Το ορειπορικό του Λιαντίνη

Ένα εξαιρετικό δώρο λάβαμε σήμερα από την κ. Νικολίτσα Λιαντίνη. Ένα ντοκουμέντο που πρώτη φορά δημοσιεύεται και περιλαμβάνει σημαντικότατες πληροφορίες σχετικά με το αίνιγμα που μας έθεσε ο Δημήτρης Λιαντίνης.

Πρόκειται για το περίφημο ορειπορικό του. Οι ιδιόχειρες δηλαδή σημειώσεις του που αναφέρουν τις ημερομηνίες ανάβασης στον Ταΰγετο.

Συνολικά υπάρχουν 14 καταγραφές. Η τελευταία χωρίς ημερομηνία. Μόνο μία γραμμή. Μια παύλα...

Το χρονικό εύρος καλύπτει περίοδο 6 ετών. Η πρώτη ανάβαση που αναφέρει έχει ημερομηνία 28/10/1992. Είναι η χρονιά που τον γνώρισα. Η χρονιά που τον είχα δάσκαλο. Πού να φανταστούμε τότε εμείς τι εκείνος σχεδίαζε; Και όμως θα έπρεπε...

Δείτε τι εννοώ... Κάτι που κι εγώ σήμερα το πρόσεξα.




Εμείς πού να ξέρουμε; Εκείνος όμως ξέρει πολύ καλά τι ετοιμάζει... Δείτε λοιπόν ποιο μάθημα μας έκανε στις 20 Οκτώβρη. Λίγες μέρες πριν ανέβει... Ήταν Τρίτη.

Την επόμενη Τρίτη το μάθημα δεν έγινε. Παραμονή της Εθνικής Γιορτής. Τη Δευτέρα, στις 26, ήταν η ονομαστική του εορτή. Εκείνος όμως άλλο γιορτάσι ετοιμαζόταν να στήσει. Με το νου του στη γνώση του μοιραίου τέλους, τη βαριά ανθρώπινη κληρονομιά. Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου περνά από τη θεωρία στην πράξη...

Η εμπειρία της πρώτης ανάγνωσης υπάρχει στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας. Ποιητικά; Ποιητικά...

Παράθεση :

"Όταν ανέβηκε για πρώτη φορά ο Εμπεδοκλής το όρος, άλλο επερίμενε και άλλο είδε.


Ωσάν επερπάτησε τους πρώτους λόφους. ωσάν έπιασε ν' ανηφορίζει τις απανωτές υπώρειες, τέσσερες πέντε η μία όλο και πιο ψηλά από την άλλη. ωσάν εκαβάλησε την τελευταία δειράδα και πάτησε την ακρώρειά της, εκεί αντίκρυσε την κορφή. Ξαφνικά.

Μανούλα μου! τί 'ταν εκείνο που ένιωσε τότες. Η ψυχή του εβούλιαξε. Πώς βουλιάζει φρύνος στη λάσπη, αν τύχει και τον πατήσει ιπποπόταμος; Του κόπηκαν τα ήπατα.

Ο τεράστιος φωτερός όγκος, που σαν τον αντίκρυζε από τον κάμπο εφάνταζε στα μάτια του απέραντα μακρυνός, χαμένος στα ύψη και στον ουρανό, άλλοτε να τον τρέχουν τα σύννεφα με βιαστικό διαβασίδι, άλλοτε μπαμπακερή απανωσιά να τον σκεπάζει ημέρες πολλές η αντάρα, άλλοτε να λάμπει στην αιθρία όρθιος, καμαροφρύδης, ατεμπίχιαστος, σα μαρμάρινος ώμος λευκού θεού,
αυτός ο τεράστιος φωτερός όγκος τινάχτηκε τώρα μπροστά στα μάτια του ζωντανός. Τον ένιωσε ένα ολοκάθαρο επίμονο βλέμμα αντίπαλου βλοσυρού, που σε κοιτάει ασκαρδαμυκτί. Να σε λυγίσει. Να σπείρει μέσα σου τον πανικό φόβο. Να σε κάμει να τρεκλίσεις και να σου διπλωθούν τα γόνατα. Να καταρέψεις στη γη και να ικετέψεις:

- Έλεος, βουνέ! δε σε υποφέρω.

Όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά ο Εμπεδοκλής το όρος, το αισθάνθηκε συμπαγές ν' ακκουμπάει στη ράχη του.

- Θεοί! εφώναξε. Πού είναι η δύναμη που μου χρειάζεται τώρα, να αντέξω ετούτο το ατλαντικό βάρος; Άνθρωπος είμαι. Και μου ζητάτε τα δάνεια τιτάνα. Μα πώς γίνεται λοιπόν να το κάμω να γίνει; Πού το βλέπω καθαρά. Αν δεν κρατήξω το όρος στους ώμους μου, δε θα βρεθεί τρόπος να το ανεβώ. Να πατήσω την κορφή του. Να πηδήξω τον κρατήρα. Αχ! εδώ που με φέρατε, ποιος θα με συδράμει τώρα;

Είναι μεγάλος ο κόσμος. Και το σώμα μας να τον χωρέσει τόσο μικρό. Είναι πλατιά η σκέψη μας. Όμως δε φτάνει να διοδέψει τον άπειρο ουρανό. Και το μέτρο της ύπαρξής μας της φωτεινής είναι η γνώριμη πυγολαμπίδα μέσα στην ατελεύτητη λάμψη του ήλιου.

- Μα ποιος είμαι λοιπόν;

Έτσι εγύρισε τότε να ρωτήσει ο ορεινός στρατοκόπος, μέσα στη νικητήρια σιωπή που τον κύκλωνε. Και άκουσε την ίδια απόκριση. Σε γλώσσες διαφορετικές, και σε καιρούς άλλους:

- Όδε εκείνος εγώ! άθλιον Οιδιπόδαν.

Και σαν από μακρύτερα και ακατάληπτα κάπως,

- This is I, Hamlet the Dane.

Όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά ο Εμπεδοκλής το όρος από την ψηλότερη ακρώρεια της τελευταίας δειράδας, ήταν η τρίτη μέρα μεσούντος του μήνα Πυανεψιώνα, ή Δαματρίου ή Αθύρ."

Έτσι γύρισε ο Λιαντίνης από την πρώτη ανάβαση στο όρος; Ίσως γι' αυτό το επόμενο μάθημα ήταν η γνωστική συνείδηση...

Εμείς όμως πού να καταλάβουμε; Χαμπάρι...

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι νιώθει ένας άνθρωπος που τώρα συνειδητοποιεί αυτή την πικρή αλήθεια. Ήταν εκεί. Μα δεν είδε. Δεν κατάλαβε το δράμα του Δασκάλου. Και τώρα συγκλονισμένος καταλαβαίνει γιατί τόσο βαθιά τον άγγιξε ο λόγος εκείνου του ανθρώπου. Γιατί εκείνος ο άνθρωπος κουβάλαγε πια το ατλαντικό βάρος μιας αποκάλυψης. Άλλο περίμενε να βρει και άλλο βρήκε. Θα το πει καθαρά...

Ο άθλιος Οιδίποδας θα στρέψει εδώ απειλητικά το χέρι στα μάτια. Μπρος στη φοβερή γνώση που τυφλώνει. Πυγολαμπίδα μπρος σε ήλιο. Και φρύνος πατημένος από ιπποπόταμο. Με κομμένα τα ήπατα.

Η επόμενη ανάβαση θα γίνει την επόμενη χρονιά. Σεπτέμβρης. 10 Σεπτέμβρη του 1993. Θα κοιτάξει να προφτάξει τα χιόνια... Παρότι χιονοδρόμος στα πρώτα του νιάτα...


Δε θέλει εξωτερικές αλυκόντιες. Του έφτανε ο μέσα του αγώνας. Έτσι θα γράψει στη Γκέμμα. Είναι όμως αυτή η φορά η ίδια που σημειώνεται στο ορειπορικό ως δεύτερη; Δύσκολο να το αποκριθεί κανείς. Γιατί στο ορειπορικό έχουμε 14 καταγραφές... έστω και με κενή τη δέκατη τέταρτη. Στο Εδώ Μεσολόγγι έχουμε μόνο δύο. (Ή και μία τρίτη... )

Θα μου πείτε, "γιατί"; Μα ξεχνάτε ότι ο Λιαντίνης είναι ποιητής; Ποιητικά εκφράζεται. Δεν κάνει ρεπορτάζ ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Πότε θα το καταλάβουμε αυτό;

Αυτό όμως που δεν είναι ποιητικό έργο αλλά σημειώσεις πραγματικές είναι το Ορειπορικό. Όμως κι εκεί απόλυτη βεβαιότητα για τις ημερομηνίες δεν μπορούμε να έχουμε. Κι εκτός των αριθμών υπάρχουν και διάφορα σύμβολα. Σε πλαίσιο μία ημερομηνία. Γιατί; Και αλλού υπάρχουν ερωτηματικά... Και τέλος μια γραμμή χωρίς ημερομηνία. Είναι αυτή η τελευταία ανάβαση που μένει να γίνει; Είναι εκείνη που παρακολουθούμε να συμβαίνει βήμα βήμα στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ; Αινίγματα που απάντηση ακόμη δεν έχουν...

Προς το παρόν δείτε το ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟ του και μελετήστε το... Και ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα:



Όπως αναφέρεται και στο ίδιο το ντοκουμέντο, απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή και η χρήση του χωρίς γραπτή άδεια της κ. Λιαντίνη. Σημειώνουμε επίσης ότι είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται το έγγραφο. Στο παρελθόν υπήρξε μια τηλεοπτική επίδειξη του εγγράφου σε κάποιο ρεπορτάζ. Αρκετά θολή. Αδύνατον να δεις καθαρά τις ημερομηνίες...

Αναφορά στο ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟ του Λιαντίνη υπάρχει και σε κάποιο βιβλίο που αναφέρεται στη ζωή του, αλλά οι ημερομηνίες που εκεί αναγράφονται δεν ταιριάζουν με το χειρόγραφο. Στις 28 Οκτώβρη αναφέρει ο Λιαντίνης στο ορειπορικό του για την πρώτη ανάβαση, 18 Οκτώβρη πληροφορεί τον αναγνώστη το βιβλίο. Το Σεπτέμβριο σημειώνει ο Λιαντίνης ότι ανέβηκε δεύτερη φορά, το Νοέμβριο διαβάζει ο αναγνώστης στο βιβλίο.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η χρονική απόσταση ανάμεσα στην 11η και 12η ανάβαση.

Ανεβαίνει στις 20 Σεπτέμβρη του 1997. Είναι το φθινόπωρο που θα παντρέψει το παιδί του. Η Γκέμμα έχει τυπωθεί και περιμένει να διανεμηθεί στα βιβλιοπωλεία. Προφανώς όλα πια έχουν μπει στην τελική ευθεία.

Από στοιχεία που έχουν ήδη δημοσιευτεί, το Πάσχα του '98, Μέγα Σάββατο, 18 του Απρίλη, συναντά τον ξάδερφό του, τον κ. Παναγιώτη Νικολακάκο και από το δρόμο Σπάρτης - Γυθείου του δείχνει το σημείο που θα βρίσκεται. Λίγο αργότερα, πίνοντας κονιάκ στο Μυστρά, του δίνει όλες τις λεπτομέρειες. Πού θα βρουν τον νεκρό του.

Όμως εκείνο την άνοιξη δεν υπάρχει καμία ανάβαση στο όρος. Κι εδώ θα υπογραμμίσω την τρίτη ανάβαση, που έγινε 25 Μάρτη του '94.

Δεν έχει δηλαδή καμία περιέργεια να τσεκάρει το σημείο πριν αφήσει τις τελευταίες οδηγίες στον Π. Νικολακάκο;

Χειμώνας έχει περάσει. Βουνό είναι. Τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν. Πώς και δε μπαίνει στον πειρασμό να ελέγξει αν ο τόπος είναι ασφαλής;

Εδώ δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει όσα ανέφερε ο Π. Νικολακάκος. Πώς δεν τον βρήκε στο σημείο που του είχε πει. Ο Λιαντίνης του είπε για απόσταση 850 μέτρα από τη θέση Πόρτες. Η περίφημη σπηλιά όμως είναι μόλις στα 300 μέτρα περίπου.

Αν αυτός ο άνθρωπος δε σκεφτόταν τον ανιχνευτή μετάλλων, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, δε θα είχε βρει ποτέ τη σπηλιά με τον νεκρό.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι δε θέλησε να ανέβει για να μην κινήσει υποψίες... Όμως στις 29 και 30 Μάη, δυο μέρες πριν εξαφανιστεί, ανεβαίνει. Δεν το σκέφτηκε τότε πως μπορεί κάποιος να τον δει;

Και όλα αυτά φαίνονται πιο περίεργα αν τα αντιπαραβάλλει κανείς με όσα λέει στο τελευταίο του γράμμα για τόπο ασφαλή:

Παράθεση :

Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Η αγωνία για τον τόπο (αν είναι ή όχι ασφαλής) δηλώνεται ευθέως. Κι όμως εκείνος αφήνει να περάσει τόσος καιρός χωρίς να ελέγξει αυτόν τον τόπο. Μόνο τελευταία στιγμή ξαναπηγαίνει.

Και βέβαια θα το ξαναπώ... η διατύπωση είναι τέτοια που αν μη τι άλλο παραπλανεί σε σχέση με όσα αργότερα θα πει ο Π. Νικολακάκος ότι του εμπιστεύτηκε. Ο Λιαντίνης στο γράμμα του δηλώνει ότι δε θέλει να βρεθεί... Και αν βρεθεί, θέλει να καεί... Μα πώς δεν το ερεύνησε το ζήτημα; Πώς δεν μπορεί να καεί αν δε βρεθεί σώμα;

Περίεργα πράγματα... Όχι απλώς αίνιγμα. Μόνο περίεργα...

Ας μην παίρνουμε και όρκο για το τι έγραψε ο Λιαντίνης στο τελευταίο γράμμα. Ή τουλάχιστον πότε το έγραψε το κάθε τι. Σας περιμένει μια ακόμη μεγάλη έκπληξη. Για το γράμμα αυτό. Η κ. Λιαντίνη μας έστειλε και αυτό το ντοκουμέντο το οποίο είναι πολύ περισσότερο συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό. Ελπίζω να καταφέρω εντός της ημέρας να το ανεβάσω.

Με αγωνία αναμένουμε το ντοκουμέντο...

Θα ήθελα συμπληρωματικά να τονίσω το εξής ζήτημα. Ποτέ δεν κατάλαβα το γεγονός ότι κάποιος ήξερε το σημείο αυτοκτονίας και δεν έσπευσε να βρεθεί εκεί για να αποτρέψει τον Λιαντίνη. Ποιοί όρκοι και φιλοσοφικά σχέδια και πράσινα άλογα; Εδώ πέρα αυτοκτονεί ένας άνθρωπος που αγαπάς κι εσύ ανάβεις τσιγαράκι και περιμένεις χαμογελώντας να έρθει η ώρα που θα βγεις να μιλήσεις για να ξεσκεπάσεις το πτώμα;

Και εις τι συνίσταται η φιλοσοφική ουσία της αυτοκτονίας στις τρύπες του Ταυγέτου; Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα. Χάσκουν όλοι και απορούν επειδή αυτοκτόνησε ένας καθηγητής. Αυτοκτονίες ουυουου, σωρός καθημερινά. Εδώ τι αλλάζει; Ότι ο νεκρός κρύβεται και εμφανίζεται. Ότι δαφνοστεφανώνονται δυο αγάλματα. Ε και; Και τι έγινε δηλαδή; Αυτό είναι το αίνιγμα και το δώρο; Ή μήπως είναι αίνιγμα και δώρο η σημείωση για το έγκλημα εναντίον των νέων που επίκειται; Ωραίο αίνιγμα και δώρο... Παρόμοιες διατυπώσεις για αδικία και καταστροφή περιέχει οποιοδήποτε σημείωμα αυτοκτονίας. Και πότε, σε ποια εποχή παρακαλώ πληροφορήστε με, στο κάτω-κάτω της γραφής οι νέοι έβλεπαν το δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα;

Άλλο εννοούσε ο Δάσκαλος.

Ο συλλογισμός σου Αλέξανδρε είναι τελείως ορθολογικός (recta ratio) και επιβεβαιώνει υγιώς σκεπτόμενο άτομο.
Αν ο μύθος που πλασαρίστηκε είναι πραγματικότητα, κανείς λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να επιβραβεύσει το Λιαντίνη. Αντίθετα μόνο αποστροφή μπορεί να νιώσει. Προσωπικά το αποκλείω να ήταν αυτός ο Λιαντίνης.
Ντροπή και όνειδος σε κείνον που οδήγησε κάποιους να πετάνε στεφάνι στον Ταύγετο δύο και τρεις φορές μέχρι να γράψει καλά το σκηνικό, να ξαναεπαναλάβουνε τα λόγια που ήθελαν να πουν στο "νεκρό" αδελφό τους, όταν ο δημοσιογράφος - σκηνοθέτης τους έδινε το παράγγελμα "τώρα". Η γελοιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο.
Εμ δεν γίνονται έτσι μεγάλοι και σπουδαίοι!!!

Φωτεινή σε ευχαριστώ.

Μετά από αρκετή σκέψη καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Εάν θέλει να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα γιατί ο Λιαντίνης επέλεξε τη συγκεκριμένη ημερομηνία για το "σχέδιο" του, πρέπει να ερευνήσει το εξής σημείο που δεν ετέθηκε σοβαρά ποτέ ώς τώρα. Να εξετάσει δηλαδή με ποιούς ανθρώπους - πέρα από όσα είναι ήδη γνωστά -ήρθε τυχόν σε επικοινωνία τον τελευταίο καιρό.

Υπάρχει και η άλλη όψη του ερωτήματος, Αλέξανδρε... Όταν λυθεί το αίνιγμα για το ποιους ξέχασε στα προσχέδια του γράμματος, θα προβάλλουν θέλοντας και μη τα ονόματα εκείνων που ήξεραν το κάτι παραπάνω. Εκείνοι που εξαρχής υπήρχαν στην επιστολή. Ποιοι δηλαδή υπήρξαν απλώς βοηθητικοί της τελευταίας στιγμής, και ποιοι μετείχαν στο αρχιστρατηγικό σχέδιο από την αρχή.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Στις 28 Οκτώβρη αναφέρει ο Λιαντίνης στο ορειπορικό του για την πρώτη ανάβαση, 18 Οκτώβρη πληροφορεί τον αναγνώστη το βιβλίο. Το Σεπτέμβριο σημειώνει ο Λιαντίνης ότι ανέβηκε δεύτερη φορά, το Νοέμβριο διαβάζει ο αναγνώστης στο βιβλίο.

Πόσα λάθη έχει πια αυτό το βιβλίο?????

Το βιβλίο είναι ολόκληρο ένα λάθος. Από τον τίτλο του ακόμα. Γράφει ποιητικά ο Λιαντίνης για την πνευματική του ερημία και ερμηνεύεται κατά λέξιν. Λες και ήταν έρημος ο Λιαντίνης που παντρεύτηκε νεώτατος, έκανε παιδί, ζούσε μέσα στον κόσμο, έκανε αστεία στο πατρικό του σχολιάζοντας την τηλεόραση και τα σκουπίδια της, δίδασκε σε πανεπιστήμια, έγραφε βιβλία και αρθρογραφούσε.

Όλα λάθος.

Αλέξανδρε, το «έρημος και ισχυρός» ο Λιαντίνης το παίρνει από το Νίτσε. Ο Ζαρατούστρας αρχίζει με την έννοια της ερημίας (Einsamkeit) του ήρωα και συνεχίζει με το ισχυρός (kräftig).
Θυμάσαι το γνωστό του Νίτσε «βούληση για ισχύ» (Wille zur Kraft).

Στο διαδικτυακό χώρο που φέρει το όνομα του Λιαντίνη είδα ότι έχει δημοσιευθεί το ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟΝ, όπως το ντοκουμέντο υπάρχει ακριβώς στο χώρο το δικό μας. Απορώ για το εξής: Αφού αυτός ο κύριος είχε ένα τόσο σπουδαίο ντοκουμέντο στα χέρια του, γιατί δεν το συμπεριέλαβε στο βιβλίο του, εκεί που έχει τόσα άλλα ασήμαντα συμπεριλάβει; Μάλιστα στη σελ. 345 αναγράφει και λάθος ημερομηνία για την πρώτη ανάβαση. Και γιατί δεν αναφέρει ακριβή ημερομηνία που παίχθηκε στο Σκάι; Για μένα ύπάρχει κάτι ύποπτο και πρέπει η Δανάη να το ψάξει.

Το έψαξα καλέ μου. Υπάρχει ήδη ανακοίνωση για το θέμα... Είναι προϊόν αντιγραφής ξεκάθαρα. Η αναφορά στο λάθος του βιβλίου έχει γίνει και παραπάνω.

Μ' αρέσει που το ψάχνετε κιόλας. Αν είχε τέτοιο ντοκουμέντο όχι μόνο δε θα έκανε λάθη, αλλά και θα το είχε κάνει εξώφυλλο στο βιβλίο του. Αλλά δεν είχε. Το γιατί δεν το είχε είναι άλλη ιστορία. Κάτι διάβασα για ένα φαξ που ξεθώριασε. Μπορεί και να είναι έτσι. Καλύτερα πάντως να έλεγε την αλήθεια παρά αυτό. Έτσι φαίνεται σαν να έγραψε στο βιβλίο του ηθελημένα ψέματα ή δεν ήξερε τι έγραφε... Κρίμα για το Λιαντίνη. Κάθε φορά απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο. Δυστυχώς έχει δίκιο ο Αλέξανδρος και θα συμφωνήσω μαζί του. Πονάει, Αλέξανδρε πολύ. Γιατί θα έπρεπε να γίνει όλη αυτή η γελοιοποίηση;

Είναι αλήθεια ότι στο επίμονο παρακαλητό του για κάτι τι από το Λιαντίνη έγινε το λάθος και του εστάλη το ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟΝ με φαξ.
Όμως δεν θυμάται σήμερα ούτε την ημερομηνία και αναγράφει λάθος χρόνο, γιατί από το φαξ προφανώς έχει ξεθοριάσει και η ημερομηνία αποστολής.

Εγώ ένα απλό ερώτημα θα θέσω...





Έχει καμία σχέση το ένα τέσσερα με το άλλο;;;

Και όμως υποτίθεται ότι είναι το ίδιο τεσσάρι...

Και προσέξτε το δεύτερο εννιά... Ξαναρωτώ. Έχουν καμία σχέση;

Σας είπα είναι καθαρή αντιγραφή... ξεπατικωτούρα που λέει και ο λαός.

Όπως ήδη ανακοίνωσα η κ. Λιαντίνη μας έστειλε ένα δεύτερο σημαντικότατο ντοκουμέντο. Ορειπορικό και αυτό. Αλλά σταματά στην ένατη ανάβαση.

Το περίεργο εδώ είναι πως η ημερομηνία η κλεισμένη σε κουτί, διαφέρει από την αντίστοιχη ημερομηνία στο τελευταίο ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟ του. Ίδιος μήνας και χρονιά αλλά αντί για 5 Ιουνίου, σημειώνει 2 Ιουνίου. Ένα ακόμη αίνιγμα...

Επίσης αντί για τα ερωτηματικά, υπάρχουν παύλες. Παύλα όμως σημειώνει όπως έχουμε δει και στη 14η ανάβαση... Άρα δεν είναι σύμβολο του τέλους...

Ακόμη όπως θα δείτε σε μία ανάβαση σημειώνει τη λέξη "ομίχλη". Πραγματική; Ή συμβολική; Ποιος ξέρει;

Θα επαναλάβουμε ότι απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή και η οποιαδήποτε χρήση του ντοκουμέντου χωρίς γραπτή άδεια της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη.

Μετά μάλιστα την παραχάραξη που άθελά μας διευκολύναμε με την προηγούμενη ανάρτηση, αναγκαστήκαμε αυτή τη φορά να πάρουμε πιο συστηματικά μέτρα προστασίας. Καλύψαμε με λευκά τετραγωνάκια κάποιες τελείες στο έγγραφο. Τουλάχιστον να μην προσφέρουμε έτοιμη τροφή στους παραχαράκτες...

Την ιδέα μας την έδωσε το γεγονός ότι στο προηγούμενο έγγραφο όλα τα σημεία που ήταν καλυμμένα από την κόκκινη επιγραφή, ήταν εκείνα που φανέρωναν και την παραχάραξη...