Η Μεσογειακή Διατροφή βασίλισσα αδιαμφισβήτητη

ΤΕΤΑΡΤΟ ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ

Λίγο πριν εκπνεύσει το τρίτο δεκάλεπτο, πλένουμε τα φιλέτα της πέρκας. Λογικά πρέπει να έχουν τελείως ξεπαγώσει. Τα ρίχνουμε και αυτά στην κατσαρόλα και προσέχουμε από δω και πέρα με ευλάβεια το ρολόι. Οι φετούλες του ψαριού θα διαλυθούν αν βράσουν περισσότερο από δέκα λεπτά. Ακόμη καλύτερα αν τις αφήσετε 9 λεπτά. Πάντως ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο από δέκα...


Όση ώρα βράζει το ψάρι και τα λαχανικά, στύβουμε το λεμόνι και βάζουμε σε ένα μπολάκι λίγο ελαιόλαδο:


Ρίχνουμε λίγο λίγο το λεμόνι και χτυπάμε με το σύρμα. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια σε λίγα λεπτά το λαδολέμονο θα είναι έτοιμο:


Προσοχή μην ξεχάσετε το ψάρι... Στα δέκα λεπτά ακριβώς η κατσαρόλα πρέπει να κατέβει από τη φωτιά...

Όπως σας υποσχεθήκαμε, στα σαράντα ακριβώς λεπτά το φαγητό είναι έτοιμο.

Παίρνουμε μια τρυπητή κουτάλα (προσέξατε ότι μέχρι στιγμής δεν αναφέραμε καθόλου για κουτάλα; δεν το ξεχάσαμε, το φαγητό δε θέλει καθόλου ανακάτεμα) και προσεκτικά βγάζουμε όλα τα υλικά που βράσαμε. Ήρθε η ώρα να σερβίρουμε. Μπορούμε να τα βάλουμε όλα μαζί σε πιατέλα:


κι ο καθένας από τους συνδαιτημόνες διαλέγει και παίρνει ό,τι και όσα θέλει... ή να τα σερβίρουμε σε ατομικές μερίδες:



Κάπου εδώ θα προσθέσουμε και το λαδολέμονο. Καλύτερα όμως να το έχουμε σε ξεχωριστό μπολάκι κι ο καθένας προσθέτει κατά βούληση. Πιθανόν κάποιοι να προτιμούν λιγότερες θερμίδες και να βάλουν μόνο λεμόνι... Πάντως το ελαιόλαδο σε μικρή ποσότητα και μάλιστα αμαγείρευτο, είναι φάρμακο...

_____________

Αν είναι χειμώνας, τότε με το ζουμάκι του φαγητού γίνεται και θαυμάσια ψαρόσουπα. Το καλοκαιράκι όμως προτείνεται αυτή η εκδοχή οπότε και το ζουμάκι πάει για πέταμα... Εξάλλου, αν πρόκειται να κάνετε ψαρόσουπα, προτιμήστε φρέσκο ψάρι. Άλλη η νοστιμιά του φρέσκου... Η καλύτερη επιλογή είναι ο βακαλάος. Μπορείτε όμως να ρωτήσετε τον ψαρά σας και να δοκιμάσετε και με όποιο άλλο ψάρι είναι κατάλληλο για βραστό.

Το ανθυγιεινό ψαράκι... είναι πάντα πιο νόστιμο!


(μας περίσσεψε η πέρκα και μας άνοιξε η διάθεση για πιο νόστιμα φαγητά... κι άσε μερικούς να κατηγορούν τα τηγάνια... )



Ξεπαγώνουμε το ψάρι. Σύμφωνα με τις μαγειρικές στύβουμε λεμόνι και το αφήνουμε να μαριναριστεί στο λεμονόζουμο κάπου μια ώρα... Αν βιάζεστε απλώς το περιχύνετε με το χυμό λεμονιού και φυσικά το αλατίζετε. Έπειτα το αλευρώνουμε. Καλά καλά... να καλύψει το αλεύρι όλη την επιφάνεια του ψαριού.

Βάζουμε λάδι λαδένιο όχι ηλιέλαια και άλλα ύποπτα υγρά που του μοιάζουν στο τηγάνι να κάψει. Προσθέτουμε τις αλευρωμένες φέτες του ψαριού και μία σίτα από πάνω για να μην κάνουμε την κουζίνα αγνώριστη. Γυρνάμε τακτικά (το ψάρι ψήνεται γρήγορα και δεν είναι καθόλου ωραίο άμα το παραψήσετε). Μόλις ροδοκοκκινήσει και από τις δύο μεριές, το βγάζουμε από τη φωτιά και με σπάτουλα τρυπητή το τοποθετούμε σε πιάτο. Το λάδι μπορείτε να το πετάξετε... όχι στο νεροχύτη... κανονικά με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Θα θυμάστε σίγουρα τις συμβουλές της Λουκίας... Έστω και αν η Λουκία ξέχασε εμάς...

Ταυτόχρονα έχετε βάλει σε κατσαρόλα νερό και ετοιμάζετε ένα απλό πιλάφι...

Παίρνετε ένα μπολάκι και το γεμίζετε με το πιλάφι. Τοποθετείτε δίπλα και φέτες ψαριού και γαρνίρετε με ό,τι σας κάνει κέφι...

Απαραίτητο είναι λεμόνι. Και στο ψάρι και στο καρότο...

Πιπεράκι στο πιλάφι...

Τριμμένο κρεμύδι στο ψάρι και μαϊντανός στο λόφο του ρυζιού. Ολυμπιακούς του Πεκίνου έχουμε... Ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς ό,τι πατέντα μας φωτίσει η ορεξούλα μας για περίεργους συνδυασμούς με βάση το ρύζι...

Εν αναμονή της αυριανής μέρας που έταξαν να με ταΐσουν σουπιές γεμιστές (με τι; θα σας γελάσω... ) αποφάσισα να τρέφομαι λιτά. Καθόλου δύσκολο για τις συνήθειές μου που σε καιρούς εργασίας δεν αφήνουν χρόνο ελεύθερο για μαγείρεμα. Και είναι γνωστό που η ταβέρνα της γειτονιάς κοντεύει να μου απονείμει ειδικό βραβείο για τη συχνότητα των επισκέψεών μου... Συνήθης επιλογή τα σουβλάκια. Χτες βράδυ όμως μου κατέβηκε η φαεινή ιδέα να τα φτιάξω μόνη μου. Αποφασισμένη πως κάθε αρχή και δύσκολη μα ό,τι τρως από τα χεράκια σου έχει ιδιαίτερη νοστιμιά, τη νοστιμιά του κόπου που έκανες και της αγάπης που έβαλες. Γιατί το μαγείρεμα πρώτο συστατικό έχει την αγάπη. Να αγαπάς αυτό που κάνεις, να βάζεις μεράκι. Κι έπειτα όλα τα άλλα:

Πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και αγοράζεις:

Πίτες για σουβλάκι
Ντομάτες
Αγγουράκια
Λεμόνια
Μαϊντανό
Κρεμμύδια
Σκόρδο
Γιαούρτι (σακούλας μεν, άπαχο δε... )

Ελέγχεις αν στο σπίτι υπάρχουν αλάτι, πιπέρι, λάδι και ξίδι. Αλλιώς αγοράζεις και απ' αυτά.

Περνάς και από το χασάπη και παίρνεις σουβλάκια, χοιρινά ή μοσχαρίσια ή κοτόπουλου. Περί ορέξεως στα κρέατα δε θα ασχοληθώ. Μόνο θα πω ότι προσωπικά προτίμησα τα χοιρινά.

Γυρνάς στο σπίτι και ετοιμάζεις τα σουβλάκια για τη σχάρα. Τα πλένεις και αν θέλεις προσθέτεις και λίγο ελαιόλαδο. Μια χαρά γίνονται όμως και χωρίς λάδι, γλιτώνεις έτσι και θερμίδες. Αλατάκι λίγο και ρίγανη αρκετή. Κατά τα άλλα προσέχεις μόνο να μην τα κάψεις...


Παρουσιάζω και το βαζάκι της ρίγανης, για να μην την ξεχάσετε:


Ψιλοτριμμένη και ολόφρεσκη και από τα χεράκια της θείας μου της Αντζέλως, μαζεμένη από τα βουνά της ιδιαίτερης πατρίδας. Αλήθεια, ξέρετε ότι η ρίγανη έχει συνδεθεί με τη μακροζωία;

Όπως είπα πρώτη φορά μου κατέβηκε η ιδέα να φτιάξω σουβλάκια με πίτα. Έτσι αντιμετώπισα ένα μικρό πρόβλημα, δεν ήξερα πώς να ψήσω τις πίτες... Η συμβουλή της μαμάς ήταν επιτέλους να πάρω μια τοστιέρα. Η δική μου αναγκαστική επιλογή οδήγησε στο τηγάνι το τεφάλ αφού δεν ήθελα να βάλω λάδι για το ψήσιμο:


Ετοιμάζονται πολύ γρήγορα και γρήγορα επίσης καίγονται. Προσοχή...

Στη συνέχεια μπορεί κανείς απλώς να τυλίξει την πίτα με το κρεατάκι και να προσθέσει ντοματούλα, μαϊντανό και λίγο κρεμμύδι.




Μην ξεχάσετε να σβήσετε τα σουβλάκια με χυμό λεμονιού... Και αποφασίστε μόνοι σας αν θα βάλετε αλάτι και πόσο.

Το ιδιαίτερο της ετοιμασίας αφορά το τζατζίκι. Μπορείτε βέβαια να το αγοράσετε κι αυτό έτοιμο από το σούπερ μάρκετ, μα ειλικρινά δεν αξίζει μία μπροστά στο σπιτικό. Ακόμη κι εγώ που ουδεμία σχέση έχω με μαγείρεμα (άσχετο αν προσπαθώ εδώ να αποδείξω πως κάτι σκαμπάζω) τζατζίκι δεν παίρνω ποτέ έτοιμο. Εξάλλου είναι τόσο εύκολο να το φτιάξεις.

Τα υλικά τα είπαμε ήδη: Γιαούρτι σακούλας, αγγουράκι, σκόρδο, λάδι, ξίδι, αλάτι και πιπέρι.

Οι ποσότητες καθορίζονται με τα γούστα του καθενός αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες που θα το χρησιμοποιήσετε. Για τα χτεσινά σουβλάκια πήρα μόνο ένα μικρό κεσεδάκι γιαουρτιού. Καθάρισα μία καλοθρεμμένη σκελίδα σκόρδου και την έβαλα στο ξύλινο γουδί:


Λίγο χτύπημα αρκεί για να λιώσει η σκελίδα. Προσθέτεις μετά λίγο ελαιόλαδο, λίγο ξίδι, αλάτι και πιπέρι:

Έπειτα ανακατεύεις με το γιαούρτι:

Τελευταίο υλικό που προσθέτουμε στο τζατζίκι είναι το αγγουράκι. Μην το παραλείψετε. Δίνει και δροσιά και πολλά χρήσιμα στοιχεία για τον οργανισμό μας. Για τη χτεσινή συνταγή καθάρισα μόνο μισό αγγουράκι:


Κι έπειτα το έτριψα στον τρίφτη:


Όπως βλέπετε αφήνει "ζουμάκι"... Αυτό δε θα το χρειαστούμε, αλλά μην το πετάξετε. Βάλτε το σε ένα ποτηράκι και στην υγειά σας! Κυριολεκτικά στην υγειά σας. Πατήστε επίσης το τριμμένο αγγουράκι με τα δάχτυλα για να φύγει όσο περισσότερο υγρό γίνεται και να μείνει ο πολτός σχεδόν τελείως στεγνός.

Επιτέλους μπορούμε να προσθέσουμε το αγγουράκι στο τζατζίκι:


Κάνουμε ένα καλό ανακάτεμα και έτοιμο! Το τζατζίκι ή γιαρτουσκόρδιον, που λέγεται ότι κρατά ρίζα από τη βυζαντινή κουζίνα.

Καλό βέβαια είναι να το έχετε έτοιμο στο ψυγείο από πριν. Αντέχει άνετα μερικές ημέρες, αλλά ειδικά το αγγουράκι προτείνω να το προσθέτετε την ώρα που θα το καταναλώσετε ώστε να μη χαθούν τα θρεπτικά συστατικά.

Έτσι κι αλλιώς το τζατζικάκι είναι νοστιμότατο συμπλήρωμα σε πολλά φαγητά και όχι μόνο στα σουβλάκια με πίτα. Πχ δοκιμάστε τηγανητές μελιτζάνες με τζατζίκι. Θα γλείφετε και τα δάκτυλά σας.

Ο μπαμπάς μου βέβαια δε χρειάζεται τίποτε άλλο να συμπληρώσει το τζατζίκι. Του αρέσει τόσο πολύ που το τρώει με κουταλάκι σαν το γιαούρτι. Αν υποφέρετε από υπόταση, μην κάνετε τέτοιο αστείο... Θα σας τρέχουν στα νοσοκομεία...

Άντε λοιπόν να φάμε τα σουβλάκια.





Ειδικό χαρτάκι δεν είχαμε, πήραμε λοιπόν ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και προσπαθήσαμε να τα κάνουμε να μοιάζουν με εκείνα που τρώμε χρόνια στις ταβέρνες. Εδώ θυμηθείτε το κάθε αρχή και δύσκολη... Οι πίτες είχαν κρυώσει και παραψηθεί με αποτέλεσμα να αντιστέκονται στο τύλιγμα!!! Υπομονή, την άλλη φορά θα τα καταφέρουμε καλύτερα.


Πάντως η νοστιμιά ήταν ασυγκρίτως καλύτερη από τα ετοιματζίδικα σουβλάκια. Και επιτέλους ξέραμε τι ακριβώς φάγαμε. Γιατί και στην καλύτερη ταβέρνα του κόσμου δεν μπορείς να ξέρεις τι υλικά χρησιμοποιούν.

Μικρό πρόβλημα οι πίτες... Αν ξέραμε να τις φτιάχνουμε κι αυτές, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Λέω πως την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να φτιάξω δικές μου με λίγο χυλό και ένα τηγάνι αντικολλητικό. Σαν τις κρέπες δηλαδή. Σίγουρα έτσι θα είναι και πολύ πιο μαλακές για το τύλιγμα...

Να προσθέσω ότι τον καιρό που έζησα στην Κύπρο γνώρισα και την κυπραίικη εκδοχή για σουβλάκια. Είναι τεραστίων διαστάσεων και η πίτα τους μοιάζει με παντόφλα! Η γέμιση μπαίνει μέσα στην ... παντόφλα, δεν τυλίγονται δηλαδή. Και περιλαμβάνει σεφταλιές (κάτι σαν μπιφτέκια δικά μας), ψιλοκομμένη ντομάτα, αγγούρι, μαρούλι και διάφορες σος.

Όπως λοιπόν και με τα σάντουιτς, μπορείτε κι εσείς να πειραματιστείτε και να φτιάξετε δικές σας συνταγές για σουβλάκια με πίτα. Είναι ένα φαγάκι και γρήγορο και εύκολο και ιδιαίτερα νόστιμο... Μην ξεχάσετε μόνο να το μαγειρέψετε με αγάπη...

Πράγματι σήμερα τα καταφέραμε καλύτερα με τις πίτες. Περιοριστήκαμε να τις ζεστάνουμε και μόνο και καταφέραμε να μην τις κάψουμε:


Μόνο που ξεχάσαμε τον μαϊντανό... Εσείς φροντίστε να τον θυμηθείτε οπωσδήποτε!