Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Ελαφόνησο

Δευτέρα του Πάσχα σήμερα αλλά σε μια γωνιά της πατρίδας μας, στην Ελαφόνησο:


οι κάτοικοι θα αφήσουν ό,τι περίσσεψε από τον οβελία, θα σταματήσουν το τσούγκρισμα των αυγών, θα κλείσουν τις μουσικές και θα συγκεντρωθούν για να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας. Η είδηση είναι από το Σκάι:

Παράθεση :

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιούν το μεσημέρι της Δευτέρας του Πάσχα, στην Πούντα Ελαφονήσου, κάτοικοι της περιοχής.

Αντιδρούν στο ενδεχόμενο να χορηγηθεί άδεια κατασκευής εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος σε ιδιωτική εταιρία στη Πούντα.

Η περιοχή στην οποία ενδέχεται να κατασκευαστεί το εργοστάσιο έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα "Νατούρα".

Μιλώντας στο ΣΚΑΪ, ο κοινοτικός σύμβουλος Αντώνης Αρώνης, δήλωσε ότι η Αρχή Ρυθμιστικής Ενέργειας δεν έχει γνωμοδοτήσει ακόμα για το έργο.

Πρόσθεσε ότι ο υπουργός Ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας, διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι θα ληφθεί σοβαρά υπόψη η άποψη της τοπικής κοινωνίας.

Αν και η ανακοίνωση μιλάει για Πούντα Ελαφονήσου, εγώ την Πούντα την ξέρω απέναντι από την Πελοπόννησο, παραλία του χωριού Βιγκλάφια. Και αν είναι αυτή η Πούντα, πραγματικά θεωρώ απίστευτο να θέλουν εκεί να φτιάξουν εργοστάσιο. Όχι μόνο γιατί είναι στο πρόγραμμα Νατούρα, αλλά γιατί τέτοια ομορφιά δε συναντά κανείς εύκολα.

Το σημείο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ελαφόνησο και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι το χρώμα των νερών. Το χρώμα δηλαδή του διαύλου που περνά κανείς με τα τοπικά καραβάκια για να πάει από την Πελοπόννησο στην Ελαφόνησο:




Αντιγράφω χαρακτηριστικά και το ακόλουθο:

Παράθεση :

Όταν πριν 10 χρόνια περίπου θέλησα να επισκεφτώ την Ελαφόνησο, το μόνο που ήξερα είναι ότι για να φτάσω πρέπει να ακολουθήσω τις ταμπέλες για Σπάρτη και μετά για Νεάπολη Λακωνίας. Μετά από 4.30 ώρες περίπου η ολιγόλεπτη αναμονή στην Πούντα μου φάνηκε αιώνας.

Δεν άργησα να... μετανοήσω για τη δυσθυμία μου.

Το τιρκουάζ χρώμα της θαλάσσιας λωρίδας που ενώνει την Πελοπόννησο με την Ελαφόνησο -ένα τσιγάρο δρόμος- είναι πραγματικά μοναδικό.Ο δρόμος για την παραλία του Σίμου τότε ήταν χωματόδρομος και η πρόσβαση σε αυτή δύσκολη. Όταν το αυτοκίνητο δεν πήγαινε άλλο, έπρεπε να αναλάβουν τα πόδια.

Μέσα από μικρά κέδρα και αμμόλοφους, με τη δυσπιστία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων (”μα που ήρθαμε εδώ κάτω;”) και περίεργα βλέμματα σε αυτόν που είχε την ιδέα, ξεπροβάλει η ωραιότερη παραλία που είχα επισκεφτεί μέχρι τότε και που έμελλε να γίνει ο αγαπημένος μου προορισμός για τα επόμενα χρόνια.

Η Κοινότητα της Ελαφονήσου έχει έκταση 22 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο μόνιμος πληθυσμός είναι 800 κάτοικοι. Το νησί κατοικήθηκε από την προϊστορική περίοδο. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ο Δημοσθένης το επισκέφθηκε το 413 π.Χ. Κατά τον Παυσανία η περιοχή ονομαζόταν ”Όνου Γνάθος”, γιατί είχε σχήμα γαϊδουρομασέλας και ήταν ενωμένο με την απέναντι περιοχή της Πούντας.

Μετά το 370 μ.Χ. η περιοχή καταποντίστηκε και σχηματίστηκε το νησί. Στη διαδρομή με το φεριμπότ, αν κοιτάξει κανείς μέσα στο νερό, διακρίνονται ερείπια και αρχαίοι αμαξωτοί δρόμοι, με διάφορες κατευθύνσεις.

Η Ελαφόνησος δεν είναι για όλους. Οι δυο υπέροχες παραλίες του νησιού με τιρκουάζ νερά, οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους, σε προκαλούν να κυλιστείς πάνω τους, να παίξεις με την άμμο, να χαλαρώσεις, αλλά βασικά να νιώσεις ότι δε χρειάζεσαι πολυτέλειες για να περάσεις καλά. Αρκεί αυτή η θάλασσα, αυτή η αμμουδιά.

ΠΗΓΗ IN2LIFE

Βλέπετε λοιπόν ότι δεν είμαι η μόνη που θεωρώ μοναδικό τοπίο την Πούντα. Όπως μοναδικό το θεωρούν και οι εκατοντάδες επισκέπτες που παραθερίζουν εκεί κάθε καλοκαίρι.

Κι αναρωτιέμαι, τόση έκταση έχει ο νομός Λακωνίας... Εκεί βρήκαν να στήσουν εργοστάσιο;;;

Παραθέτω μερικές ακόμη φωτογραφίες από το άλλο μοναδικό σημείο της Ελαφονήσου, το Σίμο: