Χρόνια πολλά μάνα

5 Δεκέμβρίου 2008.

Πάνε χρόνια από τότε, αλλά σαν σήμερα ήταν. Δεν τα θυμάμαι αυτά, απλά δεν ζούσα τοτε. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε μια πιτσιρίκα που όμως δεν θα γινόταν μια συνηθισμένη πιτσιρίκα...

Μεγάλωσε και ήρθε η στιγμή να δει τι θα κάνει με την ζωή της. Πέρασε κάποιες "φουρτούνες" και τελικά κατάφερε να ακολουθήσει τα ονειρά της.
Με την θάλασσα, είπε, με την θάλασσα θέλω να ασχοληθώ. Και το έκανε.
Ο Θεός, όπως λένε, γελά όταν οι ανθρώποι κάνουν σχεδια. Και έτσι και έγινε, οι καταστάσεις και οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε την ανάγκασαν να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Δεν πούλησε όμως τα όνειρά της ποτέ. Την θάλασσα ακόμα την αγαπά, ακόμα την νοσταλγεί και ακόμα κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, ακόμα μυρίζει θάλασσα κι αλμύρα.

Την γνώρισα τυχαία. Μου άνοιξε την πόρτα της παλαιότερης γενιάς. Ίδιες κοπέλες με εμένα. Άλλοι θα μας έλεγαν τρελές. (ποιός ξέρει, ίσως και να είμαστε)

Οι καταστάσεις και τα βιώματά μας μοιάζουν αρκετά, ακόμα κι αν είμαι στο μισό (σχεδόν) της ηλικίας της. Την έβγαλα μάνα και αυτή με φωνάζει κόρη της.

Όχι πως δεν έχω μάνα. Αλλά έχουμε σε σημαντικό ποσοστό κοινά βήματα.
Τέλως πάντων, σήμερα έχει γενέθλια η μάνα μου.

Τι δώρο να της κάνω δεν ήξερα. Είμαι και μακριά της.

Έφτιαξα ένα βίντεο σήμερα (μετά το μάθημα), έτσι να μυρίζει λίγο θάλασσα να ταιριάζει με της μυρωδιά της. θέλω να ελπίζω ότι θα της αρέσει.

Χρόνια πολλά μάνα! Να έχεις πάντα υγεία και να σε χαίρονται αυτοί που σε αγαπούν.

Είσαι απίστευτη!

Τιμή μου... Για όλα. Και πιο πολύ για το "μάνα", ακριβώς επειδή δε σου έλειπε μια μάνα...

Με συγκίνησες. Νόμιζα πως το καλύτερο δώρο της μέρας το είχα ήδη ανοίξει... Λάθος. Το κατάλαβα μόλις έφτασα εδώ.

Και με ξάφνιασες... Δε θα πω "ευχαριστώ" μόνο πως λίγα πλάσματα στον κόσμο αυτό έχω τόσο βαθιά στην καρδιά μου. Και με τέτοια ποιότητα που μόνο η σχέση μιας μάνας με την κόρη της περικλείει.

Σου στέλνω μια φωτογραφία κι εγώ, στο υπέροχο γιορντάνι που μου χάρισες αντί - δωρο:


Γνώρισες, θέλω να πιστεύω πως αναγνώρισες τον τόπο;

Σημαδιακός για μένα και για χίλιους λόγους. Ανάμεσα στα άλλα σημαντικά που σημαίνει το Μικρολίμανο στη ζωή μου, ξεχωριστά φυλάω τις ώρες που μοιραστήκαμε. Και πάγωσαν το χρόνο. Δεν υπήρχε ροή, δεν υπήρχε ανάμεσα. Και το χθες ακούμπαγε το σήμερα κατάσαρκα. Ήσουν απέναντι - το ήξερα - μα αναζητούσα το μυστικό καθρέφτη. Μπορεί; Πώς μπορεί ένα άλλο πλάσμα να σου ξυπνά του εαυτού σου το ξεχασμένο πρόσωπο;

Ήταν εκεί και τότε που κατάλαβα πως μόνο μια κόρη για τη μάνα μπορεί τόσα να σημαίνει όσα εσύ για μένα.

Εκεί λοιπόν και σήμερα. Αυτή τη φορά με τη δική μου μάνα. Έπρεπε κάποτε να πάω εκεί και με εκείνη. Να μοιραστώ με εκείνη που με γέννησε τον τόπο που έζησα τα ωραιότερα στα χρόνια που μου χάρισε. Κι ήσουν κι εσύ εκεί... Στην καρδιά μου. Με τους λίγους εκλεκτούς της.

Με όλη μου την αγάπη

Η μάνα σου που δεν είναι μάνα...

"Το χθες ακούμπαγε το σήμερα κατάσαρκα" είπες.

Κάπως έτσι το βίωσα κι εγώ. Δεν ξέρω αλλιώς καλύτερα να το πω.

Χρόνια πολλά ήθελα να σου πω και κυριώς χρόνια καλά.

Θα τα πούμε τα υπόλοιπα από κοντα. Σε φιλώ και πάλι χρόνια σου πολλά!