Ήταν όμορφη η Επίδαυρος χτες...

Ξέρω πως έχεις την έννοια μου τελευταία. Πρέπει να σε τρόμαξα αρκετά που δεν μπόρεσα να έρθω το Πάσχα. Ήταν και η κηδεία προχτές... το έμφραγμα τις προάλλες. Καταλαβαίνω. Βάζεις ιδέες στο μυαλό σου και ανησυχείς. Πάει ο καιρός που στενοχωριόσουν που δεν πρόλαβε ο παππούς να γίνει 95. Τώρα θες δε θες το βλέπεις ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει σειρά. Όποιον θέλει παίρνει και λογαριασμό δε δίνει.

Και ήταν και η μέρα η σημερινή. Με όλες τις βαριές της μνήμες. Αυτές που δεν πρόκειται να ξεχάσει κανείς μας όσο ζει.

Ναι, ήταν καλή ιδέα να πάμε στην Επίδαυρο. Να δεις ότι ακόμη αντέχω. Και μπορώ να σε πηγαίνω βόλτα σαν και τότε. Ελπίζω να έδωσα καλή παράσταση χτες. Γιατί δε θέλω να στενοχωρώ τους άλλους με τα δικά μου. Εγώ έτσι κι αλλιώς το έχω πάρει απόφαση. Δεν έχω φόβο κανένα.

Ξέρεις τι πρόσεξα; Εκείνη την ξεκάρφωτη κουβέντα που είπες για το νάρθηκα. Δεν έβλεπες τα πενήντα μου χρόνια. Μωρό με κρατούσες ακόμη στην αγκαλιά σου εκείνη τη στιγμή. Με το χεράκι το παράλυτο. Πάει καιρός που κάποιος νοιάστηκε έτσι για μένα. Ίσως και γιατί δεν αφήνω τους άλλους να καταλάβουν πως έχω κι εγώ τέτοια ανάγκη. Έχω; Δεν ξέρω πια. Ξεσυνήθισα.

Και μετά πιάσαμε την κουβέντα για την Κική. Τι είμαστε; Ένα τίποτε. Η Κική ο ψαράς. Ένα φύσημα του αγέρα και μόνο. Ίδιο το σπιτάκι της. Πουθενά εκείνη.

Την ώρα που περνάγαμε από τις Κεχριές θυμήθηκες τα Λουτρά της Ελένης... Μα βέβαια, σου είπα. Πού αλλού θα ήταν τα Λουτρά της Ελένης;

Έκανες μεγάλη προσπάθεια χτες. Το έβλεπα. Με ρώτησες ακόμη και για την κόρη μου. Τι να κάνεις κι εσύ... Ακολουθείς τις δικές μου τρέλες...

Είπα να ξεσκάσω εσένα και κατέληξα να σκάσω εγώ. Δε μου αρέσει να σε βλέπω έτσι. Προτιμώ να μου λες τα χίλια δυο άσχετα. Δε θέλω να νοιάζονται οι άλλοι για μένα. Δε θέλω και να ανησυχούν. Τι θα πάθω πια; Το πολύ πολύ...

Από την ώρα που σε άφησα όλο ουφ και ουφ ήμουν μέχρι να φτάσω. Κι έπειτα ήρθε εκείνο το κορίτσι. Σαν τα κρύα τα νερά. Μα κι εγώ να μην μπορώ να θυμηθώ ονόματα; Αυτή τη φορά όμως δε θα την ξεχάσω. Ξέρεις μπορεί να γνωρίσεις ανθρώπους ακόμη και στο πεζοδρόμιο. Ακόμη κι εκεί μπορεί ένας άνθρωπος να σου ανοίξει την καρδιά του.

Μια καρδούλα μικρή και τρυφερή και γεμάτη θάνατο. Γίνεται να θέλεις να πεθάνεις στα 20; Γίνεται λίγα μέτρα μακριά σου να αφαιρεί τη ζωή του ένα μπουμπούκι; Κι εγώ χαμπάρι... Στις καθημερινές ανοησίες βουτηγμένη.

Αδύνατον να πιστέψω όσα άκουγα. Δεν ήθελα να τα πιστέψω. Πως έτσι την έχουμε κάνει τη ζωή μας.

Κουράστηκα σου λέω να ακούω για θανάτους. Πόσος θάνατος πια;

Γι' αυτό σου λέω. Ήταν όμορφη η Επίδαυρος χτες. Γιατί τίποτε άλλο όμορφο δεν υπήρχε.

Δεν θα απαντούσα κανονικά...

Στους εσωτερικούς διαλόγους δεν πέφτει λόγος σε τρίτους να απαντήσουν. Δεν άντεξα όμως.

Ξέρεις καλά ότι γράφω κάτι μόνο όταν το νιώθω.

Τραγούδι μου ήρθε πάλι στο μυαλό...

"...Eίναι σκληρό για μια γυναίκα να'ναι μόνη,
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν πληγώνει.
Όση και να'ναι η δύναμή μου,
θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου.
Η μοναξία στήνει παγίδες και πληγώνει..."

Και κάτι άλλο θέλω να σου πω, όσο και αν μεγαλώσεις εσύ και εγώ και ο καθένας μας πάντα θα έχουμε μέσα μας το παιδί. Δεν μιλάω για παλιμπαιδισμό, μιλάω για την αθώα, την τρυφερη πλευρά που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Έχουμε όλοι ένα παιδί που ζεί και κοιμάται και παίζει μέσα μας. Ανάγκες έχει αυτό το παιδί... Ανάγκες για να παίξει, ανάγκες για σκανταλιές, ανάγκες για χάδια και αγκαλιές. Ανάγκη κυρίως να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Κάποιος, κάποτε μου είπε ότι ο χρόνος έιναι γιατρός. Όχι, δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Ο χρόνος είναι ύπουλος, πολύ ύπουλος. Και η μοναξία δεν είναι πάντα η λύση, παίζει και παιχνίδια και πληγώνει...

Ο χρόνος; Πράγματι. Είναι ύπουλος. Σε ξεγελάει πως σου ανήκει. Πως είναι δική σου όλη η ζωή. Είναι αυτό ένα ζήτημα. Ή πιο σωστά, αυτό είναι το ζήτημα. Και όχι ο δικός μου εσωτερικός διάλογος. Το πρόβλημα είναι κοινό. Έστω και αν το βλέπουμε (εκ των συνθηκών) από δυο διαφορετικές άκρες. Ξέρω το σημείο που στέκεσαι. Και κάποια μέρα θα βρεθείς εδώ που είμαι τώρα. Αλλά δε θα συναντηθούμε. Τουλάχιστον όχι σε χρόνο πραγματικό. Και η Επίδαυρος, αν τη νόμισες για τόπο, λάθεψες. Είναι εκείνο το σημείο που αν τα καταφέρεις να σταθείς έστω και λίγο μπορείς να δεις τα πίσω και τα μπρος. Να σπάσεις τα δεσμά του παρόντος χρόνου...

Αυτή την Επίδαυρο θα τη βρεις εδώ:

Το αίνιγμα της Σφίγγας