Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ

Αύγουστος. Το μελτέμι είχε πάρει να χαϊδεύει την παραλία. Ξημέρωμα. Κανείς δεν ήταν εκεί. Στην Ωγυγία ο χρόνος έγινε σπείρα στην ψυχή του Οδυσσέα. Η Κίρκη θεά μπορεί να του χαρίσει την αθανασία. Μα ο ίδιος ξέρει πως η πραγματική αθανασία κρύβεται στην αγκαλιά της Πηνελόπης. Καμιά πανσέληνος δεν τον συγκινεί. Κανένας ήλιος δεν ζεσταίνει την ψυχή του. Μήτε κανένα χάδι νανουρίζει μ' άγγιγμα τα όνειρά του.

Η Ιθάκη του θανάτου,η Ιθάκη της ζωής θα περνούσε ανάμεσα από δώδεκα τσεκούρια. Άλλωστε το τόξο ήταν δικό του και μόνον αυτός ήξερε να τεντώνει καλά τη χορδή του. Στη φαρέτρα τα όνειρα έτοιμα για να βρουν το στόχο. Κατά βάθος δεν υπήρχε θυμός, ήθελε μόνο να ορίσει τον προσωπικό του θάνατο και θα έκανε τα πάντα. Άλλωστε τέτοιας γενιάς πολεμιστές, πιό πολύ κι απ' ό,τι κατάκτησαν, αγάπησαν τα μάτια που μόνον αυτά τους έβλεπαν αγέραστους, ανίκητους κι αθάνατους. Κι ίσως χρειάζεται πάντα μιά εσωτερική μάχη για να τα διεκδικείς σαν τελευταία ανάσα. Κίρκη δε φτάνει η θέωση του σώματος, τα φτερά ενός γλάρου είναι πιό πολύτιμα για τα ταξίδια που κάνουν στους ουρανούς. Καλά το ξέρει ο Οδυσσέας τούτο. Κανένα δίλημμα δεν είχε. Όλα τα δεινά είχαν γίνει ναός μέσα του μα έλειπε η ιέρεια που θα ιερουργούσε. Αύγουστος στην παραλία. Η Ωγυγία έτρεφε την κραυγή του... Ψυχή μου... Κυρά μου... Λευκό το μάρμαρο μέσα μου μα λείπει το φως σου για να λαμπυρίσει... λευκό στο απέραντο της ψυχής.

Φεύγω, μονολόγησε. Δραπετεύω απ' το χρόνο μου. Μπορεί ο καθένας να φτιάξει τον κόσμο που του πρέπει. Γιατί να μένω μ' αυτό που μου χαρίστηκε; Φεύγω.

Κυρά μου, κάνε το υφαντό σου σκληρό πανί τον άνεμο ν' αντέχει. Κι' εγώ είμαι έτοιμος, χωρίς δόλο μιά νέα Τροία να ρίξω. Φτάνει να ταξιδεύεις πλάι μου γιατί τούτη η Τροία ρίζωσε βαθιά μες την ψυχή μου και χωρίς εσένα δεν θα πέσει.

Ο Άργος θα ξαπλώσει ξανά στα πόδια μου και η αγκαλιά μου θα κοιμήσει την άνοιξη που ευωδιάζει στο κορμί σου. Ο γιός μας δεν θάχει πιά το όνομα Τηλέμαχος. Γιατί ο πατέρας του γυρίζει νικητής για έναν άλλο θάνατο.
Κυρά μου, οι μέδουσες πλέουν στο ακροθαλάσσι θυμίζοντας τις πληγές που άνοιξαν τα χρόνια στην ψυχή και στο κορμί μου. Μα μία από αυτές είχε καλά μέσα μου μαρμαρώσει τη μορφή σου.

Γέλα μου. Τίποτα δεν αξίζει όσο το τελευταίο ταξίδι. Ρωτάς Κυρά μου ποιό είναι; Αυτό που η Κίρκη πόθησε μα ποτέ δεν κέρδισε. Έρωτας. Κι έγινε πλοίο μου, θρήνος θλίψη μα ξέρω πως θάναι χαρούμενο το τέλος. Άλλωστε το τόξο χρόνια κρεμασμένο μαζί με τη φαρέτρα περιμένει να εκπληρώσει το χρησμό του. Κι αν κάποιοι στο τέλος πουν "γύρισε ο βασιλιάς, γύρισε", πες τους Κυρά μου μ' ένα χαμόγελο πως χρόνια ταξίδευα μέσα στην αγκαλιά σου. Και ήμουνα πάντα εδώ...

Ο Οδυσσέας κοιτώντας την Κίρκη στα μάτια χάρισε το τελευταίο τραγούδι του στο ερωτικό της παιχνίδι...

"Σαν τη μέδουσα πάλλεσαι στα βάθη της θαλάσσης
Και στο χορό σου με καλείς για να σε οδηγήσω
πέρα στο χάος του βυθού και κει να σε φιλήσω
Μα εγώ φοβάμαι το κεντρί που κρύβεις στα πλευρά σου
Γι' αυτό μονάχη σ' άφησα κόρη του Ποσειδώνα
να ψάχνεις ταίρια στο βυθό ετούτο το χειμώνα" ...

Κι έτσι πήρε τη θλίψη του και ξεκίνησε για την αγκαλιά της Πηνελόπης. Είχε σκοπό καλά την άνοιξη να βάλει μες την ψυχή του. Και ποτέ ξανά να μην τη χάσει.Κυρά μου, κανένα όνειρο δε γεννιέται αν πρώτα σε μιά αγκαλιά δεν έχει ζεσταθεί...