Για μας ο θάνατος είναι...

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Με έσφαξε το τραγουδάκι... Πήρε σουγιάδες και μαχαίρια και ξυράφια και έκανε την ψυχούλα μου κόσκινο μεσημεριάτικα...

Μουσική - Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος

"Παλάτια εμείς θα χτίζουμε στην άμμο
ποιος λογαριάζει κύμα και καιρό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό.

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Σκορπάμε τη ζωή ερωτευμένοι
το "σ' αγαπώ" το κάνουμε σκοπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό."

Καράβια είμαστε... που έχουμε στο αίμα μας αρμύρα και σκουριά. Και ματσακόνι δε βρίσκεται να τη βγάλουμε από κει. Χρόνια τώρα ματσακονίζουμε και λέμε θα περάσει ο καημός. Και να, έρχεται ένα τόσο δα τραγουδάκι, έρχεται μια εικόνα, μια πνοή του ανέμου... ένας ήχος ανεπαίσθητος... και αρχίζει άγρια η τρικυμία.

Δε πα να περάσουν δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια... εικόσι έξι... συμπλήρωσα τον περασμένο μήνα... Ο πόνος μένει αγιάτρευτος και σκάβει λαγούμια στην ψυχή. Εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένες στη στεριά.

Αφιερωμένο σε όλες τις αδερφές μου, τις πρώτες ελληνίδες καπετάνισσες... Που το όνειρό τους έμεινε τραύμα ανοιχτό. Και η ζωή τους δεμένη στο μουράγιο...

Απαραίτητο συμπλήρωμα το τραγουδάκι "Καράβια βγήκαν στη στεριά"...

Καράβια στη στεριά
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίνωας Μάτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες: Παντελής Θαλασσινός

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και πιάσανε τα όρη
ποιος είδε βάρκα στο Χελμό
στο Μέτσοβο βαπόρι

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και χάθηκαν στο χιόνι
κι αυτός που τα ονειρεύτηκε
τα περιμένει ακόμη

Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη
στην Ελασσόνα λευκό πανί
κι ένα καράβι από την Κρήτη
να πιάνει Ξάνθη Κομοτηνή

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Και ποιος είδε ναυτικό που έμεινε ξέμπαρκος να κοιτά το πέλαγος; Να μην το δει κανείς... Και να μη δει καπετάνισσα κλεισμένη και φυλακισμένη σε ένα μπουντρούμι να βγάζει το ψωμί της στεριάς. Να μην το δει κανείς... Γιατί είναι ένα θέαμα θλιβερό που μυρίζει θάνατο....

Και για να μη λες πως υπερβάλλω... πάρε τώρα και δες τι σημαίνει καράβι και θάλασσα:

Ζωντανό καράβι και ζωντανή θάλασσα. Δωράκι από τη μικρή μου κόρη... την καπετανοπούλα τη 19χρονη που μόλις έκλεισε τον ένα μήνα στο καράβι. Τον πρώτο της μήνα στη θάλασσα. Βλέπεις τι χάνεις στη στεριά;

Το τι χάνεις στη θάλασσα... άστο... είναι ιστορία μόνο για ναυτικούς. Και να στο πω δε θα το καταλάβεις... Η μικρή μου όμως καπετάνισσα το έμαθε νωρίς. Πήρε, ακόμα δεν πάτησε στο καράβι, το πιο πικρό μάθημα. Το φιλαράκι της το κολλητό, παιδί ακόμα κι αυτό... έφυγε για πάντα. Τροχαίο. Και το πικρό μαντάτο βρήκε τη μικρή μου στο καράβι. Άμαθη σε θάνατο, άμαθη και σε τούτη τη σκληρή όψη της ζωής του ναυτικού. Έκλαψε, πόνεσε... είδε σε μια στιγμή "πως χάνει όλη τη ζωή για το όνειρο που διάλεξε"... Ούτε ένα στερνό φιλί στον αδικοχαμένο φίλο. Ούτε μια τελευταία ματιά.

Έτσι πληρώνεται τούτο το όνειρο. Με δάκρυ πικρό. Και όταν το έχεις και όταν το χάνεις. Σε σκοινί τεντωμένο η ζωή των θαλασσινών. Πόνος αβάσταχτος και ηδονές πρωτόγνωρες. Πώς αλλιώς; Ξέρεις εσύ άλλον τρόπο να κερδίσεις την ευτυχία; Πέρα από την πληρωμή σε ίσο πόνο και δυστυχία;

Γι' αυτό σου λέω...

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Αρμύρα από το δάκρυ και σκουριά από τον πόνο... Τόση αρμύρα και τόση σκουριά που ένα γίνεται με την ψυχή. Κι ο μόνος τρόπος να το αντέξεις είναι να βρεθείς εκεί... Μες στην αρμύρα και μες στη σκουριά... Να νιώθεις ίδιος και όχι καράβι στη στεριά...

Σου φαίνεται υπερβολικό; Μα σου είπα... αυτά μονάχα οι ναυτικοί τα καταλαβαίνουν... δεν είναι ιστορίες για στεριανούς...

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Για μας ο θάνατος είναι...

Δυο μήνες μετά και τόσα χρόνια μετά. Τελειώνεις ποτέ με τον κυρ Θάνατο;
Με ρώταγες τις τελευταίες μέρες τι είναι ο θάνατος. Και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί. Εσύ είσαι ακόμη στην ηλικία του έρωτα... Τι δουλειά έχεις με το θάνατο; Το ξέρεις ότι με τρόμαζες πολλές φορές, λέγοντας πράγματα που είχα πει... Κι ο θάνατος, τι σε ρωτάω; Ίδια εποχή ήρθε και με συνάντησε κι εμένα.

Έφυγες τώρα, ταξιδεύεις. Πήρες το δρόμο, τον αιώνιο δρόμο του ναυτικού. Πηγαίνεις να συναντήσεις τις θάλασσες και τα πέλαγα. Τους ανοικτούς ορίζοντες και τη μεγάλη μοναξιά. Γοργόνα στο φτερό κάτω από τα αστέρια των τροπικών... θα βλέπεις τον Αλδεμπαράν και όλα τα άλλα μακρινά μάτια του σύμπαντος και ξέρω... Τα ερωτήματα θα ανεβαίνουν πλήμμυρα και τρικυμία. Ευτυχισμένος εκείνος που δεν έχει μάτια και αυτιά να δει. Γιατί αυτό το μέγα πόνο και την αγωνία δε θα νιώσει.

Ο θάνατος. Τι είναι κυρά μου ο θάνατος;

Σε ρώτησα χτες αν διάβασες τα τελευταία της αδερφής σου... Της μοναξιάς την ελεγεία:

Παράθεση :: Απέραντη μοναξιά, ερημιά ,κενό. Και εγώ εδώ, μέσα στα συντρίμμια της ζωής μου. Να ψάχνω να βρώ εσένα, εμένα, όλους τους άλλους ...Το θλιβερό είναι ότι εμένα με έχασα για πάντα ...

Ξημερώνει μια καινούργια μέρα σε λίγο ...Αλλά μετά θα έρθει πάλι η νύχτα. Δεν μου αρέσουν αυτές οι νύχτες ...Κάθε νύχτα ξεκινάει μια καινούργια μάχη. Μάχη με τις σκέψεις μου, που βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή μου.

Κενό και απογοήτευση!!

Και είπες ναι...

Βλέπεις; Ακόμη και το "μικρό" μας μπήκε στα λιβάδια της αιώνιας αναζήτησης... Πώς θα μπορούσε αλλιώς να συμβεί εκεί που είναι; Είναι αυτή η απέραντη μοναξιά, η ερημιά, το κενό. Και η τεράστια θάλασσα με το απύθμενο βάθος του ουρανού πάνωθέ σου. Μπορείς να μη ρωτάς; Μπορείς να μην ψάχνεις;

Εκεί κάτω που τραβάς θα είσαι πιο μόνη από τους μόνους. Πιο μόνη από κάθε άλλον εκεί. Γυναίκα εσύ ανάμεσα σε τόσους άντρες. Κλεισμένη θες δε θες στον πύργο σου, μοναχική πριγκίπισσα αλλόκοτου τάγματος. Είπαμε την άλλη φορά βιβλίο να γράψουμε, με όσα οι γυναίκες ζούνε στα καράβια. Μόνο ιστορίες αληθινές. Ούτε μια λέξη φαντασίας. Να τα διαβάζουν οι άνθρωποι και να μην τα πιστεύουν. Μόνο όσοι - όσες... τα έζησαν, θα τα νιώθουν και θα τα καταλαβαίνουν.

Ένα χρόνο μετά που πολεμάω να στήσω κάτι στο ίντερνετ, αναρωτιέμαι το γιατί... ποιο το κέρδος. Και το μετράω σε δυο πρόσωπα. Χωρίς να αδικώ κανέναν άλλο. Μα εσείς οι δυο είστε το δικό μου δώρο και θέλω να το ξέρετε. Χαλάλι οι φουρτούνες και όσα άλλα. Εσείς οι δύο είστε ο δικός μου παράδεισος.

Πέρασαν τόσοι και τόσοι. Φίλοι, εχθροί, συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι... Όλοι κάτι έψαχναν... κάτι να πάρουν. Εσείς ζητάγατε μόνο τον εαυτό σας. Αυτό το ταξίδι μοιραστήκαμε. Κι αυτή η περιπέτεια μας έφτασε στο ακρογιάλι της μοναξιάς και του θανάτου. Γιατί εκεί καταλήγει ο άνθρωπος όταν κινήσει να βρει ποιος είναι... Πονώ τον πόνο σας μα δε σας λυπάμαι. Καταλαβαίνω μα δε θα κάνω τίποτε να σας γυρίσω πίσω. Πάτε καλά. Ίσια και πάντα μπρος. Πρόσω ολοταχώς οι μηχανές σας. Δε σας φοβάμαι εσάς τις δυο. Είστε δυνατές. Θα τα καταφέρετε!

Καλά σας ταξίδια, πουλάκια μου...