Το τραγούδι των χρωμάτων

Ξέρετε, είναι ένα τεράστιο ζήτημα αυτό. Το ζήτημα της ειδικής αγωγής. Κάποτε, αιώνες πίσω, το έλυναν μία κι έξω. Πέταγαν όσους υστερούσαν στον Καιάδα.

Σήμερα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αρκετά. Όχι όμως όσο θα έπρεπε.

Θυμάμαι χρόνια πριν... πάνω από 15... είχα μια μαθητριούλα που τα κατάφερνε μια χαρά με τα μαθήματά της. Κανένα πρόβλημα. Ένας έλεγχος γεμάτος δεκάρια. Όμως η ηλικία της έδειχνε πως είχε χάσει τάξη. Με παραξένεψε πολύ το θέμα και ρώτησα τους γονείς τι είχε συμβεί.

Και εκείνοι μου εξήγησαν το απίστευτο για τα ελληνικά δεδομένα. Πως το παιδί τους ξεκίνησε το σχολείο στη Γερμανία, όπου ζούσαν τότε οικογενειακώς. Κι εκεί πριν τα παιδιά γραφτούν στο σχολειό, περνάνε από τεστ ωριμότητας. Δεν κοιτάνε δηλαδή οι Γερμανοί μόνο το πότε γεννήθηκε, όπως κάνουμε εδώ στην Ελλάδα. Ελέγχουν με ειδική επιστημονική ομάδα αν το παιδί είναι έτοιμο - έχει ωριμάσει - για να παρακολουθήσει το σχολείο.

Αντίθετα εμείς βουτάμε το πιστοποιητικό γέννησης, όπως ακριβώς κάνει και ο στρατός με τους κληρωτούς του και τα καθίζουμε στα θρανία μόνο και μόνο γιατί έχουν τη νόμιμη ηλικία εγγραφής.

Τι γίνεται όμως όταν η άλλη ηλικία, η νοητική, η συναισθηματική, η ψυχοκινητική, δε συμβαδίζουν;

Το παιδί ταλαιπωρείται αφάνταστα καθώς του ζητάνε να κάνει πράγματα για τα οποία δεν είναι ικανό. Είτε γιατί υστερεί είτε γιατί η φύση άργησε τη δική του ανάπτυξη.

Το ίδιο πρόβλημα είναι και όταν η φύση βιάζεται. Ξέρουμε όλοι τον όρο παιδί θαύμα. Σε άλλες χώρες προνοούν και για τα παιδιά αυτά. Θυμηθείτε πχ την Προμηθέα. Που πήγαινε στο πανεπιστήμιο σε ηλικία που άλλα παιδιά είναι ακόμη στο δημοτικό.

Το σίγουρο πάντως είναι πως αν κάθε παιδί λάβει την αγωγή που του ταιριάζει, μπορεί να δώσει εκπληκτικά αποτελέσματα. Δεν πρέπει να αναγκάζουμε το παιδί να προσαρμοστεί στα δεδομένα της αγωγής, αλλά την αγωγή να προσαρμόζουμε στις ανάγκες του παιδιού.

Και είναι ειλικρινά πολύ θλιβερό όταν βλέπεις παιδάκια που απλά δεν είναι ακόμη ώριμα να βιάζονται πριν της ώρας τους να μεγαλώσουν. Και να εισπράττουν τη γεύση μιας αποτυχίας που δεν τους ανήκει.

Μακάρι κάποτε το τοπίο της αγωγής να γίνει πολύχρωμο - να καταργηθεί το μονόχρωμο μοντέλο της του είσαι έξι θα πας στην πρώτη. Να καταλάβουμε επιτέλους πως ο πίνακας της αγωγής τότε και μόνο θα γίνει όμορφος όταν το κάθε παιδί βρει τη θέση που του ταιριάζει. Όπως και στο βίντεο παρακάτω:

Δείτε τώρα κι αυτό. Τι μπορούν να δώσουν τα παιδιά. Με κατάλληλες βέβαια προϋποθέσεις. Χώρους, εκπαιδευτικούς, προγράμματα...

Ένα παιδικό τραγουδάκι έχουμε εδώ. Από τα πιο γνωστά και πιο διασκεδαστικά για τα παιδιά. Δείτε πώς το δραματοποιούν και πόσο το χαίρονται αυτό που κάνουν.

Η τέχνη είναι πάντα μια μεγάλη λεωφόρος της αγωγής. Κι όμως την αφήνουμε συχνά έξω από την αυλόπορτα του σχολείου.

Ειδικά εκείνα τα παιδιά που τα λέμε "ειδικά" παιδιά... βαδίζουν τη λεωφόρο της τέχνης με ιδιαίτερη επιτυχία. Το καθένα βέβαια όπου έχει έφεση. Άλλο στη ζωγραφική, άλλο στη μουσική, άλλο στο χορό, στο θεατρικό παιχνίδι, στην πηλοπλαστική κλπ.

Και δεν είναι μόνο για την διασκέδαση αυτές οι δραστηριότητες. Χίλια πράγματα μπορεί ο δάσκαλος να διδάξει δια της τέχνης. Και να τα διδάξει και ευχάριστα. Να κάνει το σχολειό του γιορτή και πανηγύρι.

Αλήθεια, από το παιδικό τραγουδάκι του μπαρμπα - Μπρίλιου, τι νομίζετε ότι μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί; Πέρα λέω από τη διασκέδαση;

Ας δούμε και τους στίχους:

Ο Μπάρμπα - Μπρίλιος είχε ένα γάλο
πολύ μεγάλο, πολύ μεγάλο!

και τόνε τάιζε, μέλι και ταχίνι
για να τον παχύνει

και τόνε τάιζε, ψωμί κι αλάτι
για να κάνει πλάτη

και τόνε τάιζε, ψωμί - γαρδούμπα
για να κάνει τούμπα

και τόνε τάιζε, ψωμί - μπουγάτσα
για να κάνει μπράτσα

και τόνε τάιζε, ψωμί και χόρτα,
ώσπου δε χώραγε κάτω από την πόρτα.

Ώσπου μια μέρα με δίχως ήλιο
ο γάλος έφαγε τον μπαρμπα - Μπρίλιο.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Και για το γάλο και για τον μπαρμπα - Μπρίλιο... Αλλά και για όλους μας. Δεν είναι μόνο ζήτημα υγιεινής διατροφής, πολύ πιο μακριά μπορεί να τον πάει ο δάσκαλος τον μπάρμπα Μπρίλιο και το γάλο του: Μέχρι και το μύθο του Ερυσίχθονα και μέχρι την ολοζώντανη μπρος μας απειλή της άναρχης ανάπτυξης στον πλανήτη.

Ο μπαρμπα - Μπρίλιος τάιζε ρόδια το γάλο του για να κάνει πόδια. Ο άνθρωπος της εποχής μας έφτιαξε αυτοκίνητα για να ξεκουράσει τα δικά του πόδια... Ώσπου στο τέλος δεν καταφέρνει ούτε στην πόρτα του να φτάσει με όλα τα επακόλουθα της μετακίνησης με αυτοκίνητο και της αποφυγής της σωματικής άσκησης. Και ώσπου το αυτοκίνητο το ίδιο τον εκδικείται και τον τρώει! Η τεχνολογική εξέλιξη που ξεφεύγει από τον αρχικό της προορισμό και στρέφεται ενάντια στην ευημερία μας.