Νικολίτσα Λιαντίνη, η σύντροφος του Δημήτρη Λιαντίνη

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Δημήτρης & Νικολίτσα Λιαντίνη. 1995 - Αίγυπτος.

Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Νικολακάκου - Λιαντίνη. Η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη. Η Λου του, όπως τη φώναζε ο ίδιος. Η Λίτσα όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της. Μια γυναίκα που για δέκα χρόνια έχουμε ακούσει πολλά να λένε για εκείνη αλλά ελάχιστα γνωρίζουμε.

Από τη μέρα που ο άντρας της εξαφανίστηκε, η Νικολίτσα Λιαντίνη βρέθηκε στο κέντρο της δημοσιότητας. Δεν ήταν συνηθισμένη σ' αυτό. Ήταν και η πιο τραγική στιγμή της ζωής της. Όσο δυνατοί κι αν άναψαν οι προβολείς της δημοσιότητας δεν κατάφεραν να αποδώσουν το πραγματικό της προφίλ. Και δε θέλησαν. Το ενδιαφέρον στράφηκε μονόπλευρα στον άντρα της.

Κι όταν λίγο αργότερα, ανίκανοι να δουν ποιος ήταν πραγματικά ο Λιαντίνης, άρχισαν τις μυθοπλασίες για δήθεν φυγή του στη Βραζιλία, για εμφάνιση στους Δελφούς, για διασυνδέσεις με την ομάδα Ε, μόνο την αληθινή του εικόνα δεν άντεχαν να δουν... τότε θέλησαν να διαμορφώσουν ανάλογα και την εικόνα της γυναίκας του. Για να ταιριάζει στο παραμύθι... Κι όσο εκείνη ανταποκρινόταν στις προσκλήσεις τους για συνεντεύξεις, τηρούσαν τουλάχιστον στοιχειωδώς τα προσχήματα. Όσες όμως φορές τους έκλεισε την πόρτα και αρνήθηκε να μιλήσει ή να τους παραδώσει ντοκουμέντα για το Λιαντίνη, δε δίστασαν να τη βάλουνε στόχο. Στο τέλος μάλιστα κατάφεραν να πείσουν για χίλια δυο σημεία και τέρατα. Απόδειξη και ο πόλεμος που ξέσπασε σε βάρος της στο ίντερνετ από όλους εμάς τους ανώνυμους που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να τα βάζουμε με όποιον μας κάνει κέφι... Ναι, η ελευθερία της γνώμης είναι σπουδαίο δικαίωμα. Αλλά μην ξεχνάμε το στίχο του ποιητή:

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Όταν μόνο η τόλμη γίνεται συμβουλάτορας, η ελευθερία καταλήγει ασυδοσία και από δικαίωμα οδηγείται στην αδικία. Περάσαμε κι εμείς από το κανάλι αυτό. Δε μιλάμε έξω από το χορό. Πάθαμε, την πάθαμε, αλλά και μάθαμε. Μάθαμε πολλά και με αυτή τη γνώση ερχόμαστε σήμερα να μιλήσουμε για τη γυναίκα που μοιράστηκε τη ζωή της με το στοχαστή και Δάσκαλο μας, Δημήτρη Λιαντίνη. Το χρωστάμε και σε κείνη γιατί τόσα χρόνια την αδικήσαμε, το χρωστάμε και στο Δάσκαλο. Κυρίως όμως το χρωστάμε στην αλήθεια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η Νικολίτσα Γεωργοπούλου γεννήθηκε στις 30 του Νοέμβρη του 1943, στην Καλαμάτα, όπως αναφέρει το βιογραφικό της στο σάιτ του πανεπιστημίου που εργάζεται. Εργασία που κρατά σαράντα ολόκληρα χρόνια. Από το 1968 που διορίστηκε ως βοηθός έως σήμερα, χωρίς καμία διακοπή και παρά τις τρικυμίες που η ζωή τής επεφύλασσε.

Τις βασικές σπουδές της ολοκλήρωσε στο Γυμνάσιο Καλαμάτας. Επόμενο βήμα η Θεολογική Σχολή της Αθήνας. Παίρνει πτυχίο το 1964, μόλις 21 ετών. Το σπάνιο και πρωτοφανές γεγονός οφείλεται στην ιδιαίτερη ευφυΐα της που οι γονείς της και το τοπικό σχολείο της πατρίδας της έγκαιρα διαπίστωσαν και της έδωσαν την ευκαιρία να ξεκινήσει νωρίτερα από το κανονικό τις σπουδές της. Και η μικρή Νικολίτσα φρόντισε να τους δικαιώσει για την επιλογή. Όχι μόνο κατάφερε απρόσκοπτα να ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών, αξιοθαύμαστο ούτως ή άλλως για γυναίκα εκείνη την εποχή, αλλά και συνέχισε αμέσως μετά με ανώτερες σπουδές.

Μετά την αποφοίτηση φεύγει για Γερμανία. Πραγματοποιεί μεταπτυχιακές σπουδές στο Κίελο από το 1964 έως το 1966. Το 1967, μόλις 24 ετών, αναγορεύεται διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπάρχει άραγε άλλη ανάλογη περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα; Σαφή απάντηση δεν έχουμε αλλά είναι βέβαιο πως και αν ακόμη υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις θα είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

Ακόμη κι αυτή η επιτυχία όμως δεν αποτελεί το τέλος των σπουδών της. Έχει πολύ μακρύτερους στόχους η νεαρή κοπέλα να υπηρετήσει. Έτσι τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει στη Γερμανία, στο Μόναχο αυτή τη φορά, και με υποτροφία της Alexander von Humbolt Stiftung αρχίζει σπουδές Συστηματικής Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας και Ηθικής στο Πανεπιστημίο του Μονάχου.

Η μοίρα θα φέρει την ίδια περίοδο στο Μόναχο και το Δημήτρη Λιαντίνη. Εκεί και κάτω από τυχαίες συγκυρίες θα βρεθούν οι δυο τους να διδάσκουν στο ίδιο σχολείο. Δεν ήταν πια παρά θέμα χρόνου να ξεκινήσει η προσωπική σχέση μεταξύ τους. Μαζί την περίοδο αυτή θα οδοιπορήσουν σε όλα εκείνα τα σημεία που ο Λιαντίνης αναφέρει ότι νέος περπάτησε. Στην Άνω Ενγκαντίν και στο κάστρο του Εζέ. Στους τόπους που έζησε ο Νίτσε. Η διαδρομή φυσικά δε γίνεται μόνο στους τόπους. Οι δύο νέοι έχουν κοινά ενδιαφέροντα και κοινούς προβληματισμούς. Και είναι αυτά ακριβώς που θα τους φέρουν κοντά τον έναν με τον άλλον. Μελετούν, συζητούν και στοχάζονται μαζί. Μην περιμένετε άλλες λεπτομέρειες να προσθέσουμε εδώ, αν και η ίδια η κυρία Λιαντίνη τιμώντας μας με την εμπιστοσύνη της μας τις διηγήθηκε και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Τιμούμε κι εμείς αυτή την εμπιστοσύνη και τις κρατάμε φυλαχτό στην προσωπική μας μνήμη και μόνο. Η ουσία εξάλλου είναι πως το ζευγάρι επιστρέφει λίγο αργότερα στην Ελλάδα και επισημοποιεί τη σχέση του.

Νικολίτσα Λιαντίνη, η σύντροφος του Δημήτρη Λιαντίνη 94794011

Ο Δημήτρης και η Λου παντρεύονται στο Μυστρά την Πρωτοχρονιά του 1973. Ελάχιστοι οι καλεσμένοι. Έτσι επιθυμούν οι ίδιοι. Μόνο οι γεννήτορες, οι γονείς τους δηλαδή. Ακόμη και ο παπάς είναι αδερφός της μητέρας του Λιαντίνη και ο κουμπάρος είναι αδερφός της νύφης. "Θα ήταν ο Βασίλης ο Αναγνωστόπουλος", μας λέει σήμερα εκείνη. "Μα η κακοκαιρία δεν τον άφησε να φτάσει έγκαιρα στο Μυστρά." Ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος είναι ο καλύτερος φίλος του άντρα της, ο άνθρωπος που επικοινωνεί πνευματικά μαζί του. Και σημειώνουμε ότι μόλις πριν λίγους μήνες εκδόθηκε βιβλίο του στο οποίο υπάρχουν πλούσιες αναφορές στη σχέση του με το Δημήτρη Λιαντίνη. "Καπέλα στο πέλαγος" ο τίτλος για όσους ενδιαφέρονται...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η επιλογή του ζεύγους είναι να αποκτήσουν αμέσως παιδί. Έτσι σε λίγους μόλις μήνες η ευτυχία τους συμπληρώνεται από την παρουσία της μικρής Διοτίμας. Η εγκυμοσύνη υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολη για τη μητέρα. Δυσκολίες που ένωσαν ακόμη περισσότερο το ζευγάρι αλλά και ανάγκασαν το Δημήτρη Λιαντίνη να δει με μεγαλύτερο ακόμη θαυμασμό το ρόλο της μάνας. "Μανούλες" αποκαλεί τις μητέρες ο Λιαντίνης και εξήγηση δεν είναι μόνο η αγάπη του για τη δική του μητέρα.

Είναι όμως το όνομα της μητέρας του που το ζευγάρι επιλέγει για το πρώτο τους παιδί. Λίγο αν προσέξει κανείς το Πολυτίμη και το Διοτίμα, θα το αντιληφθεί. Κι αν θέλει περισσότερα, ας διαβάσει το σχετικό ποίημα στις Ώρες των Άστρων. Τίτλος του: "Βαφτιστικά". Θέμα του, το δεύτερο παιδί της οικογένειας Λιαντίνη. Ένα παιδί που δεν είδε ποτέ το φως του ήλιου. Χάθηκε μόλις στον τέταρτο μήνα της κύησης, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο του 1979. Σε σημείωση που παρατίθεται στην ίδια σελίδα, η Νικολίτσα Λιαντίνη καταθέτει αυτή την πικρή πληροφορία που μόνο όσες γυναίκες είχαν αντίστοιχη εμπειρία μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της πίκρας. Όταν όμως και ο πατέρας είναι ο Δημήτρης Λιαντίνης, τότε το φαρμάκι ίδια στάζει και στην πατρική ψυχή. Το πώς και πόσο μπορεί κανείς να αντιληφθεί αν διαβάσει στα Χορικά του Νηφομανή το "Μοιρολόι" του.

Ο θάνατος από τη στιγμή αυτή παύει για το Λιαντίνη να είναι θεωρητικό αντικείμενο μελέτης. Γίνεται βίωμα. Γίνεται πράξη και αλήθεια. Εδώ όμως δε μιλάμε για το Λιαντίνη. Αν όμως μιλούσαμε, ετούτο το πικρό ποτήρι δε θα είχαμε λησμονήσει να το αναφέρουμε. Γιατί θα είχαμε παραπλανήσει φρικτά τον αναγνώστη. Κι όταν εκείνος κάποτε θα μάθαινε τούτο που του κρύψαμε, δίκαια θα μας αντιγύριζε πως ως εκ τούτου δεν τον γνωρίσαμε αληθινά. Και ως εκ τούτου ψέματα είπαμε πως το αληθινώτερο ποίημα, τη ζωή του δηλαδή, θα του τραγουδήσουμε...

Όμως εμείς εδώ μιλάμε για τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη. Και δε στοχεύουμε την αλήθεια για το Δάσκαλο αλλά να αποκαλύψουμε τα ψέματα που σκίασαν τόσα χρόνια το πρόσωπο της συντρόφου του. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η σκιά στο πρόσωπο της γυναίκας πέφτει και στου άντρα της και μάλιστα βαρύτερη. Έτσι το έχει η κοινωνία μας. Να μετρά το αρσενικό με τη γυναίκα την άξια ή ανάξια που βάζει στο πλευρό του. Και είναι για τούτο σημαντικό για όποιον υπήρξε μαθητής του Λιαντίνη να αποκαλύψει την αλήθεια και να ξεσκεπάσει το ψέμα. Αν βέβαια σώζει μέσα του καντηλάκι αναμμένο το σεβασμό στη μνήμη του Δασκάλου...

Επανερχόμαστε λοιπόν στην πορεία, στην ακαδημαϊκή πορεία της κυρίας Γεωργοπούλου που όλα αυτά τα γεγονότα, αρκετά ακόμη και να αποστρατεύσουν μια άλλη γυναίκα, εκείνη την έκαναν ακόμη πιο δυνατή. Από το 1973 έχει διοριστεί ως επιμελήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1975, με σύζυγο πια και παιδί, γίνεται δεκτή για υποβολή υφηγεσίας στο πανεπιστήμιο της Βαμβέργης, στη Γερμανία. Τα τόσα χρόνια σπουδών της στη χώρα αυτή του Βορρά δεν της χαρίζουν μόνο την ικανότητα να μιλά τα Γερμανικά ως μητρική της γλώσσα. Η κουλτούρα και η νοοτροπία της επηρεάζονται. Ίσως γι' αυτό τόσο πολύ δυσκολευτήκαμε να δούμε ποια αλήθεια είναι τούτη η γυναίκα. Ψάχναμε τα σουσούμια και φερσίματα της ελληνίδας που της έλαχε σπουδαίο ταίρι. Και είχαμε μπροστά μας μια σπάνια περίπτωση γυναίκας που ξέφυγε από τα πρότυπα της καθιερωμένης δεύτερης θέσης του θηλυκού. Όχι για να επισκιάσει τον άντρα της ζηλόφθονα και εκδικητικά. Αλλά για να υπηρετήσει το δικό της προσωπικό χρέος. Να καταξιώσει αυτόνομα την ύπαρξή της.

Νικολίτσα Λιαντίνη, η σύντροφος του Δημήτρη Λιαντίνη 91395714

Οι Λιαντίνηδες λατρεύουν τις εκδρομές και ειδικά στα βουνά. Εδώ ο πατέρας με την κορούλα του. Η μητέρα;

Ε, κάποιος έπρεπε να κρατά και το φακό...

Αυτό που εμείς δεν είδαμε, είναι βέβαιο πως διέκρινε έγκαιρα ο Δημήτρης Λιαντίνης. Και έσπευσε να αξιοποιήσει τη σπάνια τύχη που του έφερε στο δρόμο του μια τέτοια γυναίκα. Η επιλογή του να την αποκαλεί "Λου", κάτι που τόσο προβλημάτισε για το από πού βγαίνει και ποια σχέση έχει με το "Νικολίτσα", εμάς σταμάτησε να μας προβληματίζει πολύ πριν τη συναντήσουμε. Όταν διαβάσαμε την αφιέρωση "Ad Lou exvoto" στο Έξυπνον Ενύπνιον και λίγο αργότερα τη συνδυάσαμε με τη Λου Σαλομέ, τη μούσα του Ρίλκε και τόσων άλλων μεγάλων του ευρωπαϊκού πνεύματος. Μας το επιβεβαίωσε και η ίδια όταν επιτέλους τη συναντήσαμε. Και άλλο τόσο επιβεβαιωθήκαμε κι εμείς. Πρώτα για τον άνθρωπο και μετά και για το όνομα. Καμιά άλλη γυναίκα δε θα μπορούσε να σταθεί σύντροφος ζωής για το Δημήτρη Λιαντίνη. Κι αν άλλη η τύχη του είχε χαρίσει, ο Λιαντίνης δε θα ήταν αυτός που εμείς τώρα ξέρουμε. Δε θα στηρίξω το λόγο με επιχείρημα. Δεν έχει νόημα για όσους δεν την γνωρίζουν. Και περιττεύει για όσους την έχουν συναντήσει. Κι αν κάποιοι τη συνάντησαν αλλά δεν την είδαν, εκεί κι αν είναι περιττό να τους πούμε επιχειρήματα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η Νικολίτσα Λιαντίνη από το 1976 ανακηρύσσεται υφηγήτρια του πανεπιστημίου της Βαμβέργης. Στο μεταξύ έχει ολοκληρώσει σπουδές και στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και την ίδια χρονιά αποκτά και το δεύτερο πανεπιστημιακό της πτυχίο. Λίγο αργότερα, το 1978, ακούραστη και πάντα διψασμένη για γνώση, μεταβαίνει για μια ακόμη φορά στη Γερμανία. Με υποτροφία και πάλι. Του Institut fur europaische Geschichte. Απόδειξη πως πέρα από την επιθυμία για σπουδές υπάρχει και το ιδιαίτερο τάλαντο. Αυτή τη φορά μελετά τη φιλοσοφία του Φίχτε στο Mainz.

Γνωρίζουμε ότι το 1979 υπήρξε μια τραγική χρονιά για εκείνη. Άλλη στη θέση της θα χρειαζόταν χρόνια για να συνέλθει. Και ίσως και να μην τα κατάφερνε. Όμως η Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη διέθετε τεράστια αποθέματα ψυχικής αντοχής. Έτσι λίγο αργότερα, το 1981, συνεχίζει και πάλι σπουδές. Μπορείς να μην εκφράσεις απορία και θαυμασμό για τέτοια πορεία; Και όχι μόνο για γυναικεία πρότυπα που ούτως ή άλλως δε γνωρίζουμε κανένα ισάξιό της. Αλλά και για άντρες συναδέλφους της. Πόσοι έχουν ανάλογη διαδρομή ακολουθήσει;

Αυτή τη φορά μεταβαίνει στο Πανεπιστήμιο της Στουτγκάρδης και πραγματοποιεί σπουδές με επίκεντρο την Ελληνική Κλασική Φιλοσοφία. Τις ολοκληρώνει το 1982 και επιστρέφει ως Λέκτορας πια στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας. Το 83 εκλέγεται επίκουρη καθηγήτρια. Μην ξεχνάμε ότι ταυτόχρονα έχει να μεγαλώσει ένα παιδί που πλησιάζει τα δέκα του χρόνια και έχει τις δικές του δίκαιες απαιτήσεις για αφιέρωση χρόνου από τη μητέρα του. Ο Δημήτρης Λιαντίνης την περίοδο αυτή είναι βυθισμένος στις μελέτες του και στο γράψιμο. Εκείνη, όσο απίστευτο και αν φανεί, καταφέρνει να δίνει χέρι βοηθείας ακόμη και στο σύζυγο. "Ποτέ δεν έμαθε γραφομηχανή ο Δάσκαλός σας, θα μου εκμυστηρευτεί. Όλα του τα κείμενα ήμουν εγώ που του τα χτυπούσα στη μηχανή." Και δεν τα χτυπά ως δακτυλογράφος. Το έμπειρο μάτι της είναι ο πρώτος μελετητής των κειμένων του Λιαντίνη. Είναι εκείνη που ξέρει πότε ακριβώς έγραψε το κάθε τι. Η μόνη που μπορεί να μας ενημερώσει για όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν τη συγγραφική του πορεία.

Κάναμε κάποτε το τεράστιο λάθος να θέσουμε υπό αμφισβήτηση το αν γνώριζε τον ύμνο του Δία που υπάρχει στο Πολυχρόνιο. Κι εγώ έπεσα σε αυτή την πλάνη. Πιστέψαμε τις διαδόσεις πως αγνοεί τι έγραψε άντρας της. Με ποιον τρόπο να διορθώσουμε το λάθος μας τώρα που γνωρίζουμε πως όχι μόνο είχε διαβάσει την κάθε του λέξη αλλά και δακτυλογραφήσει η ίδια; Και μη μου πείτε πως ξέχασε... Άνθρωπος με τέτοιο βιογραφικό ακαδημαϊκών σπουδών, μπορεί να ξεχάσει κείμενο που έγραψε; Με πίκρα και παράπονο μου παρέδωσε το χειρόγραφο από τον περίφημο ύμνο στο Δία. Όχι εκείνον που υπάρχει στο Πολυχρόνιο. Αλλά εκείνον που βρήκε αμέσως μετά την αναχώρηση του άντρα της. Είναι το μόνο πράγμα που η ίδια μου ζήτησε να επανορθώσω. Θα το έκανα και χωρίς να μου το ζητήσει. Γιατί αυτό απαιτεί το δίκιο.

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ας δούμε όμως τη συνέχεια της ζωής της. Που όλο και πλησιάζει στην κορύφωση της τραγικής στιγμής της εξαφάνισης του άντρα της. Το 1987, αναλαμβάνει τη διδάσκαλία του μαθήματος "Σύγχρονα Φιλοσοφικά ρεύματα" στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης. Είναι εκείνη που πρώτη πηγαίνει να διδάξει στο Μαράσλειο. Εκείνη που λίγο αργότερα θα συστήσει στη διεύθυνση της σχολής και το σύζυγό της. Πολύ απλά λοιπόν οφείλουμε να παραδεχθούμε πως αν η Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη δεν ήταν αυτή που είναι, εμείς οι μετεκπαιδευόμενοι δάσκαλοι δε θα είχαμε ποτέ γνωρίσει το Δημήτρη Λιαντίνη.

Οι δάσκαλοι λοιπόν συναντούν το Λιαντίνη, εκείνη όμως αναλαμβάνει από το 1989 χρέη αναπληρώτριας καθηγήτριας στη Θεολογική Σχολή με γνωστικό αντικείμενο την "Εισαγωγή στη Φιλοσοφία και την Ιστορία της Φιλοσοφίας". Αναγκάζεται να αφήσει το Μαράσλειο. Το 92 εκλέγεται καθηγήτρια Α΄ βαθμίδας στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο. Στα επόμενα χρόνια αναλάμβάνει παράλληλα διάφορες διοικητικές θέσεις. Ο Λιαντίνης στο μεταξύ βρίσκει το χρόνο να ολοκληρώσει τις ετοιμασίες για το δικό του στρατήγημα. Η κόρη της σπουδάζει στο πανεπιστήμιο. Κι εκείνη μέσα σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις καταφέρνει να κρατά και το τιμόνι της οικογένειας.

- Ποτέ δεν υπήρξα πλούσια όπως με κατηγορούν, γυρνά και μου λέει. Ούτε η πατρική μου οικογένεια ήταν πλούσια. Με τέσσερα παιδιά, καταλαβαίνετε...

Καταλαβαίνω και απορώ. Πού τόσα πράγματα κατάφερε ετούτη η γυναίκα. Χωρίς βοήθεια από πουθενά. Χωρίς ιδιαίτερους πόρους. Με τόσα έξοδα όσα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι χρειάζονται για να κάνει τόσες σπουδές. Με κόπο και προσπάθεια και με στήριγμα το προικιό της φύσης, το δυνατό μυαλό της, κατάφερε να αφήσουν κάποια στιγμή, αρχές της δεκαετίας του 90, το διαμέρισμα που ζούσαν στου Ζωγράφου. Αν δε λαθεύω, μόλις το 1992 μετακόμισαν στο σπίτι της οδού Αυγής στην Κηφισιά. Εκεί που υποτίθεται υπήρχαν όροι προγαμιαίοι για το πού θα κοιμάται ο καθένας. "Ποιοι όροι;" Με κοιτά και γελά. "Ουδέποτε υπήρξαν τέτοιοι όροι που διαβάσατε... Αποκύημα φαντασίας."

Την κοιτώ κι εγώ. Δίχως να γελώ. Απορημένη και σκεπτική για το πόσα ψέματα μας έχουν πει για τη ζωή του Δημήτρη Λιαντίνη. Πόσο μας ξεγέλασαν. Πόσο λάθος εικόνα του μας πρόβαλαν. Είπα και παραπάνω ότι δεν πρόκειται ποτέ και πουθενά να πω όλα όσα μου είπε η κυρία Λιαντίνη. Κι αν το κάνω, ψεύτρα και επίορκη να με χαρακτηρίσετε. Ειδικά όσα η ίδια μου τόνισε ότι εμπιστευτικά μου λέγει. Αλλά σας βεβαιώ πως όσα άκουσα, διασταυρώθηκαν και επιβεβαιώθηκαν με όσα άλλα γνωρίζω για το Δάσκαλο από άλλες πηγές. Γι' αυτό και μιλώ με βεβαιότητα. Εσείς βεβαίως δεν είστε υποχρεωμένοι να τα πιστέψετε. Τουλάχιστον δείξτε την ίδια αμφιβολία και για όσα άλλα έχετε ακούσει μέχρι στιγμής. Νομίζω ότι είναι δίκαιο αυτό που σας ζητώ. Και από κει και πέρα, όποιος πολύ ενδιαφέρεται, δεν έχει παρά να αναζητήσει την αλήθεια... Εμείς εδώ θα συνεχίσουμε να σας παρουσιάζουμε όχι μόνο γνώμες αλλά και ντοκουμέντα. Όπως και το ηχητικό ντοκουμέντο που ακολουθεί. Ή και τούτη η φωτογραφία. Που η κυρία Λιαντίνη μας παραχώρησε προς δημοσίευση. Για να γνωρίσουμε και μια άλλη, άγνωστη πτυχή του Δασκάλου. "Είμαστε και σκιέρ, βλέπετε", μου έγραψε στο e-mail που τη συνόδευε:

Νικολίτσα Λιαντίνη, η σύντροφος του Δημήτρη Λιαντίνη 927_9210

Χιονοδρομικό κέντρο Χελμού. 1991

Διακόπτεται ίσως λίγο απότομα η εξιστόρηση της ζωής αυτής της υπέροχης γυναίκας, αλλά όμοια απότομα και ξαφνικά διακόπηκε και η ζωή της με το Δημήτρη Λιαντίνη. Επιλέγουμε να μη μιλήσουμε αυτή τη φορά για όσα ακολούθησαν μετά. Θα δοθεί κάποια στιγμή και η συνέχεια. Προς το παρόν, κι επειδή είπαμε πολλά και σώνει, δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα από τις συνεντεύξεις που τα τελεβίζια έπαιζαν εκείνες τις μαύρες μέρες του Ιούνη του 98. Όταν ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε και όταν αυτή η γυναίκα, που άλλο δε γνώρισε στη ζωή της παρά τον κόσμο των γραμμάτων, ήρθε αντιμέτωπη με τους δημοσιογράφους.

Στις συζητήσεις που αυτόν τον καιρό κάνουμε στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS, ήδη οι συνομιλητές έχουν χαρακτηρίσει την κυρία Λιαντίνη, Νταλιάνα. Αφορμή το απόσπασμα που διαβάσαμε από το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Λιαντίνη "Οδός Ακροπόλεως". Μοιάζει πράγματι προφητικό το κείμενο αυτό. Ο καθένας που το διαβάζει δεν μπορεί παρά να θέσει σε αμφιβολία όλα όσα πίστευε μέχρι σήμερα γύρω από το Λιαντίνη... Αλλά και δεν μπορεί να μην παρατηρήσει τον τρόπο που μιλά για τη Νταλιάνα. Την Ασήμω τη Λιδωρίκη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, τη γυναίκα του Γιάννη του Γκούρα. Από παλιό κείμενο, αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ενός γυμνασίου, μάθαμε και τα ιστορικά στοιχεία για τη γυναίκα αυτή. Συνόδευε, λέει, τον άντρα της σε όλες τις μάχες ζωσμένη με τα κουμπούρια της. Και όταν εκείνος σκοτώθηκε, έδειξε αξιοθαύμαστη πυγμή και ανέλαβε η ίδια τη φρουραρχία της Ακροπόλεως. Την ώρα που γύρω της όλα τα παλικάρια του Γκούρα έκλαιγαν, εκείνη όρθωσε το ανάστημα και τους είπε:

- ΠΑΦΤΕ, ΜΩΡΕ! Όσο καιρό ζούσε, τον ποτίζατε χολή και ξύδι, σαν το Χριστό, τι τον κλαίτε άδικα τώρα;... Αν θέλετε να σας συγχωρέση η ψυχή του, κυττάχτε πώς θα σώσετε τούτο το Κάστρο, κι' όχι να κλαίτε, σα γυναίκες. Εγώ, που θα 'πρεπε να ρίξω τα μαλλιά μου κάτου και να μοιρολογήσω, κυττάχτε με! Ζώστηκα το σπαθί του και γίνουμαι εγώ καπετάνιος σας, να σώσουμε την Ακρόπολι και να λευτερώσουμε την πατρίδα μας από τη σκλαβιά!

Σ' αυτά τα λόγια της Νταλιάνας, όπως καμαρωμένα την αποκαλούσανε εκείνη την αντρογυναίκα, βάλτε δίπλα όσα θα ακούσετε παρακάτω. Η φωνή αυτή τη φορά είναι της κυρίας Νικολίτσας Γεωργοπούλου Λιαντίνη. Κι αυτός που έχει φύγει είναι ο Δημήτρης Λιαντίνης... Την Ακρόπολη που θέλουμε να λευτερώσουμε τώρα, ας την ορίσει ο καθείς μόνος του!

________________________

ΥΣ. Το ηχητικό ντοκουμέντο είναι τεχνικά αδύνατον να δημοσιευτεί σε σελίδα του φόρουμ. Πατήστε εδώ για να το ακούσετε στη σελίδα του blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, που θυμίζουμε ότι είναι ο χώρος τον οποίο έχουμε αφιερώσει αποκλειστικά στο Δημήτρη Λιαντίνη και το έργο του.

Λέμε κι εμείς ότι σπουδάσαμε πέντε πράγματα. Και διαβάζουμε μετά τέτοια βιογραφικά και μένουμε ενεοί.

Αν μάλιστα προσθέσεις σ' αυτά και το συγγραφικό έργο...

Δεν μπορώ παρά να καμαρώνω για τέτοιες γυναίκες. Και είναι πράγματι καταπληκτικό που μια τέτοια γυναίκα έζησε δίπλα στο Δημήτρη Λιαντίνη. Μακάρι κάποτε να θελήσει να γράψει βιβλίο για όλα αυτά που εκείνη έζησε και θεωρεί ότι πρέπει οι μελετητές του να γνωρίζουν.

Πέρασε ένας μήνας ολόκληρος από τότε που δημοσιεύτηκε το παρόν θέμα. Η αρχική κατάπληξη όλων από το βιογραφικό της κυρίας Νικολίτσας Γεωργοπούλου Λιαντίνη μένει ακόμη ζωηρή καθώς συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε πολλές ακόμη πτυχές που αγνοούσαμε. Ήδη αρκετοί από μας έχουμε πάρει έστω και μία μικρή γεύση από το συγγραφικό της ταλέντο αν και προσωπικά το έχω παράπονο που μέχρι στιγμής δεν τα κατάφερα να αποκτήσω κάποιο βιβλίο της και μόνο δανεικές ματιές έχω ρίξει. Δεν ξέρω εκείνη πώς τα κατάφερνε όλα ταυτόχρονα, εγώ ομολογώ ότι μόνο στις διακοπές καταφέρνω να βρω χρόνο για σοβαρή μελέτη.

Σήμερα όμως και με αφορμή τις επιθέσεις που για μια ακόμη φορά δέχτηκε απρόκλητα και άδικα, ανέλαβα οικειοθελώς να προσφέρω όση βοήθεια μπορώ για να ανέβει επιτέλους στο φόρουμ υλικό πολύτιμο που μας έχει στείλει και που ο φόρτος εργασίας όλων μας λειτουργεί ως τροχοπέδη στην έγκαιρη παρουσίασή του. Μέσα στο υλικό αυτό ανακάλυψα έκπληκτη και ένα ντοκουμέντο που δε θυμάμαι να έχει ανέβει μέχρι στιγμής. Αλλά και αν έχει, αξίζει να το ξαναθυμηθούμε. Είναι ένα χειρόγραφο του Δημήτρη Λιαντίνη πάνω σε σελίδα βιβλίου που διάβαζε και συγκεκριμένα στη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Συμπτωματικά αυτό το βιβλίο μελετώ κι εγώ το τελευταίο διάστημα και καταλαβαίνετε ότι ένιωσα μια ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάζοντας το ντοκουμέντο.

Αποτελεί την απόδειξη του πώς έβλεπε ο Δημήτρης Λιαντίνης τη γυναίκα. Πόσο ψηλά την είχε τοποθετήσει στη ζωή του και μάλιστα πολύ πριν συναντήσει τη μέλλουσα γυναίκα του. Τότε που ακόμη ονειρευόταν την ιδανική του σύντροφο. Η εποχή είναι το 1968. Τρία με τέσσερα χρόνια αργότερα (δεν ξέρω με ακρίβεια το πότε) ο Λιαντίνης γνωρίζει στη Γερμανία εκείνη που θα σταθεί στο πλευρό του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας του Άγιου Δημήτρη στο Μυστρά. Και μόνο αυτό το στοιχείο φανερώνει πως ο Λιαντίνης είχε βρει εκείνη που πάντα έψαχνε. Ποιος άλλος λόγος θα τον οδηγούσε τόσο σύντομα να δέσει επίσημα τη ζωή του μαζί της;

Δεν είναι λοιπόν να απορείς που για κείνον γίνεται η Λου του. Τέτοιες απορίες είναι μόνο για όσους δεν κατάφεραν σε τούτη τη ζωή να βρουν τη δική τους Λου. Ανέστιοι του έρωτα μόνη τους παρηγορία να γιατροπορεύουν τις πληγές τους πως και ο Λιαντίνης υπήρξε έρημος και λησμονημένος και απαρνημένος... (τα διάβασα αυτά, δεν τα λέω έτσι ... ) Και μέσα στη θολούρα αυτή παίρνουν φόρα και ορμούν και γράφουν από οργή - λένε - για τους ανθρώπους που δεν τον κατάλαβαν!!! (και αυτά τα διάβασα...)

Τι αστείο και τραγικό συνάμα όταν αποδεικνύεται πως η οργή και η βιάση δεν τους άφησαν ούτε τους ίδιους να καταλάβουν το Λιαντίνη! Κι όταν την ίδια ώρα που εκείνοι αναρτούν φωτογραφίες του Λιαντίνη με στεφάνια, κάπου από το βάθος ξαναζωντανεύει η δική του φωνή ελληνίζοντας τον αγαπημένο του Νίτσε:

Παράθεση :: "Τραβάτε μακρυά μου και φυλαχτείτε από το Ζαρατούστρα!

Και ακόμη πιο πολύ: φοβηθείτε τον! Ίσως σας εξαπάτησε.
Ο άνθρωπος της γνώσης δε χρειάζεται μόνο ν' αγαπά τους εχθρούς του, χρειάζεται και να ημπορεί να μισεί τους φίλους του.

Χαραμίζει κανείς άσχημα το διδάσκαλο, αν μένει συνεχώς μαθητής. Και γιατί δε θέλετε να μαδήσετε το στεφάνι μου;

Τώρα με προσκυνάτε: αλλά τι μέλλει να γενεί, όταν μια μέρα αναποδογυρισθεί η λατρεία σας; Φυλαχθείτε μη σας σκοτώσουν τ' αγάλματα!

Λέτε πώς πιστεύετε στο Ζαρατούστρα; μα τι νόημα έχει ο Ζαρατούστρα! Είσθε οι δικοί μου πιστοί, μα τι νόημα έχουν οι κάθε πιστοί!

Δε ζητήσατε ακόμη τους εαυτούς σας, γι' αυτό βρήκατ' εμένα. Έτσι κάνουν όλοι οι πιστοί. Γι' αυτό μετρά τόσο λίγο η κάθε πίστη.

Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σαν θα μ' έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας."

ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - σελ. 22

Πιστεύω τον άνδρα!!!!!!!! Ε, λοιπόν, ακούστε την απάντηση με τον δικό του λόγο αν την έχει ανάγκη την όποια πίστη σας. Και πόσο την υπολογίζει. Και ποια η γνώμη του για όλους τους πιστούς!

Κι ακούστε ή πιο σωστά διαβάστε και ειδικά όσοι διαλαλήσατε πως ο Λιαντίνης εξαπάτησε τη γυναίκα του να τον παντρευτεί (το διάβασα λέμε!!! ) και πως την άφησε να νομίζει πως ηγείται ενώ εκείνος ήδη καθόταν στο θρόνο του!!!

ΣΧΟΛΙΟ: Για δες ανάγκη που το έχουν να φέρουν το Λιαντίνη στα δικά τους μέτρα και να τον παρουσιάσουν ως απατεωνίσκο!!! Ανάγκη να δουν στο δικό του πρόσωπο το αρσενικό που κρατά τα σκήπτρα της εξουσίας!!!

Ε, ας δούμε τώρα και ποιος καθόταν στο θρόνο του Δημήτρη Λιαντίνη. Και μάλιστα, ξανατονίζω, πριν γνωρίσει την κυρία Γεωργοπούλου. Αναγκάζομαι να το ξαναπώ, γιατί με τέτοιους ανθρώπους δεν αποκλείεται και αυτό ακόμη να πούνε πως εκείνη τον υποχρέωσε να το γράψει!

Νικολίτσα Λιαντίνη, η σύντροφος του Δημήτρη Λιαντίνη Dante210

Έτσι λοιπόν αγαπητοί. Που καμώνεστε πως γνωρίζετε το Λιαντίνη. Ο ίδιος έρχεται να διαψεύσει το είδωλο που του στήσατε. Με το δικό του χέρι να σας αποδείξει για ποια ετοίμαζε θρόνο στην ψυχή του. Για τον εαυτό του ή για τη γυναίκα, για τη γυναίκα του...

Όσο λοιπόν και να την πολεμάτε, εκείνη είναι αδύνατον να την αγγίξετε. Τα βέλη σας στοχεύουν εκείνη αλλά καταλήγουν στο έργο του Δασκάλου. Και στον ίδιο. Γιατί εκείνος την τοποθέτησε εκεί. Κυρά του και αρχόντισσά του. Και όταν αμφισβητείτε εκείνη, αμφισβητείτε τη δική του επιλογή με τη συγκεκριμένη γυναίκα να πορευτεί στη ζωή του, με τη συγκεκριμένη γυναίκα να συντροφέψει για να φέρει ένα παιδί στον κόσμο. Αυτή τη γυναίκα που είτε σας αρέσει είτε όχι "υπέροχο άνθρωπο" για τον ίδιο και για όλους την αποκάλεσε στη στερνή γραφή του.

Πού είσαι Νίτσε μου να τους τα ψάλλεις όλων ετούτων που κραυγάζουν "πιστεύω στον άνδρα"... Άντε να τους πεις να παρατήσουν ήσυχο και τον άνδρα και τη γυναίκα του και πάνε να βρούνε τους εαυτούς τους και καμιά αληθινή γυναίκα επιτέλους μπας και μάθουν οι δύστυχοι γιατί και ο Πλάτωνας κάλεσε τη Διοτίμα στο Συμπόσιό του, και ο Γκαίτε φύτεψε περιβόλια στη Μαργαρίτα του, γιατί ο Δάντης πιασμένος στα ακροδάχτυλα της Βεατρίκης ανηφορίζει στους ουρανούς, και γιατί ο Λιαντίνης απόθεσε ήσυχος τα πάντα στα χέρια της Λου του.