HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Πήγαινε κάτω 
5 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΔευ Απρ 21, 2008 1:18 pm

Δανάη,

Η πρώτη σου δημοσίευση στο θέμα «Στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει..» της 12ης Απριλίου και ιδιαίτερα η αναφορά σου στην Ελένη, μου δίνει την ευκαιρία να καταγράψω κάποιες παρατηρήσεις για την Ελένη του Λιαντίνη.
Ορθά παρατηρείς εκεί ότι Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ακολουθεί μετά το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΡΙΤΗΣ και ΝΕΚΥΙΑ.

Στο ΜΙΚΡΟ ΚΡΙΤΗ έχουμε ως αρχική παράθεση τη γνωστή αφιέρωση στη γυναίκα του. Στη ΝΕΚΥΙΑ έχουμε το γνωστό Amor fati (τραγουδισμένος έρωτας) του Νίτσε. Και στην ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ επανέρχεται και πάλι ο Μπετόβεν του ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ με το Sprecht lauter, schreyt, denn ich bin taub (Μιλάτε πιο δυνατά, φωνάξτε, γιατί είμαι κωφός). Όμως στην ίδια σελίδα (203) καταγράφεται και μια δεύτερη αφιέρωση με δικό του ποίημα του ίδιου του Λιαντίνη για την Ελένη που την είδε «από τη Σπάρτη στο Μυστρά» και στο σχόλιο της σελ. 206 υπογραμμίζεται ότι «Οι γάμοι του Φάουστ και της Ελένης γίνουνται στο κάστρο του Μυστρά» (σελ. 266). Στο κάστρο του Μυστρά έκανε και τους δικούς του γάμους ο Λιαντίνης. Λες τυχαία να επέλεξε τον τόπο;
Πρόσεξε όμως: Το ποίημα που παρατίθεται είναι το ποίημα ΓΛΥΠΤΗΣ, «ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, σελ. 27». Ο Λιαντίνης λαξεύει άγαλμα (αγαπημένη του πρόταση). Όμως το ποίημα που περιλαμβάνεται στο Corpus των ποιημάτων του έχει μια διαφοροποίηση σε σχέση με το ποίημα της ΕΛΕΝΗΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ στη Γκέμμα. Συγκεκριμένα στον τελευταίο στίχο. Ενώ πριν 10 χρόνια γράφει «και μ’ ηύρε ο τάφος ποιητή», 10 χρόνια μετά στην Γκέμμα, αλλάζει το τάφος και το κάνει «και μ’ ηύρε ο κόσμος ποιητή».
Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ τελειώνει επίσης με δικό του ποίημα, συγκεκριμένα με ΤΗΝ ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ «ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, σελ. 40». Και εδώ κάποιες αλλαγές, ιδιαίτερα στο δεύτερο στίχο:

Τους παραθέτω:

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
....
Έσιαζες το κρεββάτι μου
μέσ’ στα λυμένα σου μαλλιά
κι έγερνα δίχως τ’ άτι μου,
χήνα, καλή μου, αλοταριά.

Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ (ΓΚΕΜΜΑ)

Έστρωνες το κρεββάτι μου
στα χέρια σου και στα σπαθιά,
κι έγερνα εγώ και τ’ άτι μου,
βαθύζωνη κι αλοταριά.

Τα λυμένα μαλλιά γίνονται τώρα χέρια για να κρατούν σπαθιά και ο ποιητής που έγερνε δίχως άτι, τώρα γέρνει με το άτι του.
Συνειρμικά σου έρχεται η εικόνα του πολεμιστή Έκτορα με το άτι του, αλλά και της Ανδρομάχης που χρειάζεται να κρατά τα δικά της σπαθιά, γιατί ο ήρωας της έχει κινήσει για πόλεμο.

Όμως δεν είναι η μόνη ΕΛΕΝΗ που μας άφησε ο Λιαντίνης.
Έχουμε την Ελένη των ΧΟΡΙΚΩΝ στο ΝΗΦΟΜΑΝΗ (σελ. 148 εξ.). Εδώ παρότι επιγράφεται ΕΛΕΝΗ δεν έχουμε ούτε μία αναφορά στο όνομα ΕΛΕΝΗ. Αντίθετα οι πρωταγωνιστές ΓΙΑΝΝΙΑΣ και ΛΙΜΠΙΚΑ (περίεργο όνομα, σαν να παραπέμπει ηχητικά κάπου!!!) ζουν ένα πραγματικό ερωτικό γεγονός στο ξενοδοχείο Καστέλλι στην ιταλική πόλη Μόντενα σε ταξίδι επιστροφής τους στην πατρίδα. Και είναι γνωστό ότι πολλά από τα χορικά του ΝΗΦΟΜΑΝΗ είναι προσωπικά βιώματα του Λιαντίνη.
Μήπως την ΕΛΕΝΗ των χορικών θα πρέπει να την δούμε σε συνάρτηση με την ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ της Γκέμμας;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Αλέξανδρος Ζ.
Ανθυποπλοίαρχος
Ανθυποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 188
Registration date : 13/12/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΔευ Απρ 21, 2008 8:38 pm

Με αφορμή όσα έγραψε η Φωτεινή αναφορικά με την επισήμανση για το γάμο του Λιαντίνη

"....................................ήταν για πρόσκληση

στο γάμο μας που γένηκε
στον αηδημήτρη του μυστρά
-στην παληά μητρόπολη
της στερνής αγωνίας
και της στερνής ελπίδας-
την πρωτοχρονιά του 1973
σας είχαμε σιμά μας
αυτή η κατά κόσμον απουσία σας
ήταν το σημάδι
για την αλήθεια της πράξης σας

Lou
Δημήτριος..................................................."

Έρωτας και θάνατος στις αναμμένες φρυκτωρίες της αβεβαιότητας με τις λέξεις που μας παιδεύουν πάντα ίδιες: η αγωνία-ελπίδα, η παρουσία-απουσία, η αλήθεια και η πράξη.


Εάν συμβαίνει ένα προσκλητήριο γάμου να αποτείνεται μετά το γάμο τότε θα μπορούσε κι ένα αγγελτήριο θανάτου να εμφανίζεται πριν από τον θάνατο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Loukia Sofou
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
Loukia Sofou


Αριθμός μηνυμάτων : 377
Registration date : 10/12/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΔευ Απρ 21, 2008 11:25 pm

Δ’. ΕΛΕΝΗ

αλλ’είδωλον ην.


Έτσι που θα την ιστορήσω, μας ανιστόρησε ο ξένος την ιστορία μιας απιστίας παράξενης που έγινε στα ξένα.

Από το Σαν Ρέμο ως τη Τζένοβα οι ιταλιάνοι μηχανικοί έχουν στρώσει ένα δρόμο πέταλο καρφί. Ή θα περνάς γιοφύρια που ενώνουν βουνά με κάτωθε τις κοιλάδες και το πιότερο βράχους και κράκουρα, ή θα περνάς τούνελ και σήραγγες που ενώνουν κοιλάδες με πάνωθέ σου όγκους τα βουνά.

Μια χτενισιά γης, εκατό και βάλε μίλια, την ξεμετράς αστραπή. Το μισό σαν ιπτάμενος, το άλλο μισό υποβρύχιος. Κύλινδροι, σπαστήρες, δυναμίτες, προωθητές γαιών έκαμαν ένα τα κατά γην, αέρα και θάλασσα. Οι ιταλοί έχουν παράδοση στη μηχανική και στους δρόμους. Από την εποχή του βασιλιά Πύρρου. Τότε που στρώσανε την Αππία οδό. Την πρώτη αουτοστράντα.

Ύστερα, καμιά διακοσαριά χιλιόμετρα, καθώς αφήνεις πίσω Ραπάλλο και Σάντα Μαργαρίτα και δεξιά σου Λασπέτσια και Πίζα, ο δρόμος ισιώνει στον κάμπο. Η αουτοστράντα τους τραβάει καρσί και πλατιά. Το αμάξι χύνεται στην άσφαλτο κυνηγώντας τα πρατήρια βενζίνης. Το τοπίο μηρυκάζει τον εαυτό του. Μόνο ανάρια και που, με τη στροφή ή την ομίχλη αλάργα, διαβάζεις την πινακίδα Velocita 100.

Tέλευε η μέρα κι ο μουντός αγέρας
τα ζωντανά της γης από τους κόπους
ξαλάφρωνε∙ κι εγώ μονάχος ένας
συντάζουμουν να πιάσω τον αγώνα,

που λέει κι ο Δάντης του Καζαντζάκη. Αλλά τότες δεν ήμουν ένας ακόμη. Ήμουνε δύο.

Τέλευε η μέρα, λοιπόν, που ο Γιαννιάς και η Λίμπικα με την καμπριολέ τους Μπιεμτάμλιγιου φτάνανε στο σταυρό της Πάρμας. Το ιουλιάτικο πνίγος λάβωνε το ηλιοβασίλεμα με τη φτερούγα μιας θαμπερής αποκάρωσης.

- Τραβάμε για Πάρμα; ρώτησε τη γυναίκα ο Γιαννιάς αγγίζοντας τα μαλλιά της.

- Λέω να προχωρήσουμε κομμάτι. Έχουμε να χάσουμε πολλά, αν δεν κοιμηθούμε απόψε στο Μοναστήρι της Πάρμας;

- Τότε Μόντενα-Ζυντ, είπε ο άντρας.

Σε λίγα λεπτά αφήνανε το ποτάμι της πίσσας, και μπαίνανε στα νότια προάστια της πόλης. Περνώντας περιβόλια λογής, αποθήκες κατά μήκος του δρόμου, αδέσποτα σπίτια, φάμπρικες και κεραμικά κανατάδικα, σταμάτησαν σ’ένα hotel. Ήταν ένα απολειφάδι παλιού αρχοντικού, «Το Καστέλλι», με τ’όνομα.

Και στους δύο ορόφους του τετράπλευρου τα παράθυρα, με ξύλο στο χρώμα του δρυ, απόληγαν σε ευρύκυκλα τόξα. Στη στέγη ένα χτίσμα, αρκετά μεγάλο για δώμα, στεφάνωσε την κλασική γραμμή των παραλλήλων. Το’παιρνες καλύτερα για βίγλα, ή πολεμίστρα άλλων καιρών.
Ανεβαίνοντας ένα Π πέντε σκαλιά, και στηριγμένη σε δύο μαρμάρινες κολόνες η κεντρική είσοδος, με ευρυχωρία πυλώνα, έδειχνε κατευθείαν στην Υποδοχή. Δεξιά, ένας άνετος διάδρομος οδηγούσε στο μπαρ, που στο βάθος του καρσί έβλεπες κρεμασμένη μια γκραβούρα του ποιητή με το δάφνινο στεφάνι στην κόμη και τη μακρυά γαμψή μύτη. Αυτό μπορούσες να το ξεχωρίσεις αμέσως από κάθε σημείο του διαδρόμου. Όπως ακριβώς στο Μουσείο των Δελφών βλέπεις από παντού τον Ηνίοχο.

Αριστερά, άνοιγε η μικρή αίθουσα του ρεστωράν με μια δεκαριά τραπέζια. Σε όλους τους χώρους υπόφεραν οικόσιτα φυτά σε ζαρτινιέρες και γλάστρες. Τα χαλιά ήσαν λεπτά και τριμμένα. Ένα γυάλινο ενυδρείο στημένο στον αριστερό τοίχο του εστιατορίου ήταν το μόνο παράταιρο στην παλαιωμένη τάξη.

Το ταξιδιάρικο ζευγάρι πήρε το δωμάτιο δεκάξι στη βορειοδυτική πλευρά του πρώτου ορόφου. Ήταν μια κάμαρη ευρύχωρη με το λουτρό εμπρός και αριστερά. Στο δεξιό και πίσω μέρος το σιδερένιο κρεβάτι μέσα σε μια μεγάλη τετράγωνη αχιβάδα.

Τα φώτα ήσαν κρυμμένα. Ο πολυέλαιος στη μέση σε αποστρατεία. Και ο καθρέφτης στη βορειοανατολική γωνία του τοίχου έμοιαζε να’χει αντικρύσει ήθη και τρόπους από την εποχή του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.

Τα δύο παράθυρα, μικρότερο το ένα από το άλλο μεγαλύτερο, ανοίγονταν δυτικά και βόρεια αντίστοιχα. Το δυτικό μέσα από ψηλές σημύδες αγνάντευε στον ουδέτερο κάμπο. Η βόρεια πλευρά έβλεπε σ’ένα χώρο με εφτά οχτώ ρεμίζες. Και δεξιά του θρόϊζε ένας μεγάλος κήπος, νοιασμένος με ψιλολογιά ατημέλητη.

Η Λίμπικα βιάστηκε. Χωρίς σχεδόν να σπουδάξει το χώρο που σε λίγο θα γινόταν ιδιωτικός έστω και φευγαλέα, πέταξε το ελάχιστο ρούχο της και μπήκε στο λουτρό.

- Το νερό! τι θαύμα είναι το νερό, μονολόγησε βγαίνοντας. Σκούπιζε μαλακά το σώμα της, αγγίζοντας μ’ένα Marimekko προσόψιο νησίδες νησίδες τα υγρά μέλη.

- Όπως τρίβεις με την απαλάμη φύλλα καρυδιάς. Κι ύστερα τα μυρίζεσαι, συλλογίστηκε ο Γιαννιάς.

Όταν φρεσκαρίστηκε και ο άντρας, κατέβηκαν στο ρεστωράν και δείπνησαν ελαφρά. Ύστερα πέρασαν στο μπαρ. Εκείνος άναψε τα τσιμπούκια του, τρεις παλαιωμένες ρίζες από ρείκι Κορσικής, και η Λίμπικα ξεδίπλωσε τον ¶τλαντα της Shell. Εσπούδαξε σημειώνοντας τον τόπο και τις αποστάσεις για την αύριο. Και έριξε μια γρήγορη ματιά στις σελίδες με τα τοπικά αξιοθέατα και τα μνημεία.

- Αύριο λίγο Φερράρα και πολύ Φιρέντζε, είπε στο Γιαννιά λικνίζοντας τη φωνή της ανάμεσα στη φαντασία και στο προσδοκώμενο.

- Φίλος παλιός έλεγε πως στην Casa di Dante, σ’ένα τετραγωνικό μέτρο τόπο θα διαβάσουμε ολόκληρη την Κωμωδία.

- Λένε πως στην έκθεση βιβλίων στην είσοδο του σπιτιού θα ιδούμε τα τρία τεύχη της μετάφρασης του Καζαντζάκη.

- Εθνική μας τιμή, απόσωσε στυφά ο άντρας.

- Πάμε για ύπνο. Νιώθω κατάκοπη. Θα παραδεχτείς να με αφήσεις απόψε αφίλητη; του χαμογέλασε ήρεμα.

Σε λίγο, κόντευε πια μεσονύχτι, η νέα γυναίκα είχε κιόλας αποκοιμηθεί. Το ελαφρύ λινό, πτυχωμένο σε λοξή ταινία, σκέπαζε το καστανό της ανάστημα, αφήνοντας να διαγράφεται μια ανεπαίσθητη κλίση προς τα δεξιά, καθώς άπλωνε ανάσκελα τον απέριττο πλούτο του κορμιού της στο στρώμα.

Οι μηροί της ενωμένοι χαλαρά τόνιζαν μια αδιόρατη κάμψη προς την ίδια πλευρά βαθαίνοντας χαρούμενα το στιλπνό μέταλλο της κοιλιάς. Τα δάχτυλα του αριστερού χεριού της σκέπαζαν τον κάλυκα του αφαλού, ενώ η δεξιά παλάμη της ήταν λησμονημένη στην πυρή κορυφή του αριστερού της στήθους. Όπως το μωρό που κοιμήθηκε με το δάχτυλο ξεχασμένο στο στόμα. Μια άνεση θεληματική πλανιότανε ανενόχλητη στα δροσερά ματόκλαδα.

Α, η χορτασμένη γυναίκα, συλλογίστηκε ο Γιαννιάς. Η Gestillte, που έλεγε ο Ρίλκε. Τύψη της αθωότητας. Λύτρο και ευλογία της ενοχής.

Εκεί, και τότε, και έτσι. Και η νύχτα νύσταζε. Και νικητήριος του κόσμου ο ρυθμός ολοπερίγυρα ησύχαζε. Οπόταν ξαφνικά!

Ξαφνικά ένας ξερός ήχος. Εγλίστρησε τραβηγμένος, και παρείσακτος μπήκε απάντεχος. Ένα τρέμουλο, που άρχισε ν'ανεβαίνει στο σαλαγητό και την αναστάτωση.

Και απότομα, ωσάν ερεθισμός και πείραξη τριβής, φούντωσε σε φρύγανα το ζεστό λαχάνιασμα. Κάτι που είχε ξεκινήσει συσταζούμενο, μουσικό, βαθύ και πνιγμένο. Τα ακούσματα έσπασαν σε απότομες και δυνατές ανακοπές, που ασύμμετρες ή περιοδικές αυλάκωναν το σκοτάδι με βαθιές χαραγές.
Αναπνοές και βογγητά. Καλέσματα σιγανά. Απότομα πλούταιναν. Και σβήνανε βίαια στο βάθος μιας απελπισμένης σπηλιάς. Στα αυτιά του Γιαννιά φτάνανε οι κύκλοι ενός ιερού τρόμου.

Τέντωσε την ακοή του λεπίδι. Δάγκωσε τον αριστερό του αντίχειρα. Σαλτοπατώντας βρέθηκε στο ανοιχτό παραθύρι του βοριά. Ζουλάπι κακό ζάρωσε μέσα του το αρπαχτικό φυλάγοντας από τη σκοτεινή λόχμη τον καιρό, να ξεδιακρίνει και να φερμάρει το θήραμα.

Ένα δεύτερο κύμα από αγκομαχητά, βιάση αναμμένη, γελούμενα κλάματα, και φωνές ασυνάρτητες και βατταριστές περόνιασε το σώμα του και κούνησε την κάμαρη.

Ένιωσε τα παραθύρια να σκαμπανεβάζουν στην αγριεμένη νύχτα των νερών. Ανταριάστηκαν οι σημύδες, και άρχισαν να υποχωρούν κατεβαίνοντας. Τα μανιτάρια του κήπου τραμπάλιζαν, σπίθες σε άπατα ύψη, και πυγολαμπίδες. Πέρα ο κάμπος άρχισε να γυρίζει σφοντύλι. Γύρω από το τεράστιο αδράχτι τ'ουρανού.

Έπλεξε σφιχτά τα δάχτυλα των χεριών του. Πισωπατώντας διάγειρε στο στενό δωμάτιο. Πλησίασε τη Λίμπικα προσεκτικά και την κοίταξε. Η ήρεμη θέση ενός κοιμισμένου αλάβαστρου. Η ακινησία της μαρμαρένιο αλώνι.
- Και ο ύπνος τί δίκαιος! ψιθύρισε ο Γιαννιάς.

Έσκυψε να λογαριάσει την αναπνοή της γαλήνης της.

Ύστερα ξεμάκρυνε βιαστικά βηματίζοντας στον αλαφιασμένο αέρα. Περισυνάζοντας τα μέσα του και τα έξω, αναμέτρησε την κατάσταση και τους όρους. ¶νοιξε τα χέρια του και τα κατέβασε νεύοντας. Σα νά'θελε να κυβερνήσει το δρολάπι των σκιών και των ήχων. Είδε τα νεύρα του και το σφυγμό του πιασμένα στο δίχτυ.

Ο Γιαννιάς πρόβαλε τώρα το σώμα του έξω από το παράθυρο του βοριά. Κατευθύνοντας προσήλωσε συγκεντρωτικά τη χοάνη των αυτιών του στο μεθυσμένο αλαλητό που έβγαινε από τα πάνω παραθύρια. Εστάθηκε εκεί κρατώντας το χτύπο να βαρεί μες στο αίμα του. Μέσα στη θύελλα μιας ακαταλάγιαστης διάρκειας άκουγε ακούσματα ανάκουστα.

Φωνές, Φωνές που τις κόβανε οι λυγμοί. Ικεσίες και στεναγμοί κατεβαίναν ως τη λυτρωτική σιωπή μιας καινούργιας εκκίνησης. Αναπνοές ασυγκράτητες και σφαχτές ανεβασμένες από το αναβρυτό παράδομα της σάρκας.

Διαρκούσανε και δυνάμωναν, και ανέβαιναν και κατέβαιναν. Έσπρωχναν το κυνήγι της ταραχής ως το σύνορο της λιποθυμίας.

Κατάπιναν τη λύσσα της αναζήτησης στις δοχές ενός άπειρου λάρυγγα. Βύθιζαν παλαβωμένη τη λαχτάρα ανάμεσα από σπαραγμούς και απανωτές ριπές εγκατάλειψης σε βυθούς ανεξερεύνητους. Συμπάλευαν τα τινάγματα και τα φιλιά και το χάϊδεμα στο αβρό και σαρκοβόρο πλέξιμο μιας εκκωφαντικής διάλυσης.

Ήτανε τα αγρίμια που ζευγάρωναν. Ήτανε σε συστάδες αναμμένες αφάνες, σε αλυγαριές και σε φλόμους. Ήτανε κορφές δέντρων υψιπέτηλες που τις κομμάτιαζε έξαλλο το πλέξιμο του βοριά. Ήτανε νερά καταρράχτες και έσκαζαν παφλάζοντας στα βράχια.

Μυώνες γατόπαρδου στο γονάτισμα και στο κύλισμα της γκαζέλας. Λυγίσματα κύκνων στους καλαμιώνες. Περιστεριών ραμφίσματα και φτερουγητά. Έκλαιγε η βροχή. Ούρλιαζαν την πείνα τους τα τσακάλια στο μακρυνό λόγγο. Λύγιζαν κύματα τα γεννήματα στο κολπωτό πέρασμα του Μάη. Τα στοιχεία της οργής χύνουνταν ταράζοντας την κορφή και τη ρίζα στα κέδρα.

Ποιοί σμίγανε, καθώς οι ορίζοντες που τους έφερνε και τους έπαιρνε η στιγμή της αστραπής; Πάνου από το κεφάλι του Γιαννιά, σε όλο και πιο έξαλλους ανεβατούς ρυθμούς, λαχανιάσματα γρήγορα, και πελώρια ξεφωνητά κατέβαζαν τρόχαλα οι ροβόλες.

"... Ν'αγαπηθεί ακόμη περισσότερο
η ηδονή που νοσηρώς και με φθορά αποκτάται
που νοσηρώς και με φθορά, παρέχει
μιαν έντασιν ερωτική, που δεν γνωρίζει η υγεία..."

Οι γραμμές της επιστολής του νέου Ιμένου, πατρικίου διαβοήτου εν Συρακούσαις επί ασωτεία, φωτίστηκαν ξαφνικά και φωτίσανε τον τομέα του εγκέφαλου του Γιαννιά. Ιδού γιατί στο εξής οι ευαίσθητοι νέοι σαν ερωτεύουνται θα παίρνουν μαζί τους, τρίτο, τον Καβάφη. Την ιδική του έκφανση του ωραίου. Π ο λ ύ σ π α ν ί ω ς, αλλά ναι.

Δάγκωσε άγρια το κατώχειλό του. Σάλεψε ασάλευτος. Και δοκίμασε να συναρμολογήσει την αταξία του κορμιού του, που ορμούσε με ξεφρενωμένα τα φρένα του άρματος να τον πετάξει, ιππικό ναυάγιο, στους βράχους.

- Α, το τραγούδι τους! ψιθύρισε πνιχτά. Νάτο, λοιπόν. Το τραγούδι τους. Το τραγούδι των Σειρήνων!

Μια υπέροχη και φονική κατανόηση διαπέρασε φωσφόρος και φώτισε όλα του τα κόκαλα. Ο Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι. Με τα ώτα έναυλα.

- Λύστε με! παρακάλεσε τους ίσκιους ο Γιαννιάς.

Όμως το σφάγιο της ηδονής δεν εννοούσε να πάψει. Έντρομα ξεσπάσματα, λιγοθυμισμένα αναφιλητά, καλέσματα φωνής μελλοθάνατης ανακάτευαν το σεισμό της ακοής του με τις λέξεις που δεν καταλάβαινε, με εικόνες, με γραμμές, με πλεγμούς και σπασμούς και θεσπέσια χρώματα.

Νερά, και σπαθιά, και κοχύλια. Δελφίνια, και αστερίες, και μύδια. Τα κυκλάμινα, οι κάκτοι. Και ροδάκινα, και αχινοί, και σταφύλια. Και τα φίδια, που λυγίζοντας τύλιγαν γιορντάνια στα μέλη τους οι χορεύτριες της Ίσιδας. Έσταζαν στάλες τα κόκκινα μήλα. Η αρμύρα έλουζε τα αχόρταγα μέλη. Και τα μύρα ζωντανά.

Ξαφνικά, η άρρυθμη κατεβασιά των ήχων και του παρακαλετού επήρε το καθαρό σχήμα των λέξεων της γλώσσας του Γιαννιά: ¶αχ! Χάι! Να! Τι! Έτσι! Τώ-ρα! Ίιι! Πά-λι! Μη! ¶αγκ! Ναι! Ένιωσε να σκάβει. Μία μία να φέρνει για πρώτη φορά στο φως τις λέξεις της γλώσσας του. Γνώριμες, και όμως άγνωστες.

Ήτανε δύο και τέταρτο. Όταν ο Γιαννιάς, χωρίς να ακούει πια άλλο, πάρεξ τις σφυριές και τα σφαδάσματα που τάραζαν τις φλέβες του, πέταξε από πάνω το ρούχο, γονάτισε δίπλα στη Λίμπικα, και φίλησε τρέμοντας όλα τα μέλη του θαλερού της ύπνου.

Με τρυφερή προσοχή τη γύρισε γαμώπιστα. Όπως τη ράχη κανονιού βυθισμένου στη θάλασσα, χάϊδεψε τους ώμους, τις πλάτες της. Κυκλωτικά έφερε τα χέρια του στους τρυφερούς γλουτούς και την ξαναγύρισε ανάσκελα.

¶φηκε τότε να γλιστρήσει το πενιχρό της εσώρουχο στον αέρα, και με την τρυφεράδα κρίνου άνοιξε τους ωραίους μηρούς. Έλυσε το πυρό του άλογο. Και αφέθηκε να το νιώθει να πλανιέται στους σχιστούς λειμώνες της Αφροδίτης. Να βόσκει στη χλώρη του βυθού.

Τόπους τόπους τίναζε ψηλά περήφανα το κεφάλι. Και η χαίτη του αλαφρότρεφε στις ριπές του ανέμου. Με τα αυτιά του προσηλωμένα στο μουσικό πανδαιμόνιο που κατέβαζε ο ουρανός.

Η Λίμπικα, μες στα ολόγλειφα χέρια του ονείρου της, αγκάλιασε το σκληρό σώμα του άντρα και κολπώθηκε να το χωρέσει αξεδιάλυτα και βαθιά της.

Στάζοντας τα μαλλιά και το μέτωπο σήκωσε τα μάτια του ο Γιαννιάς και την είδε κουλουριασμένη στα μπράτσα του. Ένα γαλήνιο, πλαγιασμένο, κατάφωτο οχτώ.

Την ώρα που οι πάνω ήχοι διαλύονταν σε τριανταφυλλένια σύννεφα στο σκοτεινό γαλάζιο του απείρου.
______________
ΥΣ. Απόσπασμα από το βιβλίο "Νηφομανής" του Δημήτρη Λιαντίνη (κεφάλαιο Τα Χορικά της Φωτονερόπετρας, σελ. 148 - 155
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΤρι Απρ 22, 2008 12:33 am

Γλυκειά και ακούραστη Λουκία,

"Θα σου αντιγράψω μόνο το "γαλήνιο, πλαγιασμένο, κατάφωτο οχτώ".

Με το ΦΩΣ έχω ιδιαίτερη σχέση, σχέση ζωής, θα την ονόμαζα.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΤρι Απρ 22, 2008 1:50 am

Το φως...


Έτυχε σήμερα να διαβάσω ξανά το παρακάτω ποίημα του Λιαντίνη γεμάτο από φως:

ΤΟΞΟΤΗΣ

Κάτω από του τοξότη τη στιλπνή χειρονομία
σταλάζει το αίμα των πραγμάτων
με την υπομονή της πηγής.
Φωτεινού θεού η αγάπη
σαϊτεύει την εωθινή απορία των υακίνθων
στο χάλκινο στίβο του μεσημεριού.
Τους χυμούς έφερε γυροβοβολιά ο χειμώνας.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΤετ Απρ 23, 2008 4:22 pm

Ξαναδιάβαζα την τοποθέτηση του Αλέξανδρου και στάθηκα σε μια ωραία του παρομοίωση:

Παράθεση :
Έρωτας και θάνατος στις αναμμένες φρυκτωρίες της αβεβαιότητας με τις λέξεις που μας παιδεύουν πάντα ίδιες: η αγωνία-ελπίδα, η παρουσία-απουσία, η αλήθεια και η πράξη.

Εάν συμβαίνει ένα προσκλητήριο γάμου να αποτείνεται μετά το γάμο τότε θα μπορούσε κι ένα αγγελτήριο θανάτου να εμφανίζεται πριν από τον θάνατο.

Φρυκτωρίες... Έχετε δει φρυκτωρίες; Σας έχω μια όπως σώζεται στα βουνά της Ηπείρου:

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Fricto10
Κάντε κλικ στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγαλύτερη προβολή στο blog La Bastia όπου και η αρχική δημοσίευση.

Εδώ όμως πρόκειται για αναμμένες φρυκτωρίες της αβεβαιότητας. Την ίδια αβεβαιότητα που προσπάθησε ο Δημήτρης Λιαντίνης με κάθε τρόπο να σπείρει μέσα μας ακόμη και κατά την τελευταία του διδασκαλία. Φυσικά ήταν η Ελένη... Και ήταν 18 Μαΐου 1993.

Η Ελένη που δε θα γεννηθεί ωραιότερη.

Και η Ελένη σύμβολο. Της μεγάλης λύπης που είναι αστείρευτη πηγή δημιουργίας. Και η δύναμη του πόνου που είναι στοιχείο αγωγής.

Και μετά έπιασε να μας μιλά για τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη χειρότερη στιγμή των ελλήνων. Και για την Ιωνία που δε θα ξαναγίνει ελληνική. Τις συνέπειες της καταστροφής, το ρόλο των συμμάχων... Ποτέ δε χώνεψαν την Ελλάδα και πάντα μας έκαναν κακό. Και αν βοήθησαν στην επανάσταση του '21 ήταν από πίεση των λαών τους...

Αναφορά και στο Βατικανό και στην καθοδήγησή του. Αλλά και στο σύμπλεγμα ευεργέτη - ευεργετούμενου.

Αυτή η καταστροφή, πρόσθεσε ο Λιαντίνης, είναι γέννημα ελληνικής ευθύνης. "Διχασμός, το σαράκι της φυλής."

Και συμπέρασμα; Δικό του συμπέρασμα και αυτολεξεί:

"Μη φοβόμαστε να διδάσκουμε στα παιδιά μας το κακό που έχουμε μέσα. Είναι σαν να 'χω καρκίνο και να το κρύβω."

Επίλογος της διδασκαλίας ο Καβάφης και οι στίχοι του για το '22:

"Υπέρ της Αχαϊκής συμπολιτείας πολεμήσαντες."

Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ' ευκλεώς
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
'Αμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Διαίος κι ο Κριτόλαος.
Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
"Τέτοιους βγάζει το έθνος μας" θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θα 'ναι ο έπαινος σας.

Και σημειώνω εδώ:

Η Αχαϊκή Συμπολιτεία (280-146 π.Χ.) ήταν η τελευταία απόπειρα των Ελλήνων να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. Διαλύθηκε όταν οι διεφθαρμένοι στρατηγοί Δίαιος και Κριτόλαος ηττήθηκαν το 146 π.Χ. από το Ρωμαίο στρατηγό Μόμιο.

Ένα μάθημα του Λιαντίνη, χίλιοι σπόροι να ριζώνουν μέσα σου για διαδρομές καινούριες.

Αναμμένες φρυκτωρίες... Έτσι ακριβώς. Φρυκτωρίες της αβεβαιότητας. Εκείνος μάζευε υπομονετικά τα φρύγανα, ένα ένα και έπειτα έβαζε φωτιά και λαμπάδιαζε η αίθουσα. Φως! Και πυρ καθαρτήριο. Να φωτίζει το αληθές και να εξαγνίζει από όλα τα άγη της φυλής και του ανθρώπου.

Το να κάθεσαι στο απέναντι βουνί και να αγναντεύεις το δικό του πύρινο θρίαμβο μοιάζει από καθέδρας να μελετάς ζήτημα που μόνο το βίωμα και η συνειδητή συμμετοχή μπορεί να σε οδηγήσει από την απορία στον πόρο.

Ο Λιαντίνης δεν είναι βλέπω και ακούω. Είναι πράττω και ζω. Αλλιώς για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη γίνονται όλα.

Γιώργος Σεφέρης, "Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 151985, σσ. 239-242.

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.


Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:
"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".


Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα
ατόφιο.
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .


Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

___________

Αυτή η τελευταία φρυκτωρία του. Πάντα αναμμένη να σπέρνει αβεβαιότητες για τα πάντα. Σαν την Ελένη. Να πολεμάς χρόνους και χρόνους κι εκείνη; Ποτέ το ποδαράκι της να μην έχει πατήσει την Τροία... Ένας τοξότης που ξαστόχησε; Κι ας άκουγε τα αηδόνια; Όπως και να 'χει, ένα να θυμάστε: Ωραιότερη στον κόσμο αυτό δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει από την Ελένη. Κι αυτό αξίζει από μόνο του για να βγεις στο δρόμο... Στη στράτα... Οδοιπόρος και αλήτης φυγάς θεόθεν...

Ένας οιδίπους με πρησμένα από το περπάτημα τα πόδια. Ένας Οιδίπους που ο Λιαντίνης ζήλεψε τον ακριβό του θάνατο. Όχι του Εμπεδοκλή. Έτσι δεν είναι;

Είναι; Δεν είναι; Η ίδια πυρωμένη αβεβαιότητα σε όλα. Στην απουσία η παρουσία και στο μετά το πριν. Και συ να παλεύεις να σταθείς ανάμεσα. Σαν τον ποιητή που ψάχνει το θεό και την αλήθεια. Κι όσο κρατάς και αντέχεις να μην κοιμάσαι, να αγωνιάς το αίνιγμα, με έναυλα ώτα στο τραγούδι των αηδονιών, δεν ξαστοχάς. Μένεις στη πρώτη γραμμή και σαϊτεύεις την αλήθεια.

Και κάτω από του Τοξότη τη στιλπνή χειρονομία
σταλάζει το αίμα των πραγμάτων
με την υπομονή της πηγής...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠεμ Απρ 24, 2008 1:02 am

Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .


Δανάη κυριολεκτείς με την παράθεση του Σεφέρη. Αρκεί να αντικαταστήσεις το όνομα και το γένος.

Τι σημαίνει μεταξύ των άλλων το οντολογικό σύμβολο Ελένη για το Λιαντίνη; Μα τούτο: "Πώς δε θα γκρεμιστείς στο στέρεο, μόνο εάν πατήσεις στο κενό. Πως δεν έχουμε άλλο τόπο, παρά την ουτοπία. Είτε το θέλουμε ε είτε όχι."
ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, σελ. 116.

για ένα πουκάμισο αδειανό για ...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Αλέξανδρος Ζ.
Ανθυποπλοίαρχος
Ανθυποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 188
Registration date : 13/12/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠεμ Απρ 24, 2008 3:21 am

Σε σχέση με όσα καίρια αναφέρουν η Δανάη και η Φωτεινή για την Ελένη προσθέτω ότι η Οδύσσεια αφορμάται από την Ελένη. Καταλήγει όμως στην Πηνελόπη. Η Πηνελόπη - το τονίζει με χίλιες φωνές ο Λιαντίνης (βλ. ενδεικτικά σελ. 195 στο Έξυπνον Ενύπνιον) είναι πιο σημαντική από τον Οδυσσέα. Η Πηνελόπη ειναι το κέντρο και το κέντρισμα, η αρχή και το τέλος.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠαρ Απρ 25, 2008 2:19 am

Δέκα χρόνους Φωτεινή. Ακριβώς δέκα σε λίγο. Και η σφαγή, σφαγή!

Κι αυτό το αδειανό πουκάμισο βοά... Οι έχοντες ώτα ας ακούσουν.

Και ίσως αυτό ακριβώς να είναι και η απάντηση. Σε σκέψεις με έβαλες...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠαρ Απρ 25, 2008 7:43 pm

Σε μια προσέγγιση της «Ελένης» του Σεφέρη με αφετηρία τη μυθολογική ιστορία για την Ελένη του Μενέλαου αλλά και με διάχυτα τα βιωματικά στοιχεία του ίδιου του ποιητή ανακαλύπτουμε σε ρότα δραματικής συγκίνησης το αιώνιο δραστικό απόρημα του «τραγικού ανθρώπου» που γεννιέται μπροστά στο σκοτεινό και αξεδιάλυτο πλέγμα της ζοφερής κατανόησης μιας αδικαίωτης καταστροφής : Γιατί;

Στις ωραίες εξοχές στις Πλάτρες της Κύπρου με αηδόνια και δροσιά δάσους ξαναδουλεύει ο Σεφέρης την Ελένη του Ευριπίδη. Την Ελένη που ποτέ δεν πήγε στην Τροία και που δεν είναι εκείνη που ο αρχαίος μύθος ήθελε να την έχει αρπάξει ο Πάρις από το παλάτι του Μενέλαου. Σύμφωνα με τούτο το μύθο η Ήρα θέλησε να εκδικηθεί τον Πάρι, γιατί έδωκε το βραβείο της ομορφιάς στην Αφροδίτη. Έτσι του άρπαξε στο ταξίδι του για την Τροία την πραγματική Ελένη και έβαλε στην αγκαλιά του ένα φάντασμα της Ελένης, το είδωλό της. Την πραγματική Ελένη την έστειλε στον αιγύπτιο βασιλιά Πρωτέα. Και ενώ το φάντασμα της Ελένης ταξίδευε για την Τροία, η πραγματική Ελένη περίμενε στην Αίγυπτο σαν άλλη ομηρική Πηνελόπη το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του Μενέλαου.

Και ο ποιητής Σεφέρης θα θέσει με ευγένεια θλιβερά ερωτήματα.
Που ειν’ η αλήθεια; Και στην Τροία; Τ’ είναι θεός; Τι μη θεός; Και τι αναμεσό τους; (όπου θεός γράφε αλήθεια)
Όμως ο ποιητής μέσα στην υπαρξιακή αγωνία των ερωτημάτων του αφήνει στην ψυχή του να αχνολάμπει η ελπίδα στο τέλος του ποιήματος.
«Αν είναι αλήθεια
Πως κάποιος άλλος...
Είδε ένα Σκάμανδρο να ξεχειλάει κουφάρια
...
»

Για το Λιαντίνη η Ελένη του Σεφέρη «φανερώνει ότι στα μελαγχολικά του μάτια ολοζωής πετάριζε εκείνος ο χαρούμενος πεσιμισμός, που μόνο την Ελλάδα μπορεί να’ χει μήτρα και μνήμα» (ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, σελ. 118).
Μήτρα και μνήμα. Η απόλυτη διαλεκτική. Τα απόλυτα αντίθετα που δεν έχουν ενδιάμεσο. Μήτρα που κυοφορεί τη ζωή και μνήμα που τη διαλύει και εξαφανίζει. Και ανάμεσα τους ο Έλληνας με το χαρούμενο πεσιμισμό, με την ευγενική πίκρια, να αναρωτιέται και να απορεί

«Πως τόσος πόνος τόση ζωή
Πήγαν στην άβυσσο
Για ένα πουκάμισο αδειανό...
»
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠαρ Μάης 02, 2008 1:22 am

Δανάη,
με αφορμή την Ελένη του Σεφέρη και το αδειανό πουκάμισο και σε συνδυασμό με το πουκάμισο που βρέθηκε στον Ταύγετο γεμάτο ή αδειανό (άλλου παπά ευαγγέλιο) που γράφεις σε άλλη ενότητα, δεν βλέπεις κάποια σχέση με τη φωτογραφία της Γκέμμας που δείχνει την πυραμίδα του Μυκερίνου στην Αίγυπτο; Δεν ήταν δύσκολο δα να τεθεί μια φωτογραφία που να έδειχνε Ταύγετο. Το μύθο τον ανέφερα πιο πάνω. Στην Αίγυπτο φυγαδεύθηκε η πραγματική Ελένη.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Admin
Admin
Admin


Αριθμός μηνυμάτων : 800
Registration date : 30/10/2007

Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ   Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ Icon_minitimeΠαρ Μάης 02, 2008 1:28 am

Όχι μόνο φυγαδεύθηκε στην Αίγυπτο, αλλά θυμάμαι με πόση εμμονή (ας μου επιτραπεί η λέξη) το τόνιζε αυτό ο Δάσκαλος.


"Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη"


Να το λέει και να το ξαναλέει. Κι ακόμη οφείλω να σημειώσω πως την Ελένη την είχε κρατήσει για μάθημα αποχαιρετισμού. Τελευταίες κουβέντες του αυτές...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Η "ΕΛΕΝΗ" του ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ-
Μετάβαση σε: