ΣΧΟΛΙΑ και ΣΧΟΛΙΑΝΑ

Θέμα: ΣΧΟΛΙΑ και ΣΧΟΛΙΑΝΑ Δευ Απρ 13, 2009 1:13 am

Καινούρια στήλη στη μελέτη του Λιαντίνη ανοίγουμε. Σχόλια και Σχολιανά! Άντε και είναι διακοπές και μια και οι περισσότεροι κάαααααααααθεστε... (Σωτήρη και Λουκία μη βαράτε!!! ) Αλλά οι μισοί εδώ μέσα είμαστε εκπαιδευτικοί και οι άλλοι μισοί σπουδάζουν. Πλην του Ζορμπά που οσονούπω παίρνει το απολυτήριο του στρατού και κάαααααθεται επιτέλους και αυτός περιμένοντας να λήξει και η τελευταία άδεια. Όθεν όλοι έχετε χρόνο για λίγο περισσότερο διάβασμα. Σωτήρη και Λουκία εσείς έτσι κι αλλιώς δεν έχετε ανάγκη έξτρα χρόνο για να διαβάσετε! (κάποτε να μου το εξηγήσετε πώς τα προλαβαίνετε όλα; )

Στο προκείμενο. Δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω από πού την έφαγα την πετριά με τα σχόλια. Επειδή όμως τώρα τελευταία έχω φάει και άλλες (μερικές ήταν και από μάρμαρο... ) μπορείτε να απογοητευτείτε πως θα διαβάσετε μία από τα ίδια. Διακοπές έχουμε. Και το γέλιο είναι υγεία. Ήδη η Μικρά Αλώπηξ κίνησε για το παζάρι και ο Σαψώνης γρυλίζει να βγει από την αποθήκη του. Στο μεταξύ ακούστε τι σκέφτηκα... (περασμένα μεσάνυχτα και με κουτάκι ζύθου παραδίπλα - εξηγώ ξανά για να μην παρεξηγηθώ)

Λέω να κάνουμε ένα παιχνιδάκι ερωτήσεων... (το έργο δε διεκδικεί την παγκόσμια πρώτη - το έχουμε ξαναδεί και είπα απλώς να το παίξουμε κι εμείς με τους δικούς μας όρους). Για να μη λέω άλλα λόγια (στη τρίτη γουλιά αλκοόλ είναι βέβαιο πως θα αρχίσω να κουτουλάω... οπότε η πάρλα να μένει ) θα σας βάλω κατευθείαν στο "παιγνίδι". Αναμένω και τις δικές σας συμμετοχές - προσοχή όχι μόνο παθητικές και απαντητικές.

Σε φυσιολογική κατάσταση τα σχόλια σημαίνουν ένα μικρό αριθμό στο πλάι μιας λέξης υπό μορφή εκθέτη που παραπέμπουν σε έτοιμη λύση - πακέτο. Εδώ ξεχάστε το... Με τον ιδρώτα του προσώπου σας (και μας) θα κερδίσετε το ψωμάκι σας. Το πράγμα λοιπόν θα παιχτεί ανάποδα. Και όχι στα ζάρια. Οι αμερικανισμοί του μούλτιπλι τσόις είναι για αμερικανάκια...

Θα δίνουμε προς διερεύνηση ένα θέμα (αποκλειστικά από το συγγραφικό έργο του Λιαντίνη) και θα αναμένουμε σχόλια και σχολιανά... Η αναγραφή σελίδων είναι υποχρεωτική θυμίζω. Και κάνω την αρχή (επιτέλους) :

- Ποια νεοελληνίδα ποιήτρια απέσπασε θετικά σχόλια από το Λιαντίνη;

____________

Χρόνος 24ωρών, και πολλές σας δίνω. Μετά θα το πάρει το ... ποτάμι.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Καλημερούδια! Δεν ξυπνήσατε ακόμη χρυσά μου ή δεν ξέρετε την απάντηση;;; Άντε να ανοίξουμε και κανένα βιβλίο του Λιαντίνη και να το διαβάσουμε ως την ώα του.

Επαναλαμβάνω λοιπόν την ερώτηση:

Για ποια νεοελληνίδα ποιήτρια έγραψε θετικά σχόλια στα βιβλία του ο Λιαντίνης; Στα βιβλία του! Πληθυντικός, έτσι;

Ο Λιαντίνης με τις ποιήτριες δεν τα πάει και πολύ καλά...

Δε θυμάμαι πουθενά να αναφέρει ποιήτρια στους καταλόγους των ποιητών του. Σελίδα 97 στα Ελληνικά. Κατάλογος πλήρης με τους νεοέλληνες ποιητές. Με αδρόνια και με λεπτόνια.

Στην πρώτη σειρά η δημοτική ποίηση (δεν εννοείς αυτήν, ε;;; )

Δεύτερη Σολωμός - Καβάφης - Παπαδιαμάντης!

Τρίτη, του πλάσματος και της νουκλεοσύνθεσης οι Κάλβος, Μακρυγιάννης, Μυριβήλης, Βάρναλης, Σεφέρης, Παλαμάς, Καζαντζάκης, Ελύτης.

Ακολουθούν στην τέταρτη σειρά και την πέμπτη οι τεχνίτες του λόγου και οι εργάτες της επιστήμης όπως Βηλαράς, Ρήγας, Κοραής, Πολυλάς, Τυπάλδος.............. Καραγάτσης, Γκάτσος, Καββαδίας και Περικλής Γιαννόπουλος. Γυναίκα ποιήτρια πουθενά και εδώ!

Οι παρακάτω είναι για το ... αρχείο, λέει ο Λιαντίνης. Είναι εδώ και η ... τσούπρα;;; Διατί να το κάνουμε τότε ζήτημα;;;

Αναμένω με περιέργεια την απάντηση!!!

Μια ιστορία για τα βαθιά;

Μαγικό ξόρκι να σε φυλάει από δάγκαμα
φιδιού, κακό εχθρό,
και όλα τα επουλωμένα τραύματα.

ΔΙΩΝΗ έγραψε:: Ο Λιαντίνης με τις ποιήτριες δεν τα πάει και πολύ καλά...

Από το ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ σου απαντώ με λόγια του Λιαντίνη:

σελίδα 217

"Στην περίπτωση της Σαπφώς βλέπει την γυναίκα, που βυθίζεται στα σκοτάδια της αγκαλιάς και των θωπειών και αναζητεί σκάβοντας όχι την κατηρέμηση, αλλά τη λαχτάρα. Η αιολική ποιήτρια εφεύρε νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του πόθου και του πόνου. Ολόκληρη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο "εύρηκα" της ερωτικής Φυσικής."

Και από τη διάλεξή του για τον Εμπειρίκο:

Γιατί η ποίηση του έρωτα δεν είναι καυλοομφαλοσκοπία. Αλλά είναι το σπάνιο πτηνό και το σπάνιο άνθος. Δύο στίχοι της δικάνε για να αποσβολώσουν εβδομήντα τόμους Μέγα Ανατολικό.

Δέδυκεν α σελάνα, μέσαι δε νύκτες,
παρά δ' έρχεται ώρα, έγω δε μόνα καθεύδω

τραγουδεί η Σαπφώ.

Μήπως οι ποιήτριες δεν τα πάνε πολύ καλά με την ποίηση; Τι έπρεπε δηλαδή να κάνει ο Λιαντίνης να τις υμνήσει μόνο και μόνο από αβροφροσύνη προς το ωραίο φύλο;

Ομολογώ πως και εγώ την Σαπφώ εντόπισα στο εν λόγω βιβλίο που ανέφερε ο Νεμο. Αλλά ο χαρακτηρισμός της ερώτησης-"νεοελληνιδα ποιήτρια"- με έκανε να διστάσω να πω την Σαπφώ.

Αλλά στοιχεία δεν εχω για το ποια μπορεί να είναι... μα κάτι με κάνει να σκέφτομαι την Μαρία Πολυδούρη. Θα είμαι εν αναμονή της λύσης αυτού του γρίφου.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Σπόιλερ:

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ

Ήθελα να σου πω
Το τραγούδι του τυφλού ποιητή
της Βαβυλώνας
Γεμάτο παραμύθια
Σαν την παλιά διαθήκη
Πριν απ' τους εβδομήντα
Για τα ελάφια που γυρεύανε νερό
Στο βενζινάδικο
Και τον Χριστό που δούλευε μικρός
Σε συνεργείο αυτοκινήτων

Τότε ένα γράμμα γεμάτα κατάγματα
ήρθε από πολύ μακριά
και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες

Γυρέψαμε τα ονόματα των σκοτωμένων
Και μας έφεραν ένα φάκελο
Μ' ένα όνομα διπλωμένο στα τέσσερα
Πιάνω απόψε να γράψω
ειδήσεις σε τούτο τον τόπο
Ταξιδεύουν αργά αλλά σίγουρα

Ήθελα να σου πω
Το τραγούδι του τυφλού ποιητή της Βαβυλώνας

Τούτη η σιωπή μέσα στους τέσσερις τοίχους
Ήτανε από νωρίς
Προορισμένη να γίνει τραγούδι
Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό
Σαν το αμίλητο νερό
Και σαν την τσέπη της ποδιάς
Της μάνας μου
Να δώσει καθενός το μερτικό του
Να απλωθεί να απλωθεί
Σαν το μεγάλο μήνυμα των γερανών
Στους δρόμους τις πλατείες
Στις αίθουσες αναμονής των τραίνων
Τραγούδησαν την λειτουργία
Των Βαγιών
Τραγούδι του ψωμιού και του νερού
Τραγούδι των ανθρώπων
Το τραγούδι μου
Τραγούδι βαθύ και σκοτεινό

Οι μεγάλοι κουβαλούν πάντα μέσα τους
Το παιδί που υπήρξαν στον Β' παγκόσμιο πόλεμο
Το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν
Το πρώτο χνούδι στο πάνω χείλη τους
Τους «Βαρβάρους» του Καβάφη
Και μια παλιά φυματίωση
Εμείς κουβαλάμε τους μεγάλους
Εμείς απλούστατα, κουβαλάμε τους μεγάλους

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: H Tζένη Mαστοράκη γεννήθηκε στην Aθήνα το 1949, και σπούδασε Bυζαντινή και Mεσαιωνική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Aθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στην Ποιητική Aντι-Aνθολογία του Δημήτρη Iατρόπουλου (1971), με την πρωτόλειο συλλογή Tο Συναξάρι της Aγίας Nιότης. Έχει εκδώσει τα βιβλία:

Διόδια, Kέδρος 1972
Tο σόι, Kέδρος 1978
Iστορίες για τα βαθιά, Kέδρος 1983
M’ ένα στεφάνι φως, Kέδρος 1989

Mετέφρασε ξένη πεζογραφία (Tζ. Nτ. Σάλιντζερ, Kάρσον MακKάλερς, Eλίας Kανέττι, Xάινριχ Mπελ, Άπτον Σίνκλαιρ, Tζόρτζιο Mανγκανέλλι, Έδγαρ Άλλαν Πόου), θέατρο (Xάινριχ φον Kλάιστ, Kάρλο Γκολντόνι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Xάρολντ Πίντερ, Σάρα Kέην), δοκίμια και μελέτες (Γκίλμπερτ Xάγιετ, Tόμας Xεγκ, Έντμουντ Kήλυ), καθώς και παιδικά βιβλία.

Tο 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University της Nέας Yόρκης (Translation Center), για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου, και το 1992 με το ειδικό βραβείο του IBBY (International Board on Books for Young People) για τη μετάφραση του παιδικού βιβλίου O ταξιδιώτης της αυγής του C.S. Lewis (Kέδρος).

***

Λίγο αργότερα από την έκδοση του τελευταίου ποιητικού έργου της Τζένης Μαστοράκη, ο Δημήτρης Λιαντίνης στα Ελληνικά του (σελίδα 177 ) θα καταθέσει το πρώτο θετικό του σχόλιο για την ποίηση της. Είναι ένα πολύ προσεγμένο σχόλιο. Και είναι ό,τι δηλώνει η λέξη: Σχόλιο. Και ό,τι δηλώσαμε κι εμείς ξεκινώντας αυτό το θέμα:

Σ χ ό λ ι α !!! Δε σας κοροϊδέψαμε, ε; Είπαμε και Σχολιανά και ούτε σε αυτά θα σας αφήσουμε παραπονεμένους. Με ΜΕΤΡΟ όμως, ΤΑΞΗ και ΚΛΙΤΟΤΗΤΑ.

Στα Ελληνικά και πάλι ο προσεκτικός αναγνώστης θα βρει και άλλες αναφορές στο ποιητικό αλλά και στο μεταφραστικό έργο της Μαστοράκη. Και ίσως αυτές να είναι και η μεγαλύτερη τιμή προς την ποιήτρια ειδικά εκείνη που υπάρχει στη σελίδα 176 και τοποθετεί την Τζένη Μαστοράκη δίπλα σε έναν Κάλβο. Το σχόλιο αφορά τη σελίδα 59 των Ελληνικών. Το κεφάλαιο ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΗ και "το δεύτερο δείγμα ότι η μεγάλη ποίηση είναι πολιτική". Εκεί και συγκατοικεί η φωνή της Μαστοράκη με το μεγάλο καραβοκύρη της ποίησης της ποίησης. Παραθέτω το απόσπασμα:

Παράθεση :: Το δεύτερο δείγμα ότι η μεγάλη ποίηση είναι πολιτική το δίνει η ποίηση του Κάλβου. Άνδρας ανδρείος ο Ανδρέας Κάλβος, στις θάλασσες και στους καιρούς της ποίησης είναι ο κυρ - Αντριάς της δημοτικής μας Παραλολής. Ο καραβοκύρης που δε φοβάται το βοριά και τα κύματα. Ούτε το αστραχαλάζι που πέφτει στα βουνά της Αττάλειας.

Ο Κάλβος έγραψε είκοσι τραγούδια. Το κάθε ένα είναι και ένα ηχητήριο πριν από κάθε μάχη της ελληνικής Επανάστασης. Μέσα στις είκοσι ωδές, εκεί ο ωκεανός και η νύχτα. Η λαβωματιά η ανοιχτή του φόβου στην ερημία. Της μητέρας τα σιγαλόεντα νοήματα από τον άλλο κόσμο. Και οι μελανές αγέλες των σύννεφων κατεβαίνοντας στη λευκή προβιά του ύπνου μας με τα ρύγχη των λύκων.

Εκεί ο κρότος των αλόγων, οι μολπές του Παρνασσού, και της αρετής τα αμιλλητήρια πέταλα. Λύκηθες - κόρες στέκουνται κάτω από σπαθιών ακτίνες, και τραγουδούν πάλι και πάλι το έια μάλα των ναυτών.

Η τελευταία πρόταση αφορά την Τζένη Μαστοράκη, όπως ο Λιαντίνης σημειώνει στα σχόλια του βιβλίου του. Κι αν φτωχική τη βρείτε την αναφορά, θα σας ρωτήσω ποιον άλλο νέο ποιητή έτσι τίμησε ο Λιαντίνης; Ένα συγκαιρινό του ποιητή; Και έχει βέβαια το λόγο του. Τον διαβάζουμε στη σελίδα 80 των Ελληνικών:

Παράθεση :: "Προκειμένου μάλιστα για ποιητές που ζουν, το δίκαιο θά 'τανε να μείνουν έξω από το πεδίο κρίσης και το πεδίο βολής."

Και για το σημείο αυτό θα γράψει στα σχόλια στη σελίδα 177:

Παράθεση :: Δεν ημπορούμε, λ.χ. ακόμη να εκφέρουμε κρίση για τις νέες ποιήτριες Ιουλίτη Ηλιοπούλου, και κυρίως τη Τζένη Μαστοράκη, που κατεβαίνουν στο "Αγκαθερό" της ποίησης με ισχυρά καλές ελπίδες.

Μα εδώ θα μου πείτε αναφέρει και άλλη ποιήτρια. Σωστό. Αλλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα των Σχολιανών. Είμαστε στα Σχόλια και σε αυτά θα μείνουμε. Και στα σχόλιά του ο Λιαντίνης είδαμε τι άλλο έγραψε για τη Μαστοράκη. Όχι όμως και για την Ηλιοπούλου. Και το σημαντικό είναι πως τη Μαστοράκη την ξαναθυμήθηκε και στο επόμενο βιβλίο του, την περιλάλητη Γκέμμα. Εκεί και της επιφυλάσσει ακόμη καλύτερη θέση, δίπλα στον Καβαφη και σε μερικούς αδαμάντινους στίχους του:

Παράθεση :: Αυτές οι μουρλές συμπεριφορές των αστρολόγων και των οπαδών τους σήμερα ανουσιώνουν και εξευτελίζουν το θέλγητρο που είχε η μαγεία σε παλαιότερες εποχές. Γυμνώνουν, δηλαδή, τη δύναμη και απογοητεύουν τη γοητεία που λειτουργούσε οργανωμένα και δραστικά στον κόσμο του παγανισμού με τις λαχτάρες και τις δοκιμασίες μιας κοινωνίας πρωτόγονα ζάπλουτης και βρυαρής. Τα τελευταία δείγματα αυτής της χαμένης υποβολής και σοβαρότητας του κόσμου της μαγείας τα βρίσκουμε σ' έναν αδαμάντινο Καβάφη του 1931:

Κατά τις συνταγές αρχαίων
ελληνοσύρων μάγων.

Και σε μια ιστορία για τα βαθιά της Τζ. Μαστοράκη:

Μαγικό ξόρκι να σε φυλάει από δάγκαμα
φιδιού, κακό εχθρό,
και όλα τα επουλωμένα τραύματα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, σελ. 267

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Η Τζένη Μαστοράκη ήταν λοιπόν. Και είχε δίκιο να μιλάει η Ελίνα για Ιστορίες στα βαθιά.

Όπως δίκιο είχατε και οι υπόλοιποι σε όσα είπατε. Οι αναφορές του Λιαντίνη σε ποιήτριες είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Ξεχωρίζει τη Σαπφώ (άρα σωστά το έθεσαν ο Νέμος και η Χαλ) και τη Μαστοράκη. Και μόνο για τούτο θαρρώ πως αξίζει τον κόπο να κάνουμε ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στην ποιήτρια για να μπορέσουμε να τη μελετήσουμε καλύτερα.

Τα Σχόλια και τα Σχολιανά συνεχίζονται όμως. Και αφήνω αυτή τη φορά να θέσει άλλος ερώτημα. Αρκεί να αφορά το συγγραφικό έργο του Λιαντίνη. Σκοπός μας είναι να δώσουμε το ερέθισμα για μελέτη του έργου του. Όπως βεβαίως και την κατάθεση αποριών.

Δανάη εγκρίνω πολύ να γίνει αφιέρωμα στη Τζένη Μαστοράκη. Ο Λιαντίνης την αγαπούσε πολύ, ήταν μαθήτριά του στα δεκοχτώ της χρόνια, τότε που ετοιμαζότανε για εισαγωγικές η Τζένη στο Πανεπιστήμιο. Παρέμεινε φίλη του μέχρι που έφγε και φίλη της Λου μέχρι σήμερα. Τη θεωρούσε σπουδαία ποιήτρια και μάλιστα της ταχυδρόμησε τη Γκεμμα πριν φύγει με χαρακτηριστική αφιέρωση, την οποία φρόντισε να αφήσει και στα κατάλοιπα σημειώματά του.

Επιτρέψατέ μου μια απορία τουλάχιστον στα πλαίσια του τίτλου της ενότητας. Αν η Τζένη Μαστοράκη δεν ήταν φίλη του καθηγητή Λιαντίνη και της γυναίκας του και δεν είχε υπάρξει και μαθήτριά του, θα ήταν λιγότερο καλή ποιήτρια; Οι σημειώσεις περί προσωπικής φιλίας και προσωπικής σχέσης καθηγητή - μαθήτριας, στα μάτια ενός τρίτου μειώνουν το κύρος των θετικών σχολίων που έκανε για εκείνη ο καθηγητής της.

Και βέβαια θα ήταν εξίσου καλή ποιήτρια. Μόνο που μάλλον δεν θα την γνώριζε την ποίησή της ο Λιαντίνης, ώστε να την μελετήσει και να κάνει τα θετικά του σχόλια. Όπως δεν θα γνώριζε και την άλλη νεοελληνίδα ποιήτρια που αναφέρει στην παραπομπή δίπλα στη Μαστορἀκη, αν δεν ήταν και εκείνη μαθήτριά του.
Από όσα γνωρίζω ο Λιαντίνης ούτε αγόραζε ούτε διάβαζε νέους σύγχρονους ποιητές, ούτε εφημερίδες ώστε να πληροφορείται αναλόγως από αντίστοιχες στήλες.

Η Μαστοράκη ήταν μαθήτρια του Λιαντίνη; Έτσι εξηγούνται πολλά. Τόσο στον ποιητικό λόγο της όσο και στη γενικότερη στάση ζωής.

Για την Ηλιοπούλου δεν έχω άποψη. Ή δε θέλω να έχω άποψη - αυτή είναι η ακριβής φράση. (εξάλλου είμαι βεβαία ότι δεν την είχα καν μαθήτρια, οπότε απαλλάσσομαι )

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Ερώτηση κανείς;;;

Λοιπόν, για να μην τεμπελιάζουμε...

Θα φέρω προς συζήτηση ένα ερώτημα που έθεσε η Μελίνα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του φόρουμ:

pws mporei kapoios na apofasisei oristika oti einai anapofasistos??

Το αντέγραψα όπως ακριβώς το έθεσε.

Και το αφήνω προς προβληματισμό. Και όποιος νομίζει ότι κατέχει και απάντηση, θα την περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον...

εγώ νόμιζα πως το λήξατε το ζήτημα με την απάντηση που της έδωσες στο τσατ. γιατί δεν την αναφέρεις κι εδώ;

κατ' αρχάς η Μελίνα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν είναι ένα λογοπαίγνιο και μόνο ή όντως την απασχολεί το ζήτημα;;;

αν κι εφόσον, να προβληματιστούμε... αλλιώς άστο να γελάει όποιος στέκεται στην επιφανειακή αντίφαση...

Μελινάκι, που είσαι καλό μου; Τελικά μόνο η Χαλαρουίτα με αγαπάει και με λογαριάζει κι εμένα για οικογένεια cry2

(κι ας έγινε ακριβοθώρητη... )

Λοιπόν εγώ θα απαντήσω στη Μελίνα και ας μη μας καταδέχεται...

Το ερώτημα έχει και την αστεία του όψη. Έχει όμως και τη σοβαρή και πολύ βαθύτερη. Αρκεί να το δεις σε δύο ζεύγη. Σα στίχο δημοτικού τραγουδιού ένα πράμα:

1. Πώς μπορεί κάποιος να αποφασίσει οριστικά

2. ότι είναι αναποφάσιστος;

Κρατώ το πρώτο ημιστίχιο. Γιατί αυτό είναι και το σημαντικό. Αφενός γιατί προηγείται και αφετέρου γιατί αυτό αποτελεί και το κλειδί.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς μπορεί κάποιος να πάρει μια απόφαση. Άρα πώς μπορεί να βάλει τον εαυτό του σε τάξη και πειθαρχία.

- Μα ο αναποφάσιστος μπορεί να μπει σε τάξη και πειθαρχία;

Είπα πως θα ξεχάσουμε προς το παρόν το δεύτερο σκέλος... Κρατήστε την απορία και πάμε παρακάτω.

Το πράγμα είναι και απλό και δύσκολο. Το απλό λέγεται: "Αρκεί να θέλει". Αν θέλει επομένως να αποφασίσει, θα το αποφασίσει. Αν δεν θέλει να το αποφασίσει, ας μην το αποφασίσει. Γιατί να πάει κόντρα στη θέλησή του;

Πολλές φορές ερωτήματα τέτοια σαν αυτό που έβαλε η Μελίνα, ταλανίζουν τους ανθρώπους και περισσότερο τους νέους. Είναι αποτέλεσμα της όχι ολοκληρωμένης προσωπικότητας και μερικές φορές και της ανώριμης, άρα μπορεί να συμβαίνει και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Οι διάφορες ψυχολογικές θεωρίες, Μελίνα, θα μπορούσαν εδώ να σου δώσουν χίλιες δυο απαντήσεις. Εγώ όμως θα στο δώσω όσο πιο απλά μπορώ. Κοίτα, εσείς τα νέα παιδιά έχετε πολλές φορές θελήσεις που συγκρούονται με τις θελήσεις του περιβάλλοντος. Είτε αυτό είναι οι γονείς σας είτε τα κρατούντα στην κοινωνία. Βιώνετε τότε μια έντονη κατάσταση διχογνωμίας. Ο βαθύτερος εαυτός σας θέλει άλλα και άλλα καταλαβαίνετε πως ζητούν οι γύρω σας. Τι πρέπει εκεί να κάνετε; Υποθέτω πως επιθυμία του κάθε ανθρώπου είναι να ακολουθήσει το σωστό. Είτε συμφωνεί με τις επιθυμίες του είτε όχι. Τι θα πει όμως σωστό; Θα θυμίσω εδώ πως όταν ζητάμε μια πληροφορία πχ σε ένα διαγώνισμα, χρησιμοποιούμε τους όρους σωστό και λάθος. Η έννοια λοιπόν του σωστού είναι η έννοια του αληθινού. Όπως το λάθος εύκολα καταλαβαίνουμε ότι είναι το ψέμα. Σωστά;

Άρα αυτό που έχεις να λύσεις είναι η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. Και το ερώτημά σου καταλήγει στο περίφημο και άλυτο ερώτημα τι είναι αλήθεια;

Διάβασα ότι διαβάζεις τη Γκέμμα. Κατ' αρχάς ένα μεγάλο μπράβο. Κατά δεύτερο να την ανοίξεις σε παρακαλώ στη σελίδα 93. Κεφάλαιο ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ. Εκεί θα βρεις τι είναι η αλήθεια. Είναι να ζεις έξω από τη λήθη. Όταν καταφέρεις να νικήσεις τα βρόχια που στήνει η Μέριμνα. Να δεις δηλαδή τι είναι το πραγματικά σημαντικό και τι το ασήμαντο μέσα στο ελάχιστο διάστημα που μας χαρίστηκε να ζήσουμε. Είναι να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.

Αν λοιπόν αυτή την τελευταία μέρα θες να την περάσεις αναποφάσιστα, κανένα πρόβλημα. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Μερικές φορές είναι και σοφό. Δεν είναι όλα τα πράγματα άσπρο μαύρο. Γι' αυτό είναι και σοφό. Γιατί όταν καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση συνήθως μας δίνουν δύο προτάσεις να διαλέξουμε.

Όμως εσύ έχεις βάλει και μια λέξη που ανατρέπει όσα είπα ως τώρα. Εκείνο το ΟΡΙΣΤΙΚΑ. Εκεί θα διαφωνήσω. Ένα πράγμα είναι οριστικό και μόνο. Ο θάνατος. Οι νεκροί όμως δε χρειάζεται να πάρουν καμιά απόφαση. Άρα μας μένουν οι ζωντανοί. Και οι ζωντανοί για τίποτε δεν μπορούν να πουν το ΟΡΙΣΤΙΚΑ. Όχι τουλάχιστον στον τομέα των αποφάσεων. Τα οριστικά με την έννοια του σίγουρα και χωρίς αμφισβήτηση, ανήκουν στον τομέα των θετικών επιστημών. Πχ η μαθηματική επιστήμη ξέρει σίγουρα να σου πει με τι ισούται η υποτείνουσα ενός ορθογωνίου τριγώνου. Στον τομέα όμως των αποφάσεων της συνείδησης του ανθρώπου, τι θέλει και τι δε θέλει να κάνει τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Και καμιά φορά και χωρίς σημασία. Δηλαδή δεν έχει νόημα να αποφασίσω αν μου αρέσει περισσότερο να πίνω φραπέ ή γαλλικό. Πιες και τους δύο βρε αδερφέ... ή μην πίνεις καθόλου.

Στα πιο σοβαρά όμως ζητήματα όταν νιώθουμε αναποφάσιστοι είναι συνήθως γιατί δεν ξέρουμε πιο είναι το σωστό και το καλύτερο. Οπότε τι μένει; Να ψάξουμε να μάθουμε... Όσο τουλάχιστον μπορούμε. Γιατί αν πρόκειται για λαχεία, τι να μπορέσουμε; Να γίνουμε μάντεις; Εκεί χρυσό μου είναι διαλέγεις και παίρνεις. Και αν σου κάτσει σου 'κατσε...

Εξαρτάται δηλαδή και από το τι θέλεις να αποφασίσεις.

Κι ένα τελευταίο. Καμιά φορά νιώθουμε αναποφάσιστοι γιατί η διαίσθηση μας προειδοποιεί πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Να την ακούς τη διαίσθηση. Με μέτρο βεβαίως. Αλλά μην την υποτιμάς καθόλου.

Και μην υποτιμάς καθόλου και τη θέληση. Μάθε να σκέφτεσαι πριν αποφασίσεις, ψάξε όλες τις εναλλακτικές, συγκέντρωσε όσο περισσότερα στοιχεία μπορείς, μα όταν αποφασίσεις τι θέλεις μάθε και να επιβάλεις τη θέλησή σου.

Αν τώρα πρέπει να σου συστήσω ένα βιβλίο, για να φανώ συνεπής και στο τόπικ, θα είναι το ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΊ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Το έγραψε ο Φρειδερίκος Νίτσε και το ελλήνισε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Γιατί αυτό είναι και η ουσία. Να γίνεις αληθινή, σαν δέντρο που έγραψε και ο ποιητής.

Μικρό, δεν ξέρω αν το ρώτησες για πλάκα... έχω όμως την εντύπωση πως όχι.

Και πού 'σαι; Θα περιμένω απάντηση. Με με φτύσεις πάλι, ε; Twisted Evil

Ευχαριστώ για την απάντηση!!Αν πω ότι το ρώτησα σοβαρά θα πω ψέματα και δεν κάνει...πλάκα έκανα....Αλλά δεν πειράζει όσα μαθαίνει κανείς καλό είναι...Φιλάκια!

Παράθεση :: Τελικά μόνο η Χαλαρουίτα με αγαπάει και με λογαριάζει κι εμένα για οικογένεια (κι ας έγινε ακριβοθώρητη... )

Δεν είμαι ακριβοθώρητη... Με κατεστραμένο υπολογιστή είμαι... cry2

Ευτυχώς οι ευχές στης μάνας το έκανα και άνοιξε μετά από αρκετές μέρες προσπαθειών και μαγικών ξόρκιών.... clap2

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Και επανέρχομαι στα Σχόλια και Σχολιανά καθώς δε βλέπω προθυμία να θέσετε ερωτήματα - τέτοια που να αναγκάζουν σε μελέτη του Λιαντίνη και όχι σε απλή παπαγαλία. Σκοπός να τον διαβάσουμε καλύτερα αλλά και να καταλάβουμε το τεράστιο βάθος του λόγου του.

Σήμερα το ερώτημα θα τεθεί με μορφή εικόνας:

Πάρτε αναπαυτική θέση και παρατηρήστε καλά τη φωτογραφία. Κι έπειτα σκεφθείτε τι μπορεί αυτή η εικόνα να συμβολίζει για το Λιαντίνη. Ποια υπέροχη νοητική εικόνα λαξούργησε με βάση μια εικόνα σαν αυτή που βλέπετε μπροστά σας...

μια εικόνα σαν αυτή που βλέπουμε; τι βλέπουμε; λιοντάρι είναι αυτό στο βάθος; και ένας τύπος απέξω το φωτογραφίζει με κινητό; και δίπλα του ένα παιδί νομίζω..

μήπως δυσκόλεψε υπέρ το δέον ο τρόπος υποβολής ερωτημάτων;

__________________

ΣΧΟΛΙΟ ΑΣΧΕΤΟ - ΣΧΕΤΙΚΟ: Η θεία είναι τρισευτυχισμένη!!! Πήρα απάντηση και από τις δυο ανηψούλες; Μα ποια είμαι τέλος πάντων! cool2

Αγαπητή Δανάη, σίγουρα δεν μπορώ να διανοηθώ και να συλλάβω τόσο εύκολα τη σκέψη του Δημήτρη Λιαντίνη. Αλλά βλέποντας τη φωτογραφία εκ του ασφαλούς, ένα θα έλεγα: αν δεν υπήρχε το πλέγμα εκεί που κάθεται το λιοντάρι θα καθότανε με τρόμο αυτός που το φωτογραφίζει. Αλλά βλέπεις φροντίζουμε όλα να γίνονται εκ του ασφαλούς και μάλιστα η φύση να βεβηλώνεται κλεισμένη σε κλουβιά προς άρτον και θεάματα. Ας μην υπήρχε το πλέγμα και θα σου έλεγα...

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Σωτήρη μου, θερμά συγχαρητήρια!!!

Να πω την αλήθεια δεν έλπιζα να λάβω απάντηση. Μα το βρήκα αρκετά προκλητικό να το θέσω ως ερώτημα. Είναι αυτό ακριβώς που σκέφτηκες. Λίγο αργότερα θα δώσω και το σχετικό απόσπασμα, προς το παρόν σημειώνω ότι η νοητική εικόνα είναι αποτυπωμένη στο HOMO EDUCANDUS σελίδα 141.

Και πάλι τα συγχαρητήρια μου. Με εξέπληξες!!!

Αλλά και απέδειξες πως ένας άνθρωπος που ζει πραγματικά την αναπνοή της φύσης, μπορεί και βλέπει την αλήθεια του Λιαντίνη ακόμη και αν αγνοεί τις λέξεις του. Τον συναντά στο ίδιο αλωνάκι. Το αλωνάκι των ανθρώπων που δεν ξέχασαν το τραγούδι των Ευμαινίδων... (Νηφομανής, 96 )

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Το Λιοντάρι και ο άνθρωπος…

Η νοητική εικόνα που λάξευσε ο Λιαντίνης αφορά την έννοια του Μηδέν και του μηδενισμού. Προκαταβολικά σημειώνει - προς αποφυγή αναμενόμενων παρανοήσεων - πως εκείνος που δεν έχει καμία σχέση με το μηδενισμό είναι ο … Νίτσε! Παρά τα όσα του φόρτωσαν. Πηγάζει τούτη η παρανόηση, γράφει ο Λιαντίνης, από την ψυχολογία του κλέφτη, που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Και η παρανόηση του Νίτσε είναι ίση σε βαθμό με την κατανόηση εκ μέρους του του προσωκρατικού πνεύματος. Κάτι που αδυνατεί ο σύγχρονος άνθρωπος να καταλάβει και να ακολουθήσει, καθώς στερείται από τη βουλητική δύναμη που απαιτείται για την αντιμετώπιση της φυσικής πραγματικότητας.

(Μελινάκι, εσύ να τα ακούς αυτά… Η βούληση είναι το σημαντικότερο όπλο μας. Γι’ αυτό και λέμε την παροιμία: Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.)

Παράθεση :: «Οι Προσωκρατικοί συντονίζονται με τη σκληρότητα του κόσμου. Στην κτηνωδία της φύσης, σαν μόνο ισοδύναμο, αντιτάσσουν τη σταθερότητα του ανθρώπου. Πρόκειται για μια σκληρότητα όχι απάνθρωπη – όπως παρανοώντας και παρανοϊκά χαρακτήρισαν τη σκληρότητα του Νίτσε – αλλά κατεξοχήν ανθρώπινη.»

Παράθεση :: «Η σκληρότητα του Νίτσε είναι του εξής τύπου: αν είναι, προκειμένου να στεριώσει το γεφύρι, να πεθάνει η όμορφη γυναίκα του πρωτομάστορα, τότε να πεθάνει. αν είναι, προκειμένου να μη μεταδοθεί στην πόλη η πανούκλα που κομίζει, να βουλιάξει το καράβι, τότε να βουλιάξει. αν είναι, προκειμένου να μην ατιμασθεί από την αραπιά, να καεί το Μισολόγγι, τότε να καεί.

Αυτή, βέβαια, η διαλεκτική του είτε… είτε δεν αποκλείει και την άλλη του τόσο… όσο. Και από τη σκοπιά αυτή ο Νίτσε θα μας έλεγε:

Μπροστά στο λιοντάρι αν θέλεις να σωθείς, και προ παντός να σώσεις το φιλότιμό σου, άλλος τρόπος από το να γίνεις θηριοδαμαστής δεν υπάρχει. Να βρεις τρόπο δηλαδή να το παλέψεις, και αν φτάνεις να το ημερώσεις, χωρίς ούτε να το βάλεις στα πόδια αγνάντια του, ούτε να το κλείσεις στο κλουβί με παγίδες και λάκκους.

Το έξοχα έξοχο, συνεχίζει ο Νίτσε, και τότε ο άνθρωπος γίνεται Άνθρωπος – Ubermensch είναι η νέα λέξη, με την οποία ο Νίτσε πλούτισε την ανθρώπινη γλώσσα – θα ‘ταν να το σπρώξεις στο κλουβί, και να μπεις μέσα κι ο ίδιος.»

Μα φαίνεται πολύ σκληρό κάτι τέτοιο; Απίθανο φαντάζει να υψωθούμε στο ύψος τέτοιας βουλητικής δύναμης; Μα τα δεινά, λέει ο Λιαντίνης, που μας περιμένουν αν δεν καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτή τη βουλητική δύναμη, θα είναι μύριες φορές χειρότερα. Ο Νίτσε αυτό κήρυξε. Προφήτεψε το σκοτεινό μέλλον που περιμένει το σημερινό άνθρωπο. Και ο Λιαντίνης συμπληρώνει:

Παράθεση :: «Μα τι θα ‘πρεπε να ακούσουμε ακόμη, όταν βλέπουμε να καίγεται το σπίτι μας, και μεις δεν εννοούμε να ξεπορτίσουμε, για να μη γίνουμε τάχατες ανέστιοι!

Απέναντι σ’ αυτή τη στάση του Νίτσε, την αυθεντική δηλαδή ερμηνεία του στοχασμού των Προσωκρατικών, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει υιοθετήσει τη στάση του δειλού κυνηγού με τα ναρκοβόλα – τα ναρκωτικά άλλωστε είναι η σημαία ευκαιρίας του καιρού μας – που έκλεισε το λιοντάρι στο κλουβί – κι όπου λιοντάρι διάβαζε φύση – και κάθεται απέξω και το περιπαίζει, όπως από τον αψηλό του τόπο το γνωστό ερίφιο κορόιδευε το λύκο του Αισώπου.

Αλλά κάτω από τέτοιους αφύσικους όρους οι εκδοχές είναι δύο: ή το λιοντάρι θα ψοφήσει οπότε θα ψοφήσουμε κι εμείς, ή θα σπάσει το κλουβί οπότε θα γιομίσει ο κόσμος με όσα κόκκαλα δεν εχώρεσε η περιγραφή του Ιεζεκιήλ:

Και έθηκέ με εν μέσω του πεδίου, και τούτο ην μεστόν
οστέων ανθρωπίνων.»

Η νοητική εικόνα του Λιαντίνη προσιδιάζει περισσότερο σε όσα στις μέρες μας αφορούν το οικολογικό πρόβλημα. Όμως η εικόνα του λιονταριού κατά Νίτσε είναι πολύ ευρύτερη. Και συνδυάζεται, όπως αναφέρει ο Λιαντίνης με την εικόνα των Αντιαλέξανδρων. Ο Αλέξανδρος είναι γνωστό πως έλυσε με το ξίφος του το γόρδιο δεσμό. Και από τότε το πήραν οι άνθρωποι ως πρότυπο και όμοια τραβάν το μαχαίρι και κόβουν κεφάλι όταν πονάει κεφάλι… Όμως όχι. Ο Λιαντίνης μας μεταφέρει το αίτημα του Νίτσε πως «ο καιρός μας χρειάζεται τους Αντιαλέξανδρους, που θα ξαναδέσουν τη ζωή στο αξεδιάλυτο και νικηφόρο σύμπλεγμα του μηδενός και του είναι.»

Κι αν οι έννοιες μας αντιστέκονται, δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να κατέχουν τι είναι το μηδέν και το είναι, τότε πολύ απλά να σκεφθούν τη νοητική εικόνα του Λιαντίνη. Και το οικείο θέμα του οικολογικού προβλήματος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τη φύση. Θέλει δε θέλει οφείλει να ζει σύμφωνα με τους νόμους της και όχι να προσπαθεί να την υποτάξει στους δικούς του. Και δρόμος άλλος δεν υπάρχει από το να στεριώσει κάστρο τη βούλησή του. Να μπει μέσα στο κλουβί μαζί με το Λιοντάρι. Όποιο και αν είναι κάθε φορά. Το Λιοντάρι θυμίζω πως είναι η φύση. Η γύρω μας φύση και η ατομική μας.

Και ο μεγαλύτερος νόμος της φύσης – να το θυμηθούμε κι αυτό – είναι ο θάνατος. Αν δε μάθουμε να συγκατοικούμε και μ’ αυτόν στο κλουβί, είναι αδύνατον να ζήσουμε ανθρώπινα. Το να του χτίζεις καγκελάκια τριγύρω και να του διαβάζεις επιμνημόσυνες δεήσεις δια ζωήν αιώνιον, είναι το ίδιο με τον κυνηγό που κλείνει το λιοντάρι στο κλουβί και απέξω απ’ το κλουβί πολλά τραγούδια λέγει…

___________

Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Homo Educandus, κεφάλαιο Μηδέν και μηδενισμός.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Παράθεση :: «Η σκληρότητα του Νίτσε είναι του εξής τύπου: αν είναι, προκειμένου να στεριώσει το γεφύρι, να πεθάνει η όμορφη γυναίκα του πρωτομάστορα, τότε να πεθάνει. αν είναι, προκειμένου να μη μεταδοθεί στην πόλη η πανούκλα που κομίζει, να βουλιάξει το καράβι, τότε να βουλιάξει. αν είναι, προκειμένου να μην ατιμασθεί από την αραπιά, να καεί το Μισολόγγι, τότε να καεί.

Αυτή, βέβαια, η διαλεκτική του είτε… είτε δεν αποκλείει και την άλλη του τόσο… όσο. Και από τη σκοπιά αυτή ο Νίτσε θα μας έλεγε:

Μπροστά στο λιοντάρι αν θέλεις να σωθείς, και προ παντός να σώσεις το φιλότιμό σου, άλλος τρόπος από το να γίνεις θηριοδαμαστής δεν υπάρχει. Να βρεις τρόπο δηλαδή να το παλέψεις, και αν φτάνεις να το ημερώσεις, χωρίς ούτε να το βάλεις στα πόδια αγνάντια του, ούτε να το κλείσεις στο κλουβί με παγίδες και λάκκους.

Το έξοχα έξοχο, συνεχίζει ο Νίτσε, και τότε ο άνθρωπος γίνεται Άνθρωπος – Ubermensch είναι η νέα λέξη, με την οποία ο Νίτσε πλούτισε την ανθρώπινη γλώσσα – θα ‘ταν να το σπρώξεις στο κλουβί, και να μπεις μέσα κι ο ίδιος.»

- Να πεθάνει η γυναίκα του Πρωτομάστορα.

- Να βουλιάξει το καράβι.

- Να καεί το Μεσολόγγι.

Θεωρητικά είναι εύκολο να το λες. Στην πράξη;

Στο πνεύμα του θέματος, Σχόλια και Σχολιανά, θα αντιγράψω προς σχολιασμό το ακόλουθο σχόλιο από τη Γκέμμα που μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση:

Παράθεση :: Ο Νικηταράς είναι η αγνότερη ίσως μορφή του '21, και ατρόμητος ως τα όρια. Φυλακίστηκε. Και πέθανε τυφλός σε άκρα φτώχεια. Η μικρή του κόρη βλέποντας τη δυστυχία του τρελάθηκε από λύπη.

(είναι στη σελίδα 260)

Προφανώς ένας Νίτσε εδώ θα περιφρονούσε ως εκεί που δε λέγεται την κόρη του Νικηταρά. Τρελάθηκε από τη δυστυχία της; Και γιατί παρακαλώ δεν κλείστηκε με το "λιοντάρι" στο κλουβί;

Όσο όμως και να γρατσουνάει την ανθρωπιά μας και τα "χριστιανικά" μας αισθήματα μια τέτοια αντίληψη και στάση στο πρόβλημα, δεν μπορούμε να μην προσέξουμε την παρατήρηση του Λιαντίνη: Αν δεν καταφέρεις να δαμάσεις το θηρίο, σε περιμένουν ακόμη χειρότερα. Και η περίπτωση της κόρης του Νικηταρά, το αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Μακάρι βέβαια ο καθένας μας την πικρή αυτή γνώση να αντέχει να την κάνει πράξη και όταν η δική του ζωή του κουβαλήσει το ... λιοντάρι στο δικό του σπίτι. Είναι και η παροιμία σοφή που αναφέρθηκε έμμεσα παραπάνω: Απέξω απ' το χορό...

Ο Νίτσε χρυσό μου λέει τα δικά του. Ως άντρας και ως ... σούπερμαν. Ο Νίτσε αυτό το μοντέλο υπηρέτησε και αν μη τι άλλο χρωστάμε χάρη στου Λου Σαλομέ γιατί του έτριψε λιγάκι τη μούρη και τον έστειλε αδιάβαστο το φουκαρά...

Κι εκείνος όμως είδες... Θεά την έκανε. Τέτοιοι άντρες τέτοιες γυναίκες χρειάζονται, όχι γυναικούλες. Κατά το τέντζερης και το καπάκι. Ή το βιολί που λέει ο Λιαντίνης και ο βιολιστής. Ήρα αυτή; Δίας αυτός. Και να που δεν το έλεγα αλλά θα βάλω κι εγώ ένα ερώτημα περί σχολίων και σχολιανών. Μη με βαράτε μόνο που δε θα είναι από Λιαντίνη αν και σχέση ή μάλλον κάποιες σχέσεις θα μπορούσε κανείς να βρει. Να δούμε μόνο πώς θα το διατυπώσω για να σας μπερδέψω λιγουλάκι...

Για ποιου νεοέλληνα συγγραφέα τη σύντροφο, έτσι γενικά συγγραφέα για να μη σας δώσω την απάντηση στο πιάτο... και το σύντροφος επίσης γενικά ... εκφράστηκαν ΔΗΜΟΣΙΑ απόψεις πως δεν ήξερε η ίδια τι έζησε με τον ... άντρα της και το ήξεραν καλύτερα οι άλλοι;;;

Ο συγγραφέας οφείλω να πω ότι δεν είναι ο Δημήτρης Λιαντίνης. Από τα πρώτα πάντως ονόματα της χώρας. Πασίγνωστος. Και ο ντόρος πολύς για το ζήτημα που είπα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και ίσως έχει ξεχαστεί το ζήτημα, αξίζει όμως εμείς τουλάχιστον να το γνωρίζουμε για να βγάζουμε πιο σωστά συμπεράσματα.