Στιγμές της ζωής του ναυτικού

Τι αίσθηση κι αυτή, να ξυπνάς και να κοιμάσαι μέσα στο απέραντο γαλάζιο... Να μην έχεις κοινές έγνοιες στο κεφάλι σου...



Να μην σε αγγίζει τίποτα μονάχα η μανία της φύσης...



Να ξυπνάς και τα μάτια σου να χορταίνουν ζωή μέσα από την απραξία...



Ο ήλιος να σου χαμογελά και οι αχτίδες του σαν χάδι να σου χαιδεύουν τα μαλλιά...



Να θαυμάζεις τα μεγαλεία του ανθρώπου...

Και να λυπάσαι την ζωη που χάνεις...

Με εργασία και χαρά να τρέχουν τα λεπτά...



Και κάτω στ'αμπάρι το βάλφ να φτιάξεις...




Και την σαβούρα σου ν'αλλάξεις...



Και στο μπομπορούμ να κατεβείς...



Μα μόλις την σκάλα ανεβείς, τα μάτια σου σηκώσεις και το δεις...



Τότε το ξέρες ότι ζεις...

Απίθανες οι εικόνες που μας πρόσφερες. Να πω ότι ζηλεύω; Αυτονόητα πράγματα. Το χεράκι με τα γράσα δικό σου;

Kαι εγώ ζηλεύω τωρα που τις ξαναβλέπω... Πόσο θέλω να πάω πάλι πίσω...

Μία μικρή διόρθωση στο χέρι μου δεν είναι γράσα αυτά που φαίνονται... Πετρέλαιο είναι...

Εγώ κρατούσα τον φακό και ο γραμματικός την φωτογραφική... μετά αλλάξαμε...



Νοσταλγώ τους μήνες που περάσαν...

Χαίρομαι αν καταφέρα έστω και στο ελάχιστο να σε ταξιδέψω σε άλλες θάλασσες!

Kαι θυμάμαι την θλίψη και την στεναχώρια όταν ο μέντορας έφυγε...



Εκεί, στην δύση του ηλίου, Χριστούγεννα...Πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Τι πάλη και αυτή να μην δείξω την θλίψη μου...

Πότε δεν θα ξεχάσω τον 17ο κανόνα του ΔΚΑΣ (σαφής, έγκαιρος, έκδηλος, σύμφωνος με τους κανόνες της καλής ναυτικής τέχνης)!

Βρε παιδί μου, βρε... βρε...

Και τι να ξεχάσω; Τα γυμνάσια πυρκαγιάς;



Τα γυμνάσια ελικοπτέρου;



Τόσες αναμνήσεις κλεισμένες σε μόλις 200 ημέρες.

Ναι. Τώρα δηλαδή το κάνεις επίτηδες ε;

Λοιπόν, ρίξε βλέφαρο στη Λαβέτ που ανέβασα. Αν αυτή άντεξε 43 χρόνια για να πιάσει κορυφή, όλοι έχουμε ελπίδες να πετύχουμε τα όνειρά μας. Τότε να δεις φωτογραφίες που θα ανεβάζω...

(Το ... Μπαλαούρο μου πια... με όλες τις ναυτικίνες που μαζεύτηκαν εδώ για να ξύνουν πληγές...)

Αυτό έβλεπα τώρα...

Η κορυφή δεν λέει κάτι... η διαδρομή είναι αυτή που κάνει πάντα την διαφορά...

Μου θύμησες μια κουβέντα που είχα για τα "πεφταστέρια"... Είναι απίστευτο θέαμα και όσες φορές κι αν δεις την ουρά ενός αστεριού που πέφτει πάντα νιώθεις ένα ρίγος.

Αυτά τα αστέρια μπορεί να μην τα δεί ποτέ κανένας, μπορεί επίσης να τα δεί κάποιος μόνο την στιγμή που θα πεθαίνουν και ο θάνατός τους θα υπερκαλύψει τα υπόλοιπα αστέρια.

Κάποτε ήθελα να γίνω "πεφταστέρι", τώρα δεν με νοιάζει... Το μόνο που με νοιάζει είναι να τρέξω στους γαλαξίες των ονείρων μου.

Και αυτό που θέλω είναι ο καθένας μας να τρέχει στον δικό του γαλαξία και να ξεδιπλώνει τις χαρές του, να μαθαίνουμε κι εμείς και να χαιρόμαστε μαζί του!

Περιττό, λοιπόν, να σου πω ότι θα χαρώ πραγματικά να δω τα όνειρά σου, και φωτογραφίες από το δικό σου γαλαξία!

Κάτι μου λέει ότι τον έχεις βρει τον γαλαξία σου, οπότε περιμένω με αγωνία!

Υ.Γ. και μην μου λες για το μπαλαρούρο μαζί μας ταξιδεύεις κι εσύ! Η κουζίνα μας είσαι!!! Μακαρονάδα την Κυριακή!

Πάνω που είπα να μαλακώσω... κοίτα τι κάνεις... με σφάζεις τελείως. Κανέλα στην πληγή λέγεται αυτό;

Τσπ ελπίζω να με έχεις λίγο καταλάβει ε;

Ετοιμάζω ένα ταξιδάκι ειδικά για σένα. Εγώ άσε... Πάει καιρός που έδεσα σε λιμάνι που δεν επιτρέπονται αναχωρήσεις. Όχι πως δεν το θέλω. Επιλογή ήταν. Έστω και αν βράζει ο πόθος ο αγιάτρευτος. Αλλά προς το παρόν έχω ρίξει άγκυρα ασήκωτη τουλάχιστον για άλλα δέκα χρόνια. Κατόπιν δε θα με κρατά τίποτα. Σημειώστε το όλοι. Και φυσικά όχι στο μαγέρικο. Αν είναι να κλειστείς σε μια κουζίνα, κάτσε και στο διαμέρισμα.

Το δικό μου το βίτσιο λέγεται "στόκολο". Φωτιές και τουρμπίνες και να βράζουν τα σπλάχνα του θεριού. Να νιώθεις πως εσύ είσαι εκεί και το πιλατεύεις. Θες το τρέχεις, θες το σταματάς. Πάνε χρόνια που είχα ακούσει ένα τραγουδάκι, αυτό φταίει για τις χίμαιρες:

"Κι ο θερμαστής στο στόκολο με τις φωτιές μαλώνει".

Μου πήρε λίγο καιρό να μάθω τι εστί στόκολο... στην αρχή άλλο πράγμα είχα στο νου μου... και μετά λαμπάδιασαν μέσα μου οι σκηνές να είμαι εκεί και να παλεύω με τις φωτιές εγώ η ίδια.

Μου έχουν εξηγήσει πως τώρα πια δεν είναι ακριβώς έτσι. Κάποτε που τα καράβια είχαν κάρβουνο ήταν ηρωικές στιγμές για τους θερμαστάδες... Που ταΐζανε με το φτυάρι τις φλόγες και άναβαν κι αυτοί μαζί... Και βγαίνανε μετά στον απάνω κόσμο σαν καλικαντζάροι, κατάμαυροι. Χθόνιες μυστηριακές μορφές ενός άλλου κόσμου...

Κάπως έτσι χτίστηκε και το Μπαλαούρο. Στα σκοτεινά και στα άφαντα. Εκεί που συντελούνται τα μεγάλα μυστήρια. (Και χωρίς κανέλα, ε;)

Δεν ξέρω πολλά, άλλα σίγουρα ξέρω πως άλλοι το λέν όραμα, άλλοι το λεν όνειρο και άλλοι το λεν ζωή.

Μερικοί πιστεύουν ότι δεν έχουμε δικαίωμα διαμόρφωσης της ζωής μας. Οτι είμαστε έρμαια... Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα... Όπως δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος... Ξέρω όμως γιατί ήρθα, που θα πάω δεν ξέρω, ούτε το πως.

Το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλους μας; Διαλέγουμε τους δρόμους μας με μοιραίες συνιστώσες να παίζουν βασικό πολλές φορές ρόλο. Άλλα πάντα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Χωρίς ταμπού, χωρίς αναστολές.

Πρέπει να φωτίζουμε το μονοπάτι της ζωής μας με το φως της καρδιάς μας.

Αχ, πως θυμάμαι και τα λιμάνια...
Αχ, τα λιμάνια...
Έχουν καεί καρδιές στα λιμάνια...



Στην Βενεζουέλα είναι εδώ, αρχές Σεπτέμβρη. Στο περίφημο και δοξασμένο Μαρακάιμπο!!



Εδώ Puerto La Cruz...



Και εδώ στην Αμερική, στο μπαρ του O' Malley.
Θυμάσαι τα δύο παλικάρια που παίζαν μπιλιάρδο;
Στην Βενεζουέλα θυμάσαι που μας μάθαν να χορεύουμε στους ρυθμούς τις λατίνας ο Juan και ο Ramon;

Τι καλά που είχαμε περάσει...
Και θυμάσαι; Τότε στο Galveston ήταν που σε είχα κερδίσει στο μπιλιάρδο, σε εκείνο το σκοτεινό μπαρ, με ήχους Blues. Και μην μου πείς ότι με άφησες να κερδίσω!

Ή ακόμα θυμάσαι τα λουλούδια που μας προσφέραν στην Βενεζουέλα; Και τα τατουάζ που κάναμε; Μια μόνο βδομάδα αντέξαν... Και τη Χριστίνα; Αχ, τη Χριστίνα που μας άναψε φωτιές...

Kαι θυμάμαι το βαπόρι που είχα δει στο Gilbratar. Δεν έχω δει ποτέ ξανά πιο μεγάλο βαπόρι.



Και εκείνο το ιστιοφόρο που μου κουνούσε το χέρι από μακριά...



Και εκείνο το βαπόρι που συναντήσαμε όταν κρόσσαραμε τον Ατλαντικό για δεύτερη φορά. Και τι μπουνάτσες συναντήσαμε στην αρχή...



Τότε λέω που βάφαμε τις σχάρες στην πρύμνη. Και θυμάσαι που τρελάθηκε ο Edgar, πήρε το πινέλο του φωτιά. Βάφαμε και ξαφνικά πετάγεται όρθιος και αρχίζει να φωνάζει "First, I finish first!!". Αλήθεια, πόσο είχαμε γέλάσει τότε...
Νόμιζε ότι ήταν μόνο μία η σχάρα...

Και τότε που έσκιζε η πλώρη την θάλασσα στον δρόμο για την Ισπανία, και τι μπουνάτσες...



Και τις πανσέληνες νύχτες που έτρεχαν οι σκέψεις στο μυαλό και τα νεύρα στα όριά τους.



Και τις βόλτες στην Kalle Mayor στην Cartagena... Τι πόλη και αυτή; Να πάτε αν δεν έχετε πάει, να δείτε το ναυτάκι, στενάχωρο να περιμένει στο παγκάκι... Τι να περιμένει άραγε; Ίσως την αγαπημένη του... Ποιός ξέρει;



Τι λες; Τι να περιμένει έτσι, τόσο μελαγχολικό;

Και κυλάει ο χρονος και γυρνάει πάλι πίσω με λαχτάρα για τους δικούς του ανθρώπους, για τα αγαπημένα του πρόσωπα...

Αλλά πάλι ο νους του στο βαπόρι είναι. Εγκλωβισμένες ψυχές ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Δεν μπορούν να κάτσουν πολύ στο ίδιο μέρος οι ναυτικοί. Ταξιδεύουν συνέχεια...

Και αν τύχει να πάνε εκδρομή κοντά σε θάλασσα την κοιτάνε και στο καράβι νομίζουν ότι πατάνε.



Και βλέποντας το φάρο ψάχνουν για τα κυάλια...

Πέρασα από ένα ποίημα αλλά η διάθεση δεν άλλαξε. Και ήρθα και τρύπωσα εδώ. Ήθελα να το ξέρετε. Πως εκεί στα πέλαγα ο κόσμος είναι όμορφος. Δίχως ηλίθιους να σε παίρνουν ανώνυμα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα. Μόνο ο άνεμος σφυρίζει εκεί και το κύμα αναδιπλώνεται στο αιώνιο ερωτικό του κάλεσμα.

Αχ.... τυχερούλες ναυτικίνες... Με βλέπω να κατεβαίνω Πειραιά να βγάζω φυλλάδιο...

Ερώτηση κρίσης: Το κελάρι με τα ποτά ποιος το επιβλέπει στο καράβι;

O μάγειρας τα κλειδώνει, τα μετράει, και δίνει στον καπετάνιο την λίστα με τα κρασιά! Επίσης ζητάει άδεια για να τα χρησιμοποιήσει!




Και επίσης ο μάγειρας φτιάχνει και κάτι τέτοια τρελά για να χαρεί το πλήρωμα! Και γενικά του βγαίνει η γλώσσα!

Μια εικόνα χίλιες λέξεις!!!

ΑΠΟΡΙΑ: Η κανέλα πού είναι;;;

Το κελάρι με τα ποτά?? Σε πειρατικό θα πας καλέ? Κάτι λίγα ποτά που υπάρχουν τα έχει ο μάγειρας, κυρίως για το φαγητό.



Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τους άλλους να περνούν και εσύ εδώ να μένεις;

Με μόνο φυλαχτό μια μικρή ονειροπαγίδα από την Βενεζουέλα. Τότε που πίστευαν ότι οι ονειροπαγίδες προστατεύουν αυτούς που τις έχουν από άσχημα όνειρα και άσχημα πνεύματα (τότε τα όνειρα ήταν πνεύματα). Με μια ονειροπαγίδα για να κρατά όσο πιο μκριά μπορεί τη ζάλη του μυαλού περνάν οι μέρες...

χαλαρουιτα έγραψε:

Kαι θυμάμαι το βαπόρι που είχα δει στο Gilbratar. Δεν έχω δει ποτέ ξανά πιο μεγάλο βαπόρι.

Ρε δες κάτι πράγματα... Και σου λένε μετά για την απεραντοσύνη της θάλασσας...

7/1/2008;;;

Σημείωσε. Και 9/1/2010!!!

Κι αν δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, δεν μπορώ να διακρίνω το όνομά του, σίγουρα ήταν αδερφάκι του.

Και ιδού η φωτογραφία του:

και περνούσε πάλι το Γιβραλτάρ...

Ρε μπας και είναι εκεί αγκυροβολημένο συνέχεια και το έχουν και τίγκα στο κοντέινερ για να ξεγελάνε όσους το βλέπουν ότι ταξιδεύει;;;