HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας

Πήγαινε κάτω 
5 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΔευ Απρ 07, 2008 8:53 pm

Αναδημοσίευση από το blog ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας HPIM0133

Η γειτονιά μας, η Νέα Σμύρνη στην Αττική, ήταν κάποτε ονομαστή για τα χαριτωμένα μικρά σπιτάκια της και τους πανέμορφους κήπους που δημιουργούσαν τα εργατικά χέρια των πρώτων κατοίκων της πόλης, των προσφύγων από την άλλη Σμύρνη...

Σήμερα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Όσοι έχουν χρόνια να επισκεφθούν την πόλη μας, τρομάζουν να την αναγνωρίσουν. Οι παλιές μονοκατοικίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση κι εκεί που φύτρωναν γαζίες και βασιλικά, τριανταφυλλιές και γιασεμιά, λεμονιές και ελιές... και όσα άλλα έκαναν κάποτε παράδεισο τη Νέα Σμύρνη, σήμερα υπάρχει μπετόν! Πανύψηλες πολυκατοικίες αντικατέστησαν τα ταπεινά σπιτάκια και οι ανάγκες για γκαράζ εξαφάνισαν τελείως το χώμα από τους ακάλυπτους χώρους. Ποιους ακάλυπτους δηλαδή; Αφού κι αυτοί οι ελάχιστοι χώροι που στις πολυκατοικίες των προηγούμενων δεκαετιών άφηναν περιθώριο να φυτευτεί κανένα δεντράκι, σήμερα με το νέο οικοδομικό κανονισμό έχουν ελαχιστοποιηθεί τόσο που μόνο γλάστρες μπορεί κανείς πια να βάλει.

Αν ρωτήσετε τους παλιούς κατοίκους, ο καθένας θα έχει να σας διηγηθεί πολλά τραύματα ψυχής για τη φρικτή αυτή τσιμεντοποίηση της πόλης μας. Πόσες και πόσες αγαπημένες γωνιές και λατρεμένες εικόνες έσβησαν οριστικά όταν μια μέρα όρμησε ξαφνικά η μπουλντόζα και ο εργολάβος με το συνεργείο του:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας %CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%B6%CE%B1+%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9

Η μπουλντόζα "ξηλώνει" την αγαπημένη αμυγδαλιά στη γειτονιά μας... σε λίγο θα έρθει η σειρά και της αγριοφιστικιάς, του πιο μεγάλου και φουντωτού δέντρου στον κήπο.

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας %CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%B6%CE%B1+%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF+%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD+%CF%84%CE%BF+%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82


Πίσω ακριβώς από τις πολυκατοικίες αυτής της φωτογραφίας είναι το σχολείο μας. Ένα τετράγωνο μόνο μας χωρίζει. Κάποτε, όταν πρωτοήρθαμε στη γειτονιά, το βλέπαμε από το μπαλκόνι. Και βλέπαμε και το βουνό του Αιγάλεω στο βάθος, το Φαληρικό κόλπο, τα καραβάκια να αρμενίζουν στη λαμπερή θάλασσα, τη Σαλαμίνα και την Αίγινα ακόμη στο βάθος. Έπειτα όμως ήρθε το ... τσιμέντο. Τέρμα πράσινο, τέρμα θέα...

Βέβαια δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι είναι οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής που αναγκάζουν σε τούτες τις αλλαγές. Η πρόοδος... Μπορεί κανείς να πάει κόντρα στην πρόοδο; Να σταματήσει την εξέλιξη; Θα τον πουν συντηρητικό και "κολλημένο" στο παλιό και ξεπερασμένο. Αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό. Ουτοπιστή και άνθρωπο στενόμυαλο. Είναι πλούσια βλέπετε η γλώσσα μας όταν θέλεις να "στολίσεις" κάποιον. Η γλώσσα μας είναι. Η πόλη μας όμως δεν είναι πια. Ούτε πλούσια σε ομορφιά ούτε και στολισμένη από δέντρα και λουλούδια όπως κάποτε.

Ο καθένας από τους παλιούς μπορεί να διηγηθεί τις δικές του εμπειρίες. Θα σας πω κι εγώ τις δικές μου. Στη Νέα Σμύρνη έφτασα για πρώτη φορά την άνοιξη του 1982. Ως τότε έμενα στο κέντρο της Αθήνας, στην καρδιά δηλαδή της τσιμεντούπολης. Οι δικοί μου, κουβαλώντας μνήμες από το γενέθλιο τόπο μας, το καταπράσινο Πολύδροσο (όνομα και πράμα) της Θεσπρωτίας, αυτή τη συνοικία διάλεξαν για να μου χαρίσουν ένα δικό μου σπίτι.

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας %CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BA+%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC

Ένα χαρακτηριστικό τοπίο από το Πολύδροσο

Εγώ τότε ταξίδευα ακόμη, ναυτικός εκείνα τα χρόνια... το "δασκαλίκι" ήρθε αργότερα. (Βλέπετε, δεν αλλάζουν μόνο οι πόλεις εμφάνιση... αλλάζουν και οι ζωές μας.) Θυμάμαι ακόμη το γράμμα της μαμάς μου που με ενημέρωνε για το καινούριο σπίτι. Ήταν πολύ χαρούμενη γιατί στο πίσω μέρος, στον ακάλυπτο του τετραγώνου, υπήρχαν καταπληκτικοί κήποι, γεμάτοι δέντρα και λουλούδια. Μα και το όνομα της γειτονιάς ήταν ταιριαστό: Άνοιξη! Και ήταν αυτό ακριβώς που αντίκρισα κι εγώ σαν έφτασα εδώ πριν από 26 χρόνια. Καμία σχέση με την πλατεία Βάθης που πέρασα τα γυμνασιακά μου χρόνια. Εδώ, περπατούσες και έβλεπες μαργαρίτες στα χωματένια πεζοδρόμια. Και αμέτρητους ολάνθιστους κήπους. Και δέντρα καλλωπιστικά και άλλα φορτωμένα καρπούς. Αυτή δεν ήταν πόλη, ήταν περιβόλι!

Ήταν... Μα αργά και σταθερά στα χρόνια που ήρθαν άρχισε να αλλάζει. Δεν μπορώ να πω ότι δε νιώθω ενοχές για τούτες τις αλλαγές. Γιατί η πόλη άλλαξε για να μπορέσει να στεγάσει όλους εμάς που αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε εδώ. Είμαστε κι εμείς όλοι οι νέοι της κάτοικοι αιτία του προβλήματος. Για το δικό μας το χατίρι εξορίστηκε το πράσινο και φύτρωσε το τσιμέντο. Να μην το ξεχνάμε αυτό!

Και όχι μόνο το πράσινο. Μαζί του εξορίστηκαν και οι παλιοί κάτοικοι! Εννοώ εκείνοι που κατοικούσαν την πόλη μας πριν ακόμη αρχίσουν να χτίζονται πολυκατοικίες. Πριν δύο χρόνια με μια σχετική έρευνα που έκαναν τα Μικρά Τερατάκια, (φύλλο 1ο, φύλλο 2ο - κάντε κλικ στις εικόνες για να τις διαβάσετε άνετα), διαπιστώσαμε με έκπληξη αυτό το στοιχείο. Την τεράστια αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού της Νέας Σμύρνης. Μόλις το 3,4% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα τη δεκαετία του 1920, ενώ το 87,5% έφτασαν στην πρωτεύουσα μετά το 1950! Βέβαια, το στοιχείο αυτό έχει να κάνει και με την αύξηση του πληθυσμού, όμως δεν αρκεί η αύξηση και μόνο για να δικαιολογήσει το ελάχιστο ποσοστό παλιών κατοίκων. Και μας το βεβαιώνει αυτό και η προσωπική γνώση των γεγονότων και η γνωριμία με τα πρόσωπα της γειτονιάς. Μια τέτοια γνωριμία στάθηκε και η αφορμή για το σημερινό άρθρο...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΔευ Απρ 07, 2008 8:53 pm

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας %CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+HPIM0121

Όπως κάθε πρωινό Κυριακής, καθόμουν στην κουζίνα με ένα φλιτζάνι καφέ και το λαπ τοπ ανοιχτό. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο ασυνήθιστο από το ανοιχτό παράθυρο. Κάποιος περπατούσε στον κήπο του διπλανού σπιτιού. Το ασυνήθιστο έχει την πικρή εξήγηση πως το σπίτι εδώ και λίγους μήνες είναι ακατοίκητο. Η οικογένεια που μέχρι τότε έμενε εκεί, έφυγε ξαφνικά και μια ταμπέλα οικοδομικής εταιρείας εμφανίστηκε στο μπαλκόνι. Σφίχτηκε η καρδιά μου όταν την είδα:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας!

Αυτή είναι η μία όψη του προβλήματος. Η άλλη είναι που χάνεις γείτονες που έζησες δίπλα τους για δεκαετίες. Και ούτε ξέρεις πια πού βρίσκονται. Τι απέγιναν.

Να όμως που σήμερα η τύχη μου χαμογέλασε. Ο θόρυβος στον κήπο δεν ήταν άλλος παρά τα βήματα του παλιού σπιτονοικοκύρη, του κ. Σπύρου Σ. Γνώριμος από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ο γιος του ο Στέλιος, σπούδαζε στο σχολειό μας. Αργότερα έμαθα πως η μητέρα του κ. Σπύρου, η γριούλα που έβλεπα συχνά στον κήπο τους, ήταν δασκάλα κάποτε στο σχολειό μας. Δεν έτυχε ποτέ να τη γνωρίσω από κοντά. Αλλά και από το μπαλκόνι που την έβλεπα, ένιωθα μεγάλη συγκίνηση. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι της γειτονιάς έμαθαν τα πρώτα γράμματα στα χέρια της! Στενοχωρήθηκα πολύ όταν πριν λίγα χρόνια έμαθα πως πέθανε. Όσο και αν έτσι είναι η μοίρα μας, να πεθαίνουμε όλοι κάποτε.... Άνθρωποι, δέντρα, σπίτια...

Ο θάνατος όμως είναι θάνατος αλλά και ο ζωντανός ο χωρισμός είναι κι εκείνος πόνος. Γι' αυτό και χάρηκα πολύ σαν είδα τον παλιό γείτονα ξανά στο περιβόλι του. Γιατί περιβόλι το είχε φτιαγμένο με τα χεράκια του. Κατάφυτο και πάντα περιποιημένο. Με πολύ κόπο δικό του και προς τέρψη και ευχαρίστηση όλων των υπόλοιπων στη γειτονιά. Πόσες και πόσες φορές δεν τον είχα δει να σκαλίζει, να φυτεύει, να ξεχορταριάζει, να κλαδεύει, να ποτίζει... Ξέρετε, θέλει πολλή δουλειά ένας κήπος. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι μαγευτικό αλλά ο "κηπουρός" το πληρώνει με πολύ ιδρώτα. Όπως συμβαίνει δηλαδή πάντα με κάθε τι σπουδαίο. "Τα αγαθά κόποις κτώνται", έτσι έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες μας.

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας HPIM0138

Πανοραμική άποψη του περιβολιού του κ. Σπύρου.

Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία... Βγήκα αμέσως στο μπαλκόνι και τον καλημέρισα. Όπως παλιά. Ρώτησα και έμαθα όλα τα νέα τους. Και του ζήτησα να τον βγάλω και μια φωτογραφία. Να τον θυμόμαστε, αφού έφυγαν πια οριστικά από τη Νέα Σμύρνη για άλλη περιοχή, πιο πράσινη και με λιγότερο τσιμέντο. "Ήρθαμε τα άγρια να διώξουμε τα ήμερα", άκουσα μέσα μου να ψιθυρίζουν οι ενοχές μου. Μα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά... Η τιμωρία μας είναι που σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει πια αυτό το πανέμορφο περιβόλι. Εμείς φέραμε το τσιμέντο πρώτοι στο τετράγωνο, καιρός μας πια να πληρωθούμε με το ίδιο νόμισμα! Πονάει; Χμ, η αλήθεια ήταν πάντοτε πικρή...

Πέρα όμως από την πίκρα, χρωστάμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον κ. Σπύρο, φυσικά. Όλοι οι γείτονες! Για την ομορφιά που τόσα χρόνια μας πρόσφερε δωρεάν. Α, μην είμαστε και αχάριστοι, ε; Κι ακόμη του χρωστάμε τη συγνώμη μας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, φταίμε κι εμείς που εκείνος αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον κήπο του. Και είμαι βέβαιη πως η δική μας στενοχώρια για το τσιμεντένιο θηρίο που τους επόμενους μήνες θα θάψει την ομορφιά που γλύκανε τη ζωή μας για δεκαετίες, είναι πολύ μικρότερη από τη δική του. Και φυσικά και από της γυναίκας του και των παιδιών του που έζησαν και δούλεψαν το περιβόλι τους και το περπάτησαν. Ιδίοις χερσίν και ιδίοις ποσί και όχι μόνο όμμασι... Έχασα κάποτε κι εγώ ένα κήπο και ξέρω καλά τι σημαίνει τέτοια απώλεια. Πονάει σαν να χάνεις άνθρωπο αγαπημένο. Ίσως και περισσότερο...

Ήρθε λοιπόν σήμερα ο κ. Σπύρος επίσκεψη στο περιβόλι του. Ο εργολάβος δεν έχει βάλει ακόμη μπροστά... Και μάζεψε λεμόνια από τις βαρυφορτωμένες λεμονιές του:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας HPIM0136

Τις λεμονιές που τις σεβάστηκε φέτος ως και το χιόνι. Ίσως επειδή δε θα τις ξαναδεί... Το χιόνι, που πριν λίγα χρόνια μας πρόσφερε μια άλλη εξωτική όψη του περιβολιού, κάνοντας μας να ξεχάσουμε για λίγο πως ζούμε στην καρδιά μιας μεγαλούπολης:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας %CF%87%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%AE%CF%80%CE%BF%CF%82+1

Τότε ακόμη ζούσε και η μυγδαλίτσα που λίγο πιο πάνω είδατε τη μπουλντόζα να τη σωριάζει. Η μυγδαλίτσα που κάθε Φλεβάρη ζωντάνευε το όνομα της γειτονιάς: Άνοιξη!

Τώρα είναι η σειρά της ξαδερφούλας της. Της μεγάλης καρυδιάς που φύτεψε πριν λίγα χρόνια ο κύριος Σπύρος. Για πότε ξεπετάχτηκε... Θεόρατη έγινε. Κι ας έλεγε ο πατέρας μου, ερασιτέχνης κηπουρός κι αυτός:

"Πες στο γείτονά σου πως η καρυδιά θα του χαλάσει τον κήπο. Έχουν δηλητήριο τα φύλλα της και δεν αφήνουν τίποτε άλλο να μεγαλώσει κοντά της."

Αχ, πατέρα. Δεν πρόλαβε η καρυδιά να χαλάσει τίποτε. Μόνο να ομορφαίνει ήξερε στη σύντομη ζωή της. Μόνο που φέτος τη βλέπω να ξεπετάει φύλλα και με πιάνει μια στενοχώρια, άλλο πράγμα...

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας HPIM0127

Άραγε θα προλάβει να τα βγάλει όλα; Δε θέλω ούτε να τη σκέφτομαι τη στιγμή. Να λείπω καλύτερα όταν θα ορμήσει το θηρίο. Γιατί τα δέντρα, να το σημειώσετε παρακαλώ, έχουνε ζωή. Και όταν τα κόβεις κάνεις έγκλημα. Σκοτώνεις και δολοφονείς εκείνη την ώρα. Και δικαιολογία καμιά δεν υπάρχει. Ούτε και η πρόοδος...
Στον κ. Σπύρο και στην οικογένειά του, που σήμερα θα φάνε τα πιο γλυκά λεμόνια της ζωής τους, τα τελευταία από το περιβόλι τους, αφιερώνω ένα μικρό ποιηματάκι που έγραψα κάποτε κοιτάζοντας από ψηλά τον κήπο τους και όλους τους άλλους όμορφους κήπους της γειτονιάς μας. Με το ευχαριστώ και τη συγνώμη μου:
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
12 Ιουνίου 1993

Μια καρυδιά, μια μυγδαλιά και
κι εκεί στη μέση μια ροδιά.
Και τις κοιτά και τους γελά
και βγάζει άνθια σαν χωνιά.

Καρπίσανε οι λεμονιές
κι οι μουσμουλοβερικοκιές.
Σε μια κοντούλα κερασιά
κάνουνε τα πουλιά φωλιά.

Σκαρφάλωσαν τα γιασεμιά,
ξάπλωσε χάμω η φραουλιά
κι η φουντωτή κληματαριά
κρέμασε χίλια δυο τσαμπιά.

Μια τοσοδούλα φοινικιά
στέλνει χαμόγελα φιλιά
στη φίλη της τη μπανανιά
Αχ, να 'τανε στην Αραπιά...

Ασημοντροπαλή ελιά
χρυσόκαρπη ροδακινιά
λουλούδια άσπρα, βυσσινιά
κόκκινα και μενεξελιά.

Κι εκεί, σε κείνη τη γωνιά,
ήταν θυμάμαι μια συκιά*.
Την κόψανε μια χειμωνιά
τους εμποδίζαν τα κλαδιά.

Δίπλα στην τριανταφυλλιά
γέννησε η γάτα μας γατιά
Τη νύχτα μες στη σιγαλιά
ακούς "νιαρ, νιαρ" στη γειτονιά.

Γλυκολαλούνε τα πουλιά,
γέμισε ο κήπος μας μιλιά.
Πετούν στα δέντρα, στα κλαδιά,
τρυπώνουνε στην καρυδιά.

Μέσα σε τόση ομορφιά
είναι ένας πόνος στην καρδιά
τα καναρίνια στα κλουβιά
και στα μπαλκόνια τα παιδιά...


___________

*ΥΣ Το "αστείο" είναι που η συκιά έσωσε κάποτε και ξανάβγαλε κλαδιά... Και φούντωσε. Μόνο που φούντωνε πάνω ακριβώς στην κουζίνα του κ. Σπύρου και έκρυβε όλο το φως. Ζήτησε, ξαναζήτησε ο άνθρωπος να την κλαδέψουμε λίγο, τίποτα εμείς. Η γνωστή αδιαφορία των σημερινών ανθρώπων της πόλης. Ωραία λοιπόν... Τώρα μας έμεινε αμανάτι η συκιά αλλά ο κήπος ... αποχαιρέτα τον!!!

Μόνη μας παρηγοριά πως γλίτωσε η ροδιά... Αυτή βλέπετε είναι σε κήπο πολυκατοικίας που χτίστηκε για να στεγάσει την ίδια οικογένεια που έμενε και παλιά και όχι εμάς τους ξενομερίτες... Είναι ο κήπος της Ελπίδας και του Νίκου και της Γεωργίας... έχει πολλά ακόμη παιδιά η πολυκατοικία τους αλλά δεν ξέρω τα ονόματα. Αρκεί που αυτά που ξέρω, μαθητές του σχολείου μας γαρ, ζωντανεύουν μέσα μου την ελπίδα και τη νίκη και τα έργα της γης... Ελπίζω λοιπόν η νέα πολυκατοικία που θα υψωθεί θεόρατη (είναι βέβαιο αυτό, δείτε και την άλλη που ρίζωσε εκεί που κάποτε φύτρωνε η μυγδαλιά και η αγριοφιστικιά) να αφήνει μια τόση δα χαραμάδα για να βλέπουμε τουλάχιστον και λοξά τον όμορφο κήπο τους. Κυρίως όμως να ευχηθούμε ετούτα τα παιδόπουλα να πάρουν την αγάπη του παππού τους για τον κήπο, γιατί κι εκείνου η αγάπη για τη γη μεγάλη ευχαρίστηση μας έχει προσφέρει τόσα χρόνια...

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας HPIM0140
____________
Οι περισσότερες φωτογραφίες με ένα κλικ μεγαλώνουν και φαίνονται πολύ καλύτερα όλες οι λεπτομέρειες αυτού του κήπου που λατρέψαμε και σύντομα θα τον στερηθούμε...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΠεμ Απρ 10, 2008 12:43 am

·Δάκρυ για τον κήπο στη γειτονιά της Δανάης

Το δάσος

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσης,
τώρα να το ξεχάσης,
διαβάτη αποσπερνέ·

μιαν αυγινή το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κ’ εκεί είναι τώρα δρόμοι,
διαβάτη αποσπερνέ.

Το τρίσβαθο αναστέναγμα,
που άγγιζε την καρδιά σου,
δε θαν τ’ ακούσης πλια·

το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους,
και τόκαμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά.

.............................

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσης,
για πάντα θα ξεχάσης,
διαβάτη αποσπερνέ·

γενήκαν νεκροκρέββατα
τ’ άγρια δεντρά του τώρα,
και θαν τα βρης στη Χώρα,
διαβάτη αποσπερνέ.


(Μίλτος Μαλακάσης)
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Admin
Admin
Admin


Αριθμός μηνυμάτων : 800
Registration date : 30/10/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΠεμ Απρ 10, 2008 1:46 am

Φωτεινή, ευχαριστώ θερμά. Ειδικά απόψε... Γιατί αύριο αναμένουμε το σιδερένιο θηρίο. Χτες έβαλε μπροστά ένα γειτονικό οικόπεδο:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Hpim0120

Και σήμερα είδα το συνεργείο να παίρνει μέτρα και στο άλλο κτίριο...

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Hpim0122

Προφανώς τα πρώτα θύματα θα είναι τα δυο όμορφα καλλωπιστικά δεντράκια του πεζοδρομίου, με βαθυκόκκινα φύλλα και τα πανέμορφα ροζέ λουλουδάκια τους στο τέλος του χειμώνα που έραιναν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δίνοντας ψευδαίσθηση εξοχής σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά... Πάνε αυτά. Η επόμενη μέρα προβλέπεται να μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα.

Αν και... μαθαίνοντας σήμερα το θάνατο μιας ακόμη γριούλας στο χωριό της καταγωγής μου και ακούγοντας τον πατέρα μου στο τηλέφωνο να λέει "ένα ακόμη σπίτι έκλεισε"... δεν ξέρω τι να πονέσω πιο πολύ. Ένα χωριό που κοντά είναι η ώρα να αδειάσει τελείως... ή μια πόλη που ασφυκτιά να μας χωρέσει;

Κι όμως... είναι πολύ όμορφο το χωριό μου. Μα άσχημοι εκείνοι που κυβερνούν τον τόπο. Το άφησαν και μαράζωσε. Το εξόρισαν από τον πολιτισμό και το σύγχρονο τρόπο ζωής. Πώς να επιβιώσουν εκεί οι νέοι;

Για τους γέροντες δεν το συζητάμε καν... Είναι απλώς ανέφικτο. Ούτε συγκοινωνία και καταστήματα και φυσικά ούτε γιατρός. Συχνά πυκνά ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο... Μόνο διερχόμενοι λαθρομετανάστες.

Τέτοιες μέρες πέρυσι, Πάσχα, ταξίδευα βράδυ για εκεί πάνω. Και με πήραν στο κινητό να προσέχω. Ένοπλοι ληστές είχαν χυτπήσει δυο σπίτια στο χωριό... Τι να προσέξω; Κι από πού; Στο έλεος είσαι εκεί πάνω. Μια ανάσα από τα σύνορα. Και αστυνομία πουθενά.

Με την ψυχή στο στόμα γύριζα όσες φορές κατέβηκα Ηγουμενίτσα. Να μη με πιάσει νύχτα στο δρόμο. Και φυσικά το κινητό άχρηστο μέσα στα βουνά... Διακοσμητικό στοιχείο.

Εδώ λοιπόν. Ο ένας πάνω στον άλλο. Κλεισμένοι στα τσιμεντένια κλουβιά μας.

Ποιος μας φταίει;;;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
Loukia Sofou
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
Loukia Sofou


Αριθμός μηνυμάτων : 377
Registration date : 10/12/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΠεμ Απρ 10, 2008 5:51 pm

Η τσιμεντοποίηση δεν αφορά μόνο τη Νέα Σμύρνη, δυστυχώς. Αφορά όλες τις γειτονιές και όχι μόνο των πόλεων. Θυμάμαι μια πανέμορφη παραλία κάποτε, τη Δάφνη, λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωρίο Νεροτριβιά, 35 χιλιόμετρα περίπου από τη Χαλκίδα. Με άσπρα βότσαλα, γάργαρα, xωνευτικά νερά, κρυστάλλινα ποταμάκια και ένα υπέροχο πευκοδάσος να βουτάει στο κύμα, με το βουνό Καντήλι να ρίχνει τον εντυπωσιακό όγκο του πάνω από τη θάλασσα. Δεν υπήρχαν σπίτια παρά μόνο ένα μοναδικό ταβερνάκι με φρέσκο, ολόφρεσκο ψάρι του Ευβοϊκού, δυό βήματα απ’το κύμα, για ρομαντικούς, μοναχικούς και περιπλανώμενους ταξιδιώτες. Πήγα πριν πέντε χρόνια με την οικογένεια του αδερφού μου, τα ανίψια μου και πέσανε να με φάνε «βρε Σόφη, που μας έφερες σ'αυτή την ερημιά που δεν υπάρχει ψυχή, πάμε να φύγουμε να δούμε κανέναν άνθρωπο», φύγαμε άρον-άρον και μου βγήκε σε ξινό το «κατσικοχώρι».
Τις προάλες ξαναπήγα με δικό μου άνθρωπο που ύστερα από την τόση διαφήμιση που του είχα κάνει για ένα μέρος παρθένο, αχάλαστο ακόμα από τον «πολιτισμό», ιδανικό για ψάρεμα και περισυλλογή, για να στήσουμε τη σκηνή μας και να κάνουμε «αποσυμπίεση» που λέει και ο Λιαντίνης, ξαναπήγα που λέτε και τρόμαξα να το γνωρίσω. Η «αξιοποίηση» έφτασε κι εκεί με όλα τα παρεπόμενά της. Τι παιδικές κατασκηνώσεις με όλες τις σχετικές δραστηριότητες, από ιππασία μέχρι αερόμπικ, μοντέρνους χορούς, ορεινές ποδηλασίες, αναρριχήσεις, και άλλα πολλά, τι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι με πολυτελή οχήματα πάσης φύσεως, τι διαμερίσματα και στούντιο με όλες τις «ανέσεις», με τζάκια, ηλιακούς θερμοσίφωνες, πάρκινγκ και πισίνες μπάρμπεκιου, τι καφετέριες, κλαμπάκια, μπαράκια και πάσης φύσεως κέντρα «ψυχαγωγίας», τι ότι μπορείς να φανταστείς που τύφλα νάχει η Αθήνα! ....
Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ τη Δάφνη, αυτό που ξέρω ότι δεν θα την ξαναδώ με τα ίδια μάτια. Δεν θα είναι η παραλία που αγάπησα, "το ευλογημένο καταφύγιο" για τις ώρες της γόνιμης μοναξιάς. Και το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει με κάθε μέρος που πηγαίνω. Είναι σα να το αποχαιρετώ για τελευταία φορά. Σίγουρα δεν θα είναι καλύτερο από πριν. Σίγουρα η "αξιοποίηση" καραδοκεί και μαζί η απογοήτευση για μιάν Ελλάδα που ολοένα πηγαίνει προς το χειρότερο... Κι αν θυμάμαι καλά τα λόγια του σοφού Τσαρούχη, "αφού οι άνθρωποι έχουν γίνει από μπετόν, τσιμέντο και αλουμίνιο διεθνώς, πώς περιμένεις να φτιάχνουν σπίτια καμωμένα με στοργή, από ασβέστη, πέτρα, ξύλο και κεραμίδια".
Ίσως τα τσιμεντένια κλουβιά να είναι αυτό που μας αξίζει..
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΕΛΙΝΑ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΕΛΙΝΑ


Αριθμός μηνυμάτων : 327
Registration date : 31/10/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΠεμ Απρ 10, 2008 7:20 pm

Βρε Σόφη... πού τους πήγες κι εσύ κορίτσι μου;

Τους ανθρώπους της πόλης σε γωνιά παρθένα από την ηχορύπανση και την τσιμεντίλα; Θυμάσαι το Βέγγο, έναν από τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους του καλλιτεχνικού μας στερεώματος, να κατεβαίνει από το πούλμαν - σακαράκα και να ζητάει "καυσαέριο"; Εθισμός. Έτσι λέγεται το φαινόμενο. Αυτό φταίει για το κάπνισμα, τις ουσίες, τον αλκοολισμό, τη χαρτοπαιξία και τόσες άλλες βλαβερές και θανατηφόρες συνήθειες του ανθρώπου. Η λατρεία της τσιμεντίλας είναι μια ακόμη εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας   Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Icon_minitimeΠαρ Απρ 11, 2008 2:46 pm

Η τσιμεντίλα. Είναι αρρώστια και μόδα. Χειρότερη αρρώστια και πιο επικίνδυνη μόδα από πολλές άλλες. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αυτό το μαύρο κυριολεκτικά και μεταφορικά καλοκαίρι για την πατρίδα μας, έλαβα κάποια στιγμή ένα μέιλ διαμαρτυρίας από έναν άνθρωπο ιδιαίτερα ευαίσθητο σε οικολογικά ζητήματα. Την κόρη του Δημήτρη και της Νικολίτσας Λιαντίνη, την κ. Διοτίμα Λιαντίνη, που όποιος τη γνωρίζει προσωπικά ξέρει ότι έχει κληρονομήσει μια ιδιαίτερη αγάπη για το περιβάλλον από τους γονείς της. Αναδημοσιεύω μερικές χαρακτηριστικές αφισούλες από εκείνο το υλικό που μου έστειλε:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 93596410

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 96496310

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 91395724


Στην εποχή του τσιμέντου λοιπόν... Πού να φυτρώσει ευαισθησία; Μόνο στη γνώση και στη διαρκή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. Δεν μπορεί... Κάποτε θα ακουστεί η φωνή και των λίγων. Όταν οι λίγοι θα καταφέρουν να πείσουν και άλλους.

Από την άποψη αυτή, την άποψη δηλαδή που προασπίζει τη ζωή, άνθρωποι που εργάζονται σ' αυτή την κατεύθυνση μας είναι πολύτιμοι και οφείλουμε με κάθε τρόπο να υποστηρίζουμε το έργο τους και να προβάλλουμε τη δράση τους. Άλλος με την αφισούλα που θα στείλει στους φίλους του, άλλος με την εθελοντική δασοπροστασία, άλλος με "τα μωρά του" που μεγαλώνει στο φυτώριο, (χμ, πρέπει κάποια στιγμή να σας μιλήσω αναλυτικά για τα μωρά αυτά...) άλλος με τον ιδιωτικό του κήπο που τον νοιάζεται και τον φροντίζει...

Και βέβαια όχι για το "μπράβο"... έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που τα "μπράβο" δεν τους συγκινούν και δεν τα επιδιώκουν. Αλλά έχουμε ανάγκη δίπλα στο μαύρο που καταγγέλουμε να υπάρχει και το φωτεινό παράδειγμα. Ως πρότυπο λοιπόν προς μίμηση. Και με την ελπίδα πως όσο και αν πλεονάζει στις μέρες μας το σκοτάδι, θα έρθει κάποτε και η μέρα που οι άνθρωποι θα αποποιηθούν τη λατρεία του τσιμέντου...

Πάνε μερικά χρόνια που μια ακόμη δυσάρεστη εμπειρία έζησα στην πολύπαθη γειτονιά μου. Μια ακόμη μονοκατοικία εκείνες τις μέρες θυσιάστηκε στο μεγάλο βωμό:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 96394035

Κι ενώ παρακολοθούσα το δράμα να εξελίσσεται... αντιλαμβάνομαι έναν εργάτη να έχει σκύψει και να πριονίζει μια από τις ελιές του πεζοδρομίου. Τρελάθηκα... Ποιος έχει το δικαίωμα να κόβει δέντρα από τα πεζοδρόμια; Το οικόπεδο είναι ιδιοκτησία του, αλλά το πεζοδρόμιο;

Έβαλα τις φωνές... άκουσα τα σχετικά "κοσμητικά" επίθετα... Επίμονη όμως από φυσικού μου συνέχισα τις προσπάθειες. Τηλέφωνο εδώ, τηλέφωνο εκεί, βρήκα την αρμόδια υπηρεσία. Σε λίγο κατέφθασε επιτόπου ο υπεύθυνος του Δήμου για το πράσινο. Ο εργολάβος αναγκάστηκε να αλλάξει στάση και άρχισε τα "γλυκόλογα".... Και ξέρετε, και να, και εδώ θα γίνει το γκαράζ, και εμποδίζουν τα δέντρα...

Ναι, τα δέντρα είναι γνωστό ότι εμποδίζουν!!! Αφήστε που πιάνουν και θέσεις πάρκινγκ:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 93294510

Εκεί λοιπόν και τότε πληροφορήθηκα από τον κ. Αντιδήμαρχο πως ο εργολάβος έχει το δικαίωμα να κόψει δέντρα στο πεζοδρόμιο, δέντρα που χρειάστηκαν δεκαετίες για να κουναρηθούν, ώστε να βολέψει τα αυτοκίνητα των αυριανών ενοίκων. Αλλά και έλαβα τη διαβεβαίωση πως μόνο οι δυο ελιές θα κοπούν που έκαναν το λάθος να φυτρώσουν εκεί που θα κατασκευαζόταν το γκαράζ... Το πεύκο όμως θα μείνει απείραχτο. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του πως ο Δήμος δίνει αγώνα να γλιτώσουν τα πεύκα!!!

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας 96394037

Το τι γλίτωσε από το φουκαριάρικο το πεύκο, το βλέπετε... Το κλάδεψαν από δω, το κλάδεψαν από κει, μαζεύονταν βλέπετε και οι δεκαοχτούρες και κουτσούλαγαν τα αυτοκίνητα που πάρκαραν εκεί.... Είναι, να το καταλάβουμε αυτό, μεγάλο πρόβλημα τα δέντρα!!! Κι έπειτα, τελείως ανεξήγητα!!! το πεύκο άρχισε να ξεραίνεται... Ώσπου από δέντρο κατέληξε κούτσουρο όρθιο και ήρθε η μέρα να μας αδειάσει τη γωνιά:

Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας Hpim0123

Κατακάθαρο πια το πεζοδρόμιο! Ούτε κουτσουλιές να χαλάνε το χρώμα των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Και ο βασιλιάς τσιμέντος περήφανος για την ολοκληρωτική του νίκη!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ :: ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΑ-
Μετάβαση σε: