφόνη είτε όχι...

Μια φορά και έναν καιρό στην Ελευσίνα φύτρωνε σιτάρι...

πέθανε η μήτηρ της γης



Καιν’ οι μαύρες τσιμινιέρες
όνειρα του καθενός
νύχτες οι δικές μας μέρες
κι η αγάπη μας καημός...