Τελικά ορίστηκαν. Τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Θα γίνουν όπως διαβάσαμε στις 20 του Ιούνη!
Όμως η οικονομική κρίση σημάδεψε και τα εγκαίνια. Ο νέος υπουργός πολιτισμού λαβαίνοντας υπόψη τις οικονομικές συγκυρίες ακύρωσε - λέει - το μέχρι πρότινος πρόγραμμα διαγωνισμού για τα εγκαίνια που είχε προϋπολογιστεί στο ποσό μαμούθ των 6.000.000 ευρώ!!!
Μα τι στο καλό είχαν υπόψη να κάνουν οι προκάτοχοι του κ. Σαμαρά; 6 εκατομμύρια ευρώ; Για να διαφημίσουν τι; Ένα περιεχόμενο που διαφήμιση δε χρειάζεται; Έτσι που το πάνε στο τέλος θα σχεδιάσουν διαφήμιση και για τον ήλιο... Πόσο χρήσιμο είναι το φως και η ζωή που μας χαρίζει...
Ή μήπως για τις φιέστες και μόνο; Τότε καλύτερα που το ακύρωσαν το κονδύλι. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι φιέστες.
Και με την ευκαιρία... Αφού τα είχαν που τα είχαν αυτά τα λεφτά για τον ... πολιτισμό, ας τα δώσουν τουλάχιστον εκεί που ο πολιτισμός έχει ανοιχτό χρέος: Στους συμβασιούχους που δουλεύουν εδώ και μήνες απλήρωτοι στο ΥΠΠΟ και για τρίτη μέρα διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους με αποκλεισμό της Ακρόπολης. (Δείτε
εδώ περισσότερα)
Διότι εκεί που τους έχουνε καταντήσει τους συμβασιούχους δεν αποκλείεται ακόμη και στα εγκαίνια να στηθούν απέξω και να πάνε στο βρόντο όλες οι ετοιμασίες. Και δε θα έχουν και άδικο... αφού στον ελληνικό πολιτισμό το πρώτιστο είναι να αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς; (
1 )
Ακόμη και όταν απέναντι έχεις τα υπέροχα κορίτσια της Ακρόπολης. Και περισσότερο τότε. Γιατί αυτά τα κορίτσια θα μας θυμίζουν για πάντα ότι εκείνος ο πολιτισμός ο ολόλαμπρος στο κέντρο και στο βάθρο του ανέβασε τον άνθρωπο.
Η κόρη του Ευθυδίκου
- Παράθεση :
-
"Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί.
η άβυσσος κλειστό πηγάδι." (Σεφέρης, Ποιήματα, 167 )
Ο στίχος σημαίνει ότι στο βλέμμα της Κόρης του Ευθυδίκου που βλέπουμε στο Μουσείο της Ακρόπολης πέφτουν ρινίσματα λευκόχρυσου από το πριόνι του καιρού που υλοτομεί τον ουρανό. Ρινίσματα που δε φτάνει να τα αγγίξει η σκουριά.
Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, 88
Αυτό το βλέμμα που έκανε τους σύγχρονους να χαρακτηρίσουν την κόρη του Ευθυδίκου και ως Η Κακιωμένη - (Boudeuse) - εξαιτίας της σκυθρωπής της έκφρασης. Χρονολογικά τοποθετείται στο 490 π τότε που μόλις άρχιζαν οι Μήδοι τις επιθέσεις τους στον ονειρεμένο τόπο της Φωτονερόπετρας. Τι θα έκανε λοιπόν ακόμη και μια μαρμάρινη κόρη; Θα κρατούσε το χαμόγελο των παλαιότερων αδερφών της;
Όπως για παράδειγμα ετούτη, του 510 π. με τον "πλούσιο κυματισμό σάρκας, θηλυκότητα έκφρασης και έντονο αρχαϊκό χαμόγελο", όπως διαβάζουμε στον οδηγό του παλιού μουσείου της Ακρόπολης; (2 )
Κι όταν μάλιστα ανάμεσα στις δυο κόρες, στα 500 π. δηλαδή περίπου, η γλυπτική είχε φτάσει στο απώγειο της πλαστικής της χάρης με την περίφημη κόρη της Ακρόπολης:
Εδώ, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Γ. Δοντά (
3 ) :
- Παράθεση :
- το χαμόγελο έχει διατηρηθεί μόνο στις άκρες των χειλιών και η έκφραση του προσώπου μοιάζει να σταμάτησε σε μια φευγαλέα σκέψη. Είναι η πρώτη φορά που η μορφή αποκτά συνείδηση του εαυτού της, η στιγμή που ο άνθρωπος φτάνει σε πλήρη επίγνωση του μέτρου των δυνάμεών του, του πεπρωμένου του και του εαυτού του. Η εποχή της τραγωδίας έχει γεννηθεί.
Αχ, οι κόρες της Ακρόπολης. Που θάρρεψαν οι σημερινοί υπεύθυνοι του Πολιτισμού μας πως χρειάζονται πάρτι και ξεφαντώματα των έξι εκατομμυρίων ευρώ... Για να γιορτάσουν λέει που απέκτησαν καινούριο σπίτι. Που τις κατεβάσαμε πια από το βράχο και τις φέραμε εδώ κάτω, στο δικό μας άθλιο κόσμο. Είναι για γλέντι και χαρά τέτοια αποκαθήλωση; Εμένα τουλάχιστον μόνο δάκρυα μου προκαλεί και πόνο. Όπως και σε εκείνη τη μορφή που στάζει θλίψη και πόνο βαθύ, την κόρη του Ευθυδίκου, αυτή που από τη συνείδηση του εαυτού της πέρασε στη συνείδηση του κόσμου και του πόνου που τον συνοδεύει...
Λέω πως αν σήμερα ζούσε ο γλύπτης που ανέλαβε να εκτελέσει την παραγγελία του Ευθυδίκου, θα λάβαινε για πρότυπο ένα από το δεκάδες κορίτσια που στέκονται τώρα μπρος στην είσοδο της Ακρόπολης και φράζουν την είσοδο. Τα κορίτσια που μένουν απλήρωτα τέσσερις και πέντε μήνες... Σαν και τη γειτονοπούλα μου που χρόνια τώρα παρακολουθώ περίλυπη τις ταλαιπωρίες της. Πότε στο ένα μουσείο συντηρήτρια, πότε στο άλλο. Πότε απολυμένη, πότε ξανά με σύμβαση λίγων μηνών.
Και σαν τα άλλα κορίτσια του σχολειού μου, την Όλγα, τη Μάρα, τη Θωμαή και τόσες άλλες... Ωρομίσθιες αυτές και απλήρωτες επίσης για μήνες. Και θεραπαινίδες της παιδείας. Της παιδείας που στην ομογάλακτη Κύπρο τη στεγάζουν μαζί με τον πολιτισμό, στο ίδιο υπουργείο. Μα εδώ την έχουν εξορίσει και φυλακίσει με τα Θρησκεύματα...
- Παράθεση :
-
Η τελευταία πράξη της τραγωδίας, η ταφόπλακα δηλαδή που σκέπασε το φονικό, ανάλογη με την ταφόπλακα του 843 που έθαψε την αρχαία Ελλάδα, ήταν το διάταγμα του ελληνικού κράτους να ονομάσει το Υπουργείο για τη μόρφωση των παιδιών μας Υπουργείο των εκκλησιαστικών. Και λίγο αργότερα Υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων. Και τούτο το άνομο όνομα τέρας το φέρνει μέχρι σήμερα. Η εθνική σχιζοφρένεια υπογράφτηκε και σφραγίστηκε με τη μεγάλη του Κράτους σφραγίδα.
Ακούσατε πουθενά σε Ευρώπη ή σε Αμερική, σε Σαχαλίνη, Ταγκανίκα ή Εσκιμώους, η παιδεία ενός έθνους, η μεγάλη ελπίδα και το μυστήριο των μυστηρίων του, να μπερδεύεται με το αντερί και το ράσο; (4 )
Είναι η ίδια σχιζοφρένεια που κατέβασε τις Κόρες από την Ακρόπολη και άφησε τον Παρθενώνα χωρίς τις παρθένες του...
Τα έχουμε πει και τα έχουμε θρηνήσει και παλιότερα αυτά, τότε που τις μετακόμιζαν:
- Παράθεση :
- Και πέστε μου παρακαλώ, τι Παρθενώνας θα είναι αυτός πια; Δίχως τις Κόρες, δίχως τις Παρθένες του; Σαν ελαιώνας χωρίς ελιές και στρατώνας που του φύγαν οι φαντάροι…
Και είναι μια τραγωδία δίχως τέλος αυτό που συμβαίνει και στον πολιτισμό και στην παιδεία. Με κορυφαίους τα πρόσωπα των νέων ανθρώπων που ατύχησαν να εργάζονται και στον πολιτισμό και στην παιδεία σήμερα. Αυτά τα τραγικά στη μορφή τους πρόσωπα που κάθε τόσο βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας το αυτονόητο από το κράτος: Να τους πληρώσει τα δεδουλευμένα τους, να ανακληθούν οι απολύσεις, να γίνουν επιτέλους μόνιμοι και να λάβει τέλος το πολυετές μαρτύριό τους:
Και κάτσε τώρα και δες ετούτα τα παιδιά. Που μερικοί δεν είναι καν παιδιά μετά από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας... Και σύγκρινέ τους με τις Κόρες και τους Κούρους του Μουσείου. Με τους νέους και τις νέες της άλλης Αθήνας...
- Παράθεση :
-
Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες.
Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.
Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ' ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα. (5 )
Εγώ σου λέω πως δε θα βρεις διαφορές... Έστω και αν οι σημερινές νέοι και νέοι - οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ - φορούν τζινς αντί για χιτώνες κι αντί για κίονες και μαρμάρινες στήλες κρατούν τώρα πανό. Και δες, παρατήρησε, ειδικά τα κορίτσια. Τα πρόσωπά τους. Δε ζωντανεύουν μπρος σου οι Κόρες της Ακρόπολης; Και μερικές είναι κιόλας... αφού εκεί εργάζονται και μάλιστα απλήρωτες...
Τι θα γίνει η Ακρόπολη και τι ο πολιτισμός και τι και η παιδεία δίχως χρηματοδότηση; Πού λησμονήθηκε και παράπεσε το αρχαίο ΔΕΙ ΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ;
Και πού παράπεσαν και τα χρήματα;
Στις φιέστες και στα εγκαίνια! Και την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι απολύονται ή μένουν απλήρωτοι μήνες. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του πολιτισμού μας σήμερα. Σαν και τα τραγικά πρόσωπα των συμβασιούχων που τρίτη μέρα σήμερα κρατούν αποκλεισμένη την Ακρόπολη...
Ναι, αν ο Πραξιτέλης ζούσε σήμερα και οι ομότεχνοί του, αυτά τα πρόσωπα θα λάβαιναν για πρότυπα για να αποτυπώσουν το πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας. Και ειδικά εκείνος που λάξευσε την κόρη του Ευθυδίκου, που τόσο άδικα την είπαν Κακιωμένη... Λάθος: Πικραμένη και πάσχουσα θα την έλεγα! (9 )
Κι αν ξαναζούσε ένας Αριστοφάνης δε θα άφηνε ανεκμετάλλευτη και την άλλη όψη του σύγχρονου πολιτισμού:
Όπως φρόντισαν να το κάνουν και οι ίδιοι οι συμβασιούχοι:
Στα θεατρικά τους δρώμενα όπως και το ακόλουθο:
Το Προεδρικό Διάταγμα λαιμητόμος του Παυλόπουλου σατυρίζεται εδώ. Αυτό που ορίζει 24 μήνες όριο για τις συμβάσεις... Και μόλις αυτοί οι μήνες συμπληρωθούν, ο συμβασιούχος δεν έχει καν δικαίωμα να ζητήσει εργασία στο ΥΠΠΟ. (6 )
Όμως:
- Παράθεση :
- Ακόμη χειρότερο είναι αυτό που συμβαίνει πάλι με τους ανθρώπους. Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων και σε ακόμη περισσότερες μόνιμες προσλήψεις με βάση τις πραγματικές ανάγκες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, κλείνει «τρύπες» με την ακόμη χειρότερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης που ακούει στο όνομα «Stage». Με την επίφαση της «μαθητείας», ήδη, εργάζονται στο ΥΠΠΟ 3.000 άνθρωποι μέσω αυτού του προγράμματος επί 14 μήνες ήδη, ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας. (7 )
Αυτός ξαναλέω είναι ο πολιτισμός σήμερα. Αυτό το απάνθρωπο πρόσωπό του. Κι αυτό που πέρα από τα θεατρικά δρώμενα οδήγησε πριν λίγο καιρό μια νεαρή συμβασιούχο του ΥΠΠΟ στα πρόθυρα της αυτοκτονίας:
Ίσα που διακρίνεται πίσω από τα ικριώματα... Η συμβασιούχος που όπως διαβάσαμε στις 2/1/2009:
- Παράθεση :
- Να αυτοκτονήσει πέφτοντας από την Ακρόπολη απειλούσε επί ώρες την Παρασκευή μια απολυμένη συμβασιούχος του υπουργείου Πολιτισμού, η οποία είχε σκαρφαλώσει σε μια σκαλωσιά στον Παρθενώνα. Η γυναίκα και μητέρα δύο παιδιών έφθασε σε απόγνωση, όταν στις 31 Δεκεμβρίου έληξε η σύμβασή της και δεν ανανεώθηκε, όπως συνέβη και με χιλιάδες ακόμη συναδέλφους της. Παρά τις εκκλήσεις κάποιων συναδέλφων της η γυναίκα αρνούταν να κατεβεί απ’ την σκαλωσιά, ενώ οι υπόλοιποι συμβασιούχοι έκαναν κατάληψη στον ιερό βράχο.
Οι απολυμένοι συμβασιούχοι επέτρεψαν την είσοδο μόνο στο άγημα, που θα κατέβαζε τη σημαία. Ήταν οι τελευταίοι 650 συμβασιούχοι, συντηρητές, ιστορικοί, φύλακες και καθαρίστριες, που την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έμαθαν, ότι βγαίνουν στο δρόμο. Τελείωσαν -όπως τους είπαν- τα χρήματα από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Ενώ όμως μέσα στο 2008 απολύθηκαν τουλάχιστον άλλοι 3.000 συμβασιούχοι, την ίδια ώρα όπως καταγγέλλουν, το υπουργείο Πολιτισμού προχωρά σε νέες προσλήψεις. Η διαμαρτυρία των συμβασιούχων ξεκίνησε παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν έκαναν κατάληψη στο υπουργείο Πολιτισμού, την ώρα που βρισκόταν μέσα ο υπουργός Μιχάλης Λιάπης. (8 )
Ο κ. Λιάπης που προγραμμάτιζε και τα εγκαίνια των 6 εκατομμυρίων ευρώ... Και τώρα ο κ. Σαμαράς, ο διάδοχός του στο ΥΠΠΟ, τα έκοψε μεν αλλά δε φαίνεται πρόθυμος να κόψει και όλες τις άλλες ρυθμίσεις που έχουν φέρει σε απόγνωση χιλιάδες εργαζομένους του υπουργείου του. Αντίθετα έχει πάρει φόρα και κόβει κορδέλες όπως προχτές στις νέες αίθουσες του Αρχαιολογικού. Και μοιράζει χαμόγελα και υποσχέσεις πως θα επεκταθεί το Εθνικό Αρχαιολογικό γιατί πνίγονται λέει τα εκθέματα μέσα σε τόσο περιορισμένο χώρο. Για τα όνειρα τόσων ανθρώπων που εκεί έξω από το Αρχαιολογικό και έξω από την Ακρόπολη και έξω από δεκάδες άλλα μνημεία της χώρας πνίγονται, θα κάνετε κάτι κύριε Υπουργέ;
_________________
1. Δ. Λιαντίνης, Τα Ελληνικά - πρόλογος
2. Γ. Δοντά, Η Ακρόπολις και το Μουσείο της, σελ. 100
3. ό. π. σελ. 78
4. Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, 123 - 124
5. ό. π. σελ. 107
6. Άρθρο
Ελευθεροτυπίας 9/1/2008
7. Άρθρο
Ριζοσπάστη 6/7/2008
8. Δες στον
Alpha TV ______________________
ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ... 9. Πικραμένη και πάσχουσα η κόρη του Ευθυδίκου, σαν και τη φίλη μας που τη διάλεξε την κόρη αυτή για αβατάρ... Έτσι ακριβώς θυμάμαι και το δικό της πρόσωπο όσο καιρό βρισκόταν στην ανεργία και περιμένοντας με αγωνία να της καταβληθούν κάτι χιλιάδες ευρώ δεδουλευμένα...
Είναι ίσως αυτή η σύμπτωση που σήμερα με έκανε να γράψω ετούτο το αρθράκι. Έστω και αν τώρα τα προβλήματα της φίλης μας λύθηκαν και αστράφτει και πάλι το πρόσωπό της. Είναι αυτή η λάμψη που προχτές με υποχρέωσε να δεχτώ το κέρασμα στο ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ της Καισαριανής. "Κερνάω για την καινούρια δουλειά", μου είπε. Πώς να της φέρω αντίρρηση;
Την ευχαριστώ λοιπόν και από δω για την ωραία βραδιά. Και να ξέρει πως το καλύτερο δώρο για μένα ήταν το πρόσωπό της. Η χαρά που διάβαζα.
Ελπίζω το ίδιο χαρούμενα να γίνουν σύντομα και τα πρόσωπα όλων των άλλων συνανθρώπων μας που ταλανίζονται στην ανεργία ή στον εργασιακό μεσαίωνα της απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας. Γιατί μονάχα όσοι το έχουμε ζήσει καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό...
Θέμα: Κόρες του τότε και του σήμερα: Τα εγκαίνια του νέου μουσείου Ακρόπολης 
Σαβ Φεβ 28, 2009 4:38 pm
