TA BIΒΛΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Για όσους δεν γνωρίζουν, ενημερώνω ότι τα κάτωθι βιβλία της κας Νικολίτσας Γεωργοπούλου-Λιαντίνη, υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο ΟΝΑΡ (Ζωοδόχου Πηγής 24, τηλ. 210 3306124)

1. Ηθική της οικολογικής συνείδησης (10,45 ΕΥΡΩ)
2. Η διαλεκτική σχέση φυσικής και μεταφυσικής (08,36 ΕΥΡΩ)
3. Ο πλατωνικός μύθος της Διοτίμας (15,68 ΕΥΡΩ)
4. Το Φυσικόν Δίκαιον, Ιστορικοκριτική θεώρησις του προβλήματος
(18,81 ΕΥΡΩ)
5. Θέματα φιλοσοφίας, τόμος Α' (31,35 ΕΥΡΩ)

Το βιβλιοπωλείο λειτουργεί καθημερινά μέχρι τις 15:00 και Σάββατο

To άρθρο του Έθνους της Κυριακής "Χτίζουν συγκροτήματα στο μνημείο των Δελφών!" , με άφησε άναυδη! "Μέσα στον προστατευόμενο χώρο του Δελφικού Τοπίου, στην περιοχή Αλαφρόκαστρο που υπάγεται στα διοικητικά όρια του Δήμου Δελφών, κατασκευάζεται συγκρότημα εξοχικών κατοικιών σε έκταση δεκάδων στρεμμάτων, εν γνώσει των κρατικών αρχών, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως των υπηρεσιών του υπουργείου Πολιτισμού". Ώστε άπλωσαν κι'εκεί τα βέβηλα χέρια τους !
Έχω να πάω καιρό στους Δελφούς και δεν ξέρω τί θα αντικρύσω! Δεν ξέρω τι θα αντικρύσω στην Πάρνηθα, την Πεντέλη, τον Ταύγετο, το Μαίναλο, στο φαράγγι του Βουραϊκού, στη διαδρομή Λεχώνια-Μηλιές του Πηλίου, στα βουνά της Εύβοιας, μέρη που γνώρισα και αγάπησα στις εκδρομές μου με τον Ορειβατικό. Δεν λέω τίποτα για την Αρχαία Ολυμπία...
Κάθε φορά που βγαίνω από την Αθήνα, φοβάμαι. Ποιά θα είναι η επόμενη "αξιοποίηση" που θα δώ. Την απογοήτευση που θα νοιώσω για αλλαγές που δεν είναι από φταίξιμο του χρόνου αλλά από ανθρώπινες επεμβάσεις. Φοβάμαι και για τον "Τρελλό", που τον κρατήσαμε με νύχια και δόντια το καλοκαίρι, παρά τις επανηλειμμένες φιλόδοξες απόπειρες των εμπρηστών. Και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη για το καλοκαίρι που θάρθει.
Δεν γνωρίζω τους λόγους που τα βιβλία της κυρίας Γεωργοπούλου-Λιαντίνη είναι τόσο ακριβοθώρητα, το βιβλίο πάντως "Ηθική της Οικολογικής Συνείδησης", ήταν έκπληξη για μένα. Για να είμαι ειλικρινής, την συγγραφέα την ήξερα μόνο ως σύζυγο του Λιαντίνη, μέχρι που έμαθα, χάρι στην ιστοσελίδα της Δανάης, πόσο σημαντική προσωπικότητα είναι. Παρασυρμένη από δυσμενή σχόλια, δεν είχα καμία διάθεση να μάθω περισσότερα για την Καθηγήτρια του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας ούτε περίμενα να έχει και οικολογικές ευαισθησίες.
Τον Ιούνιο του 2006 από συναισθηματική παρόρμηση παρέθεσα σε ιστοσελίδα σχετική με τον Λιαντίνη, το προλόγισμα της κυρίας Γεωργοπούλου στις "Ώρες των Άστρων", ανυποψίαστη για τον ορυμαγδό από τις ευτράπελες παρερμηνείες που ακολούθησαν. Το προλόγισμα που επέσυρε την μήνι και μετέτρεψε τις "Ώρες των Άστρων" σε ώρες ατέλειωτης λασπομαχίας εναντίον της. Έφτασε ακόμα και εγώ να θεωρηθώ ως ύποπτη αφού κατά κακή μου τύχη το παρωνύμιο που έχω στο Διαδίκτυο, είναι "Lou-kia Sofou" , τί συνειρμικές διασυνδέσεις έγιναν στα κεφάλια κάποιων μεταξύ εμού και της κυρίας Λιαντίνη, αγνοώ. Η Δανάη ήταν η μόνη που ευτυχώς γρήγορα κατάλαβε και ζήτησε συγγνώμη για την παρεξήγηση, εκ μέρους αυτών που ήταν υπεύθυνοι...
Το βιβλίο πάντως της κυρίας Γεωργοπούλου προτείνει μία ηθική και μία στάση ζωής που εμένα με εκφράζει απόλυτα. Ως μέλος εθελοντικής Δασοπροστασίας, μετά από το πύρινο ολοκαύτωμα που ταλάνισε την Ελλάδα, θεωρώ ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε "την αναγκαιότητα μιάς οικολογικής ηθικής", εάν δεν θέλουμε να δούμε και την υπόλοιπη μισή Ελλάδα καμμένη το επόμενο καλοκαίρι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την καμένη γη που θα παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές κι αν δεν συμμετέχουμε σαν ενεργοί πολίτες σε ένα κόσμο κοινό, που μας αφορά όλους, η ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα επί τω βελτίω όλο και θα λιγοστεύει. Με αντιπροσωπεύει απόλυτα και η φράση του Ηράκλειτου που υπάρχει στο βιβλίο "τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστον εις ίδιον αποστρέφεσθαι" , με άλλα λόγια ας μην αφήνουμε τους άλλους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, να είμαστε εν εγρηγόρσει και να μην έχουμε για επίκεντρο του κόσμου τον αλαζονικό εαυτούλη μας. Να μην έχουμε ως κανόνα ζωής το "εμού θανόντος, γαία πυρί μιχθήτω" , να κάνουμε κάτι, όσο είναι ακόμα Καιρός.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο που είναι αφιερωμένο "στη Λαμπηδόνα του χθες, τη Ζόφωση του σήμερα και την Ελπίδα του αύριο" :
"Στην Ολυμπία, στο ιερό του Κρόνου-χρόνου και του Δία, τον 4ο αιώνα π.χ. υπήρχε ένα χάλκινο άγαλμα του "Καιρού", της θεότητας που σήμαινε τη σωστή "στιγμή", φιλοτεχνημένο από το γλύπτη Λύσιππο από τη Σικυώνα. Ανάγλυφα από αυτό το έργο σώζονται σήμερα στην πόλη Trogir της Δαλματίας και στο Τουρίνο της Ιταλίας. Ο ποιητής Ποσείδιππος (356-323 π.χ.) έγραψε γι'αυτό το άγαλμα ένα επίγραμμα-διάλλογο μεταξύ του θεατή επισκέπτη και της παράστασης του καιρού :
Στην ερώτηση του επισκέπτη "Ποιός είσαι", ο Καιρός απαντά:
"Eίμαι ο Καιρός που όλα τα δαμάζει".
"Γιατί περπατάς στα ακροδάχτυλα;"
"Πάντα τρέχω".
"Γιατί έχεις και στα δυό σου πόδια φτερά;"
"Πετάω σαν τον άνεμο".
"Γιατί έχεις στο δεξί σου χέρι μαχαίρι;"
"Για να υπενθυμίζω στους ανθρώπους ότι είμαι πιό κοφτερός και από το πιό κοφτερό μαχαίρι".
"Γιατί πέφτει από τα μαλλιά σου ένα τσουλούφι στο μέτωπο;
"Για να μπορεί να με πιάσει, όποιος με συναντήσει".
"Γιατί το κεφάλι σου από πίσω είναι φαλακρό;"
"Όταν με τα φτερωτά μου πόδια πετάω, κανείς δεν μπορεί να με αρπάξει
από πίσω, όσο κι αν προσπαθήσει".
"Για ποιό σκοπό σε δημιούργησε ο καλλιτέχνης;"
"Για χατήρι δικό σας (των ανθρώπων), ξένε, για να διδάσκεσθε με τοποθέτησε εδώ στο Προαύλειο".

Το άγαλμα του Καιρού και το Επίγραμμα του Ποσείδιππου φαίνονται πολύ επίκαιρα για την εποχή μας. Ο Καιρός τρέχει και αλλοίμονο αν δεν προφτάσουμε να τον αρπάξουμε "από τα μαλλιά", γιατί όταν προσπεράσει, δεν θα μπορέσουμε πια να βοηθηθούμε καθόλου
από πίσω το κρανίο του είναι γυμνό, φαλακρό, δεν συλλαμβάνεται. Θα έχουμε πέσει στον κρημνό. Ωσότου βρισκόμαστε στο χείλος, μπορούμε να προλάβουμε να τον αρπάξουμε από το "τσουλούφι" του. Διαχρονική διδαχή και νουθεσία για τον άνθρωπο".

Με όλο το θάρρος αγαπητή Λουκία μετέφερα το θέμα που άνοιξες εδώ, μετονομάζοντας τις ΤΕΧΝΕΣ σε ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Νομίζω ότι είναι πιο κατάλληλος χώρος και ελπίζω να μη σε μπερδέψω και δε βρίσκεις το θέμα που ανέβασες.


Ταυτόχρονα παίρνω και άλλο θάρρος, να επικολλήσω και τη δική μου αναφορά για το ίδιο βιβλίο που διάβασες κι εσύ. Λέω να επικολλήσω γιατί υπάρχει ήδη δημοσιευμένη σε άλλο σημείο του φόρουμ. Εδώ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f12/topic-t65.htm#345

Παράθεση :

Προς το παρόν και σύμφωνα με άλλη γνωστή μου συνήθεια, σήκωσα ένα βιβλίο. Κυριολεκτικά ομιλώ. Το βρήκα μπροστά μου και το πήρα. Το αναφέρω όχι ως δείγμα του θράσους μου να βουτάω βιβλία από τα σπίτια των φίλων, αλλά ως απάντηση του στρατηγικού μοντέλου που προτείνεις. Νομίζω ότι πριν καν σκεφθούμε οποιοδήποτε στρατήγημα, χρειαζόμαστε στρατηγούς. Και το βιβλίο αυτό συμβάλλει ακριβώς σε τούτη την κατεύθυνση. Δε θα πω πολλά, δεν έχω και το χρόνο αυτή τη στιγμή. Το παρουσιάζω αμέσως και το προτείνω ανεπιφύλακτα για άμεση μελέτη:

"ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ"
της Νικολίτσας Δ. Γεωργοπούλου

Εκδόσεις Θυμέλη
Αθήνα 1995

Μεταφέρω ένα μικρό - ελάχιστο - απόσπασμα από κει:

"Η περιβαλλοντική προβληματική πρέπει να αποβλέπει σε πρακτικούς στόχους. Αυτό σημαίνει ότι για τη δημιουργία μιας κοινωνικής οικολογικής συνείδησης πρέπει να κατανοηθούν ορισμένα αναγκαία πλαίσια: Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα προβλήματα του περιβάλλοντος δεν υπάρχουν από μόνα τους, αλλά δημιουργούνται από τον άνθρωπο και μάλιστα όχι από τον άνθρωπο ως αφηρημένη έννοια αλλά από κάθε έναν προσωπικά σε καθημερινό πρακτικό επίπεδο. ...

Πρέπει να διευκρινισθεί τι ο ένας άνθρωπος και τι οι πολλοί μαζί μπορούν να συνεισφέρουν στην καταστολή της οικολογικής κρίσης. Αποστολή της περιβαλλοντικής πολιτικής είναι, χωρίς να υποτιμά το κριτήριο της ευδαιμονίας του ανθρώπου, την επιδίωξη για ποιότητα των φυσικών και ψυχικών λειτουργιών της ζωής, να εκπαιδεύει τους πολίτες και κυρίως τους νέους, στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, ότι το μέτρο της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης είναι ο άνθρωπος. Δίπλα στην ανθρωποκεντρική αξιολόγηση της σύνολης φύσης πρέπει να προστεθεί και η οικοκεντρική, η αποδοχή δηλαδή ότι η αναγνώριση της ηθικής προόδου της ανθρωπότητας συνδέεται με την αναγνώριση δικαιωμάτων της φύσης. Η θέση αυτή στα πλαίσια της φυσικής ιστορίας υπενθυμίζει το ότι η ποικιλία του οργανικού και ανόργανου κόσμου δεν δημιουργήθηκε για ανθρώπινους σκοπούς, αφού ο άνθρωπος στη μακρινή πορεία της εξέλιξης εμφανίσθηκε σ' έναν ήδη προϋπάρχοντα ζωντανό κόσμο με δική του κοσμική προοπτική και νόμους."

Λυπάμαι που δεν έχω το χρόνο τώρα να αναπτύξω τις σκέψεις μου πάνω και στο απόσπασμα και σε όσα άλλα έχω διαβάσει στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο. Περιορίζομαι μόνο να υπογραμμίσω ότι δίνει ένα καθαρό βλέμμα πάνω στις αιτίες της οικολογικής κρίσης και ταυτόχρονα παρέχει τη μοναδική μας διέξοδο: Την ανάπτυξη οικολογικής συνείδησης!

Ναι, είναι πρακτικό το ζήτημα. Αλλά αν δεν προϋπάρξει ο Λόγος, η συνείδηση, για ποια πράξη μπορούμε να ανοίξουμε πανιά;

Από το βιβλίο ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ της ΝΙΚΟΛΙΤΣΑΣ Δ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ ....


Η αφύπνιση της οικολογικής ηθικής πρέπει να ξεκινήσει από το φρόνημα του ενός ανθρώπου, από την απόφασή του να μετατρέψει την εθελότυφλη όρασή του, την κιβδηλεία της πράξης του και το σκόπιμο ψεύδος, με το οποίο έχει ζώσει τη ζωή του, σε άγρυπνο βλέμμα, σε μέριμνα πράξης με φυσικές επιταγές, σε παρουσία γνήσιας ποιοτικής ζωής και επίπονης πειθαρχίας. Είναι ηθικά οδυνηρό να βιώνεται η ακηδία και η αδιαφορία ως πειθαρχία. Μία νέα παιδαγωγική της οικολογικής ηθικής συνείδησης θα επισημάνει στον άνθρωπο εκείνο που τόσα χρόνια αγνόησε και του οποίου όμως είχε κατ'εξοχήν την ανάγκη: Ότι οι συνθήκες ζωής του ανθρώπου στο σύνολό τους υπάρχουν στις συνεξαρτήσεις τους με τις υπόλοιπες πλανητικές συνθήκες της βιόσφαιρας. Ότι ο άνθρωπος οφείλει και μπορεί να γνωρίσει τις βασικές δομές των οικοσυστημάτων των λοιπών όντων. Και κυρίως να προσέχει· γιατί "σε κάθε βήμα προς τα εμπρός ολισθαίνει δύο προς τα πίσω".
Είναι παράδοξο ότι ο άνθρωπος, παρότι στην πορεία των αιώνων δημιούργησε πολλές επιστήμες και κέρδισε την πολύμορφη ζωή, παραμένει σε μεγάλη του ποσοτική έκταση ακόμη αναφορικά με τις πλανητικές οικολογικές του συναρτήσεις σε κατάσταση φόβου, λιγοψυχεί και δεισιδαιμονεί από άγνοια και εξηγεί το φυσικά νομοτελειακό ως κοσμική δυσμένεια. Οι Έλληνες που έβλεπαν την ιδέα της ζωής να συμπορεύεται ευάρμονα με τη φύση και προσδιόριζαν τη νοησιαρχιακή τους εικόνα από τα δικά της διδάγματα, δεν αποτελούν δυστυχώς πια πρότυπο στο σύγχρονο άνθρωπο.
Η προτροπή για αφύπνιση της οικολογικής συνείδησης διέρχεται αναγκαία από τη σοβαρή γνώση της φύσης και από τον σεβασμό σ'αυτή εκ μέρους του ανθρώπου. Πρόκειται για σχέση όχι αντιπαράθεσης αλλά για κατανόηση της σιωπής και της μυστικής γλώσσας της φύσης· για κατανόηση της ρυθμικής ενότητας και παραδοχή από την ανθρώπινη επέμβαση της διάταξης της φυσικής τάξης. Πρόκειται για την αόρατη παρουσία της ηρακλείτειας "κρυφής αρμονίας" που καλεί για αποδοχή. Στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τον ηγεμονικό ρόλο παίζει ο άνθρωπος. Αποφασιστική προϋπόθεση στην εκτύλιξη μιας εύρυθμης σχέσης αποτελεί η ευάρμονη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με το βάθος της ύπαρξής του. Απουσία αυτής της εσωτερικής αρμονίας που εκδηλώνεται με την κανονική, ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία της ψυχοπνευματικής παρουσίας, οδηγεί σε πρόσκρουση του ανθρώπου με τη φύση, σε αλλοτρίωση. Την καταστροφή της φύσης προκαλεί και συντηρεί η δυσαρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του, η αναυθεντική του στάση μπροστά στο φαινόμενο της ζωής. Στο κακοποιημένο φυσικό περιβάλλον αποκαλύπτεται ο κακοποιημένος εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, η χρεωκοπία της φιλίας με το ίδιο το εγώ του.
Καταστροφή της φύσης σημαίνει καταστροφή και παραμόρφωση της εσωτερικής δομής του ανθρώπου, συνειδησιακή ανωριμότητα και μισαλλόδοξη τροπή της πορείας της ζωής.

Βασική προϋπόθεση κάθε ηθικής είναι η υπευθυνότητα. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στον κόσμο που αισθάνεται υπεύθυνος, συνυπόλογος και συναίτιος, και λογοδοτεί τόσο στο θετικό όσο και στο φυσικό δίκαιο μέσω της συνείδησης. Η βιωματική εμπειρία του τον δίδαξε ότι η ζωή δεν είναι μια εύκολη και αυτονόητη βεβαιότητα, αλλά κατάσταση προσδιοριζόμενη από τη συλλειτουργία των λοιπών δυνάμεων της δημιουργίας. Η κατάφαση αυτής της κατανόησης είναι απόλυτη, γιατί θεμελιώνεται στην ίδια τη δυνατότητα της ζωής. Έτσι με τις πνευματικές του κατακτήσεις και τη διεύρυνση των γνωσιολογικών του οριζόντων μέσα στην ιστορική προσχώρηση, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε τη νοολογική του προτεραιότητα και διάκριση λόγω του λόγου του και της συνειδησιακής του ελευθερίας απέναντι στα λοιπά όντα της φύσης. Η πνευματική του κατάσταση και η επίγνωση της συνυπευθυνότητάς του στην συμπαρουσία των πολλών και ποικίλων μορφών της ζωής, του υπαγόρευσε την ανάγκη να κατακτήσει γνωστικά το νομοτελειακό κώδικα της φύσης και την οργανικότητα του κόσμου, προκειμένου να εξελιχθεί προς την τελείωση η συλλογική ανθρώπινη ζωή.
Εξ αιτίας αυτού είναι υποχρεωμένος ο άνθρωπος να σέβεται τη φυσική ισορροπία, η οποία και μόνη μπορεί να εγγυηθεί τη λειτουργική τάξη του φυσικού κόσμου, και να στοιχηθεί προς ένα ρυθμό ευθύνης απέναντι στη φύση. Κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση, έτσι όπως τη διδάχθηκε ο δυτικός άνθρωπος από τη Γραφή του, σημαίνει όχι καταδυνάστευση και λεηλασία της φύσης αλλά έλλογη δράση και δημιουργία σε κλίμα ειρήνης και φιλίας με τα φυσικά οικοσυστήματα. Η παρανόηση ή αγνόηση αυτής της αρχής δεν παραμορφώνει μόνο την εντελεχειακή αποστολή του ανθρώπου, αλλά οργανώνει τη λεηλασία της φύσης και εκτρέπει το κοσμικό prozess στη διάσπαση και τη διάλυση.
Η προσαρμογή της ηθικής τοποθέτησης του ανθρώπου προς τη φυσική νομοτέλεια, η μετακίνησή του δηλαδή προς τη συμφωνία της πράξης του με τη φύση, είναι ο βασικός όρος της δημιουργίας μιας οικολογικής ηθικής.

Έχει γίνει αναφορά και στο παρελθόν αλλά θα ήθελα να προτείνω το εξαίρετο και πάντα επίκαιρο βιβλίο "ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" που έγραψε η κ. Νικολίτσα Δ. Γεωργοπούλου.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους όσοι έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες για τη Φύση και το περιβάλλον που δεινοπαθούν ιδιαίτερα κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια, αν και το αφιέρωμα της συγγραφέως "Στη Λαμπηδόνα του χθες, τη Ζόφωση του σήμερα και την Ελπίδα του αύριο" εμένα προσωπικά δεν μου εμπνέει καμία αισιοδοξία γιατί δεν βλέπω πλέον παρά μόνο τη Ζόφωση γύρω μου και καμιά ελπίδα για φωτεινότερες μέρες… Όχι δεν την βλέπω την ελπίδα και ας με συγχωρέσετε γι' αυτό.

Το βιβλίο είναι σε έκδοση "Θυμέλη", Αθήνα 1995 και διατίθεται στο βιβλιοπωλείο Τσανάς, Ζωοδόχου Πηγής 24 όπως και όλα τα βιβλία της κ. Γεωργοπούλου-Λιαντίνη. Ειρήσθω εν παρόδω ότι στο εν λόγω βιβλιοπωλείο οι τιμές των βιβλίων του Δημήτρη Λιαντίνη είναι αισθητά χαμηλότερες σε σύγκριση με άλλα που δεν θέλω να αναφέρω. Χωρίς να θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση γιατί κανένα δεν γνωρίζω και δεν έχω λόγο να το κάνω. Απλά το έχω ψάξει.

Επίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι υπάρχει έλλειψη όχι μόνο στο εν λόγω βιβλιοπωλείο αλλά και στα άλλα που το αναζήτησα, του "ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Δημήτρη Λιαντίνη , αν μπορεί κάποιος να με ενημερώσει σχετικά με την επανέκδοση του εν λόγω βιβλίου.

Νομίζω, αγαπητή Λουκία, ότι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να σε ενημερώσει για το ζήτημα αυτό είναι ο ίδιος ο βιβλιοπώλης που ανέφερες. Υποθέτω πως τον ρώτησες σχετικά. Κι ακόμη από ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν μπορώ να συμπεράνω ότι σύντομα το θέμα θα βρει τη δέουσα λύση.

Να υπογραμμίσω ότι το ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν είναι του Δημήτρη Λιαντίνη αλλά του Φ. Νίτσε. Ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι εκείνος που το ελλήνισε.

Επιπλέον, έχοντας μια σχετικά πρόσφατη επανέκδοση του βιβλίου (2005 ) παρατηρώ ότι τα γνήσια αντίτυπα του συγκεκριμένου έργου φέρουν την υπογραφή της κ. Διοτίμας Λιαντίνη και όχι της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη.

Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να πω ότι η αναφορά στο ζήτημα αυτό σε θέμα με τίτλο "Τα βιβλία της κ. Νικολίτσας Γεωργοπούλου - Λιαντίνη" μάλλον αδικεί και το ένα και το άλλο. Αφήνεται δηλαδή ο αναγνώστης που δε γνωρίζει τις λεπτομέρειες που ανέφερα να σχηματίσει λάθος εντύπωση για τη σχέση της έλλειψης του βιβλίου με την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη.

Επίσης θα πρέπει να αναφέρω ότι τόσο ο Δημήτρης Λιαντίνης όσο και η σύζυγός του και συγγραφέας επίσης κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου απέφευγαν συστηματικά να αναφέρουν ακόμη και στις βιβλιογραφικές τους αναφορές ο ένας το όνομα του άλλου. Νομίζω ότι αυτό είχε να κάνει και με τις αρχές τους για μη προβολή του ενός μέσω του άλλου. Σπάνιο αυτό για την εποχή μας που η οικογενειοκρατία είναι συνηθισμένο και άλλο τόσο καταδικασμένο φαινόμενο. Προβάλλω λοιπόν και για το λόγο αυτό αντιρρήσεις για το συσχετισμό του ενός θέματος με το άλλο. Έχοντας υπόψη μου και άλλες σχετικές παρακλήσεις που κατά καιρούς είχε ευγενικά στείλει στο Εντουκάντους η κ. Ν. Γεωργοπούλου, θεώρησα χρέος μου να αναφέρω τις αντιρρήσεις μου ώστε αν πληροφορηθεί την ύπαρξη της παρούσας ανάρτησης να προλάβω πιθανές ενστάσεις της.

Τιμώντας δε το παρόν θέμα θα σημειώσω πως στα περισσότερα βιβλία της η κ. Γεωργοπούλου αναφέρεται με το πατρικό της όνομα. Και σίγουρα αυτό ισχύει στις πρόσφατες εκδόσεις.

Πχ. Σε αυτό που ανέφερες, την ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, έτος έκδοσης 1995, η συγγραφέας αναφέρεται ως Νικολίτσα Δ. Γεωργοπούλου.

Το ίδιο και στα:

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ - Από τον Όμηρο ως τους Σοφιστές (Αθήνα, 1996 )

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ J. G. FICHTE (Αθήναι, 1997 )

O HOMO ETHICUS ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ (Αθήναι, 2002 )

Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑΣ (Αθήνα, 2005 )

ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Ιστορικοκριτική θεώρησις του προβλήματος (Αθήναι 2005 )

Σε όλα αυτά τα έργα δε βλέπουμε σημειωμένη τη σχέση της συγγραφέως με το Δημήτρη Λιαντίνη. Αν και ο καθένας καταλαβαίνει πως ειδικά εκείνα που εκδόθηκαν μετά την εξαφάνισή του θα είχαν εμπορική ωφέλεια αν ανέφεραν και το όνομα Λιαντίνη. Να όμως που δε λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι... Δεν εκμεταλλεύονται ακόμη και όνομα που τους ανήκει νόμιμα και το έχουν ως επώνυμο και στην ταυτότητά τους. Σε αντίθεση με άλλους που όχι μόνο χρησιμοποιούν ονόματα που δεν τους ανήκουν αλλά με έκπληξη βλέπουμε να φτιάχνουν και ονόματα ανύπαρκτα, πχ το Γιώργος Λιαντίνης που συναντά κανείς στο Face Book.

Και με την ευκαιρία... ειρήσθω εν παρόδω και εγώ... ξέρετε ότι εμφανίστηκε και νέα σελίδα στο FACE BOOK με όνομα Δημήτρης Λιαντίνης;

Πάντως σε παλιότερα έργα της κ. Γεωργοπούλου βλέπουμε να αναφέρονται και τα επώνυμα που έλαβε μετά το γάμο της:

Ως Νικολίτσα Δ. Γεωργοπούλου - Νικολακάκου αναφέρεται σε δύο έργα της που έχω στη βιβλιοθήκη μου:

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ (Αθήνα, 1975 )

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟ ΖΗΝΩΝΑ ΤΟΝ ΚΙΤΙΕΑ (Αθήνα, 1989)

Και με τα τρία επώνυμα, ως Νικολίτσα Δ. Γεωργοπούλου - Νικολακάκου - Λιαντίνη έχω ένα ανάτυπό της εκ της Θεολογίας με τον τίτλο: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (Αθήναι, 1981 )

Εκεί που προτίμησε το Νικολίτσα Λιαντίνη, αξίζει να ειπωθεί, είναι στις Ώρες των Άστρων, το ποιητικό έργο του συζύγου της Δημήτρη Λιαντίνη και του οποίου την έκδοση επιμελήθηκε η ίδια χρόνια μετά την εξαφάνισή του. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε στο εξώφυλλο:

ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ: ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Και διαβάζοντας το προλόγισμα συναντάμε στον επίλογο την υπογραφή της ως Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη.

__________________

Ως γυναίκες δεν μπορεί παρά να δίνουμε και επιπλέον σημασία σε αυτό το φαινόμενο της αλλαγής επωνύμων των γυναικών λόγω γάμου. Ευτυχώς στις νεότερες γενιές ο νομοθέτης αποκατέστησε την ισοτιμία των γυναικών και στον τομέα αυτό.

Βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν κατά κάποιο τρόπο ένα προνόμιο και σε παλιότερες εποχές, διατηρούσαν και το πατρικό τους επώνυμο δίπλα στο επώνυμο του συζύγου. Και πάλι όμως μπορούμε να καταλάβουμε ότι για γυναίκες με ιδιαίτερη αίσθηση του δικαιώματος για ανεξάρτητη παρουσία στον επαγγελματικό τομέα, η επιβολή και του ονόματος του συζύγου δε θα ήταν πάντα ευχάριστο γεγονός.

Όσο για τις γυναίκες συγγραφείς σε παλιότερες εποχές; Έχουμε τραγελαφικές καταστάσεις... πχ Πηνελόπη Δέλτα. Και όχι Πηνελόπη Μπενάκη. Ή ακόμη... έχουμε δυο αδερφές στα Γράμματα με διαφορετικό όμως επώνυμο, την Έλλη Αλεξίου και τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, πρώτη γυναίκα του Νίκου Καζαντζάκη και που έμεινε με το συζυγικό επώνυμο στα Γράμματα ακόμη και μετά το διαζύγιό τους...