Πάμε για σύνταξη...

Η ώρα έφτασε που θα πω αντίο και στο δεύτερο επάγγελμα της ζωής μου. Και μετά από 40 χρόνια και 9 μήνες δουλειάς θα βγω στη σύνταξη. Από τη μια χαίρομαι που θα κάαααθομαι και θα πληρώνομαι και από την άλλη νιώθω ήδη νοσταλγία για το δασκαλίκι.


Διορθώνοντας τετράδια στο "κενό" και πίνοντας καφεδάκι... Προσπαθώντας να συνηθίσω την ιδέα του ποτέ ξανά. Ένας μικρός θάνατος είναι και η σύνταξη.


Μου τα έκανε κι αυτός ο καρκίνος μαντάρα. Μόλις στα μέσα του Απρίλη πήρα τάξη αφού η φετινή χρονιά με βρήκε σε αναρρωτική να κάνω χημειοθεραπείες. Κι όταν γύρισα, μετά τα Χριστούγεννα, δεν υπήρξε τάξη για μένα. Και βρέθηκα να κάνω παράλληλη στήριξη σε ένα αγοράκι για 3 μήνες. Απέκτησα και αυτή την εμπειρία.


Με τα σκουφάκια μου αφού το μαλλί είχε πέσει από τις χημειοθεραπείες. Και με όλα τα άλλα προβληματάκια μου. Ο καρκίνος σε μαθαίνει να τα αντέχεις όλα.  Και τη σύνταξη; Υποθέτω πως ναι. Αλλά το σχολείο θα μου λείψει. Δηλαδή η τάξη και οι μαθητές.  

40 χρόνια είναι αυτά...  Μια ολόκληρη ζωή.