ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΓΑΜΟ ΝΑ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ

Σήμερα το βράδυ παντρεύεται ο ξάδερφός μου. Να τον χαίρομαι θα μου πείτε. Και το κάνω. Θα πρέπει λογικά να πάω στο γάμο αλλά ... προτιμώ μιά βραδινή βόλτα στον Υμηττό ανάμεσα στα δέντρα και τα πουρνάρια. Έτσι επαληθεύω τη λαϊκή παροιμία "άφησε το γάμο και πήγε για πουρνάρια". Άλλωστε ο Υμηττός έχει τόσα καμένα που μας θέλει συνέχεια δίπλα του για συμπαράσταση. Όσο για τα υπό πυρκαγιάν πεδία, βλέπουμε. Ξάδερφε να ζήσεις και σε περιμένω για αναδάσωση στον Υμηττό. Και αν φωνάζει η γυναίκα σου, μη φοβάσαι. Έτσι που τον κατάντησαν τον Υμηττό μιά ερημιά είναι και έτσι ... φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Εγώ άλλωστε καμένος είμαι και δε γουστάρω προσωπικές αναδασώσεις, όλα για τον Υμηττό. Και όπως λέει και ο Βασίλης "όλα από χέρι καμένα". Βάλε και συ ένα χεράκι για να τον πρασινίσουμε. Γιατί εγώ όπως λέει και το τραγούδι του Χρηστάκη "θα ζήσω ελεύθερο πουλί" και χρειάζομαι δέντρα ξάδερφε, πολλά δέντρα. Όσο για τα θηλυκά κανάρια πάντα θα φτιάχνουνε φωλιές και θα επωάζουν τα αυγά τους εντός κλουβιών. Προς το παρόν κράτα και μιά μπομπονιέρα και τα λέμε στην αναδάσωση. Να ζήσετε και να ευτυχήσετε.

"Αφήκαμε το γάμο και πάμε για πρινάρια". Πρινάρι ή πουρνάρι ή πρίνος. Ανάλογη και η αρχαία παροιμιακή έκφραση:
"Αφέντες την υπέραν τον πόδα διώκουσιν" . Εγώ πάντως ούτε γάμο αλλά ούτε και πουρνάρια βλέπω...

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ έγραψε:

Σήμερα το βράδυ παντρεύεται ο ξάδερφός μου. Να τον χαίρομαι θα μου πείτε.

Φίλε μην προδικάζεις τι θα σου πούμε...

Εγώ πχ θα σου πω:

ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

Και αν δεν έχετε κουμπάρο, υποβάλλω υποψηφιότητα τελείως σοβαρά και επίσημα.

Λέω να συμφωνήσω με το Σωτήρη: Να τον χαίρεσαι και γενικώς να χαίρεσαι. Τη ζωή. Σε κάθε της μορφή και κάθε της στιγμή. Είναι μία η ρημάδα. Δεύτερη δε μας μέλλεται. Ούτε και άλλη. Με γάμο ή και χωρίς. Έτσι κι αλλιώς στο ταξίδι χωρίς γυρισμό μόνος του πηγαίνει ο άνθρωπος. Κι αν αναγκάστηκε να θεσμοθετήσει γαμήλιες τελετές, ήταν από άλλες ανάγκες, όχι της φύσης. Κι αλήθεια, ποιος μεγάλος έρωτας χρειάστηκε "στεφάνια"; Άσε που αν το καλοσκεφθεί κανείς ισχύει εδώ ότι και για τον Παρθενώνα κατά Λιαντίνη, το τέλος της ανοδικής πορείας. Από κει και μετά αρχίζει η κάθοδος. Και τα στεφάνια; Στεφάνια δεν παν και στις κηδείες;

Αγαπητή Λουκία, εγώ πάντως είδα το γάμο του ξαδέρφου μου κάνοντας και μιά βόλτα στον αγαπημένο μου Υμηττό. Εκεί μετά από βαθιά σκέψη λέω ΝΑΙ. Ναι Δανάη, δέχομαι και με μεγάλη χαρά, δικιά μου τουλάχιστον. Μόνο που το Μάρτιο θα πρέπει να περάσεις Σχολή Καταρρίχησης γιατί ως κουμπάρα θα πρέπει να κατέβεις στο βάραθρο που θέλω να παντρευτώ, καθώς ως Σπηλαιολόγοι συνηθίζουμε να παντρευόμαστε σε βάραθρα. Εσύ ελπίζω να κατέβεις αλλοιώς κάνε παρέα στη Σοφία που περιμένει επάνω. Και απ'ό,τι φαίνεται θα περιμένει για πολύ. Γι'αυτό καλού-κακού πάρτε και κανένα τάβλι να πάίξετε γιατί από ό,τι ξέρω τώρα τελευταία μαθαίνεις πόρτες
Φίλε Ηρακλή εγώ πάντως στο γάμο μου δε θα βάλω στεφάνι. Λέω να πρωτοτυπήσω και να βάλω αλεξίπτωτο γιατί δεν ξέρω πού θα πέσω...

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ έγραψε:

.....στο βάραθρο που θέλω να παντρευτώ, ...

Καλέ μου και ακριβέ μου, λάθος ο ρηματικός τύπος. Εδώ μόνο πληθυντικός ταιριάζει και πιο συγκεκριμένα πληθυντικός με δύο πρόσωπα. Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν που λένε και οι χριστιανοί.

Δεν ξέρω τι λένε οι χριστιανοί αλλά όσοι έσονται εις σάρκαν μίαν γίνονται σιαμαίοι. Και εγώ είμαι σιαμαίος ... ΓΑΤΟΣ. Κι όπως λέει ο Βασίλης "ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός κάθε που εβράδιαζε εντύνονταν γαμπρός"... Άσε που στα σπήλαια επικρατεί μόνο σκοτάδι και πολλές νυχτερίδες και είθισται οι γάτοι να παίζουν με τα ιπτάμενα ποντίκια... Και για να σοβαρευτούμε Βάραθρο Προβατίνας, στα Γιάννενα. Όσοι πιστοί προσέλθετε. 780 μέτρα κατάβαση. Έτσι κι αλλοιώς αυτό τον κόσμο τον έχει πάρει η κατρακύλα αυτό το βάραθρο δε θα φανεί δύσκολο ...

Λουκία, και ο Δίας με την Ήρα σε σπήλαιο παντρευτήκανε. Και μετά ο Δίας γέμισε την Ελλάδα ξώγαμα. Πώς νομίζεις ότι αυξήθηκε το Έθνος;
Και για να ακριβολογήσω αυτό το Έθνος ξέχασε τον πατέρα του. Έτσι δεν έχουμε τον Θεό μας. Όσο για την Ήρα έμεινε παροιμιώδης η φράση της:
γαμώ το κέρατό μου!

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ έγραψε:

... ως κουμπάρα θα πρέπει να κατέβεις στο βάραθρο που θέλω να παντρευτώ, καθώς ως Σπηλαιολόγοι συνηθίζουμε να παντρευόμαστε σε βάραθρα. ...

Αγαπητέ Σωτήρη, υπήρχε πιο εύκολος τρόπος να πεις ΟΧΙ...

Δεν ξέρω τι συνηθίζουν οι Σπηλαιολόγοι, αφού δεν είμαι. Δέχομαι αυτό που δηλώνεις.

Για μένα όμως ο γάμος είναι άρρηκτα δεμένος με τις παραδόσεις του λαού μας. Δεν εννοώ τα της εκκλησίας. Αλλά εκείνα τα στοιχεία που κατάφεραν από τα βάθη των αιώνων (κι αυτά τα βάθη τα λατρεύω... σε αντίθεση με τα άλλα στα έγκατα της γης) να επιζήσουν ως τα σήμερα. Και δίνω μια τέτοια εικόνα όπως μας την αφηγείται το δημοτικό τραγούδι:

Σήμερα γα- σήμερα γάμος γίνεται
σ' ωραίο περιβόλι, σ' ωραίο περιβόλι
Σήμερα απο- σήμερα αποχωρίζεται
η μάνα από την κόρη, η μάνα απο την κόρη.

Γάμπρε τη νυ- γαμπρέ τη νύφη ν' αγαπάς
να μη τηνε μαλώνεις, να μη τηνε μαλώνεις
σα γλάστρα με- σα γλάστρα με βασιλικό
να τηνε καμαρώνεις, να τηνε καμαρώνεις.

Ή ακόμη:

Σήμερα λάμπει ο ουρανός, σήμερα λάμπει η μέρα,
σήμερα στεφανώνεται αιτός την περιστέρα.

Το φως, η ευλογία του ελληνικού τοπίου, αλλά και βασική αιτία της ζωής, είναι συνυφασμένο με τον ελληνικό γάμο. Και δεν ξέρω πού παντρεύτηκε ο Δίας με την Ήρα, ούτε καν αν παντρεύτηκαν... αλλά μαρτυρίες για γάμους στο σκοτάδι και στα τάρταρα δεν έχουμε από την αρχαία Ελλάδα ούτε και από τη μετέπειτα πορεία του λαού μας.

Σαφώς και σέβομαι την επιλογή σου να τιμήσεις το χόμπι σου, κι εγώ δεν ακούω κουβέντα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο (φετίχ δεμένο με τις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας... ) αλλά σε τέτοιο γάμο όπως τον περιγράφεις δε βλέπω να έχω ρόλο.

Σήμερα γάμος γίνεται σ'ωραίο περιβόλι. Ο τελευταίος γάμος όμως που είδα να γίνεται με τέτοια παράδοση ήταν του Μπάρμπα-Στάθη. Δεν θυμάμαι πού ακριβώς παντρεύτηκε μα ξέρω τώρα πως τον βάλαν στο ψυγείο μαζί με τα φασολάκια απ' το περιβόλι του. Όσο για τη γυναίκα του, μιά όμορφη βλαχοπούλα, τη θυμάμαι σαν τώρα με ιδαίτερα ντούρο στήθος ακολούθησε κι αυτή τον άντρα της στη συντήρηση. Γάλα Βλάχας. Έτσι όλα έκτοτε έχουν γίνει τυποποιημένα. Πόσα χρόνια αλήθεια έχεις να πας σε γάμο που έγινε πρωί ;
Όσο για το φως, συμφωνώ απολύτως ότι είναι η δημιουργός αιτία του κόσμου. Αν είναι έτσι, ίσως η σελήνη να είναι η δημιουργός αιτία του υποκόσμου. Γι'αυτό και η φουκαριάρα η Νικολούλη ψάχνει στο τούνελ με ελάχιστο φως να βρει χαμένους έλληνες. Και επιμένω στην ιδέα μου για το σπήλαιο με προσκεκλημένους νυχτερίδες και αράχνες, όπως λέει και ο Καζαντζίδης. Σημεία των καιρών άλλωστε είναι οι αγάπες στις μέρες μας να τελειώνουν άδοξα κι όπως λέει και ο Στράτος "πάρε ό,τι θέλεις παλιαντζή από μιά αγάπη που δε ζει". Το καλό στην υπόθεση ότι έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα η ανακύκλωση και όλοι ανακυκλώνουμε ό,τι έχουμε. Δεν είναι αμαρτία άλλωστε να γεράσεις φορώντας το ίδιο παντελονάκι ; Εγώ προσωπικά προτιμούσα να ήμουνα γυμνός. Και να μου τραγουδάει στα στερνά μου η καλή μου "γυμνό σε είδα στον ύπνο μου γυμνό". Κι αν είμαι τότε κοντά στα ογδόντα ούτε τα κορόκια δε θα με πλησιάζουνε. Γι'αυτό ζήσε έντονα πέθανε έντονα. Τι τις θες τις φυλακές ;

Αγαπητέ Κύριε Μπότα αν και δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό σας για υποχθόνιες περιπέτειες ομολογώ ότι μία πρόσκληση γάμου στο οροπέδιο της Αστράκας που έχω πάει άλλωστε, σε ύψος 1880 μέτρα, φαντάζει πρωτότυπη δελεαστική και επιβλητική.
Αφήστε τον Καρυωτάκη να μιλάει για "αγριωπά βάραθρα", ένας γάμος μέσα σε σπηλαιοβάραθρο που απ' ό,τι έμαθα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, μέσα στα νερά και τους αιώνιους πάγους με διάκοσμο τα δολιχόποδα τα μυριόποδα και τις νυχτερίδες, είναι πιστεύω μοναδική εμπειρία για αυτούς που πρόθυμα θα συμμεριστούν τη χαρά σας.
Προσωπικά θα επέλεγα μιά πιό ... πεζή γαμήλια τελετή δεδομένου ότι πάσχω από κλειστοφοβία με όλη την αγάπη που έχω για τη φύση. Αλλά περί ορέξεως ...
Δεν ξέρω πόσο τυχεροί θα είναι οι καλεσμένοι στον παγωμένο παράδεισο του βαράθρου, εύχομαι όμως να μην είναι η Προβατίνα αυτή που τελικά θα πληρώσει τη νύφη ...

Εγώ πάντως σας αφιερώνω το παρακάτω δημοτικό άσμα κι εύχομαι ο επόμενος γάμος που θα κάνετε να είναι πιό ... προσγειωμένος.

Πέντι μίνης πιρπατούσα σε ψηλόι βουνό, μώρ' μάνα κι άλλους πέντι γκιζιρούσα, για να βρω καλή γυναίκα. Βρΐσκου κόρη, που κοιμάτι στα τριαντάφυλλα, μώρ' μάνα! Μι μαντήλι σκιπασμένη, κι μ ι μπαχραμά (σκέπη), μώρ' μάνα. Ρίχνου μήλου κι την κρούου, δεν του δέχτηκι μώρ' μάνα. Ρίχνου μάλαμα κι ασήμι, του καρτέρησι, μώρ' μάνα
Ρίχνου μάλαμα κι ασήμι, χαμογέλασι, μώρ' μάνα.....

Αγαπητή Λουκία, το βάραθρο αυτό είναι όντως από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης και γεμάτο πάγους. Και ο πάγος παίζει το ρόλο της συντήρησης. Και εγώ συντηρώ τις ιδέες μου. Γιατί στα 1880 μ. λόγω ανέμων και αέρηδων φοβάμαι μήπως πάρουν τα μυαλά μου αέρα...
Όσο για την προβατίνα γνωρίζοντας ότι είσαι φυτοφάγος θα σε καλέσω σε σαλάτα-γεύμα που ταιριάζει μεταξύ μας.

Εγώ θα σε συμβούλευα να κατεβείς σε χαμηλώτερα υψόμετρα όπως κάνουν οι αλπινιστές με τα μεγάλα ύψη. Προσαρμόζονται σιγά-σιγά. Τα βουνά θέλουν εγκλιματισμό και σταδιακή διαβίωση στο υψόμετρο. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος όχι μόνο να πάρουν τα μυαλά σου αέρα αλλά και να τα χάσεις ολότελα από AMS ( Acute Mountain Sickness =οξεία νόσος των βουνών).
Γι'αυτό πρόσεχε αγαπητέ Σωτήρη, εσύ που τόσο αγαπάς το μέτρο. Μην το υπερβαίνεις ο ίδιος. Για να μη σε παραπέμψω στη φράση του Ευριπίδη "Αλλων ιατρός αυτος έλκεσι βρύων"...

Και μιά που κίνησες να πας για τα πουρνάρια ... γεμάτα από δαύτα τα βουνά αλλά και οι πόλεις. Σε κάθε χώρο παρεισφρύουν για να κάνουν τη δουλειά τους... Όσο και να προσπαθήσουν όμως πουρνάρια θα μείνουν και μόνο κάτι στουρνάρια θα ασχολούνται μαζί τους ... Κουμπάρες βέβαια σαν τη Δανάη δε βρίσκεις εύκολα αλλά δεν είναι για βάραθρα και σκοτεινά πηγάδια. Άλλωστε γνωρίζεις και τη δική μου αδυναμία στον ήλιο. Μόνον ως εκεί που φτάνει και η τελευταία ακτίνα του ήλιου, μόνον ως εκεί. Και μη παρέκει.
"Χαιρετίσματα λοιπόν στην Εξουσία, εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι" ...

Το πρωτεύον στους γάμους, Λουκία μου, δεν είναι η κουμπάρα, αλλά η νύφη και ο γαμπρός. Ούτε και ο τόπος που θα τελεστεί ο γάμος. Προσωπικά θαυμάζω πολύ ακόμη και εκείνους τους γάμους που απλώς γραφτήκανε στα αστέρια και πουθενά αλλού. Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γάμοι με τα χρυσόβουλα που παρωδία καταντήσανε και συνήθεια και βάσανο για τους δυστυχείς που την πατήσανε.

Κι επειδή πολύ βλέπω να κατηγορούνται στην παρούσα θεματική και τα καημένα τα πουρνάρια... λέω να σας αφιερώσω το παρακάτω παραδοσιακό άσμα:

Πάμε στο λόγγο για ξύλα μωρ’ Λένη
και για χλωρό κλαρί,
και για χλωρό κλαρί.
Να πούμε το καημό μας μωρ’ Λένη
που έχουμε μαζί,
που έχουμε μαζί.

Όμορφή μου κοπελίτσα μη με τυραννάς,
θέλω να σε κάνω ταίρι και να μ’ αγαπάς.

Απ’ όταν τα ‘χω μπλέξει με σένα
τα πίνω και μεθώ,
στη πόρτα σ’ ξενυχτώ.
Πες μου τι μου ‘χεις κάνει μωρ’ Λένη
και τόσο σ’ αγαπώ,
για σε θα τρελαθώ.

Όμορφή μου κοπελίτσα μη με τυραννάς,
θέλω να σε κάνω ταίρι και να μ’ αγαπάς.

Τι σημασία λοιπόν έχει ο γάμος; Σημασία έχει μόνο να υπάρχει αγάπη... Και να μη βασανίζει ο ένας τον άλλον... Όλα τα άλλα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Μην παρεξηγηθεί το τραγουδάκι... Αντί για Λένη, μπορεί κανείς να βάλει και ... Λένο. Και αντί για κοπελίτσα, μια χαρά ταιριάζει και παλικαράκι μικρό ή μεγάλο...