ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ

Ελίνα μπορεί να είναι και έτσι που το λές, αν και έχω
αρκετές επιφυλάξεις.

Ας μεταφέρουμε όμως τη συζήτηση σε κάποιο άλλο θέμα.
Νομίζω αλλοιώσαμε τελείως το θέμα του Σωτήρη, που
είναι η σπηλαιολογία.

Αγαπητέ Βοιάτη, η ενότητα Δύο βήματα έξω από την πόρτα μας δεν ανήκει μόνο σε σπήλαια, ανήκει σε ότι συμβαίνει δύο βήματα έξω από την πόρτα μας και σίγουρα κάθε διάλογος είναι χρήσιμος.

Αγαπητή Ελίνα, ναι, μέτρον άριστον. Αλλά όταν κάποιοι υπερβαίνουν τα μέτρα δεν θα πρέπει να βρούμε νέα κατάλληλα να τους αντιμετωπίσουμε; Πάντα μέσα στα πλαίσια μιας λογικής που δεν θα διέπεται από παρορμητισμό. Και πιστεύω πως πλησιάζει ο καιρός που θαρθούν τα πάνω κάτω, όπως έλεγε ο Διογένης ο Κυνικός. Και ελπίζω όσοι μπορούμε, να κρατάμε τουλάχιστον ένα φανάρι για να οριοθετούμε το φως στα σκοτάδια που μας επιβάλλουν. Ένα φανάρι που με κόπο και μόχθο μπορεί να γίνει ο νέος ήλιος.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ έγραψε:

Αγαπητή Δανάη, αν και μόλις έχω φτάσει από σκληρή δουλειά στην επαρχία,

θεωρώ χρέος μου να διευκρινήσω τις προθέσεις μου σχετικά με το θέμα.

"Πίσω από τις κρατικές καμπαρντίνες κρύβονται οι υπεύθυνοι εμπρηστές και το έργο τους προετοιμάζεται στα υπουργικά συμβούλια. " Νόμοι που αποχαρακτηρίζουν τα βουνά από την έννοια του δάσους και τα ονομάζουν περιαστικά πάρκα, νόμοι που επιτρέπουν το κτίσιμο αναψυκτηρίων εντός Α' δασικής ζώνης, νόμοι που προστατεύουν ιδιοκτησιακά καθεστώτα εντός δασικών περιοχών, νόμοι που συρρικνώνουν εθνικούς δρυμούς, νόμοι που κατοχυρώνουν δημοτικές αρχές για απόρριψη απορριμάτων και μπαζών, νόμοι που παραχωρούν σε δημοτικές αρχές τμήματα δάσους για προεκτάσεις νεκροταφείων αλλά και επέκταση της οικοδομικής οίκησης της πόλης προς το βουνό, νόμοι που επικυρώνουν περιουσίες μικροιδιοκτητών σε δασικό χώρο και επιτρέπουν τη μεταπώληση, δυστυχώς δημιουργούνται μέσα σε υπουργικά συμβούλια από κυρίους που επιδεικνύουν το κύρος τους φορώντας μαύρες καμπαρντίνες. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι εγώ κινδυνολογώ αλλά ότι κινδυνεύουμε από αυτούς.

Αγαπητέ Σωτήρη,

τεκμηριωμένη και στερεωμένη σε ακλόνητα ντοκουμέντα η άποψή σου γίνεται και δεκτή αλλά και πείθει πολλούς περισσότερους για την αλήθειά της.

Σε ευχαριστώ θερμά που παρά την κούραση, μπήκες και σε αυτό τον κόπο. Ήταν η καλύτερη καλημέρα που θα μπορούσα να έχω σήμερα.

Καλή σου μέρα και σένα.

Παράθεση :

Αγαπητέ Βοιάτη, η ενότητα Δύο βήματα έξω από την πόρτα μας δεν ανήκει μόνο σε σπήλαια, ανήκει σε ότι συμβαίνει δύο βήματα έξω από την πόρτα μας και σίγουρα κάθε διάλογος είναι χρήσιμος.

Συγγνώμη.

Παρασύρθηκα φαίνεται απο τον τίτλο της
θεματικής ενότητας, που είναι σπηλαιολογία.

Βοιάτης έγραψε:

Ελίνα μπορεί να είναι και έτσι που το λές, αν και έχω
αρκετές επιφυλάξεις.

Ας μεταφέρουμε όμως τη συζήτηση σε κάποιο άλλο θέμα.
Νομίζω αλλοιώσαμε τελείως το θέμα του Σωτήρη, που
είναι η σπηλαιολογία.

Θα συμφωνήσω πως το έχουμε κάνει το θέμα...

Ίσως ολόκληρο το θέμα να πρέπει να μεταφερθεί στα ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ... όπου χωρούν τα πάντα...

Πάντως με την υπάρχουσα ανοχή του Σωτήρη, μπορούμε ούτως ή άλλως να συνεχίσουμε κι εδώ τη συζήτηση. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω ποιες επιφυλάξεις έχεις.

Σκέφτομαι μήπως φταίει για τις επιφυλάξεις σου και ο τρόπος που διατύπωσα τις σκέψεις μου, γι' αυτό και ρωτάω.

Aγαπητή Ελίνα, Αγαπητέ Βοιάτη, θεωρώ πραγματικά ότι σε αυτή την ενότητα χωράνε πολλά. Και μου αρέσει έτσι όπως εξελίσσεται. Να είστε καλά, συνεχίστε. Αν και τον τελευταίο καιρό λόγω ιδιαίτερης κόπωσης από φόρτο εργασίας των κλιματιστικών, δεν μπορώ να παρακολουθώ όσο θα ήθελα τις ωραίες σας συζητήσεις. Το επόμενο πακέτο απόσυρσης θα είναι των ψυκτικών λόγω κόπωσης.

Θα συμφωνήσω μαζί σου Ελίνα για την σύγχιση μας την
τεχνολογική πρόοδο και εξέλιξη να την θεωρούμε πολιτισμό.
Μάλιστα για μένα ένα ερώτημα είναι αν αυτή η τεχνολογική
πρόοδος και τα αγαθά του λέγόμενου "πολιτισμού" οδηγούν
το άτομο πρός τον άνθρωπο ή πρός το κτήνος.

Θα συμφωνήσω βέβαια για την αλληλοτροφοδοτούμενη
σχέση ζωής
θανάτου που τόσο παραστατικά περιγράφει το απόσπασμα του
Κόσμου της Σοφίας που παρέθεσε σε άλλο θέμα η Δανάη.

Εκεί που έχω τις επιφυλάξεις μου, και εδώ βέβαια θα αυτοαναιρεθώ
μιάς και εγώ μίλησα για μοίρα της ανθρωπότητας, είναι το
ανθρώπινη μοίρα και αποδοχή.

Σαφώς και υπάρχουν καταστάσεις που θα συμβούν έτσικαι
αλλοιώς.
Βεβαίως και το πρωί θα ξαναβγεί ο ήλιος, και για αυτό δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Θα συμβεί έτσι και αλλοιώς.

Όμως σε ζητήματα ανθρώπινα νομίζω ότι το να τα αποδίδουμε
στη μοίρα και την αποδοχή της, δεν θα είχε κανένα
άλλο αποτέλεσμα, απο το να καταργούσε την ατομική ευθύνη μας
(η και τη συλλογική), και να καταστήσει τον άνθρωπο άβουλο
στοιχείο μίας εξελισσόμενης διαδικασίας.

Αν αύριο σκοτώσω έναν άνθρωπο δεν είναι μοιραίο.
Είναι αποτέλεσμα επιλογών και εκτιμήσεων.
Το ίδιο και αν ληστέψω μία τράπεζα, κάνω έναν
βιασμό, ή σκοτωθώ ο ίδιος σε ένα ατύχημα.
Όλα είναι νομίζω αποτελέσματα επιλογών και και
εκτιμήσεων.
Το να τα αποδίδουμε στη μοίρα, καταργεί πλήρως την
ευθύνη μας για όλα αυτά και για τις διαφορετικές
δυνατότητες που μπορεί να έχουμε.

Σε κάθε μας βήμα ανοίγονται δύο δρόμοι, μερικές
φορές και περισσότεροι. Οι επιλογές μας μας οδηγούν
ανάλογα.

Και όχι δεν πιστεύω ότι η ανθρωπότητα ήταν πάντα έτσι,
ή ότι είναι μοίρα της να είναι έτσι.

Στα οικολογικά έχω γράψει την άποψη μου και για τις
επί ίσοις όροις κοινωνίες, και πώς αυτές χάθηκαν.
Θέμα επιλογών.
Θησέας - πόλη κράτος - τρυφώσσα πόλις, τεχνολογική
ανάπτυξη, πολιτισμός, παρθενώνες, αλλά και ανισότητα,
αδικία, καί.. καί .. καί.

Το ρολόϊ έδειχνε 10 το πρωί όταν ο πρώτος σπηλαιοσύντροφος
άφησε το σώμα του στο κενό.



Σύντομα ακολούθησαν και οι άλλοι.

Εγκαταλείποντας την επιφάνεια.



Το βάραθρο κατεβαίνει κάθετα μέχρι τα 40 μέτρα, σε μία πλατεία
περίπου40-50 τετραφωνικών μέτρων.
Απο την επιφάνεια φθάνει αρκετό φώς, και τα τοιχώματα δεν
παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον.
Φυσικό άλλωστε λόγω φωτισμού.
Πρός την ανατολική της πλευρά η πλατεία σχηματίζει μία στοά,
που 10 μέτρα μετά καταλήγει σε αδιέξοδο.
Στο δάπεδο όμως σχηματίζεται ένα στόμιο που δείχνει να
συνεχίζεται άλλο πηγάδι.

Ξανά κάθετο κατέβασμα.
Απόλυτο σκοτάδι.
Μετά απο 35 μέτρα κατάβασης το πηγάδι οδηγεί σε μία
ευρύχωρη αίθουσα, με πλούσιο σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό
διάκοσμο.
Είμαστε στα 75 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια του εδάφους.

Βοιάτη, σε παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον. Και θέλω να ρωτήσω αν πετύχατε τους αρχικούς σας στόχους.

Πολλά συγχαρητήρια και στο θηλυκό μέλος της σπηλαιοσυντροφιάς.

Επίσης αναμένουμε πληροφορίες για τις γαριδούλες...


______________

Για το θέμα της μοίρας ήταν έτσι όπως το φαντάστηκα. Παρεξηγήθηκαν αυτά που έγραψα ως μοιρολατρία. Καμία σχέση. Λέγοντας μοίρα δεν εννοώ το να σου πω τη μοίρα σου και το ριζικό σου αλλά το αναπόφευκτο τέλος κάθε ανθρώπου.

Καλησπέρα απο τη κόλαση του μεγάλου χωριού.

Δυόμισυ ώρες Κόρινθο - Πειραιά.

Ελίνα χαίρομαι όχι αν κρατώ αμείωτο το ενδιαφέρον,
αλλά αν το κεντρίζω και στο ελάχιστο.

Πιστεύω να αποζημιώσω την υπομονή σου.

Ο δεύτερος ένοικος του σπηλαίου.... μας υποδέχεται.

Μεγάλος μαύρος σκορπιός των σπηλαίων.



Αφού εξερευνήθηκαν τα τοιχώματα της αίθουσας, δεν δείχνουν
να οδηγούν σε κάποια άλλα διαμερίσματα.
Και άλλο όμως στόμιο πηγαδιού δείχνει ότι το βάραθρο συνεχίζει
σε τρίτο επίπεδο.



30 ακόμη μέτρα κάθετης κατάβασης οδηγούν σε νέα αίθουσα.
105 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια η αίθουσα είναι αρκετά
διακοσμημένη με σταλακτίτες και κουρτίνες.

Στενός διάδρομος και σε κάποιο σημείο σταματάει
δείχνοντας στενό λαγούμι.
Οριζόντια σπηλαίωση ίσως.
Ώρα για περπάτημα. Τι περπάτημα δηλαδή, γονατιστό
περπάτημα, μερικές φορές και σύρσιμο με την κοιλιά.
140 μέτρα δύσκολης οριζόντιας διαδρομής.



Φθάνουμε στο σημείο της μικρής λασπολιμνούλας
που πέρυσι ήταν οι 3 γαριδούλες.
Η λιμνούλα έχει περιοριστεί σε μέγεθος ενός τραπεζιού,
και φεύ η Διώνη δικαιώνεται.
Οι γαριδούλες δεν υπάρχουν, όμως έχουν αφήσει απογόνους.
5-6 γόνοι γαρίδας που το μήκος τους δεν ξεπερνά το
1 εκατοστό, παίζουν μεταξύ νερού και λάσπης.
Αδύνατο να φωτογραφηθούν με τις κόμπακτ μηχανές.
Χρειάζεται επαγγελματική μηχανή με ισχυρό φακό μάκρο.
όμως μπορούμε να συνεχίσουμε το στενό τούνελ, που
οδηγεί σε μία μικρή αίθουσα.

Και εκεί πάλι κάθετο κατέβασμα, αυτή τη φορά μόνο 16 μέτρα.
Πλέον δεν υπάρχει διάκοσμος στα τοιχώματα του βαράθρου,
παρά γυμνός ασβεστόλιθος.
Τα όργανα δείχνουν 150 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια και
20 μέτρα κάτω απο την στάθμη της θάλασσας.
Πλήθος απο νυχτερίδες θορυβημένες πετούν, ενώ στο
δάπεδο είναι εμφανείς οι εναποθέσεις γκουανό.
Μικρές, μονόχρωμες, γκρί, πεταλουδίτσες πετούν, ενώ
δέχονται την επίθεση ενός
πουλιού που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε.
Μία ολόκληρη βιοκοινωνία 160 μέτρα βαθιά στα έγκατα της
γής, στο απόλυτο σκοτάδι.

Αγαπητέ Βοιάτη, η φωτογραφίες σου όπως πάντα εκπληκτικές! Ο μαύρος σκορπιός μου θύμισε ένα άλλο σπήλαιο κοντά στις Κροκεές που είχα επισκεφθεί πριν είκοσι χρόνια. Είναι η τρύπα της Γιώργαινας. Ωραίο σπήλαιο μα όπου και να γύριζες το βλέμμα παντού σκορπιοί. Είχα κάνει το λάθος να μπω μόνος μου μέσα και έκτοτε δεν ξαναπήγα. Θα χαιρόμουνα ιδιαίτερα εάν οργανώναμε κάτι γι' αυτό το σπήλαιο. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο εάν ήδη δεν έχεις πάει.

Δεν το ξέρω. Είναι τόσα πολλά.

Μόνο ο Πάρνωνας ξεπερνάει τα 250 σπήλαια και
βάραθρα.
Μόνο τα βουνά που περιβάλλουν τη Νεάπολη
ξεπερνούν τα 50.
Έχουμε εναλλακτικέςς προτάσεις.

Το καλό με τουσ σκορπιούς αυτούς είναι ότι δεν
είναι ιδιαίτερα επιθετικοί.
Αλλοιώς αν το δηλητήριο τους είναι ανάλογο του
μεγέθους τους....
Μου έχει τύχει να έχω χουφτώσει έναν, αλλά ευτυχώς
δεν χτύπησε.

Για να πάς μόνος σου, υποθέτω ότι ήταν περπατητό.

Αγαπητέ Βοιάτη, ειλικρινά θα χαρώ την οποιαδήποτε πρόσκληση. Όσο για τη σπηλιά στις Κροκεές, είναι μικρό βαραθράκι, μόλις 3 μέτρων. Δεν χρειάζεται ούτε αρμάτωμα. Είναι εμπειρία όμως να περπατάς ανάμεσα σε εκατοντάδες σκορπιούς και να προσέχεις να μην τους πατήσεις! Το σπήλαιο έχει 3 αίθουσες αλλά δυστυχώς έχω κάνει μόνο τη μία. Μου έχει μείνει απωθημένο από χρόνια αυτό το σπήλαιο. Βλέπεις, έχω προηγούμενα με τον Αντάρη.

Παράθεση :

Βλέπεις, έχω προηγούμενα με τον Αντάρη.
_________________

Τι σου φταίει αυτός; 604 έτη φωτός μακριά;

Δεν νομίζω να χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση.

Όποτε οι δρόμοι σας σας βγάλουν στα μέρη μου,
ευχαρίστως είμαι στη διάθεση σας.

Εκτός του τριμήνου Νοέμβρης - Ιανουάριος.

Είχαμε μείνει στην τελευταία αίθουσα, 160 μέτρα κάτω απο
την επιφάνεια του εδάφους και 20 μέτρα κάτω απο τη
στάθμη της θάλασσας.
Εκεί που υπήρχε ολόκληρη βιοκοινωνία μέσα στο απόλυτο
σκοτάδι.

Σταματάμε για την απαραίτητη ανάπαυση. Λίγο νερό, ξηροί καρποί, μπισκότα,
για να αναπληρωθούν οι ξοδεμένες θερμίδες.
Νοιώθεις τα συναισθήματα ανάκατα μέσα σου.
Κάπου νοιώθεις πως έχεις κατέβει στον Άδη.
Πώς κάπως έτσι θα πρέπει να είχε νοιώσει και ο Ηρακλής όταν κατέβηκε σε αυτόν.
Έχεις την αίσθηση πώς μέσα απο τις μισοφωτισμένες αίθουσες θα προβάλλουν σκιές
και ψυχές.

Και έπειτα πάλι βλέποντας και θαυμάζοντας τη ζωή σε αυτό το βάθος και στα απόλυτα
σκοτάδια, νοιώθεις πώς ο πλανήτης σου έχει ξεγυμνωθεί. Πώς δεν έχει τίποτα πιά να
σου κρύψει.
Νοιώθεις πώς οι σιωπές μας μιλούν, και πώς καταλαβαίνονται απόλυτα.




Ώπ! τον πιάσαμε τον κλέφτη.
Ένα δολιχόποδο έχει αρπάξει ένα κομμάτι μπισκότου, και τρέχει να εξαφανιστεί
στις σχισμές του ασβεστόλιθου.
Ευτυχώς η ψηφιακή το προλαβαίνει.
Σιγά που θα έλεγε όχι στην πρόκληση της έτοιμης τροφής, επειδή δεν είχε ξαναδεί
ανθρώπους.