Νοέμβρης στην Αθήνα

Φυσικά και σήμερα στην αγαπημένη παραλία μας βρεθήκαμε και πάλι... Τρία μπανάκια μέσα στο Νοέμβρη! Δε λέμε πως το νερό ήταν και πάρα πολύ ζεστό. Αλλά αν ξεπεράσεις την αρχική κρυάδα, μετά δε σου κάνει καρδιά να βγεις.

___________

Το σύστημα ανεβάσματος φωτογραφιών στο φόρουμ εξακολουθεί να κάνει νούμερα. Οπότε κι εμείς ακολουθούμε τον άλλο δρόμο. Για να τις δείτε μεγαλύτερες, μπορείτε να κάνετε κλικ επάνω στις φωτογραφίες...

Για δες ποιος άλλος έκανε μπάνιο σήμερα;



Δεν είναι γλύκας; Και δεν είναι κρίμα και άδικο να είναι αδέσποτο και να τριγυρνάει πεινασμένο στις παραλίες; Το λουράκι στο λαιμό δείχνει πως κάποιο ανεύθυνο αφεντικό τον είχε κάποτε. Τώρα;

Τουλάχιστον δεν είναι μόνος του... Ένας ολόκληρος λόχος αδέσποτα είναι εκεί κάτω. Και όλα με λουράκι!!!

Ένας ακόμη μόνιμος κάτοικος Γλυφάδας...

Το ένα πιο όμορφο από τα άλλα. Και πολύ φιλικά. Αν κάποιος θέλει έναν καλό φίλο, ας κάνει τον κόπο να κατεβεί ως εκεί... Γιατί έρχεται και χειμώνας οσονούπω.

Ή τουλάχιστον, αν κάνετε καμιά βόλτα προς τα κει, θυμηθείτε να πάρετε κάτι μαζί σας να τα φιλέψετε...

Όλη η παρέα χαίρεται το ηλιοβασίλεμα. Εκτός των άλλων φαίνεται να έχουν και ρομαντική φλέβα...

Καλή η παρέα... Αλλά και η μοναξιά, χρυσάφι. Και στο φόντο το άλλο χρυσάφι. Αυτό που εξαπολύει σε μεγαλόπρεπο αποχαιρετισμό το αστρί της μέρας!

_________

Υπενθυμίζω ότι με κλικ πάνω στις φωτογραφίες μπορείτε να τις δείτε σε μεγαλύτερη προβολή.

Και η ώρα της περισυλλογής. Αχ! Κάθομαι μετά εγώ και λυπάμαι τα αδέσποτα! Βρεεεεε... εμάς πρέπει να λυπηθώ. Και μαζί και τα κατοικίδια που κλείνουμε στα διαμερίσματα ή ακόμη χειρότερα τα φυλακίζουμε στις ταράτσες. Σαν τη φουκαριάρα τη Μπουμπού που ζει στα δυο μέτρα από μένα ή τον Μπόνγκο στην απέναντι ταράτσα.

Κοίτα τι χάνουν και αυτά και εμείς... Τουλάχιστον αυτές τις μέρες καταφέραμε να ξεκλέψουμε χρόνο για μια μικρή απόδραση από τη ρουτίνα. Να γεμίσουμε και πάλι μπαταρίες...

Κι ενώ καλά περνάγαμε... τσουφ πάλι μπροστά μας ο μαύρος διάολος... Ένας σκαφάτος που αποφάσισε να μαυρίσει τον ορίζοντα. Καλά, στο γιώτα χι υπάρχει έλεγχος καυσαερίων. Στα σκάφη;;;

Ζουμάραμε για να δείτε καλύτερα τον μαύρο ... διάολο.....

Κι επειδή το θέμα είναι "Νοέμβρης στην Αθήνα"... για δέστε και την άλλη όψη του μαύρου μας του διάολου:


Από την ταράτσα της πολυκατοικίας μου... Τι θέα ε; Το απόλυτο αίσχος! Κι αυτό το αίσχος θα έβλεπα κι εγώ αν ανέβαζα τις τέντες. Αλλά όχι... Μονίμως κατεβασμένες τις έχω. Τουλάχιστον έτσι έχω την ψευδαίσθηση πως η γειτονιά μου είναι όμορφη...

Δανάη τί να πω ξανά για τον λόγο σου; Μας ταξιδεύει και μας ξεσηκώνει ταυτόχρονα. Όμως ο έλεγχος καυσαερίων δεν θα πρέπει να ξεκινήσει από τα σκάφη ή από τα αυτοκίνητα αλλά από τα μυαλά των Ελλήνων που ρυπαίνουν μονίμως το περιβάλλον που ζουν. Ευτυχώς που δάσκαλοι σαν τον Δημήτρη Λιαντίνη έφτιαξαν δια λόγου φίλτρα σαν εσένα που καθαρίζουν τη ζωή μας. Υπάρχει ελπίδα, μπορούμε να συνεχίσουμε.

Το κάτω από την τέντα... Απείρως καλύτερο, ε; Τουλάχιστον μέχρι να χτιστεί η πολυκατοικία. Μετά θα βλέπουμε μόνο τον άσπρο της τοίχο και έτερο ουδέν. Άντε και καμιά φλούδα ουρανό...

Δανάη σε προτρέπω να σηκώσεις τις τέντες του σπιτιού σου για να βγει το φως προς τα έξω.

Σωτήρη, αισθάνομαι άσχημα να επικεντρώνουμε σε μένα... Και ειδικά σε συσχετισμό με το Δημήτρη Λιαντίνη. Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο με άλλο πρωταγωνιστή και σε καμία περίπτωση δε θέλω να το επαναλάβω. Ο Λιαντίνης ήταν ο Λιαντίνης κι εγώ μια από τις εκατοντάδες μαθήτριές του που δεν ήξερε ούτε το όνομά μου...

Εκτός των άλλων το τελευταίο διάστημα έχω τόσες απορίες που ... άστο καλύτερα... Πάντως σήμερα στη θάλασσα δικό του βιβλίο πήρα. Τον ξαναδιαβάζω μπας και βγάλω άκρη.



Νηφομανής. Μετά το HOMO EDUCANDUS, αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου από τα βιβλία του Λιαντίνη. Το είχα ξαναγράψει και παλιότερα και το ίδιο διαπιστώνω και τώρα που το ξαναμελετώ:

Αυτό το βιβλίο αποτελεί μεταίχμιο στο έργο του Λιαντίνη. Από δω και μετά βρίσκει το προσωπικό του στιλ. Περνά τις Συμπληγάδες του και μπαίνει στο δικό του, καταδικό του, μυθικό τοπίο. Και ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται κανείς να δώσει στα τελευταία κεφάλαιά του... στα περίφημα Χορικά.

Νομίζω ότι αν χάριζα σε κάποιον που δεν έχει ξαναδιαβάσει βιβλίο του Λιαντίνη ένα έργο του, το Νηφομανή θα διάλεγα.

Εδώ και η περίφημη ανάλυση του ελληνικού ελληνισμού. Αλλά και η μυθολογία του Οδυσσέα. Ενός Οδυσσέα που λίγο παρακάτω γίνεται Οιδίπους:

Παράθεση :

"Ο Οδυσσέας σκύβει στο αυτί μας και μας ψιθυρίζει σιγά. Πραγματικός άνθρωπος πάει νε ειπεί homo viator και fugitivus errans. Αιώνιος οδοιπόρος, δηλαδή, και περιπλανώμενος φυγάς.

Και στη δεύτερη μεγάλη θάλασσα της ελληνικής περιπέτειας, στην αττική τραγωδία, ο πραγματικός άνθρωπος παρουσιάζεται με τα ίδια σημάδια. Εδώ μάλιστα γίνεται και τυπική προσεπικύρωση του αλήτικου τρόπου με μια σήμανση από την ίδια τη γλώσσα. Ο Οδυσσέας έγινε Οιδίπους. Οιδίπους από το οίδημα, που θα ειπεί πρήξιμο, και το πόδι.

Από τον ασταμάτητο δρόμο σε μια στράτα που μετριέται με το χούι των άστρων πρηστήκανε τα πόδια του οδοιπόρου."

Α, πολύ τη λατρεύω αυτή την εικόνα... Και έτσι μου αρέσει να αισθάνομαι. Ένα αλητάκι που γυρνάει ασταμάτητα... Και με συντροφιά τους στίχους μιας άλλης αγαπημένης, της Κατερίνας Γώγου, αυτής που ύμνησε τις σόλες των αλήτικων παπουτσιών:



Σ' αυτές τις σόλες είναι γραμμένη η ελευθερία μου, Σωτήρη. Όσο και αν αγαπάω το Λιαντίνη και όσο και αν αγαπάω και πολλά ακόμη. Δεν είμαι φίλτρο... Και δε μου αρέσουν τα φίλτρα.

Ξέρω ότι το είπες με κάποια άλλη έννοια. Αλλά το φίλτρο παραμένει φίλτρο. Τι κάνει; συγκρατεί πράγματα και δεν αφήνει το "κακό" να μας αγγίξει. Ε, λοιπόν. Αυτό είναι έξω από τη δική μου φιλοσοφία. Δε θέλω να σώσω κανέναν. Ο καθένας χρωστάει να σωθεί μόνος του. Κι αφού πρώτα νιώσει βαθιά στο πετσί του το κακό του κόσμου. Και πονέσει. Γιατί όπως γράφει και ο Λιαντίνης:

"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει που δεν του χτύπησε η συμφορά την πόρτα;"

Ή όπως έγραψε ο ποιητής:

"Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ μέχρι να κάνεις τον κόσμο να γελά."

Για όλα αυτά λατρεύω τα πουλιά... που σεργιανάνε εδώ κάτου στη γη και έπειτα φρατςςςςςς δίνουν μια και χάνονται. Να ανοίγεις φτερά και να πετάς σε άλλους ουρανούς. Να φεύγεις. Διαρκώς να φεύγεις. Να χάνεσαι.

Και μου έτυχε λίγους μήνες πριν να γνωρίσω μια αδελφή ψυχή. Που έχει το ίδιο χούι. Ξαφνικά σηκώνεται και φεύγει και εξαφανίζεται. Κι έπειτα από το πουθενά, έρχεται πάλι. Ήρθε κι απόψε. Από τους δρόμους του ίντερνετ. Μόνο από κει μπορούμε πια να μιλάμε. Γιατί τώρα μια θάλασσα είναι ανάμεσα. Μια ολόκληρη θάλασσα.

Της στέλνω πολλούς χαιρετισμούς με τα πουλιά και με τα κύματα. Και να προσέχει...

Αλλά και τα αδέσποτα της απέναντι ταράτσας... Ζούνε κι αυτά ανάμεσά μας. Και είναι όσο κι εμείς αλυσίδα της ζωής. Τη μοιράζονται και την ομορφαίνουν. Μόνο την ομορφαίνουν. Την ίδια ώρα που ο λογικός άνθρωπος σπαταλά το δώρο της φύσης καταστρέφοντας τη ζωή και σκορπίζοντας την ασχήμια...

Γι' αυτό και δίκαια γράφτηκε:


Και ένα ζώο... Γιατί μόνο έτσι μπορείς αληθινά να αγαπάς και τον ίδιο τον άνθρωπο. Στα μέτρα που η φύση του έταξε. Και όχι αφύσικα. Να τον αγαπάς με όρους ζωής. Και όχι αφανισμού και θανάτου.

Για δες την! Είναι κι αυτή μάνα. Της αδέσποτης γατοοικογένειας της γειτονιάς μου. Το ίδιο μάνα σαν την άλλη που μου φέρνει το παιδάκι της να του μάθω γράμματα. Ή και καλύτερη από μερικές άλλες μανάδες των ανθρώπων.

Κάθομαι συχνά στο μπαλκόνι και την παρατηρώ. Έχω μια κληρονομική θα έλεγα προτίμηση στις γάτες. Γουστάρω το πνεύμα της ανεξαρτησίας τους. Το σκυλί αρκεί να του δώσεις ένα κόκαλο για να αρχίσει να σε γλείφει... Η γάτα όχι.

Είναι περήφανα αυτά τα ζώα. Κι άλλο τόσο διδάσκουν (τα θηλυκά τουλάχιστον) τη στοργή προς τα μικρά τους.

Είναι του φετινού Οκτώβρη η φωτογραφία. Τι Νοέμβρης και τι Οκτώβρης... Και από την Αθήνα. Και μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Όχι για την εμορφιά... μα για την αθέλητη σύγκριση. Βλέπω που λέτε τη γάτα να ανατρέφει τα γατιά της και με πιάνει το παράπονο. Για το άλλο "γατάκι"... Που γατάκι δεν είναι αλλά παιδάκι μα βγάζει κι αυτό νύχια και γρατσουνάει, ίδια με τα μικρά γατιά.

Γι' αυτό, δε βρέθηκε μάνα. Το παράτησε και το πέταξε και έφυγε να κάνει τη ζωή της. Φωτογραφία φυσικά και δεν μπορώ να ανεβάσω. Ούτε άλλα στοιχεία να μαρτυρήσω. Τι φταίει αυτό αν έτσι συνέβησαν τα πράγματα στη μικρή ζωούλα της; Να την κάνουμε και βούκινο από πάνω; Ποτέ! Και όχι μόνο γιατί το λέει ο νόμος.

Θα πω μονάχα ότι χτες την κράτησα για λίγο κοντά μου. Την πήρα αγκαλιά και τη ρώτησα γιατί τα κάνει αυτά; Γιατί;;; Γιατί φοβάται πως δε τη θέλουνε για φίλη τους. Φοβάται μια ακόμη απόρριψη. Τι να πεις και τι να εξηγήσεις σε ένα "μωρό" που πρόλαβε να γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων; Μόνο να συμβουλεύσεις να αγαπήσει τη γνώση. Και ίσως κάποτε εκεί βρει τις απαντήσεις που τώρα ψάχνει... Εκεί και τις λύσεις για τα αδέσποτα γατάκια. Και κυρίως για τα "γατάκια" των ανθρώπων. Τα άλλα έχουν τους ιερούς νόμους της φύσης να τα προστατεύουν. Τα δικά μας όμως; Εμάς των λογικών όντων που κόψαμε τους δεσμούς με τη φύση; Και τραβάμε κατά διαόλου και κατά ... Ισραήλ, που έλεγε ο Λιαντίνης. Αυτός που έβγαλε φωνή διαμαρτυρίας πριν δέκα χρόνια για το έγκλημα σε βάρος της νέας γενιάς. Της αθώας νέας γενιάς.

Και μεις πήραμε τη διαμαρτυρία του για αστυνομικό αίνιγμα. Και ψάχνουμε να βρούμε σε ποιον ανήκουν τα κόκαλα. Δεν ξέρω και δε θέλω να ασχοληθώ με τέτοιες ανοησίες. Δεν προλαβαίνω κιόλας. Έχω τα "γατάκια" μου να νοιαστώ και να πονέσω...

Γι' αυτό σας λέω πως αγαπώ πολύ τις γάτες... Πιο πολύ από τους "σοφούς" ανθρώπους!