Τι είναι τα Χριστούγεννα...

Πρωί πρωί σήμερα στα σόσιαλ διάβασα την ανάρτηση μιας φίλης:

Παράθεση :

Αν τα Χριστούγεννα είχαν διεύθυνση, θα ήταν "Στης μαμάς"...
Εκεί που πάντα θα υπάρχει κάποιος να σου βάλει μια κουβέρτα. κι ας είπες πέντε φορές πως δεν κρυώνεις. Που κάποιος θα ανάψει τα φώτα του δέντρου ειδικά για σένα. Που θα ξανανιώσεις παιδί κι ας έχεις ήδη δύο. Που θα σε κρατήσουν ήσυχο για να πάρεις έναν υπνάκο. Εκεί που υπάρχουν πάντα σοκολατένια γλυκά. . και ο χυμός μήλου πίνεται στην ειδική κούπα στην ψηλή καρέκλα. Γιατί με τη μαμά σου θα είσαι πάντα ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος στον κόσμο.
Αν τα Χριστούγεννα είχαν διεύθυνση, θα ήταν εκεί που θα σε αγαπούν πάντα άνευ όρων. Στην καρδιά μιας μητέρας.

Με τσίμπησε αμέσως η καρδιά μου. Και για εκείνη που ανέβασε την ανάρτηση και για μένα. Η φίλη μου είναι μεγάλη σε ηλικία. Υποθέτω στην ηλικία της μάνας μου ή και λίγο νεότερη. Αρχικά είχα γνωρίσει τον γιο της, συνάδελφο καθηγητή. Μέσω διαδικτύου. Ήταν από εκείνα τα χαρισματικά άτομα και τους φωτεινούς παιδαγωγούς. Το καλοκαίρι πλησίαζε θυμάμαι να τελειώσει όταν κεραυνός εν αιθρία ξέσπασε η είδηση του θανάτου του. Καρδιά. Δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά. Τον είδα κατευθείαν στην κηδεία του. Τον θαύμαζα πολύ, δεν μπορούσα να μην πάω.

Τις επόμενες ημέρες γνωρίστηκα μέσω διαδικτύου και πάλι με τη μητέρα του. Με εντυπωσίασε με όσα έγραφε για το αγόρι της. Και κατάλαβα πως τα χαρίσματά του από εκείνη τα είχε κληρονομήσει. Και εξελίξει βέβαια σαν νεότερος. Αλλά η μάνα ήταν εκείνη που του είχε δώσει το γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί και να προκόψει.

Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισα την επαφή μου μαζί της. Γιατί οι αναρτήσεις της είχαν τη δροσιά της αυγής και το φως του ήλιου που ανατέλλει. Ποτέ δε μας έκρυψε πόσο πονάει η καρδιά της από το χαμό του γιου της. Και μάλιστα λίγο μετά "έφυγε" και ο άντρας της. Σαν να μην έφταναν αυτά μετακόμισε και η νύφη της σε μια μακρινή πόλη και έχασε και την εγγονούλα της που είχε και το όνομά της. Όμως δεν άφησε τον εαυτό της να λυγίσει. Δεν κατρακύλησε στην απελπισία και στην απόγνωση. Κράτησε ψηλά το ηθικό της και έβρισκε και τον τρόπο να τείνει χείρα βοηθείας σε όποιον έπεφτε! Φοβερή γυναίκα σας λέω! Και αντάξια μάνα εκείνου του υπέροχου ανθρώπου και εκπαιδευτικού που τόσο θαύμαζα και "έκλεβα" τις ωραίες ιδέες του για το σχολείο.

Χτες βράδυ βρέθηκα κι εγώ στης μαμάς μου. Καμία σχέση όμως με την περιγραφή της φίλης μου για το χριστουγεννιάτικο σπίτι της μάνας... Το σπίτι παρατημένο, με τοίχους σημαδεμένους από σεισμό, πράγματα άσχετα αφημένα δεξιά αριστερά, ακόμη και η γλάστρα που λίγες μέρες πριν τους πήγε ο αδερφός μου μισοξεραμένη. Και τίποτε δε θύμιζε πως σε λίγες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα. Ούτε καν το καραβάκι που τους είχα πάει παλιότερα δεν είχαν βάλει στην μπρίζα να αναβοσβήνουν τα φωτάκια του και να φωτίζουν τις καρδιές μας.

Η μάνα μου δεν κήδεψε παιδί. Έχει θρηνήσει όμως ξανά και ξανά για απώλειες. Ξεκινώντας από το αδερφάκι μου που χάθηκε στη γέννα ένα χρόνο μετά τη δική μου. Κι άλλη αποβολή μετά και ξανά αποβολή μέχρι που γέννησε τον αδερφό μου. Φέτος όμως την τρόμαξα για τα καλά εγώ. Με τον καρκίνο μου. Κι έπαθε στραπάτσο η ψυχολογία της. Βλέπεις εδώ και λίγα χρόνια έχει χάσει σχεδόν τελείως τα ματάκια της. Αφού έκλαψαν και ξαναέκλαψαν για ένα σωρό συμφορές, προτίμησαν στο τέλος να σβήσουν. Είναι και ο χαρακτήρας της έτσι. Να ρουφά σαν σφουγγάρι την πίκρα και των άλλων τριγύρω της, να υποφέρει και να συμπάσχει κι εκείνη.

Τώρα τελευταία πέρα από τα σωματικά της προβλήματα παρατηρήσαμε με τον αδερφό μου πως κάτι δεν πάει καλά και στη συμπεριφορά της. Αναστατωθήκαμε. Και πιο πολύ που συνεχώς καβδαγίζουν με τον πατέρα. Εκείνος πάνω από 90 και έχοντας χάσει την ακοή σε μεγάλο βαθμό. Υποχρεωμένος όμως να βγαίνει να ψωνίζει κι ας πονούν τα πόδια του και ας τον έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του. Εγώ και μακριά τους μένω και πώς να τους βοηθήσω στα χάλια που βρέθηκα λόγω καρκίνου; Είπα και ξαναείπα να πάρουν ένα κορίτσι να τους βοηθά, τίποτε. Δε θέλουν λέει ξένο άνθρωπο στο σπίτι τους. Κι εκεί παιδεύονται τα δύο γερόντια να επιβιώσουν. Η μάνα να μαγειρεύει στα τυφλά και να καίγεται κάθε τρεις και λίγο. Κι ο πατέρας που είναι ευαίσθητος στα δερματολογικά να έχει μονίμως γάζες στα χέρια από το πλύσιμο των πιάτων.

Εκπαιδευτικοί και οι δύο στα νιάτα τους. Με λαμπρές καριέρες. Δεν τους αξίζει αυτό που ζουν τώρα. Δεν τους αξίζει που δεν κατάφερα κι εγώ να τους χαρίσω έστω ένα εγγονάκι. Τόσα παιδιά πέρασαν από τα χέρια τους. Και τώρα ξέμεινε το σπίτι από παιδιά. Τι να κάνουμε; Αυτή ήταν η μοίρα μου. Παιδιά να μην κάνω και να κάνω έναν καρκίνο στη μήτρα. Πάλι καλά που όπως λένε οι γιατροί κατάφερα να τον νικήσω.

Όμως η κατάθλιψη ήρθε και θρονιάστηκε για τα καλά στο σπίτι των γονιών μου. Την ξόρκισαν πολλές φορές στο παρελθόν. Και σήκωναν πάλι το κεφάλι. Τώρα το κακό παράγινε. Βούλιαξαν. Δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε και τη διάθεση να αντισταθούν.

Χτες με το ζόρι πήγα τη μάνα σε νευρολόγο. Να δούμε τι ακριβώς τι συμβαίνει. Και κυρίως τι μπορούμε να κάνουμε για να την βοηθήσουμε λιγάκι. Ελπίζω να καταφέρουμε να πάμε και τον πατέρα. Γιατί ακόμη και το να πάει κάποιος στο γιατρό θέλει δύναμη. Και θέλει κουράγιο να παλέψει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Είμαι κι εγώ σαράβαλο, προσπαθώ να τους βοηθήσω αλλά σε αναρρωτική άδεια είμαι ακόμη και με αρκετές παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες. Χτες στον νευρολόγο του ζήτησα να εξετάσει κι εμένα για την περιφερική νευροπάθεια που έπαθα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Και είναι και η κήλη από την εγχείρηση της υστερεκτομής. Και η αναιμία. Κι ούτε ξέρω πόσα ακόμη.

Αυτά τα Χριστούγεννα το μόνο που θέλω είναι να μην κουραστούν οι γονείς μου και βάλουν πάλι μπροστά να μαγειρεύουν για να ευχαριστήσουν εμάς. Ειδικά το περίφημο φρικασέ που τους ξεθεώνει και τους δύο. Ήδη συνεννοήθηκα με ταβέρνα της γειτονιάς μου και θα τους πάω έτοιμα τα πάντα, και τις σαλάτες ακόμη. Να φάμε και να γιορτάσουμε χωρίς να πονάνε μετά τα κόκαλά μας για τρεις μέρες. Γιατί Χριστούγεννα δεν είναι μόνο η μάσα. Είναι κυρίως οι άνθρωποι. Κατά πως λέει και μια ακόμη φίλη μου και συνάδελφός μου:

Ο μόνος πλούτος εδώ...είναι οι άνθρωποι μας...αυτοί είναι τα Χριστούγεννα, τα όλα μας!!!

Αυτή η φίλη είναι μια ακόμη μάνα που έχασε το παιδί της. Ένα κοριτσάκι μόλις 10 ετών. Ξαφνικά. Κάτι έγινε στο κεφαλάκι της. Κι έφυγε το παιδάκι κι έγινε άγγελος στον ουρανό.

Κι έπειτα την φώτισε ο Θεός και αποφάσισε να γεννήσει ένα νέο παιδάκι. Κοριτσάκι κι αυτό. Και πάλεψε όσο δε χωρά στο νου του ανθρώπου να σταθεί όρθια. Να μεγαλώσει σωστά το μωράκι της. Χωρίς ούτε λεπτό να ξεχνά το άλλο που έφυγε. Ειλικρινά απορώ με τη δύναμή της.

Και όμοια βλέπω και τη γιαγιά να αγωνίζεται να βοηθήσει την κατάσταση. Και τώρα που είναι Χριστούγεννα να τους προσφέρει ένα ονειρεμένο σπιτικό, βγαλμένο λες από τα παραμύθια. Η φίλη μου ανέβασε και φωτογραφίες. Κατά περίεργο τρόπο το face book μου έβγαλε τη δική της ανάρτηση αμέσως μετά από της άλλης φίλης:


Στολίδια, κεριά, φωτάκια... και όπως σημειώνει και η κόρη της και φίλη μου: "Στο σούπερ στολισμένο σπίτι της γιαγιάς. Αποψε!"

Καμία σχέση με το δικό μου χτεσινό "απόψε".

Όμως μια λεπτομέρεια στην άκρη της φωτογραφίας και που για ευνόητους λόγους φρόντισα να περικόψω, μαρτυρά τον πόνο που υπάρχει πίσω από τα στολίδια. Είναι μια φωτογραφία της φίλης μου με τη νέα της κορούλα και δίπλα ένα ξύλινο αγγελάκι. Και από την άλλη μεριά η φωτογραφία της πρώτης κορούλας της.

Τι είναι τελικά, φίλοι μου, τα Χριστούγεννα;

Είναι λέω αυτό που εμείς θέλουμε να είναι. Αν τα θέλουμε μαύρα, μαύρα θα είναι. Και μίζερα.

Αν εμείς θέλουμε φως, θα βρούμε τη δύναμη να ανακαλύψουμε το αστέρι των μάγων στον ουρανό. Και να μας δείξει κι εμάς τον δρόμο για τη Βηθλεέμ.

Καλά κι ευλογημένα και ολόφωτα Χριστούγεννα!