Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ


Η παρακάτω επιστολή γράφτηκε από το Λιαντίνη και απεστάλη στον παραλήπτη της στο Μόναχο στις 20. 1. 1997 *.

Κυρία, και κερί και λαμπάδα μου, (Μια και θα με κάψεις).
Σήμερα έβαλα φωτιά στο περιβόλι σου. Προτού μας κάψει η Αφροδίτη, φωτιά της έβαλα στο σπίτι, που λέει ο γερο-Βάρναλης.
Η μέρα ήτανε λαμπρή. Σάββατο, η ώρα 2. Ο ήλιος άστραφτε της τύφλωσης. Και τα βουνά ολόγυρα, η Πάρνηθα κι ο Βριλησός «ένα θριαμβικό κατόρθωμα» της φύσης.
Ράντισα με πετρόλαδο τα φρύγανα και τα έβαλα στην ίσκα. Περιέζωσαν οι φλόγες με βιάση και με αγκούσα τα λιόκλαδα, και σηκώθηκε η πύρινη γλώσσα δώδεκα πήχες. Για μια στιγμή λαμπύρισε και φλογίστηκε και τριζοβόλησε ολόκληρος ο κήπος σου. Ως τα σύρματα την άκρη.
Έ ρε χαημός! Εφώναζα. Τώρα θα’ ρθούνε οι αστυνόμοι και θα κάνουμε χάζι. Έ ρε χαημός! Σαν τη φωτιά που έβαλε ο Αλέξανδρος, και έκαψε το νεκρό του Ηφαιστίωνα. Τότες που έκοψε και σώριασε όλα τα δάση της Ασίας.
Δώδεκα λεφτά εκράτησε το μεγάλο σαλαγητό. Μετά άρχισε να κατεβαίνει. Έτσι θα με κάψεις κι εσύ συλλογίστηκα. Μετά από δέκα εφτά χρόνια. Να με τυλίξει η φάγουσα του Ήφαιστου λαίμαργη, και ν’ ανεβώ αστραπή στον «έμπυρο» ουρανό του Δάντη. Η αγνή και αγνιστήρια φλόγα να τελέσει το καθαρό έργο.
Ίνα πληρωθεί το ρηθέν Ηρακλείτου:
«Πάντα γαρ το πυρ επελθόν κρινεί και καταλήψεται».
Έφτασε, στα τελειώματα, ένα γεροντάκι ανάπηρο και παρακαλούσε να σώσω λίγα ξύλα για το φώκο του. – Ρε παπού! του λέω, τώρα που καήκανε μού ‘ρχεσαι. Τι να σε κάμω. Εμάζεψα με την τζουγκράνα και του κουβάλησα έξω όσα μισοκαμμένα δαυλιά μπόρεσα. Καθώς τα σήκωνα χειρόβολα ένα μού ΄καψε το χιτώνιο το γαλάζιο. Κάνω έτσι, και κάπνιζα σα μελίσσι. Το ΄σβησα βρίζοντας. Μια τρύπα τρεις πόντους. Στο στήθος. Ως το πουκάμισο μου χύθηκε. Έτσι επλήρωσα και το τίμημα για το έργο να σου παστρέψω τον κήπο, που λέει ο λαός.
Α δε στοιχειώσετ’ άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει. Την άνοιξη όμως θα περπατάς στις λευκές μαργαρίτες.
Σε περιβολάκι μπαίνω
Μαργαριταροσπαρμένο

Γεια σου και χαρά σου.
Λιαντίνης

Κηφισιά 20. 1. 1997

* Έχει τηρηθεί ευλαβητικά η ορθογραφία και η στίξη του χειρογράφου.

Φωτεινή,

θερμά σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το συγκεκριμένο κείμενο. Για φωτιά μιλάει και φωτιά είναι. Αγνή και αγνιστήρια και αποκαλυπτήρια.

Σε 17 χρόνια. Και ημερομηνία Γενάρης του 1997.

Άντε τώρα να πιστέψεις πως ο ίδιος άνθρωπος που το υπέγραψε, πήγε λίγους μήνες αργότερα στον Ταΰγετο και αυτοκτόνησε. Γιατί, έτσι λένε μερικοί, το έγραψε και καλά ξεκάθαρα στην κόρη του... "Πεθαίνω"... Ωραία λοιπόν. Ας διαβάσουν τώρα και αυτή την επιστολή. Δική του είναι επίσης.

17 χρόνια... λέτε να το έγραψε έτσι; Στην τύχη;

Μόνο όσοι περνάνε για τυχαίο το Λιαντίνη, θα έλεγαν κάτι τέτοιο.

Ειλικρινά χαίρομαι που δημοσιεύτηκε τούτο το συγκλονιστικό ντοκουμέντο. Γνώριζα από καιρό την ύπαρξή του αλλά δεν είχα το δικαίωμα να το αναφέρω. Το ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να δω με άλλο βλέμμα την υπόθεση Λιαντίνη, είναι θαρρώ αυτονόητο.

Έξω από το σπηλαιώδες φεγγοβόλισμα, όπου σκιές και ψυχές μπερδεύονται, κρύβεται το φως του Αγαθού, ο ήλιος και το "αναβήναι" του Πλάτωνα. Δεκαεφτά χρόνους όρισε ο Λιαντίνης στον έρωτα της ζωής του. Δεκαεφτά χρόνους ανάβασης πριν το λαμπάδιασμα. Ως τότε οι σκιές και οι "μαραγκιασμένες ψυχές" ας παιδεύονται στην προβολή νευροσπαστών πίσω από το πεζούλι του ψεύδους. Όσοι στρέφουν αλλού το κεφάλι πρέπει πρώτα να σπάσουν τα δεσμά της βεβαιότητας. Tertium datur, φώναξε κάποτε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Και χάθηκε...

Ένα πράγμα θα σου πω και θα φύγω. Μην ανησυχείς, δεν χανόμαστε. Μην μας φωνάζεις γιατί ακόμα κι αυτό το ένα κεράκι που ανάβουμε εκείνες τις 2, 3,4 , 5 μέρες του χρόνου, μας υπενθυμίζει από που ξεκινήσαμε και ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ο δάσκαλος διάλεξε τον δρόμο και τον τρόπο που του ταιριάζει. Το Ηρακλείτειο πυρ, είναι αυτό το οποίο , όχι μόνο καταστρέφει, αλλά μετά αναγεννά την καινούρια ζωή, φρέσκια, καθαρή κι αμόλυντη. Μου φαίνεται πως εκεί στοχεύει ο Λιαντίνης. Στην αναγέννηση της ψυχής, στην κάθαρση της καρδιάς. Αλλοίμονο, όμως, σε όποιον ταυτίσει αυτήν την κάθαρση με το "Δάντειο Καθαρτήριο". Μιλώντας για Δάντειο "έμπυρο" ουρανό, ο Λιαντίνης θέλει να πει με δυό κουβέντες ότι καλός μεν ο Παράδεισος, αλλά δεν υπάρχει άλλη τέτοια δύναμη, παρά το Ηρακλείτειο καταναλίσκον πυρ , που να μπορεί να αναγεννήσει τα πάντα και να ξεδιαλύνει την αμαρτία από την ανθρώπινη ψυχή.

Έτσι φτάνουμε στην ανάβαση προς τον κόσμο των Ιδεών, έτσι αντιλαμβανόμαστε το μόνον κινούν ακίνητον κατά τον Αριστοτέλη, έτσι κατανοούμε τον Λόγο. Ο Ηρακλείτειος Λόγος, που συνέχει, συγκροτεί και συγκρατεί το σύμπαν, είναι εκείνος που προϋπάρχει των πάντων. Για να φτάσουμε εκεί, η πορεία είναι δύσκολη. Η κάθαρση θα επέλθει μόνο μέσω του Ηρακλείτειου πυρός που μπορεί να αναγεννήσει από τις στάχτες τον καινούριο κόσμο, κι όχι απλά να εξαγνίσει πρόσωπα και καταστάσεις.

Ο δάσκαλος πλήρωσε κάποιο τίμημα. Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται. Δεν χάθηκε. Ακόμα μας μιλάει...Αγρυπνείτε !

Strifterix, το πυρ του Ηράκλειτου! Το πυρ, η πρωτη γενεσιουργός αρχή του κόσμου. Όμως υπάρχει, δηλαδή καίει, ενώ καταστρέφει. Ζει, ενώ αφανίζει την ύλη που το ζωοποιεί. Το σύγχρονο της γένεσης και του αφανισμού, προκειμένου να κυοφορείται το νέο. Η αντίδραση στη δράση, η εναντίωση στην παραδοχή, η επίθεση στην άμυνα ως κοσμικές μορφές του οντολογικού γίγνεσθαι. Να γιατί δικαιώνεται η προσωνυμία "Σκοτεινός".