Είμαι ο Γιάννης

Είμαι ο Γιάννης; Ναι, ας πούμε ότι είμαι ο Γιάννης. Το θέμα είναι αλλού, ποιος είναι ο Γιάννης;

Ένας χαρισματικός άνθρωπος μας έκανε σήμερα σεμινάριο. Και δεν ήταν Γιάννης. Ήταν ο σχολικός μας σύμβουλος και ήταν ο άνθρωπος που μας σύστησε το Γιάννη. Περιγραφικά και φανταστικά κι άλλο τόσο αληθινά.

Ο Γιάννης, ο Γιαννάκης, είναι λέει μαθητής της Πέμπτης Δημοτικού και είναι επίσης το μεγάλο αγκάθι του σχολειού του. Τον κόσμο ανάστα ο Κύριος κάνει κάθε μέρα ο Γιάννης. Διότι...

Εγώ είμαι ο Γιάννης. Και από την ώρα που γεννήθηκα μου έχουν αλλάξει τα πετρέλαια. Κάποιος φρόντισε να με κάνει αλβανό σε μια χώρα που δε λέγεται Αλβανία. Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η Αλβανία. Ξέρω μόνο τη χώρα που γεννήθηκα και που τη λένε Ελλάδα. Εμένα όμως δε με λένε έλληνα. Με φωνάζουν όλοι αλβανό και μερικοί και βρωμοαλβανό.

Ο πατέρας μου δεν ακούει κουβέντα όταν με πιάνει το παράπονο. Αυτός έτσι κι αλλιώς δεν ακούει καμία κουβέντα. Μόνο φωνάζει και πολλές φορές και βαράει. Βαράει εμένα συγκεκριμένα. Ευτυχώς δε με λέει και βρωμοαλβανό. Εκείνος τη βρώμα τη φορτώνει στους έλληνες και μαζί τους φορτώνει και ένα σωρό άλλα. Δεν ξέρω πόσα και τι και περισσότερο γιατί. Όταν θυμώνει μιλάει μόνο αλβανικά κι εγώ αλβανικά δεν καταλαβαίνω. Και η μάνα και η γιαγιά αλβανικά μιλάνε όταν δε θέλουν να καταλάβω τι λένε. Καμιά φορά τους πετάω κι εγώ κανένα περίεργο ελληνικό για να πάρω το αίμα μου πίσω.

Στο σπίτι έχουμε και ένα μωρό. Αυτό πάλι δε μιλάει σε καμία γλώσσα. Μόνο κλαίει αλλά φαίνεται πως αυτό είναι το καλύτερο γιατί όλοι ασχολούνται μαζί του. Εμένα με θυμούνται μόνο όταν είναι να με μαλώσουν.

Το ίδιο και στο σχολείο. Κανένας δε με παίζει και κανένας δε με θέλει για φίλο του. Και ειδικά στο καινούριο σχολείο. Στο παλιό μου ήταν κάπως καλύτερα. Τώρα όμως που με άλλαξαν σχολείο, τα πράγματα ζόρισαν. Οι άλλοι είχαν κιόλας τις παρέες τους. Εμένα από την αρχή με κοίταξαν όλοι με στραβό μάτι. Και στράβωσαν και το στόμα όταν άκουσαν το επώνυμο. Από πού είσαι; με ρώτησαν. Από δω, προσπάθησα να τους ξεγελάσω. Αμ, δε. Πετάχτηκε ο δάσκαλος και με ξεσκέπασε αμέσως. Ο Γιάννης είναι από την Αλβανία!

Ήθελα να φωνάξω σε όλους ότι εγώ ούτε που έχω πάει ποτέ μου στην Αλβανία. Δεν την ξέρω και δεν ξέρω και αλβανικά. Δεν πρόλαβα. Από το πρώτο διάλειμμα άρχισε το καζίκι.

Μόνο η μάνα μου με καταλαβαίνει. Αλλά την πιάνουνε τα ζουμιά κι εγώ δε θέλω να τη στενοχωρώ. Δεν της λέω λοιπόν τίποτα. Κι όταν ρωτάει για το σχολείο, της λέω όλα καλά. Της τα μαρτυράνε όμως οι δάσκαλοι. Κι αυτοί δε λένε τίποτε καλό για μένα. Ο Γιάννης έτσι και ο Γιάννης αλλιώς. Και πάλι βάζει τα κλάματα η μάνα μου.

Κλείνω τα αυτιά και τα μάτια να μην τη βλέπω. Δε θέλω να τη βλέπω να κλαίει. Αλλά το σπίτι είναι δυο δωμάτια όλο κι όλο. Πού να κρυφτώ για να μην ακούω τα κλάματά της; Εδώ δεν καταφέρνω να κρυφτώ όταν γυρίζει ο πατέρας και αρχίζει το πάνω χέρι κάτω χέρι.

Και μαζί με τη μάνα κλαίει συνέχεια και το μωρό. Αυτό όμως δεν το βαράει κανένας. Όλο το χαϊδεύουνε και όλοι τρέχουν να δούνε τι θέλει ο μπέμπης. Κι εγώ θέλω... αλλά εμένα δε με ρωτάει κανένας.

Σήμερα όμως στο μεγάλο σχολειό ένας κύριος που δεν τον ξέρω αποφάσισε να ρωτήσει όλους τους δασκάλους τι πρέπει να κάνουν με τους Γιάννηδες... Και πράγμα περίεργο, βρήκε να πει και ένα καλό λόγο για μένα. Πως μου αρέσει το ποδόσφαιρο και τα καταφέρνω να κλοτσάω καλά τη μπάλα!

Δεν ήμουνα εκεί να ακούσω τι είπανε. Αν ήμουν όμως θα σηκωνόμουνα και θα φώναζα: Να γίνουν όλοι ένας Γιάννης για λίγα λεπτά έστω και μετά να πούνε τις σοφίες τους. Όχι τι θα κάνουν με το Γιάννη και τον κάθε Γιάννη... Αυτό είναι εύκολο. Αλλά να ξεκινήσουν με το:

"Είμαι ο Γιάννης και κανένας δε με αγαπάει. Τι πρέπει να κάνω;"

Μόνο καλά λόγια και συγχαρητήρια μπορούμε να πούμε για τον εξαίρετο άνθρωπο που έχει αναλάβει καθήκοντα Σχολικού Συμβούλου στη Νέα Σμύρνη, τον κ. Π. Χαλάτση.

Κάθε φορά καταφέρνει να μας ξαφνιάζει με την ποιότητα των σεμιναρίων που διοργανώνει και σήμερα ήταν μία από αυτές. Ο Γιάννης είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο των σχολείων μας. Ακόμη και αν κανένα από αυτά δε λέγεται Γιάννης. Μπορεί να παρουσιάζει κάποια από αυτά που αναφέρθηκαν μπορεί και κάποια άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά. Το θέμα όμως είναι τι κάνει το σχολείο για τον κάθε Γιάννη. Κατά πόσο αγκαλιάζει το πρόβλημα και κατά πόσο είναι σε θέση να προτείνει και να εφαρμόσει λύσεις. Αυτό ακριβώς το μπαλάκι μας πέταξε σήμερα ο Σύμβουλος. Και δεν ήταν μόνο οι προτάσεις που εκεί κάναμε μέσα από εικονικές συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων, αλλά και τι αποκόμισε ο κάθε συνάδελφος: Πως ο Γιάννης δεν είναι πια στην απέξω αλλά αποτελεί κεντρικό θέμα συζήτησης της σχολικής μονάδας και των προϊσταμένων αρχών. Θεωρώ μεγαλύτερο όφελος τον προβληματισμό που θα προκύψει στον καθένα μας από μια τέτοια διαπίστωση ακόμη και από τις ωραιότατες προτάσεις που ακούστηκαν από τους συναδέλφους του κάθε σχολείου.

Ας τον κρατήσουμε λοιπόν και ας προβληματιστούμε όλοι μας. Είμαστε δάσκαλοι και του Γιάννη και οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος της δυσκολίας που παρουσιάζει η περίπτωσή του. Αλλιώς να τα μαζεύουμε και να αλλάξουμε επάγγελμα...

Αν εσύ είσαι ο Γιάννης, εγώ είμαι η ... Γιάννα. Και δεν είμαι αλβανάκι. Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου είναι έλληνες πολίτες, φορολογούμενοι πολίτες και με όλα υποτίθεται τα δικαιώματα που προβλέπει το σύνταγμα για κάθε έλληνα πολίτη.

Είχαν όμως τη μεγάλη ατυχία να γεννήσουν εμένα. Εκείνοι λένε πως δε νιώθουν έτσι, άτυχοι, αλλά το λένε για να μη με στενοχωρούν. Πολλές φορές οι άλλοι, συγγενείς, φίλοι, γείτονες, έχω ακούσει να μιλάνε για την ατυχία του μπαμπά μου και της μαμάς μου και τους έχω δει να κουνάνε το κεφάλι.

Οι γονείς μου όπως σας είπα δεν είναι οικονομικοί μετανάστες. Μάλιστα ο μπαμπάς είναι και δημόσιος υπάλληλος. Εργάζεται στον τομέα της άμυνας της χώρας, δηλαδή δουλεύει για να μπορούμε όλοι εμείς να νιώθουμε ασφαλείς από κάθε εχθρό της πατρίδας μας. Ο ίδιος όμως δε νιώθει καμία ασφάλεια για το δικό μου μέλλον. Τον έχω ακούσει να μιλάει με τη μαμά και να προβληματίζεται τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Η μαμά προσπαθεί να του δίνει κουράγιο αλλά όταν είναι μόνη της την έχω πιάσει αρκετές φορές να κλαίει.

Ξέρω όμως ότι είναι πολύ δυνατή και μπορεί να κάνει απίθανα πράγματα για μένα. Όπως αυτό που έκανε πέρυσι. Εμείς μέχρι πέρυσι ζούσαμε μακριά από την Αθήνα. Σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί δεν υπάρχουν κατάλληλες υπηρεσίες και κέντρα για να φροντίζουν παιδιά σαν εμένα. Ο μπαμπάς μου ζήτησε και ξαναζήτησε μετάθεση για την Αθήνα αλλά δεν τα κατάφερε. Τότε λοιπόν η μαμά πήρε τη μεγάλη απόφαση. Γέμισε μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, άφησε το μωρό μας στη γιαγιά και το μεγαλύτερο αδερφούλη μου στο μπαμπά, και με πήρε και ήρθαμε οι δυο μας στην Αθήνα. Νομίζω πως αυτό και μόνο φτάνει για να δείξει πόσο γενναία είναι η μανούλα μου. Φτάνει και για να τη λατρεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Εδώ στη μεγάλη πόλη με έτρεξε σε γιατρούς και σε ψυχολόγους και σε ειδικούς για να βρει λύση στα προβλήματά μου. Φρόντισε να μου βρει και ένα καλό σχολείο, ένα δημόσιο σχολείο, αλλά εκεί δεν υπήρχει ειδικό τμήμα για παιδάκια σαν εμένα. Ευτυχώς η κυρία μου ήταν πολύ καλή και κατάφερε τα άλλα παιδάκια να γίνουν φίλοι μου.

Εδώ που τα λέμε δεν είχαν και άδικο που δε με έπαιζαν στην αρχή. Ξέρετε εγώ δεν κατάφερνα να μιλήσω μέχρι πέρυσι σχεδόν καθόλου. Κι επειδή τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν με έπιανε κι εμένα ο θυμός και τα χτύπαγα. Έπειτα όμως όλα άλλαξαν. Το κέντρο που με πήγαινε η μαμά με βοήθησε να αρχίσω να μιλάω. Με βοήθησαν και σε πολλά άλλα. Όχι όμως τζάμπα. Κι ας λένε πως η παιδεία στη χώρα μας είναι δωρεάν. Για παιδιά σαν εμένα δεν υπάρχει φαίνεται το δωρεάν.

Οι γονείς οι δικοί μας πρέπει και να ταλαιπωρούνται και να πληρώνουν πολύ ακριβά την εκπαίδευσή μας. Οχτακόσια ευρώ το μήνα δεν είναι πολλά χρήματα; Εσείς που είστε μεγάλοι, πέστε μου πόσα παίρνει ένας εργαζόμενος σήμερα στη χώρα μας; Ένας μέσος εργαζόμενος. Πώς να αντέξει να πληρώσει και οχτακόσια ευρώ για την ειδική εκπαίδευση του παιδιού του; Αφήστε τα νοίκια και όλα τα άλλα έξοδα της μαμάς και τα δικά μου εδώ στην Αθήνα. Ευτυχώς μας βοηθάνε και οι παππούδες. Αλλιώς οι γονείς μου δε θα τα κατάφερναν κι εγώ θα έμενα χωρίς τη βοήθεια που χρειάζομαι.

Παλιά τα παιδιά σαν εμένα τα πέταγαν στον Καιάδα και ξένοιαζαν. Σήμερα το ίδιο προσπαθούν να κάνουν μόνο που δεν το λένε στα ίσα. Πολλά άλλα παιδάκια με τα δικά μου προβλήματα μένουν τελείως αβοήθητα και δεν καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και να γίνουν άξια μέλη της κοινωνίας. Κάποιοι καταλήγουν σε ιδρύματα και κάποιοι άλλοι στο δρόμο...

Και οι γονείς μας δεν τραβάνε λιγότερα. Πολλές φορές τα δικά μας προβλήματα τους κάνουν να τσακώνονται και μεταξύ τους και κάποιες φορές οι τσακωμοί φτάνουν και στο διαζύγιο. Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες δυνατοί για να αντέχουν τέτοιο βαρύ φορτίο. Εγώ ευτυχώς έχω πολύ καλούς γονείς.

Φέτος επιτέλους κατάφερε και ο μπαμπάς να πάρει τη μετάθεση και τώρα είμαστε όλοι μαζί στην Αθήνα. Ξέρω ότι ο μεγάλος μου αδερφός θύμωσε πολύ όταν του είπαν ότι πρέπει να φύγει από το παλιό του σχολείο και να χωρίσει από τους φίλους του. Καμιά φορά όταν ο μπαμπάς και η μαμά δε μας βλέπουν, με τσιμπάει και με χτυπάει. Κι άλλες φορές βάζει τα κλάματα και διαμαρτύρεται στους γονείς μας που την πληρώνει αυτός εξαιτίας μου. Έχει δίκιο, τον καταλαβαίνω, και νιώθω πολύ άσχημα. Μα τι να κάνω; Τι μπορεί να κάνει ένα μικρό παιδί σαν εμένα για τόσο μεγάλα προβλήματα;

Εσείς όμως που είστε μεγάλοι, μπορείτε. Τουλάχιστον να ακούσετε την περίπτωσή μου και να λάβετε υπόψη πως μόνο μικρές λεπτομέρειες (πχ το όνομά μου) δεν είναι αληθινές. Τα σημαντικά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Κάπου ανάμεσά σας είμαι πραγματικά κι εγώ και οι γονείς μου και τα δύο μου αδερφάκια. Όπως είναι και πολλά άλλα παιδάκια και οι δικές τους οικογένειες που περνάνε παρόμοια δράματα. Δεν είναι πια καιρός να νοιαστούν οι μεγάλοι της χώρας και για τη δική μας περίπτωση; Δεν έχουμε κι εμείς δικαίωμα τουλάχιστον να καλύπτονται δωρεάν τα έξοδα της εκπαίδευσής μας; Να μη χρειάζεται να μας τρέχουν σε ιδιωτικά κέντρα;