Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας

Αναδημοσίευση από το blog ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας


Σήμερα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Όσοι έχουν χρόνια να επισκεφθούν την πόλη μας, τρομάζουν να την αναγνωρίσουν. Οι παλιές μονοκατοικίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση κι εκεί που φύτρωναν γαζίες και βασιλικά, τριανταφυλλιές και γιασεμιά, λεμονιές και ελιές... και όσα άλλα έκαναν κάποτε παράδεισο τη Νέα Σμύρνη, σήμερα υπάρχει μπετόν! Πανύψηλες πολυκατοικίες αντικατέστησαν τα ταπεινά σπιτάκια και οι ανάγκες για γκαράζ εξαφάνισαν τελείως το χώμα από τους ακάλυπτους χώρους. Ποιους ακάλυπτους δηλαδή; Αφού κι αυτοί οι ελάχιστοι χώροι που στις πολυκατοικίες των προηγούμενων δεκαετιών άφηναν περιθώριο να φυτευτεί κανένα δεντράκι, σήμερα με το νέο οικοδομικό κανονισμό έχουν ελαχιστοποιηθεί τόσο που μόνο γλάστρες μπορεί κανείς πια να βάλει.

____________

·Δάκρυ για τον κήπο στη γειτονιά της Δανάης

Το δάσος

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσης,
τώρα να το ξεχάσης,
διαβάτη αποσπερνέ·

μιαν αυγινή το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κ’ εκεί είναι τώρα δρόμοι,
διαβάτη αποσπερνέ.

Το τρίσβαθο αναστέναγμα,
που άγγιζε την καρδιά σου,
δε θαν τ’ ακούσης πλια·

το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους,
και τόκαμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά.

.............................

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσης,
για πάντα θα ξεχάσης,
διαβάτη αποσπερνέ·

γενήκαν νεκροκρέββατα
τ’ άγρια δεντρά του τώρα,
και θαν τα βρης στη Χώρα,
διαβάτη αποσπερνέ.


(Μίλτος Μαλακάσης)

Φωτεινή, ευχαριστώ θερμά. Ειδικά απόψε... Γιατί αύριο αναμένουμε το σιδερένιο θηρίο. Χτες έβαλε μπροστά ένα γειτονικό οικόπεδο:


Και σήμερα είδα το συνεργείο να παίρνει μέτρα και στο άλλο κτίριο...


Προφανώς τα πρώτα θύματα θα είναι τα δυο όμορφα καλλωπιστικά δεντράκια του πεζοδρομίου, με βαθυκόκκινα φύλλα και τα πανέμορφα ροζέ λουλουδάκια τους στο τέλος του χειμώνα που έραιναν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δίνοντας ψευδαίσθηση εξοχής σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά... Πάνε αυτά. Η επόμενη μέρα προβλέπεται να μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα.

Αν και... μαθαίνοντας σήμερα το θάνατο μιας ακόμη γριούλας στο χωριό της καταγωγής μου και ακούγοντας τον πατέρα μου στο τηλέφωνο να λέει "ένα ακόμη σπίτι έκλεισε"... δεν ξέρω τι να πονέσω πιο πολύ. Ένα χωριό που κοντά είναι η ώρα να αδειάσει τελείως... ή μια πόλη που ασφυκτιά να μας χωρέσει;

Κι όμως... είναι πολύ όμορφο το χωριό μου. Μα άσχημοι εκείνοι που κυβερνούν τον τόπο. Το άφησαν και μαράζωσε. Το εξόρισαν από τον πολιτισμό και το σύγχρονο τρόπο ζωής. Πώς να επιβιώσουν εκεί οι νέοι;

Για τους γέροντες δεν το συζητάμε καν... Είναι απλώς ανέφικτο. Ούτε συγκοινωνία και καταστήματα και φυσικά ούτε γιατρός. Συχνά πυκνά ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο... Μόνο διερχόμενοι λαθρομετανάστες.

Τέτοιες μέρες πέρυσι, Πάσχα, ταξίδευα βράδυ για εκεί πάνω. Και με πήραν στο κινητό να προσέχω. Ένοπλοι ληστές είχαν χυτπήσει δυο σπίτια στο χωριό... Τι να προσέξω; Κι από πού; Στο έλεος είσαι εκεί πάνω. Μια ανάσα από τα σύνορα. Και αστυνομία πουθενά.

Με την ψυχή στο στόμα γύριζα όσες φορές κατέβηκα Ηγουμενίτσα. Να μη με πιάσει νύχτα στο δρόμο. Και φυσικά το κινητό άχρηστο μέσα στα βουνά... Διακοσμητικό στοιχείο.

Εδώ λοιπόν. Ο ένας πάνω στον άλλο. Κλεισμένοι στα τσιμεντένια κλουβιά μας.

Ποιος μας φταίει;;;

Η τσιμεντοποίηση δεν αφορά μόνο τη Νέα Σμύρνη, δυστυχώς. Αφορά όλες τις γειτονιές και όχι μόνο των πόλεων. Θυμάμαι μια πανέμορφη παραλία κάποτε, τη Δάφνη, λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωρίο Νεροτριβιά, 35 χιλιόμετρα περίπου από τη Χαλκίδα. Με άσπρα βότσαλα, γάργαρα, xωνευτικά νερά, κρυστάλλινα ποταμάκια και ένα υπέροχο πευκοδάσος να βουτάει στο κύμα, με το βουνό Καντήλι να ρίχνει τον εντυπωσιακό όγκο του πάνω από τη θάλασσα. Δεν υπήρχαν σπίτια παρά μόνο ένα μοναδικό ταβερνάκι με φρέσκο, ολόφρεσκο ψάρι του Ευβοϊκού, δυό βήματα απ’το κύμα, για ρομαντικούς, μοναχικούς και περιπλανώμενους ταξιδιώτες. Πήγα πριν πέντε χρόνια με την οικογένεια του αδερφού μου, τα ανίψια μου και πέσανε να με φάνε «βρε Σόφη, που μας έφερες σ'αυτή την ερημιά που δεν υπάρχει ψυχή, πάμε να φύγουμε να δούμε κανέναν άνθρωπο», φύγαμε άρον-άρον και μου βγήκε σε ξινό το «κατσικοχώρι».
Τις προάλες ξαναπήγα με δικό μου άνθρωπο που ύστερα από την τόση διαφήμιση που του είχα κάνει για ένα μέρος παρθένο, αχάλαστο ακόμα από τον «πολιτισμό», ιδανικό για ψάρεμα και περισυλλογή, για να στήσουμε τη σκηνή μας και να κάνουμε «αποσυμπίεση» που λέει και ο Λιαντίνης, ξαναπήγα που λέτε και τρόμαξα να το γνωρίσω. Η «αξιοποίηση» έφτασε κι εκεί με όλα τα παρεπόμενά της. Τι παιδικές κατασκηνώσεις με όλες τις σχετικές δραστηριότητες, από ιππασία μέχρι αερόμπικ, μοντέρνους χορούς, ορεινές ποδηλασίες, αναρριχήσεις, και άλλα πολλά, τι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι με πολυτελή οχήματα πάσης φύσεως, τι διαμερίσματα και στούντιο με όλες τις «ανέσεις», με τζάκια, ηλιακούς θερμοσίφωνες, πάρκινγκ και πισίνες μπάρμπεκιου, τι καφετέριες, κλαμπάκια, μπαράκια και πάσης φύσεως κέντρα «ψυχαγωγίας», τι ότι μπορείς να φανταστείς που τύφλα νάχει η Αθήνα! ....
Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ τη Δάφνη, αυτό που ξέρω ότι δεν θα την ξαναδώ με τα ίδια μάτια. Δεν θα είναι η παραλία που αγάπησα, "το ευλογημένο καταφύγιο" για τις ώρες της γόνιμης μοναξιάς. Και το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει με κάθε μέρος που πηγαίνω. Είναι σα να το αποχαιρετώ για τελευταία φορά. Σίγουρα δεν θα είναι καλύτερο από πριν. Σίγουρα η "αξιοποίηση" καραδοκεί και μαζί η απογοήτευση για μιάν Ελλάδα που ολοένα πηγαίνει προς το χειρότερο... Κι αν θυμάμαι καλά τα λόγια του σοφού Τσαρούχη, "αφού οι άνθρωποι έχουν γίνει από μπετόν, τσιμέντο και αλουμίνιο διεθνώς, πώς περιμένεις να φτιάχνουν σπίτια καμωμένα με στοργή, από ασβέστη, πέτρα, ξύλο και κεραμίδια".
Ίσως τα τσιμεντένια κλουβιά να είναι αυτό που μας αξίζει..

Βρε Σόφη... πού τους πήγες κι εσύ κορίτσι μου;

Τους ανθρώπους της πόλης σε γωνιά παρθένα από την ηχορύπανση και την τσιμεντίλα; Θυμάσαι το Βέγγο, έναν από τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους του καλλιτεχνικού μας στερεώματος, να κατεβαίνει από το πούλμαν - σακαράκα και να ζητάει "καυσαέριο"; Εθισμός. Έτσι λέγεται το φαινόμενο. Αυτό φταίει για το κάπνισμα, τις ουσίες, τον αλκοολισμό, τη χαρτοπαιξία και τόσες άλλες βλαβερές και θανατηφόρες συνήθειες του ανθρώπου. Η λατρεία της τσιμεντίλας είναι μια ακόμη εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου.

Η τσιμεντίλα. Είναι αρρώστια και μόδα. Χειρότερη αρρώστια και πιο επικίνδυνη μόδα από πολλές άλλες. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αυτό το μαύρο κυριολεκτικά και μεταφορικά καλοκαίρι για την πατρίδα μας, έλαβα κάποια στιγμή ένα μέιλ διαμαρτυρίας από έναν άνθρωπο ιδιαίτερα ευαίσθητο σε οικολογικά ζητήματα. Την κόρη του Δημήτρη και της Νικολίτσας Λιαντίνη, την κ. Διοτίμα Λιαντίνη, που όποιος τη γνωρίζει προσωπικά ξέρει ότι έχει κληρονομήσει μια ιδιαίτερη αγάπη για το περιβάλλον από τους γονείς της. Αναδημοσιεύω μερικές χαρακτηριστικές αφισούλες από εκείνο το υλικό που μου έστειλε:



Στην εποχή του τσιμέντου λοιπόν... Πού να φυτρώσει ευαισθησία; Μόνο στη γνώση και στη διαρκή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. Δεν μπορεί... Κάποτε θα ακουστεί η φωνή και των λίγων. Όταν οι λίγοι θα καταφέρουν να πείσουν και άλλους.

Από την άποψη αυτή, την άποψη δηλαδή που προασπίζει τη ζωή, άνθρωποι που εργάζονται σ' αυτή την κατεύθυνση μας είναι πολύτιμοι και οφείλουμε με κάθε τρόπο να υποστηρίζουμε το έργο τους και να προβάλλουμε τη δράση τους. Άλλος με την αφισούλα που θα στείλει στους φίλους του, άλλος με την εθελοντική δασοπροστασία, άλλος με "τα μωρά του" που μεγαλώνει στο φυτώριο, (χμ, πρέπει κάποια στιγμή να σας μιλήσω αναλυτικά για τα μωρά αυτά...) άλλος με τον ιδιωτικό του κήπο που τον νοιάζεται και τον φροντίζει...

Και βέβαια όχι για το "μπράβο"... έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που τα "μπράβο" δεν τους συγκινούν και δεν τα επιδιώκουν. Αλλά έχουμε ανάγκη δίπλα στο μαύρο που καταγγέλουμε να υπάρχει και το φωτεινό παράδειγμα. Ως πρότυπο λοιπόν προς μίμηση. Και με την ελπίδα πως όσο και αν πλεονάζει στις μέρες μας το σκοτάδι, θα έρθει κάποτε και η μέρα που οι άνθρωποι θα αποποιηθούν τη λατρεία του τσιμέντου...

Πάνε μερικά χρόνια που μια ακόμη δυσάρεστη εμπειρία έζησα στην πολύπαθη γειτονιά μου. Μια ακόμη μονοκατοικία εκείνες τις μέρες θυσιάστηκε στο μεγάλο βωμό:


Κι ενώ παρακολοθούσα το δράμα να εξελίσσεται... αντιλαμβάνομαι έναν εργάτη να έχει σκύψει και να πριονίζει μια από τις ελιές του πεζοδρομίου. Τρελάθηκα... Ποιος έχει το δικαίωμα να κόβει δέντρα από τα πεζοδρόμια; Το οικόπεδο είναι ιδιοκτησία του, αλλά το πεζοδρόμιο;

Έβαλα τις φωνές... άκουσα τα σχετικά "κοσμητικά" επίθετα... Επίμονη όμως από φυσικού μου συνέχισα τις προσπάθειες. Τηλέφωνο εδώ, τηλέφωνο εκεί, βρήκα την αρμόδια υπηρεσία. Σε λίγο κατέφθασε επιτόπου ο υπεύθυνος του Δήμου για το πράσινο. Ο εργολάβος αναγκάστηκε να αλλάξει στάση και άρχισε τα "γλυκόλογα".... Και ξέρετε, και να, και εδώ θα γίνει το γκαράζ, και εμποδίζουν τα δέντρα...

Ναι, τα δέντρα είναι γνωστό ότι εμποδίζουν!!! Αφήστε που πιάνουν και θέσεις πάρκινγκ:


Εκεί λοιπόν και τότε πληροφορήθηκα από τον κ. Αντιδήμαρχο πως ο εργολάβος έχει το δικαίωμα να κόψει δέντρα στο πεζοδρόμιο, δέντρα που χρειάστηκαν δεκαετίες για να κουναρηθούν, ώστε να βολέψει τα αυτοκίνητα των αυριανών ενοίκων. Αλλά και έλαβα τη διαβεβαίωση πως μόνο οι δυο ελιές θα κοπούν που έκαναν το λάθος να φυτρώσουν εκεί που θα κατασκευαζόταν το γκαράζ... Το πεύκο όμως θα μείνει απείραχτο. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του πως ο Δήμος δίνει αγώνα να γλιτώσουν τα πεύκα!!!


Το τι γλίτωσε από το φουκαριάρικο το πεύκο, το βλέπετε... Το κλάδεψαν από δω, το κλάδεψαν από κει, μαζεύονταν βλέπετε και οι δεκαοχτούρες και κουτσούλαγαν τα αυτοκίνητα που πάρκαραν εκεί.... Είναι, να το καταλάβουμε αυτό, μεγάλο πρόβλημα τα δέντρα!!! Κι έπειτα, τελείως ανεξήγητα!!! το πεύκο άρχισε να ξεραίνεται... Ώσπου από δέντρο κατέληξε κούτσουρο όρθιο και ήρθε η μέρα να μας αδειάσει τη γωνιά:


Κατακάθαρο πια το πεζοδρόμιο! Ούτε κουτσουλιές να χαλάνε το χρώμα των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Και ο βασιλιάς τσιμέντος περήφανος για την ολοκληρωτική του νίκη!