Οι μάγοι με τα δώρα...

Μόνο που οι δικοί μας μάγοι, στη μικρή γιορτούλα της τάξης μας, δεν ήταν μόνο τρεις αλλά 21... Και όχι μόνο μάγοι. Η παράσταση είχε και αγγέλους και βοσκούς και αγιο - Βασίληδες, ακόμη και καλικαντζαράκια (που ήταν όλα τα λεφτά κατά την έκφραση της εποχής... )



Φυσικά δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να δημοσιεύσουμε φωτογραφίες που φαίνονται τα πρόσωπα των μικρών μάγων... Αναγκαστικά περιοριζόμαστε σε φωτογραφίες που δεν αποκαλύπτουν την ταυτότητα των παιδιών, μόνο τη μαγεία που μας πρόσφεραν χτες με τη γιορτούλα τους.

Δεν ξέρω τι είναι για όλους τους άλλους τα Χριστούγεννα. Για μένα, εδώ και χρόνια έχει ξεκαθαρίσει τελείως τι συμβολίζουν. Το παιδί, και μόνο το παιδί. Τον ερχομό ενός νέου παιδιού στον κόσμο, του κάθε νέου παιδιού. Κι εμείς είμαστε οι γέροι βασιλιάδες που αναζητούμε το αστέρι στον ουρανό, να πάμε μπρος του να προσκυνήσουμε και να αποθέσουμε στα ποδαράκια του τα δώρα μας.

Προσκύνημα στα παιδιά και στην παιδεία είναι τα δικά μου Χριστούγεννα. Και καθόλου δε με πειράζει που χρησιμοποιείται ο άλλος μύθος, για το ένα και μοναδικό παιδί και για κάποια μακρινή και άγνωστη Βηθλεέμ. Πίσω από τους μύθους να βλέπουμε και τα κρυφά τους νοήματα να διαβάζουμε.

Γυρνώ στο δικό μου χτες, τότε που πίστευα σε παραμύθια. Και καταλαβαίνω πως καθόλου δε με εμπόδισαν να τραβήξω αργότερα το δρόμο μου για την αλήθεια. Έτσι και δεν ανησυχώ για τα σημερινά αγγελούδια. Αν είναι να βγουν στον πηγεμό για την Ιθάκη, το πέλαγος είναι ανοιχτό και τα καρτερεί. Όσα από αυτά πραγματικά το θέλουν, θα αρματώσουν σαν έρθει η ώρα το δικό τους καράβι και θα τραβήξουν στο μεγάλο άγνωστο. Στον ωκεανό τον βαθυδίνου... Και όσα αντέξουν θα τα βάλουν με Κύκλωπες και Κίρκες.

Έτσι δεν έγινε και με το δικό μας Δάσκαλο; Με τα ίδια παραμύθια μεγάλωσε και εκείνος. Τον σταμάτησε αυτό από την πορεία του; Καθόλου... Κι άφησε μάλιστα μέσα του ζωντανή την αγάπη για εκείνον τον μικρό Χριστούλη. Γιατί κατάφερε να ακολουθήσει όλα του τα βήματα, από το σπήλαιο ως και το όρος των Ελαιών και το Γολγοθά.

Τις μισές αλήθειες μόνο να φοβάστε. Οι ολόκληρες, με όποια μορφή και να μας παραδοθούν, φιλοσοφία ή ποίηση ή μύθος... όλες στο ίδιο τέλος οδηγούν. Το προαιώνιο τέλος που αναζητά ο άνθρωπος.

Στα παιδιά, έλεγε ο Λιαντίνης, μπορούμε να διδάξουμε τα πάντα. Αρκεί να τα παρουσιάσουμε στη δική τους γλώσσα. Και να μην τα τραυματίσουμε. Η γλώσσα λοιπόν αυτής της ηλικίας είναι τα παραμύθια. Οι μάγοι και οι άγγελοι και τα καλικαντζάρια... Λάθος μεγάλο να παρασυρόμαστε και να τα αποκόπτουμε βίαια από τον παραμυθένιο τους κόσμο.

Ας τα αφήνουμε ανενόχλητα να τον ζουν κι εμείς φτωχοί τσοπάνηδες να στεκόμαστε μπρος στο θαύμα το ανεκλάλητο.



Άγγελοι, μάγοι, βοσκοί, αγιο - Βασίληδες, καλικαντζαράκια... όλα τα πρόσωπα της φάμπουλας και της μικρής μας τάξης, χορεύουν το Πάει ο παλιός ο χρόνος. Να πάει! Και να μη μας ξανάρθει.... Οι μικροί μας μάγοι έχουν τη δύναμη να το πετύχουν. Μαζί και με τους λίγο μεγαλύτερους που τούτες τις μέρες βγήκαν στους δρόμους. Τόσο μικροί και όμως βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν το δικό μας αγιο - Βασίλη και να αναζητήσουν μόνοι τους τα δώρα που δικαιούνται από τη ζωή. Ίσως και γιατί κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανή τη μαγεία των Χριστουγέννων... Την αληθινή μαγεία, όχι την άλλη τη δική μας, με τις γαλοπούλες και τα ψεύτικα τα δώρα τα μεγάλα!

Πάμε λοιπόν ...



Μαζί με τους γερο - μάγους, πάμε στα παιδιά να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε. Τους αξίζει και τους το χρωστάμε. Και μας το προστάζει το άστρο των Χριστουγέννων.