Η ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Η ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

(Από το ανέκδοτο έργο του Δ. Λιαντίνη)

Όλοι ταξιδεύουμε με το τσούρμο του Οδυσσέα. Το καράβι μας τραβά στους ανοιχτούς ορίζοντες του χρόνου. Σήμερα γλιστράμε πλησίστιοι με το ζέφυρο και με τους ετησίες. Αύριο ένας αιφνίδιος θρακιάς σηκώνεται από τα βουνά και το σύννεφο, και μας κατεβάζει ξυλάρμενους στην κοιλιά της καταιγίδας.

Ταξιδεύουμε στον πλόα του χρόνου με κόντρα τα κύματα και με τους ανέμους πειρατές. Και μπροστά μας καρτεράνε τα τέρατα και τα ξένα. Ο φόβος και οι καλές ελπίδες υφαίνουν το ρούχο της εμπειρίας μας στον αργαλειό του αγνώστου. Μας μαγνητίζει το ανείδωτο, και το ανείδωτο μας απειλεί. Παίζει μαζί μας και γελά το ναι και το όχι.

Θαμπά, πέρα από την αλισάχνη του πέλαγου ξαπλώνεται εκείνο το ακρωτήρι. Οι άνεμοι ταράζουν το πέτρινο σώμα του. Και η γλώσσα της θάλασσας γλείφει τις εξοχές και τα σκληρά άκρα.

Πίσω από το ανάσκελο μπόι του το μακρύ η τρίαινα του Ποσειδώνα αγριαίνει και κατακρούει τον πόντο. Εκεί έχει το νησί της η Κίρκη. Η Κίρκη περιμένει τους ναυτικούς με τα μάγια και τις βαθιές γητειές. Έτσι που περιμένει ο έρωτας τους νέους στη στροφή της ηλικίας τους. Και ο έρωτας πολλές φορές τρελαίνει τον άνθρωπο. Και τον κάνει να ξεχνά. Σπίτι, πατρίδα, ταξίδι, σκοπό, όλα τα ξεχνά ο ερωτευμένος. Βουλιάζει στο νέο του σύμπαν. Σαν το φωτόνιο πηδά σε άλλη στοιβάδα ζωής. Τότε στα μάτια των ανθρώπων που λογικεύουνται και νυστάζουν, στα μάτια δηλαδή των πολλών, ο ερωτευμένος φαντάζει γυρίνος και χοιρίδιο και ιππουρίδα. Σα βαλαντώσει ο έρωτας, μεταμορφώνει κιόλας.

Ταχιά η σχεδία του βίου μας παραπλέει εκείνα τ’ ακρογιάλια και τους μικρούς κάβους. Και ξαφνικά αντικρύζουμε τους Κίκονες. Και λίγο πιο πέρα, στη ροβόλα της θαλασσινής λαγκαδιάς, καρτερούν οι Λαιστρυγόνες. Ονόματα με ήχο αλλοίθωρο και στρεβλό. Όπως στρεβλό είναι και το μπλέξιμο των ανθρώπων με τις κακοτυχιές, τις αρρώστιες, τους σκοτωμούς. Στους Κίκονες και στους Λαιστρυγόνες μας απαντούν και μας παλεύουνε οι δικαστάδες και οι αφορεστάδες, οι ξενιτεμοί, οι χωροφύλακες, τα σανατόρια, οι σπετσιέρηδες και τα γραφεία κηδειών «Ο Μυστράς» και «Ο Λάζαρος». Και ακόμη τούτα τα τέρατα και τα καννιμπαλικά είναι η στέγνια και η ανεβροχιά, οι σιτοδείες και οι σεισμοί. Οι επιληπτικοί σεισμοί που ξεσηκώνουν τα σπίτια να σκοτώνουν τους ανθρώπους που τα χτίσανε.

Μακρυά, ακόμη πιο μακρυά, ξεχωρίζουμε εκείνη την κουκκίδα στου ματιού την άκρη. Εκεί είναι το νησί με τα ιερά ζώα του ήλιου Απόλλωνα. Τρακόσια εξήντα και πέντε γελάδια. Το καθένα και μια μέρα του ήλιου που ζητά να την ζούμε με κλιτότητα και με τάξη.

Γιατί η κάθε μέρα μας δεν είναι αναβλητή, ούτε ανταλλάξιμη. Και δεν γνωρίζει πίσω όταν περάσει. Δεν ημπορούμε να σπαταλάμε το έχει της ανόητα και στο βρόντο. Απαγορεύεται να τα σφάξεις τα γελάδια του ήλιου.

Αύριο βέβαια θα ποντίσουν στο μικρό λιμανάκι του νησιού οι λογής ασεβείς. Καιροσκόποι, νεόπλουτοι, τυμβωρύχοι, κληρονόμοι τεράστιοι που δεν το περίμεναν, οι τυχεροί στο λότο. Και ακόμη οι φιλόδοξοι, οι μωροί, οι αριβίστες, οι κλέφτες. Και όσοι τους πόρεψε η τυφλή τύχη και καζάντισαν χαράμι.

Αυτοί θα τα σφάξουν τα γελάδια του Ήλιου. Θα αδειάσουν την ύπαρξη από το νόημά της. Και θα πεθάνουν χωρίς να ζήσουν. Χωρίς της ζωής τη νοστίμια και χωρίς του καλού τέλους το νόστο.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007

Ώχου! μάνα μου, κείμενο φωτιά και ηφαίστειο και σεισμός και άνεμος έφηβος που παρασύρει. Ως και εμένα από της ερημίας τον αυτοθέλητο εναγκαλισμό του τελευταίου καιρού.

Θα αρπαχτώ ναυαγός από το πέτρινο σώμα του βράχου του που κόντρα σε κύματα ξανοίγεται πειρατικό άγριο κι ορτσάρει τα πανιά καταμεσής του έρωτα - πάντα - και του θανάτου. Από μια λέξη μόνο. Για τις πολλές τις άλλες με καρτερούν οι αναγνώσεις οι αμέτρητες ώσπου να μεταλάβω απ' την εκπάγλου κάλλους θαλασσογραφία του Λιαντίνη.

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:: Θαμπά, πέρα από την αλισάχνη του πέλαγου ξαπλώνεται εκείνο το ακρωτήρι. Οι άνεμοι ταράζουν το πέτρινο σώμα του. Και η γλώσσα της θάλασσας γλείφει τις εξοχές και τα σκληρά άκρα.

Πίσω από το ανάσκελο μπόι του το μακρύ η τρίαινα του Ποσειδώνα αγριαίνει και κατακρούει τον πόντο. Εκεί έχει το νησί της η Κίρκη. Η Κίρκη περιμένει τους ναυτικούς με τα μάγια και τις βαθιές γητειές. Έτσι που περιμένει ο έρωτας τους νέους στη στροφή της ηλικίας τους.

Την αλισάχνη. Την αλισάχνη του πέλαγου.

Δε θα ντραπώ να πω ότι την αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Αλλά και δε θα παραλείψω να αναφέρω σε ποιο πέλαγο την αλίευσα. Στο εξαίρετο blog ενός Μοναχικού Θαλασσοπόρου. Από εκεί και μεταφέρω τα ακόλουθα:

Παράθεση :: Αλισάχνη

Το εύθρυπτο στρώμα λεπτού αλατιού που μένει στα κοιλώματα των βράχων όταν εξατμίζεται το θαλασσινό νερό και η πολύ αλμυρή γεύση: το φαγητό έγινε αλισάχνη.

Η λέξη προέρχεται από το αλ(ός)-ι (γεν. της αρχαίας λέξης άλς = αλάτι) + αρχ. άχνη ( = αφρός).

Τη φράση αλός άχνη τη συναντούμε στην Οδύσσεια: είλυτο δε πανθ' άλός άχνη (Ε 403) και στην Ιλιάδα: Ως δ΄ ότε κύμα θαλάσσης. μεγάλα βρέμει, αμφί δε τ`άκρας κυρτόν εόν κορυφούται, αποπτύει δ' αλός άχνην (Δ 426)

http://www.asprilexi.com/

Πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη, δεν ξέρω το γιατί,;

Πρέπει να ήμουνα στην Τετάρτη Δημοτικού όταν μας την είχε πεί ο αείμνηστος δάσκαλός μου ο Θανάσης Τασιόπουλος, !πόσες φορές σε θυμάμαι δάσκαλε!.

όταν μας την είχε πρωτοπεί και μας την είχε εξηγήσει , είχα κατενθουσιαστεί, ίσως τότε να άρχισε κι ο έρωτάς μου για την θάλασσα .

Έκτοτε κάθε φορά που πήγαινα στη Θάλασσα προσπαθούσα να βρώ την αλισάχνη, την είχα φανταστεί ακριβώς έτσι' σαν ένα σύννεφο αλατιού ανακατεμένο με υδρατμούς , που ο άνεμος το περνούσε γλυκά και απαλά πάνω από την επιφάνεια του νερού, μέχρι να φτάσει να φωλιάσει στις σχισμές των βράχων.

Στα μπάρκα μου κάθε φορά έβγαινα στην κουβέρτα και προσπαθούσα να δώ την νύμφη της θάλασσας, έτσι την φανταζόμουνα, προσπαθούσα να την νιώσω και να την γευτώ, γινότανε κι αυτό , δεν με απογοήτευε, η αλισάχνη, !τι ωραία λέξη! Μου αρέσει ο ήχος της , και η γεύση της !.
Μου φέρνει στο νού νεραϊδούλες με λευκά ,να πετούν , σχεδόν να γλυστρούν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, λες και είναι οι σκέψεις των αγαπημένων προσώπων, που κατευθύνονται να βρούν τους ταξειδευτές , να τους συντροφεύσουν , να τους προστατεύσουν.

Posted by Θαλασσινή

Κοίτα τώρα τι σου κάνει μία λέξη.

Και τι έκανε και στη Θαλασσινή μας. Διάβαζα μήνες πριν αυτή την τρυφερή της εξομολόγηση και μπορεί να μη βρήκα μέχρι σήμερα την ευκαιρία να της το πω μα αυτό και μόνο στάθηκε αρκετό για να κερδίσει ένα ξέχωρο σεβασμό και εκτίμηση στην καρδιά μου.

Ταξιδευτής να βγαίνεις στο αληθινό πέλαγος από μια λέξη του Ομήρου. Και από μια λέξη, μια λέξη διαμάντι, που ένας δάσκαλος είχε τη θεία έμπνευση να μεταλαμπαδεύσει στη νεότερη γενιά των ελλήνων...

Δεν ξέρω αν λαθεύω που το κείμενο αυτό του Λιαντίνη με της Θαλασσινής την εξομολόγηση ταίριαξα. Νιώθω όμως ένα βαθύτερο δεσμό σ' αυτά τα δύο. Αν μάλιστα ορθά αντιλαμβάνομαι και το βαθύτερο νόημα όλου του αποσπάσματος από το ανέκδοτο κείμενο του Λιαντίνη που παρέθεσα.

Και αν ορθά εξέλαβα τις νεροσυρμές στα διάκενα των λέξεών του και στις χαράδρες των φράσεων, τότε θα είχε λέω μεγάλη χαρά αν γνώριζε πως ένα κορίτσι της γενιάς μας θηλυκός Οδυσσέας έγινε από μια λέξη του Ομήρου. Και στο δάσκαλο που άναψε την κρίσιμη θρυαλλίδα στην ψυχούλα της δεκάχρονης παιδούλας, μνημείο μεγάλο θα έστηνε. Όχι μονάχα τιμής σε εκείνον μα και φάρο για όλους τους υπόλοιπους δασκάλους.

Κι εδώ λαβαίνω αφορμή από μία ακόμη σημερινή αναφορά στο φόρουμ για τον Όμηρο. Τον Όμηρο που από προχτές μπαρκάρησε στης Φαντασίας το καράβι με συνταξιδιώτισσα τη μεγάλη ελληνίδα, τη Δανάη Στρατηγοπούλου. Τον Όμηρο που την ακούσαμε ετών ενενήντα παρακαλώ να δηλώνει πως εδιάβαζε. Και τον Όμηρο που η θυγατέρα της απόθεσε κτέρισμα στην αγκαλιά της.

Αλλά και ο Όμηρος που παραμονεύει σε ανύποπτα σημεία του έργου του Λιαντίνη. Ένα και μόνο στάθηκα τυχερός να νιώσω απόψε χάρη στη Θαλασσινή. Πόσα όμως ακόμη θα υπάρχουν που ίδια αλισάχνη μετεωρίζονται εμπρός μας και καρτερούν του χρόνου την ορμήνια και του καιρού την ώρα να αποθέσουν την κρυφή τους γοητεία στο δικό μας ακρωτήρι;